Μια φορά κι έναν καιρό... Φάγαμε ένα βουνό!

 

Σάββατο 03 / 04 / 2021  και ώρα  9:00 το βράδυ. Πέφτει μήνυμα με πρόταση από τον Σπυράκο για το πρώτο κομπαρσιλίκι της χρονιάς . Έχουμε φτάσει στα όρια μας και είναι πλέον επιτακτική ανάγκη για  πετάλι , τύπου  "ψυχή στον δρόμο" που λέει και ο κοντός. Η διαδρομή ? Κηφισιά - Σκούρτα - Μεταξουργείο . Τα χιλιόμετρα? 102.

Πριν ξεκινήσω όμως την εξιστόρηση νιώθω την ανάγκη να πώ δυο λόγια για την κατάσταση πριν την εκδρομή. Απο προσωπικής απόψεως  οι τελευταίοι 2 μήνες ήταν οι πιο πιεστικοί από τον προηγούμενο Μάρτη, τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά. Η όλη κατάσταση που βιώνουμε έχει αρχίσει να δείχνει τις ψυχολογικές επιπτώσεις της για τα καλά. Η ψυχραιμία στερεύει και τα νεύρα κάνουν την εμφάνιση τους στην παραμικρή έξτρα πίεση που βιώνουμε. Όλα αυτά κάνουν την ανάγκη για αποφόρτηση τόσο επείγουσα που δεν μας παίρνει να περιμένουμε. Συν τοις άλλοις, το ελεύθερο των διαδημοτικών μετακινήσεων δίνει την ευκαιρία να καβαλήσουμε τα ποδήλατα μας για να γράψουμε χιλιόμετρα αυτή την φορά.

 Η ομάδα είναι διχασμένη. Σταυράκος και Σπυράκος πιο έτοιμοι από ποτέ μιας και το άνοιγμα του θρυλικού Flat Tyres είναι πολύ κοντά και οι ευκαιρίες για πολλά χιλιόμετρα είναι περιορισμένες. Από την άλλη, εγώ και ο Τεό διστακτικοί μιας και η διαδρομή πέρα από τα χιλιόμετρα περιλαμβάνει και 2 γερές αναβάσεις με μεγάλες κλίσεις. Ο Αλέκος δηλώνει σχεδόν αμέσως παρόν και ο Χατζής αφήνει ερωτηματικά λόγω δουλειάς. Με τα πολλά, η τελική ομάδα έχει μαζευτεί. Το παρόν έχουμε δηλώσει Σταύρος, Σπυράκος , Αλέκος , Τεό, εγώ και περιμένουμε τον Χατζάκο να δούμε τι θα γίνει μιας και μας έχει συνηθίσει σε εκπλήξεις τον τελευταίο καιρό. Το ραντεβού δόθηκε. 10/04/2021, ημέρα Σάββατο και ώρα 10:00 το πρωί στην Κηφισιά.

Η βδομάδα τσουλάει και η αλήθεια είναι πως μόνο έτοιμος δεν νιώθω για τόσα χιλιόμετρα. Παρόλα αυτά, όπως είπα και πριν , η ανάγκη μεγάλη. Δεν μπορώ να το χάσω . Δεν θα το αντέξω! Το κεφάλι ψηλά λοιπόν και ένα τεράστιο "Άντε γαμήσου που δεν θα βγεί" στο μυαλό. Ο Χατζάκος μας, από όσο δείχνουν τα πράγματα, δεν θα μπορέσει να δώσει το παρόν πράγμα που προσωπικά με στενοχωρεί αφάνταστα, μιας και είναι μεγάλο ψυχολογικό boost να τον έχεις μπροστά με την Ακρίδα να οργώνει την άσφαλτο. Ο Σπυράκος κάθε μέρα μας ζαλίζει τ΄ αρχίδια για την ώρα αναχώρησης. Δεν περιμένουμε κανέναν μας λέει... Στις 10:00 ΝΤΑΝ είμαστε στο πετάλι και ξεκινάμε από Κηφισιά, μας λέει... Όποιος θέλει πρωινό καφέ και τσιγαράκι να φροντίσει να είναι εκεί από νωρίς, μας λέει... Είστε μπουρδέλα άμα αργήσετε και θα σας γαμήσω, μας λέει...

