Άπαντες παρόντες...! part 2 (Τεό edition)

    (ΘΑ ΣΟΥ ΕΡΘΩ ΣΤΟ ΧΑ ΠΕΙ)  

   Αύγουστος 2017 – Νήσος Α

   Τετάρτη σήμερα, πέρασαν 3 μερούλες από την εκδρομή της Κυριακής και τώρα αρχίζει το μυαλό σιγά σιγά να επανέρχεται σε σκέψεις που αφορούν την καθημερινότητα αλλά και να βγάζει την σούμα. Η αλήθεια είναι ότι καιρό με έτρωγε ο κώλος μου να γράψω ένα κείμενακι για το blog και τώρα μετά το βάπτισμα του πυρός ήρθε η ώρα . Η βόλτα φυσικά και έπαιξε καθοριστικό ρόλο στο να στρωθώ ωστόσο στην πραγματικότητα απλά μου έδωσε την αφορμή που χρειαζόμουν. Βέβαια, πριν φτάσω στο κομμάτι της εκδρομής πρέπει να καλησπερίσω με κάποια άλλα ιστορικά γεγονότα.

   Πάνε κοντά 4!; χρόνια από τότε που ήρθα σε επαφή με την Ερασιτεχνική Αθλητική Ομάδα ‘’Ζωή Ποδήλατο’’  και πιο συγκεκριμένα με το ‘’φτερό’’ της ομάδας Σπυράκο. Το μπλέξιμο έγινε που αλλού;;;Στην νήσο Α. Όντας συν-εργαζόμενοι . Δεν πήρε πολύ για να δέσει το γλυκό και να σχηματιστεί η παρέα με την οποία θα έβγαιναν τα γούστα μέχρι το τέλος του καλοκαιριού(ονόματα άλλα δεν λέμε ξέρουν ποιοι είναι).Το ποδήλατο η αλήθεια είναι δεν μονοπώλησε πολλές κουβέντες μας αλλά αναφέρθηκε τόσο όσο . Τόσο όσο χρειαζόταν για να μην ανέβω μόνος στην Θεσσαλονίκη αρχές Οκτώβρη . Την πόλη που είχα ως ‘’βάση’’ τότε . Αμέσως το ποδήλατο έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας, άλλωστε η πόλη ήταν αρκετά θετική στην χρήση του, αλλά και εργαλείο ‘’επιβίωσης’’ . Η επαφή με το ποδήλατο υπήρχε και παλιότερα απλά σε κανένα πλαίσιο της καθημερινότητας και πολύ κακώς! Η χειροβομβίδα απασφάλισε. Η ελευθερία που προσφέρει το πετάλι καθώς και η ταινία μικρού μήκους, που προβάλλεται μέσα στα μάτια σου, φτιαγμένη από τις εικόνες που εναλλάσσονται γρήγορα μέσα από μια βόλτα στον αστικό ιστό, προσφέρει μια μεγάλη δόση ψυχολογικής ηρεμίας αλλά και ντόπας . Πράγμα που καλώς ή κακώς , λιγότερο ή περισσότερο όλοι ζητάμε .                                                   

Κοντά 2 χρόνια αργότερα έγινε και η ένταξη στο προσωπικό ‘’μπαρ’’ της ομάδας που διατηρείται σε γνωστή εφαρμογή δωρεάν επικοινωνίας ( μην κάνουμε και διαφήμιση χαχαχα) . Και για κανά χρόνο η επικοινωνία και η σχέση μου με τα άλλα μέλη της ομάδας υπήρχε μόνο από μέσα κει και δεν είχε ας πούμε έμπρακτη πρακτική άσκηση . Αυτό ωστόσο δεν είχε να κάνει με το ότι οι ορέξεις είχαν κοπεί απλά πάντα όταν κανονιζόταν μια προσιτή, για τα δεδομένα μου, βόλτα πάντα κάτι τύχαινε και δεν μπορούσα να ακολουθήσω και όταν από την άλλη συζητιόταν ένα, γνωστό και προσιτό για τα δεδομένα της ομάδας, κομπαρσιλίκη κώλωνα. Λογικό βέβαια αφού τα περισσότερα χιλιόμετρα που είχα γράψει πάνω στην σέλα ήταν βαριά είκοσι και οι αριθμοί στα λεγόμενα κομπαρσιλίκια είναι επί 5-6 . Όταν μπήκε το 19’ πάρθηκε απόφαση και η λογική του: <<πάμε μωρέ και βλέπουμε>> υιοθετήθηκε. Δύο, σχετικά, τυχαία τρακαρίσματα με μέλη της ομάδας σε εξωαγωνιστικές  δραστηριότητες  ήταν αρκετές για να μου αποσπάσουν το-πολιτικά γνωστό- ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ .

Και τώρα πάμε στην Βόλτα…..

    

    Μετά από ένα τριήμερο back to back γιορτών για 3 μέλη της ομάδας, η βόλτα έγινε επιτακτική ανάγκη για όλους μας . Ράκο και Σταύρο δεν τους κρατάνε πια τα λουριά  και κάνουν το –αναφερόμενο και στο κείμενο του Σταύρου- poll . Το ΜΕΣΑ μονόδρομος . Δεν γινόταν άλλο να λακίζω μένοντας στους υψομετρικούς και χιλιομετρικούς αριθμούς, όπως είπα πάμε και βλέπουμε. Χατζάκος ,ψημένος και αυτός αλλά με διάφορες υποχρεώσεις να τον κυνηγάνε. Δεν τον φοβάμαι , ο τύπος άμα θέλει να βγάλει γούστα θα τα βγάλει και ας δουλεύει μετά μέρα νύχτα . Άκης και Αλέκος απόντες από την κουβέντα. Προβληματίζομαι λίγο γιατί μέχρι πριν μια βδομάδα ήταν μέσα μέχρι τα μπούνια για ποδηλατάδα . Το αφήνω και φαντάζομαι-ελπίζω ότι έχουν παιχτεί εξωτερικές συνεννοήσεις με τους άλλους για το τι και πως . Όλα έτοιμα και Σάββατο μεσημέρι στέλνονται τα τελευταία απαραίτητα μηνύματα που αφορούν τον εξοπλισμό - όταν λέω εξοπλισμό κυρίως εννοώ σαμπρέλες γιατί ο Σταύρος θα μας έστελνε σπίτια μας αν δεν κουβαλούσαμε - και το meeting point της ομάδας. Σάββατο βράδυ και ο ύπνος δεν ψήνεται να έρθει αβίαστα, ο ενθουσιασμός όπως καταλαβαίνετε μεγάλος . Επιτέλους, ξημερώνει, με 3ωράκι θα βγει η εκδρομή δεν γινόταν αλλιώς.

  Meeting Point

   Αρχίζω και τσουλάω προς μετρό .Με μεγάλη χαρά φτάνω και αντικρίζω τέσσερα άτομα αντί για δύο. Τα τσακάλια ,Άκης-Αλέκος, ήρθαν τελικά . Συγκίνηση όταν συνειδητοποιώ ότι εκδρομή πάει για 6/6. Η πρώτη δικιά μου τυχαίνει να είναι και η πρώτη ποδηλατική απαρτία, τα λόγια είναι περιττά…. Καβαλάμε και σαν Άγγλοι ξεκινάμε, στην προγραμματισμένη μας ώρα. Τα πρώτα 5-10 χιλιόμετρα δεν είναι και πολύ ευχάριστα καθώς τερματίζουμε την Λεωφόρο Αθηνών και περνάμε από Σκαραμαγκά και παραλία Ασπρόπυργου με στόχο να βγούμε Ελευσίνα και από εκεί μετά να πάρουμε την παλιά Εθνική Αθηνών-Κορίνθου για να ποδηλατίσουμε σα τους μάγκες. Κάπου στην αρχή της παλιάς Εθνικής θα μας περίμενε και ο Χατζής , ένας λόγος παραπάνω ώστε να φύγει όσο πιο γρήγορα γίνεται το πρώτο κομμάτι της διαδρομής.

      Το 6/6 είναι γεγονός !!!

