Επιστροφή στις ρίζες.
Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από το καιρό που σουλάτσαρα με επίκεντρο τη γειτονιά μου και ξεμακρένωντας, σιγά-σιγά, από αυτή όλο και περισσότερο καθώς μεγάλωνα και εγώ μαζί με την ηλικία της γης.
Πιτσιρικάς είχα φάει τη γειτονιά με το κουτάλι. Μπάλα, ποδήλατο και όλα τα σχετικά αυτοσχέδια παιχνίδια παίρναν μέρος, από κυνηγητά με φυσοκάλαμα, τροποποιημένες σφεντόνες για να πετάνε καλαμάκια από σουβλάκι, εννοείται νεράτζια σε αυτό το θάνατο στο full! Όταν δεν ματώναμε γόνατα στα τσιμέντα, -σπάνιο, κυρίως μέρες με πολύ βροχή-, τη τιμητική τους είχαν πιο στημένα παιχνίδια όπως τσόχες subbuteo, αργότερα μπήκε στο κόλπο και κάποιο attari που στη πορεία έγινε game boy και αυτό μεγάλωσε και έγινε υπολογιστής. Ήμασταν μεγάλο τσούρμο καμιά δεκαπενταριά άτομα και εγώ κλασικά ένας από τους πιο μικρούς. Δεν τα ξεχνάω αυτά τα χρόνια αλλά από την άλλη σπάνια τα αναπολώ, αφού με τους περισσότερους από την τότε παρέα το πλήρωμα του χρόνου-υποχρεώσεων μας εξαφάνισε και ο αρχηγός της όλης κατάστασης, εξαφανίστηκε κυριολεκτικά. Έχει σπάσει οριστικά αυτό το μπούγιο, δεν θα γινόταν να κρατήσει για πάντα. Σημασία έχει πως, για το καιρό που κράτησε ήταν εκπληκτική η όλη φάση.
Εκείνη την εποχή υπήρχε η έννοια της αλάνας. Του ελεύθερου χώρου δηλαδή που συνήθως ικανοποιούσε την ανάγκη του γηπέδου ποδοσφαίρου ώστε να φιλοξενηθούν με αξιοπρέπεια τα μεγάλα ματς μεταξύ των ομάδων της κάθε γειτονιάς. Δεύτερη σε επιλογή ήταν τα προαύλια των σχολείων και τρίτη και τελευταία κάποιος δρόμος χωρίς πυκνή κυκλοφορία, που μεταξύ δύο αντικριστών παρκαρισμένων αυτοκινήτων, οι καθρεύτες τους φτιάχνανε ένα ικανοποιητικό τέρμα.
Στη σημερινή εποχή έχουν αλλάξει τα πράγματα, η αλάνα έχει ονομαστεί πάρκο -και πολύ καλά κάνει-, τα προαύλια των σχολείων έχουν ονομαστεί γηπεδάκια 5χ5 -επίσης άριστα, με τη μόνη διαφορά ότι δεν είναι τσάμπα και δεν μπορείς να παίξεις ατελείωτες ώρες-. Το παιχνίδι χύμα στο δρόμο νομίζω έχει καταργηθεί ολοκληρωτικά εκτός αν πρόκειται για κάποιο πεζόδρομο ή για μικρά τσιγγανόπουλα που πραγματικά χειμώνα-καλοκαίρι ξυπόλυτα, δεν χαμπαριάζουν τίποτα.
