Ξεκαθάρισμα λογαριασμών!!!

  Πριν από ένα χρόνο και κάτι μήνες, στο μοναδικό κομπαρσιλίκι της σεζόν που είχαμε προγραμματίσει, η χαρά μας κόπηκε πολύ νωρίς μιας και πριν ολοκληρώσουμε το 1/3 της ποδηλατάδας μας, ένα άτσαλα σκασμένο λάστιχο του Ράκου δεν επιδιορθώθηκε ποτέ, τουλάχιστον έγκαιρα, και έτσι γυρίσαμε από την Εύβοια πριν την ώρα μας. Σταθήκαμε τυχεροί μέσα στην ατυχία μας μιας και  το συμβάν έλαβε χώρα στο λιμάνι των Νέων Στύρων οπότε δεν αντιμετωπίσαμε ακόμα περισσότερη ταλαιπωρία για να φιξάρουμε την επιστροφή μας. Η ερασιτεχνική αθλητική ομάδα Ζωή ...Ποδήλατο δεν αρέσκεται στο να αφήνει ανοιχτούς λογαριασμούς. Κάτι παρόμοιο είχε συμβεί και με τη βόλτα στη λίμνη Δόξα και επιστρέψαμε πριν την τελειώσουμε. Πήγαμε και την ξανακάναμε όπως έπρεπε. Σήμερα ήταν η σειρά της Εύβοιας. 

    

    Μέχρι σήμερα, για τη φετινή σεζόν, δεν είχε προγραμματιστεί κανένα κομπαρσιλίκι. Ναι μεν έπαιξε η βόλτα στο Λουτράκι σημειώνοντας απαρτία με 6/6 για πρώτη φορά, αλλά μια βόλτα στο Λουτράκι είναι κάτι σαν το παραλιακό μας σουλάτσο που μπορεί να γίνει κάθε μέρα, απλά το Λουτράκι είναι λίγο πιο μακριά. Για να χαρακτηριστεί μια ποδηλατάδα ως κομπαρσιλίκι πρέπει να περιέχει τουλάχιστον μια ανάβαση, άρα και μια κατάβαση. Ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας ένα βουνό ξυπνάνε τα πολύ δυνατά συναισθήματα που μας προσφέρει μια ποδηλατική δοκιμασία. Η συλλογικότητα, η συντροφικότητα κάτω από συνθήκες που είσαι στο όριο του να σπάσεις ψυχολογικά γιατί δοκιμάζεσαι σκληρά. Και κάπου στο σημείο μηδέν μεταξύ ανάβασης και κατάβασης... ξεκινάει η ψυχική ανάταση και η απόλυτη διασκέδαση. 

   Οι λόγοι που έφτασε Μάιος μήνας για να προγραμματίσουμε κάποιο κομπαρσιλίκι είναι πολλοί και διάφοροι. Σίγουρα, δεν είναι ένας από αυτούς τους λόγους ότι πλέον δε γουστάρουμε να κάνουμε τέτοια επειδή βαρεθήκαμε, κουραστήκαμε ή δεν μας γεμίζουν. Απεναντίας. Προσωπικά αισθάνομαι υπέροχα που  σήμερα αναθερμάναμε τα συναισθήματα που προσφέρει ένα κομπαρσιλίκι, με τον Ράκο. Κάπου εδώ θα δώσω τέλος στον πρόλογο και θα περάσω στο δια ταύτα. 

Η προγραμματισμένη βόλτα για σήμερα....

Και η υψομετρική της απεικόνιση....