   Μαζεμένοι ,πλέον, αρχίζουμε να κάνουμε πετάλι στο καλύτερο κομμάτι διαδρομής , δίπλα στην θάλασσα . Με τον Σταύρο συνεννοήθηκα από πολύ νωρίς ότι θα αποτελεί το GPS μου για σήμερα καθώς ο προσανατολισμός δεν είναι ένα από τα δυνατά μου σημεία. Ο τύπος αποτελεί την πυξίδα της ομάδας και δεν είναι τυχαίο . Το ‘χει και το γουστάρει . Τα πρώτα 50 χιλιόμετρα φεύγουν αέρα με χάχανα και λάχανα . Στις ώρες μας είμαστε κάτι παραπάνω από άρχοντες και επιτρέπεται μια πρώτη στάση για ανασύνταξη και καφεδάκι στην παραλία των Αγίων Θεοδώρων . Μετά από μια ψηφοφορία-γλέντι με θύματα εμένα και τον Χατζάκο , σταματάμε . Έχουμε μπροστά μας σχεδόν μια ώρα , αρκετή για να πραγματοποιηθεί ένα ποιοτικό άραγμα.

         Αναπλήρωση υγρών και λοιπών που αλλού;;;Εκεί που σκάει το κύμα!

   Μόλις ο καιρός πέταξε λίγο νύχια ξεκινήσαμε για να καλύψουμε τα τελευταία 20 χιλιόμετρα μέχρι το Λουτράκι . Όλη ομάδα αγέρωχη , έχει καταπιεί τα χιλιόμετρα με χαμόγελο και δεν χαμπαριάζει . Μέχρι τώρα δεν έχει παρουσιαστεί κανένα πρόβλημα πράγμα που με χαροποιεί ιδιαίτερα . Τι ήθελα και το μελέταγα, πριν προλάβουμε να βγούμε πάλι στο δρόμο για να φτάσουμε στον Ισθμό βλέπω στο πρώτο βενζινάδικο Αλέκο-Άκη-Σταύρο παρκαρισμένους . Λάστιχο μας λένε .  Σταύρος έχει πιάσει ήδη δουλειά και το θέμα λύνεται εντός ολίγων λεπτών.

                                                     Προσοχή στις γραμμές !!!!!!

 Φούιτ 1^ο – Άνιση η μάχη για το λάστιχο

   Πάλι πάνω στην άβολη -πλέον- σέλα και συνεχίζουμε. Πρώτη ταμπέλα που συναντάμε γράφει ΛΟΥΤΡΑΚΙ 8 και μπροστά μας υψώνεται μια τελευταία γέφυρα που πρέπει να ανεβοκατέβουμε και σχεδόν φτάσαμε . Σε εκείνο το σημείο όλη ακολουθάμε διαφορετικό ρυθμό στο πετάλι συνεπώς ο σχηματισμός κορδόνι δεν υπάρχει πια . Ανεβαίνω και σκέφτομαι το αρχοντικό άραγμα που θα κάνουμε μόλις φτάσουμε στην παραλία του Λουτρακίου αδιαφορώντας για το τι παίζει στην άσφαλτο . Σε κλάσματα του δευτερολέπτου βυθίζομαι μέσα σε ένα φρεάτιο λες και έπεσα σε κενό αέρος. Όταν βγαίνω αντιλαμβάνομαι ότι το πίσω λάστιχο είναι πίτα . Η αυτοκριτική μου γρήγορη και σκληρή, δεν μου χαρίζομαι. Τα χιλιόμετρα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, η ανηφόρα πλησιάζει στο τέλος της και η απροσεξία μου με αναγκάζει να σταματήσω στο χειρότερο σημείο του δρόμου . Εεε πάρτα τώρα,λέω . Παρκάρω και αρχίζω να αποσυναρμολογώ το ποδήλατο . Πέρα από αυτό αναγκάζω και τον Σταύρο να γυρίσει πίσω γιατί ήταν ο μόνος που είχε τρόμπα μαζί του . Το αλάνι μου προφανώς θα σιχτιρίσει λίγο γιατί πρέπει να ξανανέβει την τελευταία ανηφόρα που μόλις είχε ανέβει  αλλά θα γυρίσει. Μόλις φτάνει σαν γνήσιος σεντερ φορ παίρνει την μπάλα, αναλαμβάνει την εκτέλεση και καθαρίζει το παιχνίδι μέσα σε λίγα λεπτά.