Με αφορμή μια μετακόμιση από τα εξωτικά Σεπόλια στον κοσμοπολίτικο Κολωνό, ξανά μπήκα λίγο στο τρυπάκι της γειτονιάς. Αν και μερικούς δρόμος παρακάτω από το πατρικό μου σπίτι το νέο βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τη παιδική χαρά που με πήγαινε ο πατέρας μου όταν ακόμα δεν μπορούσα να καβαλήσω ποδήλατο ούτε με βοηθητικές. Αυτή η παιδική ανάμνηση και η ανάγκη για κάποιο χώρο που να μπορώ να συνδυάσω, λίγο τρέξιμο και άραγμα, μου θύμισαν το πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος το οποίο βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. Οι τελευταίες εικόνες που έχω από αυτό το πάρκο ήταν γύρω στα 13-14 χρονών, κάτι τσάρκες με τα ποδήλατα αφού κάποια χωμάτινα τούμπια που είχε ήταν φοβερές ράμπες για bmx. Στα επόμενα χρόνια το πάρκο είχε πάρει αρκετά κακή φήμη. Πολύ αλητεία με τη κακή έννοια, κλεψιές , βιασμοί και γενικά ένα άβατο όταν έπεφτε ο ήλιος. Έτσι το ξέγραψα από το μυαλό μου, και σε αυτό βοήθησε, το γεγονός ότι οι καινούριες παρέες μου από το γυμνάσιο και μετά, με τράβαγαν down town in Athens, και όχι γύρω από τη γειτονιά.
Ένα βράδυ πριν μερικές μέρες, αράζω στο νέο μου σπίτι, αλλά το "αράζω" μόνο κατ' επίφαση. Τα ντουβάρια είτε καινούρια είτε παλιά, το καλοκαίρι στην Αθήνα, με πνίγουν πάντα. Η ώρα έχει πάει κοντά 01:30 και ο ύπνος φαντάζει ουτοπική κατάσταση. Το insomnia alert του Ράκου δίνει συναγερμό για βόλτα. Βόλτα ναι! Αλλά που;! Να τσιμπήσω τον Zidane και να πάμε που;! Λείπει και ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα στη Κρήτη και δεν έχω όρεξη να τραβηχτώ μόνος μου, σε κάποια άλλη γειτονιά, σε κάποια από τις χιλιοπεταλιασμένες ωραίες διαδρομές -που ναι!υπάρχουν και στην Αθήνα-, δεν με ψήνει η φάση. Θέλω να πάω βόλτα κάπου κοντά και όμορφα. Έχω μια εσωτερική ανάγκη εντοπιότητας και όχι του περαστικού. Να βρω τις ομορφιές που υπάρχουν και έξω από τη πόρτα μου. Έτσι μου σκάει η φάση της Ακαδημίας. Η περιέργειά μου ξεπέρασε και αυτή του Marco Polo. Πως μπορεί να είναι η Ακαδημία; Τόσα χρόνια έχω να πάω. Παραμένει ακόμα "Bronx"; Το πράγμα δεν έπαιρνε αναβολή, όλα τα ερωτήματα έπρεπε να απαντηθούν. Τώρα στη χειρότερή της ώρα. Που βγαίνουν τα φαντάσματα, να δω τι παίζει. Ποδήλατο δεν θα κάνω, αφού η απόσταση είναι γελοία, αλλά δεν γαμιέται.