    Συντονιζόμαστε, που λέει ο λόγος, με τον Ράκο στα Viber για να φιξάρουμε το χρονοδιάγραμμα μας το οποίο πρέπει να είναι αυστηρό μιας και πρέπει οπωσδήποτε να είμαστε κατά τις 9.00 το πρωί στη Ραφήνα γιατί το καράβι φεύγει στις 9.30. Δεν υπάρχουν περιθώρια λάθους γιατί το επόμενο καράβι είναι μετά από αρκετές ώρες κάτι που καθιστά αδύνατο το να τελειώσουμε τη βόλτα μας μέσα στην ημέρα. Λέμε ότι στις 7.20 θα είμαστε ο καθένας στο σταθμό Μετρό που είναι κοντά του και με το πρώτο τρένο που θα περάσει, την κάνουμε. 7.21 βρίσκομαι στο Μετρό του Αιγάλεω και ο φωτεινός πίνακας ενημερώνει ότι το επόμενο τρένο σκάει σε 12 λεπτά. 'Τέλεια'  σκέφτομαι. Ο Ράκος θα έχει και ένα περιθώριο 5λεπτης καθυστέρησης αν και δεν ανησυχώ γιατί έχουμε μιλήσει από τις 6.00 που ξυπνήσαμε. Επόμενη στάση Κεραμεικός. Οπλίζω το συνηθισμένο βλέμμα που ανταλλάζουμε όταν βρισκόμαστε μέσα σε βαγόνι για να ξεκινήσουμε κάποιο κομπαρσιλίκι. Πουθενά ο Ράκος. Είχε αναφέρει ότι θα με βρει ή στον Κεραμεικό ή στο Μοναστηράκι. Επόμενη στάση Μοναστηράκι. Ο Ράκος δεν είναι στην αποβάθρα. Σκέφτομαι ότι πάλι πάει να φτιάξει κάποια έκπληξη μιας και το Εβιτάκι μπορεί να πάρει ένα ποδήλατο και να σκάσει σε οποιοδήποτε κομπαρσιλίκι και από την άλλη, ο Χατζάκος δεν μας έχει πει στάνταρ αν θα έρθει ή όχι. Οι στάσεις περνάνε, σήμα στο κινητό ανύπαρκτο για να επικοινωνήσω. Φτάνουμε στα λημέρια του Χατζάκου, τίποτα. Πλέον έχω κάθε λόγο να αρχίσω να ανησυχώ και να εκνευρίζομαι. Κατεβαίνω Δουκίσσης Πλακεντίας που ήταν και ο προορισμός μας, περιμένω 5 λεπτάκια και να σου ο Ράκος στα τηλέφωνα. Έχει φτάσει. Μικρό το κακό, αμελητέο. Είναι μόνος του χωρίς κάποια συμμετοχή-έκπληξη αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα. Έχουμε να κατέβουμε σχεδόν όλη τη Μαραθώνος η οποία είναι καταπληκτική όταν την κατεβαίνεις, ειδικά Κυριακή κατά τις 8.00 το πρωί. Ο καιρός είναι εξαιρετικός όσο διασχίζουμε τη Μαραθώνος. Το αεράκι είναι μέσα στα όρια του ανύπαρκτου και του ανεπαίσθητου. Ο ουρανός είναι μια χαρά εκτός από μια δόση συννεφιάς που κέρασε ενώ πλησιάζαμε στη Ραφήνα, η οποία προσωπικά δεν με ανησύχησε καθόλου. 9.00 η ώρα βρισκόμαστε στο λιμάνι της Ραφήνας. Μάγκες. Εφοδιαζόμαστε κάποιες χειροποίητες κοτόπιτες και τα καφεδάκια μας, βγάζουμε εισιτήρια για το βαπόρι και επιβιβαζόμαστε. Ο βασικότερος σκοπός μέχρι τώρα, εκπληρώθηκε. Η πλακίτσα με τη συννεφιά φτάνει στο τέλος της, έχουμε γαλανό ουρανό και το κύμα στη θάλασσα δεν ξεπερνάει τα έξι εκατοστά ακόμα και στα ανοιχτά, όσο ανοιχτά μπορείς να βρεθείς από τη Ραφήνα ως το Μαρμάρι.

Πάλι φοιτητικό εισιτήριο ο Κοντούλης.... Με πόνεσε. Παίζει να δώσω τίποτα κατατακτήριες μόνο και μόνο για να έχω φοιτητικό πάσο...

Η Ραφήνα πίσω μας πλέον... Πάμε για Εύβοια και συγκεκριμένα για Μαρμάρι.

Το όμορφο Μαρμάρι...

Λίγο γύρω-γύρω όλοι όσο ο Ράκος στήνει την κάμερα για την παραδοσιακή -πλέον- φωτογραφία στην παιδική χαρά στο λιμάνι του Μαρμαρίου. 

