Ξανά στη ζωή

 

Θυμάστε την τελευταία φορά που ήσασταν στο χωρίο, στο σπίτι και είδατε ένα παλιό παιχνίδι, ή μυρίσατε κάτι (π.χ ένα δωμάτιο του σπιτιού) και αμέσως αισθανθήκατε να επανέρχεται εκείνη η στιγμή του παρελθόντος που ζήσατε εκεί ,με πολύ ένταση και ζωντάνια; Αυτό ήταν και το δικό μου συναίσθημα όταν πάνω απ το ποδήλατο είχα ξανά αυτήν την εικόνα μπροστά μου

Σταμάτησα το ποδήλατο στα 16 μετά από πτώση, σπάσιμο επιγονατίδας και ολική ρήξη προσθίου χιαστού. Σε μια ευθεία έξω ακριβός από το σπίτι μου. Μέχρι τότε και από την ηλικία των 12 και μέχρι τα 16 φεύγαμε κρυφά με τα κουρσάκια μας(ναι, είχαμε κουρσάκια) και ανεβαίναμε περίπου 2 φόρες τη βδομάδα τα ορεινά βουνά της Κορινθίας, 40 χλμ περίπου το πήγαινε έλα και πόσα άλλα μετά δεξιά αριστερά στα διπλανά χωριά το απογευματάκια, για βόλτα με τους φίλους, παγωτό και ουφάδικα. Χωρίς σαμπρέλες, τρόμπες, κράνη,κινητά, τίποτα, ούτε καν νερό..Ξέραμε που έχει και πίναμε από τις βρύσες που έτρεχε απ το βουνό. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως δεν πάθαμε κάτι εκεί πάνω.

Έκτοτε χρησιμοποίησα συνειδητά το ποδήλατο ξανά το 2005 μέχρι το 2010 καθημερινά όπου και να πήγαινα στην Αθήνα. Πάνω κάτω η Πατησίων κυριολεκτικά 4-5 φορές τη μέρα τουλάχιστον. Μέχρι που δεν προλάβαινα τις υποχρεώσεις, μεγάλωναν οι αποστάσεις και χρειαζόμουν κάτι γρηγορότερο. Βεβαία και η κούραση δεν βοηθούσε οπότε ξανασταμάτησα.

Στο τώρα

Έψαχνα ποδήλατο ενάμιση χρόνο, κυριολεκτικά. Τους έπαιρνα κάθε βδομάδα τηλεφωνώ και δεν ξέρανε ούτε πότε θα παραλάβουν ούτε τι μοντέλο. Μέχρι που ένα μεσημέρι μου λέει ένας από επαρχία (μιας και τηλεφωνούσα παντού) ‘’κάτσε να ρωτήσω την αποθήκη’’ και εκεί που νόμιζα ότι απλά το κάνει διαδικαστικά και από ευγένεια, μου βρήκε στο μέγεθος μου, και σε 3 μέρες το είχα σπίτι μου! Αγνή παράνοια.

Είχα κάνει κάποιες βόλτες εδώ κοντά τις πρώτες 6-7 μέρες αλλά λίγα χιλιόμετρα... Πήρα απόφαση να ανέβω το βουνό την Κυριακή. Έτσι ανέβηκα Σταμάτα. Έβαλα ξυπνητήρι στις 7 και στις 7:10 ήμουν ήδη στον δρόμο... Είμαι από αυτούς που όταν περιμένουν κάτι πολύ, ούτε δόντια θα πλύνουν ξυπνώντας και μπορεί να κοιμηθούν και με το παντελόνι.

Η μόνη μου έγνοια ήταν μην φάω καμιά σαβούρα με τα πολύ λεπτά μου λάστιχα μιας και εκείνη την ώρα η υγρασία ήταν 95% και οι δρόμοι μούσκεμα.

Το ποδήλατο είναι μιας εβδομάδας και δεν έχω προλάβει ακόμα ‘’να το ζυγίσω’’ να καταλάβω καλά τα φρένα, να του πάρω τον αέρα που λένε.Θα ήμουν και μόνος μου έλεγα, ούτε που θα με βρούνε. Κ μετά σκεφτόμουν τι έχω κάνει στα 14 μου και έλεγα στον εαυτό μου, ρε κανε μας τη χάρη, άντε.