Σάββατο πρωί λοιπόν και εγώ με τον Τεό είμαστε στο πόδι από τις 7:30. Πρώτο βήμα, το πρωινό πρωταθλητών με:  αυγά , μπέικον , χυμούς , καφέδες και φυσικά βιταμίνες. Αφού εκτελούνται οι πρωινές διαδικασίες καβαλάμε τα ποδήλατα και σφαίρα για μετρό Ηλιούπολη. Η ώρα 9:00 και έχουμε επιβιβαστεί στο τρένο με προορισμό το σημείο συνάντησης. Το πρώτο μήνυμα έρχεται στην ομαδική από τον Σπυράκο στις 9:40 : " Γαμώ τη π****α δε βάρεσε το ξυπνητήρι μου! Ξεκινάτε και θα σας πιάσω στο δρόμο.  Δε το χωράει το μυαλό μου πως τη πάτησα έτσι! " . Το ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ που λέγαμε... Θα πω απλά ότι ήταν αναμενόμενο. Η ώρα 9:55  και είμαστε στο σταθμό του ηλεκτρικού στην Κηφισιά. Στις 10:00 σκάνε μύτη τα αλάνια Σταύρος και Αλέκος.  Καφεδάκια και εφοδιασμός με μπάρες ενέργειας , χυμούς , νερά και ότι καλό βρούμε για να μας δώσει δύναμη πάνω στο πετάλι. Όλα αυτά περιμένοντας τον Κοντό...

Γύρω στις 11 παρά 20 βγαίνει από το τελευταίο βαγόνι του ηλεκτρικού ένας παλαβός με στραβοφορεμένο κράνος,  την τσάντα περασμένη στον ένα ώμο και εμφανώς φουριόζος. Ο Σπυράκος μας! Αρχίζουν λοιπόν τα πειράγματα, η καζούρα και οι δικαιολογίες περί απορρόφησης του ήχου από το ξυπνητήρι λόγω επαφής του με το μαξιλάρι. Του δίνουμε 2-3 λεπτά να εφοδιαστεί και αυτός, και με τα πολλά η ομάδα σύσσωμη πάνω στα ποδήλατα. Ξεκινάμε!

Στα πρώτα χιλιόμετρα ποδηλατούμε μέσα στην εξωτική Κηφισιά. Τεράστιες μονοκατοικίες , μικρά κάστρα και βίλες γεμάτες στο πράσινο. Για άλλη μια φορά απορούμε με τους χαβαλέδες των βορείων προαστίων που ενώ έχουν φτιάξει τις προσωπικές τους κατοικίες μέσα στην χλιδή δεν μπορούσαν να φροντίσουν ώστε ο ποδηλατόδρομος τους και τα πεζοδρόμια τους να έχουν την ανάλογη εικόνα. Τίγκα στην λακούβα , σπασμένα κράσπεδα , και δέντρα στην μέση του ποδηλατόδρομου. Μην σχολιάσω τις ακαθαρσίες των κατοικιδίων τους.  Μια προχειροδουλειά η φάση! Γελάμε!

Μετά από λίγο πετάλι στους δρόμους της Κηφισιάς , μέσα στην υπερβολική για τα δεδομένα των ημερών κίνηση ποδηλατούμε πλέον παράλληλα με την Εθνική Οδό με κατεύθυνση προς Μαλακάσα.

Ο καιρός ότι πρέπει, λιακάδα με λίγο αέρα και θερμοκρασία 13-15 βαθμούς. Η διαδρομή μέχρι το ύψος της Μαλακάσας, όχι κάτι το ιδιαίτερο για να αναφέρω. Καθαρό πετάλι για προθέρμανση. Μια ανηφόρα  , μια κατηφόρα και τσουπ ποδηλατούμε πλέον αριστερά της εθνικής προς Αυλώνα. Εκεί, το τοπίο αρχίζει να γίνεται μαγικό. Αριστερά μας τα καταπράσινα βουνά και ο δρόμος ανάμεσα σε πεύκα και έλατα, τα αυτοκίνητα έχουν σχεδόν χαθεί και την θέση τους έχουν πάρει παρέες με ποδηλάτες προς πάσα κατεύθυνση!

Τρώμε τα πρώτα 15-20 χιλιόμετρα με ενθουσιασμό και ήδη το ψυχολογικό άδειασμα φαίνεται στα πρόσωπα μας. Μιας και ο δρόμος είναι άδειος μας δίνεται η δυνατότητα για κουβεντούλα και χαβαλέ. Μπροστά εγώ με τον Σταυράκο και πιο πίσω τα υπόλοιπα ρεμάλια! Πρώτη μικρή στάση για ανάκτηση δυνάμεων λίγο μετά το στρατόπεδο που ο Σταυράκος μου είχε περάσει 4-5 μήνες ατενίζοντας τα αγέρωχα βουνά.