    Σουλατσάρουμε στον παραλιακό δρόμο του Μαρμαρίου για να βρούμε κάποιον μανάβη. Ξέρουμε ότι άμεσα θα βρεθούμε εκτός 'πολιτισμού', είμαστε χορτάτοι αλλά κάποια μπανάνα, κάποιο πορτοκάλι δεν περισσεύουν ποτέ. Ξεκινάμε την πορεία μας και έχουμε απόλυτη επίγνωση της κατάστασης. Ξέρουμε ότι το πολύ σε 10 λεπτά θα ξεκινήσουμε την πρώτη και μεγαλύτερη σε διάρκεια ανάβαση της βόλτας μας. Ανεβαίνουμε σκληρά ανηφοράκια μέσα στο δάσος. Είμαι σε καλή κατάσταση σε γενικές γραμμές. Οι ανάσες μου με κρεμάνε λίγο αλλά δεν ανησυχώ γιατί ο τρόπος που μπαίνεις σε mode σκληρής ανάβασης σε αυτή τη βόλτα είναι ακαριαίος, οπότε είναι σχετικά λογικό. Το μεγαλύτερο πρόβλημα μου είναι ότι η κοτόπιτα είναι ολοζώντανη και βαριά στο στομάχι μου. Το ανεπαίσθητο αεράκι και ο πεντακάθαρος ουρανός προσφέρουν υψηλή θερμοκρασία, ικανή να με κάνει να στραγγίζω. Πόσο θα ήθελα να μπορώ να εκκρίνω και την κοτόπιτα μέσα στον ιδρώτα που στάζω. Σε κάποιο σημείο που έχω αρχίσει και φλερτάρω με τη στάση για να επανέλθω σε σχετικά νορμάλ παλμούς, ένα αγροτικό μου δίνει το τελειωτικό χτύπημα. Ο τύπος πρέπει να είχε στο ρεζερβουάρ του στουπιά, πετρέλαιο θέρμανσης και βρώμικες κάλτσες. Το ντουμάνι που αφήνει πίσω του με λυγίζει. Αναπνέω χωρίς να σκοτώνομαι για ένα λεπτό και συνεχίζω. Αυτό έγινε 3-4 φορές μέχρι να τελειώσει το 'καλωσόρισμα'. 

Μέσα σε παχύ ίσκιο, προς το παρόν...

Αυτό είναι ένα παράδειγμα κλίσης που μπορεί να σε τσακίσει... Τουλάχιστον άμα είσαι εγώ και όχι κάποιος αθλητής ποδηλάτης!

Κάμποση ώρα αργότερα βρισκόμαστε στην κορυφογραμμή όπου είναι και ο ...κεντρικός δρόμος που συνδέει τις 'μεγαλουπόλεις' της Εύβοιας. Μια κλίση γλυκά ανηφορική που ναι μεν δε σε αφήνει να ρολλάρεις χωρίς πετάλι αλλά δεν σε βάζει στους 130 παλμούς να θέλεις να ξεράσεις τα συκώτια σου. Η θέα του Ευβοϊκού κόλπου από ψηλά είναι πανέμορφη. Δεν την είχα ξεχάσει ποτέ αλλά χαίρομαι τόσο που την ξαναβλέπω. 

Και πως να μη χαίρομαι....

Ε;!;!

Η γλυκιά ανάβαση συνεχίζεται και η αλήθεια είναι ότι το έχουμε λούσει για τα καλά με τον Ράκο γιατί όλη την ώρα σταματάμε για να κάνουμε εικόνες. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι το έχουμε παρακάνει αλλά και τι να κάνουμε όταν τα μάτια μας βρίσκονται απέναντι σε τέτοια κάδρα; Δεν τα βλέπουμε και κάθε μέρα. Κοπιάσαμε για να ανέβουμε και να τα βλέπουμε από εκεί πάνω. 

Την προηγούμενη φορά σε αυτή τη φωτογραφία είχαμε και Αλέκο, Χατζάκο. Αφιερωμένη αλάνια μου!

Στο χείλος του γκρεμού.... Χαμηλά, αριστερά πίσω μας το Μαρμάρι

Κάποια στιγμή αποφασίζουμε να συμμορφωθούμε με τα συχνά διαλείμματα γιατί αν την προηγούμενη φορά γυρίσαμε από τα Νέα Στύρα λόγω βλάβης, σήμερα θα πρέπει να γυρίσουμε επειδή θα έχει νυχτώσει. Πιάνουμε έναν ικανοποιητικό ρυθμό και περιμένουμε πλέον να ανταμώσουμε της ανεμογεννήτριες, γεγονός που θα σημάνει ότι πιάσαμε ταβάνι. Είμαι σε πολύ καλή κατάσταση μιας και ακόμα δεν έχω το παραμικρό πρόβλημα να διατηρώ έναν -λίγο παραπάνω- από καλό ρυθμό για να ροκανίζω αυτή την ανάβαση. Ο Ράκος το απολαμβάνει. Και τι δεν θα έδινε όλες οι αναβάσεις να ήταν τέτοιας κλίμακας. 

Το αλάνι μου πάντα προπορεύεται στις ανηφόρες μιας και ανεβαίνει με βήμα που άλλοι δεν μπορούν να το κάνουν ούτε στο ίσιωμα! Για μένα, είναι κάτι σαν το καρότο που κρέμεται μπροστά από το γάιδαρο!

