Το -χαμένο- ραντεβού με την Πυθία στις 29 Φεβρουαρίου

  Ο ποδηλατικός νόμος του φετινού χειμώνα έχει πλέον εδραιωθεί για τα καλά. Της Δευτέρας, θα της γα$*%#( τη μάνα! Όλες οι δυνατές εκδρομές θα γίνουν Δευτέρα. Έτσι, για να την σπάμε στην ημερολογιακή ρουτίνα. Δεν πρέπει να είχαν περάσει 2 ημέρες από την επιστροφή μας από τον Περιοδεύων Θίασο και ήδη είχαμε σκεφτεί την επόμενη βόλτα. Το σήκωνε και η συγκυρία. Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου, την παραπανίσια ημέρα του δίσεκτου έτους, έπρεπε να πάμε στο μαντείο των Δελφών να πάρουμε τον χρησμό! Την ίδια ανάγκη με εμάς ένιωσε και ο Αλέκος κι έτσι έκανε την παρθενική του εμφάνιση σε τιτάνια ποδηλατάδα!

  Πρέπει να ήταν το πρώτο απόγευμα μετά την επιστροφή μας από την Επίδαυρο όπου αράζαμε στο 'Ψυχιατρείο'. Η γαμάτη συνάντηση την επόμενη μέρα ενός άθλου όπου θα βρεθούμε να μοιραστούμε την αμοιβαία περηφάνια για το κατόρθωμα, να συζητήσουμε τα μικρά μικρά της εκδρομής, να φουσκώνουμε σαν τα κοκόρια. Σε εκείνη τη συνάντηση ο Ράκος για πρώτη φορά αναφέρει ότι η επόμενη μας βόλτα θα πρέπει να είναι στο μαντείο των Δελφών. Να πάρουμε τον χρησμό. Έκανα call άμεσα. Έπρεπε όντως να συναντήσουμε την Πυθία. Στις 29 Φεβρουαρίου. Έχουμε μπροστά μας έναν γεμάτο μήνα για να προετοιμαστούμε για αυτή την εκδρομή. Αν και, όταν έχεις γυρίσει από ποδηλατάδα στην Επίδαυρο -πνευματικά τουλάχιστον- είσαι ήδη έτοιμος για άλλον έναν άθλο. Μάλλον γι' αυτό κανονίστηκε και τόσο άμεσα χωρίς κανέναν ενδοιασμό.
Οι Δελφοί βρίσκονται 190 χιλιόμετρα από την Αθήνα. Δηλαδή 380 μαζί με την επιστροφή. Αυτά τα χιλιόμετρα είναι πάρα πολλά για μονοήμερη εκδρομή. Ίσως να χωράνε και δύσκολα σε ένα 24ωρο με το ρυθμό που γουστάρουμε να ακολουθούμε στις δικές μας βόλτες. Έτσι, θα ακολουθήσουμε τον συνηθισμένο -πια- τρόπο. Το αρχικό σχέδιο ήταν να πάμε μέχρι τη Λιβαδειά με το τρένο, από εκεί ποδηλατάδα μέχρι τους Δελφούς και πάλι πίσω στη Λιβαδειά για να επιστρέψουμε με τρένο στη βάση μας. Όμως, μετά την Επίδαυρο είχαμε καταλήξει ότι θα είναι πολύ ωραίο να κάνουμε τις διαδρομές μας με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να μην κάνουμε 2 φορές τον ίδιο δρόμο. Ούτως ή άλλως βγαίνουμε να καταπιούμε πολλά χιλιόμετρα. Να χαράζουμε πορείες που δεν θα είναι πήγαινε/έλα.
Ένα βράδυ δέχθηκα μήνυμα από Ράκο. 'Να πάμε από τον Μπράλο για να μην κάνουμε 2 φορές τον ίδιο δρόμο'. Δεν είχα ακούσει ποτέ ξανά το όνομα Μπράλος. Κάνω την σχετική ψακτική στα ίντερνετ. Ναι, πολύ καλή ιδέα. Η διαδρομή παραμένει στο ίδιο επίπεδο χιλιομέτρων και εξυπηρετεί το πλάνο μας. Κάνω την απαραίτητη 'σκιαγράφηση' της διαδρομής να δω λίγο τις υψομετρικές, την ακριβή πορεία μας, ποια χωριά/πόλεις θα δούμε κλπ. Παίρνουμε και τις πληροφορίες μας για τις ώρες δρομολογίων των τρένων, ο σχεδιασμός ολοκληρώνεται ομαλά. Μένει μόνο η εκτέλεση.
Θα είναι μια απαιτητική βόλτα. Έχουμε να ανέβουμε την Γκιώνα και τον Παρνασσό. Πολλά χιλιόμετρα ανηφόρα. Βέβαια... και πολλά χιλιόμετρα κατηφόρα! Όλα αυτά μέσα σε απόλυτα φυσικά τοπία.

Αυτή θα είναι η διαδρομή μας...

