Και ξανά προς τη -λίμνη- Δόξα τραβούν

  Ήταν τον περασμένο Δεκέμβρη στις 21 του μήνα, όπου στον χάρτη, το δάχτυλό μας είχε πέσει πάνω στη λίμνη Δόξα για να γίνει η ποδηλατάδα-γιορτή για το θερινό ηλιοστάσιο. Λόγω ακραίων συνθηκών όπου έκαναν την κατάσταση επικίνδυνη είχαμε αποφασίσει να επιστρέψουμε χωρίς να φτάσουμε ποτέ στη λίμνη. Το να μη φτάσουμε στον προορισμό μας ήταν κάτι που δεν μας είχε συμβεί ποτέ μέχρι τότε. Στο βίντεο εκείνης της βόλτας είχαμε πει ότι επιφυλασσόμαστε για τη λίμνη Δόξα. Και να που ήρθαν έτσι τα πράγματα και πήγαμε στη λίμνη Δόξα στην τελευταία μου τιτάνια ποδηλατάδα πριν από το επαγγελματικό erasmus. 

   Το βιολί συνεχίζεται. Διανύοντας την τελευταία περίοδο όπου μπορώ να κάνω πράγματα που γουστάρω, το πετάλι πάει σύννεφο. Ακατάπαυστα μπάνια στις Αθήνες όποτε το επιτρέπει ο καιρός, τριήμερο και ποδηλατικό tour στις Σύρους, σουλάτσο έστω για μια μπύρα στη 'Μάντρα'. Μέσα σε όλα αυτά, είχαμε ήδη καταλήξει ποια θα είναι η τελευταία βόλτα της σεζόν. Έπρεπε να κλείσουμε τους ανοιχτούς λογαριασμούς που είχαμε αφήσει στην ορεινή Κορινθία. Έπρεπε να επισκεφθούμε την λίμνη Δόξα. 

  Η διάρκεια της ημέρας έχει μεγαλώσει αισθητά μετά και από την αλλαγή της ώρας, οι προγνώσεις μιλάνε για καιρικές συνθήκες ίσως και καλύτερες από το να τις είχαμε παραγγείλει. Αν καταφέρουμε και φύγουμε το νωρίτερο δυνατόν, τα πράγματα θα είναι ιδανικά σε επίπεδο χρόνου. Το ξυπνητήρι έχει οριστεί για τις 4.30 τα ξημερώματα και η ώρα είναι περίπου 2 κι εγώ βρίσκομαι να μην έχω ύπνο. Κάποια στιγμή τελικά τα καταφέρνω και λίγη ώρα αργότερα βρίσκομαι να τρολάρω τα ξυπνητήρια μιας και σηκώθηκα 10 λεπτά πριν από την ώρα μου. Σκέφτομαι και τακτοποιώ τις τελευταίες λεπτομέρειες στο ...εξοπλιστικό ενώ πίνω τον ελληνικό μου. Ο σκοπός είναι στις 6 να είμαι στο Μετρό του Αιγάλεω και στο ίδιο τρένο να συναντήσω Ράκο στον Κεραμεικό. Φτάνω στον σταθμό 5' πριν την ώρα μου και βλέπω ότι έρχεται τρένο σε 2' και το επόμενο είναι σε 17'. Η κατάσταση είναι οριακή. Στην πρώτη περίπτωση πολύ πιθανό να μην πετύχω τον Ράκο και στην δεύτερη περίπτωση πολύ πιθανό να μην προλάβουμε τον Προαστιακό που φεύγει στις 7.01. Μπαίνω στο πρώτο Μετρό με την ελπίδα ότι ο Ράκος θα είναι τόσο συνεπής που θα έχει σκάσει λίγο πιο πριν, κάτι το οποίο είναι εξαιρετικά δύσκολο για τα δεδομένα του. Στον Κεραμεικό, ανοίγουν οι πόρτες του συρμού και να ο Ράκος αναψοκοκκινισμένος και λαχανιασμένος. Χύνω. Το πρώτο εμπόδιο που θα μπορούσε να χαλάσει τον χρονικό προγραμματισμό μας, αποτελεί παρελθόν. Γελάμε και τα λέμε μιας και η κατάσταση είναι ιδιαίτερη. Ο Ράκος είχε κάποιες μεταμεσονύχτιες επαγγελματικές υποχρεώσεις (!) και θα ερχόταν σερί για αυτή τη βόλτα. Φτάνοντας στον σταθμό στο Μοναστηράκι το μάτι μου παίρνει ένα ποδήλατο στην αποβάθρα. Εντυπωσιακό, σκέφτομαι. Είναι ξημερώματα Σαββάτου. Ο εντυπωσιασμός εκτινάζεται όταν η πόρτα ανοίγει και βλέπω ότι ο αναβάτης του ποδηλάτου είναι ...η Εβίτα!!! Προφανώς ο Ράκος δεν μου είχε αναφέρει τίποτα οπότε έχω το σοκ της έκπληξης και μαζί με αυτό έχω μια αίσθηση ευτυχίας και θαυμασμού για την Εβίτα. Τι να σου πρωτοπώ...? Η Εβίτα δεν είναι κάποιο ποδηλατικό μεγαθήριο (εκτός και αν τελικά είναι και δεν το ξέρει ούτε η ίδια!). Η Εβίτα εδώ και 2 εβδομάδες είναι ιδιωτικός υπάλληλος στην Αθήνα ενώ πριν ήταν κάπως πιο χαλαρή -επαγγελματικά- στη Σύρο. Η Εβίτα δεν έχει φέρει καν το ποδήλατο της από τη Σύρο. Απ' ότι φάνηκε, όλα τα παραπάνω δεν ήταν ικανά να της στερήσουν αυτή τη βόλτα. Είναι αυτό που συζητάμε κάποιες φορές με τον Ράκο όταν συλλέγουμε αρνητικές απαντήσεις στην πρόταση για τιτάνια ποδηλατάδα. Όταν πρόκειται για τιτάνια ποδηλατάδα, ο καθοριστικός παράγοντας για το αν θα το κάνεις ή όχι, δεν είναι ούτε το ποδήλατο σου, ούτε το αν έχεις τα σωματικά προσόντα, αν θα έχεις κοιμηθεί οχτώ ώρες ή 20 λεπτά. Είναι να το λέει η ψυχούλα σου. Να γεμίζεις στη σκέψη ότι πας να ξεπεράσεις τα όρια σου και να αισθανθείς υπέρμετρα είτε θετικά, είτε αρνητικά συναισθήματα ενώ θα καταθέτεις την ψυχή σου στο δρόμο και πάνω στο πετάλι.  Γι' αυτό κλάψαμε από χαρά όταν ήρθε ο Αλέκος στους Δελφούς και το ίδιο κάναμε και τώρα που ήρθε η Εβίτα. 

