Βόλτα με τους rookies στο εξοχικό...

  Έντονη ποδηλατική δραστηριότητα λίγο πριν το 2016 αποτελέσει παρελθόν. Πριν -καλά καλά- καταλαγιάσουν τα κρυοπαγήματα από τα τελευταία κατορθώματα στην προσπάθεια μας να επισκεφθούμε τη λίμνη Δόξα, η ερασιτεχνική αθλητική ομάδα Ζωή... Ποδήλατο βρίσκεται και πάλι στο δρόμο για μία ακόμα εμπειρία. Αυτή τη φορά η ομάδα δεν αποτελείται από τους συνήθεις ύποπτους. Αυτή τη φορά η ομάδα αποτελείται από 4 παίχτες. Οι 2 είναι πρωτοεμφανιζόμενοι στο παιχνίδι. Θα τους βάλουμε στο κλίμα με μία επίσκεψη στο 'εξοχικό'. Την Αίγινα δηλαδή.

  Αν θυμάμαι καλά, βρισκόμασταν να ανεβαίνουμε κάποιο βουνό στην πορεία μας προς λίμνη Δόξα όταν ο Ράκος μου ανακοίνωσε 'ο Νικόλας θέλει να τον πάμε μπουρδελότσαρκα'. Είχε κανονίσει το ρεπάκι του και κόλλησε στον κοντούλη για να πάμε καμιά βόλτα καλή. Σιγά που θα χαλάσουμε το χατήρι του Νικόλα. Άλλο που δε θέλουμε κι εμείς να παίζουν και νέοι συμμετέχοντες στα ποδηλατικά κομπαρσιλίκια. Κουβεντιάζω με τον Ράκο και λέμε να του δώσουμε μια γκάμα επιλογών να επιλέξει που θέλει να είναι η παρθενική του βόλτα. Επιλογές βατές για να τον γλυκάνουμε, μην του πιούμε το αίμα στην πρώτη ποδηλατάδα και δεν μας ξαναπάρει ούτε για καφέ! Ο Ράκος τελικά πρέπει να τον έκανε πουτανάκι του και αντί να του δώσει κάποιο περιθώριο επιλογής, πιστεύω ότι απλά του ανακοίνωσε ότι θα πάμε στην Αίγινα. Ακόμα κι έτσι να έγινε, η Αίγινα είναι φοβερή επιλογή. Σου αλλάζει τη διάθεση μόνο και μόνο που μπαίνεις σε καράβι για να φτάσεις μέχρι εκεί. Είναι ένα νησί στο οποίο η βόλτα σου θα βγει μέγιστο 60 χιλιόμετρα άμα θέλεις να την περικυκλώσεις για τα καλά. Διαθέτει πολύ όμορφα φυσικά τοπία και σου δίνει την ευκαιρία να κάνεις πετάλι μέσα σε πευκοδάση και μετά δίπλα στη θάλασσα. Και άμα έχει και ωραία μέρα; Σίγουρα άραγμα παραλία και βουτιά. Δεν ακούγεται παραδεισένιο; Είναι! Γι' αυτό άλλωστε η Αίγινα πλέον αποτελεί το εξοχικό μας. Από πέρσι τον Δεκέμβρη που την πεταλιάσαμε, την έχουμε επισκεφθεί άλλες 2 φορές. Ο Νικόλας είναι μέσα. Προσεγγίζω και τον φιλάρα μου τον Διονύση ο οποίος ήδη γνωρίζεται με τον Νικόλα από το καλοκαίρι. Εγώ μέχρι σήμερα δεν είχα κάνει πάνω από 10 λεπτά παρέα με τον Νικόλα. Ο Διονύσης είναι μέσα και αυτός. Αυτή τη φορά φαίνεται να το εννοεί κιόλας γιατί μας τα έχει ξαναπεί αυτά αλλά πάντα κάτι γίνεται στο τέλος και δεν ακολουθεί. Όχι σήμερα όμως. Σήμερα η ομάδα θα έχει 2 rookies. Τον Νικόλα και τον Διονύση. Ο Νικόλας με ένα μπάνικο mountain bike, την Ακρίδα. Ο Διονύσης με το παραδοσιακό fixάκι του κάτι το οποίο με έχει βάλει σε σκέψεις αλλά σε καμία περίπτωση σε επίπεδο ανησυχίας. Η διαδρομή μας περιλαμβάνει μια σχετικά σοβαρή ανάβαση 3-4 χιλιομέτρων που σε δεν αποτελεί φόβητρο για κανέναν από εμάς. Απλά το fixάκι δεν είναι φτιαγμένο για αναβάσεις. Έχω στο νου μου ότι ακόμα και αποκαρδιωτική να είναι η φάση της ανηφόρας για τον Διονύση, θα περπατήσω μαζί του για την παρέα. Σήμερα δεν μας κυνηγάει ο χρόνος. Είμαστε αρκετά άνετοι. 