  Η βόλτα έχει κανονιστεί αρκετές μέρες πριν πραγματοποιηθεί. Υπάρχει άπλετος χρόνος για προετοιμασία. Μας έκανε και ωραίες ημέρες, θα κάνουμε μπόλικα μπάνια για να προετοιμαστούμε για Δελφούς. Τουλάχιστον εγώ, γιατί ο Ράκος ήταν λίγο στριμωγμένος με διαβάσματα, εργασίες και τέτοια. Σχεδόν κάθε μέρα θάλασσα, είτε για λίγα χιλιόμετρα και απλά ένα καφεδάκι, είτε για μπόλικα χιλιόμετρα, είτε για μπάνιο. Πετάλι να γίνεται!

Την τελευταία εβδομάδα προετοιμασίας σκάει η είδηση βόμβα. Ο Αλέκος κοιτάζει στα μάτια την εκδρομή. Είναι μέσα. Τι και αν δεν είναι προετοιμασμένος -ποδηλατικά- σχεδόν καθόλου? Μάλλον δεν τον νοιάζει! Τι και αν με το -νέο του- ποδήλατο έχει κάνει μόλις μία σοβαρή βόλτα? Φαίνεται να μην τον ενδιαφέρει! Τι και αν είναι ήδη γνωστό ότι η βόλτα αυτή είναι απαιτητική μιας και περιλαμβάνει ανάβαση 2 μεγάλων βουνών? Δεν χαμπαριάζει τίποτα. Κάτι λεπτομέρειες με το ποδήλατο του τον ενδιαφέρουν μόνο. Που θα ξεπεραστούν γιατί είναι απόλυτα ψημμένος να έρθει. Πήρα μεγάλη χαρά όταν μια μέρα, πηγαίνοντας για μπανάκι στο Καβούρι με τον Αλέκο, τον ρώτησα σε ποιο σημείο βρίσκεται η απόφαση του για τη βόλτα και μου απάντησε ότι δεν το σκέφτεται ακόμα... είναι ήδη αποφασισμένος. Σίγουρα είχα κάποιους ενδοιασμούς τους οποίους για προφανείς λόγους δεν τους εξωτερίκευσα. Ότι και να συνέβαινε θα είμαστε εκεί σαν ομάδα. Ούτως ή άλλως είναι κάτι που συμβαίνει και όταν κάνουμε τέτοιες βόλτες με το Σπυράκο. Σε κάθε τέτοια βόλτα δοκιμάζονται τα όρια μας, δεν είναι ποτέ δεδομένο για κανέναν μας. Όπως έχουμε ξαναπεί δεν είμαστε οι αθλητές ποδηλάτες αλλά βγαίνουμε και κάνουμε πορείες που 'φτασμένοι' ποδηλάτες τις ιχνηλατούν με το google satellite και τελικά πάνε και κάνουν πέρα δώθε στον παράδρομο στο Φάληρο. Ότι και να συμβεί θα το αντιμετωπίσουμε και θα είμαστε ο ένας δίπλα στον άλλο. Τρεις άνθρωποι αυτή τη φορά, όχι δύο.

Πλησιάζουν οι μέρες. Παίρνουμε τις απαραίτητες πληροφορίες για τον καιρό. Το ένα site μιλάει για ανέμους 5 μποφόρ με ριπές ανέμων, το άλλο μιλάει για 2 μποφόρ. Κάποιες προγνώσεις μιλάνε για ηλιοφάνεια, άλλες για συννεφιές ακόμα και για βροχές. Ε, στα παπάρια μας κι εμάς. Θα πάμε όπως και να 'χει!!!

Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου, 8 η ώρα το πρωί είμαστε στο Σταθμό Λαρίσης. Το τρένο φεύγει στις 8.27. Στον γκισέ της έκδοσης εισιτηρίων ενημερωνόμαστε ότι το τρένο δεν έχει θέσεις. Θα πρέπει να ταξιδέψουμε όρθιοι. Η τιμή του εισιτηρίου 8.90. Μιας και θα ταξιδέψουμε όρθιοι σαν τα ζώα η τιμή του εισιτηρίου.... παραμένει 8.90. Ενημερώνουμε ότι έχουμε μαζί μας ποδήλατα. Μας λένε να πάμε σε άλλο ταμείο να κανονίσουμε για αυτό το θέμα, για να τα πάρουμε μαζί μας σαν αποσκευές. Πάμε να το κανονίσουμε και μαθαίνουμε ότι ο ΟΣΕ θέλει 5 ευρώ για κάθε ποδήλατο. Επιχειρώ να παζαρέψω και να πληρώσουμε κάτι λιγότερο. Να μας κάνουν έστω το ένα ποδήλατο δώρο. Ο κακοπροαίρετος μαλάκας εκεί, είναι κάθετος και καθόλου διατεθιμένος να εξυπηρετήσει. Πληρώνουμε, φορτώνουμε τα ποδήλατα στη σκευοφόρο και σχεδόν μας βάλανε και χέρι που δεν έχουμε κάποιο σκοινί να δέσουμε τα ποδήλατα και ίσως να πέσουν κάτω... Μπαίνουμε μέσα στο τρένο και ψάχνουμε να βρούμε που θα βολευτούμε για να ταξιδέψουμε για τις επόμενες 2 ώρες. Την πέφτουμε στο κλασσικό σημείο που αράζει κάποιος όταν έχει ενημερωθεί ότι δεν υπάρχουν θέσεις. Στο τέλος του βαγονιού, καθισμένοι στο πάτωμα, μπροστά από την τουαλέτα και από τις πόρτες εισόδου-εξόδου του βαγονιού. Προφανώς όλη αυτή η φάση μας έχει ενοχλήσει. Άμα βάλεις σε όλο αυτό και την συναναστροφή με κάποιους συμπολίτες μας, καταλήξαμε σε κάποια φάση εγώ να έχω φύγει από εκεί που καθόμασταν και να στέκομαι όρθιος μπροστά σε ένα παράθυρο, τον Αλέκο να τα χώνει σε κάποια μαλακισμένη, το Σπυράκο να λέει καντήλια σε κάποιους άλλους. Ας μην το πλατιάσω άλλο. Μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος μουνόπανα. Μόνο αυτό. Η ώρα περνάει, ακούμε την ανακοίνωση ότι φτάνουμε στον Μπράλο και το μαρτύριο φτάνει στο τέλος του. Το μόνο που θέλω είναι να κατέβω από το τρένο και να πάρω το ποδήλατο μου. Έχουμε ξεκινήσει πολύ στραβά, οι καργιόληδες κατάφεραν να μας χαλάσουν τη διάθεση. 

