Περιοδεύων Θίασος!!! (Μέρος 2ο)

  

   Το να πετάς τις τρέλες σου και να βρίσκεις καπάκι πρόθυμους ανθρώπους να τις ακολουθήσουν, όπως καταλαβαίνεις, αυτή η πράξη κάνει πολύ καλό στη φάση -Βλέπε Pirate Tour-. Το να φτιάχνεις φανταστικές ιστορίες με το μυαλό σου τις οποίες να βλέπεις να γίνονται κατά κάποιο τρόπο έργο δίνει τον ρεαλισμό που χρειάζεται ο σουρεαλισμός για να υπάρξει.

   Πριν καιρό κάτι διάβαζα για τους αρχαίους Σουμέριους και τα διαβάσατε τα αποτελέσματα. Τις προηγούμενες μέρες βρέθηκα σε κάτι παραστάσεις του θεάτρου της ζωής, σε κάποιες σαν κομπάρσος, άλλες ως θεατής και σε όσες απόμειναν, ο πρωταγωνιστής. Αυτή η εναλλαγή στα συναισθήματα που μου προξένησαν οι αλλαγές των παραστάσεων με έκανε να αισθάνομαι κάπως σαν...  Περιοδεύων Θίασος!

   

   Σουλατσάρουμε κάπου στη Σαλαμύκονο το περασμένο Σάββατο και πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται, «Πόσο όμορφο σκηνικό στήσαμε και σήμερα με το ψηλό...». Είναι μεγάλη ψυχική καταξίωση να στήνεις το σκηνικό σου και να παίζεις το ρόλο που έχεις διαλέξει στο σανίδι. Μη γαμηθείς τώρα δε λέμε να γίνεις Παπακαλιάτης. Η διαφορά είναι ότι εμείς το ζούμε στα αλήθεια και αφιλοκερδώς και φυσικά δεν πηδάμε τις μανάδες των κοριτσιών μας! Καπάκια σκέφτομαι, «Τι φασάρες έχουν παιχτεί το τελευταίο μήνα..., Από γέλια σε κλάματα, αλλά και για γέλια και για κλάματα». Αισθάνομαι γεμάτος γιατί σε όλες τις φάσεις συμμετείχα όσο ήθελα και όπως μπορούσα, έπαιξα τους ρόλους μου όπως θα τους έπαιζε ο εαυτός μου κοινώς βγήκε η αλήθεια μου όσο άσχημη ή όμορφη μπορεί να υπήρξε.

  

   Ρε, της Δευτέρας θα της γαμήσουμε τη μάνα, μέχρι να έρθει ο καιρός να μας καταπιεί, αν έρθει.

   Έχω μέσα μου την ανάγκη να αποδώσω κάποια τιμή στο θέατρο. Έχω επίσης την ανάγκη να κάνω μια υπερβολή. Πάντα έχω την ανάγκη να κάνω πράγματα που μου αρέσουν και πολλές φορές να τα κάνω και όπως μου αρέσουν. Πιάνεις τη διαφορά;! 

