Η εορταστική τελετή για την 21η (?) Δεκεμβρίου

  Αυτή τη φορά δεν χρειαζόταν να είναι Δευτέρα. Άλλωστε και η Δευτέρα είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες για εμάς. Δεν είναι η ...Κυριακή της ερασιτεχνικής αθλητικής ομάδας Ζωή... Ποδήλατο. Αυτή τη φορά σημασία είχε η ημερομηνία. Ότι μέρα και να ήταν. 21 Δεκέμβρη. Το χειμερινό ηλιοστάσιο. Η μεγαλύτερη σε διάρκεια νύχτα του έτους. Από αύριο, η μέρα όλο και θα μεγαλώνει. Αυτό -για εμάς- αποτελεί χαρμόσυνο νέο. Σε τέτοιο βαθμό που το γιορτάζουμε. Πέρσι είμασταν οι Αρχαίοι Χασομέριοι και αποχαιρετήσαμε την 21η Δεκέμβρη από την Αίγινα. Φέτος; Ας το πάρουμε από την αρχή...

   Πριν από κάτι μέρες καθώς έπινα ένα καφεδάκι με τον φίλο μου τον Σκαλόνε, ξεκινάει να μου εξιστορεί την εμπειρία του από την επίσκεψη στην τεχνητή λίμνη Δόξα στην ορεινή Κορινθία. Πήγαν με το αυτοκίνητο με κάτι άλλα φιλαράκια, κανείς τους δεν είχε ξαναπάει. Όπως ο Σκαλόνε πλέκει το εγκώμιο και της λίμνης αλλά και της διαδρομής μέχρι εκεί, εμένα το μυαλό μου έχει πάει ήδη στο σενάριο ποδηλατάδας μέχρι εκεί. Η μόνη ακριβή πληροφορία που έχω είναι ότι βρίσκεται στα 1.000 μέτρα υψόμετρο. 'Σκληρό για Δεκέμβρη μήνα' σκέφτομαι. Διανύουμε τις μέρες που ο Δεκέμβρης κάνει επίδειξη ισχύος με ζόρικα κρύα, χιόνια στα ορεινά και πάει λέγοντας. Δεν πειράζει. Εγώ δεν έχω τίποτα να χάσω να βάλω κάτω το στόχο, να χαράξω διαδρομή και να δω τι γίνεται. 

Η έρευνα τελειώνει, η βόλτα είναι πανέτοιμη με κάθε λεπτομέρεια και το μόνο που έχει να περιμένει είναι η ...σειρά της. Η 21η Δεκεμβρίου πλησιάζει και δεν έχει βρεθεί κάποιος προορισμός. Ο καιρός γαμιέται εδώ και 2 βδομάδες. Πέφτει στο τραπέζι το χαρτί 'λίμνη Δόξα'. Θα αφιερώσω λίγο χρόνο για να σας δώσω να καταλάβετε ότι αυτή η βόλτα είναι ακατάλληλη για την εποχή και να αποδείξω ότι ο γράφων και το φιλαράκι του είναι γελοίοι.

Για την περίπτωση που μας διαβάζουν ποδηλάτες που βγαίνουν για δυνατές βόλτες, παραθέτω το link στο Bikemaps . 

Εδώ είναι η πορεία που έχει χαραχτεί... 144 χιλιόμετρα πετάλι.

Εδώ μπορούμε να δούμε ότι η διαδρομή περιλαμβάνει τρεις πολύ δυνατές αναβάσεις -πέρα από τις υπόλοιπες ανηφόρες- καθώς και ότι θα βρεθούμε μέχρι και στα 1.200 μέτρα υψόμετρο...

Το σκεπτικό της οποιασδήποτε βόλτας έχουμε κάνει μέχρι τώρα είναι ότι θέλουμε να την χωρέσουμε σε ένα 24ωρο και αν είναι δυνατόν να μη μας πιάσει νύχτα πάνω στο πετάλι. Η συγκεκριμένη βόλτα είναι η πλέον ακατάλληλη για να εξυπηρετήσει τις παραπάνω συνθήκες. Περιλαμβάνει μετακίνηση με τον Προαστιακό μέχρι το Κιάτο, δηλαδή 1.5 ώρα. Είναι από μόνη της 144 χιλιόμετρα. Δηλαδή ακόμα και στις 8 το πρωί να βρεθούμε στο Κιάτο και να μη θέλουμε να μας πιάσει νύχτα, δηλαδή 6 το απόγευμα μέγιστη ώρα, αυτό σημαίνει ότι έχουμε 10 ώρες στη διάθεση μας και για να βγει αυτή η βόλτα πρέπει να έχουμε μέσο όρο ταχύτητας 14.4 χλμ/ώρα και να μην κάνουμε το παραμικρό διάλειμμα. Αυτή η κατάσταση περιγράφεται με μία λέξη: Αδύνατον. 

Παρόλα αυτά, η ομάδα βάζει κάτω τη βόλτα και επειδή δεν είμαστε και τίποτα κομπάρσοι θα ρίξουμε και μια ματιά στον καιρό. Υπεύθυνοι τύποι. Διασταυρώνω 3 προγνώσεις καιρού και καταλήγω:

Ορίστε μας!

Από που να το πιάσεις και που να τελειώσεις. Δεν υπάρχει τίποτα ενθαρρυντικό στις προγνώσεις. Θερμοκρασία γύρω από το μηδέν, υγρασία μέχρι και 97%, ο βοριάς δείχνει ότι θα λυσομανάει και η χιονόπτωση θα μονοπωλήσει το -καιρικό- σκηνικό της ημέρας. Τα κουβεντιάζουμε με τον Ράκο στα viber και για κάποιο λόγο δεν μπορώ να καταλήξω στην αυτονόητη απάντηση. Να απαντήσω ότι δεν πάω. Αφήνω πέρα τη λογική μου και υποκύπτω στην πιπίλα του κοντούλη. Εντάξει, προφανώς και λατρεύουμε να κάνουμε τις βολτάρες μας αλλά το συγκεκριμένο ήταν παράνοια από την ώρα που το αποφασίσαμε. Ο Σπυράκος όταν θέλει να κάνουμε μια βόλτα, θολώνει. Η πραγματικότητα δεν είναι παράμετρος που τη λαμβάνει υπ' όψην.

