3ο έτος...!

   Υπάρχουν διάφοροι λόγοι και αφορμές ώστε να χώσω τα πράγματα που χρειάζομαι μέσα στο backpack και να τη κάνω από τη καθημερινότητά μου για κάποιες μέρες. Οι αιτίες για ένα ταξίδι ξεκινάνε από καθαρά τουριστική φάση και μπορεί να καταλήξει σε ταξίδια ειδικού σκοπού. Ο κοινός παρονομαστής είναι ότι αυτή η ταξιδιάρα ψυχή προς το παρόν καλά κρατεί και δε λέει να σβήσει. Καλό αυτό, το κρατάμε!

Και με ζέστη και με κρύο μόνο λατρεία για το πλοίο.

   Το 2005 έκανα τις διακοπές μου στην Αμοργό, εκεί είχα τη τύχη να γνωρίσω έναν άνθρωπο με τη οποία για 11 χρόνια τώρα καταφέρνουμε και βρισκόμαστε ο ένας στη ζωή του άλλου, χωρίς πολλές φαμφάρες και καθημερινότητες σε τηλέφωνα και μηνύματα. Καταφέρνουμε και έχουμε αναπτύξει αυτό το pure νοιάξιμο και η επικοινωνία να καθορίζεται από τα καμπανάκια που βαράνε κατά καιρούς. Αν πάλι ψάξεις τα κινητά μας, δεν έχουμε ούτε έναν κοινό φίλο στο τηλεφωνικό κατάλογο! Όταν γνωριστήκαμε με την Εβίτα ήμασταν στο 3ο έτος...!

Αν και 12 χρόνια -με λίγο διάλειμμα- τα έχει περάσει στη Σύρο... Περισσότερο την Ικαρία σκέφτεται. 

   Μέσα στο Μάρτη πραγματοποίησα ένα ταξίδι ειδικού σκοπού που έμοιαζε αρκετά με εκείνο της Λέσβου, -Λεπτομέρειες εν καιρώ-, αυτό το ταξίδι με γέμισε με πολλά συναισθήματα που ξεκίναγαν από το όμορφο και τελείωναν σε ένα μίσος απέναντι στη κοινωνικοπολιτική κατάσταση που ανεχόμαστε. Η επιστροφή στην Αθήνα ήταν κάπως στριμόκωλη και η ανάγκη για να ξελαμπικάρω λίγο μεγάλη. Τα τηλέφωνα είχαν πέσει από τις αρχές του μήνα και το ραντεβού είχε κανονιστεί για παρέλαση στη Σύρο. Ένα τυπικό μήνυμα χρειάστηκε να στείλω απλά για την επιβεβαίωση της κράτησης για το κρεβάτι που θα με φιλοξενούσε για να λάβω την εξής απάντηση... «Πεπίτο!! αν οι νοτιάδες δεν σε αποτρέπουν,πάρε ποδήλατο κ μπες στο καράβι αύριο... Ζορίστηκες απ' όσο κατάλαβα, αλλά έχει πλοίο κ στις 7 το απόγευμα ;-)».

   Αυτή η επιμονή για να πάρω μαζί μου τον Ζιντάν -Θα τον έπαιρνα έτσι κ αλλιώς-, μου καλλιέργησε μια μεγάλη απορία.... «Τι έχει στο νου της ο Evito Corleone και δίνει έμφαση στο ποδήλατο...;!». Γνωρίζω φυσικά ότι η φίλη μου χρησιμοποιεί ποδήλατο στη Σύρο. Δεν είχα καταλάβει ότι το καβαλάει, για καθαρά θεραπευτικούς λόγους. Άμα σπάσουν τα νεύρα της θα το πάρει και θα πεταχτεί μέχρι το Κίνι, να λιώσει από τις ανηφόρες να καυλαντίσει με τις κατηφόρες και στη κορφή του βουνού στις ανεμογεννήτριες να σταματήσει λίγο να ρίξει τα κόζια της, αν τα νησάκια της γειτονιάς, είναι ακόμα στη θέση τους. Επίσης όταν νιώσει τη σωματική σπαρίλα και αισθανθεί το κορμί της σε αποσύνθεση θα βαρέσει και ένα γύρο της νήσου. Γενικά τη Σύρο την έχει σκουπίσει, και πιθανόν να έχει αρχίσει να τη βαριέται ποδηλατικά, αφού το κύκλο της, μπορείς να τον κάνεις σε σκάρτο δίωρο χαλαρά. Μια διαδρομή της είχε μείνει απετάλιαστη ακόμα. Αυτή η αερόσκαλα που σε ανεβάζει μέχρι το Σα Μιχάλη, ή αλλιώς το Έβερεστ της Σύρου...! 9 χμ όλη κ όλη η διαδρομή αλλά τα 5 από αυτά με ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΗ ΚΛΙΣΗ.