 Ο Αλέκος βρίσκει ευκαιρία για να στείλει ένα δέμα και εμείς να τσιμπολογήσουμε λίγες από τις προμήθειες μας. Σε 5-10 λεπτά είμαστε πάλι πάνω στα ποδήλατα και συνεχίζουμε την πορεία μας προς Αυλώνα. Μερικά χιλιόμετρα αργότερα το τοπίο αλλάζει άρδην. Ποδηλατούμε πλέον σε μια τεράστια πεδιάδα, γεμάτη θερμοκήπια και καλλιέργειες  με κάθε λογής ζαρζαβατικό.

Στο πέρασμα μας, φιγούρες που θα ταίριαζαν στην φωτογραφική συλλογή του Σπυράκου μας για το "Everyday Struggle". Φιγούρες μεταναστών που έχουν έρθει εδώ για ένα καλύτερο αύριο και αντ΄αυτού ζουν στοιβαγμένοι σαν τα κοτόπουλα σε μικρά κοντέινερ δίπλα στις καλλιέργειες μας για να τις φροντίζουν. Από την άλλη βέβαια, όπως επεσήμανε και ο Σταύρος , από το να μένανε στο κέντρο της Αθήνας σε μια γκαρσονιέρα στην Ομόνοια ίσως να είναι και καλύτερα. Ποιος ξέρει...

Η ώρα της πρώτης γερής ανάβασης πλησιάζει  και τα πόδια μου αρχίζουν να μου κάνουν νερά! Και να σου οι πρώτες κράμπες στους τετρακέφαλους. Προσπαθώ να κρατήσω το ηθικό μου ψηλά. Μια μικρή στάση 2-3 λεπτών για διατάσεις και λίγη ενυδάτωση και πάμε πάλι. Ψέματα δεν θα σας πω, δεν πήγε πολύ καλά όλο αυτό.

  

Οι πρώτες κλίσεις αρκετά μεγάλες και τα πόδια με προδώσαν. Είπαμε όμως δεν μασάμε! Το ποδήλατο στο χέρι και λίγα μέτρα περπάτημα δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν. Φτάνουμε στο πρώτο ύψωμα. Το γήπεδο της τοπικής ομάδας του Αγίου Θωμά και το λάστιχο ποτίσματος του, δίνει μια ανανέωση στα παγούρια μας με δροσερό νερό και λίγο χρόνο για ανάσες. Λίγο πιο μετά μια δεύτερη στάση σε ένα mini market μέσα στον Άγιο Θωμά για τον τελευταίο ανεφοδιασμό πριν την μεγάλη ανάβαση για τα Σκούρτα.

Βγαίνοντας από το χωριό ξεκινάει μια μεγάλη κατηφόρα η οποία καταλήγει στο Κλειδί , τον επόμενο οικισμό που συναντάμε. Ομολογώ πως με φοβίζει μιας και όταν κατεβαίνεις για να ξεκινήσεις την ανάβαση τα πράγματα προβλέπονται ζόρικα.