  Την προηγούμενη μέρα το βράδυ ο Νικόλας θα ακολουθήσει την πετυχημένη συνταγή του 'πως να χάσεις το καράβι/τρένο/οτιδήποτε'. Θα κοιμηθεί στου Ράκου. Εγώ με τον Διονύση μιας και μένουμε σχεδόν στην ίδια γειτονιά, έχουμε συνάντηση στις 8.05 με σκοπό να βρούμε τους άλλους δύο στο λιμάνι και να φύγουμε με τον Άγιο Νεκτάριο στις 8.30. Το σχετικό group στο viber έχει πάρει φωτιά. Ο Νικόλας και ο Ράκος κελαηδάνε. Γουστάρω κι εγώ γιατί είμαι ενθουσιασμένος που θα πάμε για ποδήλατο τετράδα. Σε κάποια φάση λέμε να το λήξουμε για να κοιμηθούμε να είμαστε μάγκες το πρωί. Λέω στον Νικόλα να έχει το νου του γιατί ο Ράκος είναι γελοίος με τα ραντεβού. Μένω άναυδος όταν η επόμενη γραμμή στο viber είναι μήνυμα του Ράκου το οποίο γράφει 'Σταύρο, ο Νικόλας είναι χειρότερος από μένα στα ραντεβου'. Πριν προλάβω να κουνήσω το κεφάλι μου με το στιλ 'α καλά.... κατάλαβα', νέο μήνυμα από τον Ράκο στο viber: 'Το έχω πάνω μου...'. Γελάω μόνος μου καθώς αναλογίζομαι ότι οι πιθανότητες να μην ταξιδέψουμε μαζί είναι πολύ μεγάλες. Δεν σοκάρομαι... έχει ξαναγίνει άλλωστε αυτό. Και αύριο θα είμαι και με Διονύση. Δε γαμιέται... πολύ πολύ να πιούμε έναν σούπερ καφέ στο λιμάνι της Αίγινας σε περίπτωση που συμβεί κάτι τέτοιο. 

  8.03 βρίσκομαι στο σημείο συνάντησης με τον Διονύση. Με τα πολλά, όταν πια το ρολόι μου έδειξε 8.12 η πρώτη Παναγία της ημέρας ήταν γεγονός. Σκέφτομαι 'λες ρε μαλάκα....;' . Παίρνω τηλέφωνο. Ο Διονυσάρας είναι στο δρόμο και σε 3' φτάνει στο σημείο. Σχεδόν οριακή η φάση αλλά όλα καλά. Φτάνοντας στο λιμάνι πάω να βγάλω εισιτήρια, ο Διονύσης για τα καφεδάκια, να γίνονται οι δουλειές παράλληλα να γλυτώνουμε χρόνο. Δεν βλέπω πουθενά τους άλλους. Όπως και να 'χει, εμείς θα επιβιβαστούμε σε κάθε περίπτωση και αν οι άλλοι δεν έρθουν θα τους περιμένουμε στο εξοχικό, όχι στη μούργα του λιμανιού του Πειραιά. 

Σέλφι στο κατάστρωμα με Διονυσάρα....

Έχουμε σαλπάρει παιδιά... Καλό ταξίδι να έχουμε!

Την ίδια στιγμή... κάποιοι βγαίνουν σέλφι στο λιμάνι του Πειραιά....

