Ανάσα...

 

Πωπώ... Μπήκα στο blog και έψαχνα κάνα τρίλεπτο που πρέπει να πατήσω για να ξεκινήσω να γράφω κείμενο και έφαγα κανα δίλεπτο να σκέφτομαι που βρίσκομαι και αν έχω κάνει κάποιο λάθος. Τελικά έπρεπε πρώτα να "συνδεθώ" και συνδέθηκα.

Οκτώβριος του 2020 ήταν η τελευταία φορά που έκατσε ο Ράκος στο γραφειάκι του, μπροστά στο λαπτοπάκι του με σκοπό να γράψει το κειμενάκι του. Παρά τέσσερις μήνες, δύο χρόνια. Το τι έχει γίνει από τότε μέχρι σήμερα, δεν υπάρχει λόγος να κάτσουμε να το γράψουμε, έτσι και αλλιώς, άλλος λιγότερο άλλη περισσότερο με τον ίδιο τρόπο έχουν περάσει αυτά τα χρόνια. Δυστοπικά.

     Σάββατο μεσημέρι, έχουν ξεκινήσει οι ζέστες. Κανονικά πρέπει να διαβάζω για το ζόρικο μάθημα που σερβίρει η εξεταστική τη Δευτέρα ή να κάνω δουλειά στον υπολογιστή ώστε να παραδώσω και εγώ τη δουλειά μου, για να πάρω τα λεφτά μου. Τίποτα από τα δύο δε γίνεται. Κατεβασμένη η τέντα να κόβει όσο πρέπει τη ζέστη αλλά και το φως. Το σαλόνι γεμίζει με ένα υπόκωφο φως -αν μπορείς να το πεις- το οποίο δε σε βοηθάει να καταλάβεις ακριβώς τα χρώματα, και τις φόρμες από τα αντικείμενα που υπάρχουν στο χώρο. Το μυαλό δεν έχει καμιά διάθεση να συνεργαστεί ώστε να αρχίσει να επεξεργάζεται καλύτερα τα ερεθίσματα και να τα αποκωδικοποιήσει σαν δεδομένα πλέον.

Τρώγομαι...
     Τη κάνει ο Ιούνιος και τι κάνουμε;! Λείπει κάπως η φάση των προηγούμενων χρόνων που τέτοιες μέρες θα ετοίμαζες τα πράγματα για το νησί. Δουλειά και θάλασσα. Δουλειά, θάλασσα και καλοί φίλοι. Έχουν περάσει πέντε χρόνια από το τελευταίο καλοκαίρι που έφυγα για τη νήσο "Α" και μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια έζησα μια εντελώς καινούρια κατάσταση που δεν είχε ξανά υπάρξει όμοια στη μέχρι τώρα ζωή μου. Με τα καλά της και τα στραβά της. Με καταστάσεις που μπήκα και με καταστάσεις που βγήκα. Με θέματα που κατάφερα να διαχειριστώ και με θέματα που τα θαλάσσωσα πανηγυρικά. Εξερευνήθηκε ένα καινούριο κομμάτι του χαρακτήρα μου και αυτό είναι κέρδος από μόνο του.

Τρώγομαι...
     Μια ανάσα ρε πούστη μου να πάρουμε. Δεν έχω κάποια θηλιά στο λαιμό, δε νιώθω κάτι άλλο να με πνίγει, ούτε χέρια ούτε ψαροκόκαλο ούτε στραβοκατάπια ούτε ψίχα από ψωμί. Τι μας μένει και ζοριζόμαστε να ανασάνουμε;!
Ο αέρας.
Μου έκανε τρομερή εντύπωση όταν είχα γυρίσει από τη πρώτη σεζόν μου, το γεγονός ότι τις πρώτες μέρες στην Αθήνα, υπέφερα από πονοκεφάλους και έτσι ένα μούδιασμα στο μυαλό, σα να γινόταν πιο αργό στη σκέψη. Τι σοκ πρέπει να πάθαινε ο οργανισμός μου όταν μετά από περίπου τρεις μήνες σε Αιγαιοπελαγίτικο αέρα, τον έφερνα στον αέρα της Αθήνας. Πόσο μπουμπούνες είσαστε όλοι εσείς που θέλετε στους ευλογημένους τόπους που ζείτε, να φέρετε τον αέρα της Αθήνας και τα λεφτά της Μυκόνου... . Το ίδιο σοκ λογικά πρέπει να πάθαινα, όταν ήμουν πιτσιρικάς και μαζευόμουν από το χωριό στην Αθήνα, μετά από εκείνα τα ατελείωτα καλοκαίρια που ξεκινούσαν στις 17 Ιουνίου και τελείωναν αρχές Σεπτέμβρη. Για αυτό έβαζα αυθόρμητα τα κλάματα όταν περνάγαμε τα Μέγαρα. Χωριό με το παππού τη γιαγιά, φίλους και ατελείωτο παιχνίδι. Όλα αναμνήσεις και πολύ λίγες φωτογραφίες.

