Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από το πρώτο κομπαρσιλίκι. Έχουν αλλάξει πολλά από τότε. Έχουμε αλλάξει εμείς οι ίδιοι. Από την άλλη, ο κυριότερος τρόπος για να θεραπεύσουμε λίγο την ψυχή και το μυαλό μας παραμένει σταθερός. Ποδηλατοθεραπεία 100 χιλιομετράκια για να αποχαιρετήσουμε το ανεμικό -ποδηλατικά- 2021. Πάμε!
Τι να σας πω και τι να μου πείτε σχετικά με το 2021 που ετοιμάζεται να ρίξει αυλαία. Νομίζω πως ήταν σίγουρα μια πολύ δύσκολη χρονιά για όλους. Προσωπικά, βρίσκομαι στην περίοδο που πρέπει να έχω όρεξη και διάθεση να οργανώνω και να στήνω διαρκώς τη νέα δική μου δουλειά και παράλληλα να έχω υπομονή και ψυχραιμία μέχρι να αρχίσουν να αποδίδουν οι κόποι μου. Ταυτόχρονα, να δουλεύω πάρα πολλές ώρες και να πληρώνω αντί να πληρώνομαι. Όλες αυτές οι ανησυχίες και ο προσωπικός μου αγώνας πρέπει να δωθούν στο γήπεδο της μεγαλούπολης των Αθηνών και του κοινωνικού συνόλου που την απαρτίζει. Ένα κοινωνικό σύνολο που φαίνεται να έχουμε χρεοκοπήσει από αξίες και ιδανικά, πιο βαθιά και από τη χρεοκοπία της οικονομίας της χώρας. Η ψυχολογία, η διάθεση και η αισιοδοξία δεν λένε να ξεκολλήσουν από τον πάτο.
Μέσα σε όλη αυτή την υπέροχη κατάσταση, μια ωραία Κυριακή κάθομαι στο μαγαζί και πίνω το καφεδάκι μου. Έχει τόσο κρύο που είμαι σίγουρος ότι δεν πρόκειται να με ψάξει άνθρωπος για νοικιάσει ποδήλατο ή έστω να ρωτήσει κάποιες πληροφορίες. Το μαγαζί δείχνει σαν κλειστό αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι απ' έξω είναι παρκαρισμένη η Νταλίκα και εγώ αράζω στο γραφειάκι μου. Κάποια στιγμή σκάει ξαφνικά ένας τύπος, ξαφνιάζεται και αυτός που βλέπει ότι υπάρχει άνθρωπος μέσα στο μαγαζί όμως επιμένει στην -προφανώς- αρχική του απόφαση και μου κλέβει τη Νταλίκα μπροστά στα μάτια μου!!! Ακολούθησε μια σύντομη καταδίωξη χωρίς να καταφέρω ποτέ να τον πιάσω, μιας και από τη στιγμή που ανέβηκε πολύ γρήγορα στο ποδήλατο, δεν είχα καμία τύχη να τον προλάβω τρέχοντας. Παρόλα αυτά, έτρεξα με ότι είχα μέσα μου μήπως τον χτυπήσει κάποιο αμάξι σε κάποια από τις διασταυρώσεις που περνούσε πανικόβλητος, μήπως επέμβει κάποιος συμπολίτης που άκουγε τις κραυγές μου και προφανώς επειδή δεν μπορούσα να σταματήσω όσο είχα τη Νταλίκα στο οπτικό μου πεδίο. Μόλις εγκατέλειψα την προσπάθεια αφού τον έχασα από τα μάτια μου, ένας συμπολίτης πάνω στη μηχανή του, ήρθε δίπλα μου και μου είπε να ανέβω πάνω να χτενίσουμε τα γύρω στενά μπας και τον πετύχουμε κάπου. Το κάναμε αλλά δε σταθήκαμε τυχεροί. Έπρεπε να γυρίσω στο μαγαζί το οποίο είχα αφήσει ορθάνοιχτο και θα μπορούσαν να είχαν μπει μέσα να 'σηκώσουν' τα πάντα. Το γεγονός αρχίζει και κατακάθεται στην