Psycling @ νήσος Σύρος!

Οι συνδυασμοί καταστάσεων και συνθηκών είναι πολύ λογικό να προκαλούν δράσεις, αντιδράσεις, αλληλεπιδράσεις και πάει λέγοντας. Οι -καιρικές- συνθήκες μετά από έναν μακρύ χειμώνα ξεκίνησαν να βγάζουν γούστα. Η γενικότερη κατάσταση είναι ότι διανύω το τελευταίο διάστημα ποιοτικής παρέας με δικούς μου ανθρώπους, μιας και ακολουθεί το ...κακοτράχαλο μέρος του χρόνου. Αυτό σημαίνει ότι η δίψα για νέες ποδηλατικές εμπειρίες και ποιοτική παρέα είναι ακόμα μεγαλύτερη.

  Είναι μεσημεράκι του Σαββάτου και δέχομαι μήνυμα στα viber. Πρόσκληση για τη Σύρο. Ο Ράκος βρίσκεται ήδη εκεί και μαζί με την Εβίτα ρίχνουν την αυλαία της διαβίωσης της Εβίτας στο νησί. Κάτι σαν 3ήμερη τελετή λήξης. Διαβάζω το μήνυμα και η αυθόρμητη αντίδραση που μου βγαίνει είναι μια άρνηση του τύπου... 'έλα μωρέ... τι Σύρος και ιστορίες τώρα...'. Πριν κατασταλλάξει η ιδέα στο μυαλό μου και μεταμορφωθεί σε ειλημμένη απόφαση, αυτοχαστουκίζομαι εγκεφαλικά. Συνιστώ ψυχραιμία και κάνω μια παρουσίαση των πλεονεκτημάτων της φάσης. Μιλάμε για 3 μερούλες διακοπές, σε νησί των Κυκλάδων όπου δεν έχω ξαναπάει, με ωραίο καιρό, με πολύ καλή παρέα και ποδηλατάδα. Πραγματικά, ενώ δεν υπάρχει το παραμικρό μειονέκτημα -σχεδόν- απέρριψα αυθόρμητα μια γαμάτη πρόταση. Αλλά έτσι δεν πάει πλέον στους καιρούς μας; Εδώ, για λόγους ...στασιμότητας και αδράνειας, χάνονται μεταξύ τους, άνθρωποι που είναι φίλοι και μένουν στην ίδια γειτονιά. Πόσες φορές έχεις κανονίσει κάποιον καφέ με κάποιον, και γνωρίζεις ότι δεν θα τον κανονίσεις ποτέ, από την ίδια τη στιγμή που το κουβεντιάζεις; Ευτυχώς η άρνηση -χωρίς λόγο- εντοπίστηκε πολύ γρήγορα και εξουδετερώθηκε σχεδόν ακαριαία. Δεν πρέπει να μου πήρε πάνω από 3 λεπτά για να πω στα παιδιά ότι Κυριακή μπαίνω στο πρωινό και σκάω στο νησί με την Νταλίκα να βγάλουμε γούστα με τη σέσουλα. Έτσι και έγινε. 