Βρισκόμαστε πολύ άνετοι χρονικά στον προαστιακό Δουκίσσσης Πλακεντίας με εσπρέσσο και τσιγαράκι να περιμένουμε το τρένο για Κιάτο. 7.01 αναχωρούμε όπως προέβλεπε το πλάνο μας και πλέον μπορούμε να αράξουμε με ήσυχο το μυαλό μας στο τρένο μέχρι να φτάσουμε στο Κιάτο. Μετά από μία ώρα και κάτι αποβιβαζόμαστε στο Κιάτο, ψωνίζουμε κάποια ψιψιψώνια για λίγη ενέργεια και είμαστε έτοιμοι να ξεκινήσουμε την πορεία μας. Η ώρα είναι 9 παρά το πρωί. Καλύτερα δεν γινόταν. Σηκώνω το κεφάλι μου και κοιτάζω ψηλά προς την ορεινή Κορινθία. Ο ουρανός είναι πεντακάθαρος, ο αέρας είναι ανεπαίσθητος και η θερμοκρασία ιδανική. Σαν έξυπνο πουλί -αυτή τη φορά- πασαλείβω 50άρι αντηλιακό τα μούτρα μου για να σωθώ από το μελιτζανί χρώμα και τον καρκίνο. Η συγκεκριμένη διαδρομή έχει το χαρακτηριστικό ότι το ξυλίκι έρχεται άμεσα. Πριν συμπληρώσουμε πέντε λεπτά πάνω στο πετάλι, έχουμε αρχίσει και ανεβαίνουμε το πρώτο βουνό για σήμερα. Θυμάμαι σχεδόν τα πάντα από το προηγούμενο πέρασμα οπότε εκτός από φρέσκο κορμί διαθέτω και ακονισμένη υπομονή και γνώση της κατάστασης. Αυτό με καθιστά απόλυτα ψύχραιμο να ανεβαίνω συγκεντρωμένος το βουνό. Ο Ράκος είναι ένα μπουρδέλο και μισό. Άυπνος εντελώς ανεβαίνει αγέρωχος το βουνό και σίγουρα κοιμάται στο τιμόνι. Η Εβίτα πουλάει τρέλα και αραιά και που ζητάει κάποιο time out δευτερολέπτων όχι γιατί έχει αρχίσει να φθείρεται αλλά για να απολαύσει μια τζουρίτσα από το φραπεδάκι που γούσταρε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο για να έχει μαζί της να πίνει. Η ανάβαση δεν της έχει πει τίποτα και είμαστε ήδη αρκετά ψηλά. 

Ο Κορινθιακός κόλπος από ψηλά...

Το δρομολόγιο είναι το ίδιο αλλά η κατάσταση είναι τόσο διαφορετική. Ήταν χειμώνας με το οδόστρωμα βρεγμένο, στον ουρανό δεν φαινόταν μια στάλα από μπλε, η θερμοκρασία ήταν στους μηδέν βαθμούς μέχρι που χιόνισε. Τώρα είμαστε από την άλλη πλευρά. Η φύση επιδεικνύει τα πιο έντονα χρώματά της, τις πιο έντονες μυρωδιές της. Ο ήλιος φωτίζει τα πάντα και το τοπίο από όποια πλευρά επιλέξεις να κοιτάξεις, είναι θαυμάσιο. Μετά από περίπου 15 χιλιόμετρα ανάβασης είμαστε στο οροπέδιο. Αυτό το κομμάτι που χαρίζει ένα εξαιρετικό ρολλάρισμα μιας και είναι ελαφρά κατηφορικό και όταν φυσάει βοριάς σε πάει σαν ιστιοπλοϊκο. Είμαστε ακόμα πιο τυχεροί γιατί εμφανίστηκαν κάποια μποφόρ μόνο τη στιγμή που ήταν μαζί μας. Κάνουμε ποδήλατο χωρίς χέρια δίπλα δίπλα με τον Ράκο και κοιταζόμαστε και κουνάμε τα κεφάλια μας. Χαμογελάμε και απολαμβάνουμε. Πιο μπροστά μας η Εβίτα, μόλις ένιωσε αυτό το εξαιρετικό ρολλάρισμα έδινε λίγο πόνο στο πετάλι και μετά αφηνόταν να ρολλάρει για να απολαμβάνει περισσότερο. Είναι κάτι παραπάνω από προφανές ότι το γουστάρει όσο γουστάραμε να παίζουμε μπάλα στα διαλείμματα μεταξύ του μαθήματος όταν πηγαίναμε Γ' δημοτικού. 