   Κυριακή βράδυ... Δευτέρα αύριο, όχι για όλους, το δίδυμο έχει κανονίσει εκδρομή και η λαχτάρα να βρεθώ στο δρόμο είναι τέτοια που ο ύπνος δεν έρχεται με τίποτα. Φορτώνω το τρίτο καπάκι επεισόδιο από Ελληνοφρένεια και καθώς χαλαρώνω στα μαξιλάρια μου κάνοντας τους υπολογισμούς μου για τη διαδρομή συνειδητοποιώ ότι ο Ζιντάν έχει δύο δίσκους μπροστά, έναν τεράστιο και έναν μεγάλο... Αυτό σημαίνει ότι το ποδήλατο θα μου δίνει βαρύ πετάλι και ότι δεν έχω την επιλογή για πιο μικρό δίσκο που για τις τιτάνιες ανηφόρες θα μου ήταν χρήσιμος. Θυμάμαι τι είχα πάθει όταν ανέβαινα τη Πεντέλη με τον Ernesto τότε, ο οποίος είχε την επιλογή του μικρού δίσκου και αντιλαμβάνομαι ότι αύριο πάμε για άλλη μια αποστολή αυτοκτονίας.   Πρέπει να έκλεισα τα μάτια μου γύρω στις 2:40 με το σώμα μου να μην έχει ακόμα αποτινάξει τη Σαββατιάτικη «Αστυκρεπάλαια» όσο υπέροχη και να ήταν η καναπεδάρα του Νικόλα και όσο ήσυχο ύπνο έκανε ο Όντυ.  Στις 5 είμαι ξύπνιος. Λίγο αργότερα έχω και τον καλύτερο ελληνικό ή τούρκικο καφέ στο φλιτζάνι, χαζεύω το καμάρι μου και του σιγομουρμουράω ατάκες για την ανύψωση του ηθικού. Ο Ζιντάν ακουμπάει ήρεμα στο τοίχο και όσο παράξενο και αν σου φαίνεται μου εκπέμπει μια σιγουριά. Έχει καταλάβει πως όλο το βράδυ σκεφτόμουν το θέμα με τους δίσκους.

   Βρίσκομαι στο δρόμο για το σταθμό του μετρό στο Γκάζι, έχω βάλει στοίχημα αυτή τη φορά να είμαι στην ώρα μου έξω ακριβώς από το τελευταίο βαγόνι και το μόνο που σκέφτομαι είναι ότι θέλω να δω τη φάτσα του Σταύρου να έχει χάσει το στοίχημα. Με το που φτάνω στην αποβάθρα οι πόρτες του συρμού κλείνουν και το τρένο ή τραίνο φεύγει... Κρύος ιδρώτας, ξενέρωμα... «Πάλι ρε πούστη μου;! Λες να ήταν μέσα ο Σταυράκος;! Πάλι ρε θα τρώω βλέμματα τύπου, Άστο ρε Ράκο με τα ραντεβού και με τα ρολόγια, δε το έχεις, δε μπορείς, δε σου βγαίνει μη παιδεύεσαι και μη μας παιδεύεις». Μετά από τέσσερα λεπτά έρχεται το επόμενο τρένο... Η εκδρομή έχει ήδη ξεκινήσει...!

Είναι η στιγμή που βγάζω έξω το μπαστούνι για τις σέλφι... (Κωστάκη ευχαριστώ για το δωράκι).

Swag και Thug life.

Πραγματικά η Νταλίκα δεσπόζει μέσα στο βαγόνι του προαστιακού. Έχει κλείσει το τόπο!

«Ναι... Έτσι... Δευτέρα ρε μαλάκα...!»

«Πωωω... Δευτέρα ρε πούστη!»

Ο σαραντάλεπτος ύπνος που έκανα μέσα στο τρένο έπιασε τόπο... Φρεσκάδα μόνο!Ο τσολιάς από πίσω έτοιμος και αυτός!

   Έχουμε ξεκινήσει την εκδρομή μας πολύ όμορφα. Ωραίος δρόμος, δίπλα θάλασσα και το αεράκι τίγκα στο ιώδιο και την αλμύρα. Είμαστε στη φάση της καυλάντας μόνο και που και που ρίχνω καμιά ματιά στο βουνό που έρχεται κοντά μας. Μέχρι εκείνη την ώρα το κεφάλι μου είναι γεμάτο από διάφορα πράγματα κάποια που έχουν τη σημασία που τους αξίζει και κάποια άλλα που έχουν τη σημασία που τους δίνουμε. Λέμε με το Σταύρο τα δικά μας και γελάμε έχουμε μπει σε αυτή την ωραία διαδικασία -που σου έχω περιγράψει πολλές φορές- που μας βάζει η φάση και σκεφτόμαστε μόνο όμορφα. Στο πίσω μέρος του μυαλό μου όμως έχω βαθειά ανησυχία για το φιλαράκι μου και για τη καταπόνηση που μας έρχεται. Γνωρίζω ότι ο Σταύρος είναι διαλυμένος από το καλοκαίρι και αυτό που πάμε να κάνουμε είναι τεράστιο κομπαρσιλίκι. Είναι βασικά μια τρέλα. Ξεμπερδεύω με αυτό το μπαράζ των σκέψεων ευχόμενος ότι αν ο ψηλός σπάσει να μην έχω σπάσει εγώ τουλάχιστον πρώτος ώστε να μπορώ να βοηθήσω και μετά θα δούμε τι θα κάνουμε, όπως και να έχει το ζευγάρι δε χαλάει.