  Κυριακή 7 η ώρα το πρωί βρίσκομαι στο λιμάνι με την Νταλίκα φορτωμένη όπως της αρμόζει για ταξίδι. Πάω στο γκισέ να βγάλω εισιτήριο έχοντας ενημερωθεί από τα ίντερνετ ότι το εισιτηριάκι για Σύρο έχει 20 ευρώ. Θα το βγάλω και με επιστροφή, σκέφτομαι, θα πέσει άλλο λίγο η τιμή. ΓΛΑΡΟΣΟΥΠΑ! Η δεσποινίς στο ταμείο επιστρατεύει όλη την ξινίλα που διαθέτει για να με ενημερώσει ότι δεν υπάρχει λόγος να βγάλω με επιστροφή μιας και δεν υπάρχει διαφορά στην τιμή. Με ενημερώνει ότι το εισιτήριο έχει 31,50 ευρώ χωρίς επιστροφή. Ψελλίζω ότι... στο site έλεγε 20. Μου λέει πως έχουν εξαντληθεί τα σούπερ οικονομικά. Ότι δηλαδή, την Κυριακή 19 Μαρτίου στις 7 το πρωί, στο καράβι από Πειραιά για Σύρο, στο κατάστρωμα θα γίνεται 'πάτα με να σε πατώ' φάση. Με πιάνει αναγούλα. Πληρώνω να πάρω το εισιτήριο μου να μπω στο καράβι να τελειώνω με αυτό. Η φάση των ακτοπλοϊκών γραμμών στην Ελλάδα είναι για κλωτσιές. Ιερό και απαράβατο μονοπώλιο, πανάκριβα ναύλα, μηδενική ποιότητα 'προϊόντος' είναι κάποια από τα χαρακτηριστικά που κάνουν κάποιους εφοπλιστές, νταβατζήδες των θαλασσών.  Ακόμα και στα -τόσα- χρόνια μνημονίων στην Ελλάδα, τον συγκεκριμένο χώρο δεν τον έχει ακουμπήσει τίποτα τη στιγμή που ξεπουλιούνται τα πάντα για να γίνει και καλά πιο ανταγωνιστική η φάση. Στο δημόσιο τομέα γίνονται αυτά θα μου πεις. Ε, αυτοί είναι τόσο μονοπώλιο που στις ακτοπλοϊκές γραμμές δεν υπάρχει ούτε δημόσιος φορέας. Τα παίρνουν μόνο αυτοί. Και κάνουν ότι γουστάρουν. Δηλαδή για αυτό το value for money που λένε, όταν μιλάς για ταξίδι με καράβι, γελάνε και τα τσιμέντα. 

  Ανεβαίνω στο -σχεδόν άδειο- κατάστρωμα, βρίσκω τη θέση μου και είμαι έτοιμος για απόλαυση. Καφεδάκι, μουσικές, βιβλίο, μάγκας. Ο καιρός είναι λίγο μουντός. Αυτό με ξενερώνει κάπως. Δε θέλω σε καμία περίπτωση να πάω στη Σύρο και να πάρω κάποιες συννεφιασμένες μέρες. Οι προγνώσεις δεν ήταν ξεκάθαρες. Οπότε έχω απλά να ελπίζω ότι θα γίνει καλύτερη η κατάσταση. 

Περνώντας μπροστά από την Τζιά. Κάποιον φάρο περίμενα να δω στη μύτη του νησιού, τελικά ήταν εκκλησάκι!

Σύρος... Σε κάθε περίπτωση, θυμίζει Κυκλάδες!

Κάποιες σπηλιές...

Παρακαλούμε οι επιβάτες με προορισμό τη Σύρο να ετοιμάζονται για αποβίβαση...