Πραγματικά φτάνοντας στο πάρκο με τις άπειρες εισόδους και εξόδους, διαλέγω μια από τις κεντρικές για να μπω. Ανατριχίλα λέμε. Αυτός ο αχνός φωτισμός από τις λάμπες του δήμου και όλες οι από το παρελθόν ιστορίες για τη κακή φήμη του πάρκου, μου σηκώνουν λίγο τη τρίχα και μου μυρμιγγιάζουν το κορμί. Χαμπαριάζω εγώ ρε μ*υν0π@ν@;! Περνάω τη πόρτα με τον Zidane και χάνομαι μέσα στους χωματόδρομους και τη πυκνή βλάστηση για μια γύρα σε όλο το πάρκο... Καμία σχέση με το χειρότερο σενάριο που φλέρταρε στο κεφάλι μου. Υπήρχε αρκετός κόσμος για την ώρα, οι περισσότεροι "σκυλάδες", που έβγαζαν τα τετράποδα φιλαράκια τους βόλτα, παίζανε όμως και σκόρπιες παρέες από εδώ και από εκεί, που άραζαν η κάθε μια με το τρόπο της, άλλοι πιο καβατζομένα και άλλοι χίπικα στα γρασίδια ονειρευόμενοι αν όχι τη σεξουαλική απελευθέρωση σίγουρα μια πιο όμορφη κοινωνία σχέσεων. Ο γρήγορος γύρος με το ποδήλατο τελείωσε, είχα ξεχάσει πόσο μεγάλο ήταν το πάρκο, είχα ξεχάσει το παραμελημένο αρχαιολογικό χώρο του, εκεί που πριν μερικές χιλιάδες χρόνια καθοριζόταν η φιλοσοφική σκέψη που στους επόμενους αιώνες, έμελε να επηρεάσει τη σκέψη της ανθρωπότητας -αν και εκ του αποτελέσματος την επηρέασε λάθος ή ο άνθρωπος δεν πήρε χαμπάρι από Πλατωνική φιλοσοφία και αποφάσισε να κάνει ό,τι καταλαβαίνει-. Αν δεν γνωρίζεις ότι υπάρχει αρχαιολογικός χώρος στο πάρκο, δεν θα το καταλάβεις αφού οι πινακίδες δεν φαίνονται και τα αρχαία, είναι σαν σκορπισμένες πέτρες στο χώρο. Αυτές οι σκόρπιες πέτρες, είναι και ο λόγος που έχει σωθεί το πάρκο από το τσιμέντο, αφού στος αρχαιολογικούς χώρους δεν επιτρέπεται το μπάζωμα. Είναι μια πολύ καλή συνθήκη δεδομένης της εποχής που στιγματίζεται από το ξεπούλημα της δημόσιας γης στο βωμό του ακατάσχετου ιδιωτικού πλουτισμού. Πάντα βέβαια για το καλό μας και για την αναβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας, με το αζημίωτο ασφαλώς!
Γυρνώντας σπίτι, είχα καταφέρει να σκοτώσω μια ολόκληρη ώρα και να γεμίσω με ωραία συναισθήματα και σκέψεις. Αντί για ηρεμία με έπιασε μια γλυκιά υπερένταση να βρω εύκαιρη μέρα, για να βγάλω την Ακαδημία φωτογραφίες, ώστε, να αποτυπώσω όσο γίνεται καλύτερα, έναν ανθρώπινο χώρο μέσα σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας. Εντέχνως διάλεξα να πάω μεσημέρι, ήθελα να αποφύγω το πολύ κόσμο, αλλά ταυτόχρονα, να έχω όσο περισσότερο ήλιο γίνεται για καλύτερο παιχνίδι με τις σκιές, τα χρώματα και τα αρώματα.
Πιτσιρικάς είχα φάει τη γειτονιά με το κουτάλι. Μπάλα, ποδήλατο και όλα τα σχετικά αυτοσχέδια παιχνίδια παίρναν μέρος, από κυνηγητά με φυσοκάλαμα, τροποποιημένες σφεντόνες για να πετάνε καλαμάκια από σουβλάκι, εννοείται νεράτζια σε αυτό το θάνατο στο full! Όταν δεν ματώναμε γόνατα στα τσιμέντα, -σπάνιο, κυρίως μέρες με πολύ βροχή-, τη τιμητική τους είχαν πιο στημένα παιχνίδια όπως τσόχες subbuteo, αργότερα μπήκε στο κόλπο και κάποιο attari που στη πορεία έγινε game boy και αυτό μεγάλωσε και έγινε υπολογιστής. Ήμασταν μεγάλο τσούρμο καμιά δεκαπενταριά άτομα και εγώ κλασικά ένας από τους πιο μικρούς. Δεν τα ξεχνάω αυτά τα χρόνια αλλά από την άλλη σπάνια τα αναπολώ, αφού με τους περισσότερους από την τότε παρέα το πλήρωμα του χρόνου-υποχρεώσεων μας εξαφάνισε και ο αρχηγός της όλης κατάστασης, εξαφανίστηκε κυριολεκτικά. Έχει σπάσει οριστικά αυτό το μπούγιο, δεν θα γινόταν να κρατήσει για πάντα. Σημασία έχει πως, για το καιρό που κράτησε ήταν εκπληκτική η όλη φάση.