Το βράδυ πριν από τη βόλτα μας θα την πέσουμε για ύπνο από του Ράκου. Ο εξωτικός Κολωνός είναι πιο κοντά σε σταθμούς Μετρό κι έτσι θα είναι πιο εύκολο και για μένα. Θα μπορέσω να κοιμηθώ λίγη ώρα παραπάνω. Στις 2.55 τα ξημερώματα, βάζω ξυπνητήρι για τις 5. Το ενημερωτικό μήνυμα ότι το ξυπνητήρι μου θα βαρέσει σε 2 ώρες και 5 λεπτά με βάζει και κουνάω το κεφάλι μου. Περίμενα ότι ο συνδυασμός πρωτόγνωρου χώρου για ύπνο μαζί με τις σκέψεις σχετικά με τη βόλτα παίζει και να μη με αφήσουν να κλείσω μάτι. Σκέφτομαι 'χαμπαριάζω εγώ μουν$π4ν@ να μην κοιμηθώ ούτε λεπτό και να πάω να κάνω σερί αυτή τη βόλτα?'. Παραδόξως και με μεγάλη  μου ευχαρίστηση, βλέπω ότι το μυαλό μου δεν σκοπεύει να ταλαιπωρηθεί με σκέψεις για τη βόλτα. Σκέφτομαι ότι, προφανώς από την κουβέντα που είχαμε το μεσημέρι και τελικά καταλήξαμε ότι θα την κάνουμε, έχω αποδεχθεί πλήρως ότι αύριο θα πέσει γαμήσι ανελέητο και καθόλου ευχάριστο λόγω καιρού. Φαίνεται ότι το έχω χωνέψει για τα καλά.

Στις 5 το πρωί το ξυπνητήρι βαράει και νομίζω ότι έχωσα στη μάπα του το πιο σβέλτο snooze που έχω πατήσει στη ζωή μου. Αισθάνομαι ότι ο ύπνος μου είχε ίση χρονική διάρκεια με τηλεοπτικό χρόνο διαφημίσεων σε time out αγώνα μπάσκετ. Στο επόμενο ξυπνητήρι είμαι έτοιμος, σιγά σιγά σαλεύει και ο Ράκος και είμαστε έτοιμοι για τα καφεδάκια μας και κάποιο πρωινό πρωταθλητή. Ο χρόνος κυλάει, εμείς τσιγαράκι και καφέ, κάνουμε και ένα τσεκ στα πράγματα μας αν είμαστε ωραίοι, να μη μας λείψει τίποτα από ρούχα σήμερα. Ξεχυνόμαστε στο δρόμο. Το γεγονός ότι ο δρόμος είναι ήδη βρεγμένος και που και που πέφτει και καμιά ψιχάλα περνάει απαρατήρητο. Η ώρα είναι λίγο προχωρημένη και πρέπει να είμαστε σβέλτοι. Μετρό Κεραμεικός, σε 3' σκάει ο συρμός, πάμε για Δουκίσσης Πλακεντίας να πάρουμε Προαστιακό. Γλαρόσουπα!!! Το τρένο φεύγει στις 7.01 και είμαστε στην αποβάθρα 7.04. Τι μαλακία.... Και να χάσεις το τρένο για -μόλις- 3 λεπτά και να περιμένεις τον μέγιστο δυνατό χρόνο -παρά τρία λεπτά- μέχρι το επόμενο. Καφεδάκι, τσιγάρα, σουσαμένια κουλούρια μια χαρά πήγε ο χρόνος αναμονής. Μέχρι που πλησίασε η ώρα για να έρθει το επόμενο τρένο και με πιάσανε τα άγχη μου. Πόσο άσχημα αισθάνομαι όταν γίνεται πανζουρλισμός για επιβίβαση στο τρένο και εγώ πρέπει να τακτοποιήσω και τη Νταλίκα, αυτό το τεράστιο όχημα. Είναι και οι συμπολίτες για τον πούτσο στην πλειοψηφία τους, τρέχουν να μπουν μέσα πριν 'τον  μαλάκα με το ποδήλατο' και άμα τρακαριστεί και το βλέμμα σου με κανέναν τρως και το βλέμμα του τύπου 'γάμησε μας κι εσύ ρε μαλάκα με το κωλοποδήλατο'. Όλα αυτά ξεπεράστηκαν αναίμακτα κι έτσι είμαστε με το Ράκο στο γνωστό μας μοτίβο όταν ταξιδεύουμε με προαστιακό. Ποδηλατάρες πεταμένες δίπλα στην τουαλέτα, ο Ράκος απευθείας για ύπνο κι εγώ στο χάζεμα απ' έξω με ακουστικά στ' αυτιά. 

Φασάρα από το παράθυρο του Προαστιακού... Σαλαμύκονος απέναντι!

Το τρένο φτάνει στο Κιάτο. Έχουμε ήδη καθυστερήσει μία ώρα. Καθυστερούμε κάνα 20λεπτο ακόμα με διάφορες δραστηριότητες μέσα και έξω από το σταθμό. Δέκα παρά είμαστε πάνω στα ποδήλατα και ξεκινάμε. Η βόλτα είναι ήδη μαθηματικά αδύνατον να βγει. Μια τύπισσα σταματάει στο περίπτερο και λέει στη γυναίκα που δούλευε εκεί 'το έστρωσε πάνω'. Από περιέργεια, ρωτάω που είναι το πάνω. Αναφέρει χωριό που θα βρούμε στο δρόμο μας. Άψογα!

Όντως η εικόνα του ουρανού δεν είναι και πολύ ενθαρρυντική... 

Οι προγνώσεις του καιρού βρήκαν μέρα να πέσουν μέσα σχεδόν σε όλα. Έχουμε ξεκινήσει ήδη και ανηφορίζουμε την πρώτη και δυσκολότερη ανάβαση της διαδρομής η οποία είναι εδώ με το 'καλημέρα'. Κάνει πολύ κρύο, οι δρόμοι είναι εντελώς βρεγμένοι. Η υγρασία είναι σε επίπεδα που μόλις αυξάνω θερμοκρασία σώματος, βλέπω το κεφάλι μου να βγάζει ατμούς. 

Όλα αυτά τα χωριά θα βρεθούν στην πορεία μας. Η λίμνη Δόξα είναι κοντά στον Φενεό...

Η πρώτη ανάβαση δίνει ξύλο. Το γνωρίζαμε. Για να παλέψουμε το τόσο κρύο είμαστε ντυμένοι σαν τα κρεμμύδια. Αλλά με το έργο που παράγουμε για να σκαρφαλώνουμε σιγά σιγά αυτό το πράγμα έχουμε γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα. Και τι κάνεις τώρα; Ξεφορτώνεις κάνα ρούχο; Τι να ξεφορτώσεις... Έχει μηδέν βαθμούς, δεν αστειεύεται! Συνεχίζω σχεδόν αηδιασμένος. Την ανηφόρα την είχα κατά νου. Το ίδιο και το κρύο αλλά.. άλλο να το διαβάζεις στην πρόγνωση και άλλο να το τρως στη μάπα. Τη διαφορά έκανε ο παντελώς βρεγμένος δρόμος. Σκέφτηκα ότι έτσι θα είναι όλη η βόλτα με αυτή την υγρασία. Δηλαδή, ακόμα και όταν θα έχουμε να κάνουμε με κατηφόρες θανάτου εμείς θα κατεβαίνουμε αργά αργά για να μην τσακιστούμε. Μία βόλτα με 3 αναβάσεις στην οποία δεν θα ευχαριστηθείς καμία κατάβαση. Ψάχνω κάτι που να μπορεί να με ευχαριστήσει μήπως και αναστραφεί το αρνητικό κλίμα μέσα μου. 

