Καλοκαίρι, ποδήλατο και θάλασσα...

  Όσο και να μη μου άρεσε αυτό το μικρό χειμωνιάτικο διάστημα μέσα στον Μάρτιο, δεν μπορώ να πω σε καμία περίπτωση ότι έχω παράπονα από τον φετινό χειμώνα σε επίπεδο καιρικών συνθηκών. Ο Μάρτης σε γενικές γραμμές ήταν όντως γδάρτης. Τις τελευταίες μέρες μας πήγε λίγο καλύτερα, ο Ράκος όμως έλειπε από εδώ κι από εκεί για διάφορους λόγους. Εγώ είχα μείνει πίσω και ...έκανα ποδήλατο.

  Ο Ράκος επιστρέφει, η συνάντηση στο Ψυχιατρείο είναι κάτι περισσότερο από σίγουρη. Θα ανταλλάξουμε τα νέα μας και θα καταλήξουμε στο φλέγον θέμα. Ποια θα είναι η τιτάνια βόλτα που θα κλείσει τη χειμερινή μας σεζόν. Ο τρόπος που έθεσε την αντίστροφη μέτρηση ήταν ανατριχιαστικός, βάναυσος και εμετικός. 'Μαλάκα ψηλέ, μας έχουν μείνει τρεις Δευτέρες'. Ήταν λες και η καλοκαιρινή σεζόν πήρε ανθρώπινη μορφή, στάθηκε δίπλα μου και όπως άραζα στην πολυθρόνα απλά με σκούντηξε με το δάχτυλο στον ώμο και μόλις γύρισα να κοιτάξω, απλά μου έκλεισε το μάτι με νόημα και έπειτα εξαφανίστηκε. Δεν ξέρουμε ακόμα ποια ακριβώς θα είναι η τελευταία τιτάνια βόλτα μας. Ξέρουμε όμως ότι θα κάνουμε κάποια μπάνια μέχρι να έρθει η ώρα. Ξεκινώντας από σήμερα κιόλας. Δεν θέλουμε να πάμε στον Άγιο Κοσμά. Δεν θέλουμε το Καβούρι. Έχουμε μέρες να κάνουμε πετάλι παρέα, θέλουμε να πάμε πιο μακριά. Θα πάμε στην Αγιά Μαρίνα, στην γαμάτη αυτή παραλία με το νησάκι απέναντι, το οποίο είναι τόσο κοντά στην παραλία που πας και με τα πόδια!
Τον τελευταίο καιρό το βιολογικό μου ρολόι, δεν θα έλεγα ότι έχει χαλάσει, αλλά η φάση του ύπνου έχει μεταφερθεί σε χρονικά πλαίσια τριτοετούς φοιτητή που δεν τον απασχολεί και πολύ να πάρει το πτυχίο του. Για διάφορους λόγους ή και... χωρίς κανένα λόγο, ύπνος πολύ αργά και εγερτήριο, επίσης πολύ αργά. Το ξυπνητήρι στις 9 ακούγεται τρομακτικό. Λίγες ώρες ύπνου. Από την άλλη... υπάρχουν διαπιστευτήρια ότι δεν παίρνουμε και χαμπάρι να κοιμηθούμε 2 ώρες και να πηγαίνουμε να σκαρφαλώνουμε την Γκιώνα, τον Παρνασσό και την Επίδαυρο. Όλα καλά θα πάνε, απλά χρειάζεται λίγο ξεβόλεμα από την υπάρχουσα κατάσταση. Κάποια καθυστέρηση του Ράκου δίνει περιθώρια για να πατήσω άλλες 3-4 φορές 'αναβολή' στο ξυπνητήρι. Ίσως η πιο γλυκιά καθυστέρηση που έχει παιχτεί σε κανόνισμα! Η ώρα έχει φτάσει. Ο ελληνικός σιγοψήνεται στη φωτιά και έχει ξεκινήσει το φόρτωμα της τσάντας με τον αγαπημένο εξοπλισμό. Μαγιό, πετσέτα, πανί. Η μαγική τριπλέτα. Και κάποια άλλα γιατί είμαστε και ποδηλάτες, ας πούμε. Αναχώρηση για το μέρος.

Θέσεις για selfie λάβατε....