  Ο καιρός έχει βελτιωθεί κάπως. Έχω ενημερώσει Σπυράκο για την ώρα που φτάνω για να συναντηθούμε στο λιμάνι. Είμαι κλειδωμένος στο σενάριο ότι με το που κατέβω φεύγουμε για ποδηλατάδα. Δεν έχω σκεφτεί ότι μπορεί να συμβεί κάτι άλλο. Συναντιόμαστε και γουστάρουμε τόσο πολύ που για σήμερα το 'Μέρος' είναι το λιμάνι της Σύρου, που δεν βγάζουμε ούτε μια αναμνηστική φωτογραφία. Πεταγόμαστε να φάμε το σνακ του πρωταθλητή και να φύγουμε για ποδήλατο. Σκέφτομαι ότι δεν έχω ρίξει την παραμικρή ματιά για το τι γίνεται στη Σύρο από ποδηλατικής άποψης. Όχι δεν έχω δει πιθανές διαδρομές, δεν ξέρω καν τι σχήμα έχει το νησί. Είμαι στα χέρια του Σπυράκου. Αυτό δεν είναι και πολύ καλό να συμβαίνει. Ο τύπος όταν λέμε ότι δεν το έχει με την πλοήγηση, το εννοούμε απόλυτα. Φρόντισε να μου το υπενθυμίσει άτσαλα καθώς μου εξιστορούσε ότι έκανε λάθος σε έναν δρόμο ερχόμενος από το σπίτι στο λιμάνι και έζησε πολύ δύσκολες στιγμές. Παρόλα αυτά, εγώ δεν θα κάνω κάτι για αυτή την κατάσταση. Σήμερα ξέρει ο Ράκος που πάμε. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει κάποια... περικύκλωση του νησιού, μπανάκι και αργότερα μαζευόμαστε προς τα πίσω, να πάρουμε και την Εβίτα για να ανέβουμε στον Σαν Μιχάλη. Είμαι προετοιμασμένος για ανηφορικές κλίσεις κατά την βόλτα μας -γενικά- στο νησί, μιας και προσωπικά δεν έχω δει ελληνικό νησί να είναι επίπεδο. Δεν μας παίρνει πάνω από πέντε λεπτά να βγούμε από το ...αστικό τοπίο για να βρεθούμε να ανεβαίνουμε την πρώτη ανηφόρα που θα μας φέρει μέσα στη φύση η οποία βρίσκεται σε απόλυτη διέγερση.

Από τη θάλασσα στη φύση, ένα ανηφοράκι δρόμος

Ακούω χρώματα και βλέπω μυρωδιές

Πάμε για την κορυφή του λόφου

  Τα πράγματα πάνε πολύ καλά. Τα σύννεφα έχουν εξαφανιστεί από τον ουρανό. Η ανηφόρα μου έχει βγάλει λίγο τη γλώσσα έξω αλλά δεν έχω λόγο να ανησυχώ, δεν βλέπω κάνα θεόρατο βουνό μπροστά μου. Σύντομα θα τελειώσει. Δεν φαίνεται να έχει τη διάρκεια που θα με φέρει μπροστά σε ακραίες καταστάσεις. Άσε που με έχουν συνεπάρει οι εικόνες. Βρίσκομαι κάπου όπου δεν έχω ξαναβρεθεί, κάνω πετάλι μέσα στη φύση, επικρατεί μια απόλυτη ησυχία, τα θυμάρια σπάνε μύτες, το φιλαράκι μου είναι κάτι μέτρα πιο μπροστά και πηγαίνουμε για μπανάκι. Το νησί είναι μικρό. Δεν έχουμε καβαλήσει για κάποιο κομπαρσιλίκι σήμερα. Τουλάχιστον όχι από άποψης χιλιομέτρων. Μέχρι να σκεφτώ και να απολαύσω όλα αυτά, ο λόφος ισιώνει, η θάλασσα από την άλλη -πια- πλευρά του νησιού είναι ορατή και πάμε να πέσουμε πάνω της.

Ξεκινάμε παραθαλάσσιο σουλάτσο... Όπως μας αρέσει!

'Ένα τριημεράκι μέχρι τη Σύρο... Με το ποδήλατο...'

Όσο πάει γίνεται και καλύτερο...

  Μετά από λίγα χιλιόμετρα πετάλι δίπλα στη θάλασσα, με την αλμύρα μέσα στα μάτια μου και το ιώδιο μέσα στη μύτη μου, ο Ράκος ενημερώνει ότι φτάνουμε στην παραλία που θα κάνουμε τη βουτιά μας αφού περάσουμε να πάρουμε το καφεδάκι μας από το καφενείο ενός τύπου λίγο πιο πέρα. Ο Ράκος έκανε το μπανάκι του και τις προηγούμενες μέρες εκεί και είναι σαν το σπίτι του η φάση. Ξέρει τα κατατόπια. 