Κάτι γίνεται με αυτή τη θέα...

Σπυράκος δίνει πόνο στον ανήφορο...

Διάλειμμα για απαραίτητες ανάσες και σουσαμένιο κουλούρι...

Παίζει κάνα χωριό στα βουνά;

Βουνό, όχι αστεία!

Μετά από 2 ώρες πιάσαμε ρετιρέ...

Για τη συνέχεια ξέρω ότι έχουμε μπροστά μας ένα κομμάτι διαδρομής που δεν θα το έλεγα -σε καμία περίπτωση- κατηφόρα θανάτου αλλά είναι αυτό το γλυκό ρολάρισμα χωρίς να κάνεις πετάλι. Και όταν έρχεται μετά από ώρα ανάβασης είναι πάντα ευπρόσδεκτο και από τα αγαπημένα μας. Υπάρχει όμως ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα. Η σκληρή ανάβαση είχε σαν αποτέλεσμα να ιδρώσουν όλα τα φύλλα κρεμμυδιού με τα οποία είμαστε ντυμένοι. Και τώρα που είναι κατηφόρα δεν έχει πετάλι να σε κρατάει σταθερά σε καλή θερμοκρασία. Και έχουμε κάπου στους μηδέν βαθμούς. Το κρύο τρυπάει τα κορμιά μας. Παίζουμε με πολύ δυνατές πιθανότητες να τσιμπήσουμε πολύ βαριά ασθένεια σήμερα. Όσο συνεχίζουμε να κατεβαίνουμε, μπαίνουμε βαθύτερα σε αυτό το σύμπλεγμα βουνών.

Είναι επίσημο πλέον. Ο χιονιάς είναι εδώ.

Τι εννοείτε υπερβολικό; Λίγο ποδήλατο βγήκαμε να κάνουμε

Κι αυτό είναι μόνο η αρχή....

Στο βάθος η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο ...λευκή.

Το κρύο μας έχει σοκάρει. Ο οργανισμός για να καταφέρει να ανταπεξέλθει σε τόσο υψηλές απαιτήσεις πρέπει να σπαταλάει πολλή ενέργεια. Δεν πάει και πολλή ώρα που έχω φάει το παστέλι μου που το θυμάμαι να μου έχει δώσει φτερά σε κάποιες άλλες βόλτες. Σήμερα ήταν σαν να το πέταξα μέσα σε μαύρη τρύπα. Ο Σπυράκος πεινάει κι αυτός (φαντάσου). Μπαίνουμε σε ένα χωριό και μαθαίνοντας ότι το επόμενο σημείο που θα παίξει 'ζωή' είναι στα 10 χιλιόμετρα, μπαίνουμε σε ένα σούπερ μάρκετ να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Το αντρόγυνο που έχει το μάρκετ, μιας και βλέπει 2 τύπους με ποδήλατα σε αυτό το μέρος, με αυτό τον καιρό, λένε να μας κάνουν τις σχετικές ερωτήσεις. Που πάμε, από που ερχόμαστε κλπ. Οι απαντήσεις, τους αφήνουν με ανοιχτό το στόμα και ο άντρας βάζει 2 τσιπουράκια να μας κεράσει, να ζεσταθεί το κοκαλάκι μας. Φυσικά και δεν αντισταθήκαμε. Και ...φυσικά και τα ήπιαμε στην υγειά σου Τόλαρε! Μετά από λίγη ώρα είμαστε έτοιμοι. Νιώθω και πάλι τα χέρια μου και τα πόδια μου. Και έχω και γεμάτο ντεπόζιτο. Είμαστε και πάλι στο δρόμο και καταπίνουμε χιλιόμετρα σε λίγο κατηφορικό οδόστρωμα. Δηλαδή είναι και πάλι θέμα χρόνου να φάμε τη βολή από πρόκες στο στήθος, στα χέρια, παντού. Στον ουρανό υπάρχει ένα αισιόδοξο μήνυμα. Ο ήλιος την ψάχνει έντονα να εμφανιστεί. Κάνουμε λιτανείες. Τον θέλουμε μαζί μας.

Ετοιμάζεται...

Ψάχνεται σαν τρελός...

Να τος... σε λίγη ώρα θα είναι μαζί μας. 

Πάντα ευπρόσδεκτος...

Διανύουμε τα πιο ποιοτικά χιλιόμετρα της βόλτας... Επίπεδο οδόστρωμα, πολύ ελαφρύ πετάλι και ο ήλιος δεν αφήνει το κρύο να μας θερίζει...

Αυτά τα λίγα ηλιόλουστα χιλιόμετρα ήταν η μόνη μας επαφή με τον Ήλιο για όλη την ημέρα. Δεν τον νιώσαμε ποτέ ξανά να μας χαϊδεύει με τις ακτίνες του. Δυστυχώς. Συνεχίζουμε να περνάμε τα χωριουδάκια το ένα μετά το άλλο. Το τοπίο γύρω μας είναι όμορφο και πρωτόγνωρο -τουλάχιστον για ποδηλατική βόλτα. Στη φύση γίνονται αραιά και που διαλείμματα για χτισμένες περιοχές. Σε όλες τις κατευθύνσεις γύρω μας, είμαστε περικυκλωμένοι από καταπράσινες, ψηλές και χιονισμένες κορυφές βουνών. Αν δεν είχαμε μόνιμα την υπόθεση κρύο στο νου μας θα είχε ταξιδέψει το μυαλό μας ακόμα πιο μακρυά απ' ότι ταξιδεύουμε με τα ποδήλατα. Σε κάποια στάση σε ταβέρνα όπου και θέλαμε να γεμίσουμε τα μπουκάλια μας και όχι να αράξουμε για κοψίδια μπροστά στην ξυλόσομπα έχουμε και πάλι το λίγο πολύ γνωστό σενάριο. Δύο άντρες μας κοιτάνε με γουρλωμένα μάτια. Είναι τα παιδιά με τα ποδήλατα. Και μας έχετε δει τώρα πως κυκλοφορούμε. Δεν πείθουμε ότι είμαστε τίποτα επαγγελματίες που βγαίνουν έξω και δίνουν πόνο στο πετάλι στα πλαίσια της προετοιμασίας για το γύρο της Κωλοπετινίτσας. Ενώ ψάχνω τη βρύση, ο Σπυράκος τα λέει με τους τύπους..

