«Τι θα κάνει ο κύριος στη κυρία;!»

   Ξημερώματα Κυριακής με βρίσκω να σουλατσάρω στη Κηφισιάς με κατεύθυνση προς... Κηφισιά!. Κανένα πρόβλημα μέχρι εδώ. Είχα φύγει από Χαλάνδρι για επιστροφή στον εξωτικό Κολωνό, εδώ είναι το πρόβλημα. Η απώλεια προσανατολισμού μου, είναι μεγάλη και ύψωσε την εις τη «ν» -(απώλεια προσανατολισμού μου)^ν- , όταν έχει προηγηθεί ένα βράδυ Αστυκρεπάλαιας. Σταματάω καμιά 300ρια μέτρα από το σταθμό της Κηφισιάς, -Αφού πλέον έχω παρατηρήσει ότι κάνω πετάλι αντί να τσουλάω και τα κακόγουστα κτήρια του τέρατος αρχιτεκτονικής Λάμπη Γκοβού έχουν σταματήσει να κοσμούν τη λεωφόρο- και με μαλώνω σε έντονο ύφος.

Καθώς μου κουνάω το δάχτυλο το άλλο μου μισό αναθαρρεί και περνάει στη επίθεση, και ο Ράκος σηκώνει κεφάλι στον Σπυράκο... «Σιγά μωρέ μαλάκα πως κάνεις έτσι;! και τι έγινε;! Αύριο το πρωί φεύγεις για Δελφούς, κάνε λίγο πετάλι να ξεπιαστείς από το καθισιό του διαβάσματος... Ένα μήνα τώρα... Μαλάκα... Για 500 μέτρα παράκαμψη...». Ο Σπυράκος το βούλωσε και ο Ράκος μαζί με τον Ζιντάν χύθηκαν στη Κηφισίας με φόρα και αέρα πειρατή που τους έδινε το ρούμι που είχε καταναλωθεί. Η φευγαλέα σκέψη να συνεχίσω για Κηφισιά και να πάρω ηλεκτρικό μέχρι Αττική πέρασε και έφυγε πιο γρήγορα από ότι ένας παπαγάλος ανοιγοκλείνει τα φτερά του όταν «τελειώνει» με τη κυρά του.  

   Λες και το έχω κάνει παράδοση, και πριν από τις εκδρομές της Δευτέρας τα Σάββατα μπλέκω σε καταστάσεις που δεν λέω όχι με τίποτα και απολαμβάνω το χανγκόβερ της Κυριακής παρέα με κάποιες τύψεις. Αυτή τη φορά είπα όχι στη καναπεδάρα του Νικόλα για ύπνο αφού πραγματικά ήξερα ότι ήθελα να κάνω λίγο πετάλι για... Προπόνηση... Και τι καλύτερο από τους άδειους δρόμους της Αθήνας ξημερώματα Κυριακής.

   Δευτέρα πρωί είμαι έξω από το Σταθμό Λαρίσης έχω ψωνίσει τα κουλούρια μου κύριος, έχω πιει και μια πορτοκαλάδα και γίνεται το απίθανο, μια φορά στα 30 χρόνια... Έχω φτάσει πρώτος από όλους με διαφορά. Είμαι αυτός που περιμένει Σταυράκο και Αλέκο... Όχι απλά περιμένει αλλά τους πλακώνει στα τηλέφωνα... θεωρεί ότι τα σκυλιά έχουν αργήσει!

   Μέσα στο τρένο ή τραίνο επικρατεί η απόλυτη μιζέρια. Δε θα το αναλύσω γιατί θα χαλαστώ. Κράτα μόνο σαν πληροφορία την ολοκληρωτική ανικανότητα που έχουμε στη κουλτούρα μας, ως προς το μοίρασμα των κοινόχρηστων χώρων. Αρκετή μισανθρωπία μου βγήκε εκείνη τη μέρα και έναν μη βίαιο άνθρωπο τον κούρδισαν και σκεφτόταν βίαια για παραπάνω από ώρα... Τα καταφέρατε καριόλες...! Έχω κοιμηθεί πάλι ένα σκάρτο δίωρο νυστάζω και υπολογίζω ότι θα ρίξω τον υπνάκο μου μέσα στο τραίνο, μέχρι να φτάσουμε. Ναι ρε έγινε... Εντάξει... Πιο γεμάτο από ότι μπορούσα να φανταστώ, το βαγόνι μου παραχωρεί μια θέση έξω από τη πόρτα της τουαλέτας. Δε κωλώνω... Η θητεία μου στο μπουρδέλο του στρατού, τουλάχιστον με έμαθε να κοιμάμαι όπου και όπως να 'ναι.