Ορίστε μας και οι ανεμιστήρες.... Πλησιάζουμε

Ο ενθουσιασμός της επερχόμενης κατάβασης κάνει την εμφάνιση του. Θυμόμαστε και λίγο από την προηγούμενη φορά και ξέρουμε ότι είναι ζήτημα λίγων ακόμα στροφών για να πάρουμε το πρώτο μας δωράκι για σήμερα. Μετά από ελάχιστα λεπτά τα ύποπτα χαμόγελα και η σατανική ανταλλαγή βλεμμάτων είναι εδώ. 

Ο Ράκος ενώ στηρίζει κάπως την action camera του πάνω στο Ζιντάν. Βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν

Για τη συνέχεια... έχουμε να παίξουμε με αυτήν εδώ την κατάσταση!

Έτοιμες οι κάμερες, κάναμε και τις διατάσεις μας, φώτα, κάμερα, δράση! Δίνω δυο πεταλιές στη Νταλίκα και αφήνω όλα τα υπόλοιπα στη βαρύτητα. Πόσο καιρό είχα να το νιώσω αυτό. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα η Νταλίκα κινείται με υπερηχητικές -για ποδηλατικά δεδομένα- ταχύτητες. Ζυγώνω το Ράκο που είχε δώσει αυτές τις 2 πεταλιές λίγο πιο πριν από μένα και τώρα έχει έρθει η ώρα της συνηθισμένης προσπέρασης. Ενώ τον προσπερνάω τον ενημερώνω ότι κινούμαι με 60 χλμ/ώρα! Λίγες στροφές παρακάτω, ένα αυτοκίνητο κινείται μπροστά μου αλλά δεν έχω καμία διάθεση να φρενάρω. Η στροφή που έρχεται μου δίνει οπτικό πεδίο και στο αντίθετο ρεύμα και βλέπω ότι δεν υπάρχει κανείς. Προσπερνάω το αμάξι πάνω στη στροφή βλέποντας με την άκρη του ματιού μου την έκπληξη του οδηγού. Χρησιμοποιώ όλο το πλάτος του δρόμου και κινούμαι με ταχύτητα γύρω στα 60 - 65 χλμ/ώρα. Το παρεάκι στο αμάξι φαίνεται ότι απολαμβάνει αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά τους μιας και ακόμα σε σημεία που ο δρόμος είναι ευθεία, ο οδηγός προτιμά να μη με προσπεράσει και κινούνται πίσω μου. Κατεβαίνουμε ούτε που ξέρω για πόση ώρα μέχρι που πέφτουμε μέσα στα Νέα Στύρα αφού έχουμε διακωμωδήσει την φάση ενώ περνούσαμε από το σημείο που στάθηκε η αιτία να κοπεί η βόλτα μας την προηγούμενη φορά. Σταματάμε στα ...ζωντανά Νέα Στύρα λόγω εποχής και ακόμα πιο συγκεκριμένα λόγω Κυριακής και ανεφοδιαζόμαστε νερά. Από εδώ και πέρα τα πάντα είναι άγνωστα. Δεν τα έχουμε δει ποτέ. Τελειώνουμε το παραλιακό σουλάτσο μας στην καρδιά των Στύρων και πιάνουμε και πάλι τον περιφερειακό a.k.a Ε.Ο 44, παναθεμά σας! Απολαμβάνουμε λίγη ώρα κάνοντας πετάλι σε επίπεδη κλίση. Έχει μεσημεριάσει και ο Ήλιος βαράει ντάλα. Γνωρίζω και έχω ενημερώσει και τον Ράκο ότι ακολουθεί η δεύτερη ανάβαση της βόλτας μας. Γνωρίζουμε ότι δεν θα έχει τη διάρκεια της πρώτης ανάβασης. Αλλά δεν έχουμε περαιτέρω πληροφορίες μιας και οι εφαρμογές απλά σου λένε σε τι υψόμετρο θα βρεθείς. Όχι πως θα βρεθείς σε αυτό το υψόμετρο. Γελούσαμε λοιπόν επειδή σε αυτή την ανάβαση θα βρισκόμασταν κάπου στα 300 μέτρα υψόμετρο. Έχουμε ανέβει και πολύ χειρότερα σκεφτόμουν μέχρι που ξεπροβάλλει μπροστά μου μια κλίση που χώνει τα αρχίδια μου στην κοιλιά μου και συνοδεύω με κάποιο μπινελίκι. 

....

