Και οι 7 ήταν υπέροχοι

 

    Τον Ιούνιο του 2020 ήταν η πρώτη φορά που βγήκαμε στο δρόμο για να κάνουμε μια μεγάλη βόλτα από αυτές που λατρεύουμε να κάνουμε και τελικά, δεν τα καταφέραμε. Τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περιμέναμε μιας και είχαμε μια σοβαρή πτώση και η βόλτα έλαβε τέλος με την ομάδα να οπισθοχωρεί διάσπαρτη. Κάποιοι επιστρέψαμε με τρένα, άλλοι με αυτοκίνητα, άλλοι με ασθενοφόρα. Ευτυχώς, η ζημιά δεν ήταν ανεπανόρθωτη. Αυτή η εμπειρία έφερε κάποιες ζυμώσεις στο μυαλό του κάθε ενός από εμάς άρα και σε όλη την ομάδα. Εξακολουθούμε να μην αφήνουμε στη μέση ποδηλατικές επιχειρήσεις. Έτσι, ακόμα πιο έμπειροι, ακόμα πιο δυνατοί, ακόμα πιο δεμένοι και λίγο πιο 'σοβαροί' επιστρέφουμε για άλλη μια φορά να ολοκληρώσουμε αυτό που έμεινε στη μέση τον περασμένο Ιούνιο. 

"Μπαίνουν σε ένα μπαρ η Θάλεια, ο Covid19 και το Μαρμάρι"...

 

Το 2020 φαίνεται αποφασισμένο να αναδείξει για τα καλά, το πόσο χάλια τα έχει καταφέρει το ανθρώπινο είδος ως προς την ύπαρξη του πάνω στον πλανήτη Γη. Η πανδημία, οι προτεραιότητες του ανθρώπου, η κλιματική αλλαγή, οι πόλεμοι. Η πανδημία και η αντιμετώπιση της από το εκάστοτε πολιτικό προσωπικό αλλά και από τους πολίτες, καθιστούν την κατάσταση σουρεαλιστική, τουλάχιστον. Μέσα σε όλα αυτά, δουλεύω καλοκαίρι εντός Αθηνών και δεν θυμάμαι καν πότε ήταν η τελευταία φορά που είχε συμβεί κάτι τέτοιο. Το ποδήλατο είναι πολυτιμότερο από ποτέ μιας και είναι ο κυριότερος τρόπος διαφυγής από όλα αυτά. Άλλη μια τέτοια απόπειρα για λίγη ποιότητα πραγματοποιήθηκε και το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε.

Στο δρόμο...

Κεφάλαιο τρίτο: "Πύργος-Καλαμάτα είναι άλλη κατηγορία..." 

   Σήμερα πριν από ένα χρόνο ακριβώς αποχαιρέταγα στο Ψηλό στην Ελαία και καβάλαγα το ποδηλατάκι μου για να φτάσω στο Πύργο κάνοντας μια ενδιάμεση στάση για επίσκεψη και ύπνο στο χωριό της αγαπημένης μου νονάς της Δήμητρας. Μια νονά που υπηρέτησε το θεσμικό της ρόλο απίστευτα όμορφα και με αγάπη.

Τα προηγούμενα δύο κεφάλαια που περιγράφω τις μέρες που συμμετείχα και εγώ στο "Tour de Peloponnese", τα έγραψα στην ώρα τους και στις μέρες τους... Πέρσι δηλαδή. Το τρίτο και τελευταίο κεφάλαιο το κράτησα στο μυαλό μου και στη ψυχή μου "κάβα". Να το παλαιώσω λίγο, όπως κάνουν με τα κρασιά, όπως έχω γράψει σε προηγούμενο κείμενο, "Πιο παλιά έγραφα και γιατί ήθελα να επικοινωνήσω σκέψεις, φάσεις, με το κρυφό πόθο του να παρακινήσω γιατί όχι να εμπνεύσω τον όποιο την όποια να μπει σε "κίνηση". Πλέον γράφω γιατί με αυτό το τρόπο ξανα ζω το ταξίδι...". 

Πάμε να θυμηθούμε και να ξανά ζήσουμε τις τελευταίες μέρες και τα τελευταία χιλιόμετρα από τη Καλαμάτα μέχρι το Πύργο.

Error404: Το πάθημα που έγινε μάθημα

     Ένας από τους λόγους που μου αρέσουν οι μεγάλες ποδηλατικές βόλτες με την ομάδα είναι ότι μαθαίνεις νέα πράγματα και καλείσαι να διαχειριστείς καταστάσεις σαν μέλος μίας ομάδας που έχει βγει σύσσωμη στο δρόμο να δοκιμαστεί. Δεν μιλάω για το αμιγώς ποδηλατικό κομμάτι. Μιλάω για τον ανθρώπινο παράγοντα. Σε μία δύσκολη δοκιμασία, κάτω από δύσκολες συνθήκες προκύπτουν διάφορες καταστάσεις, πολλές φορές όχι ευχάριστες. Τις ευχάριστες ξέρουμε να τις διαχειριζόμαστε πολύ καλά μιας και μιλάμε πρώτα απ' όλα για μια ομάδα φίλων και έπειτα έρχεται η ποδηλατική ομάδα. Σε αυτές τις καταστάσεις μπορείς και να 'μετρήσεις' τον εαυτό σου πως μπορεί να λειτουργήσει μέσα σε μία ομάδα, για την ομάδα. 

Ποδηλατικά παράσημα στην εποχή της πανδημίας

       Οι μέρες της καραντίνας αποτελούν παρελθόν. Δυστυχώς δεν αποτελεί παρελθόν και ο covid19. Μία δύσκολη περίοδος, ακόμα μεγαλύτερης αβεβαιότητας θα ακολουθήσει. Σα να μη μας έφτανε η δεκαετής -πλέον- περίοδος αβεβαιότητας λόγω 'οικονομικής κρίσης'. Τώρα θα πρέπει να βρούμε τα ψυχικά αποθέματα και τον τρόπο για να επιβιώσουμε σε μία κατάσταση ακόμα μεγαλύτερης οικονομικής κρίσης που θα συνοδεύεται και από την ύπαρξη ενός επικίνδυνου ιού. Ελπίζω να βρούμε τη δύναμη και να έχουμε την τύχη να μείνουμε όρθιοι απέναντι και σε αυτό.