Σχεδόν μόνιμο ρολλάρισμα με 30 χλμ/ώρα και γύρω μας αυτές οι εικόνες...

Εθιμοτυπικά, σταματήσαμε στο μάρκετ που μας είχαν φιλέψει τσιπουράκι και μας κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια την προηγούμενη φορά όταν μάθανε από που ερχόμασταν και που πάμε. Πραγματοποιούμε ένα πολύ σύντομο διάλειμμα για να φάμε λίγη ενέργεια. Θέλω να είμαστε πολύ καλοί στη διαχείριση του χρόνου σήμερα, γιατί θέλω να προλάβουμε την κατάβαση στο τέλος της βόλτας με φως ημέρας. 

Τελευταίο κομμάτι απόλαυσης μέσα στο οροπέδιο...

Μετά το τέλος αυτής της ευθείας θα ξεκινήσουμε την δεύτερη ανάβαση της ημέρας για να βρεθούμε πίσω από τα βουνά της παραπάνω φωτογραφίας. Και αυτή η ανάβαση είναι μέσα στο κομμάτι διαδρομής που είχαμε κάνει την προηγούμενη φορά οπότε ξέρω ακριβώς τι μας περιμένει. Ο Ράκος δεν χρειάζεται καμία παρακίνηση για την ανάβαση. Μπορεί να ανέβει ένα βουνό ενώ κοιμάται στο τιμόνι. Η Εβίτα είναι εντάξει από ψυχικά και σωματικά αποθέματα οπότε δεν χρειάζεται κάποια ιδιαίτερη ανόρθωση ψυχολογίας. Η ομάδα δουλεύει σε πολύ καλό επίπεδο και σιγά σιγά σκαρφαλώνουμε το βουνό. 

Το οροπέδιο της Ζήρειας από ψηλά... 

Και από ακόμη ψηλότερα...

Βρισκόμαστε στα 1.000 μέτρα υψόμετρο. Μετά από λίγα μέτρα πετάλι η ανάβαση θα τελειώσει. Στο τέλος αυτής της ανάβασης ήταν το σημείο όπου αποφασίσαμε ότι 'δεν πάει άλλο' και έπρεπε να γυρίσουμε πίσω, την προηγούμενη. Θυμάμαι ότι εκτός από τη χιονοθύελλα τότε, άλλο ένα πράγμα που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν ότι είχε τόσο πολύ ομίχλη και συννεφιά όπου δεν βλέπαμε καν πιο ήταν το νέο μας οπτικό πεδίο. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι θα παίρναμε μια δυνατή κατάβαση 7-8 χιλιομέτρων. Είχα αγωνία να δω πλέον το τοπίο που δεν είδαμε ποτέ την προηγούμενη φορά.

Ενώ είμαστε ήδη στα 1.000 μέτρα υψόμετρο, η θέα μας είναι αυτή... Η κοιλάδα Φενεού.

Είναι τρελό. Το πρώτο κομμάτι της διαδρομής που είναι νέο για μένα και τον Ράκο είναι αυτή η εικόνα. Έχω πάθει την πλάκα μου. Βλέπω αυτή την εικόνα και ξέρω ότι πάμε να κατέβουμε 7 χιλιόμετρα κατηφόρα θανάτου. Σκέφτομαι ότι πλέον κι εγώ θα ενθουσιάζομαι όσο η Εβίτα με τις εικόνες μιας και για εκείνη ήταν η πρώτη φορά και για ότι έχουμε δει μέχρι τώρα. Με πλατύ χαμόγελο ανακοινώνεται ότι πάμε για κατηφόρες θανάτου. Πρώτη τσουλήθρα για σήμερα και τα παιδιά δεν κρατιούνται. Είναι Σάββατο. Ο δρόμος δεν έχει σχεδόν καθόλου κίνηση. Η κατάβαση είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο που σχεδόν πάντα έχουμε μεγάλο οπτικό πεδίο. Αυτό μου επιτρέπει να χρησιμοποιώ όλο το πλάτος του δρόμου, να αφήνω το ποδήλατο να ρολάρει αφρενάριστο και να φτάνουμε σε σημείο να κατεβαίνουμε με 60 χλμ/ώρα. Οι αδρεναλίνες χτυπάνε κόκκινα, το χαμόγελο έχει κολλήσει στα αυτιά μου. Δεν μπορώ να κρατηθώ από το να γελάω μόνος μου και να βγάζω κάποιες κραυγές τρέλας. Είναι αναμφίβολα το πιο απολαυστικό μέρος της ποδηλατάδας. Κάποιες φορές κόβω ταχύτητα για να με πλησιάσουν και τα παιδιά, ίσα ίσα για να κοιταχτούμε στα μάτια, να γελάσουμε, να πούμε 2 λέξεις και να ξαναπέσω ελεύθερος στο κενό.  Η τσουλήθρα ισιώνει και συνεχίζουμε με μια φλατιά μέσα από ένα μικρό χωριό. Κουβεντιάζουμε την κατηφόρα θανάτου. Για την Εβίτα ήταν η πρώτη φορά. Ο ενθουσιασμός είναι έκδηλος. Και μεγάλος. Όπως και για εμένα. Ο ενθουσιασμός από μία κατάβαση θανάτου νομίζω πως είναι κάτι που δεν θα μειωθεί ποτέ. Μέχρι σήμερα, όποια κατηφόρα θανάτου έχουμε πάρει, το έχω κάνει σαν να είναι η πρώτη αλλά και η τελευταία φορά. 