Αυτό που συμβαίνει είναι πάρα πολύ σκληρό. Έχω φορτώσει τη μικρότερη δυνατή σχέση στη Νταλίκα και ανεβαίνω με το στιλ 'φιδάκι' για να σβήνω όσο γίνεται την κλίση. Δεν ανεβαίνει αλλιώς. Σε γενικές γραμμές δεν δουλεύω το στιλ 'φιδάκι' αλλά εδώ δεν πάει αλλιώς. Αφού όταν αντιλαμβανόμασταν ότι πλησιάζουν αυτοκίνητα, σταματούσαμε για να περάσουν για να συνεχίσουμε μετά το ζιγκ ζαγκ από άκρη σε άκρη του οδοστρώματος. Ο Ήλιος καίει και αυτό εκτοξεύει τον βαθμό δυσκολίας. Ο εγκέφαλος μου κοχλάζει μέσα στο κρανίο μου και έχω φτάσει στο επίπεδο της ηλίασης κάτι που το καταλαβαίνω γιατί ενώ είμαι πυρωμένος, αισθάνομαι τον ιδρώτα μου κρύο και έχω κάποιες κρυάδες. Σκέφτομαι να ξεκαβαλήσω το ποδήλατο και να το πάρω για λίγο στα χέρια γιατί και που κάνω πετάλι, κινούμαι με 4 χλμ/ώρα - δηλαδή με όσα περπατάει ένας άνθρωπος. Αλλά για κάποιο λόγο δεν το κάνω. Σκέφτομαι ότι μόνο μια κλίση θα είναι τόσο ζόρικη και μετά ναι μεν θα ανεβαίνουμε, αλλά με λογικό τρόπο. Όχι σκότωμα. Παπάρια. Ξεφυτρώνει κι άλλη τέτοια κλίση. Κι άλλη. Ο συνδυασμός αυτού του κανιβαλισμού από κλίσεις και ντάλα Ήλιο αρχίζει και λιώνει και τον Ράκο. Σε περίπτωση που δεν το θυμάστε, ο Ράκος ΔΕΝ λιώνει από κάποια ανάβαση. Έχουμε σφίξει τα δόντια, έχουν κοπεί οι κουβέντες και αγωνιζόμαστε πάνω στην άσφαλτο να τελειώνουμε με αυτό το πράγμα. 

Φτάσαμε να βλέπουμε ανεμογεννήτριες σε χαμηλότερο υψόμετρο από αυτό που βρισκόμαστε εμείς. 

Μετά από -δεν έχω ιδέα πόση- ώρα ο δρόμος ισιώνει. Πρέπει να βρούμε έναν ίσκιο και βρισκόμαστε και σε σταυροδρόμι στο οποίο δεν είμαι σίγουρος ποιο δρόμο πρέπει να επιλέξουμε. Παράλληλα, βρίσκομαι σε παράκρουση. Όση ώρα ανεβαίναμε αυτές τις κλίσεις, ο Ήλιος ήταν στο ζενίθ του, ο δρόμος δεν είχε μεγάλα δέντρα έτσι ο ίσκιος ήταν κάτι το ανύπαρκτο. Εντοπίζουμε το σημείο που θα ανασυνταχθούμε. 

Μέσα σε αυτή την πέτρινη και δροσερή στάση λεωφορείου θα γίνουν (;) τα κουμάντα....

Τους λέω, μου λένε, τι είπαμε;