Το σέλφι μπαστούνι. Το αντικείμενο του πόθου. Την πρώτη φορά που είχα δει τον Ράκο να σκάει με το κοντάρι του είπα ότι άμα το βγάλει για χρήση, θα του το σπάσω! Η αιτία ήταν μια αρνητική προκατάληψη που με διακατέχει απέναντι στην φάση selfie, γενικότερα. Έχω βαρεθεί σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε -σχεδόν- όλους τους χώρους που θα βρεθώ και γενικότερα παντού, να βλέπω φωτογραφίες με μούτρα. Πολύ selfie. Είναι η τάση της αυτοπροβολής. Αν δεν ήταν αυτή, δεν νομίζω και το facebook να απαριθμούσε τόσα εκατομμύρια χρήστες παγκοσμίως. Όμως αυτή είναι η μία οπτική που μπορείς να δεις το θέμα. Το selfie κοντάρι είναι ένα εργαλείο. Όπως είναι και το κατσαβίδι. Το πως θα το χρησιμοποιήσεις είναι δικό σου θέμα. Με ένα κατσαβίδι μπορείς να βιδώσεις μια βίδα. Ή και να σκοτώσεις έναν άνθρωπο. Έτσι και με τις selfie και κατ' επέκταση με το μπαστούνι. Μπορείς να βλέπεις μούρες από κορίτσια που πάνε για κατούρημα στην καφετέρια κατά κόρον αλλά απ' την άλλη, μπορείς να οπλίσεις το κοντάρι και να βγεις μια αναμνηστική φωτογραφία με το φιλαράκι σου με φόντο το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου ή τον Ναό της Αφαίας. Μια φωτογραφία που αν δεν υπήρχε κάποιος τρίτος για να την τραβήξει, δεν θα μπορούσαμε να την έχουμε.  Σύμφωνα με αυτό το σκεπτικό λοιπόν, το μπαστούνι selfie έχει αρχίσει και χαίρει της εκτίμησής μου! Ας συνεχίσουμε τη βόλτα μας...

Εδώ μιλάμε για Μπερλίν....

Ο καιρός είναι εξαιρετικός. Ο ήλιος βαράει καλά. Φεύγοντας από το σπίτι έλεγα στον εαυτό μου να πάρει καπέλο. Τίποτα... Επίσης του έλεγα να βάλει αντηλιακό τουλάχιστον στα μούτρα. Τίποτα... Στο τέλος του κειμένου ίσως βάλω μια φωτογραφία από τα μούτρα μου για να γελάσουμε έτσι που έχουν γίνει! 

Ο ποδηλατόδρομος της φωτογραφίας μας πάει όμορφα από το Γκάζι μέχρι την παραλιακή, στο ύψος της Καλλιθέας. Ωραία φάση. Μέχρι το Καβούρι θα κινηθούμε από τα γνωστά και χιλιοπεταλιασμένα λημέρια μας. Παρόλο που αργήσαμε λίγο να ξεκινήσουμε, είμαστε πολύ ωραίοι και σε επίπεδο χρονοδιαγράμματος.

Μετά το τέλος αυτού του δρόμου ξεκινάει η ...εξοχή!

Γαμάτο κολπάκι κάτω από τα 'λιμανάκια'

Η θρυλική στροφή στα 'λιμανάκια'... 

Άλλο ένα πανέμορφο κολπάκι...

Αφήσαμε πίσω μας και τη Βάρκιζα...

Σύννεφα και μποφόρ αγνοούνται...

Οι τρύπες του Καραμανλή... 

Το φιλαράκι ο Λόκας μας έλεγε ότι μόλις περάσουμε τις τρύπες του Καραμανλή και το Μπικίνι, την παραλία που είναι αμέσως μετά τις τρύπες, θα έχουμε φτάσει. Δεν τα θυμόμουν ακριβώς έτσι αλλά ήταν σίγουρος. Οπότε εμείς όπου βρούμε ευκαιρία, θα φορτώσουμε τα νερά μας, καφέδες, κάποιο σνακ. Όντως μετά από 1-2 χιλιόμετρα είμαστε στην Αγιά Μαρίνα, στον οικισμό Αλθέα. Είναι γαμάτη παραλία για τα δεδομένα του νομού Αττικής. Αν δεν έχετε πάει, να πάτε. Όσοι την ξέρετε, ξέρουμε ότι είναι μέσα στο ρεπερτόριό σας!

'Ρε ψηλέ... πότε φτάσαμε Αμοργό ρε?!'