   Φούιτ 2^ο – Επίσης Άνιση

                                                                    

   Με αυτά και μ’ αυτά φτάνουμε επιτέλους Λουτράκι . Μετά από σύσκεψη λίγων δευτερολέπτων και με την ώρα να είναι ξεκάθαρα υπερ μας αποφασίζουμε να χαλαρώσουμε λίγο πρώτα στα βότσαλα και μετά να καλύψουμε τις βιοτικές μας ανάγκες . Στήνουμε τα ποδήλατα και χυνόμαστε κάτω σαν τα σκυλιά . Ο καιρός αποφασίζει πως θα μας το κάνει το χατίρι τουλάχιστον για κανα δίωρο όποτε οι πρώτες βουτιές είναι γεγονός .

 Φτάσαμεεεεεεε!

          Κρέμαααααααααααααααααα……….

    Λίγο αργότερα η πείνα άρχισε να πρωταγωνιστεί αλλά κανείς δεν σηκωνόταν για να τακτοποιήσει το ζήτημα . Εκείνη ήταν και η στιγμή που χάρισε στον Αλέκο το βραβείο  του MVP , αφού παλικαρίσια σηκώθηκε πήρε παραγγελιές και έφυγε να φέρει φαγητό και μπύρες . Η αλήθεια είναι ότι και ο Άκης με περίσσιο θάρρος και αυτός προθυμοποιήθηκε να ακολουθήσει στην αποστολή αλλά ο Αλέκος μας το πήρε πάνω του και έφυγε σφαίρα.

Ε..Ε…Έφτασε!!

    Γεύμα των πρωταθλητών !!

    Αφού τελείωσε το γεύμα των πρωταθλητών και κλείσαμε λίγο το ματάκια μας για κανα εικοσαλεπτάκι βαριά βαριά ο καιρός αγρίεψε και πάλι θέτοντας εκτός θέματος τα σορτάκια μας και τα κοντομάνικα . Ώρα για αναχώρηση. Μπροστά μας έχουμε κοντά 10 χιλιόμετρα για να βρεθούμε Κόρινθο και να επιβιβαστούμε στον προαστιακό που θα μας γυρίσει πίσω στο καμίνι. Πριν φύγουμε ωστόσο είχαμε αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς με τον Ήλιο για αυτό και περιμέναμε να τον αποχαιρετήσουμε .

 Ερασιτεχνική Αθλητική Ομάδα ‘’Ζωή Ποδήλατο’’

On road again!
                   

       Αφού προχωράμε και όλα βαίνουν καλώς , συναντάμε την βυθιζόμενη γέφυρα στον Ισθμό της Κορίνθου. Ένα τέλειο σημείο για φωτογραφία και ο Χατζής έχει πάρει θέση ήδη . Αφού χαζεύω λίγο κάτω το έδαφος, βλέπω ότι ναι μεν ανάμεσα στις ξύλινες τάβλες έχει ένα κενό αλλά δεν είναι αρκετό, θεωρώ, ώστε να χω πρόβλημα και να πρέπει να κατέβω από το ποδήλατο για να την διασχίσω. Στα πρώτα μέτρα η θεωρία μου αποδεικνύεται ορθή και ,επίσης βλέποντας τον Ράκο, που καβαλάμε ίδιο τύπο ποδηλάτου, να βγαίνει από την γέφυρα αμέσως το μυαλό μου λοκάρει στο σποτ που είναι ο Νικόλας αδιαφορώντας για το τι συμβαίνει από κάτω μου. Έλα που όμως η θεωρία μου ίσχυε μόνο για το πρώτο κομμάτι της γέφυρας και έπρεπε να αναθεωρηθεί . Σε κλάσματα του δευτερολέπτου, πάλι , εξαφανίζομαι από το τοπίο που βλέπει το ανθρώπινο μάτι όταν κοιτάει ευθεία σε ένα μέσο ύψος. Η διαφορά με την πρώτη φορά ήταν ότι δεν βγήκα στην επιφάνεια ποτέ . Το κεφάλι μου αντικαταστάθηκε από την πίσω ρόδα και τα πόδια μου από την μπροστά . Κωλοτούμπα αυτοκρατορική . Εεεε πάρτα πάλι λέω. Ευτυχώς ο μόνος που το είδε live ήταν ο Νικόλας οπότε το σοβαρό κάζο το είχα μόνο από έναν. Βέβαια όχι ότι οι άλλοι που δεν το χάρηκαν άμεσα το αφήσαν ασχολίαστο. Μου αξίζει λέω, γελάω και διασκεδάζω με τα πειράγματα.