Εκείνη την εποχή υπήρχε η έννοια της αλάνας. Του ελεύθερου χώρου δηλαδή που συνήθως ικανοποιούσε την ανάγκη του γηπέδου ποδοσφαίρου ώστε να φιλοξενηθούν με αξιοπρέπεια τα μεγάλα ματς μεταξύ των ομάδων της κάθε γειτονιάς. Δεύτερη σε επιλογή ήταν τα προαύλια των σχολείων και τρίτη και τελευταία κάποιος δρόμος χωρίς πυκνή κυκλοφορία, που μεταξύ δύο αντικριστών παρκαρισμένων αυτοκινήτων, οι καθρεύτες τους φτιάχνανε ένα ικανοποιητικό τέρμα.
Στη σημερινή εποχή έχουν αλλάξει τα πράγματα, η αλάνα έχει ονομαστεί πάρκο -και πολύ καλά κάνει-, τα προαύλια των σχολείων έχουν ονομαστεί γηπεδάκια 5χ5 -επίσης άριστα, με τη μόνη διαφορά ότι δεν είναι τσάμπα και δεν μπορείς να παίξεις ατελείωτες ώρες-. Το παιχνίδι χύμα στο δρόμο νομίζω έχει καταργηθεί ολοκληρωτικά εκτός αν πρόκειται για κάποιο πεζόδρομο ή για μικρά τσιγγανόπουλα που πραγματικά χειμώνα-καλοκαίρι ξυπόλυτα, δεν χαμπαριάζουν τίποτα.
Με αφορμή μια μετακόμιση από τα εξωτικά Σεπόλια στον κοσμοπολίτικο Κολωνό, ξανά μπήκα λίγο στο τρυπάκι της γειτονιάς. Αν και μερικούς δρόμος παρακάτω από το πατρικό μου σπίτι το νέο βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τη παιδική χαρά που με πήγαινε ο πατέρας μου όταν ακόμα δεν μπορούσα να καβαλήσω ποδήλατο ούτε με βοηθητικές. Αυτή η παιδική ανάμνηση και η ανάγκη για κάποιο χώρο που να μπορώ να συνδυάσω, λίγο τρέξιμο και άραγμα, μου θύμισαν το πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος το οποίο βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. Οι τελευταίες εικόνες που έχω από αυτό το πάρκο ήταν γύρω στα 13-14 χρονών, κάτι τσάρκες με τα ποδήλατα αφού κάποια χωμάτινα τούμπια που είχε ήταν φοβερές ράμπες για bmx. Στα επόμενα χρόνια το πάρκο είχε πάρει αρκετά κακή φήμη. Πολύ αλητεία με τη κακή έννοια, κλεψιές , βιασμοί και γενικά ένα άβατο όταν έπεφτε ο ήλιος. Έτσι το ξέγραψα από το μυαλό μου, και σε αυτό βοήθησε, το γεγονός ότι οι καινούριες παρέες μου από το γυμνάσιο και μετά, με τράβαγαν down town in Athens, και όχι γύρω από τη γειτονιά.