   Τα πρώτα χιλιόμετρα μέσα στο βουνό είναι τελείως αναγνωριστικά. Δεν δίνω πολύ σημασία στο περιβάλλον το νιώθω άλλωστε με όλες μου τις αισθήσεις ότι είναι ωραίο. Αφιερώνω χρόνο σε εμένα και τον Ζιντάν ώστε να βρω το «δέσιμο», να παίξω λίγο με το ρυθμό του πεταλιού τις ταχύτητες και να καταλήξω στη βέλτιστη επιλογή. Μόλις βρήκα τα settings πάτησα save και μετά play... !

   Είναι φοβερό πράγμα το μυαλό του ανθρώπου. Πόσο καλό ή κακό μπορεί να κάνει το βλέπουμε όλοι/ες παντού γύρω μας. Τα χιλιόμετρα και η ανηφόρα ατελείωτη. Το μυαλό μου έχει αδειάσει από οτιδήποτε περιττό, σώμα και ψυχή έχουν γίνει ένα με το ποδήλατο σε τέτοιο βαθμό που νομίζω κάποιες στιγμές πως οι τριβές ήταν αμελητέες αφού ο Ζιντάν δε πρέπει να πάταγε στην άσφαλτο. Σαολίν καλόγερος αν το έβλεπε αυτό θα άφηνε μαλλιά θα πέταγε το πορτοκαλί μανδύα και θα πήγαινε στα Μάταλα να κάνει τον χίπι για το υπόλοιπο της ζωής του, δηλαδή θα τον βγάζαμε στη σύνταξη. Είμαι στη φάση που μπορώ πλέον να σηκώνω το κεφάλι και να απολαμβάνω το τι γίνεται γύρω μου. Μετά από λίγο το κεφάλι πάλι κάτω, τα μάτια να ρίχνουν ματιές στον όμορφο και από τη κούραση να εστιάζουν μακροσκοπικά στις λεπτομέρειές του και μέσα από αυτή την υπέροχη αρμονία που έχει ο Ζιντάν εγώ να βρίσκω τα κουράγια μου πάνω στα πετάλια του. Ο δρόμος συνεχίζεται σταθερά ανηφορικός, ο εγκέφαλός μου πρέπει να εκκρίνει εκείνη την ώρα ποσότητες ντοπαμίνης τέτοιες που δεν νοιώθω το παραμικρό πόνο στα πόδια. Αισθάνομαι όμως φοβερή υπνηλία και πολλές φορές βρίσκω τον εαυτό μου να κλείνει τα μάτια του για λίγο όσο το υπόλοιπο σώμα μου συνεχίζει να κάνει τη δουλειά που πρέπει για να σταθούν μαζί με τον Ζιντάν όρθιοι και αβλαβής. Κάθε λίγα μέτρα απόστασης και σκέφτομαι «Πόσο χειρότερο να γίνει;! Όσο και να γίνει, καλά πάμε, θα τα γαμήσουμε όλα!», ρίχνω ματιές στο Σταύρο πίσω μου, ο τιτάνας εκεί είναι ακολουθεί κανονικά, περιμένει τη κατηφόρα για να με περάσει με φόρα, αφού στην ανηφόρα τον έχω πλάτη όλη την ώρα!χαχα. 