αντίληψη μου και αρχίζουν και αναβλίζουν τα πρώτα συναισθήματα. Απόγνωση, φρίκη, οργή, μίσος, απώλεια, θλίψη, βιασμός, κενό. Θύμα κλοπής ποδηλάτου για δεύτερη φορά. Η πρώτη Νταλίκα είχε κλαπεί έξω από την Τεχνόπολη των Αθηνών τον Μάϊο του 2012. Προφανώς και ήταν τεράστιο τραύμα η απώλεια αλλά τώρα τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα. Η δεύτερη Νταλίκα ήταν το ποδήλατο μου για 9 χρόνια. Με αυτό το ποδήλατο έχουμε κάνει καμιά 30.000 χιλιόμετρα και έχουμε πάει σε αμέτρητα μέρη που τα έβλεπα για πρώτη φορά και το έκανα με τον αγαπημένο μου τρόπο. Με το πετάλι. Οι αναμνήσεις, οι εικόνες και οι στιγμές που έχω ζήσει με αυτό το ποδήλατο στέλνουν τη συναισθηματική του αξία σε επίπεδα που τα λεφτά δεν παίζουν ρόλο. Η Νταλίκα δεν είναι κάποιο πανάκριβο ποδήλατο. Είναι ένα σχετικά χαμηλής αξίας ποδήλατο που με τις αναβαθμίσεις μέσα σε αυτά τα χρόνια έχει γίνει προέκταση του σώματος μου και είναι εξοπλισμένη όπως πρέπει για να αντέχει και να είναι αξιόπιστη σε αυτά που σκαρώνουμε μαζί.
Οι κινήσεις που έχω σκεφτεί να κάνω μέχρι να στραγγίξω και την τελευταία σταγόνα ελπίδας και να κυνηγίσω την τύχη μου, είναι να κοιτάζω συνεχώς τις αγγελίες σε marketplace και car.gr, να κάνω τις βόλτες μου στους γνωστούς δρόμους του κέντρου που σπρώχνουν κλεμμένα ποδήλατα εδώ και 15 χρόνια και ίσως καμιά ματιά στο παζάρι του Σχιστού τις Κυριακές. Ξεκινάμε με το Χρήστο από την επιλογή του κέντρου της Αθήνας και το ίδιο βράδυ επισκεπτόμαστε την Γερανίου. Κατεβαίνω από το αμάξι να κάνω μια βόλτα όσο εκείνος θα κάνει έναν κύκλο. Το μέρος έχει ατέλειωτο κόσμο αλλά στη 'βιτρίνα΄ με τα κλεμμένα ποδήλατα δεν είναι η Νταλίκα. Λογικό, είμαστε λίγα λεπτά μετά την κλοπή. Την επόμενη μέρα, περνάω ξανά νωρίς το πρωί αλλά το 'πόστο' κοιμάται ακόμα. Δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν υπάρχει 'βιτρίνα'. Επιστρέφω προς το μεσημεράκι και όπως κινούμαι πάνω στη Σοφοκλέους με το μηχανάκι, βλέπω την Νταλίκα πρώτη μούρη στη 'βιτρίνα'. Δεν πρέπει να χαθεί από τα μάτια μου ποτέ ξανά και πρέπει να τα βάλω κάτω τώρα, με 150 παλμούς το λεπτό, να δω πως θα την πάρω πίσω. Κουβαλάω μεγάλο 'πέταλο' το οποίο μπορεί να μετατραπεί σε ζόρικο όπλο σε περίπτωση συμπλοκής. Κουβαλάω τα χαρτιά του ποδηλάτου και μπορώ να χρησιμοποιήσω το 'πέταλο' για να κλειδώσω τη Νταλίκα και να πάω μετά όπως 'πρέπει' και να πάρω το ποδήλατο. Βάζω 50€ σκέτα στην τσέπη μου για διαπραγμάτευση με τον έμπορα. Η βία δεν είναι προτεραιότητα μου. Ούτε είμαστε τέτοιοι τύποι και επίσης, δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι μπορώ να φύγω νικητής από εκεί σε περίπτωση σύρραξης. Τρεις τύποι στη μία γωνία