Ναι. Όπως πολύ καλά καταλάβατε, δεν ταξιδέψαμε και οι 4 μαζί. Ο Ράκος κυκλοφορεί με αυτό το τραγικό ποσοστό της τάξεως του 33,3% όσον αφορά τις πιθανότητες να προλάβει το πλοίο για Αίγινα. Τρεις φορές έχουμε πάει, τις δύο το έχει χάσει. Αφιερώνω λίγα λεπτά για να πω στο Διονύση πόσο γελοίος είναι ο κοντούλης με τις ώρες, τα ραντεβού και ότι έχει να κάνει με τη διαχείριση του χρόνου. Μιλάμε στα τηλέφωνα και μας λένε ότι φεύγουν και αυτοί σε λίγη ώρα με το δελφίνι. Το φοιτητικό του πάσο θα τον κάνει μάγκα, μόνο ο Νικόλας θα την πληρώσει τη μαλακία του. Εν τω μεταξύ στο κατάστρωμα του Άγιου Νεκτάριου, καφεδάκι, τσιγάρο, ήλιος και κουβεντούλα με Διονύση.

Η μέρα προμηνύεται σκέτη τρέλα για την εποχή...

Καθώς φτάνουμε προς την Αίγινα, κάποια σύννεφα κάνουν την εμφάνιση τους αλλά η φάση τους ήταν πυροτέχνημα. Δεν μπορούν να καταφέρουν τίποτα παραπάνω από το να παγώσουν λίγο τα χεράκια μου όσο ταξιδεύω στο κατάστρωμα του Άγιου Νεκτάριου. Πιάνουμε λιμάνι, αποβιβαζόμαστε και ο Ράκος με τον Νικόλα είναι ήδη εκεί και μας περιμένουν. Το δελφίνι τους μας είχε προσπεράσει 2 στροφές πριν πέσει η καρό σημαία. Συναντιόμαστε σαν να έχουν γίνει όλα απολύτως φυσιολογικά πέρα από κάποιες ανταλλαγές γνωστών -πια- ματιών και ξεκινάμε για να βρούμε τον φούρνο που ξετινάζουμε πριν από κάθε βόλτα μας στο εξοχικό. Μετά από λίγο παραπάνω κόπο, ο φούρνος θα βρεθεί, τα πρωινά των πρωταθλητών είναι στις σακούλες και κατευθυνόμαστε προς την τραπεζαρία για να απολαύσουμε. 

Η θέα από την τραπεζαρία...

Η ομάδα έτοιμη για αναχώρηση...

Ο καιρός είναι κάτι παραπάνω από φανταστικός για ποδήλατο. Υπάρχει απόλυτη άπνοια, η θάλασσα είναι λάδι, η θερμοκρασία είναι υψηλή για την εποχή -και κάνει πλάκα στις τρομοκρατικές καιρικές προγνώσεις για τις επόμενες μέρες- και ο Ήλιος είναι σε απόλυτη θέα. Δεν υπάρχει σύννεφο να μας τον στερήσει. Ξεκινάμε για παραλιακό πετάλι από το λιμάνι της Αίγινας μέχρι την Πέρδικα. Η Πέρδικα δεν είναι μέσα στη διαδρομή μας αλλά είναι μια παράκαμψη λίγων χιλιομέτρων από την πορεία μας και έχουμε αποφασίσει να κάνουμε λίγα χιλιόμετρα παραπάνω προκειμένου να την δούμε. Το νησί σήμερα θα φάει σκούπα -για τα δεδομένα του Ράκου και τα δικά μου. Η διαδρομή είναι καταπληκτική, παραθαλάσσια, με πολύ ήπια κυκλοφορία και νέες, πολύ όμορφες εικόνες.

Κελαηδάνε τα παιδιά...

Η παραλία του Μαραθώνα...

Στη 'μύτη' του νησιού βρίσκεται η Πέρδικα...

Ποιότητα...

Στο βάθος, η παραλία της Αιγινήτισσας...

Η Μονή Αίγινας...