Αποβίβαση τρέχοντας... 

Ο σταθμός στον Μπράλο... Ολιγόλεπτη προετοιμασία για να ξεκινήσουμε το ταξίδι μας... Λίγο η καθυστέρηση του τρένου, λίγο τα λεπτά που χρειαστήκαμε να προετοιμαστούμε, ήδη το χρονικό πλαίσιο έχει ξεφύγει από το πρόγραμμα... Υπολογίζαμε ότι θα ξεκινάμε από τον Μπράλο κατά τις 10.30 και είναι ήδη 11.20...

Έτοιμοι για αναχώρηση.... 

Φύγαμε...

Μόνο φύση...

Τα παιδιά παίζουν πάνω στα ποδηλατάκια τους... Μόλις 5 λεπτά που έχουμε κατέβει από το τρένο και η διάθεση μας έχει πάρει ήδη τα πάνω της...

Πάμε για το πρώτο χωριό... Γραβιά..
Τα πρώτα αναγνωριστικά χιλιόμετρα της διαδρομής είναι επίπεδα... 

Το χάνι της Γραβιάς... εδώ σταμάτησε η πορεία του Ομέρ Βρυώνη κατά την επανάσταση του 1821

Βουνό, δάσος, τρεχούμενα νερά, ήχοι της φύσης... Όνειρο.

Το χάνι της Γραβιάς από την πίσω πλευρά... Η Γραβιά μένει πίσω μας και συνεχίζουμε...

Επόμενο check point η Άμφισσα...

  Κάπου εδώ ξεκινάει η ανάβαση του πρώτου βουνού. Η διαδρομή είναι άγνωστη σε όλους μας. Κανείς μας δεν έχει βρεθεί ποτέ εδώ. Οι εικόνες είναι καινούργιες για όλους μας. Έχουμε ξεκινήσει και ανεβαίνουμε. Σαν σε συνεννοημένη φάρσα, με το που αρχίζουν οι κλίσεις και γίνονται ανηφορικές, εμφανίζονται κάποια μποφόρ, εννοείται κόντρα. Δεν πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί 1-2 χιλιόμετρα ανηφόρας και έχω ξεκινήσει και στάζω για τα καλά. Και ανηφόρα και κόντρα αέρας, θα πέσει πολύ ξύλο. Η ομάδα κινείται καλά. Υπάρχουν αποστάσεις μεταξύ μας. Ο Ράκος αγέρωχος μπροστά ηγείται της αγέλης, πιο πίσω εγώ δίνω τον δικό μου αγώνα και ακολουθεί ο Αλέκος όπου καταπίνει το πρώτο βουνό της ποδηλατικής του σταδιοδρομίας. Το τοπίο γύρω μας είναι καταπληκτικό. Ο αέρας μας έχει τεντώσει για τα καλά. Ακόμα και σε κάποια σημεία που η διαδρομή ήταν σχεδόν επίπεδη, δίναμε πόνο για να σερνόμαστε σαν τα σαλιγκάρια. Όποτε ανεβαίναμε κάποιο πολύ δυνατό ανηφορικό κομμάτι κάναμε μια στάση για να ανασυγκροτηθούμε, να πάρουμε 2 ανάσες και να συνεχίσουμε. Πλέον παίζουν έλατα στη φάση. Πρέπει να βρισκόμαστε σε σοβαρό υψόμετρο. Συνεχίζουμε τον σκληρό αγώνα. Βλέπω κάτι κεραίες στο βουνό. Σκέφτομαι ότι πιάνουμε κορυφή σιγά σιγά. Πάει και περίπου 1 - 1.5 ώρα που ανεβαίνουμε. Ένας σκυλάκος έχει γίνει μέλος της ομάδας και κινούνται δυάδα μαζί με τον Αλέκο. 