      

"Φυλάκιο Αχλαδερής..." Δίπλα ο Σταύρος έχει πιάσει παράθυρο να χαζέψει λίγο τοπίο μπας και του φύγει η αηδία της μισανθρωπιάς που συναντήσαμε.

   Φτάνοντας στο Μπράλο το φυσικό τοπίο είναι τέτοιο που δε μου παίρνει ώρα μέχρι να ηρεμήσω από το πουταναριό που γινόταν στο τραίνο. Παραμένω νυσταγμένος αλλά ταυτόχρονα καυλωμένος για αυτό που έρχεται. Πάμε να πάρουμε το χρησμό.

   Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι ότι γύρω σου κάτι σα να μην κολλάει. Υπάρχουν στιγμές που ψάχνεις τα κίνητρά σου... Γιατί;! Για πόσο;! Πώς;! Για ποια/ον;!. Υπάρχουν στιγμές που αισθάνεσαι ότι φύτρωσες και δεν γεννήθηκες. Υπάρχουν στιγμές που τα αναπάντητα ερωτήματα φτιάχνουν σύστημα εξισώσεων με τους αγνώστους περισσότερους... Είναι οι στιγμές που χρειάζεσαι ένα χρησμό. Κάποιες τέτοιες στιγμές καρφώθηκανε και στη δικιά μου κεφαλή λίγες μέρες μετά τη βόλτα στην Επίδαυρο. Επηρεασμένος από αυτή τη φάση, γουστάρισα να πάω με το ποδήλατό μου μέχρι τους Δελφούς να δω τι θα πει η Πυθία. Το πακέτο που έφαγε ο Ξέρξης στη Σαλαμίνα ακόμα το θυμάται... Μάγκα τον έκανε ο χρησμός τον Θεμιστοκλή! Επίσης ήθελα να θυμηθώ τα παιδικά χρόνια της αθωότητας και το αγαπημένο παιχνίδι της "Πυθίας... Τι θα κάνει ο κύριος στη κυρία;!". Δαιμόνιοι τρόποι για λίγο χαλαρό κουτούπωμα. Για τις πρώτες εξερευνήσεις του γυναικείου ή ανδρικού κορμιού. Τι συνεννοήσεις γίνονταν τότε με τη "Πυθία"... Φασάρα μόνο!

   Τα πρώτα αναγνωριστικά πετάλια μέχρι τη Γραβιά είναι αυτό που λέμε, κρέμα... Στάση για pit stop και λίγο χαζολόι στο γνωστό Χάνι και πούλο για το βουνό. Η Γκιώνα υψώνεται μπροστά μας και η σκιά της με καταπίνει. Πολλές από τις ιστορικές πληροφορίες που έχω για τους αγώνες της αντίστασης κατά των Ναζί και στη συνέχεια για τον εμφύλιο, τριγυρνάνε γύρω από αυτό το βουνό και τον Παρνασσό. Με πιάνει δέος και ταυτόχρονα γεμίζω με κουράγιο και θέληση. Σήμερα θα τα καταπιούμε και τα δύο... Με τα ποδήλατα... Στο δικό μας αντάρτικο, της Δευτέρας.