Η Μονή Αίγινας είναι ένα πολύ μικρό νησί σε απόσταση αναπνοής από την Πέρδικα. Είναι ένα εντελώς παρθένο καταπράσινο νησάκι το οποίο δεν διαθέτει ούτε οδικό δίκτυο. Μόνο μια ταβέρνα υπάρχει πάνω στο νησί και ένα καίκι σε περνάει απέναντι.

Βρισκόμαστε να κάνουμε πολύ χαλαρό πετάλι μέσα στα μικρά στενάκια της Πέρδικας. Σε κάποια φάση, δεν ξέρω τι ακριβώς ξύπνησε μέσα μου και παίρνω την απόφαση να κάνω σούζα με την Νταλίκα. Πρωτόγνωρο και ασυνήθιστο για μένα. Πατάω με πολλή δύναμη στο πετάλι μου, τραβάω με εξίσου πολλή δύναμη το τιμόνι. Η Νταλίκα σηκώνεται. Και σηκώνεται περισσότερο από τους υπολογισμούς μου. Χάνω τον έλεγχο της φάσης και νομίζω ότι θα παίξει 'καπάκι'. Πριν τελειώσω αυτή τη σκέψη, βγάζω τα πόδια μου από τα πετάλια αλλά δεν πατάω φρένο μπας και ανακόψω την πορεία της Νταλίκας. Δεν προλαβαίνω να πατήσω με τις πατούσες μου και σκάω στο δρόμο με τα γόνατα ενώ δεν έχω αφήσει την Νταλίκα από τα χέρια μου. Σε μια τόσο ανύποπτη στιγμή χάρισα ένα σπάνιο highlight σε όλους. Το τι γέλιο έπεσε δεν περιγράφεται με λόγια. Τα γονατάκια μου πονάνε. Μέσα στην ατυχία μου, ήμουν πολύ τυχερός γιατί ο Ράκος που βρισκόταν ακριβώς από πίσω μου δεν είχε ούτε ένα λεπτό που είχε κλείσει το κινητό. Έγραφε βίντεο. Αν αυτό το ντοκουμέντο είχε καταγραφεί σε βίντεο, ο Νείλος δεν θα μπορούσε να ξεπλύνει τίποτα από την καζούρα που θα επακολουθούσε. Πήρε αρκετή ώρα μέχρι να κοπάσουν τα γέλια. Ήταν πραγματικά μια απολαυστική τούμπα. Με έχει πιάσει νευρικό και κλαίω από τα γέλια ακόμα και όταν η Πέρδικα έχει μείνει χιλιόμετρα πίσω μας και κατευθυνόμαστε για να πιάσουμε την προγραμματισμένη διαδρομή μέχρι την Αγία Μαρίνα. 

Φτάνουμε στο σημείο όπου πρέπει να αφήσουμε την θάλασσα από τα μάτια μας και έχουμε να πάρουμε την ανάβαση της διαδρομής. Κάποιος ρωτάει έναν παππού αν πάμε καλά για Παχειά Ράχη. Ήταν η κορυφή του βουνού. Ο παππούς μας λέει ότι μετά από κάποιο σημείο τα ποδήλατα δεν μπορούν να πάνε λόγω χωματόδρομου. Διευκρινίζω τι εννοεί χωματόδρομο. Διευκρινίζει ότι εννοεί πέτρες και κακοτράχαλη επιφάνεια. Κοιτάζω την εναλλακτική που μου προτείνει στον χάρτη και είναι πολύ μούφα. Πρέπει να γυρίσουμε σχεδόν μέχρι το λιμάνι, για να πάρουμε έναν άλλο δρόμο ο οποίος συναντιέται με τον δικό μας αμέσως μετά το κακοτράχαλο. Σκέφτομαι ότι ακόμα και αν χρειαστεί να περπατήσουμε, θα είναι πιο σύντομο από το να κάνουμε όλη αυτή την παράκαμψη. Καταλήγουμε στο κλασσικό 'πάμε και βλέπουμε'. Ανεβαίνουμε 1-2 ανηφοριές, για τη συνέχεια παίρνουμε κάτι κλίσεις που ειδικά ο Διονύσης με το μονοτάχυτο δεν παίρνει βήμα για να δώσει πετάλι. Παίρνουμε τα ποδήλατα στα χέρια μέχρι που μετά από 1-2 στροφές εμφανίζεται ο χωματόδρομος. 