Ανεβαίνουμε και πάμε....

Κι άλλο....

Κοντεύουμε να πιάσουμε ουρανό...

Έλατα παντού....

Έχουμε πιάσει ταβάνι. Βρισκόμαστε έξω από μία μονάδα επεξεργασίας βωξίτη. Πολύς βωξίτης στο βουνό. Ο δρόμος είναι επίπεδος. Έχουμε μπροστά μας νέο οπτικό πεδίο. Είναι εμφανές ότι ακολουθούν κατηφόρες θανάτου. Κάνουμε στάση να βάλουμε κάνα ρούχο γιατί είμαστε σαν μπουγελωμένοι από τον ιδρώτα και αν δεν παίξει αντιανεμικό, η πνευμονία θα είναι εκεί για εμάς. Ανασυγκρότηση πριν την κάθοδο. Είμαστε όλοι εντάξει. Το βουνό και ο αέρας ήταν σκληρή μάχη. Καταπονηθήκαμε σκληρά για να κερδίσουμε αλλά είμαστε πολύ καλά και γνωρίζουμε τι ακολουθεί. Χαιρετάμε τον σκύλο που ανέβηκε μαζί μας το βουνό γιατί έτσι γούσταρε. Στην κατηφόρα δεν θα μπορεί να μας ακολουθήσει. Ξεκινάμε την ξέφρενη πορεία μας μέχρι να καρφωθούμε πάνω στην Άμφισσα. Αν και δεν συνηθίζω να σταματάω σε κατηφόρες θανάτου, υπήρχαν κάποια 'κάδρα' που δεν μπορούσα να μην φωτογραφίσω.

Αυτό το μικρό χωριουδάκι είναι η Βίνιανη... Δες τοπίο...

Αναγκαστική στάση.... Δεν πετυχαίνεις και πολύ συχνά καταρράκτη πάνω στο δρόμο σου...

Κόλπα της φύσης...

Πως να περιγράψω όσα έχω ζήσει πάνω σου....

Πάμε να πέσουμε στην Άμφισσα με φόρα...

Κατηφόρες θανάτου τέλος. Το πρώτο βουνό αποτελεί παρελθόν. Μας κούρασε το 'κακό' του πρόσωπο, μας τρέλανε η κατάβαση του. Τώρα ο δρόμος είναι επίπεδος και καταπίνουμε τα χιλιόμετρα με ελαφρύ πετάλι περνώντας έξω από την Άμφισσα. Τα επίπεδα κομμάτια είναι αυτά που προσφέρονται για να κινούμαστε όλοι μαζί και να γίνεται και κουβεντούλα. Έχω δει κάποιες ταμπέλες που λένε για βενζινάδικα στην πορεία μας και έχω στο νου μου να σταματήσουμε για ανεφοδιασμό νερού, μιας και φτάνει στο τέλος του, και ότι άλλο χρειαστεί. Τα βενζινάδικα δεν εμφανίστηκαν ποτέ και με την κουβεντούλα ξεχάστηκα εντελώς και κάπως έτσι φτάσαμε στη διασταύρωση όπου θα στρίψουμε για Δελφούς. Ξέρουμε πολύ καλά τι ακολουθεί για να βρεθούμε εκεί. 12 ανηφορικά χιλιόμετρα μέχρι το μαντείο. Η ώρα έχει περάσει, ο χρονικός σχεδιασμός πέφτει για άλλη μια φορά έξω. Δεν υπάρχει περίπτωση να προλάβουμε ανοιχτό τον αρχαίο χώρο των Δελφών. Δεν θα καταφέρουμε να πάρουμε τον χρησμό σήμερα. Και είναι κρίμα γιατί η Πυθία, σύμφωνα με τη μυθολογία, δίνει χρησμό μόνο τον Φεβρουάριο. Ωραία θα ήταν να προλαβαίναμε αλλά και που δεν θα γίνει αυτό, για μένα δε χαλάει τη βόλτα ούτε στον ελάχιστο βαθμό. 

'Και κάπου εδώ ξεκινάει το γαμήσι' αναφώνησε -πολύ σωστά- ο Ράκος...

Οπλισμένη υπομονή, υψηλό επίπεδο αυτοσυγκέντρωσης, έχουμε να ανέβουμε πολύ ψηλά...

Πάλι πάνω σε υψόμετρα η ομάδα... Στο βάθος ο κόλπος της Ιτέας...

Και πιο ψηλά...

Κάποιο κανάλι που μάλλον εξυπηρετεί ένα υδραγωγείο που πετύχαμε στην πορεία μας...

!!!