Τύπος 1: Που πάτε ρε παλικάρια;

Ράκος: Στη λίμνη Δόξα!

Τύπος 1: Στη λίμνη Δόξα;!;!;!

Τύπος 2: Και από που έρχεστε ρε λεβέντες;

Ράκος: Από την Αθήνα...

Τύπος 2: Από την Αθήνα;!;!;!

Ράκος: Ναι, αλλά ήρθαμε με προαστιακό μέχρι το Κιάτο γιατί αλλιώς δεν προλαβαίναμε να το κάνουμε όλο αυτό σε μία μέρα!

Τύποι 1 & 2: Μπράβο ρε λεβέντες!!!

Όλη αυτή την ώρα δεν έχω δώσει σχεδόν καμία σημασία ούτε στους τύπους, ούτε στην κουβέντα. Αναζητώ στον προάυλιο χώρο μια βρύση για να γεμίσω το μπουκάλι μου και μετά θα τους μιλήσω. Φαίνεται ότι το κρύο σε συνθήκες σωματικής εξόντωσης λόγω ποδηλάτου κάνει το μυαλό να τριπάρει. Λες και δεν βλέπω ότι μπορώ να μπω μέσα στο μαγαζί να γεμίσω το μπουκαλάκι μου τριγυρνάω απ' έξω κοντεύοντας να φτάσω μέχρι τη διπλανή αυλή. Με αγωνία λες και τελειώνει το νερό στον πλανήτη σε 1 ώρα και... προλαβαίνω δεν προλαβαίνω. Μπαίνουμε μέσα στην ταβέρνα, μια ευγενική κυρία παίρνει τα μπουκάλια μας να τα γεμίσει όσο εμείς καθόμαστε μπροστά από μια πελώρια ξυλόσομπα να απολαύσουμε 2 λεπτά υψηλής θερμοκρασίας. Αφού είμαστε έτοιμοι με τα νερά μας κι έχουμε αράξει και 2-3 λεπτά και έχει κατασταλλάξει το σοκ από την παγωνιά, αισθάνομαι κι εγώ έτοιμος να μιλήσω με τους τύπους. Μας προτείνουν έναν εναλλακτικό δρόμο τον οποίο ακόμα δεν έχουν οι χάρτες -λέει- επειδή είναι καινούργιος. Μας λένε ότι θα μας γλυτώσει πολλές στροφές και χιλιόμετρα. Μας λένε και άλλα πολλά. Μιας και το μυαλό μου είναι σε κατάσταση παγωμένη και δεν μπορώ να διαχειριστώ και πολλές πληροφορίες κάνω μια σούμα αυτών που έχουμε πει. Στο χωριό Καρτέρι μπαίνουμε αριστερά για Λαύκα και από την Λαύκα θα πιάσουμε τον καινούργιο δρόμο για Φενεό. Δεν ακούγεται καθόλου δύσκολο. Αφού έχουμε καβαλήσει τα ποδηλατάκια μας και συνεχίζουμε, έρχεται στο μυαλό μου μια λεπτομέρεια που ξέχασα να ρωτήσω τους 2 άντρες. Τη λεπτομέρεια που θα έκανε τη διαφορά. Σαν ποδηλάτες, δεν μας ενδιαφέρουν και τόσο οι πληροφορίες σχετικά με την ποιότητα του οδοστρώματος, ειδικότερα όταν και στις δύο περιπτώσεις μιλάμε για επαρχιακή οδό. Επίσης, δεν μας ενδιαφέρει το γεγονός ότι δεν θα έχει στροφές. Δεν είμαστε με αυτοκίνητο για να πεις ότι κάποιος μπορεί να ζαλιστεί με τα στροφιλίκια. Το κυριότερο που μας ενδιαφέρει είναι η κλίση. Και αυτή την πληροφορία δεν την άντλησα. Για παράδειγμα, τι μας νοιάζει εμάς αν ο νέος δρόμος έχει γαμάτη άσφαλτο αλλά είναι πολύ πιο ανηφορικός σε σχέση με τον παλιό; Ο παγωμένος εγκέφαλος μου δεν λειτούργησε σωστά και δεν έχει πάρει αυτή την πληροφορία. Αυτό το ερωτηματικό θα το βρω μπροστά μου αργότερα.

Συνεχίζουμε το πετάλι σε ίσιο δρόμο και αφήνουμε πίσω μας χιλιόμετρα. Πλησιάζουμε στη λίμνη Στυμφαλία. Έχω μια αγωνία να την δω, θεωρώ ότι θα είναι κάποιο υπέροχο τοπίο. Πινακίδες μας καλωσορίζουν στην Στυμφαλία αλλά δεν βλέπω νερό πουθενά. Η λίμνη Στυμφαλία είναι ολόστεγνη. Μου έκανε εντύπωση. Μια τόσο μεγάλη λίμνη και είναι εντελώς στεγνή τέτοια εποχή.

Η ...λίμνη Στυμφαλία!!!

Αφού έχουμε αφήσει πίσω μας και τη Στυμφαλία, το επόμενο χωριό που θα συναντήσουμε είναι το Καρτέρι. Μετά από λίγη ώρα πετάλι είμαστε στο χωριό Καρτέρι και πάνω στη διασταύρωση όπου θα κάνουμε την παράκαμψη που μας είχαν προτείνει οι δύο άντρες. Πάνω στη διασταύρωση υπάρχει μια αναλυτικότατη -τελικά- πινακίδα που εξηγεί που σε οδηγεί ο κάθε ένας από τους 2 δρόμους που ξεκινούν από τη διασταύρωση. Ο παγωμένος εγκέφαλος μου δεν μου δίνει σχεδόν καθόλου τη δυνατότητα επεξεργασίας πληροφορίας. Κοιτάζω σαν χαζός την πινακίδα και δεν μπορώ να καταλάβω καν που βρισκόμαστε. Δεν σκέφτομαι καν να βγάλω το τηλέφωνο μου όπου έχω την χαραγμένη μας πορεία να δω ποια θα είναι η παραλλαγή. Εκεί θα μπορούσα να απαντήσω και στο ερώτημα που με έκαιγε. Τι είδους κλίσεις θα αποφύγουμε και τι κλίσεις πάμε τελικά να ανέβουμε. Περιττό να αναφέρω ότι ο Ράκος σε όλο αυτό δεν μπορεί να βοηθήσει στο παραμικρό. Τα 'πως' και 'τι' στις βόλτες δεν τον ενδιαφέρουν και ξέρει απλά ότι μπορεί να ρωτάει εμένα. Αποφασίζουμε να στρίψουμε αριστερά για Λαύκα για να βρούμε εκείνο τον νέο δρόμο. Μετά από 500 μέτρα πηγαίνοντας προς Λαύκα, βλέπω μια πινακίδα που μας λέει ότι δεξιά πάμε για Φενεό. Θεωρώ ότι απλά αυτός ο δρόμος σε ξαναβγάζει πάνω στον κεντρικό από όπου και στρίψαμε. Μπαίνουμε μέσα στη Λαύκα και βρίσκουμε ένα παλικάρι και λέμε ας τον ρωτήσουμε. Στο μυαλό μας έχουμε ότι αν πάμε ευθεία, βγαίνουμε στον καινούργιο δρόμο. Με τα πολλά, το παλικάρι μας λέει ότι αν πάμε ευθεία βγαίνουμε σε χωματόδρομο και ότι για να πάμε στον Φενεό θα στρίψουμε στην διασταύρωση που μόλις περάσαμε. Το μυαλό μου καίγεται. Θεωρώ δεδομένο ότι εκείνη η διασταύρωση σε βγάζει στο δρόμο τον οποίο αφήσαμε για να επιλέξουμε τον καινούργιο. Και έχει και μια δαιμονισμένη ανηφόρα μέχρι να τον συναντήσεις που δεν θα ήθελα να την ανέβω με τίποτα. Έχω πλέον αμφιβολίες για το αν υπάρχει καινούργιος και παλιός δρόμος. Το παλικάρι που μας εξηγεί δεν είναι ξεκάθαρος. Του κάνω την κατάσταση σε ταλιράκια μπας και βγάλουμε άκρη. 

