Ο πρώτος κατεργάρης στον πάγκο του!

  Η συνήθεια -που σε καμία περίπτωση δεν- έγινε λατρεία. Έγινε όμως μια επιλογή για να έχω λεφτά να επιβιώνω. Έφτασε και πάλι ο καιρός. Πέμπτο συνεχόμενο καλοκαίρι στον Άγιο Νικόλαο της Κρήτης. Εισαγωγή και πάλι στο ίδρυμα. Ο προαυλισμός μου τελείωσε. Ο φετινός ποδηλατικός χειμώνας ήταν πολύ δυνατός. Οι εκδρομές της Δευτέρας είναι η συνήθεια που έγινε λατρεία στην πραγματικότητα. Είναι το τελευταίο 'χτύπημα' από το ποδηλατικό δίδυμο πριν την -ποδηλατική- χειμερία νάρκη μου. Προορισμός μας για την τελευταία Δευτέρα... κάπου στο Λουτράκι! Πάμε!!!

  Και τι δεν είπαμε να κάνουμε για τελευταία βόλτα. Ίσως μια βόλτα πάνω από το φράγμα των 200 χιλιομέτρων. Ίσως μια κάθοδο στην Καλαμάτα να δούμε και φιλαράκια μας. Ίσως ένα ταξίδι σε κάποιο νησί το οποίο και θα οργώναμε και θα αράζαμε κάνα 2ήμερο. Όταν ο Σπυράκος μπαίνει σε φάση... brainstorming για ποδηλατική βόλτα, μπορείς να ακούσεις τα πάντα. Εμένα μου έχει καρφωθεί μια ιδέα και δεν σκέφτομαι κάτι άλλο. Η διαδρομή Αλεποχώρι - Σχίνος - Περαχώρα - Λουτράκι. Έχω βρεθεί 1-2 φορές σε εκείνα τα μέρη με αυτοκίνητο και θυμάμαι ότι είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό από τα φυσικά τοπία που διαθέτει αυτή η διαδρομή. Μας αρέσει και η λίμνη της Βουλιαγμένης δίπλα στο Λουτράκι. Δεχόμαστε συστάσεις για τον αρχαιολογικό χώρο του Ηραίου δίπλα από τη λίμνη, Συζητάμε ότι, αν την δούμε ότι τρώμε σίδερα και τα πάμε καλά από χρόνο, να κάνουμε και την επιστροφή με ποδήλατο. Αν όχι, αράζουμε σκληρά σε κάποια παραλία και γυρνάμε με τρένο. Τα πάντα είναι ανοιχτά. Το μόνο σχέδιο είναι ότι θα πέσει... πολύ πετάλι. Το πρόγραμμα μας έχει κάποιες εναλλακτικές και λέει ότι φεύγουμε από Αιγάλεω και θα πάμε Ελευσίνα - Νέα Πέραμο - Μέγαρα - Αλεποχώρι - Σχίνο - Περαχώρα και μετά... βλέπουμε! Το πρόγραμμα περιλαμβάνει 2 βουνά. Ένα ήπιο και μεγαλούτσικο και ...ένα γαιδούρι που συζητιέται για τον βαθμό δυσκολίας του σε ...πολύ σοβαρά ποδηλατικά πηγαδάκια. Τα υπόλοιπα πιθανά δρομολόγια από εκεί και πέρα, δεν τα έχω χαρτογραφήσει με υψηλή ακρίβεια κι έτσι, δεν έχω καλή εικόνα.
Την προηγούμενη ημέρα κοιτάζω την Νταλίκα και αποφασίζω ότι θα πέσει περιποίηση. Καθάρισμα, λίπανση, πετρέλαια για φρεσκάρισμα. Την έχει πάρει χαμπάρι τη δουλειά ότι θα παίξει ταξιδάκι. Ότι καλύτερο! Ετοιμαζόμαστε σιγά σιγά. Τώρα το μόνο που μου μένει είναι... να πάω να μεθύσω, να κοιμηθώ 2 ώρες και να σηκωθώ να πάω να κάνω αυτό το πράγμα. Έτσι γίνεται, εθιμοτυπικά πλέον!
Πολύ αργά το βράδυ μαθαίνουμε από τον Αλέκο ότι δεν θα ακολουθήσει. Το ήθελε πολύ. Αλλά ο Αλέκος πλέον προσπαθεί να την δει μισθωτός στην Αθήνα, έτσι το καθήκον ήταν εκεί για εκείνον και οι πιθανότητες για να άλλαζε κάτι και να ερχόταν τελικά, ήταν μηδαμινές. Το πνεύμα σου ήταν μαζί μας Αλέκο!
Ραντεβού στις 7 το πρωί στο μετρό της Αγίας Μαρίνας. Πολύ σκληρό. Βγαίνω για τη μπύρα μου και επιστρέφω νωρίς σπίτι για να ...μη με παίρνει ο ύπνος. Το κλασσικό θέμα. Κοιμάμαι κάνα 3ωρο και 5.30 το πρωί είμαι στο πόδι για να μπω σιγά σιγά σε λειτουργία και να κάνω και τις τελευταίες προετοιμασίες.  Πραγματικά κοιμάμαι όρθιος και τα μάτια μου τσούζουν γιατί -προφανώς- ήθελαν να μείνουν κι άλλες ώρες κλειστά. 6.40 είμαι στο δρόμο τρώγοντας μια μπανάνα πάνω στο ποδήλατο και κινούμαι για το σημείο συνάντησης. Ο Σπυράκος έχει πάντα ένα λόγο για να αργήσει ένα τεταρτάκι έτσι, με λίγα λεπτά καθυστέρησης η ομάδα ξεκινάει.

Καλημέρα παιδιά... Δευτέρα σήμερα...

Αφού είπαμε και τις καλημέρες μας στο Δρομοκαϊτειο το ταξίδι μας έχει ξεκινήσει. Για αρχή έχουμε να κατέβουμε όλη τη λεωφόρο Αθηνών μέχρι να πέσουμε στο Σκαραμαγκά. Την τελευταία φορά που κατέβηκα με ποδήλατο αυτή την διαδρομή, θυμάμαι ότι ήταν μια τεράστια τσουλήθρα και κατεβαίναμε ανέμελοι και αφρενάριστοι σαν τους τρελούς. Αλλά τότε ήταν Κυριακή. Ο δρόμος ήταν άδειος. Σήμερα είναι Δευτέρα. Οι εργαζόμενοι είναι εκεί και ...βιάζονται. Τρελό μποτιλιάρισμα. Ακινητοποιημένα αυτοκίνητα μέχρι και στη βοηθητική λωρίδα και στα σημεία που ο δρόμος αναπνέει λίγο, οι βιαστικοί δεν έχουν πρόβλημα να πηγαίνουν με 100 χιλιόμετρα και πάλι από την βοηθητική λωρίδα για να προσπεράσουν όσους περισσότερους μπορούν μέχρι το επόμενο σημείο που θα πήξει και πάλι από την κίνηση. Έτσι, δεν ευχαριστηθήκαμε όσο θα μπορούσαμε την πρώτη μεγάλη κατηφόρα της διαδρομής. Πέφτουμε στο Σκαραμαγκά, συνεχίζουμε προς Ασπρόπυργο και κάνουμε υπομονή μέχρι να βγούμε στην έξοδο για παλιά εθνική όπου αναμένεται να ησυχάσουμε από το μποτιλιάρισμα και τα αμέτρητα αυτοκίνητα. Σε μια διαστάυρωση, ρολλάροντας με λίγα χιλιόμετρα, ρωτάω μια εργαζόμενη σε ένα βενζινάδικο 'για Κόρινθο καλά πάμε?'. Πόσο μου αρέσει αυτό το παγωμένο ύφος από την αναπάντεχη ερώτηση... Κάποιοι τύποι με ποδήλατα στην Ελευσίνα, ρωτάνε αν πάνε καλά για ... Κόρινθο! Όσο απομακρυνόμαστε η κατάσταση θυμίζει επαρχία.

Ναυπηγεία Ελευσίνας...

Το γνωστό ναυάγιο και απέναντι η Σαλαμύκονος... Η θάλασσα είναι λάδι...

Η βόλτα έχει αρχίσει και πιάνει τα αναμενόμενα επίπεδα ποιότητας...

Διανύουμε αυτό το κομμάτι της παλιάς εθνικής με αυτό το ευχάριστο πάνω κάτω.... Λίγο ευθεία... Κατηφορίτσα που σου δίνει την απαραίτητη ώθηση για να ανέβεις με ελαφρύ πετάλι την επερχόμενη μικρή ανηφορίτσα. Σαν τρενάκι σε λούνα παρκ. Ένα ευχάριστο πάνω κάτω. Η παλιά εθνική έχει στρωθεί με νέα άσφαλτο πρόσφατα. Ούτε λακούβες, ούτε τίποτα. Μονακό η κατάσταση. Απλωνόμαστε σαν βούτυρο πάνω σε καυτό ψωμί. Ο καιρός είναι ότι πρέπει για ποδήλατο. Απόλυτη ηλιοφάνεια, μισό μποφόρ αεράκι και ακόμα δεν έχει πολλή ζέστη γιατί είναι πολύ νωρίς. Περνάμε και τη Νέα Πέραμο συνεχίζοντας ακριβώς στο ίδιο μοτίβο και σιγά σιγά πλησιάζει η στιγμή που θα πρέπει να αφήσουμε τη θάλασσα από το αριστερό μας χέρι. Κόβουμε προς τα μέσα, για Μέγαρα. 

Νταλίκα και Ζιντάν στο ..pit stop των Μεγάρων

Πραγματοποιούμε την πρώτη μας στάση να ανεφοδιαστούμε νερά, να φάμε μια μπανάνα, κάποιο πορτοκάλι. Μετά τα Μέγαρα θα ξαναβρούμε 'πολιτισμό' στα 20 χιλιόμετρα περίπου, στο Αλεποχώρι.

Σε αυτό το σημείο θα συναντήσουμε το πρώτο ανηφορικό κομμάτι 12 χιλιομέτρων σύμφωνα με την μελέτη της διαδρομής. Και μετά θα κατέβουμε τσουλήθρα μέχρι το Αλεποχώρι. Δεξιά και αριστερά μας βουνά. Αέρας καθαρός. Παντού ταμπέλες που ενημερώνουν ότι πωλούνται 'αυγά της ώρας'. Εργασίες σε χωράφια. Άλλος φρεζάρει, άλλος σπέρνει. Είμαστε εκτός πόλης για τα καλά. Τα πρώτα μαζεμένα ανηφορικά χιλιόμετρα δεν ήταν κάτι τρομακτικό. Σκαρφαλώσαμε στο ρελαντί. Είναι η ανηφόρα που ναι μεν θα σε ανεβάσει ψηλά αλλά, θα το κάνει με τρόπο.

Μπεεεεεεε!!!

Το πουλί!!!!

Το χωράφι έτοιμο για σπορά. Στο βάθος, ένας μετανάστης μέσα στο λιοπύρι εργάζεται.
Έρχονται και μας παίρνουν τις δουλειές να πούμε... Ουρά τα Ελληνόπουλα με πτυχία που θέλουν να εργαστούν με την Γη κάτω από αυτές τις συνθήκες!

Ο Σπυράκος γαζώνει τα τελευταία μέτρα της ανηφόρας... Τελευταία στροφή πριν από την πρώτη κατηφόρα θανάτου!

Στο υπόλοιπο της διαδρομής, το πεύκο θα κυριαρχήσει...

Αναπνεύσαμε πεύκο για όλη μας τη ζωή!!

Η θέα του πεδίου ανταμοίβει τον αναβάτη...
Όλη αυτή η παραθαλάσσια γραμμή είναι η συνέχεια της διαδρομής μας...

Κατηφόρες θανάτου μέχρι να πέσουμε στη θάλασσα, στο Αλεποχώρι...

Γι' αυτό ήθελα αυτή την εκδρομή σαν τρελός...

Το μισό μποφόρ έχει τη θάλασσα σαν ...γιαούρτι!

Ναι...

Για το κομμάτι από το Αλεποχώρι μέχρι τον Σχίνο, θα αφήσω να μιλήσουν οι εικόνες...

Αλεποχώρι, παραλία...

Κρυστάλλινα τα νερά...

Κάναμε κι ένα διάλειμμα να χαζέψουμε ένα αγαπημένο μας πρωινάδικο...

Εκεί μέσα θα κάνουμε πετάλι...

Ο βράχος...

Από αυτό το σημείο κι έπειτα, για ένα μεγάλο κομμάτι, θα έχουμε ένα σκηνικό που για μένα είναι ίσως το καλύτερο φυσικό τοπίο που μπορώ να βρεθώ. Το δάσος να σβήνει μέσα στη θάλασσα!

Ίσως η καλύτερη διαδρομή που έχω κάνει ποδήλατο μέχρι τώρα...

Σιγά σιγά αρχίζουμε να χάνουμε τη θάλασσα από δίπλα μας...

Πλέον έχουμε να κάνουμε μόνο με πράσινο...

Αυτή η ταμπέλα σημαίνει ότι κάπου εδώ ξεκινάμε να σκαρφαλώνουμε το ζόρικο βουνό. Το δυσκολότερο σημείο της διαδρομής. Την επιτομή της δοκιμασίας.

Σταματάμε σε μία βρυσούλα του χωριού για ένα διάλειμμα πριν τη μεγάλη δοκιμασία. Έχουμε προμηθευτεί το δεκατιανό των πρωταθλητών. Έχουμε κάνει ήδη καμιά 80αριά χιλιόμετρα ποδήλατο. Η ώρα είναι μία το μεσημέρι και ο ήλιος βαράει για τα καλά. Πρέπει να έχει για πλάκα 30 βαθμούς. Επίσης υπάρχει άπνοια. Κάνουμε σχεδόν ντουζ στη βρύση του χωριού, πετάμε μπλούζες και ξεκινάμε για το βουνό. Ο Σπυράκος μου λέει ότι το μόνο που τον ...σκιάζει, είναι αυτός ο μικρός καύσωνας στον οποίο είμαστε εκτεθιμένοι την ώρα αιχμής του. Εγώ, όπως και σε όλα τα βουνά που έχουμε ανέβει μέχρι τώρα, διατηρώ τις ανησυχίες μου για τις ανάσες μου, την καρδιά μου και τα πόδια μου. 

Έχουμε ξεκινήσει ήδη και ανεβαίνουμε. Δεν έχουν περάσει -παρά μόνο- λίγα μέτρα και το βουνό φέρνει μπροστά μας σκληρές κλίσεις. Ο βαθμός δυσκολίας είναι παραπάνω -για μένα- από το ιδανικό βουνό. Αν υπάρχει ιδανική ανάβαση, δηλαδή. Δεν μπορώ να βρω την ισορροπία ανάμεσα στο κάψιμο των ποδιών και στην... εκτόξευση των παλμών. Όταν ανεβαίνεις ένα βουνό, οι επιλογές που έχεις είναι -βασικά- δύο. Είτε να ανεβαίνεις με σκληρό πετάλι το οποίο σημαίνει ότι θα κάψεις τα πόδια σου αλλά δεν θα βαρέσουν κόφτες τα πνευμόνια και η καρδιά. Ή που θα κινηθείς με μαλακό πετάλι που σημαίνει ότι θα πηγαίνεις πιο αργά, δεν θα κάψεις τα πόδια σου αλλά θα πέσει πολύ λαχάνιασμα και 180 σφυγμοί το λεπτό. Δεν μπορώ να ισορροπήσω ανάμεσα σε αυτές τις δύο καταστάσεις. Στο σκληρό πετάλι τα πόδια μου πονάνε σε σημείο που βλέπω κράμπες να μου έρχονται. Στο μαλακό πετάλι λαχανιάζω και αναπνέω σαν γαλλικό bulldog που κυνηγάει επί 2 ώρες το μπαλάκι του. Επίσης, ο ήλιος τον οποίο είχα αψηφίσει κάνει μεγάλη ζημιά. Η ηλίαση έρχεται. Η αφυδάτωση το ίδιο. Η υποθερμία πρέπει να είναι ήδη εδώ. Πραγματοποιούμε την πρώτη μας στάση. Θεωρώ σωστό να ντυθώ και ας ιδρώσω 3 κουβάδες. Είναι προτιμότερο από το να αποκτήσω εγκαύματα. Βρίσκομαι ήδη στο σημείο υποθερμίας όπου ενώ τα δίνουμε όλα στο πετάλι, ιδρώνουμε σαν τους τρελούς, εγώ κρυώνω. Και μάλλον είμαστε ακόμα στην αρχή. Συνεχίζουμε το βουνό...

Δύο - τρεις στροφές πιο πέρα, ο πόνος στα πόδια ενεργοποιεί κόκκινο συναγερμό. Πονάω τόσο που ανησυχώ μην προκύψει κάποιος τραυματισμός. Ο Σπυράκος λίγα μέτρα μπροστά ανεβαίνει πραγματικά αγέρωχος. Θέλω να κατέβω από το ποδήλατο. Να περπατήσω λίγα μέτρα μπας και χαλαρώσουν λίγο τα πόδια μου. Το κάνω χωρίς να βάλω φωνή στον Σπυράκο. Είναι μόλις κάποια μέτρα από την ώρα που έχουμε καβαλήσει. Ξανακαβαλάω και δίνω πόνο στο πετάλι. Σφίγγω τα δόντια μου αλλά ο τσαμπουκάς μου έχει σπάσει. Θεωρώ ότι έχω παρουσιαστεί κατώτερος των περιστάσεων μπροστά σε αυτό το βουνό. Βλέπω μπροστά μου κάποιες φουρκέτες και τη συνέχεια του δρόμου πολύ ψηλά. Έρχεται χειρότερο γαμήσι και από αυτό που ήδη ζω! Προσπαθώ να συγκεντρωθώ στο 150%. Αποφασίζω ότι το επόμενο διάλειμμα θα είναι μετά από αυτές τις φουρκέτες. Ενώ δοκιμάζομαι ακραία, μουρμουράω στον εαυτό μου 'Ανέβα μαλάκα μου... είναι η τελευταία σου για φέτος. Στην καλύτερη σε μισό χρόνο τέτοια εκδρομή. Θα παρακαλάς να μπορούσες να ανέβαινες βουνό από το να δουλεύεις όταν θα είσαι στην Κρήτη'. Κάπως έτσι οι φουρκέτες μένουν πίσω μου.

Κοίτα εδώ που έχουμε σκαρφαλώσει και έχουμε ακόμα...

Ο Σπυράκος έχει αναλάβει την ανύψωση του ηθικού μου. Το ξέρω μέσα μου ότι η βόλτα δεν πρόκειται να χαλάσει. Θα το γαζώσω έστω και με τα πόδια το βουνό. Οι πιθανότητες εγκατάλειψης δεν υπάρχουν ούτε σαν σκέψη. Κάνουμε ένα διάλειμμα ακόμα να ηρεμήσουν πόδια και πνευμόνια.

Ξαπλωμένος ανάσκελα σε ένα από αυτά τα ολιγόλεπτα time outs!!

Ο Σπυράκος βρίσκεται σε επίπεδο σαν να κάνουμε κάποια χαλαρή βόλτα λες και είμαστε στον Φλοίσβο. Βάζει μια βαριά ταχύτητα, δεν λαχανιάζει σχεδόν ποτέ και καίγοντας τα ποδαράκια του ανεβαίνει ότι βρεθεί μπροστά του. Είναι ο ήρωας της ανηφόρας. Σε σημείο που τον βλέπω έτσι αγέρωχο και σκέφτομαι 'Τι έγινε ρε πούστη μου? Χαλασμένος είμαι εγώ?'.Το να πω πόσο με βοήθησε και με παρακίνησε με τον τρόπο του, δεν έχει καμία σημασία. Το έχει ξανακάνει, θα το ξανακάνει, δεν έχω λόγια να το περιγράψω και δεν ξέρω αν μπορώ να σας δώσω να το καταλάβετε ακριβώς. Όλη μου τη ζωή θα τα θυμάμαι αυτά φίλε. Σε ευχαριστώ.

'Το βουνό θα το γαμήσουμε ακόμα και με 30 στάσεις'

Συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε σκληρά μέχρι να αισθανθώ την ανάγκη για κάποια στάση. Κυνηγάμε τους ίσκιους από τα δέντρα για να καιγόμαστε όσο το δυνατόν λιγότερο. Η κυκλοφορία αυτοκινήτων μέσα στο βουνό είναι ελάχιστη. Δεν κουνιέται τίποτα. Τα πεύκα πλημμυρίζουν όλο το οπτικό μας πεδίο εκτός από την άσφαλτο. Η μαστούρα από τις υπερβολικές δόσεις οξυγόνου ενώ εισπνέω με μανία τεράστιες ποσότητες, είναι εδώ. Οι μυρωδιές από τα θυμάρια και τα πεύκα κυριαρχούν. 

Ένα ακόμα διάλειμμα 5 λεπτών να ηρεμήσουμε...

Έχει περάσει ώρα από τότε που ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε. Για πρώτη φορά σε όλον αυτό τον καιρό που κάνω ποδήλατο, κοιτάζω το κοντέρ μου να δω πόσα χιλιόμετρα έχουμε ανέβει και να κάνω την αφαίρεση να δω πόσα ακόμα μένουν, μιας και γνώριζα πόσα χιλιόμετρα είναι το βουνό. Οι πληροφορίες μου λέγανε για 8 χιλιόμετρα. Κοιτάζω το κοντεράκι μου και είμαστε στα ...8 χιλιόμετρα. Κοιτάζω κάτω τη θέα και αισθάνομαι σαν να έχω ανέβει στον ουρανό. Και έξω να έχει πέσει η χαρτογράφηση που έχω κάνει... πόσο βουνό να έχουμε ακόμα? Ένα χιλιόμετρο? Δύο? Η ψυχολογία του νικητή αρχίζει και ορθώνει ανάστημα μέσα μου και ξέρω ότι όσες ανηφόρες δω πλέον μπροστά μου, σύντομα κάποια από αυτές θα είναι η τελευταία. Μετά από 1-2 χιλιόμετρα το βουνό ισιώνει... Το ανεβήκαμε και αυτό. Έστω και με 5-6 στάσεις. Έστω και με ηλίαση. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου που είμαι καταπονημένος σκληρά και ακόμα έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας. Αυτό που έχει σημασία τώρα είναι ότι το βουνό ίσιωσε και σύντομα θα έρθει η ανταμοιβή μας. 

Αφήσαμε πίσω μας θάλασσα, σκαρφαλώσαμε ένα σκληρό βουνό και τώρα... τσουλήθρα μέχρι να ξαναπέσουμε στη θάλασσα!!!

Μόνο πεύκο!!!

Πριν ξεκινήσουμε να κατεβαίνουμε δαιμονισμένα τις κατηφόρες, έχουμε αποφασίσει ότι θα πάμε πρώτα από λίμνη Βουλιαγμένης και στον αρχαιολογικό χώρο του Ηραίου και θα δούμε σε ποιο από τα 2 σημεία θα κάνουμε το βασικό μας διάλειμμα. Το σκληρό βουνό μας φέρνει σε τέτοιο υψόμετρο που θα παίξει πολύ τσουλήθρα μέχρι να πέσουμε πάλι στη θάλασσα. Ο Σπυράκος τώρα με πειράζει... 'Τι έγινε ψηλάκο...? Πονάνε τώρα τα ποδαράκια σου?' 

Χαβαλεδάκι με το ...'Σκάλωμα' αλλά κράτα το όνομα... Θα το βρούμε μπροστά μας στη συνέχεια...

Πλησιάζουμε προς τη λίμνη και βρίσκουμε ένα περίπτερο το οποίο και χρειαζόμασταν για ανεφοδιασμό νερού. Μπροστά από το ψυγείο ο Σπυράκος εκφράζει την ανάγκη για μια μπύρα. Αισθάνομαι ακριβώς την ίδια ανάγκη. Ακολούθησε η πιο σύντομη εκτέλεση μπύρας. Δεν την ήπια μονορούφι για τον λόγο ότι ήταν τόσο παγωμένη που πόναγε ο λαιμός μου. Υπόθεση δευτερολέπτων.

Καλοί οι ηλεκτρολύτες αλλά σαν την παγωμένη μπύρα δεν έχει...

 Παίρνουμε και 2 πληροφορίες που θέλαμε και συνεχίζουμε. Θα πάμε πρώτα από το Ηραίο να δούμε τον αρχαιολογικό χώρο και άμα είναι ωραία η παραλία να την πέσουμε εκεί για διάλειμμα.

Ο αρχαιολογικός χώρος στο Ηραίο...

Και... η παραλία!!!

Τα νερά κρυστάλλινα αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να κάνουμε μπάνιο...

Η πιο άτυχη στιγμή της βόλτας μέχρι τώρα. Έχουμε κάνει 100 χιλιόμετρα πετάλι και το διάλειμμα για ξεκούραση και μπάνιο είναι κάτι παραπάνω από ανάγκη. Βλέποντας αυτή την παραλία από ψηλά τρελαθήκαμε και δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε ότι μπορούσαμε να βρούμε κάτι καλύτερο. Κατεβαίνοντας όμως κάτω, με μεγάλη απογοήτευση είδαμε ότι η θάλασσα ήταν γεμάτη τσούχτρες. Άπειρες. Η βουτιά είναι αδύνατον να γίνει εδώ. Τεράστιο χτύπημα. Εκτός από το γεγονός ότι το μέρος είναι πανέμορφο, είχαμε κάνει μια δύσβατη κατάβαση στην οποία χρειάστηκε να πάρουμε τα ποδήλατα στα χέρια γιατί είχε σκαλιά και δύσβατα σημεία. Και αντί να έρθει η λύτρωση του διαλείμματος με όλα τα συναφή, έρχεται η αναγκαστική φυγή. Καταρρακωμένοι παίρνουμε πάλι τα ποδήλατα στα χέρια να ανέβουμε στο δρόμο και να κάνουμε άλλα 3 χιλιόμετρα για τη λίμνη όπου σίγουρα θα βρούμε το κατάλληλο σημείο για να αράξουμε. Έχω τεράστια ανάγκη για ξεκούραση. 

Έπειτα από λίγα λεπτά είμαστε στη λίμνη και βρίσκουμε το σημείο.

Καλά φαίνεται εδώ...

Πετάμε ρούχα, φοράμε μαγιό και είμαστε έτοιμοι για την -ίσως- πιο απολαυστική στιγμή της ημέρας. Τη βουτιά. Τα νερά είναι πολύ παγωμένα ή τουλάχιστον έτσι τα καταλαβαίνουμε εμείς μιας και ο ήλιος μας έχει πυρώσει για τα καλά. Η ανακούφιση στα πόδια τεράστια. Απολαμβάνουμε λίγη αποθεραπεία και μετά ξάπλες στην παραλία για ανασυγκρότηση, ξεκούραση, χαλάρωμα, ύπνο, κουβεντούλα. 

Έτσι του αρέσει... Καθιερωμένος υπνάκος!

Ξεκούραση για όλους...

Μετά από ...δεν ξέρω πόση ώρα, λέμε να αρχίσουμε να μαζευόμαστε γιατί έχουμε ακόμα δρόμο να κάνουμε. Επόμενος σταθμός μας θα είναι το Λουτράκι για το γεύμα των πρωταθλητών. Το κομμάτι της διαδρομής που ακολουθεί, ήταν μια εκδοχή που εμφανίστηκε την τελευταία στιγμή και δεν το είχα μελετήσει καλά. Θυμόμουν ότι ήταν μια διαδρομή που θα μας πήγαινε σχεδόν παραλιακά μέχρι το Λουτράκι και ότι κατά τη διάρκεια της είχε 2 αναβάσεις τις οποίες για κάποιο λόγο, θεώρησα σχεδόν αμελητέες. Δηλαδή είμαι προετοιμασμένος ότι μετά από τα ήδη 100 χιλιόμετρα, θα κάνουμε άλλα 20 χιλιόμετρα 'λογικό' πετάλι μέχρι το Λουτράκι. Ξεκινάμε από λίμνη Βουλιαγμένης με ανηφορούλα μέχρι την διαστάυρωση που έπρεπε να στρίψουμε η οποία δεν ξέρω που είναι αλλά σίγουρα δεν θα την χάσουμε γιατί θα είναι η μοναδική διασταύρωση που θα συναντήσουμε. Τελικά ανεβαίνουμε 3-4 χιλιόμετρα ανηφόρα και έχω αρχίσει και βλαστημάω γιατί εκτός από την μεγάλη κούραση, δεν είχα στο μυαλό μου ότι θα συναντήσουμε τέτοιες ανηφόρες στην πορεία μας. Η διασταύρωση έρχεται... Στρίβουμε για το ΣΚΑΛΩΜΑ.... Ανεβαίνουμε ακόμα λίγες ανηφόρες με ιδρώτα και πόνο και σύντομα έρχονται οι αντίστοιχες κατηφόρες θανάτου που θα μας ρίξουν πάλι δίπλα στη θάλασσα.

Η παραλία στο χωριό Σκάλωμα...