   «Με το καιρό να 'ναι κόντρα έχει τιμή σαν πετάς...» λέει το τραγούδι και εγώ θα πω «Με τον αέρα να είναι κόντρα... χαμπαριάζουμε εμείς Μ0$%@%να». Το καλωσόρισμα της Γκιώνας είναι βίαιο. Βίαιο αλλά ταυτόχρονα προκλητικό. Προκλητικό και ταυτόχρονα αινιγματικό. Είναι ακριβώς όπως, όταν αυτή/ος σου λέει «Φύγε» αλλά εννοεί «Έλα». Ο αέρας ξυρίζει. Το πνευμόνι με οξυγόνο πλημμυρίζει. Το κεφάλι αδειάζει τη πόλη και με φύση γεμίζει. Το σώμα καλεί το ποδήλατο να τσουλήσει. Είναι τόσο όμορφο να δίνω πετάλι σε τέτοιες φάσεις, ακούω μόνο τους χτύπους της καρδιάς μου και πιάνω ρυθμό. Κούραση σοβαρή δεν έχει κάνει ακόμα την εμφάνισή της. Το μυαλό μου το απασχολεί μόνο ο Αλέκος... Είναι η πρώτη φορά που έρχεται σε κάτι τέτοιο. Δεν είμαι σίγουρος ούτε για μένα πως θα με πάει. Ότι και να γίνει θα είμαστε όλοι μαζί. Έχει ξεκινήσει η πνευματική κάθαρση, συνεπώς και η προετοιμασία γιαυτό που θα ακολουθήσει. Κάποια στιγμή το πετάλι μου γίνεται τελείως ελαφρή, σε σημείο που κατεβάζω ταχύτητα και πατάω γκάζι... Το σοκ είναι ακαριαίο κοιτάω μπροστά και η ανηφόρα συνεχίζεται κανονικά, κοιτάω πίσω μου μήπως και με έχει φτάσει ο Σταυράκος και με τρολάρει σπρώχνοντας με, ούτε κάν! Αρχίζω να πιστεύω ότι πέσαμε σε έδαφος με αυξημένο μαγνητικό πεδίο και αφού ο Ζιντάν είναι από σίδερο... Φυσική Γ' Δημοτικού... Το πίστεψα τόσο που τρελαμένος από τη χαρά μου αρχίζω και το φωνάζω στους άλλους δύο, λέγοντάς τους πόσο κορόιδα είναι, που τα ποδηλατάκια τους είναι αλουμινένια και τι φασάρα χάνουνε! Παιδάκι τελείως! Στη θέση μου με έβαλε ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα με την αφοπλιστική ατάκα, «Ποια μαγνητικά πεδία και αρχίδια ρε μαλάκα, ο αέρας έχει γυρίσει και σε σπρώχνει!». Για καμιά 70ρια μέτρα που είχα πρύμα τον αέρα είχα όρτσα τη διάθεση. Το μυαλό έχει γενικά τη τάση να εκλογικεύει τα πράγματα. Όταν θέλει να τα φανταστεί μη του τη σπάτε, μπορεί να γίνει 10 φορές πιο παραγωγικό ή 10 φορές πιο καταστροφικό. Σε πονάει ρε αρχίδι που στις ανηφόρες σταματάω να πιω νερό, να ξεφλουδίσω και να φάω ένα μανταρίνι, να κατουρήσω και να κουμπώσω κουμπί-κουμπί το παντελόνι και ακόμα έρχεσαι;! Σε πονάει ε!; Ε, μαγνητικά πεδία ήταν ρε παλιό μαλάκα και τραβάγανε τον Ζιντάν. 

Ξωπίσω και τα σκυλιά μου...

Σε χαμηλό... Στύβουμε μια φέτα λεμόνι προσθέτουμε λίγη μαύρη ζάχαρη και μετά τη ρουμάρα μας. 
Ti' punch!

   Η πρώτη καλή ανηφόρα στη διαδρομή μας τελείωσε. Την έκπληξη την έχει κάνει ο Αλεκάρας μας. Αυτό το αλάνι έπεσε στη χύτρα όταν ήταν μικρό!. Για το Σταύρο δεν έχω καμιά ανησυχία πια. Η μόνη ανησυχία που έχω είναι ότι λέει «Ναι» σε όποια κουφή ποδηλατική διαδρομή έχω προτείνει μέχρι τώρα. Η πρώτη κατηφόρα θανάτου απλώνεται μπροστά μας. Στον Ζιντάν έχει τοποθετηθεί σχετική κάμερα με χάι ντεφινίσιον, εκεί!! , ειδικά θηκάκια που σε γκρεμό να φύγω αυτή θα συνεχίσει να γράφει, έχω φτιάξει τα «κάδρα» μου ωραίος, έχω πατήσει τα rec μου, η κατηφόρα έχει αρχίσει να δίνει πόνο και... Η κάμερα ξεμένει από μπαταρία! Όλο το βράδυ στη πρίζα την είχα και αυτή ξέμεινε από μπαταρία!! Ούτε 10 λεπτά δε κράτησε!... Γρήγορα κατέφυγα στη πεπατημένη λύση... Psycling with cellphone in hands κατηφόρες και trance...! 