   Τη Τρίτη λοιπόν η μέρα μας έκανε τα κέφια. Καλοκαίρι. Σύρος. Λιακάδα. Θάλασσα ορατή από το μπαλκόνι. Ο Ράκος ξυπνάει πνιγμένος από το φως του ήλιου που έσκαγε σαν τσουνάμι στο δωμάτιο, -Να δεις πως έσκαγε το βράδυ η φεγγαράδα!-. Τα γυαλιά ηλίου ήταν απαραίτητα. Από το Σάββατο ήδη είχαμε κάνει το μικρό κύκλο το νησιού και μπορώ να πω ότι όσο γούσταρα με το περιβάλλον και τη φάση άλλο τόσο καμάρωνα την Εβίτα για τα ποδηλατικά της skills. Για να σας το δώσω να το καταλάβετε, μου βάραγε προσπέραση στις ανηφόρες με ορθοπέταλο...! Φυσικά δε τρέχαμε κάποιον αγώνα απλά το στύλ της με καθήλωσε και άλλο τόσο με έβαλε στη πρίζα να αρχίσω να δουλεύω αυτή τη ποδηλατική θέση. 

Tour 1

Evito Corleone... Στο πετάλι δε γαβγίζει... Δαγκώνει!

Ζιντάν και Vito Corleone.

Το έχει πιάσει το νόημα...!

3ο έτος λέμε!

Η γαϊδούρα... Όχι αυτή που γαμάμε στις ανηφόρες πάντως!

   Τη Τρίτη λοιπόν, ο καιρός μας έβγαζε γούστα. Κάποια έχει ξυπνήσει ήδη και δούλευε από το σπίτι -Αυτό το remote που έχουν μερικές δουλειές μου έχει γίνει εμμονή-, Ράκος διακριτικός και αέρινος ετοιμάζει το καφεδάκι του και απολαμβάνει αυτό το πράγμα που συμβαίνει στα μάτια του καθώς κοιτάνε έξω από τη μπαλκονόπορτα... Κλάψ-κλάψ...! Η Εβίτα έχει ξεκινήσει τη γκρίνια για κάποια θέματα της δουλειάς αλλά η πραγματική αιτία ήταν ότι ερχόταν σε άμεση σύγκρουση με τον εαυτό της. Από τη μια μεριά η επαγγελματική στάση του πρέπει να δουλέψω και από την άλλη η ανθρώπινη προσέγγιση του να πάνε να γαμηθούνε όλα και φύγαμε για μπύρες... Αυτή είναι η φάση της! Ετοιμάζομαι για να ξεκινήσω τη ποδηλατάδα μου για τον σωστό κύκλο της νήσου ο οποίος περιλαμβάνει και το κατέβασμα μέχρι το Κίνι... Δεεε... Χαμπαριάζουμε. Ρίχνω κάποιες ματιές στο χάρτη έτσι για να έχω μια ιδέα από αποστάσεις κτλ... Γελάω...! «Το πάθος για τη τεμπελιά είναι δυνατότερο από τη δουλειά». Αυτό το μότο και η αλληλέγγυα στάση που ήθελα να κρατήσω σε αυτόν τον ιδιαίτερο άνθρωπο, με ώθησαν να χρησιμοποιήσω διπλωματία... «Πάω να κάνω τη βόλτα του νησιού... Κατά τις 16:00 λέω να ανεβαίνω για Σα Μιχάλη... Συγκεντρώσου και τελείωνε με τις δουλειές σου ώστε να είσαι έτοιμη».

Remote και κλάψ-κλάψ!!! 