Με εγκέφαλο που κοχλάζει, με τα 4G να μη δουλεύουν, εγώ προσπαθώ να βρω διαδικτυακά ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε. Το τηλέφωνο μου ανακοινώνει ξεκάθαρα ότι 'κοίτα φίλε... δεν παίζει σήμα εδώ' αλλά παρόλα αυτά εγώ εξακολουθώ να σκαλίζω. Ο Ράκος προσπαθεί με κάποιες ερωτήσεις να καταλάβει που έχω μπλέξει αλλά δεν τα καταφέρνω καλά ούτε με την επικοινωνία. Μάλλον όταν πια κατάλαβε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλω κάποια άκρη, ανέλαβε δράση στο δικό του τηλέφωνο. Βγάζει την άκρη του, ενημερώνει από που πρέπει να πάμε τελικά, καβαλάμε τα ποδήλατα μας και εγώ πάω ... από αλλού! Η κατάσταση μου είναι για γέλια. Σκέφτομαι ότι πρέπει απλά να σταματήσω να μιλάω και να σκέφτομαι και να ακολουθήσω τον Ράκο. Μια αισιοδοξία εμφανίζεται μέσα μου γιατί η δεύτερη ανάβαση έχει έρθει στο τέλος της. Και όταν μια ανάβαση έρχεται στο τέλος της... κατάλαβες! Οι κατηφόρες που ακολούθησαν δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να χαρακτηριστούν ως 'θανάτου'. Ήταν έτσι... εξευγενισμένες, χωρίς φουρκέτες και σχέδια. Πολύ ωραίες όμως για να μας φέρουν και πάλι να φλερτάρουμε με τα 65 χλμ/ώρα. Τελειώνουμε και με αυτή την κατάβαση και βρισκόμαστε πάλι να κάνουμε πετάλι σε επίπεδους δρόμους. Λείπει από τις πληροφορίες μου που ξεκινά και που τελειώνει η τρίτη και τελευταία ανάβαση της βόλτας μας και έτσι που έχει τηγανιστεί ο εγκέφαλος μου και χωρίς σήμα, δεν έχω καμία τύχη. Ο Ράκος απορεί πως μας γάμησε έτσι η ανάβαση και τον βασανίζουν ερωτήματα του τύπου 'αν γεράσαμε', 'αν δεν μπορούμε πια να κάνουμε τέτοια' κλπ. Καταλήγουμε ότι Μάϊο μήνα δεν έχουμε ξανακάνει τέτοιο κομπαρσιλίκι γιατί μέχρι πέρσι, στα μέσα του Μάη εγώ είχα γράψει τα πρώτα μου 40 - 50 σερί μεροκάματα, δεν ανέβαινα τα βουνά της Εύβοιας ή όπου. 

Ένα διακριτικό σύννεφο τοποθετείται σαν πέπλο μπροστά από τον Ήλιο. Ευλογία. Ο καιρός σήμερα μας έχει κάνει όλα τα χατίρια. Χρειαζόμαστε ένα βενζινάδικο μήπως και βρούμε λίγο spray γράσο να ψεκάσει τα πετάλια του ο κοντούλης γιατί κυριολεκτικά μας έχουν ζαλίσει τα αρχίδια. Κάνουν πιο πολύ θόρυβο και από τα δικά μου. Σε ένα βενζινάδικο συναντάμε έναν απρόθυμο να ασχοληθεί με την περίπτωση του γράσου αλλά πρόθυμο να ασχοληθεί με τη διαδρομή μας. Ξεκινάω την κουβέντα μαζί του και είναι για μένα μια πρόκληση για να αποδείξω στον εαυτό μου ότι ακόμα μπορώ να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους. Σε κάποια χιλιόμετρα θα ξεκινούσε η τρίτη ανάβαση μας, η οποία προέκυπτε από κάποια παράκαμψη που είχα δημιουργήσει εγώ, χαράζοντας τη διαδρομή. Η παράκαμψη αυτή είχε γίνει για να δούμε τη λίμνη Δυρού και ένα κομμάτι γης που στο χάρτη το είχαν   καταπράσινο κι έτσι είχα θεωρήσει ότι ίσως είναι κάποιος δρυμός, κάτι αξιόλογο -τέλος πάντων- για να δούμε. Είπαμε 2-3 φορές τα ίδια με τον άνθρωπο αλλά καταλήξαμε στο ασφαλές και εξακριβωμένο συμπέρασμα ότι αυτά που είχα θεωρήσει είναι μαλακίες και δεν ισχύουν. Θα πηγαίναμε όπως πάει κανονικά ο δρόμος. Αυτό ήταν τζόγος. Η χαραγμένη και γνωστή τρίτη ανάβαση καταργείται πλέον. Τι θα έχουμε όμως στη θέση της; Κάποια παρόμοια; Κάποια χειρότερη; Καμία ανάβαση; Θα το μάθουμε όσο συνεχίζουμε το πετάλι μας. 

Το μαγικό πέπλο μπροστά από τον Ήλιο που μας έδωσε κανονάκι...