Σταυράκος: Ερχόμαστε από το Καρτέρι και μπήκαμε από την Λαύκα γιατί μας είπαν ότι υπάρχει ένας νέος πιο ήπιος δρόμος για να πάμε Φενεό

Τύπος: Ναι, είναι στη διασταύρωση που περάσατε πριν από λίγο

Σταυράκος: Μα αυτή η διασταύρωση δεν μας βγάζει πίσω στο δρόμο τον οποίο αφήσαμε για να μπούμε από Λαύκα;

Τύπος: Από εδώ άμα πας ευθεία θα βγεις σε χωματόδρομο. Ο μόνος δρόμος για Φενεό είναι από την διασταύρωση που σου είπα.

Σταυράκος: Δηλαδή ο δρόμος για Φενεό είναι ένας και μοναδικός; Δεν υπάρχει κάποιος νέος και κάποιος παλιότερος; 

Τύπος: Ένας είναι ο δρόμος.

Ανεβαίνουμε πάνω στα ποδήλατα μας και συνεχίζουμε. Κάποια περίπτωση από τις 2 που συναντήσαμε και πήραμε πληροφορίες, μας έλεγε μαλακίες. Δεν γίνεται αλλιώς. Έχω τρελαθεί εντελώς γιατί θεωρώ πως κάναμε απλά μια παράκαμψη και τώρα θα ανέβουμε μια τιτάνια ανηφόρα για να ξαναβγούμε στον ίδιο δρόμο. Αφού την ανεβαίνουμε βλέπω ότι θα συνεχίσουμε στο ίδιο ανηφορικό μοτίβο. Η συγκεκριμένη διαδρομή δεν είναι στο χαραγμένο κομμάτι που έχω στο bikemaps κι έτσι από το τηλέφωνο δεν μπορώ να βρω τι και πως. Έχουμε ξεκινήσει και ανεβαίνουμε πολύ σκληρά.

Μέσα σε λίγη ώρα έχουμε ανέβει ήδη ψηλά... Τι χάρτες και μαλακίες... Από εδώ μπορώ να τα δω όλα!

Σε αυτό το σημείο εδώ έκατσα και ξέπλεξα το κουφάρι γιατί έπρεπε να καταλάβω ακριβώς τι συμβαίνει. Όση ώρα ανεβαίναμε το τι χριστοκάντηλο είχαν ακούσει οι ...πληροφοριοδότες δεν περιγράφεται. Πλέον όμως έχω καταλάβει. Βρισκόμαστε στο σημείο όπου ξεκινάει η δεύτερη πολύ σκληρή ανάβαση της διαδρομής μας. Βρισκόμαστε όντως στον καινούργιο δρόμο. Ο παλιός φαίνεται στο βάθος της φωτογραφίας. Έχουμε να ανέβουμε μάλλον πολύ σκληρά αλλά δεν είμαστε 'ριγμένοι' από την επιλογή μας. Βλέπω τον παλιό δρόμο να κάνει φιδάκια και να σκαρφαλώνει το απέναντι βουνό. Το μυστήριο λύνεται. Οι δύο τύποι μας είχαν δώσει ολόσωστες οδηγίες 20 χιλιόμετρα πιο πριν αλλά ο κόπανος στη Λαύκα δεν ένιωθε να μας εξηγήσει τι συμβαίνει με τους δρόμους, 2 χιλιόμετρα δίπλα από το χωριό του. Έπρεπε να βγω στο ξέφωτο για να καταλάβω. Με το μυστήριο λυμένο πια, το μυαλό θα ξεκουραστεί τουλάχιστον από αυτή την έννοια και θα συγκεντρωθεί στο γολγοθά που απλώνεται μπροστά μας. Σκληρές ανηφόρες, χιόνια παντού δίπλα μας. Σιγά σιγά συγκεντρώνομαι απόλυτα στο πετάλι. Ανεβαίνω αργά και σταθερά και που και που κάνω στάσεις της τάξεως των 30 δευτερολέπτων ίσα ίσα να ξεπιαστεί ο κώλος μου. Στάσεις για τις οποίες δεν βάζω καν φωνή στον Ράκο που προπορεύεται λίγα μέτρα. Φαίνεται ότι η ανάβαση στο Topes de Collantes στην Κούβα άφησε παρακαταθήκη σοβαρή. Έχω ανέβει για σήμερα ήδη ένα βουνό 15 χιλιομέτρων χωρίς να πάρω καθόλου στα χέρια το ποδήλατο και τώρα βρισκόμαστε στο δεύτερο βουνό το οποίο δεν ξέρω τι διάρκεια θα έχει αλλά σίγουρα δεν θα είναι 15 χιλιόμετρα. Όσο ανεβαίνουμε, το τοπίο και οι καιρικές συνθήκες αγριεύουν. Μην ξεχνάς ότι βρισκόμασταν ήδη σε υψόμετρο πριν ξεκινήσουμε να ανεβαίνουμε αυτό το βουνό. Από το δρόμο έχουν περάσει φορτηγά που έχουν ρίξει αλάτι. Δεξιά και αριστερά μόνο έλατα πλέον. Χιονισμένα έλατα για την ακρίβεια. Ακόμα και η φωτογραφία όμως έχει επίπεδο δυσκολίας. Σταμάτα, βγάλε γάντι, πάγωσε, κάνε την εικόνα σου, φόρα γάντι, φύγε. Γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι είναι κάτι που δεν μπορεί να συμβαίνει όλη την ώρα. Και η ώρα, για άλλη μια φορά, έχει κυλήσει επικίνδυνα εις βάρος μας. Από την πρώτη φορά που είχαμε δει τα χιόνια μπροστά μας, είχαμε αποφασίσει με τον Ράκο ότι πάμε προς τη λίμνη Δόξα και βλέπουμε. Δεν μπορούσαμε να σχεδιάσουμε κάτι παραπάνω. Ανηφόρα στην ανηφόρα, βρίσκομαι πάλι σε σημείο να στάζει ιδρώτες μέχρι και το καπέλο μου στη στιγμή που δίπλα μου υπάρχουν χιόνια και πρέπει πλέον να βρισκόμαστε στους μείον κάτι. Οξύμωρο. Μετά από -δεν ξέρω- πόση ώρα έχουμε ανέβει αρκετά ψηλά και έρχεται το σημείο όπου ο καινούργιος δρόμος συναντιέται με τον παλιό και συνεχίζουν σαν ένας κοινός δρόμος. Πλέον μπορώ να έχω εικόνα πάνω στο διάγραμμα της υψομετρικής απεικόνισης της βόλτας, για το που βρισκόμαστε. Σε πολύ λίγο ξεκινάμε για κατηφόρες θανάτου. 