   Το σουλάτσο μου με έβγαλε σε μια παραλία που λεγόταν Λωτός. Ο λόγος που επέλεξα να πάω προς τα εκεί ήταν καθαρά το όνομα. Δύο μέρες από τη δεκάχρονη ταλαιπώρια του Οδυσσέα μέχρι να γυρίσει στην Ιθάκη, την αισθανόμουν κ εγώ. Φτάνοντας στη παραλία αντίκρισα την απόλυτη νέκρα. Ψυχή. Τίποτα. Λίγο ο παφλασμός της θάλασσας ακουγόταν και πέραν τούτου τίποτα. Δεν έχασα χρόνο ούτε για βουτιά ούτε για ύπνο. Το νερό κάγκελο. Αιγαίο μαλάκα. Όπως και στις ρακές έτσι και στα παγωμένα νερά το πρώτο ποτήρι και η πρώτη βουτιά είναι δύσκολα. Μετά τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Βρήκα τη θέση μου στην άδεια παραλία και άδειασα και εγώ με τη σειρά μου ότι βάραινε το μυαλό και τη καρδιά μου. Ανακούφιση. Αισθανόμουν τόσο τυχερός που είχα αυτή τη διέξοδο. Είναι μεγάλη πολυτέλεια να μπορείς να βρίσκεις απάγκιο σε μέρη και ανθρώπους που όσο απέχουν από αυτά που σε απασχολούν άλλο τόσο είναι εκεί για να σε χαλαρώσουν και να σε ακούσουν. Ανεκτίμητο.

   Με πήρε η ώρα στη παραλία. Κατά τις 15:30 έστειλα το αναγνωριστικό μήνυμα για να κόψω κατάσταση. «Είμαι σε φάση ξεκινάω να σκαρφαλώσω από το Κίνι», και να πέσω στην Ερμούπολη με πορεία για Άνω Σύρο και τερματισμό στον Σα Μιχάλη. Είχα χρόνια να πάω στο νησί αλλά αυτό το μέρος μου είχε μείνει από τότε. Ήταν το ποδηλατικό μου τάμα για αυτές τις μέρες. Θα πήγαινα ακόμα και με σπασμένη ακτίνα. Το Εβιτάκι στην απάντηση του μηνύματος δήλωνε πανέτοιμη για αυτή τη βόλτα, μη ξεχνάμε ήταν και το μοναδικό κομμάτι που της είχε μείνει να κάνει με το ποδήλατο...! Η επιστροφή από το Κίνι είναι γαμήσι... Κακά τα ψέματα, λίγα τα χιλιόμετρα δε λέω αλλά οι κλήσεις του δρόμου κοιτάγανε τον ουρανό. Δίνω πετάλι δοκιμάζοντας το στύλ ορθοπέταλο και τα χέρια μου τα νοιώθω να καίνε από τους καρπούς μέχρι τους ώμους. Λαχάνιασμα. Επιστρέφω πάλι στη σέλα λίγες πεταλιές να ξεπιαστούν τα χέρια και πάλι όρθιος. Στη μύτη μου μπαίνουν τεράστιες ποσότητες αιγαιοπελαγίτικου αέρα και αυτό το πράγμα λειτουργεί ως παυσίπονο. Η θέα χαρίζει στα μάτια μου το απόλυτο κίνητρο, όσο πιο ψηλά τόσο πιο όμορφα. Η ψυχή μου οργιάζει και πεισμώνει αφού γνωρίζει πολύ καλά πως η κατηφόρα ζυγώνει. Φτάνοντας στις ανεμογεννήτριες κοιτάω από τη μια μεριά το Κίνι και από την άλλη την Ερμούπολη. Χαζεύω το τι ανέβηκα και ενθουσιάζομαι με το τι θα κατέβω. Η κατηφόρα που με περίμενε ήταν θανάτου... Τόσο που η φάση psycling with no hands video και trance, περιορίστηκε πολύ!. Την ίδια στιγμή με πιάνω να γελάω μόνος μου καθώς κοιτάω τα νησάκια γύρω-γύρω και προσπαθώ να θυμηθώ ποιο είναι ποιο;! Η Τήνος, η Πάρος, η Άνδρος, η Μύκονος, άμα καθαρίσει ο αέρας βλέπεις μέχρι και την Ικαρία. Γελάω γιατί έχω πρόσφατα στη μνήμη μου τη ξενάγηση που μου έκανε η φίλη μου τις προηγούμενες μέρες. Μου έδειχνε τα νησιά της γειτονιάς με μια άνεση όπως θα λέγαμε, να από εδώ πας για Περιστέρι πιο πάνω είναι η Πετρούπολη δίπλα από το Κολωνό το Μεταξουργείο και αν καθαρίσει η ατμόσφαιρα βλέπεις μέχρι Φάληρο.