Ένα βράδυ πριν μερικές μέρες, αράζω στο νέο μου σπίτι, αλλά το "αράζω" μόνο κατ' επίφαση. Τα ντουβάρια είτε καινούρια είτε παλιά, το καλοκαίρι στην Αθήνα, με πνίγουν πάντα. Η ώρα έχει πάει κοντά 01:30 και ο ύπνος φαντάζει ουτοπική κατάσταση. Το insomnia alert του Ράκου δίνει συναγερμό για βόλτα. Βόλτα ναι! Αλλά που;! Να τσιμπήσω τον Zidane και να πάμε που;! Λείπει και ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα στη Κρήτη και δεν έχω όρεξη να τραβηχτώ μόνος μου, σε κάποια άλλη γειτονιά, σε κάποια από τις χιλιοπεταλιασμένες ωραίες διαδρομές -που ναι!υπάρχουν και στην Αθήνα-, δεν με ψήνει η φάση. Θέλω να πάω βόλτα κάπου κοντά και όμορφα. Έχω μια εσωτερική ανάγκη εντοπιότητας και όχι του περαστικού. Να βρω τις ομορφιές που υπάρχουν και έξω από τη πόρτα μου. Έτσι μου σκάει η φάση της Ακαδημίας. Η περιέργειά μου ξεπέρασε και αυτή του Marco Polo. Πως μπορεί να είναι η Ακαδημία; Τόσα χρόνια έχω να πάω. Παραμένει ακόμα "Bronx"; Το πράγμα δεν έπαιρνε αναβολή, όλα τα ερωτήματα έπρεπε να απαντηθούν. Τώρα στη χειρότερή της ώρα. Που βγαίνουν τα φαντάσματα, να δω τι παίζει. Ποδήλατο δεν θα κάνω, αφού η απόσταση είναι γελοία, αλλά δεν γαμιέται.
Πραγματικά φτάνοντας στο πάρκο με τις άπειρες εισόδους και εξόδους, διαλέγω μια από τις κεντρικές για να μπω. Ανατριχίλα λέμε. Αυτός ο αχνός φωτισμός από τις λάμπες του δήμου και όλες οι από το παρελθόν ιστορίες για τη κακή φήμη του πάρκου, μου σηκώνουν λίγο τη τρίχα και μου μυρμιγγιάζουν το κορμί. Χαμπαριάζω εγώ ρε μ*υν0π@ν@;! Περνάω τη πόρτα με τον Zidane και χάνομαι μέσα στους χωματόδρομους και τη πυκνή βλάστηση για μια γύρα σε όλο το πάρκο... Καμία σχέση με το χειρότερο σενάριο που φλέρταρε στο κεφάλι μου. Υπήρχε αρκετός κόσμος για την ώρα, οι περισσότεροι "σκυλάδες", που έβγαζαν τα τετράποδα φιλαράκια τους βόλτα, παίζανε όμως και σκόρπιες παρέες από εδώ και από εκεί, που άραζαν η κάθε μια με το τρόπο της, άλλοι πιο καβατζομένα και άλλοι χίπικα στα γρασίδια ονειρευόμενοι αν όχι τη σεξουαλική απελευθέρωση σίγουρα μια πιο όμορφη κοινωνία σχέσεων. Ο γρήγορος γύρος με το ποδήλατο τελείωσε, είχα ξεχάσει πόσο μεγάλο ήταν το πάρκο, είχα ξεχάσει το παραμελημένο αρχαιολογικό χώρο του, εκεί που πριν μερικές χιλιάδες χρόνια καθοριζόταν η φιλοσοφική σκέψη που στους επόμενους αιώνες, έμελε να επηρεάσει τη σκέψη της ανθρωπότητας -αν και εκ του αποτελέσματος την επηρέασε λάθος ή ο άνθρωπος δεν πήρε χαμπάρι από Πλατωνική φιλοσοφία και αποφάσισε να κάνει ό,τι καταλαβαίνει-. Αν δεν γνωρίζεις ότι υπάρχει αρχαιολογικός χώρος στο πάρκο, δεν θα το καταλάβεις αφού οι πινακίδες δεν φαίνονται και τα αρχαία, είναι σαν σκορπισμένες πέτρες στο χώρο. Αυτές οι σκόρπιες πέτρες, είναι και ο λόγος που έχει σωθεί το πάρκο από το τσιμέντο, αφού στος αρχαιολογικούς χώρους δεν επιτρέπεται το μπάζωμα. Είναι μια πολύ καλή συνθήκη δεδομένης της εποχής που στιγματίζεται από το ξεπούλημα της δημόσιας γης στο βωμό του ακατάσχετου ιδιωτικού πλουτισμού. Πάντα βέβαια για το καλό μας και για την αναβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας, με το αζημίωτο ασφαλώς!