Τρώγομαι... 

     Στην οθόνη του λαπτοπ μου δεν υπάρχει κανένα παράθυρο που να έχει κάποια ενδιαφέρουσα θέα ενώ ταυτόχρονα αισθάνομαι σα να μου έχω βάλει κόλλα στιγμής στη καρέκλα και δε μπορώ να σηκωθώ από δαύτη. Να σηκωθώ και να πάω που; Τι μούδιασμα είναι αυτό;! Να σηκωθείς Ράκο και να πας πού μέσα στη ζέστη;

Μια βόλτα με το ποδήλατο...

     Στο δρόμο για τη Πάρνηθα οι δρόμοι όσο πάνε και αδειάζουν από αυτοκίνητα. Είναι προφανές ότι καλοκαιριάτικα ο κόσμος ο πολύς δε θα πάρει τα βουνά. Είναι επίσης προφανές ότι έχω κάνει μια εξαιρετική επιλογή για τη κατάσταση μου. Οι ανάγκες που θέλω να μου ικανοποιήσω είναι να νιώσω λίγο ένα "Κομπαρσιλίκι" και ταυτόχρονα ησυχία στο δρόμο μου. Με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια και αφήνουμε πίσω μας το Μενίδι, αφού πιο πριν είχαμε αφήσει τους Αγίους Αναργύρους και αφού ευχαριστήσω το Komoot για τη διαδρομάρα που μου χάραξε και πέρασα από γειτονιές και δρομάκια που αν δεν έχεις κάποια κοπέλα ή αγόρι εκεί, δεν υπάρχει λόγος για να βρεθείς.

Η οδός Πάρνηθος είναι αυτή που θα με πάρει από το χεράκι και θα με ανεβάσει μέχρι το "Ξενία", που έχω βάλει ως τελικό προορισμό. Η Πάρνηθα σε αυτή τη διαδρομή έχει ακόμα όλα της τα δέντρα, η δροσιά που χαρίζουν είναι ανεκτίμητη. Η διαδρομή μέχρι να περάσεις και τις πρώτες ταβέρνες ώστε να ξεκινήσει η ανάβαση του βουνού, είναι αυτό που λέμε το ωραίο το παραδοσιακό το κέρασμα με παγωμένο νερό και μια κουταλιά βανίλια μέσα. Το "υποβρύχιο" που τρώγαμε μικροί και όχι αυτό που πίνουμε μεγάλοι. Η διαδρομή δεν είναι πρωτόγνωρη. Έχει ξανά γίνει με αυτοκίνητο με μηχανή με τα πόδια. Η θέα και όλο το λανσκέι επίσης δεν είναι πρωτόγνωρη. Μια συνθήκη που σου κόβει όσο να είναι από τον αιφνιδιασμό που χαρίζει απλόχερα το "καινούριο" αλλά από την άλλη η συνθήκη γίνεται πρωτόγνωρη λόγω της εμπειρίας που θα σου δώσει το μέσο που έχεις διαλέξει, δηλαδή το ποδήλατο.
Ζέστη κάτω, δροσιά πάνω. Το βουνό με αγκαλιάζει με τον ίσκιο του. Ο αέρας που κερνάει φουσκώνει με οξυγόνο το αίμα μου και όπως βλέπω στο πρόγραμμα πλοήγησης μου, αυτή η ντόπα με κάνει να ανεβαίνω κλήσεις 7-9% με 10-14 χλμ/ω. Εντυπωσιάζομαι. Είμαι μόνος μου. Ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα μαγειρεύει τον επι ούσιο κάπου στη Νίκαια και εγώ δεν έχω με ποιον να μοιραστώ αυτή την έκπληξη. Εκεί που πάει να μου φύγει η χαρά μιας που δεν έχω να τη κάνω μοιρασιά, καπάκι μου έρχεται η βιωματική σκέψη από την εποχή που πρωτοξεκίνησα να κάνω ποδήλατο, η οποία λέει, πως πάνω στο ποδήλατο είσαι μόνος σου και πας όσο σε πάει η ψυχή σου. Είναι η βασική αρχή αυτή. Κοντολογίς, αν δεν ευχαριστιέσαι να κάνεις ποδήλατο μόνος σου δε θα ευχαριστηθείς ποτέ και όσο γαμάτη παρέα να έχεις. 