               

   Αυτή η σουρεάλ τσουλήθρα μας έριξε στην Άμφισσα με φόρα. Μια υπέροχη διαδρομή μέσα στη φύση γεμάτη με φορτηγά που μετέφεραν βωξίτη. Το μέρος είναι γεμάτο από ορυχεία και το βουνό τίγκα στα μπαλώματα όπως οι φόρμες που φοράγαμε πιτσιρικάδες, σκισμένες μόνιμα στα γόνατα και τα φούτερ στους αγκώνες. Το πρώτο κομμάτι έχει ολοκληρωθεί με απόλυτη επιτυχία και διάθεση στο ζενίθ. Ήμαστε μούσκεμα από τον ιδρώτα, ο καιρός μας καλωσορίζει με μια λιακάδα και θερμοκρασίες λίγο πάνω από τους 20 βαθμούς. Aπό τα έλατα έχουμε φτάσει σχεδόν στη θάλασσα. Βλέπω το Γαλαξίδι και σκέφτομαι τα ουζερί του. Κοιτάω ψηλά εκεί που ορθώνεται ο Παρνασσός και σκέφτομαι το χρησμό. Σήμερα βγήκαμε να τα πούμε με τη Πυθία, τα ούζα θα πρέπει να περιμένουν. Η ευθεία επιβράβευσης τελειώνει γρήγορα, Κράτησε όσο χρειαζόταν για να ξανα ζεσταθούν τα παγωμένα πόδια μας από την αβυσσαλέα κατηφόρα. Κράτησε όσο χρειαζόταν μέχρι να γεμίσει η μπάρα του κουράγιου στο 100%. Η πινακίδα που μας ενημερώνει για το που πάνε για τους Δελφούς, ήταν καρφωμένη λίγα μέτρα πριν τη «σκάλα» που θα μας ανέβαζε εκεί πάνω. Το γαμήσι ξεκινά... Το έγραφε με μικρά γράμματα κάτω από το «Δελφοί».

   Αυτό το πράγμα που με περίμενε, δεν το είχα φανταστεί. Άγνοια κινδύνου λέγεται πιο εκλεπτυσμένα, κομπαρσιλίκι θα το έλεγα εγώ. Ο ήλιος μου γαζώνει το πρόσωπο, ο ιδρώτας πάει ποτάμι και το μυαλό δίνει μόνο τις βασικές εντολές, εισπνοή-εκπνοή και δεξί πόδι πετάλι-αριστερό πόδι πετάλι. Είμαι αποφασισμένος κάτι παραπάνω από 100% ότι αυτή η γαϊδούρα θα γαμηθεί. Έχω τα κίνητρά μου. Έχω τη τρέλα μου. Έχω τα αλάνια μου. Ο Ζιντάν είναι στην υγεία του μια χαρά. Συνεχίζουμε. Στο μέσω της διαδρομής ξεμένουμε από νερά. Στο μέσο της διαδρομής βρίσκομαι ανάσκελα στο δρόμο με τα πόδια ψηλά και ακουμπισμένα στη προστατευτική μπάρα, έτσι ώστε να πέσουν τα αίματα και να χαλαρώσουν λίγο οι μύες. Ο Σταυράκος στην ίδια θέση λίγο πιο δίπλα, ο Αλέκος σπρώχνει για λίγα μέτρα το ποδήλατο με τα χέρια. Τρία μανταρίνια που είχαν ξεμείνει στη τσάντα μου, γίνονται το κανονάκι που χρειαζόμασταν για να πάρουμε μια επιπλέον ζωούλα. -Τι δε θα έδινα να είχα μαζί μου ένα κομμάτι από το κέικ των πρωταθλητών...!-. Στις σέλες πάνω και δώστου...  Είναι ίσως η πρώτη φορά που με λούζει ο ήλιος και αυτό με ενοχλεί. Δεν το απολαμβάνω ακριβώς. Με στραγγίζει, αισθάνομαι σαν μπλούζα που τη στύβουν. Οι λιγοστές σκιές που δημιουργούν κάποια δέντρα ρίχνουν τη θερμοκρασία τόσο όσο χρειαζόμουν για να φρεσκάρω την ανάσα μου. Ευτυχώς ο αέρας έχει πέσει τελείως. Ακούω πάλι μόνο τους χτύπους της καρδιάς μου και πιάνω ρυθμό. Κανά χιλιόμετρο έξω από τους Δελφούς πινακίδες μας προειδοποιούν ότι θα βρούμε κάποιο κάμπινγκ στο δρόμο μας, αυτό σημαίνει ότι θα βρούμε και νερό! Και κλειστό να είναι βρύσες ξέρουμε να ανοίγουμε. Τέτοια χαρά λες και ξανά ζούσα τα  γκόλ της ΑΕΚΑΡΑΣ με τη Ρεάλ στα Φιλαδέλφεια.