Συνεχίζουμε από τον 'κεντρικό' δρόμο και τελικά βγήκαμε κερδισμένοι γιατί η τρίτη ανάβαση ήταν πιο ήπια από τον κεντρικό σε σχέση με την πορεία που είχα χαράξει εγώ. Πάλι καλά που έτυχε και το μάθαμε εγκαίρως από τον άνθρωπο. Το ότι βγήκαμε κερδισμένοι είναι κάτι που το έμαθα κι εγώ τώρα που ξεκίνησα να γράφω και χάραξα ξανά τη διαδρομή. Εκείνη την ώρα είχαμε άγνοια. Αλλά δεν μας ένοιαζε και πολύ. Το μόνο που θέλαμε ήταν να πέσουμε πάνω στη θάλασσα. Μέσα στη θάλασσα, για την ακρίβεια. Γνωρίζουμε ότι θα συναντήσουμε και πάλι τη θάλασσα μόλις ξεμπερδέψουμε με την τελευταία ανάβαση, στο Αλιβέρι. Το ιδανικό σημείο για διάλειμμα, μικρό γεύμα, μπάνιο και άραγμα σαν τους σκύλους. Δεν βλέπουμε την ώρα να βάλουμε τα κεφάλια μας μέσα στη θάλασσα. Μετά από κάμποση ώρα σκάμε στο Αλιβέρι και ο Νοτιάς έχει εξαγριωθεί σχετικά. Αυτό το πέπλο εξακολουθεί να υπάρχει μπροστά από τον Ήλιο, η θάλασσα είναι φουρτουνιασμένη σε τέτοιο βαθμό που να μη σου κάνει όρεξη ούτε να αράξεις στην παραλία, όχι να κάνεις και βουτιά. Τα βάζουμε με την τύχη μας. Περίμενα πως και πως τη στιγμή που θα βύθιζα το κεφάλι μου μες το νερό για να επιστρέψω σε λογικές θερμοκρασίες. Όπως και να 'χει θα κάνουμε ένα διάλειμμα γιατί πλέον είμαστε και στο κρίσιμο σημείο, έχοντας κάνει ήδη 100 χιλιόμετρα πετάλι. Πλατεία, παγκάκι, καφεδάκι, κάποιο σνακ και άραγμα. Ξενερώνουμε με την ξήγα του Νοτιά αλλά βαθιά μέσα μου το εκτιμώ γιατί αν είχε γίνει κάνα δυο ώρες πιο νωρίς, θα μας πετύχαινε πάνω στα βουνά κι εκεί θα είχαμε μεγάλες πλάκες. Η παραλία Κάραβος του Αλιβερίου δεν είναι σε καμία περίπτωση κάτι σπέσιαλ και πως να είναι άλλωστε μιας και ο Ευβοϊκός κόλπος δεν φημίζεται ούτε για τα γάργαρα νερά του, ούτε για τις όμορφες παραλίες του. Και με την κατάσταση που επικρατεί με αέρα και συννεφιά είναι εντελώς ντεκαβλέ. 

Παλιό εργοστάσιο της ΔΕΗ ομορφαίνει τα παράλια του Αλιβερίου...

Το μικρό λιμανάκι....

Τι;!;! Μπανάνα βάζω μέσα στο κρουασάν!