του δρόμου στέκονται και τα λένε. Άλλοι δύο απέναντι και ένας μόνος του εκεί που έχω αφήσει το μηχανάκι. Τους κοιτάζω και θεωρώ ότι είναι οι τύποι που 'κόβουν' κίνηση. Βρίσκομαι μπροστά στη Νταλίκα και βλέπω ότι δεν είναι κλειδωμένη. Στέκομαι μερικά δευτερόλεπτα σαν καταναλωτής που κοιτάζει κάτι που θέλει να αγοράσει και αφού βλέπω ότι δεν ασχολείται κανείς με αυτό, παίρνω το ποδήλατο στα χέρια και τσουλάμε περπατώντας ψύχραιμα. Ο ένας από τους τρεις τύπους κοιτάζει λίγο περίεργα πιθανότατα ψαρωμένος από την χαλαρότητα που δείχνω παίρνοντας από εκεί ένα ποδήλατο και αποχωρώντας σαν κύριος. Αναγκαστικά πρέπει να περάσω από μπροστά τους και καθώς περνάω αποφασίζω να συνεχίσω την τακτική 'σοκ και δέος' και πριν μου μιλήσει του λέω 'Καλύτερα να μην πεις τίποτα. Κάνε σα να μη συμβαίνει τίποτα'. Δεν ξέρω τι -και αν- ήθελε να κάνει, αλλά ανακουφισμένος τον είδα να μην κάνει τίποτα. Λίγο πιο πάνω στη Σοφοκλέους καβαλάω το ποδήλατο και δεν μπορώ να πιστέψω τι έχει συμβεί. Δεν ξέρω που να πάω, έχω τρελαθεί εντελώς. Έχω βρει και έχω πάρει πίσω τη Νταλίκα! Κινούμαι μέσα στα στενά του Ψυρρή και σε κάποιο σημείο έχουμε κάτι κάγκελα για να κλειδώσω τη Νταλίκα και απέναντι μια καφετέρια που κάθεται κόσμος. Όσο κλειδώνω τη Νταλίκα ένας κύριος μόνος που πίνει το καφεδάκι του σχολιάζει 'ωραίο σημείο για να κλειδώσεις το ωραίο εργαλείο'. Είμαι τόσο χαρούμενος και θέλω να μοιραστώ τη νίκη μου που του εξιστορώ τι έχει προηγηθεί, βλέποντας τα μάτια του να γουρλώνουν και να πηγαίνουν. Επόμενη αποστολή να πάω και να πάρω το μηχανάκι μου. Φτάνω ξανά στο σημείο, στέκομαι στη γωνία να δω τι κατάσταση επικρατεί, αν έχει δημιουργηθεί κάποια σύγχυση. Τα πράγματα φαίνονται όπως τα άφησα, έτσι φοράω σβέλτα το κράνος μου, πηδάω στο μηχανάκι, βάζω μπροστά και φεύγω από την άλλη πλευρά για να μην περάσω και από μπροστά τους. Πλέον, το δυσκολότερο που έχω να κάνω είναι να οδηγώ το μηχανάκι, σέρνοντας και το ποδήλατο από δίπλα κάτι στο οποίο έχω πείρα αρκετών χιλιομέτρων και δεν είναι σπουδαίο θέμα. Η τύχη μου έσκασε ένα τεράστιο χαμόγελο και η -όπως όλα έδειχναν- καταστροφική εμπειρία είχε αίσιο τέλος.
Ο καριόλης είχε προλάβει να αφαιρέσει κάποια πράγματα πάνω από το ποδήλατο για να τα πουλήσει ξεχωριστά να βγάλει κάνα φράγκο παραπάνω. Έτσι, την επόμενη κιόλας μέρα βρίσκομαι σε ποδηλατάδικο να αγοράσω φωτάκια, σκάρα και κοντέρ. Με τη Νταλίκα και πάλι στα χέρια μου και το αναγκαστικό upgrade της, αυτό που μένει, είναι να γίνει ένα κομπαρσιλίκι έτσι ώστε μετά την ψυχρολουσία των αρνητικών συναισθημάτων και της απώλειας, να ζήσω τα άκρως αντίθετα συνασθήματα που μπορεί να μου προσφέρει το ποδήλατο.