   Το κοντράστ του συναισθήματος που δίνει το ποδήλατο τη στιγμή που φτάνεις στη κορφή και ξεκινάς να κατεβαίνεις δε περιγράφεται. Αν κατάλαβα καλά για μένα εκείνη τη μέρα αυτό ήταν και το απόλυτο κίνητρο που μου έδινε την ώθηση που χρειαζόμουν για να βρίσκω ευχαρίστηση ακόμα και στην ανηφόρα. Όσο πιο ζόρικο το ανέβασμα τόσο πιο άγριο το κατέβασμα. Όταν έφυγε αυτό το πρωτόγνωρα δύσκολο πρώτο κομμάτι της διαδρομής και πιάσαμε τη πρώτη κατηφόρα θανάτου, η αυτοπεποίθηση, η χαρά και η ευτυχία που είχα και εξέπεμπα ήταν τέτοιες που αν διασταυρωνόμουν με τη Monica Bellucci για λιγότερο από λεπτό, θα έβρισκε στο πρόσωπό μου τον άντρα της ζωής της και θα μου ζήταγε να κάνουμε παιδιά. Αυτό το ντοπάρισμα από τη χιλιομετρωίνη κόπηκε άτσαλα καθώς κατηφόριζα όταν ξάφνου πίσω μου αντιλήφθηκα ότι ερχόταν ένα βουητό... Σταυράκος με Νταλίκα σε υπερηχητική πτήση πετάνε από δίπλα μου. Αυτό το βλέμμα που έχει ο ψηλός όταν με περνάει με τα όλα, την ίδια ώρα που πάω και εγώ με τα όλα μου βγάζει τρομερή κακία... Σκουπόξυλο μαλάκα την επόμενη φορά στις ακτίνες...! Χαμηλώνω τελείως πάνω στον Ζιντάν πιάνοντας το τιμόνι από τις κάτω χούφτες, μια στάση που δίνει αστάθεια στη πορεία αλλά φτιάχνει το αεροδυναμικό πλεονέκτημα.... Παπάρια... Και πετάλι που έκανα... Το ψηλό δεν τον έφτανα...!Χαλασμένο είναι αυτό το παιχνίδι...!Τα τρώει τα κέρματα μη βάζετε ρε μαλάκες...!

Ο όμορφος.

Τόση χαρά κοντά 60 χιλιόμετρα ταχύτητα και σε κάποιες στροφές φλέρταρα να αψηφήσω τη βαρύτητα. 

Αρχίζει η παράσταση...

   Η πρώτη και η τελευταία φορά που είχα πάει στο θέατρο της Επιδαύρου ήταν κάπου στο δημοτικό. Δε θυμάμαι ποια τάξη. Θυμάμαι όμως μια εισήγηση που μας έκανε ο δάσκαλος τότε για το τι θα δούμε εκεί που θα πάμε και κλασικά δεν έδινα καμία σημασία, κράταγα στα χέρια το σουγιαδάκι μου και σκεφτόμουν μόνο, «Μακάρι να έχει δάσος εκεί να πάμε για εξερεύνηση...». Μέσα σε όλα αυτά που έλεγε ο δάσκαλος σε κάποια φάση το αυτί μου έκλεψε τη πληροφορία ότι το θέατρο είναι φτιαγμένο τόσο σωστά που καρφίτσα να πέσει κάτω ακούγεται. Τρελάθηκα... Δε το χώραγε το κεφάλι μου αυτό το πράγμα. Η περιέργειά μου έπιασε κόκκινα. Για να το είπε ο δάσκαλος έτσι θα είναι, αλλά δε μου έφτανε αυτό, ήθελα να το εξακριβώσω. Πριν φύγουμε από τη τάξη για τα πούλμαν έβαλα στη σάκα μου 5-6 πινέζες που υπήρχαν στα συρτάρια της έδρας. Δε βρήκα καρφίτσα και αυτό με προβλημάτισε προς στιγμήν. Βλέπεις ήμουν σε μια ηλικία που δεν είχα καταλάβει ακόμα τη διαφορά μεταφορικού και κυριολεκτικού λόγου. Φτάνοντας στο θέατρο ήμουν έτοιμος για το μεγάλο πείραμα, μετά εξερεύνηση. Θυμάμαι τον εαυτό μου να ξεμακρένει από το μπούγιο και με τις πινέζες στα χέρια να βρίσκεται στο κέντρο του θεάτρου... Πετάω τη πρώτη πινέζα... Τίποτα... πετάω και μια δεύτερη... Αρχίδια... . Απογοήτευση. Σκέφτομαι λίγο τα λόγια του δάσκαλου και βρίσκω μια λύση... Η καρφίτσα θα ακούγεται εκεί που κάθονται οι θεατές... Φεύγω από το κέντρο και κατευθύνομαι προς τις κερκίδες. «Τώρα μάλιστα... Εδώ τα πράγματα είναι φτιαγμένα από πέτρα, εδώ είναι λογικό να ακούγεται η καρφίτσα αν πέσει κάτω, στο χώμα που είχε το κέντρο του θεάτρου πως να ακουστεί;!» Πετάω μια πινέζα μπροστά στα πόδια μου... Τίποτα πάλι, πετάω και μια δεύτερη λίγο παραπέρα... . Νομίζω ότι αυτή ήταν η πρώτη μου αφορμή που ασυνείδητα μου έβαλε μια καχυποψία μέσα μου για τους δασκάλους και για αυτά που λένε. Ήταν η πρώτη ρωγμή που δημιουργήθηκε μέσα μου απέναντι στο εκπαιδευτικό οικοδόμημα. Έσφιξα τις πινέζες στη χούφτα μου κάποιες με τρύπησαν -Δε το περίμενα- και με ένα τσούξιμο από το τρύπημα μαζί με ένα τσούξιμο από το ξενέρωμα τις πέταξα όσο πιο μακριά μπορούσα από τα πάνω διαζώματα προς τα κάτω... Πάλι δεν ακούστηκε τίποτα. Ο δάσκαλος είχε βγει ψεύτης.