Στα καλύτερα σας πάω ρε μάγκες μου...

Από θέα πάμε πολύ καλά όμως...

Καλό κάνει και το περπάτημα!!!

Η θερμοκρασία και το περπάτημα ενώ σέρνεις και το ποδήλατο σε χωματόδρομο με πέτρες μας έχουν κάνει μούσκεμα. Το ερμηνεύω καλοπροαίρετα και σκέφτομαι ότι άμα είναι να ζεσταινόμαστε τόσο, θα παίξει βουτιά σίγουρα σήμερα! Το περπάτημα συνεχίζεται με χαλαρή κουβεντούλα. Προσωπικά δεν με έχει ξενερώσει πολύ γιατί -ούτως ή άλλως- και ασφάλτινη να ήταν αυτή η ανάβαση, είχε τόσο μεγάλες κλίσεις στην πλειοψηφία της που και πάλι το fixάκι του Διονύση δεν θα ανέβαινε. Μετά από περίπου μία ώρα συναντιόμαστε με τον δρόμο που είναι φυσιολογικός. Η κλίση του δρόμου έχει γίνει επίπεδη σιγά σιγά και σύμφωνα με τα σκονάκια μου, είναι θέμα μέτρων να ξεκινήσουν οι κατηφόρες θανάτου για να πέσουμε και πάλι δίπλα στη θάλασσα.

Εδώ είμαστε....

Ξεκινάμε για άλλη μία ελεύθερη πτώση...

Τρενάκι του τρόμου με 4 βαγόνια αυτή τη φορά. Ξεχυνόμαστε όλοι να κάνουμε το ρεκόρ ταχύτητας για σήμερα. Ο Σπυράκος από αυτή την κατάβαση νομίζω ότι ξεκίνησε να κάνει πετάλι ακόμα και στις κατηφόρες και ενώ πάει με 50 χλμ/ώρα γιατί δεν αντέχει να τον προσπερνάω άλλο πια. Απολαμβάνουμε μια δίκαιη κατάβαση για τον ποδαρόδρομο που φάγαμε τόση ώρα για να ανέβουμε. Αφού πέφτουμε και πάλι πάνω στη θάλασσα, ο δρόμος ισιώνει και έχουμε τη γνωστή κατάσταση που επικρατεί σε επαρχιακούς δρόμους. Ήπιες ανηφόρες να σε λαχανιάσουν λίγο, ένα κατηφορικό κομμάτι μετά, λίγο ευθεία και πάμε πάλι, όχι απαραίτητα με την ίδια σειρά.

Απόμερο και πανέμορφο κολπάκι στην πορεία μας...

Καλώς ήρθατε στην Αγία Μαρίνα... 

Απαραίτητη στάση λίγο πριν πέσουμε στην παραλία της Αγίας Μαρίνας. Παραδόξως, κάποια από τα καφέ της περιοχής είναι ανοιχτά. Πέρσι που είχαμε πάει πάλι τέτοια εποχή δεν είχαμε βρει ούτε ένα μαγαζί ανοιχτό. Το απόλυτο μηδέν. Ούτε για νερό. Σήμερα θα φορτώσουμε τα φρέντα μας, θα πάρουμε και την πληροφορία ότι ένα περίπτερο παραπέρα είναι ανοιχτό. Χλίδα. Κατευθυνόμαστε προς παραλία για την γνωστή και πολυαγαπημένη κατάσταση.

27 Δεκεμβρίου παραλία για μπανάκι...

Οι απλώστρες....

Όπως τότε... Με ματωμένα γόνατα από τούμπα με το ποδήλατο...

Βουτίτσα... Φωτοσύνθεση... Κουβεντούλα... Μόνο γούστα!!!!