Έχουν περάσει 8,5 μήνες από την τελευταία φορά που κάναμε κάποιο κομπαρσιλίκι με την ομάδα. Ήταν ο Γύρος της Πάρνηθας. Λίγο μετά από αυτή τη βόλτα, εγώ ξεκίνησα με το μαγαζί σε ένα πρόγραμμα χωρίς ρεπό. Γνώριζα ότι το κομπαρσιλίκι της Πάρνηθας ήταν το τελευταίο για μένα, τουλάχιστον μέχρι να χειμωνιάσει. Δυστυχώς, οι υπόλοιποι της ομάδας δεν με έκαναν να ζηλέψω καθόλου μιας και κάποιοι από αυτούς έχουν να καβαλήσουν τα ποδήλατα τους από τότε. Οι πιθανές συμμετοχές για αυτό το κομπαρσιλίκι είναι περιορισμένες μιας και η ομάδα είναι διασκορπισμένη αλλά θα είναι δύσκολο ακόμα και για όσους είναι εδώ μιας και επιλέξαμε να το κάνουμε μια μέρα μετά τα Χριστούγεννα. Η Κυριακή 26 Δεκεμβρίου ήταν από καιρικές συνθήκες η μόνη μέρα για να το απολαύσουμε. Και ποιος ασχολείται με τα Χριστούγεννα όταν για εμάς το κομπαρσιλίκι είναι ανάσταση;! Ο Ράκος είναι μέσα με τα μπούνια και αυτό είναι παραπάνω από αρκετό. Έτσι ξεκινήσαμε τα κομπαρσιλίκια. Προσωπικά, θα το έκανα ακόμα και μόνος μου γιατί το αισθανόμουν σαν ανάγκη αλλά ο Ράκος ήταν μέσα χωρίς millisecond δεύτερης σκέψης.
Συνήθως, ο τύπος με την ιδεά του 'που' είναι ο Ράκος. Αυτή τη φορά, έχω εγώ την ιδέα αλλά είναι μια πρόταση που την έχουμε συζητήσει και θέλαμε και οι δύο να το κάνουμε. Η διαδρομή θα είναι η πολυαγαπημένη Μέγαρα - Σχίνος - λίμνη Βουλιαγμένης - Λουτράκι - Κόρινθος και από εκεί προαστιακός και πίσω. Το γνωστό δεδομένο που μας κάνει να θέλουμε συνέχεια αυτή τη διαδρομή είναι η φυσική της ομορφιά. Τα νέα πράγματα που θέλουμε να δούμε είναι η κατάσταση που επικρατεί μετά τις πυρκαγιές του Μαίου στα Γεράνεια Όρη αλλά και μία εναλλακτική διαδρομή η οποία θα αφαιρέσει από την πορεία μας την θρυλική ανάβαση και κατάβαση στα Πίσια. Ο λόγος που δεν το είχαμε επιχειρήσει μέχρι σήμερα είναι ότι στην εναλλακτική διαδρομή υπάρχει ένα κομμάτι κάπου στα 4-5 χλμ. το οποίο είναι χωμάτινο και που να πας να βάλεις στα χώματα τύπους που καβαλάνε κουρσάκια. Μάθαμε όμως ότι το χωμάτινο δεν είναι και τόσο 'τραχύ' και σε συνδυασμό με το ότι μιλάμε για μία διαδρομή που σου δίνει σχεδόν μόνιμα στο πιάτο τον Κορινθιακό κόλπο και έχεις και την επιλογή να επισκεφτείς τα Μικρά Στραβά, την photo opportunity παραλία που ακούει στο όνομα Σπηλιά της Φώκιας καθώς και την πανέμορφη παραλία Μυλοκοπή αν είσαι διατεθιμένος να ρίξεις αρκετό περπάτημα, η απόφαση ήταν εύκολη.