   Όταν μπήκαμε στο θέατρο με το Σταύρο ξανά έζησα πάλι αυτή τη σκηνή, χάζευα το θέατρο από διάφορες μεριές και έβλεπα εμένα στο τότε να παλεύω με τις πινέζες. Μεγαλώνουμε. 

   Αυτή η ιστορία που είχα την ανάγκη να τη ξανά ζήσω για να με θυμηθώ πάλι μικρό ήταν και ο λόγος που διάλεξα το θέατρο της Επιδαύρου και όχι μια βόλτα μέχρι το Ηρώδειο. Αυτός ήταν ο πιο βαθύς μου λόγος για να βρεθώ εκεί. Τώρα γιατί δεν πήγα με το αυτοκίνητο ή με το Λεωφορείο;! Τι να σου πω;! Μάλλον γιατί όταν ήμουν μικρός πάντα πάνω στο ποδήλατο θα με έβρισκες αν δεν έπαιζα μπάλα. 

Αυτός ήταν και ο λόγος φίλε που δεν θα έκανα τράμπα το θέατρο με κάποιο σίγουρα φοβερό άραγμα στη παραλία της Επιδαύρου. Στο θέατρο θα πήγαινα όπως και να είχε. Θα πήγαινα για μένα. Μου έδωσε τόση χαρά που δεν ήμουν μόνος μου αλλά ήμασταν παρέα. Φυσικά εκείνη την ώρα όπως ήμασταν διαλυμένοι δε γινόταν να στα εξηγήσω όλα αυτά ούτε και να σε πιέσω να ακολουθήσεις μια καθαρά προσωπική μου διάθεση, μέσα από τη στωικότητα που είχε το «Όχι» μου, προσπάθησα να σου εξηγήσω όσο πιο λακωνικά μπορούσα ότι ο Ράκος δεν το έχει χάσει τελείως. Ο Ράκος έχει τους λόγους του όταν το «Χάνει τελείως».

Να ξανά γινόμασταν πάλι πιτσιρίκοι.

Το καλοκαίρι καλά να είμαστε θα πάω και σε παράσταση.

Ο δάσκαλος αλήθεια έλεγε, το θέατρο έχει φοβερή ακουστική. 

Τα equalizer...