Η ανηφόρα 12 χιλιομέτρων για τους Δελφούς μας εξάντλησε. Έγιναν αρκετές στάσεις για να πάρουμε ανάσες, να ξεπιαστούμε και να φάμε κάνα ξηρό καρπό να πάρουμε ενέργεια. Όπως ήταν αναμενόμενο, ήρθε και το σημείο που μείναμε από νερό. Ευτυχώς είχαν μείνει 1-2 από τα πανάγαθα μανταρίνια που με είχε φιλέψει την προηγούμενη μέρα η φίλη μου η Μαριά. Κατ' ευθείαν από το χωριό. Από την αυλή. Η ιδιαιτερότητα που είχε αυτό το βουνό ήταν ότι καθώς φτάναμε για Δελφούς, η κλίση του έγινε πιο σκληρή από ποτέ. Μας γονάτισε. Δεν έχω τραβήξει ούτε μία φωτογραφία όχι γιατί δεν μπορούσα -μιας και οι στάσεις μας ήταν πολλές- αλλά γιατί η δοκιμασία είχε φτάσει στο ύστατο επίπεδο και η εξάντληση δε με άφηνε να σκεφτώ σχεδόν τίποτα. Οι πρώτες παραισθήσεις από την κόπωση ήταν εκεί. Όταν βρήκαμε ένα κάμπινγκ και μπήκαμε στην αυλή του για να βρούμε νερό, αντικρίζοντας τη βρύση ένιωσα στην πραγματικότητα τι σημαίνει αυτό που λένε 'όαση στην έρημο'. Πήραμε ανάσες και ζωή εκεί. Προσωπικά, η αφυδάτωση μου χτυπούσε την πόρτα, το καταλάβαινα. Βρέξαμε τα κεφάλια μας, γεμίσαμε τα μπουκάλια μας και συνεχίσαμε. Το βουνό όσο ανεβαίναμε μας έκανε πλάκα. Βασικά, πλάκα μας έκαναν οι ταμπέλες που έλεγαν 'Δελφοί 4' και μετά από 1-2 χιλιόμετρα έβλεπες ταμπέλα που έλεγε 'Δελφοί 4'... Είχαμε λυγίσει αλλά δεν προβλεπόταν να σπάσουμε. Ο Αλέκος σε κάποια σημεία έπαιρνε το ποδήλατο στα χέρια, με το Σπυράκο βρεθήκαμε σε κάποια φάση ξαπλωμένοι στην άσφαλτο με τα πόδια πάνω στις προστατευτικές μπαριέρες για να ανέβει το αίμα. Μας βλέπανε οι περαστικοί με τα αυτοκίνητα και νόμιζαν ότι θέλουμε να αυτοκτονήσουμε σαν κι αυτούς που δένονται στις γραμμές των τρένων. Παίρνουμε κουράγιο από το γεγονός ότι φτάνουμε σε πολύ λίγο και συνεχίζουμε για το τελευταίο κομμάτι μέχρι τους Δελφούς.

Το διάλειμμα για ανασυγκρότηση και ξεκούραση είναι πολύ κοντά...

Είμαστε μέσα στους Δελφούς. Η ώρα έχει περάσει για τον αρχαιολογικό χώρο. Πρέπει απλά να οργανώσουμε το διάλειμμα μας. Κάποιο σουβλάκι, κάποια μπύρα, το που θα αράξουμε και όλα αυτά. Η κόπωση μας έχει φέρει σε τέτοιο επίπεδο δυσλειτουργίας που κάναμε περίπου 20 λεπτά -και κάνα δυο χιλιόμετρα- μέσα στη μία ευθεία του οικισμού των Δελφών μέχρι να τακτοποιήσουμε όλα μας τα θέματα και να απολαύσουμε το διάλειμμα μας. Σε αυτό βοήθησαν και τα δυσλειτουργικά καταστήματα των Δελφών βέβαια, αλλά έστω και μετά από 15' είμαστε στο σημείο του διαλείμματος...

Το γεύμα των πρωταθλητών....

Ο Ζιντάν και το εργαλείο του Αλέκου σε διάλειμμα...

Η απλώστρα....

Η θέα από το μπαλκονάκι του διαλείμματος...

Είπε να πάρει έναν υπνάκο...

Κατά τη διάρκεια του διαλείμματος μας, το στοιχείο που κυριαρχεί είναι ...η νύστα! Όπως πάντα, πριν από μία τεράστια βόλτα, δεν έχουμε καταφέρει να κοιμηθούμε πάνω από 3 ώρες. Τη διαφορά έκανε ο Αλέκος όπου για να είναι σωστά προετοιμασμένος για την πρώτη του τιτάνια βόλτα, έχει κοιμηθεί ...κάνα 20λεπτο. Πλησιάζει η ώρα που πρέπει να φύγουμε. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε διάλειμμα πάνω από 45 λεπτά. Είμαστε ούτως ή άλλως εκτός χρονοδιαγράμματος. Είμαστε στους Δελφούς χωρίς να καταφέρουμε την επίσκεψη στον αρχαίο χώρο και να πάρουμε τον χρησμό. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όση ανηφόρα ανεβήκαμε για να βρεθούμε στους Δελφούς, έχουμε να ανέβουμε άλλη τόση για να βρεθούμε στην Αράχωβα. 12 χιλιόμετρα ανηφόρα για Δελφούς, διάλειμμα και άλλα 12 χιλιόμετρα ανηφόρα μέχρι την Αράχωβα. Δεν έχει ανέβει ποτέ κανείς μας μεγαλύτερη ανηφόρα. Καταβάλλουμε προσπάθεια μέχρι και για να καταφέρουμε να σηκωθούμε. Είμαι πιασμένος σχεδόν σε κάθε μέρος του σώματος μου. 