Δε ξέρω αν είναι παραμύθα του κεφαλιού αλλά μια χούφτα αμύγδαλα και ένα μανταρίνι μου ήταν αρκετά.

Πάνω στη «σκάλα» για να ανέβουμε στους Δελφούς.

Φτάσαμε...

   Φτάνοντας στους Δελφούς, είναι η πρώτη φορά που κοιτάω την ώρα και ξενερώνω. Το μουσείο δε το προλαβαίνουμε, από τη συλλογή των ενημερωτικών φυλλαδίων θα λείπει αυτό των Δελφών και φυσικά ούτε φωτογραφίες που ήθελα να βγάλω στο φαλλό της γης. Η Πυθία θα έχει πάει σπίτι της και εμείς θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι τον επόμενο Φεβρουάριο για να πάρουμε χρησμό. Γκόλ στα χασομέρια και το ματσάκι ήρθε από σίγουρο άσο... Χινάρι! Κοιτάω Σταυράκο και Αλέκο και δεν έχω λόγια να τους περιγράψω πως αισθάνομαι. Το μυαλό μου από τη κούραση δε μπορεί να βρει τις λέξεις, έχει χαθεί το συντακτικό και για λίγο νομίζω πως μπορώ να μιλήσω κινέζικα. Το προγραμματισμένο διάλειμμα στους Δελφούς, με βρίσκει σε ένα τουράκι να χαλαρώνω και παράλληλα να ετοιμάζομαι ψυχικά για το δρόμο που θα μας πήγαινε στην Αράχωβα. Κάπου εκεί με πήρε ο ύπνος με τελευταία σκέψη την ερώτηση που θα έκανα στη Πυθία. Κάπου εκεί στο δεύτερο στάδιο του ύπνου μέσα από αρωματικούς καπνούς αιθέριων ελαίων εμφανίστηκε μια γυναικεία μορφή μασώντας φύλλα πικροδάφνης και μου είπε...

 «Γράφε... 

3 φλτζ αλεύρι για όλες τις χρήσεις

1 φλτζ χλιαρό φρέσκο γάλα
1 κύβο μαγιά φρέσκια ή 2 φακελάκια ξερή
2 κουταλιές βούτυρο τύπου βιτάμ ή soft για άλειμμα
3 κουταλιές ζάχαρη (άσπρη κρυσταλλική)
1 πρέζα αλάτι
2 βανίλιες (λουβιά)
½ σφηνάκι τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο
Ζάχαρη για το πασπάλισμα

Κανέλα για το πασπάλισμα (προαιρετικά) » 

Έχω μείνει κάγκελο στον ύπνο μου... Προσπαθώ να μιλήσω αλλά αυτή... «Μη μιλάς... Τα έγραψες αυτά;!»,απαντάω καταφατικά γνέφοντας μόνο με το κεφάλι... «Ωραία... Σημείωνε τώρα... Κοσκινίζουμε το αλεύρι και το βάζουμε σε ένα φαρδύ μπολ.