Επιδίδομαι και πάλι στη λατρεμένη συνήθεια, να βρω τη διαδρομή, την ώρα που πρέπει να πάρουμε προαστιακό, τη μελέτη των δεδομένων και την ιδανική εκτέλεση του πλάνου. Ο Ράκος θέλει να δημιουργήσουμε καλό υλικό, θα σκάσει με go pro, με κάμερα για μένα αλλά και για πρώτη φορά στα χρονικά της ομάδας, με drone! Γνωρίζω πολύ καλά ότι όλα αυτά είναι δύσκολα σε κομπαρσιλίκια κυρίως από θέμα χρόνου αλλά και μετά από κάποιο σημείο και λόγω κόπωσης. Όμως, γνωρίζω επίσης ότι το αποτέλεσμα θα είναι μια εκπληκτική αποτύπωση και αναμνηστικό της εμπειρίας μας. Και θα είμαστε μόνο οι δυο μας, δηλαδή απόλυτα ευέλικτοι.
Πρέπει να πάρω τον Προαστιακό των 7:17 από τον Πειραιά και ο Ράκος να μας 'πιάσει' στις 7:36 στο σταθμό Λαρίσης. Το βράδυ, δε βασανίστηκα ιδιαίτερα από αυτή την ένταση πριν από το κομπαρσιλίκι και πρέπει να έσβησα κατά τη 1.00. Στις 6.20 το ξυπνητήρι τρώει το πρώτο snooze με ταχύτητα που θα άφηνε χαζό και τον Λούκι Λουκ. Σα να ήμουν ήδη ξύπνιος και το περίμενα να χτυπήσει. Στο επόμενο, έχω σηκωθεί και γίνονται όλα όπως πρέπει μέχρι που ξεχύνομαι με τη Νταλίκα στο -ακόμα- μαύρο σκοτάδι για να κατέβω για Πειραιά. Είμαι στην αποβάθρα και πίνω φρέντο εσπρέσσο καπνίζοντας ένα τσιγάρο και χαζεύω τη Νταλίκα με ένα χαμόγελο θαυμασμού και ικανοποίησης στο στόμα. Τα συνολικά τρία άτομα που περιμένουμε να μπούμε στο τρένο καθώς και το γεγονός του τερματικού σταθμού με γλυτώνει από αυτό το βραχνά που με βασανίζει όταν πρέπει να μπω με το ποδήλατο σε μέσα μαζικής μεταφοράς. Επιβιβάζομαι και μόλις ξεκινάμε, ο Ράκος σαλεύει στα viber και είναι ήδη στο σημείο του. Ξεκινάμε εξαιρετικά. Πατάω reset στο καινούριο μου κοντέρ που με ταλαιπώρησε αρκετά για να δουλέψει αλλά τώρα πάνε όλα καλά. Θα πέσει στα βαθιά από τις πρώτες του βάρδιες. Δεν είναι εύκολη δουλειά να είσαι το κοντέρ της Νταλίκας. Ο Ράκος επιβιβάζεται σαν τον κύριο στο σταθμό Λαρίσης, η κατάσταση είναι πολύ ήσυχη στο τρένο. Χαζογελάμε και χαζολογάμε κι ενώ ο Ράκος έχει έρθει σχεδόν άυπνος δεν το πάει σερί ύπνο μέχρι τα Μέγαρα. Κατεβαίνουμε στα Μέγαρα και ρίχνουμε μια ματια προς τον Κορινθιακό κόλπο να δούμε τι κατάσταση επικρατεί στην ατμόσφαιρα. Ο καιρός είναι εξαιρετικός για ποδήλατο. Καθαρός ουρανός, ωραία θερμοκρασία, ο αέρας ανύπαρκτος. Ο Ράκος, αυτός ο τύπος που τολμάει να πει σε άλλους τι πρέπει να έχουν μαζί τους σε ένα κομπαρσιλίκι, έχει έρθει χωρίς γυαλιά Ηλίου. Ο τύπος έχει βγει για κομπαρσιλίκι με κάμερα αλλά χωρίς μπαταρία, σε άλλο κομπαρσιλίκι χωρίς σαμπρέλα το οποίο έμεινε στη μέση λόγω σκασμένης σαμπρέλας. Σήμερα ήρθε χωρίς γυαλιά Ηλίου. Αν δεν του ήταν απαραίτητο για να μεταβεί στο σημείο συνάντησης, θα ζούσα για τη μέρα που θα έρθει για κομπαρσιλίκι χωρίς το Ρομάν. Ενώ του λέω παρόμοιες τέτοιες εξυπνάδες, ανεβαίνουμε στα ποδήλατα μας και η βόλτα έχει