Στα πρώτα κιόλας μέτρα της ανηφόρας οι τετρακέφαλοι μου κλειδώνουν και τα πόδια μου δεν είναι σε θέση να λυγίσουν ούτε για να ξεκαβαλήσω από τον Τζίτζικα. Η μαχαιριά μεγάλη! Τόσο σωματική αλλά κυρίως ψυχολογική.  Σαν φυσικοθεραπευτής ξέρω ότι αν κάνω απόπειρα να συνεχίσω το αποτέλεσμα θα είναι θλάσεις 2ου βαθμού και στα δυο πόδια για πλάκα. Ο Σπυράκος προτείνει αποχώρηση προσπαθώντας να κρατήσει λίγο την ψυχολογία μου καλά στο ότι δεν είναι ντροπή και πως με αυτά δεν παίζουμε, όλα μέσα στο παιχνίδι είναι. Τα σενάρια που προκύπτουν λοιπόν είναι δύο. Το ένα είναι οτοστόπ σε κάποιο αγροτικό για Αυλώνα και από εκεί τρένο για Αθήνα και το δεύτερο περπάτημα και ενδεχόμενο οτοστόπ για να γλυτώσω τα πρώτα 10 km σκληρής ανάβασης μέχρι τα Σκούρτα. Δεν μπορώ να γυρίσω Αθήνα! Δεν το αντέχω , δεν θέλω ρε παιδάκι μου πως να το κάνουμε; Λάθος ή σωστό δεν ξέρω, αλλά αν γυρίσω, νιώθω πως ο στόχος της αποφόρτισης εν τέλει θα με γεμίσει με περισσότερη φόρτιση. Μετά από μια λίγο έντονη συζήτηση με την ομάδα και επειδή δεν θέλω με την καμία να είμαι ο λόγος που θα πάει πίσω η εκδρομή μας μιας και η ώρα είναι ήδη 3:05 και μπροστά μας είχαμε 20 km βουνό, τους διώνχω για να μην χάσουν ρυθμό και θα δω μόνος πως θα το διαχειριστώ. Ο Τεό μου, ανησυχεί και προβληματίζεται για το μήπως είναι σκόπιμο να μείνει μαζί μου. Δεν τον αφήνω με την καμία! Η ομάδα συνεχίζει το πετάλι και εγώ ξεκινάω ποδαράτο την πρώτη ανηφόρα μετά από λίγες διατάσεις. Δεν βγαίνει όμως. Μετά από τα πρώτα 30 - 40 μέτρα πάλι δυνατές κράμπες και τα πόδια πιο βαριά από ποτέ. Ακουμπάω τον Τζίτζικα και κάθομαι στην άκρη του δρόμου προσπαθώντας να δω τι θα κάνω. Η απογοήτευση τεράστια...Λίγα λεπτά αργότερα σαν από μηχανής θεός πραγματικά ένα φορτηγάκι με τέσσερα μαστόρια εμφανίζεται στον ορίζοντα με πορεία προς τα Σκούρτα. Αρχίζω κακήν κακώς να κουνάω τα χέρια μην έχοντας δύναμη ούτε να σηκωθώ. Και ΝΑΙ, σταματάνε! Τους παρακαλάω να με εμπιστευτούν εν ολίγης και να με φορτώσουν στην καρότσα με τα εργαλεία τους μέχρι τα Σκούρτα, δέχονται , σε λίγα μόλις λεπτά είμαι στην καρότσα του φορτήγου και ξεκινάμε.

 

Ομολογώ πως δεν είναι ότι πιο τιμητικό στην πρώτη μου απόπειρα να σπάσω την 100αρα όμως έστω και έτσι αναθαρρώ λίγο πως με αυτό το μικρό προβάδισμα - ξεκούραση που θα κερδίσω μέχρι να φτάσει η ομάδα στα Σκούρτα θα μπορέσω να ακολουθήσω για τα επόμενα 45 km . Αυτή η διαδρομή όμως στην καρότσα του φορτηγού έφερε ξανά στην μνήμη μου όμορφες στιγμές από τα καλοκαιρινά οτοστόπ στην Αστυπάλαια με προορισμό κάποια παραλία. Τα πάντα λοιπόν είναι θέμα οπτικής γωνίας. Δεν το αφήνω να με πάρει από κάτω! Τα μαστόρια με αφήνουν στην διασταύρωση μετά τα Σκούρτα και ξαποσταίνω σε ένα φούρνο. Η κοπέλα που τον δουλεύει, πρόθυμη να βοηθήσει, φτιάχνει ένα καφεδάκι και μου δίνει μια σακούλα με πάγο. Ξεκινάω λοιπόν παγοθεραπεία , διατάσεις και ότι μπορώ να κάνω στον χρόνο που έχω για να ορθοποδήσω ξανά. Περίπου 45 -50 λεπτά μετά η τρελή ομαδάρα είναι στον φούρνο και ξαναμπαίνω με όση δύναμη έχω και αποφασισμένος ότι θα φτάσω στο τέρμα.

Εξάλλου, έχουν μείνει 10 km ανάβαση με νορμάλ κλίση μέχρι το σημείο μηδέν και από εκεί 20 km σκληρή κατηφόρα! Προσπαθώ να κρατήσω σταθερό ρυθμό και παρότι πάει να ξαναγίνει η στραβή, με 1-2 μικρά διαλείμματα φτάνουμε αισίως στο σημείο μηδέν!