Θυμάμαι από το διάγραμμα της διαδρομής ότι μετά από αυτή την κατηφόρα θανάτου έχει μια ανηφόρα που θα μας φέρει κοντά στη λίμνη. Περίμενα ότι δεν θα είναι κάτι σοβαρό. Διαψεύδομαι πανηγυρικά όταν μετά από μια διχάλα, ξεπροβάλει μπροστά μας ένα ανηφοράκι με πολύ δυνατή κλίση. Τόσο δυνατή που με καρατόμησε άμεσα. Δεν κατέβαλα καμία προσπάθεια. Μόλις σταμάτησε να τσουλάει το ποδήλατο από τη φόρα με την οποία ερχόμουν, κατέβηκα και συνέχισα με τα πόδια. Έτσι επέλεξε να το κάνει και η Εβίτα και βρεθήκαμε να κάνουμε περίπατο με τα ποδήλατα στα χέρια. Ο Σπυράκος με αυτό το γνωστό στυλ, συνεχίζει. Αυτό το πράγμα με τον κοντούλη είναι τρελό. Ο τύπος είτε κάνει ποδήλατο σε αλφαδιασμένη φλατιά, είτε ανεβαίνει κάνα βουνό με 15% κλιση, έχει το ίδιο ύφος, την ίδια ένταση στο πετάλι. Το πολύ πολύ να του την δώσει και να το πάρει λίγο ορθοπεταλιά με το ίδιο χαλαρό στυλ. Αυτό, από τη μία με παρακινεί γιατί σκέφτομαι ότι ΄έλα μωρέ μαλάκα... δες τον Ράκο πόσο χαλαρός πάει... εύκολη είναι η φάση...'. Αυτό είναι ανεκτίμητο. Βέβαια, υπάρχει και η άλλη οπτική που με κάνει και σκέφτομαι 'καλά ρε πούστη.... χαλασμένος είμαι; Κοντεύω να ξεράσω τα συκώτια μου και ο άλλος ανεβαίνει λες και είμαστε για χαλαρό πετάλι στη μαρίνα Φλοίσβου;'. Κρατάω μόνο τα θετικά από αυτές τις σκέψεις. Αισθάνομαι πολύ τυχερός αν έχω δίπλα μου άνθρωπο από τον οποίο μπορώ να αντλήσω κουράγιο. Ακόμα και αν μιλάμε για μια βόλτα με το ποδήλατο. Εμένα η βόλτα με το ποδήλατο εξυγιαίνει την ψυχούλα μου και έχει τεράστια αξία στον κώδικα μου. 

Αυτή η ανηφόρα δεν είχε μεγάλη διάρκεια και ήταν τόσο απότομη που θεώρησα ότι δεν υπάρχει λόγος να σκοτωθώ στο πετάλι. Ας το πάω περπατώντας να αλλάξει και λίγο το στυλ καταπόνησης. Μετά από κάνα τέταρτο βρίσκουμε και τον Ράκο να κοιμάται σε ένα πεζούλι. Ακόμα και αυτά τα λίγα λεπτά που μας περίμενε εκεί, ήταν αρκετά για τον άυπνο να βρει ένα πεζούλι και να την πέσει. Μετά από λίγα μέτρα ξεπροβάλει μπροστά μας η λίμνη Δόξα. Οι εικόνες μας σοκάρουν. 

Δώσε βάση πόσο μικρός είναι ο Ράκος πάνω στο ποδήλατο του σε σχέση με αυτά τα έλατα...

Κάπου εδώ θα γίνει το βασικό μας διάλειμμα....

Φτάνοντας στη λίμνη Δόξα, κάποιοι πωλητές ντόπιων και σπιτικών προϊόντων είναι οι μόνες επιλογές που έχεις για φαγητό και ποτό. Αυτό ήταν κάτι το οποίο γνωρίζαμε εξ' αρχής. Η περιοχή εκεί είναι natura και απαγορεύεται η δόμηση. Δεν υπάρχει τίποτα χτισμένο εκεί εκτός από ένα -τι άλλο;- εκκλησάκι. Ένας τύπος μας καλωσορίζει και μας κερνάει ένα τσίπουρο και κάποιο πεντανόστιμο χειροποίητο παξιμάδι λαδιού-ρίγανης-σκόρδου. Μετά από λίγα λεπτά κουβέντας θέλω να πάω να αράξω γιατί ωραία η κουβέντα σίγουρα αλλά τον χρόνο του διαλείμματος θέλω να τον ξοδέψω αράζοντας χαλαρός. Η κούραση είναι ήδη αρκετή. Ρωτάω τον τύπο που θα βρω αυτά τα αγαθά που μας κέρασε και μου δείχνει τον πάγκο απέναντι. Πηγαίνω μια επίσκεψη από εκεί και βρίσκομαι μπροστά σε έναν μικρό παράδεισο γεύσεων. Μη φανταστείς τίποτα υπερβολικό από ποσότητα. Δύο είδη τυριών, χειροποίητα παξιμάδια σε 3-4 διαφορετικές γεύσεις και ένα ταψί σπιτική σπανακόπιτα. Ενώ κοιτάω με ανοιχτό το στόμα γιατί θέλω να τα δοκιμάσω όλα με κερνάνε ένα τσιπουράκι ακόμα και πράγματι δοκιμάζω από όλα. Πόσο γευστικά ήταν. Σήμερα το μπραντς των πρωταθλητών θα είναι μια σακούλα παξιμάδια λαδιού-ρίγανης-σκόρδου, μισό κιλό ντόπια γραβιέρα και ένα κομμάτι σπιτική σπανακόπιτα. Ασύλληπτα νόστιμα. 