Νόμος. 

Χαίρομαι. 

Εφαρμόζω ξανά αυτό το νόμο. 

Είχε περάσει καιρός και κόντευα να τον απομυθοποιήσω. Κόντευα να ξεχάσω τη φάση κάνω ποδήλατο για διασκέδαση.
Τρέχει η ζωή και οι εξελίξεις της, τρέχουν και οι αλλαγές και οι μεταλλάξεις μέσα μας. Δοκιμάζονται αξίες και κεκτημένα χρόνων. Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να πατήσουμε πόδι. Είναι η περίοδος που φαίνεται να χάνουμε. Είναι η περίοδος που φαίνεται να στερεύουμε από ελπίδες. Είναι η περίοδος που το μαχαίρι πρέπει να ξανά μπει στα δόντια.
Φουρκέτα στη φουρκέτα το "φίδι" που με έχει καταπιεί και με σέρνει στο Ξενία, αρχίζει να μικραίνει. Σε περίπου δύο ώρες από τη στιγμή που ξεκίνησα, έφαγε και το κεφάλι του.

    Μέσα στο Ξενία με τον Ρομάν στον ώμο ψάχνω να βρω τρόπο για να ανεβούμε παρέα στη ταράτσα του. Σκάλες σπασμένες, το μέρος ναρκοπέδιο. Είμαι κουρασμένος τέρμα και γνωρίζω ότι η κρίση θολώνει κάτω από τέτοιες συνθήκες. Δε θα πάρω κανένα ρίσκο για άραγμα στη ταράτσα, το κουρασάν και το νερό μου θα τα καταναλώσω έξω κάπου πάνω στη διαδρομή που η θέα θα γαμάει επίσης.
Από το σημείο του αράγματος, το λεκανοπέδιο απλώνεται σαν γαρμπίλια σε αυλή μαγαζιού. Που ζούμε;! Καλά όχι όλοι. Η φάση είναι... "Φέρε δύο πακέτα τυχερά για να καπνίσουμε... Μπύρες! Τη πόλη από ψηλά να κατουρήσουμε"

Έξω από το "Ξενία"... Ο Μπάμπι με τη μάνα του.

 

    Η ώρα περνάει και με το μικρό γιο έχει παίξει ένα τσίγκλισμα μη και γίνει μπράφ για βραδινή βουτιά αποθεραπείας. Η γρήγορη στιχομυθία στο κινητό έχει την επιθυμητή εξέλιξη και από τη Πάρνηθα πρέπει να διακτινιστώ στη πλατεία Νερού όπου και θα συναντηθώ με το Ψηλό. Μαγιό φοράω ήδη. Σε σκάρτη ωρίτσα έχω βρεθεί με το Ψηλό. Η αίσθηση της ατμόσφαιρας μακρυά από το βουνό είναι αποπνικτική. Από την εσπλανάδα που καταλήγει στη πλατεία Νερού έχουμε εικόνα και ήχο από φεστιβάλ που λαμβάνει χώρα εκείνη την ώρα. Στη σκηνή Παύλος Παυλίδη να τραγουδάει το "Τώρα αρχίζω να θυμάμαι" και αυτομάτως το μυαλό μου κάνει ένα flash back και με φέρνει 17 χρονών όταν έδινα Πανελλήνιες, που το συγκεκριμένο τραγούδι το έλιωνα κάθε πρωί που σηκωνόμουν για τις εξετάσεις. 20 χρόνια πίσω. Ακόμα παραμένει αγαπημένο τραγούδι, ακόμα τα Ξύλινα Σπαθιά είναι από τα καλύτερα συγκροτήματα που έχει παράξει ο πολιτισμός αυτού του τόπου.