 

Στην κορυφή η βλάστηση είναι χαμηλή , κυρίως θάμνοι και κοντά πουρνάρια. Η ώρα σχεδόν 5:15 και το κρύο έχει γίνει τσουχτερό. Στάση για ανασύνταξη και για να αλλάξουμε τα ιδρωμένα ρούχα μιας και η κατηφόρα είναι μεγάλη και ο κίνδυνος πνευμονίας τεράστιος. Λίγο τουαλέτα , λίγο κολατσιό με ότι έχει απομείνει και οι τελευταίες οδηγίες από τους πιο έμπειρους για συγκρατημένη και προσεκτική οδήγηση, μιας και ο δρόμος στενεύει αρκετά. Κατηφόρα θανάτου μπροστά μας και ξεκινάμε!  

 

Η ομάδα ποδηλατεί σε σχηματισμό κορδόνι και η ταχύτητα μεγάλη, 40-50 km/h έγραψε το κοντεράκι του Σταυράκου. Το τοπίο μαγικό! Στα δεξιά μας οι πλαγιές της Πάρνηθας, βραχώδεις με πουρνάρια, πεύκα και έλατα να εκτείνονται μέχρι εκεί που βλέπει το μάτι. Το θυμάρι και η άγρια ρίγανη δίνουν στον αέρα ένα συγκλονιστικό άρωμα που ανοίγει τα πνευμόνια και γεμίζει την ψυχή!

Ο Σπυράκος ψάχνει το κατάλληλο άνοιγμα όπου θα συνδυάζει την μαγεία της φύσης με την εικόνα της πόλης στον ορίζοντα. Ξαφνικά, μετά από ούτε και εγώ θυμάμαι πόσες στροφές και έχοντας φτάσει περίπου στην μέση της κατάβασης, ανάμεσα στις πλαγιές ξεπροβάλει το Καμίνι. Το φωτογραφικό μάτι του Σπύρου έχει ήδη στήσει το κάδρο στο μυαλό του και περιμένει εμάς τους μαλάκες να πάρουμε θέση και πόζα. Και 5 , 4 , 3 , 2 , 1 κλικ! Και πάμε πάλι άλλη μία για σιγουριά ... και άλλη μία !  Έτοιμη η φωτογραφία της εκδρομής . Εδώ οφείλω να επαναλάβω κάτι που έχω αναφέρει και στο κείμενο από την εκδρομή στον Μαραθώνα. Ο Σπύρος έχει ένα απίστευτο ταλέντο να δίνει μια ρεαλιστική ματιά στην φωτογραφία και καταφέρνει πάντα να μεταδώσει στον θεατή το ακριβές συναίσθημα που έχουμε! Πολύ με συγκινούν οι λήψεις του.

Το κακό όμως με τις κατηφόρες είναι ότι τελειώνουν στον υποδιπλάσιο χρόνο , μην σας πω και υποτριπλάσιο , απ' ότι οι ανηφόρες. Χωρίς να πάρουμε πρέφα είμαστε ήδη έξω από την Φυλή και μας κάνει μια λαχτάρα ο δρόμος με 1,5 km ανηφόρα με σεβαστή κλίση. Και ενώ έχω σχεδόν ξεχάσει την ζημιά που πήγα να πάθω με τις κράμπες, ‘τσουπ’ να σου πάλι αυτό το ακραίο κόψιμο στα μπούτια. Με λίγες διατάσεις όμως και 1 λεπτό ξεκούραση βγήκε και αυτή η ανηφόρα. Μετά την Φυλή, ο δρόμος κατηφόρα και ισιάδι μέχρι Μεταξουργείο. Πλέον ποδηλατούμε με μοναδικό στόχο το γεύμα του πρωταθλητή , μιας και έχουμε μπει για τα καλά μέσα στο Καμίνι και το ενδιαφέρον του τοπίου έχει χαθεί. Ευτυχώς όμως είχα κρύψει στην τσέπη του μπουφάν ένα κλωνάρι άγρια ρίγανη , όπου έβγαζα κάθε τόσο να μυρίσω και να ξεχάσω για λίγο το καυσαέριο.