Γυρνώντας σπίτι, είχα καταφέρει να σκοτώσω μια ολόκληρη ώρα και να γεμίσω με ωραία συναισθήματα και σκέψεις. Αντί για ηρεμία με έπιασε μια γλυκιά υπερένταση να βρω εύκαιρη μέρα, για να βγάλω την Ακαδημία φωτογραφίες, ώστε, να αποτυπώσω όσο γίνεται καλύτερα, έναν ανθρώπινο χώρο μέσα σε μια υποβαθμισμένη περιοχή της Αθήνας. Εντέχνως διάλεξα να πάω μεσημέρι, ήθελα να αποφύγω το πολύ κόσμο, αλλά ταυτόχρονα, να έχω όσο περισσότερο ήλιο γίνεται για καλύτερο παιχνίδι με τις σκιές, τα χρώματα και τα αρώματα.
Υ.Γ.1 Esta la banda loca de la Argentina... Όλα πήγαν όπως έπρεπε, το ραντεβού μετά από 24 χρόνια έγινε κανονικά. Τάνγκο δεν χορέψαμε πολύ, προτιμήθηκε το γερμανικό βάλς. Λες και όλα συμβαίνουν, για να μην επισκιαστεί με τίποτα το πόσο μεγάλος παίχτης ήσουν. Ο Θεός κουβαλάει το "10" και από ότι φαίνεται θα το κουβαλάει για πάντα.
Υ.Γ.2 Πόσο πείσμα και υπομονή, τι όραμα, χρειάζεται για να κρατάς τη φωτιά της αντίστασης, αναμμένη κοντά 65 χρόνια. Πόσοι άνθρωποι πρέπει να σκοτωθούν και από τις δύο μεριές του τοίχους για να μη ξανά πεταχτεί ούτε πέτρα; Μια περιεκτική αναδρομή του Παλαιστινιακού.
Υ.Γ.3 Ότι μετά από 11 χρόνια χωρίς σπίτι, θα έφτανα στο σημείο να διαδηλώνω για να μη φτιαχτεί το σπίτι μας, όχι γενικά, αλλά με τους όρους που θέλουν τα μεγάλα οικονομικά funds, κάποιων ζώων που το έσκασαν από το ζωολογικό κήπο. Γήπεδο στη Ν.Φιλαδέλφεια, μέσα στο οικόπεδο της μάνας ΑΕΚ χωρίς σπιθαμή από το άλσος και τα σχέδια αποκρατικοποίησης του. Γήπεδο με αξιοπρέπεια και όχι με όρους κρατικών-επιχειρηματικών συντεχνιών, ότι δηλαδή σαν φίλαθλοι της ΑΕΚ φτύναμε τόσα χρόνια.
Σαν κατεβείς στης Φιλαδέλφειας τα μέρη
και αντικρίσεις κιτρινόμαυρη φανέλα,
θα σε πιάσει αμέσως τρέλα το μεθύσι της χαράς...
Υ.Γ.4 ¨Τρελοί¨ ποδηλάτες
Υ.Γ.5 Μια
ωραία πρόταση για όσους σας βρει το Σαββατοκύριακο στην Αθήνα. Τώρα που
τελείωσε το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό γεγονός, άντε να δείτε καμιά ταινία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου