Ξεκαθάρισμα λογαριασμών!!! Ο δολοφόνος επιστρέφει στο τόπο του εγκλήματος.

   Έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος από τότε που έγραψα το τελευταίο μου κείμενο στο μπλόγκ. Έχει περάσει ένας ολόκληρος χρόνος και πραγματικά πως πέρασε αυτός ο χρόνος. Όπως περνάει πάντα, με τα όμορφα, τα άσχημα και τα μέτρια.
   Τα δάχτυλα μου τα αισθάνομαι πάνω στο πληκτρολόγιο, όπως αισθάνεται ο ποδοσφαιριστής τα πόδια του τη στιγμή που μπαίνει για τη πρώτη κανονική προπόνηση μετά από ρήξη χιαστών και μηνίσκου και αύριο είναι Κυριακή... Έχεις μια προπόνηση για να πείσεις το προπονητή ότι αύριο θα πάρεις τη θέση σου στην εντεκάδα. Δεν είναι κάποιο κρίσιμο μάτς, δεν είναι κάποιο μεγάλο ντέρμπι ούτε κάποιος τελικός. Είναι το παιχνίδι... Και θες να παίξεις. 
   Μάιος, μέσα του μήνα και ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα είναι εδώ. Μιλάτε στο τηλέφωνο και δε λέτε για τη σκατίλα της καλοκαιρινής σεζόν, δε λέτε για τις ωραίες στιγμές που έχουν παιχτεί στη καλοκαιρινή σεζόν, δε μετράτε Δευτέρες και δε κανονίζετε τι θα κάνετε το χειμώνα. Μιλάτε στο τηλέφωνο, ανταλλάζετε μηνύματα και κάνετε σχέδια κυνηγώντας το καιρό μέσα σε ένα Σαββατοκύριακο, σας τρώει ο κώλος σας για κάποιο κομπαρσιλίκι. Αναζητάτε το "που;!", και το "πότε;!". Το "πως!" το ξέρετε. Αναζητάτε πάλι να νιώσετε εκείνα τα συναισθήματα που ξεπετάγονται και σηκώνουν κεφάλι μέσα από την αγαπημένη σας διαδικασία. Το κομπαρσιλίκι. Εκείνα τα συναισθήματα που είναι πολύ πιο πάνω από το μέσο όρο των συναισθημάτων που βιώνουμε στη καθημερινότητα μας. Τα ίδια συναισθήματα είναι, έχουν κοινό όνομα αλλά πολύ πιο έντονη απόχρωση.

Τα συναισθήματα έχουν όνομα... Η χαρά, η αγωνία, η λαχτάρα, η απελπισία, η ευτυχία, η καύλα, το ξενέρωμα, και η απόλαυση. Αναζητάτε πάλι να βρεθείτε σε καταστάσεις, ανεμελιάς, μάχης, καυλάντας και επαφής. Επαφής με εσένα τον ίδιο, με τον εαυτό σου. Επαφής με το φίλο σου το σύντροφο σου. Ένα φρεσκάρισμα στη φιλία μέσα από μια δυνατή εμπειρία δώρο στους εαυτούς μας, δώρο ο ένας στον άλλο. Η δική σας συνταγή. Το δικό μας φάρμακο, κατασκευασμένο από εμάς, για εμάς.

   Σαββάτο βράδυ και το αποτέλεσμα του τελικού κυπέλλου δεν αφήνει περιθώρια στην όρεξη για κάποια ποτά παραπάνω. Μια ιδανική αφορμή για να τηρηθεί η παράδοση που θέλει τα μέλη της ερασιτεχνικής αθλητικής ομάδας "Ζωή...Ποδήλατο", πριν τα κομπαρσιλίκια να το ρίχνουν λίγο έξω το προηγούμενο βράδυ. Κάποιες μπίρες που πρόλαβες και ήπιες  σε έφεραν στο σημείο που άνετα θα συνέχιζες το βράδυ σου αλλά το ίδιο άνετα θα επέστρεφες και σπίτι σου. Έτσι και αλλιώς είναι Σάββατο βράδυ, παντού έξω γίνεται πουταναριό και έχει περάσει αρκετός καιρός τώρα που με το πουταναριό δε τη βρίσκεις.
Το ξυπνητήρι συνεπέστατο στην ώρα του πάντα, θα χτυπήσει στις 6 το πρωί. Έχει ξημερώσει και σου φαίνεται λίγο παράξενο. Είναι παράξενο γιατί όλα αυτά τα χρόνια όποτε ξύπναγες για κομπαρσιλίκι έξω ήταν νύχτα. Την ίδια ώρα ξύπναγες αλλά όχι την ίδια εποχή.
Φυσικά και το τρένο χάθηκε, εννοείται πως δεν ήμουν στην ώρα μου στο ραντεβού, με έφαγε η αγωνία και το τρακ λες και θα έβγαινα ραντεβού. Έχασα χρόνο, όχι γιατί δεν ήξερα τι να φορέσω, νταξ το Σταύρο θα πήγαινα να βρω, αλλά γιατί δεν ήξερα τι να βάλω μέσα στη τσάντα μου. "Ένα κοντομάνικο και το μαγιό... Για κομπαρσιλίκι φεύγουμε, τι ένα κοντομάνικο και το μαγιό;! Θα έχει κρύο στο βουνό θες αντιανεμικό, αδιάβροχο, θα ιδρώσεις θα θες τουλάχιστον 2-3 αλλαξιές, θα σας πιάσει και η νύχτα... Γάματα!". Αυτές οι σκέψεις με βασανίζουν και αργώ να ετοιμαστώ, διαβάζω και κάποιο παλιότερο κείμενο όσο πίνω το καφέ μου και ο χρόνος προετοιμασίας μου εξαφανίζεται. "Ένα μαγιό και ένα κοντομάνικο θα πάρεις ρε Ράκο... Τι βουνό και κρύο και θα σας πιάσει η νύχτα... 12 Μαΐου είναι! Νυχτώνει στις 20:30 και έξω θα έχει από 23-15 βαθμούς. Άντε ξεκόλλα!" και ο Ράκος ξεκόλλησε... .

   Δε μπορώ να καταλάβω με τίποτα γιατί ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα όταν δε με βλέπει στο σταθμό του Κεραμικού δε κατεβαίνει στην αποβάθρα παρά συνεχίζει τη διαδρομή για να με περιμένει στη Δουκίσης Πλακεντίας. Αυτό το κάνει πάντα! Στην αρχή πάντα μου τη σπάει, στο καπάκι σκέφτομαι τους λόγους που μπορεί να το κάνει αυτό και έχω απλά καταλήξει ότι ακούει τα ραπς του στο mp3 χαζεύει από το κάθισμα και απλά δεν έχει καμιά όρεξη να σηκωθεί, να πάρει τη Νταλίκα, να βγει στην αποβάθρα, να κάτσει και να περιμένει. Αυτή τη φορά νομίζω ότι δε κατέβηκε γιατί περίμενε κάποια έκπληξη... Να με δει σε κανα σταθμό παρακάτω να μπαίνω με την Εβίτα στο τρένο... Ίσως το Χατζή σε κάποιον από τους σταθμούς της γειτονιάς του... Κάτι τέτοιο κατάλαβα από τα συμφραζόμενα. Θα μας πει ο ίδιος. Αυτή η απορία θα λυθεί!

   Η Μαραθώνος είναι φοβερός δρόμος όταν σε πάει στη Ραφήνα, όταν σε γυρνάει σε πηδάει. Στο καράβι το άραγμα είναι ποιοτικό, ο καιρός μας κάνει τα γούστα και το Μαρμάρι πλησιάζει στα μάτια μας. Το πρώτο 1/3 της διαδρομής είναι γνωστό, δεν είναι κάτι που μας χαλάει αυτό, απλά ψάχνουμε λίγο για τον Αλέκο και το Χατζή, φανταζόμαστε και τον Άκη με το Θοδωρή, από κάπου θα μπορούσε και η Εβίτα να πεταχτεί. Κοιτιόμαστε και είμαστε οι δυο μας. Η άμεση ανηφορική διαδρομή μέχρι να βγούμε στη κορυφογραμμή του βουνού δε μας αφήνει περιθώρια για συνέχεια της ονειροπόλησης.

 

Δε ξεκινάω καλά. Έχω πολύ ευχάριστη διάθεση αλλά δε ξεκινάω καλά. Είναι πιθανό υποσυνείδητα να θέλω να φτάσω γρήγορα μέχρι το σημείο που αναγκάστηκα και ανάγκασα την ομάδα να τα παρατήσει. Ο δολοφόνος επιστρέφει στο τόπο του εγκλήματος. Κάπως έτσι αισθάνομαι, κάπως έτσι, έστω και μεταφορικά, είναι τα πράγματα. Δε ξεκινάω καλά πάει να πει πως το πετάλι μου είναι σχετικά πιο νευρικό από ότι γνωρίζω ότι πρέπει να είναι. Δε χαζεύω το καινούριο περιβάλλον τόσο όσο χρειάζεται για να υπνωτιστώ. Τόσο όσο χρειάζεται έτσι ώστε όταν πάει να σε εγκαταλείψει η υπομονή να λειτουργεί η ύπνωση. Το περιβάλλον προς το παρόν δεν είναι καινούριο παραμένει όμως εξίσου όμορφο. Στοιχεία της πόλης δεν υπάρχουν σχεδόν πουθενά, ίσως μόνο κάποια αυτοκίνητα και μερικά από αυτά που πιθανόν να καίγανε αντί για βενζίνη, τα σωθικά τους. Για λίγα λεπτά όσο κρατούσε αυτή η μυρωδιά από εξάτμιση κακοσυντηρημένου αυτοκινήτου παλιάς τεχνολογίας, η όποια ομορφιά από τη φύση έπαυε να έχει την όποια επιρροή πάνω μου και έδινα μάχη απλά για λίγο οξυγόνο όπως ο Σβατζενέκερ στη ταινία "Ολική επαναφορά".

 

   Το σώμα μου κάπου κλωτσάει, τι στο διάολο ρε πούστη μου;! Τα πόδια μου πιο μουδιασμένα, η ανάσα κάπως μισή, τα πνευμόνια δε φαίνεται να έχουν φουσκώσει όσο θα έπρεπε και ένα μικρός ενοχλητικός πόνος πίσω μέση μέχρι και το νεύρο στο πόδι. Τι γίνεται ρε;! Τα παρατηρώ όλα αυτά πάνω μου και απορώ. Χωρίς υπερβολή είναι η πρώτη φορά που έχω τέτοιες ενδείξεις σε κομπαρσιλίκι με το "Καλημέρα!". Επόμενη κίνηση, Ζιντάν στην άκρη και κατέβασμα αλυσίδας από το μεγάλο δίσκο στο δεύτερο τον πιο μικρό. Χάλασε ο Ράκος ρε μαλάκα;! Τι γίνεται;! Μπήκαμε 34 και μας τα έσκασε άτσαλα;! Ρεεε μεγαλώσαμε και αυτό περνάει προς τα έξω;! Τίποτα από όλα αυτά... Απλά το σώμα έχει έναν ολόκληρο χρόνο να μπει σε διαδικασία και έχει ξεχάσει, τσινάει με το τρόπο του δείγμα του ότι συνήθισε το τεμπελίκι. Έχει δίκιο. Έχω άδικο. Ο Σταύρος παραδίπλα και κάποιες φορές λίγο πιο μπροστά μου στις ανηφόρες. Σκληρός καριόλης ο Ψηλός, την ίδια απραξία έχει και αυτός με μένα αλλά στο πρώτο κομπαρσιλίκι δηλώνει βροντερό παρόν και αυτή τη φορά είμαι εγώ αυτός που ξεκινάει τη μουρμούρα για τη σκάλα που ανεβαίνουμε. Δε κράτησε πολύ, και η μουρμούρα και η σκάλα. 

 

   Στη κορυφογραμμή του βουνού η διαδρομή είναι σκέτη καύλα. Ατελείωτη θέα, γεμίζει το μάτι σου με μπλε θάλασσας και γαλάζιο του ουρανού. Όμορφα ανηφορική κλίση και δροσερός καθαρός αέρας. Εκμεταλλεύομαι αυτές τις καταστάσεις και ανοίγω το πετάλι για να βρω τις απαντήσεις στα προηγούμενα ερωτήματα για το κακό ξεκίνημα. Το σώμα αρχίζει να βγαίνει από τη χειμερία νάρκη, το πνεύμα ακολουθεί και ο κουβάς με τα συναισθήματα γεμίζει από ομορφιά. Μέσα σε αυτό το υπέροχο σκηνικό ο χρόνος περνάει το ίδιο υπέροχα και τι υπέροχα που είμαστε παρεού με το μικρό γιο του κυρ Θόδωρα. Η πρώτη κατηφόρα θανάτου που θα μας φτάσει με καμιά 60ρια χλμ/ω στα Στύρα κάνει την εμφάνιση της. Λατρεύουμε τα σημεία "Μηδέν". Τα σημεία που υποδηλώνουν το τέλος της ανηφόρας και την αρχή της κατηφόρας. Τα σημεία που εφαρμόζεται κατά γράμμα ο πρώτος ποδηλατικός νόμος του Ράκου... "Ότι ανεβαίνει, σίγουρα κατεβαίνει". Στα σημεία μηδέν εφαρμόζεται και ο δεύτερος ποδηλατικός νόμος του Σταύρου... "Όσο μεγαλύτερη η μάζα τόσο μεγαλύτερη και η επιτάχυνση". Όταν το ποδήλατο κινείται με τέτοιες ταχύτητες μέσα σε στροφές και σε ευθείες που αισθάνεσαι τη βαρύτητα να σε καταπίνει, σίγουρα θέλει πολύ προσοχή. Η αδρεναλίνες έρχονται για να σε ξελογιάσουν να σε βάλουν στο τρυπάκι να φλερτάρεις με τα όρια ταχύτητας που αντέχουν τα λάστιχα σου και η καρδιά σου. Τα φαρδιά λάστιχα της Νταλίκας δίνουν φοβερή άνεση για να μπαίνει ο Ψηλός στις περισσότερες στροφές ίσως και αφρενάριστος, "πλαγιάζει" η Νταλίκα λες και είναι κανα CBR 1000RR. Οι τρίχα που έχει για λάστιχο ο Ζιντάν κάνει τις τριβές αμελητέες στις ευθείες. Το ποδήλατο επιταχύνει φοβερά, αλλά στις στροφές η προσοχή πρέπει να είναι μεγάλη. Κάποιες φορές ρισκάρεις και αγνοείς τα φρένα, όσο μπορείς με την όποια εμπειρία έχεις, ελέγχεις όσο καλύτερα γίνεται με τη ταχύτητα που έχεις, να μην είναι ο δρόμος "σαπουνάδα" και τη κλίση της στροφής. Το μυαλό κάνει τους υπολογισμούς και αποφασίζει για το αν θα μπεις με τα όλα ή θα τσιμπήσεις όσο χρειάζεται τα φρένα. Μέχρι τώρα οι υπολογισμοί φαίνονται σωστοί. Η πρώτη και τελευταία φορά που δεν ήταν σωστοί, τη θυμάμαι ακόμα. Νήσος "Α", Ιούλιος του '15 έχει ξεκινήσει η σεζόν και ο Ράκος βρίσκεται με εγκαύματα από τη δεξιά πλευρά και ένα ραγισμένο πλευρό.

   Περνάμε το σημείο που πέρσι τα είχα κάνει πουτάνα και πλέον κάθε μέτρο που γράφουμε παραπάνω στα Στύρα είναι καινούρια διαδρομή. Αυτή τη φορά δε θα πάρουμε τον "Αποστόλη" να μας πάει απέναντι στην Αγία Μαρίνα και δε θα ρωτάμε ντόπιους για σαμπρέλες, ποδηλατάδικα και αρχίδια στα Στύρα. Η μικρή πόλη απολαμβάνει τους ήρεμους ρυθμούς μιας Κυριακής με καλό καιρό πρίν μπει για τα καλά το καλοκαίρι και ξεκινήσει και εκεί το πουταναριό. Το μέρος αν και δε μας τρέλανε, πάντως ήταν σχετικά νοικοκυρεμένο με ωραία παραλία και καφετέριες μαζί με ταβερνάκια για όλα τα γούστα.
Όλη αυτή την ώρα που κάνουμε ποδήλατο και χαζολογάμε με το μικρό γιο, δεν έχουμε υπολογίζει έναν παράγοντα. Έναν παράγοντα που για μας είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για τις σωστές ποδηλατικές καταστάσεις, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να εξελιχθεί και σε μεγάλο ντιζαβαντάζ. Αυτό που ψάχναμε μανιωδώς τη πρώτη φορά που πήγαμε προς τη λίμνη Δόξα μέσα στα χιόνια... Αυτόν που κυνηγούσαμε μανιωδώς σε όλα τα προηγούμενα κομπαρσιλίκια, για να μη μας φύγει νωρίς, ή καλύτερα για να μην αργήσουμε εμείς και μείνουμε στα σκοτάδια... Είναι ο ήλιος. Ο καλύτερος μας φίλος! Ο θεός στον οποίο πιστεύουμε... Ο Ηλίας!
Οι σχεδιασμένη διαδρομή που έχει κάνει ο Σταύρος σε γνωστό ποδηλατικό απλικέσιο για αυτές τις δουλειές, προειδοποιεί ότι σε λίγο ξεκινάει η δεύτερη ανάβαση και θα είναι πιο μικρής διάρκειας από τη πρώτη. Κάνουμε ποδήλατο μέσα στους αγρούς αφήνοντας τα Στύρα πίσω μας και έχουμε χύσει τα βρακιά μας. Άνοιξη μαλάκες μου... Ανοίξανε όλες μας οι αισθήσεις, χρώματα και μυρουδιές στο φούλ. Όλα αυτά τα χρώματα είναι ορατά γιατί τα φωτίζει ο ήλιος, μαζί με αυτά όμως φωτίζει και τα κεφάλια μας... Εκτός από το να φωτίζει όμως ο ήλιος είναι και πηγή θερμότητας. Η δεύτερη ανάβαση είναι προ των πυλών και ξεκινάει με τρελό νταϊλίκι. Κλωτσιά στο γόνατο αγκωνιά στο σαγόνι και στο πέσιμο μπαίνει και ο ήλιος ρίχνοντας σου στο κεφάλι ένα θερμαινόμενο αμόνι. Στο ξύλο κερδίζει αυτός που το αντέχει... . Ανεβαίνουμε με το Σταύρο άλαλοι και με το στυλ "Φίδι". Συγκεντρωμένοι σα να ετοιμαζόμαστε να τις παίξουμε με τον Ip man. Ανηφόρα στην οποία ακούς τα αυτοκίνητα που κατεβάζουν από 3η σε 2α στεγνά έτσι, αγκομαχάνε μοτέρ και σπάνε δόντια από σασμάν εκεί. Το ανθρώπινο σώμα μαζί με το ποδήλατο καλούνται να γίνουν πολεμική μηχανή. Ψυχή θα δώσουμε στο ποδήλατο για να πάρει ζωή και να μπορεί να κινηθεί. Ο ασκός με το νερό που μπαίνει στη πλάτη της τσάντας έχει αποδειχθεί σε αυτή την εκδρομή ότι και η πιπίλα για τα μωρά. Ο Ράκος ήδη μέχρι να φτάσει Στύρα έχει πιει τα πρώτα 2 λίτρα και έχει γεμίσει τα επόμενα 2. Αριθμοί ρεκόρ αν σκεφτείς ότι συνήθιζα να βγάζω 100χλμ με ένα μικρό μπουκαλάκι νερό. Φυσικά όμως το πλήρωσα αυτό με κολικό στο νεφρό. Είπαμε οι μαλακίες όσο πλάκα και να έχουν κάποια στιγμή πληρώνονται. Κάθε φορά που ρουφάω από το σωληνάκι νερό το αισθάνομαι να πλημμυρίζει όλο μου το σώμα εκτός από το κεφάλι. Το μυαλό μου βράζει κυριολεκτικά μέσα στο κρανίο μου. Ο ήλιος έχει βάλει το φούρνο και εγώ τη γάστρα και το γεύμα περιλαμβάνει μυαλό Ράκου. Όσο υπάρχει... Όσοι προλάβετε να φάτε... Και αν χορτάσατε... Και ότι καταλάβετε.

Όταν καταλαβαίνεις ότι θα γαμηθείς αυτό που θα δώσει νόημα στη φάση είναι το κίνητρο. Τα κίνητρα έχουν διακυμάνσεις, χωρίζονται σε δυνατά κίνητρα, μακρινά κίνητρα, άμεσα κίνητρα κτλ. Το δικό μου κίνητρο είναι άμεσο και δυνατό. Γνωρίζω ότι μετά από αυτή την ανάβαση φυσικά και μας περιμένει κατάβαση αλλά μαζί και μια ακόμα παράμετρος... Η θάλασσα θα είναι δίπλα μας πια και είναι κανονισμένη η ώρα για άραγμα και βουτιά. Πετάλι το πετάλι σκαρφαλώνω αυτό το πράγμα με μόνη σκέψη αυτή της βουτιάς, με μόνο κουράγιο το τιτάνα το φίλο μου που δίνει τη δικιά του μάχη. 1-1 όχι το σκόρ Σταύρος vs Ανηφόρα, αλλά οι σχέσεις στους δίσκους της Νταλίκας και σε συνδυασμό με το στιλ "Φίδι" 3-0 το σκορ Σταύρος vs Ανηφόρα.

Η ανηφόρα μας αφήνει πια στο κεντρικό δρόμο της Εύβοιας κάτι σαν την εθνική της οδό, μια τεράστια ευθεία βγαλμένη από πλάνο Αμερικάνικης ταινίας σε κάποια έρημο της Δυτικής ακτής. Ψάχνουμε ίσκιο να βάλουμε το κεφάλι μας από κάτω και δεν υπάρχει τίποτα. Ίσως το πιο δύσκολο κομμάτι. Να θες να κάνεις μια στάση και αρχίδια... Όρθιος στον ήλιο θα κάτσεις και πάλι. Το μυαλό και των δύο μας λειτουργεί σε safe mode, ένα πέτρινο σπιτάκι, πιθανότατα κάποια στάση τοπικού λεωφορείου φαίνεται στην άκρη του δρόμου και για μας είναι η όαση. Το μέρος για να ανασυγκροτηθούμε. Το καταφύγιο για να κρυφτούμε από τον αγαπημένο μας φίλο. Η γιάφκα για να επανεξετάσουμε το χτύπημα μας. Ο Σταύρος την έχει ακούσει τόσο πολύ από το λιοπύρι και την υπερπροσπάθεια που το μυαλό του δεν έχει καμιά διάθεση να συνεννοηθεί με τη λογική του. Σκέψου μόνο ότι ο Ράκος ο καθ' ύλην αναρμόδιος για τέτοιες δουλειές, έχει βγάλει κινητό για να δει που και από που θα πάμε... Γελάσανε και οι πέτρες. Για την ιστορία... Καλά τα πήγα!

Στο Αλιβέρι ενημερωνόμαστε ότι υπάρχει μια παραθαλάσσια περιοχή που λέγεται Κάραβος και είναι ουσιαστικά το μέρος που τη πέφτουν η Αλιβεριώτες για τις κοντινές ποιοτικές βουτιές τους. Στο Αλιβέρι επίσης θυμάμαι από το Δημοτικό ότι υπάρχει το πρώτο ατμοηλεκτρικό εργοστάσιο της χώρας μαζί με το ορυχείο για την εξόρυξη του λιγνίτη. Είμαι πολύ περίεργος να δω πως δένει αυτό το σκηνικό με το περιβάλλον. Το λιμανάκι του Κάραβου και απέναντι το εργοστάσιο της ΔΕΗ... Στέκει στο χώρο και σου δίνει την εντύπωση ότι από στιγμή σε στιγμή κάποιος υπάλληλος θα το βάλει στη πρίζα...
(Μη πυροβολείτε τη ΔΕΗ δίνει το πιο φθηνό ρεύμα, άσχετα αν στο λογαριασμό το κράτος έχει βάλει ένα σκασμό φόρους, έτσι ώστε το τιμολόγιο της να μας έρχεται ακριβό. Την ίδια ώρα βέβαια που ιδιωτικές εταιρίες έτοιμες να κατασπαράξουν το δημόσιο αγαθό του ηλεκτρικού ρεύματος προστατεύονται από τέτοιες κρατικές πρακτικές και σου λανσάρονται ως πολύ πιο φθηνές. Χρησιμοποιόντας τον δίκτυο της ΔΕΗ το ρεύμα από τα εργοστάσια που παράγει η ΔΕΗ, δηλαδή εμείς. Δηλαδή χωρίς τη παραμικρή από μεριάς τους επένδυση για τη δημιουργία εργοστασίου, καινούριων θέσεων εργασίας κτλ... Κάνουν τους μεσάζοντες ουσιαστικά στο τσάμπα... . Μιας και το άνοιξα το θέμα... Ρε μη μας ζαλίζετε τα αρχίδια με τις ανεμογενήτριες ως εναλλακτική πηγή ενέργειας... Μπορεί το 1982 που δημιουργήθηκε στην Ευρώπη το πρώτο αιολικό πάρκο στη Κύθνο παρακαλώ πράγματι οι ανεμογενήτριες να ήταν κάτι το καινοτόμο. Πλέον δεν είναι. Οι επιστήμονες έχουν κάνει άλματα από τότε στο τι πάει να πει εναλλακτική μορφή ενέργειας. Μας ζαλίσανε τα αρχίδια οι περιβαλλοντικές ΜΚΟ με τις ανεμογενήριες και τα ηλιακά πάνελ... Ρε μπας και είσαστε πλασιέδες των εταιριών που τα φτιάχνουνε και βιάζονται να ξεφορτωθούν το στοκ τους;!), κλείνει η παρένθεση..., και εντάξει φυσικά τέτοιου είδους τρόποι παραγωγής ενέργειας κάνουν το περιβάλλον και τις ζωές μας τριμπούρδελο. Τη δεκαετία του '50 που φτιάχτηκαν τα λιγνιτικά  εργοστάσια παραγωγής ρεύματος στο οικόπεδο που κατοικούμε, ήταν η ενδεδειγμένη τεχνολογία, πλέον όμως η επιστήμη έχει κάνει άλματα.

  Ησυχία στο Κάραβο... 2-3 καφετέριες έχουν και δεν έχουν κόσμο, στο λιμανάκι δε κυκλοφορεί άνθρωπος, πρα μόνο 5-6 πιτσιρίκια παίζουν κ κάνουν ποδηλατάκι! Με το  Σταύρο έχουμε πιάσει ένα παγκάκι που βρίσκεται μέσα σε ένα παχύ ίσκιο και χαζεύουμε τη θάλασσα... Η βουτιά που περιμέναμε σε όλο αυτό το πυρακτωμένο γαμήσι που φάγαμε στη 2η ανάβαση είναι δεδομένο ότι δε θα γίνει. Νοτιάς στη μάπα 4-5 μποφόρ κάνει την όποια σκέψη για άραγμα στη θάλασσα αποτρεπτικό σενάριο. Κάποια σύννεφα χαζοκρύβουν τον ήλιο και μαζί με τον αέρα, η κατάσταση μας κάνει να ψιλοκρυώνουμε κίολας... Είναι κάπου 16:00+... Αράζουμε και δεν αράζουμε στο παγκάκι... Αν το είχαμε ζυγίσει καλύτερα το θέμα και δε μας είχε πιάσει η φούρια του παίρνουμε καφέ, σνακς κτλ και πάμε παραλία, καλύτερα να αράζαμε στη καφετέρια που πήρε ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα το καφέ. Μαζί με τη θάλασσα και τις βαρκούλες θα ξεκουράζονταν και τα μάτια μας στην όμορφη κοπέλα στο μπουφέ. Τη βρίσκουμε και δε τη βρίσκουμε στο παγκάκι... Την ησυχία του μέρους τη βιάζει η μουσική που έρχεται λίγο παραδίπλα. Σε κάποιο σουβλατζίδικο;! καφετέρια;! δε κατάλαβα ακριβώς τι μαγαζί ήταν, έχει στηθεί αυτό που λέω "Γλέντιμετοζόρι". Μουσική στη διαπασών και ο όποιος κόσμος συμμετείχε σε αυτό  να κάθετε στα τραπέζια του άπραγος και ο μόνος λόγος για να σηκωθεί είναι να πάει να κατουρήσει ή να βγει έξω να μιλήσει στο κινητό.

   Το Αλιβέρι το αφήσαμε πίσω μας νωρίτερα από ότι υπολογίζαμε και χωρίς να καταφέρουμε να βγάλουμε εκείνη τη βουτιά που το κεφάλι μας τη περίμενε πως και πως. Ο δρόμος μέχρι τη Χαλκίδα είναι κόκκινο χαλί και όχι πανί. Φλατίλα, θάλασσα δίπλα μας όλη την ώρα ευθείες, στροφούλες και καυλάντα. Το τελευταίο κράτησε για λίγο. Αρκετά αυτοκίνητα, αρκετή κίνηση, μια λωρίδα ανα κατεύθυνση, χωρίς χώρο για Λ.Ε.Α, επομένως με το Σταύρο δε γίνεται να σαχλαμαρίζουμε δίπλα ο ένας στον άλλο. Κορδόνι και ο καθένας το ρυθμό του. Είναι κοντά στα 50 χλμ που θα κάνουμε ποδήλατο, δε θα μιλάμε και απλά θα ρίχνουμε κλεφτές ματιές ανα διστήματα ο μπροστά στο πίσω ότι όλα οκ. Δε μας αρέσει αυτό όταν συμβαίνει αλλά από την άλλη είμαστε και συμβιβασμένοι με τέτοιες καταστάσεις. Λογικό και επόμενο. Σε όλη τη διαδρομή στο πίσω μέρος του μυαλού μου, μου έχει μείνει η κακή αρχή. Αυτά τα περίεργα πιασίματα στο σώμα που μου μάγκωσαν λίγο και τη ψυχολογία. Ο διαδρομή για καυλάντα δεν είναι, η ωραία κλίση στο δρόμο όμως δίνει τη επιλογή του σταθερού ρυθμού στο πετάλι. Ξεκινάει το ξύλο... 25-30χλμ/ω σταθερά πρέπει να την έκανε όλη τη διαδρομή ο Ζιντάν. Τα περισσότερα χιλιόμετρα που έχω κάνει μαζεμένα σε τέτοιας έντασης ρυθμού. Το κορμί από ένα σημείο και μετά έχει ανοίξει, δίνοντας μου την αίσθηση ότι μπορώ ακόμα και πιο γρήγορα. Σταματάω βγάζω φωτογραφίες ο Σταύρος περνάει μπροστά, ύστερα από λίγο ξανα καβαλάω και εγώ και η διαφορά που έχει δημιουργηθεί μεταξύ μας είναι το τέλειο κίνητρο για να πλακωθώ σε ακόμα πιο έντονο πετάλι, μέχρι να φτάσω το φιλαράκι μου και όχι μέχρι να χαθώ τελείως από το οπτικό πεδίο.

   Η καινούρια γέφυρα της Χαλκίδας ξεπροβάλει και είναι το σήμα ότι το σημερινό κομπαρσιλίκι έφτασε στο τέλος του. Είμαστε και οι δύο καλά χωρίς κάποιο παρατράγουδο και το μόνο πράγμα που μας απασχολεί είναι που θα τη πέσουμε για το γεύμα του πρωταθλητή. Στη Χαλκίδα έτσι επίσκεψη στη πόλη για σουλάτσο κτλ δεν έχω πάει ποτέ. Έχω περάσει πολλές φορές στο δρόμο για κάποια γαμηστερή παραλία της Εύβοιας όπου εγώ η σκηνή και η παρέα μου θα βγάζαμε τα γούστα μας μέσα σε κάποιο ΠΣΚ. Η Εύβοια είναι τόπος με απίστευτη ομορφιά τόσο στα παραθαλάσσια αλλά και στα ορεινά. Για τη πρωτεύουσα της τη Χαλκίδα δε ξέρουμε τίποτα. Μια παιδική ανάμνηση μου φέρνει στο μυαλό την εικόνα από τη παλιά γέφυρα. Που τη ξέθαψε αυτή την εικόνα το κεφάλι μου με έκανε και απόρησα. Ακολουθώ τη παιδική μου ανάμνηση σέρνω μαζί και το μικρό γιο του κυρ Θόδωρα και με δύο ερωτήσεις σε ντόπιους φτάνουμε πολύ εύκολα στη παλιά γέφυρα. Ο ορισμός του παραλιακού σουλάτσου. Τι φασάρα έχουν φτιάξει στη Χαλκίδα;! Ένα μεγάλο παραλιακό κομμάτι πεζοδρομοποιημένο, με τις άπλες του για ατελείωτο περπάτημα και τα σποτάκια του για άραγμα, μαγαζιά τριγύρω για τα περισσότερα γούστα και Χαλκιδαίοι και Χαλκιδαίες, σουλάτσο by the sea και πες στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου να πάει να γαμηθεί. Για όποιους συντελέσανε και φτιάξανε αυτή τη φάση εκεί, εύγε. Αν και το σουβλατζίδικο που θα τη πέσουμε έχει και την ανάλογη ποιότητα στη πίτα του... Γίναμε... Και γίναμε! Ο σερβιτόρος μας ενημερώνει για τις σχετικές αυξήσεις στη τιμή του κρέατος και το σουβλάκια μας με τη γλώσσα των αριθμών έχει πάρει αύξηση 0,40-0,50 λεπτά ανάλογα. 2,80 δηλαδή τελική τιμή. Αυτός είναι λόγος για "Κίτρινα γιλέκα" και στην Ελλάδα. Χαλάλι για σήμερα,  θα κάνουμε τους "Μπρούκλιδες" που λένε και στο χωριό μου. Είναι ίσως ένα από τα καλύτερα μέρη που θα τη πέσουμε για το γεύμα του πρωταθλητή και για κανά δύο μπουκάλια από το ελιξίριο της ζωής, τη σωστά παγωμένη μπίρα. Πάντα μετά από τέτοια κομπαρσιλίκια τα πρώτα ποτήρια μπίρα λειτουργούν σα βάλσαμο. Από τη μια η μπιρίτσα είναι ηλεκτρολύτης ξερά και από την άλλη αυτή η 5% περιεκτικότητα σε αλκοόλ έρχεται και κάθεται σα παυσίπονο-μυοχαλαρωτικό στους αρκετά πολύ καταπονημένους μυς. Βάλσαμο. Σε λίγο οι μπίρες έρχονται... Σε λίγο μια από τις αγαπημένες σκηνές θα πάρει πάλι ζωή... Σε λίγο ο Σταύρος θα πάρει το μπουκάλι, θα γεμίσει τα ποτήρια, θα σερβίρει, θα πιάσει ποτήρι να τσουγκρίσει και είναι η στιγμή που θα σηκώσει τα μάτια να πει "γεια μας" και "τα καταφέραμε". Το βλέμμα που έχει ο Ψηλός σε αυτή τη στιγμή είναι φοβερό. Βλέπεις ένα γίγαντα σε πλήρη ηρεμία, stp συνθήκες και ΣF=0 και Σp=0. Κάποια στιγμή πρέπει αυθόρμητα να κάνω μια φωτογραφία αυτό το βλέμμα. Χαζεύουμε τον ήλιο που σβήνει σιγά-σιγά μπροστά στα μάτια μας και μαζί με αυτόν σβήνει και το κορμί μας. Ο προαστιακός θα μας πάει στην Αθήνα. 20:30 φεύγει το τραίνο, το επόμενο είναι κατά τις 22:00+. Έχουμε ένα σκάρτο μισάωρο να είμαστε στην ώρα μας στο σταθμό. Ξέρουμε ότι πρέπει να το προλάβουμε. Δε μας παίρνει να το κάψουμε και να πάρουμε το επόμενο για να κερδίσουμε 10 λεπτά ακόμα χάζεμα στον ήλιο. Μόλις χαθεί, χαθήκαμε και εμείς. Για καλή μας τύχη και παρ' όλο των κακών πληροφοριών που αρχικά πήραμε, ο σταθμός είναι δίπλα. Ο κόσμος στη αποβάθρα δεν είναι πολύς, αυτό σημαίνει ότι δεν έχει αυτή τη σάπια κατάσταση που να τρέχουν επιβάτες να μπούν να βιάζονται οι μέσα να κατεβούν και εμείς σα τους μαλάκες με τα ποδήλατα να στεκόμαστε σα τα αγγούρια. Η θέση μας στο παράθυρο τα ποδηλατάκια μας στη θέση τους και αυτά δίπλα από τη τουαλέτα και η επιστροφή ξεκινά. Το κομπαρσιλίκι τελείωσε. Το πρώτο μετά από έναν ολόκληρο χρόνο.

 Να πέσει το βίντεο....

 

 

Υ.Γ.1 Σταύρο... Δε βλέπω την ώρα για το project του Μωριά...

"Ανοίγω αμπάρια,το μυαλό ξεκλειδώνοντας βράδια με τα δύο μου μάτια ανοιχτά

βλέποντας τα ζάρια τι θα φέρουν,

είναι αυτό που λένε παίζω,όσοι παίζουν το ξέρουν

ξέρε πως δεν σου χαρίζουν τίποτα, εδώ στα παίρνουν..."