Στο χλιαρό γάλα λιώνουμε τη μαγιά και τη ζάχαρη.
Λιώνουμε το βούτυρο, χωρίς να το κάψουμε. Ίσα που να λιώσει!
Kάνουμε μια τρύπα στη μεση του αλευριού και ρίχνουμε εκεί το γάλα με τη μαγιά, το βούτυρο, το αλάτι και τις βανίλιες.
Αρχίζουμε σιγά σιγά να ανακατεύουμε το αλεύρι με τα υλικά στο κέντρο. Ζυμώνουμε μέχρι να πετύχουμε μια εύπλαστη ζύμη.
Αφήνουμε τη ζύμη σκεπασμένη, σε ζεστό μέρος μέχρι να διπλασιαστεί σε όγκο. 
Όταν διπλασιαστεί φτιάχνουμε τους λουκουμάδες ή ανοίγοντας το ζυμάρι σε φύλλο πάχους ½ εκατοστού όπου το κόβουμε σε κύκλους με τσέρκι (κουπατ) ή φτιάχνουμε ένα κορδόνι το οποίο το κόβουμε και ενώνουμε τις άκρες φτιάχνοντας δαχτυλίδια.
Αφήνουμε τους λουκουμάδες σε ζεστό μέρος για μισή ώρα να φουσκώσουν ξανά.
Σε ένα βαθύ τηγάνι καίμε καλαμποκέλαιο και τηγανίζουμε τους λουκουμάδες. 

Όταν ροδίσουν είναι έτοιμοι. Απλά τους βάζουμε σε απορροφητικό χαρτί και τους πασπαλίζουμε με ζάχαρη και κανέλα.»

   Τη στιγμή που έχω βάλει τη τελεία μετά τη κανέλα σηκώνω το κεφάλι μου. Θέλω να ρωτήσω αν μπορώ να χρησιμοποιήσω το μίξερ στη μεσαία ταχύτητα και αν είναι καλύτερα να ανοίξω τη ζύμη με τα χέρια χωρίς το τσέρκι... Ένα μυδιαστικό χαμόγελο φάνηκε κάτω από το ολόλευκο τούλι που κάλυπτε το πρόσωπό της και ύστερα έγινε ένα με τους αρωματικούς καπνούς που ανάβλυζαν γύρω της... . 

Δελφοί... Φλεβάρης 2016 (Μετά την ανηφόρα από Άμφισσα για Δελφούς)

                                                  Ανάφη... Σεπτέμβρης 2015 (Μετά την ανάβαση στο δεύτερο          μεγαλύτερο γαιόλιθο της Μεσογείου. Ο πρώτος είναι το Γιβραλτάρ.)

Έτσι μου αρέσει!

Στο βάθος... Ο δρόμος για Αράχωβα. Μπροστά, ο όμορφος... Έξτρα εξοπλισμός θήκη για μπουκαλάκι.

   Το σκούντημα και η φωνή του Σταύρου με ξύπνησαν άτσαλα. Θέλω λίγο το χρόνο μου να καταλάβω που είμαι και τι κάνω, τρώω ένα παστάκι και το ζάχαρό μου επανέρχεται στα φυσιολογικά μαζί με τη λογική μου. Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου προσπαθώ να καταλάβω αν είδα κάποιο όνειρο ή κάποιο όραμα. Βλέπω απέναντι την Αράχωβα ζυγίζω το δρόμο και δηλώνω πανέτοιμος. Έχω πάρει το χρησμό, είμαι ευτυχισμένος καβαλάω τον Ζιντάν και φεύγουμε παρέα με τα αλάνια μου να καταπιούμε και τη τελευταία ανηφόρα για σήμερα. Έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου ότι αυτό το κομμάτι θα βγει χωρίς καμιά στάση. Έτσι και έγινε. Συντονίζομαι πάλι με τους χτύπους της καρδιάς, γίνομαι ένα με το ποδήλατο το μυαλό μου κλειδώνει στο στόχο και χωρίς να το καταλάβω μετά από μια ώρα και είκοσι λεπτά βρίσκομαι μέσα στο σπιτάκι στάσης ΚΤΕΛ στην Αράχωβα. Λίγο πιο μετά εμφανίζεται ο Σταύρος, λίιιγο πιο μετά εμφανίζεται ο Αλέκος... Συγκίνηση. Κραυγές χαράς. Ευτυχία. Περηφάνια. Καύλα. Ποδηλατικός οργασμός. Φόρμα και ποδηλατικό κολάν ιδρωμένα και χυμένα! ΘΑ ΤΑ ΓΑΜΗΣΟΥΜΕ ΟΛΑ ΜΑΛΑΚΑ ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΕΝΑ ΠΟΥΤΣΟ! 