Η κατάσταση στην παραλία ήταν καταπληκτική. Η θάλασσα ήταν πραγματικά παγωμένη αλλά μετά από κάμποσα χιλιόμετρα ποδήλατο και με τις κατάλληλες κινήσεις με το που βγεις από τη θάλασσα, η βουτιά ήταν βάλσαμο! Ένα πραγματικό restart. Και μετά ηλιοθεραπεία μιας και ο Ήλιος σήμερα είχε όλη τη μέρα σηκωμένο το μεσαίο του δάχτυλο μέσα στη μάπα του επερχόμενου χιονιά. Τα 2 πρωτοεμφανιζόμενα τσακάλια, σήμερα νιώθουν από πρώτο χέρι αυτό που προσπαθούμε να περιγράψουμε στους fans μέσα από πόσα κείμενα. Και οι 2 είναι σε πολύ καλή κατάσταση και όλοι μαζί γουστάρουμε τη φασάρα που έχουμε στήσει σε συνεργασία με τον καιρό στην παραλία. Γι' αυτό πήρανε την Αίγινα για το βάπτισμα του πυρός. Για να μην τους ξελιγώσουμε στο πετάλι. Να μην κάνουν 100 χιλιόμετρα για πρώτη μεγάλη βόλτα. Να μην πάρουν κάποια ακραία ανάβαση και τους σπάσει τον τσαμπουκά. Για να κάνουν πετάλι στη φύση. Για να κάνουν το διάλειμμα τους ξεβράκωτοι στην παραλία στις 27 Δεκεμβρίου. Για να αυξήσουμε τις πιθανότητες να ψηθούν με τις πιο ζόρικες ποδηλατάδες. 

Η πρωινή χαλαρότητα, η ανάβαση με τα πόδια μας έχουν φέρει λίγο πίσω χρονικά. Έχουμε κανονίσει να γυρίσουμε από δρόμο όπου θα κάνουμε τον κύκλο του νησιού και θα κινηθούμε παραθαλάσσια. Θα έχουμε να ανέβουμε και ένα μικρό βουνό όμως. Χρειαζόμαστε περισσότερη ώρα για να κάνουμε αυτά απ' όση χρειαζόμαστε για να επιστρέψουμε από έναν άλλο πολύ πιο σύντομο δρόμο. Η κατάσταση είναι τόσο γαμάτη στην παραλία και θέλουμε άλλο λίγο άραγμα, που με ομόφωνη απόφαση καίμε τον κύκλο του νησιού και επιλέγουμε τον σύντομο δρόμο προκειμένου να αράξουμε καμιά ώρα παραπάνω στην παραλία. 

Η ώρα αυτή πλησιάζει και οι συνθήκες μας διώχνουν σιγά σιγά από μόνες τους μιας και ο ήλιος αρχίζει και κρύβεται κι έτσι αρκετά κομμάτια της παραλίας πλέον είναι σκιερά. Άρα κρύα. Είπαμε, είναι 27 Δεκέμβρη. Χωρίς να είσαι εκτεθιμένος στον ήλιο, δεν στέκεσαι ημίγυμνος στην παραλία. Με αυτή τη γαμάτη ηρεμία, γαλήνη, ευτυχία, χαλαρότητα, ευδιαθεσία ξεκινάμε και μαζεύουμε τα πράγματα μας. Ξεκλέβουμε ένα δεκάλεπτο παραπάνω σε μέρος που το βλέπει ακόμα ο ήλιος. Μετά και από αυτό, είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. 

Πανέτοιμοι οι rookies!!!

Πάντα έτοιμος...

Ο γυρισμός ξεκινάει με κάποιες κλίσεις που εντάξει... Δεν τραβάς και τα μαλλιά σου γι' αυτό που σε βρήκε αλλά ούτε και κάνεις χαλαρός και ανέμελος το πετάλι σου. Θέλει λίγη προσπάθεια. Στ' αρχίδια μας. Όποιος γουστάρει θα ανέβει με πετάλι, όποιος γουστάρει περπατώντας. Είμαστε σε κατάσταση Ζεν. Δεν βιαζόμαστε. Δεν μας απασχολεί με άσχημο και πιεστικό τρόπο τίποτα απολύτως. Τουλάχιστον εμένα. Το βουνό δίπλα μας, μας κρύβει τον ήλιο. Αλλά είμαστε μέσα στο πράσινο. 

Ελεύθερη κίνηση με ποδήλατο εισπνέοντας μυρωδιά πεύκου. Μας τρελαίνει.