Φτάσαμε λοιπόν στον φοβερό και τρομερό " Μπούλη " ! Τα σουβλάκια του οποίου είναι πραγματικά ακαταμάχητα. Ένα θα σας πω. Δεν υπάρχει τίποτα προμαγειρεμένο ή ψημένο από πριν. Ότι παραγγείλεις, μπαίνει στα κάρβουνα εκείνη ακριβώς την στιγμή , ακόμα και οι πατάτες τηγανίζονται επιτόπου. Βάλε 2 με μπιφτέκι και 3 με μπριζολάκι και 2 από εκείνα και 4 από τούτα , φέρε και 2 μπύρες ή μάλλον 4 να γίνει χαμός. Το ρολόι γράφει " Άραγμα " ! Τα χαμόγελα μέχρι τα αυτιά , η κούραση μέχρι το μεδούλι και η μαλακία σύννεφο!  Παρά τα ευτράπελα που έγιναν κάναμε 102 χιλιόμετρα πετάλι , εγώ βέβαια 92 αλλά ποιος νοιάζεται;  Είμασταν όλοι μαζί στον τερματισμό!

Φάγαμε λοιπόν σαν τα βόδια , γελάσαμε , συζητήσαμε για την εκδρομή και τι θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά και χωριστήκαμε για τον δρόμο της επιστροφής. Η κούραση τόσο γλυκιά...το μυαλό γεμάτο εικόνες και η ψυχή πιο ανανεωμένη από ποτέ. Ήταν ένα άψογο Σάββατο!

  Υ.Γ.1 : Στους καιρούς που ζούμε , το να βρίσκουμε διεξόδους προκειμένου να γεμίζουμε τις ψυχολογικές μας μπαταρίες είναι μεγάλο ζήτημα για την συναισθηματική μας επιβίωση. Το ποδήλατο ήταν για μένα σανίδα σωτηρίας σε αυτό τον εγκλεισμό και σίγουρα θα το προτείνω έστω και δοκιμαστικά σε όλους!

Υ.Γ.2 : Αν και θεωρώ ότι ήταν υπερβολή να πιεστώ τόσο για να κάνω αυτή την εκδρομή σε μια περίοδο που σωματικά δεν το ‘χα , δεν το μετανιώνω καθόλου γιατί η ψυχολογική ανάγκη για άδειασμα είχε χτυπήσει κόκκινο. Ευτυχώς όλα καλά, περπατάω ακόμα...

Υ.Γ.3 : Ακόμα και αν ένιωσα άσχημα που αναγκάστηκα να πάρω οτοστόπ για να γλυτώσω αυτά τα 10 km ανάβαση , οι εικόνες που επανήλθαν στο μυαλό μου από τις διακοπές στην νήσο "Α"  ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της εκδρομής!

Υ.Γ.4 : Όσοι μπορεί να ζηλεύετε και να σκέφτεστε ότι μοιάζει ακατόρθωτο, ένα θα σας πω! Ξεσκονίστε τα ποδήλατα από τις αποθήκες , φτιάξτε τα , καβαλήστε τα ή αγοράστε ένα και κάντε πετάλι! Θα δείτε πως τελικά όλα μια ιδέα είναι...

Υ.Γ.5 : Αν παρόλα αυτά δεν ξέρετε από που να αρχίσετε , έρχεται το Crew του " Flat Tyres" να σας βγάλει για πετάλι και να σας ξεναγήσει σε διαδρομές μέσα και έξω από το αστικό κέντρο. Να σας θυμίσει όλα αυτά που ξεχάσαμε μεγαλώνοντας και να σας δώσει μια γεύση από αυτό που αγαπάμε στο ποδήλατο. Stay tuned...

Υ.Γ.6 : Όπως λέει και ο αγαπημένος Νικόλας Άσιμος :

" Δε θέλω καρδιά μου να κλαις για όσα περάσαμε χτες. Δανείσου κι εσύ μια φορά και βρες μονοπάτι ξανά. Κι αν χάνεις αυτό που σε ζει δεν έφταιξες μόνον εσύ, αξίζει να ζουν σαν παιδιά εκείνοι που έχουν καρδιά. "

Υ.Γ.7 : Είμαστε εικόνα από το μέλλον...

Το κείμενο για αυτή τη βόλτα γράφτηκε από το Μπιλάκο και φιλοξενήθηκε από το λογαριασμό του Σταυράκου, μιας και σα γνήσιοι χαβαλέδες που είμαστε, έχουμε χάσει τους κωδικούς για τον 'ουδέτερο' λογαριασμό που είχαμε δημιουργήσει για τις περιπτώσεις που κάποιος τρίτος ήθελε να γράψει ένα κείμενο. Στα επόμενα και στα καλύτερα!