Ξεκίνησα με μια χαρά λες και πήγαινα να με πληρώσουν το φουσκωμένο δώρο χριστουγεννων το μακρινό 1999 το οποίο είχε πάει όλο τσέπη και γούστα μετά γιατί τότε δεν υπήρχαν ούτε νοίκια ούτε άλλα. Μέχρι την Νέα Ερυθραία το τοπίο είναι αστικό κυρίως... Από Νέα Ερυθραία και μετά αρχίζουν τα δέντρα. Τα πολλά όμορφα δέντρα. Αυτοκίνητα είχε απειροελάχιστα λόγω ημέρας αλλά και ώρας. Με το που πέρασα την Άνοιξη και έστριψα δεξιά για Σταμάτα ξεκίναγαν τα τέλεια τοπία.

Μοναξιά, φουλ δέντρα, ομίχλη και ο ήχος της σιωπής... Ποδηλατούσα λες και βρισκόμουν σε κάποιο χωριό στα Γιάννενα ή σε κάποια πόλη του εξωτερικού... Η ακόμα καλύτερα σε εκείνο το μακρινό και παλιό χωρίο που έζησα την εφηβεία μου. Σαν εκείνες τις χειμωνιάτικες ημέρες που πηγαίναμε οικογενειακώς και γυρνούσα όλο το ΣΚ τα έρημα-διπλανά χωριά με τις ερειπωμένες καλοκαιρινές ταβέρνες και εστιατόρια. Ανεβαίνοντας ψηλότερα στην Σταμάτα σιγά-σιγά εμφανίστηκε και ο ήλιος..Η θερμοκρασία σούπερ, στις κατηφόρες ένιωθες λίγο κρύο αλλά όταν σταμάταγα να απολαύσω κάνα τοπίο είχε αυτό το ψύχος του βουνού που δεν σε κρυώνει, αντιθέτως σε αναζωογονεί.

Αγνό βουνίσιο τοπίο…Σταμάτησα 2-3 φορές για κάνα 5λεπτο.. δεν ακουγόταν απολύτως τίποτα. Η απόλυτη ησυχία, μόνο εγώ και το βουνό.

Με το αυτοκίνητο ή το μηχανάκι δεν μπορείς να το δεις και να το ζήσεις αυτό. Και αυτό γιατί η ταχύτητα που μετακινείσαι σου στερεί την παρατήρηση και την εσωτερίκευση του τοπίου. Γι αυτό όταν είσαι με το ποδήλατο (ή και με τα ποδιά) υπάρχει χρόνος να εξερευνήσεις αυτό που βλέπεις, να το παρατηρήσεις, να το αισθανθείς. Με το αμαξι(το αεροπλάνο κτλ) λογω ταχύτητας (ή και του κλουβιου τους) εχεις μειωμένη την επίδραση του τοπίου πανω σου. Αυτή η διάφορα είναι που με κέρδιζε παντα στο ποδήλατο.

Επίσης αυτή η αίσθηση ελευθερίας που σου δινει, το να οδηγας στην πολη και να μπεις ανάποδα σε ένα μικρο στενο της(Ράκο με προσοχή παντα και σεβασμό εννοείται) για να θαυμάσεις μια βουκαμβιλια που ξέρεις ότι υπάρχει εκει, να δεις αν σήμερα παίζουν μπάλα τα τσακαλακια από την Αφρική στον κάθετο πεζόδρομο της Δροσόπουλου ή ακομα και για να αλλάξεις τοπια. Σε μια εποχη που τα παντα εχουν ψηφιοποιηθει και καταχωρηθεί, το ποδήλατο για μένα παραμένει ένα μη-μηχανικο και άγραφο μεσο μετακίνησης ή βόλτας. Και αυτό μονο καλο είναι για εμενα. Και προσωπικό ποτε δεν συμπάθησα τις μηχανοκίνητες μετακινήσεις. Επίσης προτιμάω τον διαολεμενο κίνδυνο που διατρέχω σε μια ανοργάνωτη πολη από τις λάθος υποδομές της, παρα να με σταματάνε για κρανος ή απλα για να δουν αν το ποδήλατο είναι δικο μου.