To ride or not to ride

Τα επίσημα στη θύρα 17...

Μια άψογη ευθεία επιφάνεια φτιαγμένη στο χέρι...

   Η επίσκεψή μας στο θέατρο τελείωσε χαζεύοντας ένα γκρούπ από τουρίστες πιθανόν από κάποια χώρα της ανατολικής Ασίας. Αυτοί είχαν σκάσει με αεροπλάνο και εμείς με τα ποδήλατα. Ο δρόμος της επιστροφής δε με φόβιζε καθόλου. Δε στο παίζω ούτε ήρωας ούτε αθληταράς, τα παιδιά είμαστε με τα ποτά μας, τα ξενύχτια μας το κάπνισμα μας κτλ. Δε ξέρω είναι από τις καταστάσεις που λίγο πολύ όλοι έχουμε βρεθεί και αισθανόμαστε μια δύναμη να πηγάζει από μέσα μας που δεν είναι κάτι άλλο από τη δύναμη που βγάζει η ψυχή μας. Αυτή η βόλτα με το Σταύρο βγήκε γιατί βγάλαμε τη ψυχή μας, δεν μας βγήκε η ψυχή, μη μπερδεύεσαι και χάνεις το νόημα, εμείς τη βγάλαμε. Δεν έχει σημασία να σου περιγράψω τη κούραση και το γαμήσι της επιστροφής, τα έγραψε ο Σταύρος πολύ καλύτερα από ότι θα τα έγραφα εγώ. Προσωπικά ανέβαινα το βουνό «Κορδόνι», αλήθεια σου λέω δε χαμπάριαζα τίποτα. Έκανα πετάλι κατάπινα την άσφαλτο χάζευα τον όμορφο κοίταγα το Σταύρο και κυρίαρχο συναίσθημα ήταν αυτό της περηφάνιας. Είναι πολύ όμορφο να αισθάνεσαι περήφανος για τον εαυτό σου και είναι πάρα πολύ όμορφο να αισθάνεσαι περήφανος και για τον διπλανό σου. Το αλάνι μου κέρδισε όλο μου τον ποδηλατικό σεβασμό. 

   Όταν μας έπιασε το βράδυ στο βουνό παρέα με το κρύο είχε έρθει και η ώρα για τη τελευταία μεγάλη κατηφόρα. Το διαιθυλαμίδιο του ποδηλατικού οξέως μου είχε τριπάρει το μυαλό σε τέτοιο βαθμό που το κατέβασμα στο σκοτάδι φάνταζε με βόλτα στο διάστημα. Ξέφρενη κατηφόρα, Σταυράκος αναγκαστικά με λίγα φρένα για να μη ξεμακραίνει, χρειαζόμουν το πίσω φωτάκι του για να βλέπω περίπου το δρόμο. Τα χέρια μου κρατάγανε το τιμόνι όσο πιο σφιχτά μπορούσα, αφού ήξερα πως αν έσκαγα σε λακούβα με τόσα χιλιόμετρα θα είχαμε περίπτωση «Fatal Error». Αιθέρας... Γελάω... Μου έρχεται στο μυαλό το αντίστοιχο βραδινό κατέβασμα από τη χώρα της Αστυπάλαιας προς στο camping που δούλευα το καλοκαίρι. Μου έρχονται στο μυαλό πολύ όμορφες στιγμές και όμορφοι άνθρωποι που τους έχω μέσα στη καρδιά μου και αν μπορούσα εκείνη την ώρα θα ήθελα να τους περιγράψω να μοιραστώ και γιατί όχι να ήταν μαζί μου αυτή τη στιγμή. Έχω μπροστά μου το Σταυράκο και σκέφτομαι «Ναι ρε... Με το ψηλό ξεκινάω να πάω με το ποδήλατο μέχρι τη Πορτογαλία και βλέπουμε, καλά να είμαστε μόνο». Δεν είναι εύκολο να λειτουργείς σωστά κάτω από συνθήκες απίστευτης κόπωσης και πίεσης. Ο Σταύρος σε αυτό το τεστ που είχα στο μυαλό μου πέρασε με 20/20. Είναι και ο λόγος που εκτός από τον ποδηλατικό σεβασμό μου κέρδισε και άλλους πόντους στο σεβασμό που του έχω ως άνθρωπο ως χαρακτήρα. Να είσαι καλά φίλε μου. Ανεβάσαμε μια υπέροχη παράσταση σε ένα πολύ όμορφο σκηνικό. 