ξεκινήσει. Τα καταγραφικά στο τηλέφωνο έχουν πιάσει δουλειά αλλά το κοντέρ μου δεν δουλεύει ποτέ. Θολούρα. Είμαι ο χειρότερος τύπος για να του συμβαίνουν αυτά. Προσπαθώ 6-7 φορές να δω αν μπορώ να κάνω κάτι αλλά δε γίνεται τίποτα. Ξέρω ότι πρέπει να αποφασίσω ότι το κοντέρ δεν πρόκειται να δουλέψει σήμερα και όσο πιο γρήγορα το βγάλω από το μυαλό μου, τόσο καλύτερα θα περάσω. Αλλά το γαμημένο μου τρώει το μεδούλι. Φτάνουμε στη γνωστή -πια- πλατεία στα Μέγαρα και θα πάρουμε ένα σύντομο πρωινό, νερά και ενέργεια για το δρόμο. Η ανηφόρα με την ευγενική κλίση που δε σε σκοτώνει αλλά σε λιώνει σιγά σιγά, μας βγάζει έξω από τα Μέγαρα. Το τοπίο αρχίζει και πρασινίζει, τα Γεράνεια δεσπόζουν αριστερά μας. Φτάνοντας προς το σημείο Μηδέν, που θα μας δώσει στο οπτικό πεδίο τον Κορινθιακό κόλπο αρχίζουμε και βλέπουμε κάποια καμένα στα αριστερά μας. Γνωρίζουμε ότι η πυρκαγιά του Μαίου ξεκίνησε από το Σχίνο, γνωρίζουμε το μέρος, οπότε ξεκινάμε και φανταζόμαστε τι θα ακολουθήσει . Στεκόμαστε στο σημείο Μηδέν και παρόλο που βλέπουμε αρκετές καμμένες εκτάσεις, αισθάνομαι μια μικρή ικανοποίηση γιατί όταν το βλέμμα μου είναι στραμμένο προς τα δεξιά, δηλαδή στο Αλεποχώρι, η κατάσταση είναι πολύ καλή. Είναι το πρώτο μικρό διάλειμμα για να πετάξει το drone.
Ξεκινάμε για την κατάβαση θανάτου μέχρι τη θάλασσα στις Αιγειρούσες. Τρείς στροφές μετά, το μέρος μας σοκάρει για δεύτερη φορά. Είμαστε στο σημείο που έπεσε ο Τεό. Ο Ρακος ενώ το τραβούσε με την κάμερα και σταθήκαμε εκεί, δεν το κατάλαβε καν. Το μέρος είναι κρανίου τόπος. Πραγματοποιούμε την πιο αργή κατάβαση που έχουμε κάνει ποτέ. Είναι ένα δεδομένα κακό οδόστρωμα, τα χώματα, οι πέτρες και τα κλαδιά που έχουν πέσει από τις πρώτες πλημμύρες θέτουν θέμα ασφάλειας και από την άλλη είναι το τοπίο. Κάποια δέντρα που έχουν μισοκάει, κάποια σημεία που δεν έχουν καεί καθόλου, το εντελώς καμμένο τοπίο, τα σπίτια, βάζουν τη φαντασία να δημιουργήσει σενάριο για το τι έγινε σε αυτό το καταπράσινο και πανέμορφο τοπίο. Στην ουσία, ο δρόμος που κατεβαίνουμε είναι το σημείο που μάλλον δόθηκε μάχη να περιοριστεί η φωτιά και σε κάποιες περιπτώσεις το είχαν καταφέρει. Ήταν η πρώτη κατάβαση που η ελευθερία πάνω στο ποδήλατο δεν ήταν ο πρωταγωνιστής των συναισθημάτων. Πλησιάζουμε στον παραλιακό δρόμο, ο Ράκος προπορεύεται και ο μπαγάσας βγαίνει πάνω στο δρόμο χωρίς να σταματήσει και να κοιτάξει. Ένα Audi suv φρενάρει και ευτυχώς σταματάει πριν πάρει από κάτω το Ράκο με το Ρομάν. Δεν μπορώ να το πιστέψω. Πόσο απρόσεκτος και πόσο τυχερός. Ανταλλάζουν κάποιες κουβέντες με τον οδηγό που πέρα από καλός οδηγός ήταν και ευγενέστατος άνθρωπος ευτυχώς. Στιγμιαία ανασύνταξη και συνεχίζουμε. Πάμε για το παραλιακό κομμάτι, αυτό το σουλάτσο που έχουμε αναφέρει σε πόσους ανθρώπους όταν λέμε τις ποδηλατικές ιστορίες μας.