Ο αρχαίος χώρος των Δελφών στο βάθος...

Εσύ? Ορκίστηκες στον πολέμαρχο Σώρρα με τα 600 δις?

Η νέα -και τελευταία για αυτή τη βόλτα- ανάβαση μέχρι την Αράχωβα έχει ξεκινήσει. Είμαστε φαγωμένοι και έχουμε χαλαρώσει πολύ. Πρέπει να ξεκινήσουμε χαλαρά για να μην πάθουμε καμιά ανακοπή μιας και πάμε να χωθούμε για ανάβαση μόλις έχουμε φάει. Βέβαια, δεν είμαστε και τίποτα χθεσινοί, δεν φάγαμε σαν τα ζώα να μην μπορούμε να κουνηθούμε. Αλλά δεν μπορούμε να κουνηθούμε ούτως ή άλλως από την κούραση. Ανεξάρτητα από την κλίση της ανηφόρας μέχρι την Αράχωβα, μέχρι αυτό το σημείο έχουμε ανέβει κάνα 25 χλμ βουνό. Θα καταθέσουμε ψυχή και σώμα για να βρεθούμε στην Αράχωβα. Στα πρώτα χιλιόμετρα κινούμαστε όλοι μαζί μέχρι να κλειδώσει ο καθένας στο ρυθμό του και στον τρόπο του. Η Αράχωβα φαίνεται στο βάθος. Είναι ψηλά και είναι μακρυά. Δεν φοβάται κανείς μας. 

Τα χιλιόμετρα μένουν πίσω σιγά σιγά. Κινούμαι αργά και σταθερά. Η υπερπροσπάθεια με έχει κάνει να στάζω σαν τρελός. Κρύος ο ιδρώτας, πλέον. Η εξάντληση έχει αρχίσει και κάμπτει τις σωματικές μου αντιστάσεις. Ο Σπυράκος είναι σταθερά κάνα 200άρι μέτρα μπροστά μου, ο Αλέκος κάνα 200άρι πίσω μου. Πολεμάμε ο καθένας από τη σκοπιά του. Η συγκέντρωση μου βρίσκεται λίγο παραπάνω από το 100%. Τα πόδια μου σαν να είναι από ατσάλι. Εισπνέω από τη μύτη... εκπνέω από παντού. Έτσι θα πολεμήσω το τρελό λαχάνιασμα και παράλληλα θα ηρεμώ με οξυγόνο στον εγκέφαλο μου. Χαζεύω τα τοπία και εισπνέω ακόμα μεγαλύτερες ανάσες να γεμίσω φύση μέσα μου. Το μόνο που με απασχολεί είναι να ρίχνω μια ματιά να βλέπω τον Αλέκο. Έχει έρθει το σημείο που πλέον δεν τον βλέπω πίσω μου και σκέφτομαι μήπως να ρίξω ένα σφύριγμα στο Σπυράκο για να κάνουμε μια στάση να τον περιμένουμε. Από την άλλη, αφού δεν είναι αναγκαίο για μένα, δεν θέλω να κάνω στάση γιατί είμαι μούσκεμα ιδρωμένος και κρυώνω ενώ καταβάλλω υπερπροσπάθεια, οπότε σκέψου τι θα πάθω άμα σταματήσω. Είναι απόγευμα πλέον, ο ήλιος δεν υπάρχει. Θα σταματήσω μόνο αν δεν μπορώ άλλο. Η Αράχωβα φαίνεται δίπλα μας πια. Συνεχίζω ακριβώς στο ίδιο μοτίβο. Θα βγάλω στη σύνταξη τον καραφλό καλόγερο με την πορτοκαλί στολή. Αρχίζω και βλέπω φωτάκια -πέρα από αυτά των παραισθήσεων. Μπαίνουμε μέσα στην Αράχωβα. Συνεχίζω το πετάλι μέχρι που βλέπω το Σπυράκο και έχει αράξει σε μία στάση λεωφορείου. Είναι ίσως η πρώτη φορά που ανεβαίνω τέτοια ανηφόρα και αφού σταματήσω δεν είμαι λαχανιασμένος σαν τον σκύλο. Αράζουμε μέχρι να έρθει και ο Αλέκος. Παράλληλα πλέκουμε ο ένας το εγκώμιο του άλλου. 

    ΜΟΝΟΜΠΟΥΚΙ ΤΗΝ ΑΝΗΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΕΛΦΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΡΑΧΩΒΑ, ΝΑΙ. 

ΝΑΙ.