   Ξεκινήσαμε για Σα Μιχάλη σε πολύ καλή ώρα. Η Εβίτα επέμενε ότι πρέπει να μας πιάσει ηλιοβασίλεμα εκεί πάνω. Δεν υπήρχε περίπτωση να διαπραγματευτώ αυτή την ιδέα για κάτι καλύτερο αφού δεν υπήρχε κάτι καλύτερο. Ο Δρόμος μέχρι την Άνω Σύρο είναι σοβαρά ανηφορικός αλλά το πάμε, δε ξαφνιαζόμαστε, τις έχουμε ξανά δει άλλωστε αυτές τις κλίσεις. Αφήνοντας πίσω μας την Άνω Σύρο οι κλίσεις πλέον γίνονται πολεμικές. Οι κουβέντες σταματάνε και το πετάλι ξεκινά. Δεν έχω σκοτιστεί ούτε μια στιγμή μέσα μου για αυτό που συμβαίνει. Ο δρόμος είναι αερόσκαλα χωρίς πλάκα. Στενός και κάθετος σαν αερόσκαλα. Σκέφτομαι τι φασάρα έχουμε φτιάξει. Σκέφτομαι το Σταυράκο και πόσο θα τον ήθελα παρεού να γουστάρουμε. Σκέφτομαι ότι ο καιρός ζυγώνει. Σκέφτομαι τις τρεις Δευτέρες και ξενερώνω. Κάπου εκεί κόβεται η ανάσα και είναι η στιγμή για τη πρώτη και τελευταία στάση. Δε προλαβαίνει να κατακάτσει η ξενέρα της τελευταίας σκέψης και τσούπ Εβιτάκι με ορθοπέταλο να κάνει πλάκα στη γαϊδουρόσκαλα. «Τι έγινε ρε παιδιά;!», «Με το αμάξι ερχόταν τόση ώρα αυτή!;».

    Μόλις πιάνουμε κορυφογραμμή τα πράγματα γίνονται απίστευτα όμορφα. Τα ποδήλατα ρολάρουν χαλαρά οι αισθήσεις συναντάνε άλλες διαστάσεις. Ησυχία, αρμονία, τοπίο, χρώματα, όλα συνδεδεμένα μεταξύ τους άψογα. Φτάνοντας στο χωριό του Σα Μιχάλη κοιτάω τα 10-15 σπίτια που έχει και χαζεύω αυλές. Βλέπω τον εαυτό μου να ξυπνάει το πρωί και να πίνει τον καφέ του ή το βράδυ πριν κοιμηθεί να σβήνει με το τσίπουρο του. Στο τέταρτο με το ποδήλατο μπορείς να είσαι στη δουλειά σου στην Ερμούπολη. Αν υποθέσουμε ότι δεν είσαι συνταξιούχος. Στο γύρνα... Αξίζει το κόπο...! .Το άραγμα στο εκκλησάκι είναι θεϊκό. Δε ξέρω έτσι κάπως πρέπει να αισθάνονται οι Μουσουλμάνοι όταν πάνε στη Μέκκα, οι Χριστιανοί όταν πάνε στα Ιεροσόλυμα και οι Βουδιστές στο Νεπάλ. Το σώμα χαλαρώνει όσο ο εγκέφαλος πασχίζει να αποκωδικοποιήσει αυτή τη καινούρια πληροφορία. Να ανοίξω τα χέρια μου θέλω και να τα πάρω όλα μια αγκαλιά. Αυτό μου βγήκε. Δε μπορώ να στο πω πιο ξάστερα. Ακόμα πιο ολοκληρωτικό το όλο συναίσθημα το κάνει το γεγονός ότι το μοιράζομαι με έναν δικό μου άνθρωπο που και αυτός με τη σειρά του -Αν και έχει βρεθεί πολλές φορές σε αυτό το μέρος-, γουστάρει δύο φορές περισσότερο που το έκανε έτσι... Με το ποδήλατο. 

Tour 2

Άνω Σύρος και Ερμούπολη... Στο δρόμο για Αζόλιμνο.


Άνω Σύρος. 


Μέγας Γιαλός.


Εβίτο, το ποδήλατο που σου έλεγα... 

Αν το πιάσω στα χέρια μου θα γίνει κούκλα...!


Στη παραλία των Λωτοφάγων.

Εκεί κάτω είναι το Κίνι.

Energy revolution bicycle solution.  

