Κρυφοκοίταμε

   Έχει μπει για τα καλά το καλοκαίρι. Για τα καλά μας βρίσκει ακόμα στην Αθήνα. Για τα καλά σκέφτομαι πως να ξεκινήσω αυτό το άρθρο. Θα ήθελα να γράψω για το πόσο μου λείπουν οι ατελείωτες ανέμελες μέρες διακοπών, προηγούμενων ετών. Θα ήθελα να γράψω για το πόσο μου έχει λείψει ένα βράδυ ακατάπαυστου χορού, μέχρι να βγάλουν τα πόδια μου φουσκάλες και το χάραμα που σε γαργαλάει το νησιώτικο αεράκι της καλημέρας , να πάω να σβήσω τα πληγιασμένα μου πέλματα, με μια βουτιά στη θάλασσα της Αιγιάλης.

Μια βόλτα στο Hyde Park του Κολωνού DC

   Επιστροφή στις ρίζες. 

   Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από το καιρό που σουλάτσαρα με επίκεντρο τη γειτονιά μου και ξεμακρένωντας, σιγά-σιγά, από αυτή όλο και περισσότερο καθώς μεγάλωνα και εγώ μαζί με την ηλικία της γης. 

Ο θεός κουβαλάει το "10" στη πλάτη

   Ένα άρθρο επηρεασμένο από τη στρογγυλή θεά. Τέτοιες μέρες κάθε τέσσερα χρόνια αναβιώνει εκείνο το συναίσθημα που μου βγήκε για πρώτη φορά στο πρώτο μουντιάλ που θυμάμαι και είδα σαν παιδί. Ήταν το 1994. Η ομάδα που εκπροσωπεί τους ινδιάνους που κατοικούν σε αυτό το οικόπεδο έπαιρνε για πρώτη φορά μέρος σε μια τέτοια διοργάνωση και όλος αυτός ο ντόρος, εκείνης της εποχής είχε κάνει φοβερό θόρυβο στα αυτιά μου.