Ότι πρόλαβε να φωτογραφηθεί από το μπραντς των πρωταθλητών...

Το άραγμα στη λίμνη είναι κορυφαίου επιπέδου. Το νερό είναι για τα καλά παγωμένο. Ο Ράκος δεν άντεξε να μην βουτήξει. Εγώ έβαλα λίγο τα ποδαράκια μου για να ανακουφιστούν μέχρι που μούδιασαν. Η Εβίτα δεν γουστάρει κολύμπι σε λίμνες. Ο Ήλιος βαράει ντάλα αλλά η θερμοκρασία είναι εκπληκτική. Υπενθυμίζω ότι είμαστε και πάνω σε βουνό. Ναι μεν ο ΄Ηλιος βαράει ντάλα αλλά στον ίσκιο δεν αράζεις γιατί έχει κρύο. Αράζουμε σαν τα σκυλιά. Είμαι κουρασμένος και έχω κάποιους μυς ιδιαίτερα καταπονημένους. Πονάνε οι ραχιαίοι μου και οι προσαγωγοί μου. Έπεσε ξύλο μέχρι να έρθουμε εδώ, όχι αστεία. Και έχουμε πολλά χιλιόμετρα ακόμα. Και άλλη μια μεγάλη ανάβαση. Μετά από μια ώρα ξεκινάμε να ετοιμαζόμαστε για τη συνέχεια. Πολύ όμορφο το άραγμα αλλά λίγο. Έτσι πρέπει να γίνει όμως. Όσο καθόμαστε, τα πιασίματα στα κορμιά μας μετατρέπονται σε πόνους και άμα κρυώσουμε εντελώς μάλλον δεν θα μπορούμε να κουνήσουμε. Επίσης, θέλουμε την τελευταία κατάβαση να την κάνουμε με φως ημέρας. Μετά από ένα σερί καταβάσεων στο μαύρο σκοτάδι, θέλουμε να αλλάξει αυτό. Περνώντας από τη στάση ξάπλας σε θέση προετοιμασίας, κράμπες χτυπάνε και τα 2  μου πόδια. Δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ. Ξεκινάω διατάσεις και σκέφτομαι ότι έχει πέσει πολύ πετάλι και πολύ σκαρφάλωμα σήμερα. Και η συνέχεια είναι δύσκολη. Η πνευματική μου κατάσταση είναι τέτοια που δεν ανησυχώ. Είμαι πολύ ήρεμος. Έχω πολύ καλή ψυχολογία. Έχω την ομάδα. Είναι και η Εβίτα εδώ. Έχω προσέξει πως όταν ακολουθεί για πρώτη φορά κάποιος σε τιτάνια ποδηλατάδα, έχω τόσο πολύ στο νου μου να είμαι δίπλα του/της που ξεχνάω τα δικά μου. Μ' αυτά και μ'αυτά είμαστε πάνω στα ποδήλατα μας και ξεκινάμε ξανά. Βλέπω ότι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε είναι χωμάτινος. Εντυπωσιάζομαι, οι χάρτες τον είχαν με κίτρινο χρώμα. Επαρχιακός κεντρικός δρόμος δηλαδή. Τουλάχιστον δεν φαίνεται και κακοτράχαλος. Ρίχνω μια ματιά στους χάρτες. Η εναλλακτική που έχουμε είναι να γυρίσουμε κάποια χιλιόμετρα προς τα πίσω και να πάρουμε έναν άλλο δρόμο που σε κάποιο σημείο συναντιέται με τον χωμάτινο δικό μας. Φαίνεται για παράκαμψη αρκετών χιλιομέτρων και στην κατάσταση που βρίσκομαι δεν θέλω παράκαμψη ούτε μίας πεταλιάς, όχι χιλιομέτρων. Η απόφαση είναι πάνω στον Ράκο γιατί ο Ζιντάν είναι κούρσα. Θα το πάμε σιγά σιγά από το χωμάτινο. Πόσο κακοτράχαλο να γίνει; Είναι ο επίσημος δρόμος. Είχε ταμπέλες για τα επόμενα χωριά. Η Εβίτα κάνει ζωάρα στο χωμάτινο μιας και έχει δανειστεί ένα mountain bike με λάστιχα που διαπρέπουν στο χώμα και ανάρτηση, οπότε είναι απόλαυση για εκείνη. Και η Νταλίκα μια χαρά τα πήγε μιας και έχει φαρδιά λάστιχα και αφού δεν παίζει πολλή πέτρα κάτω, δεν υπήρχε πρόβλημα. Και ο Ζιντάν τα πήγε πολύ καλά μιας και οι μεγάλοι παίχτες αποδίδουν καλά σε όλους τους αγωνιστικούς χώρους. Η διαδρομή εξακολουθεί να είναι εκπληκτική. Πεταλιάζουμε χωμάτινο δρόμο μέσα στο δάσος και σε απόλυτη ησυχία. Δεν έχει περάσει αυτοκίνητο τόση πολύ ώρα που έχω κάνει τουλάχιστον 2-3 στάσεις για να δω αν πηγαίνουμε από το σωστό δρόμο. Υπάρχει μια αγωνία για το βουνό που ακολουθεί. Για την Εβίτα, έκδηλη. Υπολογίζει τα χιλιόμετρα της βόλτας και κάνει προσθαφαιρέσεις για να καταλήξει στο πόσα χιλιόμετρα θα βγει η ανηφόρα. Εγώ δεν γνωρίζω με λεπτομέρεια πόσα θα είναι τα χιλιόμετρα αλλά ξέρω ότι θα είναι μακρύ βουνό. Δεν μοιράζομαι αυτή την πληροφορία. Ο Ράκος δεν θα χαμπαριάσει από κάτι τέτοιο. Η Εβίτα όμως παίζει να σπάσει. Το παρουσιάζω απλοϊκά και σχεδόν υπεροπτικά για να ανορθώσω -και την δική μου- ψυχολογία. Αφού τελειώνει το χωμάτινο περνάμε μέσα από το μικρό, πανέμορφο και παραδοσιακό χωριουδάκι του Φενεού. Εκεί θα γεμίσουμε τα νερά μας και θα βρούμε μια πηγή στην οποία κάναμε σχεδόν μπάνιο. Ήταν λυτρωτικό. Στη συνέχεια θα έχουμε ένα ποτάμι να χαζεύουμε κατά την πορεία μας. 