Το σπίτι που παίχτηκε στη πραγματικότητα η ιστορία του θεατρικού Η μεγάλη Χίμαιρα.

 

Σα Μιχάλης και κούνια με θέα το Αιγαίο.

Το εκκλησάκι του Σα Μιχάλη. 

Έτσι μου αρέσει...!

Η Άνδρος;! Η Τήνος;! Η Μύκονος;! Δε θυμάμαι...!

Ορθοπέταλο και γυαλί μποέμικο... Rockstarιλικι μόνο!

Η Ικαρία;! Η Μύκονος;! Η Πάρος;! Δε θυμάμαι... 

Στο Έβερεστ της Σύρου.

Η πιο όμορφη διαδρομή που έχω κάνει μέχρι τώρα.

ΠΡΟΣΟΧΗ!! Δαγκώνει...!

Στο πέρα βάθος... Ερμούπολη!

Νοιώθω λίγο από Σταυράκο...!

Φυσικά και μετά την εκδρομή καταλήξαμε για μπύρες. Αβίαστα!

Η κεντρική πλατεία της Άνω Σύρου...! Μοναστηράκι!

Λίγο Άνω Σύρος ακόμα...

Για αυτή τη φωτογραφία φάγαμε πολύ κράξιμο από έναν ξινοκαλόγερο... Ο λόγος ήταν ότι λερώναμε τη ταράτσα με τα παπούτσια μας -Μέρα που ψιλόβρεχε κ όλας- και όχι φυσικά μη σκοτωθούμε από τη γκρεμίλα που είχε... . Ανθρωπιά ρε μλκα! Το τρολάρισμα που έφαγε λίγο ήταν.


Λίγο ουρανός από το μπαλκόνι. Ξέχασα να βγάλω μια φωτογραφία από τη θέα που έχει η ταράτσα του σπιτιού να κλαίμε όλοι μαζί παρέα.


Ένας λουκουμάς!


Γιανάκη αν ποτέ πέσουν τίποτα λεφτά στα χέρια μου ένα τέτοιο θα σου πάρω.

Ζιντάν ο Συριανός.

Η φεγγαράρα και η χαμογελάρα της φίλης μου, δε ξέρω ποιο φωτίζει περισσότερο το πορτατίφ!

Στα καλύτερα επόμενα 11 χρονάκια! 

Πάμε μια βόλτα στη Σύρο.

Υ.Γ.1 Ξέχασα να βγάλω φωτογραφία το γεύμα των πρωταθλητών... Για την ιστορία ήταν κοτόπουλο ψητό, πατάτες πίτα στη μουστάρδα, από ένα τηγανιτό αυγό έκαστος και μια σαλάτα μαυρομάτικα με ψιλοκομμένη ντομάτα, μαϊντανό, και δεν θυμάμαι αν είχε κρεμμύδι, φυσικά είχε λάδι!

Υ.Γ.2 Επίτιμο μέλος της ερασιτεχνικής αθλητικής ομάδας Ζωή... Ποδήλατο!

Υ.Γ.3 3ο έτος... 3:40 το πρωί βγαίνεις για μια μπύρα. Γιατί όχι;! 

Υ.Γ.4 Επόμενο task, Ικαρία.

Υ.Γ.5 Bronx μπαίνουμε στη τελική ευθεία! Ακολουθεί η Τζώτρζια!

Υ.Γ.6 Τρεις Δευτέρες... Πως περνάει ο καιρός!

Υ.Γ.7 Σταυράκο εκεί στο δρόμο για Σα Μιχάλη σε μελέταγα πολύ ρε φίλο!

Υ.Γ.8 Το κρού Σεζονίστας Αστυκρεπάλαια ακούει;! Μπαίνει καλοκαίρι σιγά-σιγά...!

Υ.Γ.9 Ο Ζιντάν χρειάζεται maintenance και σίγουρα καινούρια πετάλια.

Υ.Γ.10 Βάλτε το βίντεο στο 05:56 και αφήστε το... .

Υ.Γ.11 Σταύρο είμαι σίγουρος ότι θα το δεις ολόκληρο!χαχαχα

Υ.Γ.12 Αντρέα την επόμενη φορά Green Dollar! 

Υ.Γ.13 Το τοπίο στο δρόμο για Σα Μιχάλη ήταν καθηλωτικό. Μέχρι και το αντικείμενο του πόθου ξέχασα να χρησιμοποιήσω!