Ο θεός κουβαλάει το "10" στη πλάτη

   Ένα άρθρο επηρεασμένο από τη στρογγυλή θεά. Τέτοιες μέρες κάθε τέσσερα χρόνια αναβιώνει εκείνο το συναίσθημα που μου βγήκε για πρώτη φορά στο πρώτο μουντιάλ που θυμάμαι και είδα σαν παιδί. Ήταν το 1994. Η ομάδα που εκπροσωπεί τους ινδιάνους που κατοικούν σε αυτό το οικόπεδο έπαιρνε για πρώτη φορά μέρος σε μια τέτοια διοργάνωση και όλος αυτός ο ντόρος, εκείνης της εποχής είχε κάνει φοβερό θόρυβο στα αυτιά μου.

   Ήμουν τότε σε μια ηλικία γύρω στα 9 προς 10 μου χρόνια, μια ηλικία που αντιλαμβανόμουν το ποδόσφαιρο πολύ καλύτερα από ότι αντιλαμβάνομαι τώρα τα οικονομικοπολιτικά συστήματα που ευθύνονται για όλη αυτή τη καταπίεση που ζούμε. Η ομάδα των ντόπιων εκπροσώπων δεν τα πήγε καθόλου καλά σε εκείνο το μουντιάλ. Δεν μου έμεινε αυτό. Περίμενα να δω τον Maradona να παίζει. Από εκείνη την ιστορία αυτό που μου έμεινε ήταν το γρηγορότερο γκολ που πέτυχε ο Diego και οι έξαλλοι πανηγυρισμοί του μπροστά στη κάμερα που μου δημιούργησαν κάποιο εκνευρισμό, αφού από μέσα μου σκεφτόμουν «πως κάνεις έτσι μωρέ; Το κουραδόκαστρο κατέκτησες;!». Μετά από αυτό το συναίσθημα ήρθε η απορία στο παιχνίδι με τη Νιγηρία, όταν είδα τον Maradona, στο τέλος του αγώνα να τον παίρνει από το χέρι μια νοσοκόμα. Εκεί ξεκινάει η ιστορία. Ο εκνευρισμός μεταφράστηκε σε λύπη, αφού τα αγαθά μου συναισθήματα, μπροστά στη θέα ενός ανθρώπου που τον κρατάει μια νοσοκόμα από το χέρι, λύγισαν.

   Το ποδόσφαιρο είναι το πιο λαϊκό άθλημα στο κόσμο. Γιατί; Γιατί πλούσιοι και φτωχοί, ψηλοί, κοντοί, αδύνατοι, παχουλοί, καραφλοί, μαλλιάδες, αθλητές, σούπερ στάρ, ομοφυλόφιλοι, φασίστες, αναρχικοί, κομουνιστές, απολιτίκ, λευκοί, μαύροι, κίτρινοι ,δύο πέτρες για τέρμα ένα κουβάρι για μπάλα και το πολύ τρία άτομα, φτιάχνουν γήπεδο οπουδήποτε. Εκεί χωράνε όλοι, όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι. Οι πάντες μπορούν να κλωτσήσουν μια μπάλα σε μια αλάνα -σήμερα σε ένα γηπεδάκι 5χ5- μέχρι και να βγάλουν ένα σκασμό λεφτά, κερδίζοντας χρυσές μπάλες και παίζοντας σε γήπεδα που κοστίζουν όσο 10 σχολεία. Το ποδόσφαιρο είναι τόσο άμεσο, σαφές και προφανές που για αυτούς τους λόγους δεν παύει ποτέ να σε εκπλήσσει, η κατάργηση όλων των φυσικών νόμων για τη συμπεριφορά που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος με μια μπάλα στα πόδια. 

   Τα όμορφα γκολ δεν σταματάνε πότε, οι έξυπνες δύσκολες πάσες δεν σταματάνε ποτέ, τα κύπελα οι διακρίσεις οι χαρές και οι λύπες δεν σταματάνε ποτέ. Αυτό που στιγματίζει το ποδόσφαιρο τουλάχιστον στα δικά μου μάτια είναι οι προσωπικότητες. Ποιος το έκανε, πότε το έκανε και πως χρησιμοποίησε όλη αυτή τη δύναμη που του δόθηκε μέσα από τη στιγμή της απόλυτης λαϊκής απήχησης. 