Έχουμε εμπιστοσύνη στον Αλέκο. Δεν θα τον πάρουμε τηλέφωνο, ούτε θα του πούμε ότι φτάσαμε Αράχωβα και τον περιμένουμε. Δεν θα αλλοιώσουμε με κανέναν τρόπο την ψυχολογία του κατά την υπερπροσπάθεια. Είναι θέμα χρόνου να εμφανιστεί. Πράγματι, δεν περάσανε 10 λεπτά και να σου και ο Αλέκος. Πανηγυρίζουμε όλοι μαζί το κατόρθωμα μας. Τελειώσανε οι αναβάσεις για σήμερα και περάσαμε όλοι με 10 τις εξετάσεις για το πνεύμα, το σθένος και τις δυνατότητες μας. Αλλαγή ρούχων τώρα... Πετάμε τα ιδρωμένα μας και βάζουμε τα χειμωνιάτικα και χοντρά. Τα στοιχεία μας λένε ότι πάμε να κατέβουμε δαιμονιώδη κατηφόρα 25 χιλιομέτρων!!! Το μόνο κακό είναι ότι πλέον είναι πίσσα σκοτάδι. Είναι 7 το απόγευμα. Ή υπάρχει και χειρότερο?! Μια ψιχάλα στο κεφάλι μου.... Το τελευταίο που θέλουμε είναι να έχουμε και βροχή σε κατηφόρες θανάτου, σε επαρχιακό μη φωταγωγημένο δρόμο ενώ έχει βραδιάσει. Ο δρόμος μας περνάει μέσα από την κοσμοπολίτικη Αράχωβα, την Μύκονο της χειμωνιάτικης σεζόν. Εκεί όπου δίπλα από την ταβέρνα με τα κοψίδια με το χωριάτικο στιλ, έχει μαγαζί με γούνες. Δεν έδωσα σχεδόν καμία σημασία στην Αράχωβα. Πάμε για το πιο απολαυστικό σημείο της εκδρομής μας και το μόνο που με απασχολεί είναι να μην βρέξει. Φωτάκια στο on και ξεκινάμε.... Ταξίδι στο διάστημα... Άγνωστοι δρόμοι για εμάς, απόλυτο σκοτάδι, ένας στοιχειώδης φωτισμός από το φως του ποδηλάτου και μεγάλες ταχύτητες. Χοροπηδάμε, κραυγάζουμε, είμαστε παιδιά. Εντάξει, έχουμε και λίγο το νου μας μη σκοτωθούμε. Τα φωτάκια του Αλέκου ήταν σχετικά γελοία οπότε σε πολλά σημεία πάταγα φρένα για να κλείνει λίγο η ψαλίδα μεταξύ μας και να έχει κάποια εικόνα της πορείας από τα φώτα μου. Άσε που ήταν υπέροχο γιατί όσο πάταγα φρένα ο Σπυράκος νόμιζε ότι με προσπερνάει στην κατηφόρα αλλά μετά από λίγα μέτρα που ανακτούσα την ταχύτητα μου τον πέρναγα ξανά. Έτσι, είχα την ευκαιρία να τον κοιτάξω πάρα πολλές φορές με αυτό το ύφος που σιχαίνεται όταν τον προσπερνάω στην κατηφόρα! Οι κατηφοριές δεν έλεγαν να τελειώσουν, σε κάποια σημεία ίσιωνε λίγο και μετά πάμε πάλι. Η απόλαυση. Η ανταμοιβή. Είναι η δεύτερη φορά που κατεβαίνουμε κατηφόρες θανάτου νύχτα. Είναι πραγματικά διαστημικό. Σε κάποια φάση οι ψιχάλες πήγαν να σοβαρέψουν την κατάσταση αλλά τίποτα. Με τόση ταχύτητα πρέπει να προσπεράσαμε ακόμα και τη βροχή. Εξακολουθήσαμε να κατεβαίνουμε σαν τους τρελούς μέχρι που ένα λοφάκι ήρθε σαν κλωτσιά στα αχαμνά. Δεν ήταν τίποτα σπουδαίο, αλλά με τόση κούραση που κουβαλάμε και με τόση ώρα κατάβαση χωρίς πετάλι, οι πεταλιές πλέον είναι πολύ πιο κοπιαστικές. Μετά το λοφάκι, ξανά κατηφόρα. Σε αυτό το σημείο έχω να διατυπώσω μια απορία. Η πλειοψηφία των οδηγών που ερχόντουσαν από απέναντι μας έπαιζαν τα φώτα. Συνέβαινε για κάποιο λόγο αυτό το πράγμα ή απλά είναι ο νόμος του μαλάκα? Ότι και καλά χάρηκε που βλέπει ποδηλάτη και θα του κάνει ένα σινιάλο με στιλ 'πάμε γερά ρε μάγκες'? Δεν μας έφταναν οι παραισθήσεις που είχαμε από μόνοι μας, έπρεπε να απολαμβάνουμε και το παίξιμο φώτων μέσα στα μούτρα και στο απόλυτο σκοτάδι. Σαν να έδιναν αγώνα να μας στερήσουν την όραση. Τελικά τα καταφέραμε και δεν τυφλωθήκαμε!

Σε ένα τούνελ στο δρόμο προς Λιβαδειά...

Μνημείο για δεκάδες νεκρούς από Γερμανούς κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο...