Ουρανό πιάσαμε Νταλικάρα μου!!!

Πίσω από το βουνό στη δεξιά πλευρά της εικόνας είναι η Λαύκα από όπου και ξεκίνησε αυτή η ανάβαση και στο αριστερό κομμάτι της εικόνας φαίνεται ο παλιός δρόμος που καταλήγει στο σημείο που βρισκόμαστε σκαρφαλώνοντας από άλλο βουνό.

Το σκηνικό του καιρού αλλάζει εντελώς απότομα. Ξεκινάει και φυσάει πολύ και παράλληλα αρχίζει και η χιονοθύελλα!

Τι φάση ρε μλκ;!;!;!

Ερασιτεχνική αθλητική ομάδα Ζωή... Ποδήλατο στα 1.000 μέτρα υψόμετρο και η χιονοθύελλα μόλις έχει ξεκινήσει!

Η συνέχεια της διαδρομής λέει ότι πάμε για κατηφόρα θανάτου αρκετών χιλιομέτρων και μετά ανεβαίνουμε λίγο και φτάσαμε στη λίμνη Δόξα. Βρισκόμαστε στο σημείο όπου έχουμε αφήσει πίσω μας 2 βουνά και μπροστά μας ανοίγει ένα νέο τοπίο. Η εικόνα δεν είναι και πολύ ενθαρρυντική για τις καιρικές συνθήκες που επικρατούν στο νέο μας τοπίο. 

Τραμπουκισμός!

Το νέο τοπίο και η χιονοθύελλα μαζί με τα πολλά μποφόρ δημιουργούν κάποια νέα δεδομένα πολύ σοβαρά και επικίνδυνα. Η ώρα είναι 15:00 και θέλουμε ακόμα 20 χιλιόμετρα για να φτάσουμε. Τα σκέφτομαι γρήγορα και μόλις πάει να ξεκινήσει η κατηφόρα θανάτου λέω στον Σπυράκο να σταματήσει να συζητήσουμε. Από αρκετές ώρες πιο πριν, το σενάριο της χαραγμένης διαδρομής έχει καεί. Δεν προλαβαίναμε για κανένα λόγο να κάνουμε τον κύκλο των 140 χιλιομέτρων. Είχαμε καταλήξει ότι πάμε προς τη λίμνη Δόξα και γυρνάμε από τον ίδιο δρόμο πίσω, κάτι που είναι πιο σύντομο. Η φύση όμως εδώ μας δείχνει νέα δείγματα. Πολύ έντονη χιονοθύελλα, πολλά μποφόρ και πολλή ομίχλη. Η εκκίνηση της κατηφόρας θανάτου στην οποία βρισκόμαστε είναι ένα πολύ κομβικό σημείο. Γιατί εντάξει, είναι πολύ εύκολο να κατέβεις σαν τρελός 7-10 χιλιόμετρα. Στο γυρισμό όμως θα έχεις να τα ανέβεις και μπορεί να σου πάρει μέχρι και 2 ώρες. Αυτό σημαίνει ότι αν συνεχίσουμε για λίμνη Δόξα, στην επιστροφή η νύχτα θα μας πιάσει μέσα σε βουνό στο οποίο απ' ότι φαίνεται θα χιονίζει μανιωδώς εδώ και 3-4 ώρες. Και θα έχουμε μπροστά μας άλλα 30-40 χιλιόμετρα πάνω σε υψόμετρα μέχρι να πλησιάσουμε το Κιάτο όπου και -λογικά- θα ηρεμεί η κατάσταση. Η φύση μας έδειξε τα δόντια της. Μπορεί να έχουμε γίνει άσσοι στο ποδηλατικό κομπαρσιλίκι αλλά με την φύση δεν θέλουμε να τα βάλουμε. Αφού αναλύσαμε όλες αυτές τις πληροφορίες ήταν άμεση και κοινή η απόφαση ότι πρέπει να γυρίσουμε προς τα πίσω. Δεν θα δούμε τη λίμνη Δόξα. Τουλάχιστον όχι σήμερα. 

Χωνεύω αρκετά γρήγορα αυτή τη μικρή ήττα. Η επιστροφή δεν είναι και ότι πιο εύκολο. Για αρχή, έχουμε να κατέβουμε το θηρίο που ανεβαίναμε τόση ώρα κάτω από τρελή χιονόπτωση. Ο Σπυράκος δεν θα ξεκινήσει για αυτή την κατάβαση αν δεν αλλάξει ρούχα. Εγώ σκέφτηκα ότι ωραία θα ήταν να φορούσα κι εγώ στεγνά ρούχα μιας και είμαι μούσκεμα από τον ιδρώτα αλλά χιονίζει τόσο πολύ που σκέφτομαι ότι μετά από αυτή την κατάβαση θα είναι άχρηστη και η δεύτερη αλλαξιά μου και δεν θέλω να μου συμβεί αυτό από τόσο νωρίς. Ξεκινάμε να κατεβαίνουμε. Σοκ και δέος. Το κρύο μαστιγώνει κάθε σπιθαμή του κορμιού μου. Τα χιόνια μπαίνουν στα μάτια μου και δεν μπορώ να δω καλά. Ο δρόμος είναι βρεγμένος για τα καλά αλλά ευτυχώς δεν είναι ακόμα παγωμένος. Όχι ότι δεν είναι επικίνδυνος αλλά δεν είναι απαγορευτικός. Κατεβαίνω σαν δαιμονισμένος αλλά κάνοντας και χρήση φρένου μη φύγω σε καμιά πλαγιά και ψάχνουν τα κομμάτια μου στα έλατα. Που και που ρίχνω μια ματιά να δω τη φιγούρα του Σπυράκου. Όποτε γυρνάω και τον βλέπω ανακουφίζομαι. Δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση κάποια πτώση. Φτάνω πρώτος στη Λαύκα και κατεβαίνω από το ποδήλατο μέχρι να έρθει ο Σπυράκος. Τα έχω χαμένα. Είμαι σοκαρισμένος και παγωμένος. Στηρίζω τη Νταλίκα στο δίχαλο, πέφτει κάτω, σπάει η βάση για το κοντεράκι μου, σπάει λίγο ο λεβιές ταχυτήτων. Την σηκώνω, βλέπω τις ζημιές, δεν μπορώ ούτε να βρίσω. Χοροπηδάω, κάνω διατάσεις, τρίβω τα χέρια μου, είμαι πιο παγωμένος από ποτέ. Σκάει και Σπυράκος εξίσου σοκαρισμένος και ξεκινάμε επιτόπου. Τώρα ο δρόμος ισιώνει, θα κάνουμε πετάλι και θα ζεσταθούμε σε λίγη ώρα. Τι κατάρα να μην μπορείς να ευχαριστηθείς ούτε την κατάβαση ενός βουνού!