Τα εργαλεία έξω από το καφενείο...

Μέρος της διακόσμησης του καφενείου...

Το νησί 'Καρχαρίας'!

Εδώ είναι η παραλία μας... Το Κόμητο..

Στήθηκε και το τσαρδί..

  Έχουμε στάξει ικανοποιητικές ποσότητες ιδρώτα ανεβαίνοντας αυτά τα ανηφοράκια που ξεφύτρωναν συνεχώς μπροστά μας. Επίσης, είμαστε στην καρδιά του μεσημεριού. Ο Ήλιος βαράει ντάλα. Όλα αυτά καθιστούν τη βουτιά απαραίτητη. Η θάλασσα είναι φανταστική. Είναι πολύ κρύα αλλά ανακουφίζει τόσο πολύ το σώμα μου. Τα νερό είναι τόσο καθαρό. Έχει τόσο πολύ αλάτι. Είναι το Αιγαίο πέλαγος. Το απολαμβάνω για λίγο και βγαίνω έξω να αράξω στον Ήλιο να φωτοσυνθέσω. Φασάρα και σήμερα... Κοιταζόμαστε με το Ράκο και αισθανόμαστε περήφανοι που είμαστε ωραίοι και φτιάχνουμε κάτι τέτοιες φασάρες για να γουστάρουμε. Πάνω που ενημερώνουμε την Εβίτα να έρθει να μας βρει για να απολαύσει κι εκείνη αυτή τη φασάρα, ο καιρός αρχίζει και κάνει κάποια κόλπα που δεν κάνουν το άραγμα τόσο ευχάριστο. Οπότε αντί να έρθει η Εβίτα προς τα εδώ, θα πάμε εμείς προς τα εκεί. 

Ο ορισμός της 'φασάρας'

Με ταχύτητα χελώνας, μαζεύουμε τα πραγματάκια μας για να ξεκινήσουμε για πίσω. Θα πάμε από άλλο δρόμο για να δω κι εγώ ότι γίνεται περισσότερο από το νησί και επειδή είμαστε μάγκες και δε γουστάρουμε να κάνουμε την ίδια διαδρομή 2 φορές όταν μπορούμε να το κάνουμε και αλλιώς. Δεν προλαβαίνουμε να ξεκινήσουμε καλά καλά και παίρνουμε ένα ανηφοράκι που ακόμα δεν καβάλησα, με κάνει να μουλιάζω το ποδήλατο με σταγόνες ιδρώτα που τρέχουν από τα μούτρα μου. Αλλά το έχω μάθει ήδη το εργάκι της Σύρου και κρυφογελάω γιατί λέω 'πόσο ακόμα; 100 μέτρα; 200; Άντε 300... μετά όμως τι θα κατέβουμε;'. Μετά από λίγα λεπτά δικαιώνομαι:

Μέχρι να ξαναπέσουμε στη θάλασσα παίχτηκε ρεκόρ απόλαυσης 

αλλά και ταχύτητας φτάνοντας τα 56 χλμ/ώρα!