   Θαυμάζω τους ανθρώπους που ζουν το όνειρό τους. Όσο πιο δύσκολα το έχουν καταφέρει τόσο περισσότερο τους παραδέχομαι. Πόσο μάλλον όταν το έχουν καταφέρει μέσα από ένα αντικείμενο που με ενδιαφέρει άμεσα. Θαμπώνομαι με τους τραγικούς ήρωες. Με τους ανθρώπους που έφτασαν στη κορφή και δεν έμειναν εκεί να παίξουν με τους κανόνες που έχουν φτιάξει οι άνθρωποι όταν βλέπουν το κόσμο από ψηλά. Προτίμησαν να το ζήσουν όπως καταλάβαιναν οι ίδιοι, μέσα από τα προσωπικά τους πάθη και αδυναμίες, καταρρίπτοντας το προσωπικό τους μύθο και κάνοντας τη τσουλήθρα από το σημείο ζενίθ, στο σημείο ναδίρ. Γουστάρω τους ανθρώπους με ταπεραμέντο, που δεν βολεύονται και λένε τα πράγματα όπως τα αισθάνονται και τα σκέφτονται, χωρίς να μανατζάρουν τον εαυτό τους όπως επιτάσσει το σύστημα μέσα στο οποίο έχει γεννηθεί το μέγεθός τους.

   Diego Armando Maradona. Ένας άνθρωπος που πάντα γέλαγε σαν παιδί, λειτουργούσε με τον αυθορμητισμό ενός παιδιού και μιλούσε με τη μπάλα στα πόδια και για όσους δεν τον καταλάβαιναν στο εξηγούσε και με τα λόγια. Αν υπάρχει θεός ο Diego είναι σίγουρα το πιο ατίθασο από τα παιδιά του. 

   Το 1994, και μετά από τη στιγμή της εξόδου του Maradona από το γήπεδο, χέρι-χέρι με τη νοσοκόμα, γεννήθηκε το μυστήριο που αργότερα θα αποκάλυπτε το μύθο πίσω από αυτή τη προσωπικότητα. Όταν λέω αργότερα το εννοώ κυριολεκτικά, αφού σε μια εποχή που το internet δεν υπήρχε καν σαν λέξη, ήταν πολύ δύσκολο να μαζέψεις πληροφορίες. Κάτι σκόρπια περιοδικά, ότι έβλεπες από τα άλμπουμ με τα χαρτάκια της pannini και πιο μετά κάποιο CD-αφιέρωμα, που παίζει να είχε καμιά αθλητική εφημερίδα.

   Το ποδόσφαιρο, ακριβώς επειδή έχει όλη αυτή τη μαζικότητα κόσμου που το παρακολουθεί, για μερικούς πρωταγωνιστές του έχει γίνει ένα βήμα επικοινωνίας με πλήθος κόσμου που θα το ζήλευε και ο πάπας της Ρώμης. Ο Diego αυτό το βήμα το χρησιμοποίησε. Σε όλη του τη πορεία σε όλη του τη καριέρα έμεινε πιστός στις ιδέες του και της απόψεις του, δεν συμβιβάστηκε ποτέ και αυτό το έδειχνε μέσα και έξω από τα γήπεδα με κάθε τρόπο. Προτίμησε τη φτωχή Νάπολι από τα εκατομμύρια της Juventus, έτσι γιατί στη Νάπολι, όπως έχει πει ο ίδιος, ένοιωθε σαν το Villa Fiorito, τη γειτονία του στη Lanus. Ένας εραστής του αθλήματος που προτιμούσε να παίζει κόντρα με το καιρό, στέλνοντας μέσα από το γήπεδο το κοινωνικό του μήνυμα και βγάζοντας την ανάγκη του να κάνει τον κόσμο που βλέπει ποδόσφαιρο, να χαμογελάει. Το 1986 βάζει το πιο κραυγαλέο άκυρο γκολ με το χέρι και στο καπάκι βάζει το πιο τίμιο και καλύτερο γκολ του αιώνα, έτσι για τα Φόκλαντς. Όπως έχει πει ο ίδιος, το γκολ με το χέρι το έβαλε ο θεός για να αποκαταστήσει την αδικία για τον πόλεμο, και το δεύτερο το έβαλε ο ίδιος για να ταπεινώσει τους Άγγλους παίρνοντας τη προσωπική του ρεβάνς και χαρίζοντας μια όποια ηθική ικανοποίηση μπορούσε στους συμπατριώτες του. Αφού και ο ίδιος καταλάβαινε ότι οι νεκροί δεν ανασταίνονται με γκολ. Εκείνος όμως, αυτό μπορούσε να κάνει και αυτό έκανε με το καλύτερο τρόπο. Δεν ήταν ούτε πολιτικός, ούτε στρατιωτικός, ούτε επιστήμονας, μια μπάλα κλώτσαγε. 