Συνεχίζουμε το πετάλι, να κάνουμε την ίδια διαδρομή με αντίθετη φορά κατευθυνόμενοι προς Κιάτο. Η κούραση -τουλάχιστον για μένα- είναι αυξημένη. Έχουμε ταλαιπωρηθεί πολύ σκληρά σε γενικές γραμμές σε αυτή τη βόλτα. Και έχουμε ανέβει και 2 βουνά ήδη. Τώρα θα έχουμε μπροστά μας ένα επίπεδο κομμάτι με κάποια σκαμπανεβάσματα και θα κλείσουμε με μια μεγάλη τσουλήθρα που θα μας ρίξει στο Κιάτο. Όχι και μεγάλος βαθμός δυσκολίας δηλαδή. Μη φας.... έχουμε γλαρόσουπα!!! Καθώς κάνουμε το πετάλι μας ωραίοι στη φλατίλα, Βοριάς 4-5 μποφόρ κόντρα στη μάπα μας! Λες και θα ήταν κακούργημα να κάνουμε λίγο χαλαρό πετάλι. Η ώρα έχει περάσει και είναι σίγουρο ότι θα μας πιάσει σκοτάδι στο δρόμο για άλλη μια φορά. Είναι και λογικό για σήμερα. Είναι η μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου. Αλλά έχουμε μια σχετική άνεση από την άποψη ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αργήσουμε τόσο που δεν θα προλάβουμε προαστιακό. Οπότε έχοντας καλύψει ένα μεγάλο κομμάτι της απόστασης, θα κάνουμε και πάλι στάση στο ίδιο μάρκετ που μας κεράσανε και τσιπουράκι όταν ερχόμασταν. Πεινάω πάλι σαν λύκος και επειδή οι αντοχές μου έχουν δοκιμαστεί σκληρά σε όλα τα επίπεδα με έχει πιάσει μια νύστα. Φρόντισα να κοιμηθώ και ...2 ολόκληρες ώρες για να κάνω αυτή τη δοκιμασία! Θέλω να φάω και να πιω έναν πολύ δυνατό καφέ μπας και τσιτώσω λίγο. Είναι πολύ δύσκολο να έχεις να παράξεις τόσο πολύ έργο ενώ λειτουργείς σε safe mode. Σου φαίνεται γολγοθάς ακόμα και το νορμάλ πετάλι στην ευθεία. Η θεία στο σούπερ μάρκετ μας θυμάται πολύ καλά -και πως να μας ξεχάσει άλλωστε- και μας ρωτάει τι και πως για τη βόλτα. Της λέμε τι έγινε και την ενημερώνουμε ότι θα χρησιμοποιήσουμε και πάλι το τραπεζάκι για να αράξουμε, να φάμε, να ζεσταθούμε, να ανασυγκροτηθούμε. Είναι το σημείο όπου θα αλλάξω κι εγώ να βάλω τα στεγνά μου. Το ισοθερμικό μου, το t-shirt, η φούτερ και το αντιανεμικό που φοράω πρέπει να ζυγίζουν κάπου στα 5 κιλά από τον ιδρώτα. Μέσα σε 2 λεπτά είμαι ο τύπος που αράζει σαν πασάς με στεγνά ρούχα, πίνει σκέτο φραπέ, αναπληρώνει τη χαμένη ενέργεια τρώγοντας και απολαμβάνει θερμοκρασία δωματίου. Ζωάρα! Δεν ήθελα να σηκωθώ με τίποτα. Δεν μας κυνηγάει κανείς. Έξω βραδιάζει και έχουμε μπροστά μας καμιά 15 χιλιόμετρα ανάμικτων κλίσεων και μετά τσουλήθρα μέχρι το Κιάτο. Το σώμα μου είναι πιασμένο παντού. Για την παραμικρή κίνηση που κάνω αγκομαχώ. Το διάλειμμα μας τελειώνει, έξω το χιόνι πέφτει και είναι η ώρα που θα συνεχίσουμε να το τρώμε στη μάπα. Καβαλάμε και συνεχίζουμε για την επιστροφή μας. Σιγά σιγά βραδιάζει για τα καλά πλέον και είμαστε για άλλη μια φορά σε γνώριμο μοτίβο. Πετάλι σε ολοσκότεινο επαρχιακό δρόμο. Σε καλύτερη μοίρα από την Κούβα όμως μιας και τώρα διαθέτουμε τα φώτα μας. Έχοντας σκοτεινιάσει για τα καλά, το φως μου σε λειτουργία φλας με κάνει και τριπάρω. Βλέπω σκιές, βλέπω χρώματα, βλέπω ανύπαρκτα πράγματα. Βάζω το φως να είναι μόνιμα αναμμένο για να μην τρελαθώ. Ο δρόμος έχει μια ελαφρά ανηφορική κλίση που σε ουδέτερη κατάσταση δεν θα ήταν τίποτα ιδιαίτερο αλλά ο κόντρα βοριάς το κάνει εξουθενωτικό. Μετά από κάνα μισάωρο στο πετάλι όχι μόνο έχω αρχίσει και παίρνω καλή θερμοκρασία αλλά έχω αρχίσει και ιδρώνω για τα καλά παρόλο που δεν το περίμενα με τίποτα. Δεν ήθελα και τη δεύτερη αλλαξιά μου βρεγμένη για να μην πεθάνω από κρυοπαγήματα στον προαστιακό. Συνεχίζουμε άλλοτε δίπλα δίπλα και κουβεντούλα με τον Ράκο και άλλοτε ο καθένας μόνος του στις δεδομένες παραισθήσεις που προσφέρει το να κάνεις ποδήλατο μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Ο Ράκος έχει κάποιες τρελές ερωτήσεις για τη διαδρομή. Παρόλο που είναι η ίδια διαδρομή απ' όπου ήρθαμε, ο τύπος δεν θυμάται τίποτα. Με ρωτάει αν έχουμε να ανέβουμε κάποιο βουνό, αν έχουμε μετά να κατέβουμε κάνα βουνό. Το να λέει ασυναρτησίες ο κοντούλης όταν κουράζεται σε ποδηλατάδα δεν είναι κάτι που μου κάνει εντύπωση πια αλλά εδώ ξεπερνούσε τον εαυτό του. Ο μόνος τρόπος για να δω που μας πάει η διαδρομή είναι τα αυτοκίνητα που βλέπαμε μπροστά μας. Δεν ήθελα να βγάζω το κινητό και να κοιτάζω πότε θα έρθει η λύτρωση. Ανεβαίνουμε ένα ανηφορικό κομμάτι που απ' ότι θυμόμουν από το 'πήγαινε' παίζει βάσιμα να είναι το τελευταίο. Μόλις το καταπίνουμε και αυτό, ζητάω στάση για κατούρημα. Βγάζω το κινητό να εξακριβώσω τη θέση μας. Όντως, το στίγμα του gps πάνω στο διάγραμμα της υψομετρικής απεικόνισης, είναι ακριβώς στη 'μύτη'. Ανακοινώνω με περίσσια καύλα στο Ράκο ότι ξεκινάμε για κατηφόρες θανάτου. Το ακόμα πιο γαμάτο της υπόθεσης είναι ότι ο δρόμος είναι στεγνός. Η τσουλήθρα θα είναι αφρενάριστη. Στο απόλυτο σκοτάδι. Και όσο και να παγώσουμε, μετά από αυτή την κατάβαση είμαστε καρφί στον προαστιακό. Δεν τις χορταίνω αυτές τις καταβάσεις. Κατεβαίνω δαιμονισμένα και βάζω τα χέρια μου στα φρένα μόνο σε κάτι σημεία που δεν έβλεπα που πάει ο δρόμος. Αδρεναλίνες στα κόκκινα, απόλυτη αίσθηση ελευθερίας. Ταχύτητες κοντά στα 60 χιλιόμετρα πάνω σε ρόδες ποδηλάτου και με 20 μέτρα -μέγιστο- οπτικό πεδίο. Το κρύο με διαπερνάει αλλά δεν μπορεί να ισιώσει το χαμόγελο στα μούτρα μου. Το τρενάκι του τρόμου φτάνει στο τέλος του. Η διάρκεια του ήταν πολύ δίκαιη αλλά όπως όλα τα παιδιά έτσι κι εμείς, λατρεύουμε το τρενάκι του τρόμου και δεν θα λέγαμε ποτέ όχι σε άλλη μια βόλτα. 