ΜΟΝΟΜΠΟΥΚΙ!

   Έχει αρχίσει πλέον και νυχτώνει για τα καλά. Κάτι ψιχάλες κάνουν την εμφάνισή τους και μια κατηφόρα θανάτου των 25 χιλιομέτρων απλώνεται σαν κόκκινο χαλί στα πόδια μας. Άλλη μια βουτιά στο σκοτάδι, άλλη μια βόλτα στο διάστημα, άλλη μια «μαύρη τσουλήθρα» -Όπως αυτές που υπάρχουν στις water land- να γλιστρήσουμε πάνω της ελπίζοντας μόνο να μη πέσουμε σε καμιά πισίνα με νερό. Όλα μου τα ρούχα από τη μέση και πάνω έχουν γίνει μούσκεμα. Αλλάζω και φοράω το λιγότερο βρεγμένο, ζακέτα, αντιανεμικό και ότι άλλο θα μπορούσε να με προστατέψει από το κρύο, ένα καπέλο ένα δεύτερο φουλάρι, κουκούλα και πάμε... . Κατεβαίνουμε... Ταχύτητες μεγάλες. Οι τρεις ποδηλατόμαγκες. Για πάρτη μας. Ο παγωμένος αέρας του βουνού τρυπάει τα μουσκεμένα ρούχα μου και στα πνευμόνια μου αισθάνομαι πιρουνιές. Δε γαμιέται, δε με χαλάει τίποτα. Αμολάω το τιμόνι και σταυρώνω τα χέρια μπροστά στο στήθος μου για να κόψω λίγο την όρεξη της φύσης που με πέρασε για μεζέ και με τσιμπολογάει. Δε ξέρω ούτε που πάμε ούτε που θα καταλήξουμε, ξέρω μόνο ότι για 25 χιλιόμετρα θα κάνω πλάκα στις ροπές. Ξέρω μόνο ότι για όσο κρατήσει αυτή η διαδρομή θα αισθάνομαι ελεύθερος. Ξέρω μόνο ότι το μυαλό τα καταφέρνει όλα. Ξέρω μόνο ότι εκείνη την ώρα σκέφτομαι και συλλογίζομαι ότι αγαπάω σε αυτό το κόσμο. Δε με ενοχλούν ούτε τα απανωτά προσπεράσματα που μου κάνει ο μικρός γιος. Μετά από ένα μήνα σφηνωμένος σε μια καρέκλα μπροστά από έναν υπολογιστή και διάβασμα, παίρνω ακριβώς αυτό που θέλω. Είναι η ανταμοιβή μου. Είναι το δωράκι μου. Ξανά βρίσκω τη ζωή μου. Ρεφάρω τη χασούρα μου. Και συνεχίζω να κατεβαίνω... !.

Διαιθυλαμίδιο του ποδηλατικού οξέως... LBD 

   
   Φτάνοντας στη Λειβαδιά ο χρόνος μας είχε παίξει άσχημο παιχνίδι πάλι. Ήμασταν στο όριο να προλάβουμε τον καρβουνιάρη μιας και το επόμενο και τελευταίο ήταν intercity και πιθανότατα θα είχαμε πρόβλημα με τα ποδήλατα. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα έχει σουβλάκι και μπύρα στο τέλος της η εκδρομή. Καθαρά για εθιμοτυπικούς λόγους ψιλό χαλάστηκα αφού ήθελα να βγάλω τη καθιερωμένη πλέον φωτογραφία με το γεύμα των πρωταθλητών. Έχασα το βιβλιαράκι από το μουσείο έχασα και τις φωτογραφίες τώρα θα έχανα και το γεύμα. Στα παπάρια μου. Στη μεγάλη ανηφόρα για τους Δελφούς, το μικρό όνειρο που έκανα ήταν μια παγωμένη μπύρα όταν θα φτάναμε στο σταθμό της Λειβαδιάς... Έτσι και έγινε...!

Στα καλύτερα αλάνια μου!!!