                          

                          Περαστικός : Μα καλά με κουρσάκι από δω;;

                               Θοδωρής: Εεε ναι .

    Με γέλια και χάχανα φτάσαμε στον τελικό μας προορισμό όπου είχαμε λίγο χρόνο για καφέδες κλπ  μέχρι να έρθει το τραίνο που θα μας γύρναγε πίσω. Σιγά σιγά άρχισε να βγαίνει η κόπωση. Η καταπόνηση που είχαμε υποβάλει κυρίως τα πόδια και τον κώλο μας άρχισε να γίνεται κάτι παραπάνω από αντιληπτή . Αλλά ο πόνος και η κούραση όταν έχεις τελειώσει την βόλτα είναι καλοδεχούμενα. Επιβιβαστήκαμε, κάναμε και κάποιες αλχημείες για να χωρέσουν και τα 6 ποδήλατα μέσα στο βαγόνι και χυθήκαμε στις θέσεις μας .Η πρώτη βόλτα είναι άκρως επιτυχημένη! Το 6/6 της ομάδας εκπλήρωσε όλες τις προσδοκίες που είχαν τεθεί στην αρχή και είμαστε όλη πάρα πολύ χαρούμενοι για αυτό ! Πρώτη και σίγουρα όχι τελευταία λέμε και χαμογελάμε! Αργότερα μπαίνοντας στην Αθήνα ένας ένας πήρε το δρόμο της επιστροφής καθώς ένα ζεστό μπάνιο και ένα λιώσιμο στον καναπέ ήταν απαραίτητο σε όλους μας… Αλάνια μου στα καλύτερα !!!!!

                                                           6/6 και Συγκίνηση 

Όλα έτοιμα !

Στο πολυαγαπημένο κομμάτι των αριθμών, για τον Σταύρο , το κοντέρ της Νταλίκας κατέγραψε:

Συνολικά χιλιόμετρα: 97.17

Συνολική διάρκεια ποδηλασίας: 5 ώρες 39 λεπτά

Μέσος Όρος Ταχύτητας: 17.1 χλμ/ώρα

    Ζωή Ποδήλατο .
"Για μας θα υπάρχει ΠΑΝΤΑ μια βόλτα !"

Υ.Γ 1 : Επειδή γράφω για πρώτη φορά έπρεπε να τα βάλω όλα σε μια σειρά για αυτό βγήκε και ολόκληρο μοσχάρι το κείμενο. Να με συγχωράτε !

Υ.Γ 2 : Πέρα από το δικό μου βάφτισμα ήρθε και το βάφτισμα του ποδηλάτου που έχει μια τάση να εξαφανίζεται και να περνάει μέσα από στέρεα πράγματα. Το όνομα του Κάσπερ σαν ξέρετε ποιο.

Υ.Γ 3 : Ράκο ο Ζιντάν ξηγήθηκε μάγκικα τόσα χρόνια μακάρι όλα τα ποδήλατα να έχουν την ίδια τύχη !

Υ.Γ 4 : Μάγκες μου χαίρομαι πολύ για την γνωριμία μας και εύχομαι τα καλύτερα. Είστε ένας και ένας .  Χαρακτήρα στην ομάδα άλλωστε δεν δίνει το ποδήλατο . ΜΙΑ ΑΓΆΠΗ !

Υ.Γ 5 : Μια Αγάπη από την πάρτη μου ψηλά της γροθιές!

                          

                            Για όσους φτάσανε ψηλά και έχουν προφίλ χαμηλό

                            Για όσους φτιάξαν μονοπάτια όταν βρήκαν γκρεμό

                            Για όσους δοκίμασαν πολλά και μείνανε καθαροί

                            Μια Αγάπη, Μια Αγάπη !