Καθώς περιμένω το Νικόλα, στήνω Νταλίκα... σαλιώνω και φωτογραφίζω. Κούκλα.

(ξέχασα πάλι το μπουκάλι ρε παλιομαλάκα, ναι...)

Μιας και γνωρίζω ήδη τη διαδρομή, ξέρω ότι είναι θέμα χρόνου να φύγει το βουνό από τα αριστερά μας, να γίνει κατηφορικός ο δρόμος και όλα αυτά να τα απολαύσουμε όσο ο ήλιος θα ετοιμάζεται να βουτήξει μέσα στην Αίγινα. Η καλύτερη ώρα για ποδήλατο.

Ερχόμαστε...

Κατάλαβες...;

Ε;

Μετά την απόλυτη απόλαυση και ευχαρίστηση του να κατεβαίνεις κατηφοριές γρήγορος και ανέμελος με το ποδήλατό σου, σε συνδυασμό με το να χαζεύεις το ηλιοβασίλεμα και να παίζει το μάτι σου με το όργιο από χρώματα που δημιουργείται στον ουρανό, βρισκόμαστε μέσα στην Αίγινα. Οι χρονικοί υπολογισμοί έχουν πάει ακριβώς όπως πρέπει. Ο Διονύσης έχει φύγει μπροστά και δεν έχει δει την πινακίδα για να στρίψει για το λιμάνι. Γνωρίζω ότι πιο κάτω θα βρει κι άλλη διασταύρωση για λιμάνι. Είναι θέμα χρόνου να πέσουν τα τηλέφωνα και να το λύσουμε. Κανένα πρόβλημα. Κατευθυνόμαστε σε γνωστό -πλέον- γυράδικο για το γεύμα των πρωταθλητών. Μετά από ελάχιστα λεπτά είμαστε εκεί και οι 4 τσουγγρίζοντας τις μπύρες μας ενώ περιμένουμε το γεύμα. Η στιγμή της απόλαυσης. Η στιγμή που δεν χρειάζεται να πεις πολλά στον άλλο. Τα μάτια του σου λένε ότι αισθάνεται το ίδιο καλά. 

Η βόλτα πέτυχε για τα καλά σήμερα αλάνια μου. Μακάρι να περάσατε τόσο γαμάτα όσο εγώ. Ας ήταν μόνο η αρχή αυτή η βόλτα. Στα καλύτερα!  

Για τους λάτρεις της έρευνας και των στατιστικών, εδώ είναι η σημερινή διαδρομή στο Bikemaps.

Το -τσαμπουκαλεμένο- κοντέρ της Νταλίκας κατάφερε και κατέγραψε τα εξής:

Καθαρή Ώρα Ποδηλασίας: 3 ώρες και 55 λεπτά (υπολογίζουμε ότι μία ώρα ήταν περπάτημα)

Απόσταση: 51.4 χιλιόμετρα

Μέση Ωριαία Ταχύτητα: 13.1 (με μία ώρα περπάτημα)

Μέγιστη Ταχύτητα: 56.1 χλμ/ώρα

Υ.Γ: Αυτή η βόλτα είναι αφιερωμένη στον ποδηλατικό μας μέντορα, τον Θανασάρα. 

Ο άνθρωπος που μας έδειξε -μάλλον πιο σύντομα απ' ότι θα καταλαβαίναμε μόνοι μας- τι μπορείς να καταφέρεις και να ζήσεις με το ποδήλατο. Σε λίγες μέρες, ο Θανάσης θα συνεχίσει τη ζωή του στην Ελβετία. Ποιος ξέρει πότε, που και άμα θα βρεθούμε να κάνουμε πετάλι δίπλα-δίπλα. Σήμερα 2 άνθρωποι θέλησαν να κάνουν μαζί μας την πρώτη τους μεγάλη βόλτα. Όπως κάναμε και εμείς με τον Θανάση. Μακάρι να είμασταν τόσο παρακινητικοί όσο ήσουν εσύ με την εκάστοτε ομάδα σου φίλε μου! Σου ευχόμαστε τα καλύτερα!!!