Στα καλύτερα. 

Στις 20 του μήνα κλείνουμε 4 χρόνια Ζωή... Ποδήλατο ίσως είναι καιρός να πάμε να πάρουμε το χρησμό... Σου κάνω diss για Psycling challenge...!

   Α! παλιομαλάκα που 'σαι... Όταν γυρνάγαμε σε ρώταγα όλη την ώρα αν πάμε σωστά, όχι γιατί είχα κουραστεί τόσο που δε μπορούσα να κάνω πετάλι αλλά γιατί είχα κουραστεί όσο χρειαζόταν για να κολλήσει το μυαλό μου και να μην καταλαβαίνω που βρίσκομαι!Το παθαίνω αυτό γιατί μου πέφτει το ζάχαρο ακόμα και μετά από έναν ύπνο! Επίσης τα σουβλάκια δε τα πήρα γιατί πείναγα τόσο, αλλά για συνοδευτικά με τη μπύρα!χαχαχα

«Αυτός που προσπαθεί τον εαυτό του να ξεπεράσει είναι αυτός που αξίζει να 'ναι μπροστά και να σπρώχνει προς τα εκεί τη φάση...»

Όλα είναι δρόμος.

Ride or die.

Το γλυκό των πρωταθλητών.

Νταλίκα και Ζιντάν...

Σέλφι ρε! Εκεί στο γύρνα με τα 2-3 μποφοράκια κόντρα.

Το γεύμα των πρωταθλητών.

Mission completed

  Για τους λάτρεις των αριθμών, ο Ράκος έκαψε:

• Τρία μπουκαλάκια νερό
• Δύο κουλούρια με σουσάμι, ένα αφράτο ένα ξερό γιατί μου αρέσουν και τα δύο το ίδιο και δεν μπορώ να διαλέξω.
• Έναν ηλεκτρολύτη 
• Μια Snickers
• Ένα σακουλάκι φουντούκια
• Μισό κομμάτι πατσαβουρόπιτα πορτοκάλι
• Ένα φρέντο εσπρέσο μέτριο
• 5-6 Πορτοκάλια
• Δύο σουβλάκια σκέτα
• Μια μπύρα

  Σύνολο 11,60 γιούργια.

  

   Μια από τις παραστάσεις που παρακολούθησα το τελευταίο καιρό παίχτηκε στη νήσο Λέσβο. Εκεί βρέθηκα για κάποιους δικούς μου λόγους προσωπικούς και είχα την ευκαιρία να συμμετέχω και εγώ στη παραγωγή πότε ως θεατής, πότε ως κομπάρσος και πότε ως πρωταγωνιστής. 

   Το ανθρώπινο δράμα και ο πόνος είναι μια πολύ επικερδής επιχείρηση. Το ανθρώπινο ένστικτο της επιβίωσης και η δύναμη ψυχής που μπορεί να κρύβει ο άνθρωπος είναι τόσο τεράστια που ότι και να σου περιγράψαμε εγώ και ο Σταύρος για την εμπειρία που είχαμε, φαντάζουν κόκκος άμμου σε παραλία...

   Για να μη ξεχνιόμαστε... Όλα για τα παιδιά πρέπει να γίνονται. Όσο αυτές οι κοινωνίες, αυτοί οι πολιτισμοί αυτά τα κράτη και αυτοί οι θεσμοί που έχουμε, δεν κάνουν κάτι για να προστατεύουν τα παιδιά είμαστε καταδικασμένοι αιώνια χαρακτηρισμένοι ως απάνθρωποι ή υπάνθρωποι.

#savepassage

Δεν έχει υστερόγραφα.