Το πρώτο σκέλος της παραλίας...

Το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στην συνέχεια...

Το δεύτερο σκέλος... Στο νησάκι απέναντι περνάς με τα πόδια...!

Και το τρίτο σκέλος...

Τα ποδηλατάκια σε ρόλο απλώστρας... Η βουτιά ήταν όνειρο...

Καλό καλοκαίρι να έχουμε παιδιά...

Πέμπτη 30 Μαρτίου....

Το άραγμα ήταν εξαιρετικής ποιότητας. Το πρώτο μπάνιο για το 2016 όπου η βουτιά είναι επιτακτική ανάγκη σε τακτά χρονικά διαστήματα γιατί ο ήλιος κάνει σοβαρή δουλειά. Οι ρακέτες έχουν μείνει στον οπλοβαστό. Όταν τα χιλιόμετρα είναι μπόλικα δεν χρειάζεται περαιτέρω σωματική επιβάρυνση. Άλλωστε, έχουν πέσει τα τηλέφωνα και περιμένουμε τον Αλέκο με την Γκέρλι που θα κρατάνε και κάτι μπύρες γιατί η ώρα του καφέ πέρασε! Η Γκέρλι είναι η φίλη του Αλέκου από την Εσθονία. Η μαμά της, της έλεγε στο τηλέφωνο ότι στην Εσθονία χιονίζει. Η Γκέρλι ερχόταν με το μαγιό της για ηλιοθεραπεία! Η ώρα μας περνάει υπέροχα... Κυλιόμαστε στην άμμο σαν τα σκυλιά, πίνουμε μια μπύρα, κάνουμε μια βουτιά, τα λέμε... και άντε πάλι από την αρχή! Μετά από κάνα 3ωρο απόλαυσης και ποιότητας πρέπει να μαζευόμαστε σιγά σιγά... Να κάνουμε την επιστροφή μέρα, με τον ήλιο ακόμα μέσα στα μούτρα μας. Τα παιδιά που είχαν έρθει με αυτοκίνητο, εννοείται πως θα αράξουν κι άλλο. Ομάδα έτοιμη για αναχώρηση!

Ώρα 17:30... γι' αυτό μας αρέσει όταν μεγαλώνει η ημέρα...

Το κολπάκι και η παραλία Μπικίνι... Οι παλιοί οι δικοί μου, θυμούνται?

Η λίμνη της Βουλιαγμένης...

Το πολυαγαπημένο Καβούρι...

Το 'κάτι παραπάνω' από τη συνηθισμένη βολτίτσα για παραλία έχει τελειώσει. Βρισκόμαστε στο Καβούρι εκεί από όπου μπορούμε να γυρίσουμε πίσω ακόμα και με δεμένα μάτια. Είναι μια διαδρομή που την έχουμε πατήσει δεκάδες φορές γιατί είναι και η μοναδική που μπορεί να σου δώσει τη θάλασσα στο πιάτο χωρίς να χρειαστεί να ...υπερβάλλεις στο πετάλι. Έναν ποδηλατόδρομο καβαλάς στο Γκάζι και σε ρίχνει μέσα στη θάλασσα και από 'κει και πέρα φτάνεις μέχρι όπου σε παίρνει ο διαθέσιμος χρόνος σου, η όρεξη σου και το κουράγιο σου. Η επιστροφή θα ολοκληρωθεί στην πλατεία στο Γκάζι με μια τελευταία μπύρα, αυτή των πρωταθλητών. Στο παγκάκι δίπλα - δίπλα με τον κύριο Χρήστο με τον οποίο πιάσαμε την κουβέντα συζητώντας για κάποιον προπονητή αλλά περνώντας άμεσα στα καθημερινά κοινωνικά και όχι μόνο, που μας απασχολούν. Εκείνος σαν εργαζόμενος και γονέας με τις δικές του αγωνίες, εμείς σαν ανήσυχοι άνεργοι. Τα είπαμε ωραία, νύχτωσε για τα καλά. Πάμε για τα σπίτια μας σιγά σιγά...

Αυτό ήταν για σήμερα. 90 χιλιομετράκια πετάλι για να πάμε να κάνουμε 10 βουτιές και να αράξουμε όπως πρέπει. Για όσο προλαβαίνουμε ακόμα!

I can ride my bike with no handlebars...

no handlebars....

no handlebars....