Χωρίς να το έχουμε καταλάβει, έχουμε αρχίσει ήδη και ανεβαίνουμε. Το πετάλι δεν είναι εξουθενωτικό αλλά κάνουμε συνεχώς πετάλι και κινούμαστε όχι με με μεγάλη ταχύτητα. Είναι αυτό το γλυκό στυλ βουνού που σου πίνει το αίμα σιγά σιγά και δεν απλώνεται μπροστά σου με κλήσεις που φέρουν δυνατά χτυπήματα στην ψυχολογία. Αν το βρεις με τις ανάσες, βάζεις το κεφάλι κάτω και πας. Στο ξεκίνημα του βουνού είμαστε σε ιδανική κατάσταση και σε σχέση με το χρονοδιάγραμμα. Η φύση κάνει και πάλι όργια. Τι έχουν δει σήμερα τα μάτια μας. Σχεδόν όλη η διαδρομή είναι μέσα σε απόλυτη φύση. Καταπράσινες πεδιάδες, λίμνες, πευκοδάση, δάση με αμέτρητα έλατα, χιονισμένες πανύψηλες βουνοκορφές της τάξεως των 2.300 μέτρων, βουνά βραχώδη, βουνά καταπράσινα, βουνά με κοκκινόχωμα και ατέλειωτα πεύκα, κάτι πλαγιές με σκέτη πέτρα. 

Η χιονισμένη κορυφή της Ζήρειας (2.374 μέτρα) σε αυτή την εικόνα ξεπροβάλει μέσα από τα έλατα...

Η ώρα περνάει, τα χιλιόμετρα μένουν πίσω και το βουνό καλά κρατεί. Η κούραση έχει αυξηθεί κατά πολύ αλλά για να είμαι ειλικρινής, όταν ξεκινήσαμε από το διάλειμμα μας στη λίμνη, τα περίμενα χειρότερα τα πράγματα. Οι κινήσεις για το ποδήλατο γίνονται μηχανικά  αλλά έχουμε καταβάλει τεράστια προσπάθεια. Έχει έρθει η ώρα όπου ο ιδρώτας που στάζει είναι κρύος, η ώρα που μπορεί να δω κάποια πράγματα που δεν υπάρχουν. Η ώρα της παράκρουσης. Είναι η ώρα που ο εγκέφαλος που και που χάνει καμιά πεταλιά. Ο προσωπικός ρυθμός και τα αποθέματα του καθένα μας, μας φέρνει να κάνουμε ποδήλατο πότε μόνοι, πότε μεταξύ μας με όλους τους πιθανούς συνδυασμούς, πότε να κάνουμε ένα time out. Έχω στο μυαλό μου το όνομα Καρυά. Θυμάμαι ότι είναι το χωριό στο οποίο τερματίζει το βουνό και πάμε για την τελική κατάβαση. Βρισκόμαστε στη διασταύρωση που θα μας οδηγήσει στην Καρυά και κάνουμε μια στάση για να φάμε λίγη ενέργεια. Αυτό το βουνό μας έχει στραγγίξει όλους. Είναι η τρίτη ανάβαση για σήμερα και έχει τεράστια διάρκεια. Ανεβαίνουμε κάπου στις 3 ώρες. Είναι ακόμα μέρα αλλά το χρονικό πλάνο έχει πέσει λίγο έξω. Το βουνό αυτό μας έφαγε πολύ περισσότερο χρόνο απ'ότι φανταζόμασταν. Καβαλάμε τα ποδήλατα μας για να τελειώσουμε και το τελευταίο κομμάτι του. Μπαίνουμε μέσα στην Καρυά. Η Καρυά είναι ένα μικρό χωριουδάκι, από τα πιο ορεινά της Πελοποννήσου μιας και βρίσκεται στα 1.300 μέτρα υψόμετρο, παρακαλώ. Σταματήσαμε σε μια αυλή να ρωτήσουμε μια πληροφορία και εκτός από απάντηση μας έγινε και πρόταση να κάτσουμε εκεί να μας φιλοξενήσουν για το βράδυ! Αρνηθήκαμε ευγενικά, ευχαριστήσαμε, χαιρετήσαμε και φύγαμε. Είμαστε στο σημείο που παρακαλάμε η ανηφόρα που ανεβαίνουμε να είναι και η τελευταία. Μετά από 7-8 ανηφόρες που τελικά ...δεν ήταν η τελευταία, βρισκόμαστε στο σημείο μηδέν. Η τρίτη ανάβαση ήταν 24 χιλιόμετρα. Λες και είμαστε συνεννοημμένοι, στο πιο ψηλό σημείο της διαδρομής, ο Ήλιος θα δύσει και εμείς θα πέσουμε στο κενό.