Ράκος, Αλέκος, Σταυράκος. Η αποστολή τελείωσε. Μέχρι την επόμενη.

Ο Χρησμός.

Με τη γλώσσα των αριθμών ο Ράκος έκαψε:

1 σακουλάκι καρύδια

1 σοκολάτα snickers

1 μικρό παστάκι σοκολάτας

4 μπουκαλάκια νερό (Μια που τα αγόρασα και δύο που τα ξανά γέμισα)

1 μπλέ ζουμί (ηλεκτρολύτης)

1 σουφλάκι

Μια χούφτα αμύγδαλα

2 μανταρίνια

1 μπύρα

Σύνολο: 8 γιούργια.

"... Από εδώ και πέρα τέρμα τα λόγια έπονται πράξεις, 

είναι η σειρά σου την αλήθεια στα μάτια να κοιτάξεις, 

μείνε ακριβώς όπως είσαι για κανένα κερατά να μην αλλάξεις, 

ξέρω πως γεννήθηκες το κόσμο να χαλάσεις..."

Υ.Γ.1 Της Δευτέρας θα της γαμάμε τη μάνα μέχρι να μου φύγει εμένα το κόμπλεξ με αυτή τη μέρα. Γεννήθηκα Δευτέρα πριν 30 χρόνια... Σε λίγες μέρες 31.
Υ.Γ.2 Αλέκο... Δεν έχω λόγια. Τελικά έπεσες στη χύτρα όταν ήσουν μικρός! Περιμένω κείμενο και καλή αρχή ως μέλος και της συντακτικής ομάδας "Ζωή... Ποδήλατο".
Υ.Γ.3 Πάλι δε πήραμε ένα κουτάκι Α' Βοηθειών μαζί μας. Λες και ξεκινήσαμε να πάμε μέχρι το Καβούρι φύγαμε πάλι.

Υ.Γ.4 Γιαννάκη είμαι πολύ περήφανος για εσένα και για τα 6 χρόνια ανηφόρας που ανέβαινες! Απόλαυσε τη κατηφόρα που έρχεται και ζήστε μια ευτυχισμένη ζωή με τη Ρίτα! Ελπίζω να μη χάσω το γλέντι του γάμου σας!

Υ.Γ.5 Μωλωπάκο... "Άδειο θα είναι το τρένο ρε Δευτεριάτικα τέτοια ώρα... Άδειο θα είναι!"χαχαχαχα! Γλαρόσουπα! Θένξ για τη κάμερα φίλο, μπορεί τη δουλειά της να μην την έκανε αλλά οι χειρονομίες και η καλή διάθεση μετράνε! Με το καλό να έρθει ο μικρός και τα "βαφτίσια" του ελπίζω να γίνουν στο καινούριο μας σπίτι... Καππαδοκίας και Φωκών!

Υ.Γ.6 Αυτή η βόλτα ήταν αφιερωμένη σε εσένα που ζήλεψες τη προηγούμενη. Κρεμμύδι στο σουβλάκι θες;!

Υ.Γ.7 Σημεία των καιρών... Πλέον και στο Facebook Ζωή... Ποδήλατο. Για τη καυλάντα!
Υ.Γ.8 Αντώνη χρόνια καλά και να βγούνε και πολλά! Ότι καλύτερο φίλε είτε στο Αμβούργο είτε στην Αθήνα!
Υ.Γ.9 Ψηλάκο καλωσόρισες! Και να μη χρειαστεί να ξανά φύγεις!
Υ.Γ.10 Όντυ όπου σε βρίσκουμε θα σε γλεντάμε μαζί με το θεό Νικόλα!
Υ.Γ.11 Φρατζόλα τι θα γίνει...;! Όλο με το παπί μου είσαι...

Υ.Γ.12 Αυτή η βόλτα είναι επίσης αφιερωμένη σε όλους αυτούς/ες που όλα τους τα υπάρχοντα χωρέσανε σε μια τσάντα και με τα παιδιά τους αγκαλιά διασχίζουν θάλασσες και βουνά με τα πόδια και φουσκωτά, για το όνειρο μιας καλύτερης ζωής. Για να επιβιώσουν. Για να μην πεθάνουν. Για να ζήσουν.

Τι κόσμος;! 

Τι άνθρωποι;!