   Λατρεύω τον Maradona. Λατρεύω το πάθος του για το ποδόσφαιρο, την ικανότητά του να αναδύεται μέσα από τα σκατά του. Λατρεύω τον Maradona γιατί σε μια εποχή που το ποδόσφαιρο έχει ξεφύγει πολύ από το άθλημα και έχει γίνει κυρίως μπίζνα, αυτός μου θυμίζει πως υπάρχει ακόμα ρομαντισμός, πλέον μέσα από την ιστορία του, τα λόγια του και αν γουστάρεις από τα ατελείωτα γκολ του που μπορείς να δεις πολύ εύκολα από το ίντερνετ. Λατρεύω τον Maradona γιατί ο θεός περπατάει στη γη και ζει με τους ανθρώπους με μόνη του έγνοια να τους βλέπει να χαμογελούν. Λατρεύω τον Maradona γιατί δεν χρειάζεται ντάμα για να χορέψει tango, το πιο ερωτικό χορό που υπάρχει, χρειάζεται μόνο μια μπάλα. Λατρεύω τον Maradona γιατί αντί να έχει στιγματίσει το κορμί του με παρωχημένες εικόνες του τίποτα, έχει τον Che στο ένα μπράτσο. Λατρεύω τον Maradona γιατί ο καριόλης με τη μπάλα στα πόδια δεν έπεφτε με τίποτα. Λατρεύω το Maradona γιατί αν ήμουν αυτός, θα ζούσα όπως αυτός. 
   Είναι ωραίο στη ζωή σου να έχεις ενδιαφέροντα που σε συγκινούν. Ανθρώπους να σε εμπνέουν και να σου επιβεβαιώνουν πως το ακατόρθωτο είναι δυνατό. Το χρειαζόμαστε. Ειδικά αυτές τις εποχές που τα περισσότερα πράγματα γίνονται για το τίποτα.
   Ελπίζω μέσα από το ποδόσφαιρο να ξεπηδήσουν αθλητές που δεν θα τους θυμόμαστε μόνο από τα γκολ. Να ξεπηδήσουν άνθρωποι που θα έχουν να πουν και κάτι περισσότερο.
   Όταν πιστεύεις σε κάτι, έχεις ανάγκη και από θαύματα. Όταν αγαπάς κάτι έχεις ανάγκη από θεούς. 
   Αυτά για τον θεό. Μπορείς να γράψεις πολλές σκέψεις, πολλά συναισθήματα, αγάπης και μίσους γιαυτόν μέχρι να τελειώσεις τη φάση. Θα κάνω όμως τη πάσα στη σωστή στιγμή, όχι στον Κανίγια για να σκοράρει κόντρα στη Βραζιλία, αλλά στον Emir Kusturica, που έχει φτιάξει ένα ολοκληρωμένο ντοκυμαντέρ για τον Diego. Το λινκ υπάρχει κάτω από το τραγούδι.

   
«El Dios que la gente venera no lleva una cruz, pregunta a los ingleses, nuestro Dios lleva los 10 en la espalda»

   

Maradona by Kusturica

Υ.Γ.1 Καλό μήνα.