Μετά από λίγα χιλιόμετρα βρισκόμαστε στον προαστιακό σταθμό στο Κιάτο. Είναι 7.20 και το τρένο φεύγει 7.25. Ψωνίζουμε τα -γνώριμα πλέον στο σταθμό του Κιάτου- σνακς της κακιάς ώρας και πάμε τρέχοντας για τη Γραμμή 4. Ούτε μπύρα, ούτε τσιγάρο, τίποτα. Τρέχοντας στο τρένο.

Όσο ο Ράκος αλλάζει για άλλη μια φορά μέσα στο βαγόνι, δεν μπορώ να τον περιμένω και απολαμβάνω το υποτιθέμενο γεύμα του πρωταθλητή. 

Η ζεστασιά του βαγονιού αρχίζει και καταλαμβάνει το κορμί μου. Πλησιάζω πλέον τις ...κανονικές συνθήκες. Ο Ράκος θα πάρει έναν υπνάκο κι εγώ θα ακούσω λίγα ραπς, χαζεύοντας τη Νταλίκα και μη μπορώντας να πιστέψω τι ξεκινήσαμε να κάνουμε σήμερα. Έχοντας φτάσει πλέον στο Μετρό σκέφτομαι ότι η βόλτα δεν έκλεισε με ωραίο τρόπο. Ήταν πολύ βιαστικό το να μπούμε με τη μία μέσα στο τρένο. Θα κατέβω Αγιά Μαρίνα με το μετρό για να έχω κατηφόρα μέχρι τον Κορυδαλλό. Θέλω να πιω μια μπύρα και να καπνίσω δύο τσιγάρα σαν άνθρωπος.

Αυτό το λες και ...άραγμα του πρωταθλητή!!!

Το επίπεδο στο κομπαρσιλίκι έχει πάει αλλού μετά και από αυτή τη βόλτα. Μπορεί να είναι και ανησυχητικό. Καταστρώνουμε σχέδια για βόλτες-αποστολή αυτοκτονίας και ξεκινάμε και πηγαίνουμε. Για οποιεσδήποτε συνθήκες μπορεί να συναντήσουμε δεν υπάρχει η αναβολή και η ακύρωση. Υπάρχει το 'πάμε και βλέπουμε'. Ίσως και να αποτελεί δικαίωση όμως ότι μετά από κάθε αποστολή αυτοκτονίας είμαστε πιο ευτυχισμένοι και πιο έμπειροι. Προσωπικά για αυτή τη βόλτα ήμουν στα όρια της άρνησης γιατί οι προβλέψεις λέγανε ότι δεν θα μπορούμε να ευχαριστηθούμε τίποτα. Καταπονηθήκαμε πολύ σκληρά για να τα βγάλουμε πέρα, ακόμα και αν δεν φτάσαμε τελικά στον προορισμό μας. Ήταν κάτι που πλέον δεν περνούσε από το χέρι μας. Πόσο ακόμα πιο δυνατοί θα βγήκαμε μετά και από αυτό... Έτσι μας αρέσει εμάς. Να κάνουμε ότι γουστάρουμε!

Άντε και του χρόνου!!!

Αγάπα δυνατά.. και πάτα γερά...

γιατί είναι τόσο φωτεινό το μέλλον τόσο που θα ξεχάσω το χθες...

κάθε φορά που θα πέφτεις... να σηκώνεσαι ξανά...

γιατί είναι τόσο φωτεινό το μέλλον τόσο που θα ξεχάσω το χθες...

από τον πιο βαθύ βυθό... μέχρι το πιο ψηλό βουνό...

γιατί είναι τόσο φωτεινό το μέλλον τόσο που θα ξεχάσω το χθες...

κι από το πιο ψηλό βουνό... μέχρι ψηλά στον ουρανό...

γιατί είναι τόσο φωτεινό το μέλλον τόσο που θα ξεχάσω το χθες...