Αποχαιρετώντας τον Ήλιο από τα 1.300 μέτρα υψόμετρο... 

Αριστερά η χιονισμένη κορυφή της Ζήρειας...

Όργιο χρωμάτων...

Οι αναβάσεις έλαβαν τέλος για σήμερα. Στεκόμαστε στο πιο ψηλό σημείο που βρεθήκαμε σήμερα και πίσω μας αφήνουμε τα τεράστια βουνά της Πελοποννήσου. Μπροστά μας... Το τοπίο κόβει την ανάσα. Από τα 1.300 μέτρα βλέπουμε την θάλασσα. Η εικόνα που βλέπουν τα μάτια μου είναι σαν αεροφωτογραφία. Προκαλεί ίλιγγο. 

Κουμπώνουμε τα αντιανεμικά μας μέχρι πάνω να μην μπάζουμε από πουθενά και ξεκινάμε για την κατάβαση μέσα σε ιαχές νίκης. Έχει έρθει η ώρα να πληρωθούμε για τα τόσα χιλιόμετρα ανάβασης. Τα στοιχεία μου λέγανε ότι πάμε για σκληρή κατηφόρα διάρκειας 20 χιλιομέτρων. Είμαστε τόσο ψηλά που βλέπουμε τα χαμηλότερα στρώματα λες και είμαστε σε αεροπλάνο. Σε κάποια σημεία διακρίνεται ο δρόμος.  Η φάση προκαλεί δέος. Ο Ήλιος μπορεί να έχει πέσει αλλά έχουμε ακόμα φως ημέρας. Αυτό σημαίνει ότι θα κατέβουμε σαν τρελοί. Το οδόστρωμα κατηφορίζει και η βαρύτητα αρχίζει να μας τραβάει προς την επιφάνεια της θάλασσας. Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα το ποδήλατο αναπτύσσει ταχύτητα πάνω από 50 χλμ/ώρα. Ο δρόμος είναι μπουρδέλο και τίγκα στις τρύπες. Ευτυχώς που είναι μέρα και βλέπουμε. Η δαιμονισμένη κάθοδος συνεχίζεται μέσα σε αλλόκοτα γέλοια και παρανοικές κραυγές. Παρόλο που δεν το θέλω, σε κάποια σημεία πλακώνομαι στα φρένα γιατί έρχονται κάτι φουρκέτες στις οποίες αν δεν φρενάρω δεν θα μπορέσω να στρίψω και θα φύγω στο κενό. Κατεβαίνω τόσο γρήγορα που έχω το νου μου μόνο στο οδόστρωμα για να μην σκορπίσω πουθενά. Δεν προλαβαίνω να δω τι γίνεται αριστερά και δεξιά. Σπάω το ρεκόρ ταχύτητας που έχω ζήσει πάνω σε ποδήλατο. Βρέθηκα να κατεβαίνω με 74 χλμ/ώρα!!! Αισθάνομαι σαν τον Valentino Rossi. Δεν είναι εύκολο να ελέγχεις ποδήλατο με τέτοιες ταχύτητες και σε τέτοιο οδόστρωμα. Είναι η κατηφόρα του χάους. Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που συμβαίνει. Συχνά φρενάρω μέχρι να πλησιάσουν και οι υπόλοιποι. Θέλω να δω τα μούτρα τους ενώ ζούμε αυτό!!! Ούτως ή άλλως με το που αφήσω τα φρένα, μετά από λίγα δευτερόλεπτα κατεβαίνω πάλι με 60 χλμ/ώρα. Έχω τρελή αγωνία να δω το βίντεο του Ράκου με ότι έχει τραβήξει από την κατηφόρα του χάους. Σιγά σιγά πλησιάζουμε προς το ισόγειο. Αυτή η ελεύθερη πτώση παίζει και να κράτησε 40 λεπτά. Όχι ότι χορταίνουμε ποτέ από κατάβαση αλλά ήταν υπερβολική δόση. Οι παρενέργειες είναι εμφανείς πάνω μας. Πλέον έχει νυχτώσει, ο δρόμος έχει σχεδόν ισιώσει και δεν μπορούμε ακόμα να πιστέψουμε αυτό που μόλις ζήσαμε. Αυτή η κατάβαση ήταν άνευ προηγουμένου και ...δεν είναι και λίγα τα βουνά που έχουμε κατέβει. Εμφανώς σοκαρισμένοι και τρισευτυχισμένοι κάνουμε τα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι να πέσουμε στο Ξυλόκαστρο. Ναι, η εκδρομή αυτή θα έχει και 15-20 χιλιόμετρα παραθαλάσσιο πετάλι. Βέβαια, είναι νύχτα και δεν έχουμε ορατότητα αλλά εντάξει...  Άμα προλαβαίναμε μετά από αυτή τη βόλτα να κάνουμε και το παραθαλάσσιο κομμάτι Ξυλόκαστρο - Κιάτο με φως ημέρας, θα μπορούσα να αυτοπυρποληθώ στο Κιάτο μετά.   Πλέον όμως τα χρονικά περιθώρια είναι πολύ στενά. Το πρόγραμμα του προαστιακού λέει ότι έχει τρένο κάθε μία ώρα και το τελευταίο είναι 10.25 το βράδυ. Είχα όμως μια επιφύλαξη γιατί σε προηγούμενη βόλτα κάτι θυμόμουν ότι μου είχαν πει για το τρένο των 10.25. Ότι δεν ισχύει; Ότι ισχύει σε κάποιες ειδικές περιπτώσεις; Δεν θυμόμουν ακριβώς αλλά σε καμία περίπτωση δεν είχα δεδομένο ότι έχει τρένο στις 10.25. Οπότε με το τελευταίο τρένο να είναι 9.25 και με την δεδομένη κατάσταση κούρασης και χιλιομέτρων που απομένουν, οι πιθανότητες δεν ήταν μαζί μας για να προλάβουμε. Ο Σπυράκος με τιτάνια αποθέματα έφυγε μπροστά για να πάει πρώτος στον σταθμό να δει τι γίνεται. Πρέπει να ήταν λίγο μετά τις 9.30 που μιλάγαμε στα τηλέφωνα για να ενημερωθούμε κι εγώ με την Εβίτα ότι δεν υπάρχει τρένο στις 10.30 και θα περάσουμε τη νύχτα στο Κιάτο. Σε συνδυασμό με την κούραση, η λανθασμένη πληροφορία του ΟΣΕ που εξακριβώνεται και το γεγονός ότι χάνουμε το τρένο, με πιάνει ένας εκνευρισμός. Βρισκόμαστε πάλι όλοι μαζί και πέρα από το τι έχει γίνει, η άμεση ανάγκη που πρέπει να τακτοποιηθεί είναι η πείνα. Κατεβαίνουμε στην παραλιακή πιάτσα του Κιάτου, βρίσκουμε το γυράδικο και θέλω να πιω μια μπύρα όσο πιο γρήγορα γίνεται. 