Στο μυαλό μου, σύμφωνα με την πρόχειρη -και γελοία όπως αποδείχθηκε- μελέτη που έχω κάνει για αυτό το μικρό κομμάτι της διαδρομής, από το Σκάλωμα μέχρι το Λουτράκι θα κινηθούμε παραλιακά άρα, τέρμα τα βουνά. Περνάμε μια διασταύρωση όπου ο ένας δρόμος φεύγει για να ανέβει ψηλά και να συναντήσει τον κεντρικό που πάει Λουτράκι. Σύμφωνα με τη μελέτη μου, εμείς πρέπει να συνεχίσουμε ευθεία. Συνεχίζουμε ευθεία λοιπόν και μετά από 300 μέτρα πέφτουμε σε αδιέξοδο. Επιστρέφουμε στη διασταύρωση και βγάζω τα gps και τα εργαλεία να δω τι γίνεται. Όντως, πρέπει να ανέβουμε ψηλά να βρούμε τον κεντρικό δρόμο. Αυτό δεν το είχα δει να έρχεται και δεν ήξερα ούτε την κλίση, ούτε τη διάρκεια του. Ξεκινάμε να ανεβαίνουμε σιγά σιγά και με υπομονή μέχρι που μπροστά μας βλέπουμε ένα ανηφορικό κομμάτι που μέχρι και ο Σπυράκος μου λέει 'καλά εντάξει... στα χέρια το ποδήλατο. Δεν υπάρχει λόγος να καούμε'. Πριν τελειώσει την πρόταση του είμαι ήδη κάτω από το ποδήλατο. Το σώμα μου και κυρίως η ψυχολογία μου δεν ήταν έτοιμα για κάτι τέτοιο. Στρίβουμε την πρώτη φουρκέτα... Μια απ' τα ίδια μπροστά μας... Δεύτερη φουρκέτα... πάλι τα ίδια μπροστά μας. Το κάστρο της ψυχολογίας μου πέφτει. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι έχουμε μπροστά μας ανηφόρες που σε βαθμό κλίσης είναι πιο σκληρές και από το γαιδούρι που ανεβήκαμε. Μιλάμε ότι χρειάστηκα διάλειμμα ακόμα και που ανεβαίναμε με τα πόδια. Μέχρι και που πέταξα την Νταλίκα κάτω επειδή δεν στεκόταν στο stand της!!!

Μην ξεχνιόμαστε όμως....

(Δες πάλι που έχουμε ανέβει ενώ ήμασταν δίπλα στη θάλασσα...)

Πλέον έχω καταλάβει ακριβώς τι γίνεται. Ξέρω ότι είναι μονόδρομος να ανέβουμε και να πετύχουμε τον κεντρικό δρόμο που πάει στο Λουτράκι. Αυτό είχα δει και στην μελέτη μου αλλά είχα την εντύπωση ότι θα συνέβαινε πιο παραλιακά και δεν θα χρειαζόταν να ανέβουμε μια σκάλα από 5-6 φουρκέτες για να βρεθούμε εκεί. Τελικά το όνομα Σκάλωμα ίσως και να μην ήταν τυχαίο! Συνεχίζω μουρμουρίζοντας και ακόμα και όταν ο δρόμος μετατρέπεται από άρρωστη ανηφόρα σε απλή ανηφόρα, δεν ανεβαίνω στο ποδήλατο γιατί ξέρω ότι είναι θέμα μέτρων η επόμενη φουρκέτα. Είναι το πρώτο βουνό στην ποδηλατική μου ιστορία που θα ανέβω σχεδόν ολόκληρο περπατώντας. Βέβαια δεν είναι και παραπάνω από 2-3 χιλιόμετρα. Φτάνοντας προς το τέλος του θα κάνουμε μια στάση να πάρουμε 2 ανάσες, να ηρεμήσω και να φύγουμε για κατηφόρα θανάτου μέχρι το Λουτράκι.

Κορινθιακός κόλπος... χαζεύοντας από το βουνό το Λουτράκι μέχρι απέναντι την Κόρινθο...

Μετά από αυτό το διάλειμμα για ανάσες κι ένα παστελάκι, ακολουθούν 100 μέτρα αρρωστημένης ανηφόρας που ανεβαίνουμε με ορθοπεταλιά δίνοντας ότι έχουμε και δεν έχουμε. Είναι τα τελευταία όπως και να 'χει. Από εδώ και πέρα την ξέρω την διαδρομή. Βουνά τέλος. Κραυγή νίκης στην τελευταία πεταλιά του βουνού-έκπληξη. Ακολουθεί τσουλήθρα μέχρι το Λουτράκι.

Ο καταρράκτης στο Λουτράκι...

Όσο ο Σπυράκος προσπαθούσε να βρει τρόπο να πάει να βάλει το κεφάλι του κάτω από τον καταρράκτη εγώ πήγα απέναντι για λίγη ξάπλα!

Είναι η ώρα που ο Ήλιος ηρεμεί και δεν μας καίει...

Η παραλία του Λουτρακίου...

Το γεύμα των πρωταθλητών...

Σαν τον Ήλιο φεύγω κι εγώ... μόνο που θα μου πάρει πάνω από 12 ώρες για να επιστρέψω...

Το γεύμα των πρωταθλητών πάνω στο ψιλό βοτσαλάκι της παραλίας στο Λουτράκι με θέα το ηλιοβασίλεμα. Ράκο, νομίζω ήταν το πιο ποιοτικό γεύμα των πρωταθλητών όσον αφορά το μέρος!