    Χιλιοπεταλιασμένη βόλτα της Αθηναϊκής Ριβιέρας! Θα είμαστε κάπου 55-60 χρονό όταν θα έχει φτιαχτεί αυτός ο ποδηλατόδρομος που λέει θα ξεκινάει από Πειραιά και θα φτάνει μέχρι τη Γλυφάδα. Παρεούλα τώρα με μικρό γιο του κυρ Θόδωρα. Μια εσάνς από τη καλύτερη ποδηλατική μας χρονιά, το 2016. Τα περισσότερα χιλιόμετρα, τα περισσότερα "κομπαρσιλίκια" και που μας έχανες που μας έβρισκες, φθινόπωρο και χειμώνα παραλία με τα ποδηλατάκια μας. Συνταγή επιτυχίας κατά του άγχους, των κακών σκέψεων και γενικά της μιζέριας που χαρίζεται απλόχερα στην εποχή μας.
Σαββατόβραδο στη παραλιακή... Όπως το φαντάζεστε.
Οι παραλίες βράζουν... Νέα παιδιά έφηβοι και δεσποινίδες, δε πληρώσανε κάποια είσοδο σε παραλιακό μαγαζί, αλλά μπήκαν στη διαδικασία να κουβαλήσουν τις μπίρες τους, τις μουσικές τους και να την αράξουν στο έτσι. Τους ζηλεύω. Θυμάμαι και τις δικές μας αντίστοιχες φασάρες. Τα μπίτς πάρτι με αφορμή τα γενέθλια του Κουλάρα. Όταν από τον εξωτικό Κολωνό ανακαλύπταμε το μαγευτικό Καβούρι.
Περνάμε από όλα αυτά τα σκηνικά με το ποδήλατο και το θέαμα είναι τέτοιο που μαζί με την εναλλαγή του ρυθμού των σκηνών και πλάνων, για λίγο νομίζεις ότι βλέπεις ταινία στο κινηματογράφο.
Περνάμε από όλα αυτά τα σκηνικά, ψάχνοντας το σκηνικό μας. Η παραλία-στέκι μας στο "Νότο".

κΑλΟκΑΡιΝεΣ ΔΙΑκΟπΕΣ για ΠΑΝΤΑ

    Το σώμα μου έχει γράψει γύρω στα 70+ χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε, όπου μέσα σε αυτά υπάρχει και η ξεροκάμπανη ανάβαση της Πάρνηθας. Η βουτιά στη θάλασσα είναι το ονειρικό σενάριο για να με επιβραβεύσω, για να μου κάνω ένα δώρο στα κύτταρα μου. 

Βρίσκουμε τη θέση μας μέσα και έξω από τη θάλασσα με το Σταυράκο. Κουβεντολόι... Παραδίπλα φωτάκια πάνω στους βράχους, ένα ηχείο που φεγγοβολάει και αυτό, παιδιά να μαζεύονται γύρω από το τραπεζάκι που έχει στηθεί το μπαρ. Φασάρα. Παίξανε και καλές μουσικές για όσο αράξαμε.  

Ανασάναμε...

   Η επιστροφή γίνεται σε ρυθμούς largo... Δε μας κυνηγάει κανείς και τίποτα. Χαζεύουμε το λουνα παρκ του Σαββατόβραδου στη παραλιακή. Όλα καλά.

Τίποτα... Στο παγωτό μας εμείς!

Υ.Γ.1 Το άκρον άωτον της ποδηλατικής κουταμάρας ξέρετε ποιο είναι;!
κίρεφελετ οτ εμ ςιεβέτακ ητ αν ιακ οταλήδοπ οτ εμ ςαθηνράΠ ςητ ησαβανα νητ ςιενάκ αΝ... Αυτό είναι!
Υ.Γ.2 Γράψαμε μετά από σχεδόν δύο χρόνια. Τρομερή αμηχανία.
Υ.Γ.3 Κερδίζει η ασχήμια όσο χάνουμε χρόνο "οι μεταξύ μας", να συμφωνούμε ότι συμφωνούμε μεταξύ μας και μετά να κάνουμε τη τρίχα τριχιά σε θέματα που μεταξύ μας συμφωνούμε.
Υ.Γ.4 Έντεκα παιδιά πλέον έχουν μπει στη ζωή της πρώτης στιβάδας φίλων μου. Η συγκίνηση να τους βλέπεις όλους μαζί στη βάπτιση του Μίμη τεράστια. Υγεία να έχουν, να ζήσουν τα όνειρα τους και να τους τύχουν καλές παρέες όπως είναι η δική μας.
Υ.Γ.4 Καλό καλοκαίρι.