Σιγά σιγά πλησιάζουμε στη Λιβαδειά, καταπίνοντας επίπεδα χιλιόμετρα χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Έχουμε να πάρουμε την απόφαση αν θα πάμε για κάνα σουβλάκι και μπύρα μέσα στη Λιβαδειά ή αν θα συνεχίσουμε την πορεία μας για να πάμε στο σταθμό. Η ώρα είναι σχεδόν απαγορευτική. Αν φύγουμε για σταθμό, έχουμε πιθανότητες να προλάβουμε το τρένο των 20:47 ενώ αν πάμε στη Λιβαδειά θα έχουμε μοναδική επιλογή το intercity των 22:01 στο οποίο δεν ξέρουμε και τι ακριβώς θα γίνει με τα ποδήλατα. Αποφασίζουμε να κινηθούμε προς τον σταθμό. Απλά να πάρουμε κάνα μπυράκι για το σταθμό και για το τρένο. Φορτώνουμε τις μπύρες μας από ένα βενζινάδικο και πάμε για τα τελευταία μας χιλιόμετρα μέχρι το σταθμό. Καλύτεροι και από Άγγλοι στο ραντεβού μας είμαστε στο σταθμό έγκαιρα. Θα έχει και μια καθυστέρηση το τρένο, υπέροχα. Θα απολαύσουμε και ένα μπυράκι στο σταθμό. Η αποστολή εξετελέσθη. Αλληλοσυγχαιρόμαστε και αγκαλιαζόμαστε για να πανηγυρίσουμε το κατόρθωμα μας. 

Λίγο αργότερα ο ΟΣΕ θα φροντίσει να μας ξενερώσει. Δεν υπάρχουν πάλι θέσεις και δεν ξέρουν τι θα κάνουμε με τα ποδήλατα. Και όλα αυτά θα πρέπει να τα διαχειριστούμε σε ένα τρένο γεμάτο από μουνόπανα συμπολίτες μας που νομίζουν ότι ακόμα και στους κοινόχρηστους χώρους είναι ανώτεροι αφέντες λες και βρίσκονται στο μπουρδέλο τους. Μαλάκες, όταν εσείς θα ψηφίζετε 'ΟΧΙ' ο αφέντης σας θα λέει 'ΝΑΙ' και μετά μούγκα. Γκέγκε? Μας κάνουνε και βρίζουμε, ολόκληροι μαντράχαλοι, και από ευτύχημα δεν έπεσε και κάνα χαστούκι. Αρκετό μίσος ξέρασα για τους γελοίους.

Η βόλτα αυτή ήταν μόνο συγκίνηση. Η συμμετοχή του Αλέκου εκτόξευσε στα ύψη τον δείκτη της ευτυχίας. Και ακόμα παραπάνω που καταφέραμε και το κάναμε και γυρίσαμε όλοι μαζί. Κουρασμένοι, πιασμένοι, καταπονημένοι αλλά και γεμάτοι από πόσα άλλα όμορφα συναισθήματα. Είμαι περήφανος για όλους μας. Ήταν ίσως η καλύτερη ποδηλατάδα. Μέχρι την επόμενη, ελπίζω. Και παρά τα -μόνο (!)- 110 χιλιόμετρα της, ήταν μάλλον η πιο δύσκολη που έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Ήταν άλλη μια Δευτέρα... Από αυτές τις Δευτέρες του φετινού χειμώνα. Με εκδρομή. Μέχρι τους Δελφούς. Με τα ποδήλατά μας!

Στα καλύτερα φιλαράκια μου!!!

Η βόλτα σε αριθμούς μέσα από το κοντέρ της Νταλίκας!

Ώρες Καθαρής Ποδηλασίας: 7 ώρες 10 λεπτά

Συνολική Απόσταση: 117.3 χιλιόμετρα

Μ.Ο Ταχύτητας: 16.3 χλμ/ώρα

Μέγιστη Ταχύτητα: 56.4 χλμ

Και για όσους ενδιαφέρονται για να δουν τη διαδρομή με μεγαλύτερη λεπτομέρεια, η καταγραφή από το BikeMap εδώ.

Υ.Γ: Συγνώμη για το σκρολάρισμα ρε 'σεις, βγήκε γαϊδούρι το κείμενο!

Υ.Γ 1: Από τους Δελφούς και μετά, το φωτογραφικό υλικό είναι πάρα πολύ φτωχό. Λίγο ότι μέχρι την Αράχωβα κατέθεσα την ψυχούλα μου στο πετάλι, λίγο ότι μετά την Αράχωβα ήταν νύχτα, δεν γινόταν αλλιώς.

Υ.Γ 2: Για τους χρήστες του facebook, ορίστε η νέα σελίδα για την Ζωή... Ποδήλατο . Κάντε τα Like σας, διαδώστε το και σε φίλους, να γουστάρει όποιος... γουστάρει!

Αντέχω ακόμα ρε μπαγάσα....

σε τούτο το παιχνίδι δεν ξεμένω από ανάσα...

όσο νυχτωμένο κι αν θέλανε, δε με πιάσαν...

όσο το μυαλά και τα θέλω μας δεν αλλάξαν....

να δεις που θα αντιστραφούν οι ρόλοι....

πριν ευδοκιμήσουν πρέπει πρώτα να ανθίσουνε οι σπόροι...

τα στόρια άνοιξε ο ήλιος να μας δει....

ακολούθα την αγάπη σε κάθε διαδρομή της....