Μετά το γεύμα έπρεπε να δούμε από που θα πάρουμε προαστιακό. Η ώρα δεν επιτρέπει σκέψεις για επιστροφή στην Αθήνα με το ποδήλατο. Κυρίως όμως, για μένα δεν το επιτρέπουν οι δυνάμεις μου. Είμαι σκληρά καταπονημένος. Αποφασίζουμε να κάνουμε άλλα 25 χιλιόμετρα πετάλι και να πάρουμε τον προαστιακό από τους Αγίους Θεοδώρους. Αφού ο Ήλιος κρύφτηκε για τα καλά και η θερμοκρασία έπεσε, είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Βάζουμε τα αντιανεμικά μας, σουλατσάρουμε αυτή την πολύ ωραία βόλτα στην παραλία του Λουτρακίου και παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. 

Μέχρι να βγούμε στην παλιά εθνική η κατάσταση έχει γίνει... νυχτερινή. Κάνω ποδήλατο εντελώς μηχανικά. Το μυαλό είναι σε αυτή την κατάσταση που δεν σηκώνει και πολλές λειτουργίες, μόνο τα βασικά. Σωματικά, όσο κινούμαι σαν μηχανή, δεν αντιμετωπίζω κανένα πρόβλημα. Αλλά όταν κάνω να σαλέψω λίγο, να σηκωθώ από τη σέλα ή να δώσω λίγο παραπάνω στο πετάλι για κάποιο μικρό ανηφοράκι που έρχεται, αισθάνομαι ότι πονάω παντού. Έχω κλειδώσει στο μυαλό μου ότι ο προαστιακός σταθμός των Αγίων Θεοδώρων πλησιάζει και έρχεται το γλυκό τέλος και αυτής της εκδρομής. Στη στροφή για τον σταθμό, ο Σπυράκος ρίχνει την πρόταση να συνεχίσουμε μέχρι τον επόμενο σταθμό του τρένου, στην Κινέτα. Αυτός ο μπαγάσας δεν χαμπαριάζει τίποτα και θέλει να σπάσει το φράγμα των 150 χιλιομέτρων. Δεν θα το κάνουμε τελικά. Σκέφτομαι ήδη το κάθισμα του τρένου και θεωρώ ότι δεν υπάρχει λόγος για άλλα λίγα χιλιόμετρα μέχρι την Κινέτα. Κάνουμε πετάλι όλη μέρα. Φτάνουμε στο σταθμό. Το τρένο θα έρθει μετά από 15'. Ακριβώς όσο πρέπει για να καπνίσουμε ένα τσιγαράκι, να συγχαρούμε ο ένας τον άλλο και να ξεχειλίσουμε περηφάνεια για άλλη μια ποδηλατική περιπέτεια που μόλις ολοκληρώσαμε!

Τι ήταν κι αυτό το σημερινό ρε παιδιά?!?!

Κατάπαυση πυρός στις αξιολάτρευτες Δευτέρες. Κλείσαμε αυτό το session με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Άλλη μια βόλτα που θα θυμόμαστε όλη μας τη ζωή. Ήταν ο καλύτερος τρόπος για να κλείσω τον ποδηλατικό κύκλο μου. Από Οκτώβρη πάλι. Φέτος, το ποδήλατο δεν θα ταξιδέψει καν μαζί μου στην Κρήτη. Το πρόγραμμα μου θα είναι τόσο σκληρό που θα ήταν υποκριτικό να πω ότι παίρνω και το ποδήλατο να κάνω καμιά βόλτα. Θα χωθώ αμέσως για δουλειά, θα έχουμε 12-13 ώρες εργασία την ημέρα χωρίς ρεπό και μόλις τελειώσω θα εξαφανιστώ για να γυρίσω γιατί... έχουμε κι ένα ταξίδι να κάνουμε. Το ποδήλατο δεν χωράει πουθενά εκεί μέσα. Ποδηλατικό κείμενο σε κάνα εξάμηνο άμα είμαστε καλά! Ελπίζω να γουστάρατε την τελευταία βόλτα. Ο πρώτος κατεργάρης πάει στον πάγκο του!

Η καταπληκτική αυτή βόλτα σε αριθμούς από το κοντεράκι της Νταλίκας

Συνολικές Ώρες Ποδηλασίας: 9 ώρες και 10 λεπτά

Σύνολο Χιλιομέτρων: 143.5

Μέσος Όρος Ταχύτητας: 15.6 χλμ/ώρα

Μέγιστη Ταχύτητα: 59 χλμ/ώρα

Η εκδρομούλα μας από το google maps!

Υ.Γ: Αλέκο... αφιερωμένη αυτή η βόλτα φίλε!

Υ.Γ 1: Την Πέμπτη 21/4 θα έχουμε αποχαιρετιστήριο πάρτι με ραπς και συγκίνηση στην Χαβάη. Οι χρήστες facebook θα ενημερωθείτε κατάλληλα!

Υ.Γ 2: Να είσαστε όλοι καλά!

Τα μάτια κλείνουν....

ελπίδα μένει...

όνειρα σβήνουν...

η σκέψη, θέλει...