Είμαστε προετοιμασμένοι για τα χειρότερα γιατί κατευθυνόμαστε προς το Σχίνο απ' όπου και είχε ξεκινήσει η φωτιά και για να είχε καταπιεί το μισό βουνό, φανταζόμαστε τι πρόκειται να δούμε. Κρανίου τόπος. Το μέρος εκεί έχει καεί εντελώς. Χώματα και πέτρες έχουν κατέβει με τα πρώτα νερά. Δεν είμαι κάνας ειδικός αλλά όσο έβλεπα μέσα στις καμμένες εκτάσεις δεν νομίζω ότι είδα τίποτα αντιπλυμμηρικά έργα και πολύ φοβάμαι ότι το μέρος εκεί, θα αλλάξει αρκετά με τις μεγάλες βροχές. Η πολυαγαπημένη Μαυρολίμνη θα χρειαστεί αρκετά χρόνια μέχρι τα πεύκα να κρέμονται και πάλι μέσα στη θάλασσα. Μπαίνουμε μέσα στο Σχίνο και η καμμένη γη μένει πίσω μας. Μπροστά μας τα πάντα είναι καταπράσινα και αυτό μας κάνει και πάλι χαρούμενους. Αποφασίζουμε μια σύντομη στάση στο Σχίνο για ...τα καφεδάκια μας. Καπνίζουμε και από ένα τσιγάρο και αναχωρούμε. Αμέσως μετά το Σχίνο ξεκινάει το νέο κομμάτι της διαδρομής. Ανηφορίζουμε και, 2-3 πέταλα αργότερα, ο Σχίνος φαίνεται ήδη σε κάτοψη.
Καλή χρονιά παιδιά με υγεία και πολλές βόλτες. Εκπληκτική η ιστορία για το πως ξαναβρήκες την νταλίκα σου δόξα τον Θεό που ανταμώσατε ξανά εύχομαι το καινούργιο κοντεράκι να γράψει περισσότερα πολλά περισσότερα χιλιόμετρα από πριν.. Εντωμεταξύ έχω και εγώ παρόμοια νταλίκα Ντόλυ την λενε και μου δίνεις δύναμη να βάζω χιλιόμετρα μιας και είσαι η απόδειξη ότι πας παντού και με το τρεκινγκ.. Μπράβο σας και πάλι καλές Πεταλιές
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρόνια πολλά και καλή χρονιά για το 2023 πια, τόσο πολύ που άργησα να δω το σχόλιο. Ελπίζω να είστε καλά και εσύ και η Ντόλυ και να περνάτε πολύ χρόνο παρέα!
ΔιαγραφήΔεν ήξερα ότι χρειάζεται έξτρα ώθηση για να κάνεις πράγματα με τα trekking. Είμαι της άποψης ότι αν θέλεις ένα ποδήλατο για να πηγαίνεις παντού, τότε χρειάζεσαι ένα trekking. Δεν ξέρω αν είναι σωστή ή λάθος σύμφωνα με τους ποδηλατικούς Νόμους και τα ποδηλατικά καφενεία αλλά έχει πάει μια χαρά τόσα χρόνια!
Καλές πεταλιές, Υγεία και Δύναμη!