Έπειτα από λίγη ώρα απαραίτητου αράγματος είμαστε έτοιμοι για την αναχώρηση μας. Η Χαλκίδα απέχει κάπου στα 40 χιλιόμετρα, τα οποία ξέρουμε ότι θα είναι επίπεδα και μόνο δίπλα στη θάλασσα. Ακούγεται ιδανικό. Οι αναβάσεις και οι καταβάσεις έχουν τελειώσει για σήμερα. Κινούμαστε δίπλα στην παραλία μέχρι να συναντήσουμε πιο κάτω τον κεντρικό δρόμο. Βγαίνοντας πάνω σε αυτόν, έχουμε ένα γεγονός που δεν μας αρέσει καθόλου. Έχουμε να κάνουμε με έναν στενό δρόμο διπλής κατεύθυνσης, ο οποίος είναι ο κεντρικός και έχει και κίνηση μιας και είναι αυτός που έρχεται και πάει στη Χαλκίδα. Επίσης, είναι Κυριακή απόγευμα. Η διαδρομή είναι πολύ ωραία από ομορφιά αλλά το να κάνουμε πετάλι δίπλα δίπλα και να καυλαντίζουμε με τον Ράκο, είναι κάτι που από πολύ νωρίς καταλάβαμε ότι δεν παίζει. Η αντίδραση μας σε αυτό ήταν άκρως εντυπωσιακή. Ο δρόμος είναι κρέμα. Επίπεδος στην πλειοψηφία του, με μικρά και ελάχιστα ανηφορικά κομμάτια και αντίστοιχα, κατηφορικά. Ξεκινάμε και κάνουμε πετάλι σε πάρα πολύ υψηλό ρυθμό και κινούμαστε εντυπωσιακά γρήγορα σε σχέση με όποια βόλτα έχουμε κάνει μέχρι σήμερα. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό, δείχνω να έχω τις δυνάμεις να το κάνω. Δεν ξέρω για πόσο αλλά για αρχή τις έχω. Ο Ράκος κινείται ακόμα πιο γρήγορα από μένα. Σαν να έχει βγει για προπόνηση ένας αθλητής ποδηλασίας. Αφήνουμε πίσω μας χιλιόμετρα με φρενήρη ρυθμό και εξακολουθούμε στον ίδιο και ίσως και υψηλότερο. Φτάνουμε πολύ γρήγορα στο επόμενο 'check point' μας που ήταν η Ερέτρια. Δεν έχει πραγματοποιηθεί κανένα διάλειμμα και δεν φαίνεται να υπάρχει διάθεση για κάτι τέτοιο απ' ότι καταλαβαίνω από τις λίγες φορές που είχαμε τη δυνατότητα να πούμε 2 κουβέντες. Για μένα, καμία στάση ούτε για φωτογραφία μιας και δε μου άρεσε και η 'ρύπανση' της θέας από τα μπόλικα διερχόμενα αυτοκίνητα. Έχουμε φτάσει σε σημείο που κινούμαστε σταθερά για μεγάλα χρονικά διαστήματα με 30 χλμ/ώρα ενώ στις βόλτες μας, στα επίπεδα κομμάτια κινούμαστε με 20 άντε 22 χλμ/ώρα. Τρομακτική διαφορά. Τα πιασίματα στο σώμα έχουν κάνει την εμφάνιση τους. Σηκωνόμαστε από τη σέλα μόλις έρθει κάποιο κομμάτι που δεν θέλει πετάλι, κάνουμε διατάσεις, πονάνε μέσες, προσαγωγοί, ώμοι, πλάτη, τα πάντα. Γάμπες, μπούτια, γόνατα πολύ κουρασμένα αλλά εκεί, στον ίδιο πολύ υψηλό ρυθμό. Αισθανόμουν λες και φοβόμουν ότι άμα κατεβάσω λίγο, μετά δεν θα είμαι καλά και θα αφήσω τον εαυτό μου να κλατάρει. Ενώ όσο πήγαινα πολύ γρήγορα, ήμουν καλά. Λες και δεν άφηνα χρόνο στους μύες μου να καταλάβουν ότι έχουν λιώσει σήμερα. Προειδοποιητικές πινακίδες για Χαλκίδα κάνουν την εμφάνιση τους και πλέον είναι ορατή και η νεότερη μεγάλη γέφυρα της Χαλκίδας. Έχουμε φτάσει. Συνυπολογίζοντας και το χρόνο να ρωτήσουμε 3 ανθρώπους που είναι η παλιά γέφυρα, να βρούμε το μέρος που θα πραγματοποιηθεί το γεύμα του πρωταθλητή, κάναμε το Αλιβέρι - Χαλκίδα 40 - 45 χλμ. σε μία ώρα και δέκα λεπτά!!!

Από την άλλη, μόλις κατέβηκα από το ποδήλατο για να βγάλουμε την αναμνηστική φωτογραφία στην παλιά γέφυρα, σε αυτά τα 5 λεπτά που πήρε η διαδικασία, καβάλησα τη Νταλίκα και νόμιζα ότι δεν μπορώ να φτάσω ούτε μέχρι το γυράδικο.

Ίσως το κορυφαίο γεύμα των πρωταθλητών από την άποψη του σημείου, της ώρας και όχι μόνο του φαγητού

Στα επόμενα και στα καλύτερα!!!

Για τους λάτρεις των αριθμών και της τεχνολογίας, εδώ μπορείτε να βρείτε τη σημερινή διαδρομή στο Bikemap.

Το κοντέρ της Νταλίκας έγραψε:

Συνολική Απόσταση: 144.8 χλμ.

Μέσος Όρος Ταχύτητας: 20.3 χλμ/ώρα (ανεπανάληπτο ακόμα και για βόλτα χωρίς μία ανάβαση,                                                                                                                                    σήμερα είχαμε τρεις)

Μέγιστη Ταχύτητα: 65 χλμ/ώρα

Συνολικός Χρόνος Ποδηλασίας: 7+ ώρες

Είπα τέλος... πλέον ότι με χαλάει, απομακρύνεται...

γιατί εγκυμονεί εμμονές ότι υπεραναλύεται...

από σήμερα εαυτέ μου σ' αγαπώ....

για να μπορούν οι άνθρωποι σου να σε αποκαλούνε στήριγμα...

όπου γράφει αδιέξοδο τώρα πάμε απ' την άλλη...

πάλευα καιρό να σπάσω τον τοίχο με το κεφάλι....

και μου μείνανε κουσούρια που να 'σαι καλά που τα 'νιωσες....

ή καλύτερα κάπου, κάποτε τα 'ζησες...