Το γεύμα των πρωταθλητών...

Είναι το γνωστό και πολυαγαπημένο σημείο. Μετά την βόλτα. Σακατεμένοι από την κούραση με ένα μόνιμο χαμόγελο. Η σημερινή βόλτα ήταν πολύ απαιτητική. Η σημερινή βόλτα είχε 47 χιλιόμετρα βουνό. Πέρα από τις ανηφόρες που δεν συμπεριλαμβάνονται στην ανάβαση κάποιου βουνού. Γι' αυτό μας πήγε και τόσο πίσω σε χρόνο, σε σημείο να χάσουμε το τρένο. Η σημερινή βόλτα ήταν μάλλον η πιο όμορφη που έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Τα τοπία ήταν απίστευτα. Εμάς μας την έδωσε να την κάνουμε με το ποδήλατο αλλά συνιστώ σε όλους να κάνουν αυτή τη διαδρομή με ότι μέσο γουστάρουν. Είναι υπέροχη. 

Τι να πω για την ομάδα... το αλάνι μου δείχνει να είναι από άλλο υλικό. Η τιτάνια ποδηλατάδα τον κουράζει όσο κουράζεται ένας άνθρωπος που ...παίζει μπεγλέρι. 

Εβίτα... δεν έχω λόγια. Είσαι τόσο φτιαγμένη για κομπαρσιλίκια και παράλληλα φτιάχνεσαι τόσο πολύ από αυτά που σε βλέπω το χειμώνα -που θα μπορώ και πάλι να ακολουθήσω- να μας τραβάς από τα αυτιά για χαροπάλες! Υποκλίνομαι και βγάζω το ποδηλατικό μου καπέλο. 

Ερασιτεχνική αθλητική ομάδα 'Ζωή... Ποδήλατο'...

Η επόμενη μέρα... αναχωρώντας από το Κιάτο.

 Η σημερινή βόλτα αναλυτικά στο Bikemaps

Μαζί με λίγο πετάλι μέσα στο Κιάτο η βόλτα άγγιξε τα 150 χιλιόμετρα. Ο μέσος όρος ταχύτητας ήταν στα 15 χλμ/ώρα δηλαδή 10 ώρες καθαρής ποδηλασίας. Το ρεκόρ μέγιστης ταχύτητας που πολύ δύσκολα θα καταρριφθεί ήταν τα 74 χλμ/ώρα.

Η σημερινή διαδρομή μας...

Η περίοδος του χρόνου όπου το κομπαρσιλίκι έχει το χαρακτηριστικό του γούστου και της επιλογής πλησιάζει στο τέλος της για μένα. Πάμε για το δύσκολο κομμάτι της χρονιάς. Για κομπαρσιλίκι επαγγελματικού χαρακτήρα. Για ένα erasmus ακόμα. Ποδηλατικά κομπαρσιλίκια από Οκτώβρη πάλι. Εύχομαι τα καλύτερα σε όλους και δεν βλέπω την ώρα να γράψω πάλι κείμενο για κάποια ποδηλατάδα. Να είστε καλά!

παλεύοντας να ζήσουμε...

παλεύαμε να δούμε έστω μια λάμψη...

τώρα πια αφήνουμε μυαλό και σώμα να ανακάμψει...

μας τέλειωσε, όχι πια ότι φέρει η ζωή και ότι κάτσει...