Ας συνεχίσω την φλυαρία μου με μια ακομα θεωρια. Όλοι νομιζω αγαπάνε το ποδήλατο για έναν υποσυνείδητο λογο:

Γιατι είναι από τα πρώτα πράγματα που κανεις μακριά από την δικαιολογημένη επιτήρηση των γονιων σου για λογους ασφάλειας εκεινα τα πρωτα χρόνια ζωής σου. Το πρώτο πράγμα που σε αποδεσμεύει από αυτους έχοντας τη συγκατάβαση τους με χαμόγελο. Που σου δινει την δυνατότητα να εισαι αυτόνομος και να νιώθεις σπουδαίος που τα καταφερες και μπορείς να πας και λιγο πιο μακρια. Και πιο μακριά. Μάνος σου. Με δικη σου ευθυνη. Στην ηλικία των 4 ή των 8 χρονών αυτό είναι παράδεισος. Και αποτυπώνεται μεσα μας.

Συνεχίζοντας τη βολτα μου προς το βουνο, εντόπισα την πρώτη δυσκολία..Δεν ήξερα ακριβώς που να στρίψω , ποια διαδρομή να ακολουθήσω μετα από κάποια ωρα..Δεν είχα πλανο, ανέβηκα στο βουνο βλέποντας και κάνοντας, όπως τοτε. Μονο που τωρα το βουνό δεν το ηξερα καλα και αρκετές φορες έκανα μπρος πισω σε δρόμους αφού μετα από δυο ωρες σχεδόν εχω μπει σε πολλές διαφορετικές διαδρομές και ξαναβγαίνω σε αυτές. Δεν μπορω όμως και αυτά τα gadjets πανω στο ποδήλατο, ολη αυτή η φάση με το να εχεις το ένα και το άλλο για να πας ‘’καλα’’.. με κουράζει…Ασε που λατερνοποιει και το ποδήλατο, θελω να είναι οσο πιο απλο γίνεται.

Αποτέλεσμα;; να αποφασίσω να βγω στον κεντρικό και να πάρω το δρόμο προς λίμνη Μαραθώνα,να θαυμάσω την λίμνη από ψηλά και να αρχίσω επιστροφή αφού είχε αρχίσει η κούραση ήδη να κάνει τούμπες. 

 

Κατά την επιστροφή, έκανα και μια σταση στην πλατεια Σταματας για τσαι και λιγο φαγητό και δυναμεις και ξεκινησα για πισω. "Το γεύμα του πρωταθλητή" που λενε και οι συντάκτες εδώ μεσα!! Φύλλα, πέτρινες βρύσες και συννεφιασμένος ουρανός ...

Από τις πιο ωραιες εποχές το φθινόπωρο για ποδήλατο... Ξέρω, ημερολογιακά χειμώνα έχουμε, αλλα εκεί έξω είναι φθινόπωρο. Στην επιστροφή η κατασταση ηταν σαφως ευκολοτερη και το μονο προβλημα ηταν ότι επρεπε να ειμαι αρκετα δεξια στο δρομο που είναι φουλ λακουβες για να περνανε τα αυτοκινητα από διπλα..ποσο ενοχλητικο, δεν μπορεις να ευχαριστηθεις…Γι αυτό εκοψα μεσα από στενα μετα το υψος του Διονυσου για να εχω την ησυχια μου..Μακαρι οι μεσες και τα ισχια μας να μας χαρισουν πολλα χρονια πανω στη σελα. Και μονο χαρουμενα θα είναι.

Υ.Γ Θερμες ευχαριστίες σε Ράκο και Ψηλό, σίγουρα χωρις το δικο τους ερεθισμα για βολτες θα καθυστερουσα πολύ παραπανω να ξαναπαρω ποδηλατο..

Υγ. 2 Εθιμοτυπικά και αφου ετσι συνηθίζεται παραθετω και γω 2 τρακς... Το πρώτο είναι το soundtrack που ταιριάζει για εμένα στο απόλυτο τίποτα του βουνού εκείνη τη μέρα. Το δεύτερο για τις ανηφόρες.