  Επόμενη στάση στο Μποέμ, ένα γαμάτο καφέ-μπαρ πάνω στο δρόμο του λιμανιού της Σύρου. Εκεί θα βρούμε την Εβίτα με ένα παρεάκι και θα αράξουμε να πιούμε μια μπύρα για να ξεκινήσουμε να ανέβουμε στον Σαν Μιχάλη. Μια ανάβαση για την οποία ξέρω ότι θα φτύσουμε αίμα αλλά ο κόπος θα εξαργυρωθεί σε εκπληκτική θέα και σε μια άρρωστη κατάβαση. Η Εβίτα σαν πιο έμπειρη και επειδή το έχει ξανακάνει αυτό, μας παροτρύνει να τελειώνουμε με τη μπύρα γιατί πρέπει να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα στον Σαν Μιχάλη. Η υπόλοιπη παρέα γελάει που θα ξεκινήσουμε να ανέβουμε εκεί πάνω με τα ποδήλατα. Καβαλάμε και φεύγουμε. Είμαι ήδη λίγο κουρασμένος από το πετάλι που έχει προηγηθεί. Δεν πρέπει να έχουμε κάνει πάνω από 40 χιλιόμετρα μέχρι τώρα, αλλά όπως σου είπα και πριν, οι πορείες στα νησιά δεν είναι και ότι πιο ομαλό. Θέλει δύναμη στο πετάλι. Δεν έχω καμία πληροφορία για το τι θα ακολουθήσει. Δεν ξέρω πόσα χιλιόμετρα θα κάνουμε και πόσο θα κρατήσει η τρελή ανάβαση. Δεν ξέρω πόσο σκληρή θα γίνει αλλά ο Ράκος τολμάει και την βάζει στο επίπεδο της ανάβασης της Κούβας. Σε γενικές γραμμές, το να μην έχω πληροφορίες για το τι πρόκειται να συναντήσω στην πορεία μου με το ποδήλατο, είναι κάτι που με φθείρει περισσότερο και γρηγορότερα απ' ότι όταν ξέρω που και πως πάω. Παρόλα αυτά είμαι σε εκπληκτική κατάσταση. Είμαι όλη μέρα στο δρόμο και στο πετάλι από την ώρα που κατέβηκα από το πλοίο. Δεν έχω ξεκρεμάσει ούτε τις βαλίτσες από την Νταλίκα. Κουβαλάω μαζί μου όλη την πραμάτεια μου και δεν ανησυχώ καθόλου για αυτό που θα ακολουθήσει. 

Με το που αφήνουμε τον δρόμο του λιμανιού, είμαστε ήδη σε ανηφορική κλίση. Υπενθυμίζω στον εαυτό μου πόσο μεγάλη αρετή είναι η υπομονή πάνω στο πετάλι. Τα πρώτα μέτρα σκληρής ανηφόρας είναι ήδη εδώ και όχι μόνο δεν μου σπάνε τον τσαμπουκά αλλά παίζει και κουβεντούλα με τα παιδιά όσο ανεβαίνουμε. Μόλις βγαίνουμε 'εκτός πόλης' αρχίζω να καταλαβαίνω από τη χάραξη του δρόμου -μιας και είναι ο μοναδικός- προς τα που πάμε και πως θα πάμε. 

Διάλειμμα 10 δευτερολέπτων για να γλυτώσω την ανακοπή και να χαζέψω αυτό...

  Ο Ράκος έλεγε ότι αυτή η ανάβαση ήταν παρόμοια με αυτή της Κούβας. Η ανάβαση αυτή ήταν χειρότερη από της Κούβας. Απλά δεν είχε μεγάλη διάρκεια. Η ένταση της όμως ήταν ότι πιο σκληρό έχω ανέβει μέχρι τώρα. Αυτό το πράγμα ήταν κάτι σαν σκάλα. Σαν να θες να σκαρφαλώσεις στην κορυφή ενός κώνου που απλά έχουν χαράξει την περιφέρεια του για να μην βρίσκεσαι πάνω στην πλαγιά και σε απορροφήσει κάτω η βαρύτητα. Ανεβαίνω με πολλή υπομονή στάζοντας λύτρα ιδρώτα. Η καρδιά μου χτυπάει σε τέτοια bpm που αν ήταν μουσική, θα ήταν σίγουρα psychedelic trance, σε κομμάτι ικανό να κάνει όλους τους ακροατές του να χοροπηδάνε σαν τα κατσίκια. Πηγαίνουμε να ανέβουμε στο πιο ψηλό σημείο της Σύρου. Όταν ερχόμουν με το καράβι και έβλεπα τις ανεμογεννήτριες στο πιο ψηλό σημείο σκεφτόμουν ότι πλάκα θα έχει να είναι πουθενά εκεί πάνω αυτός ο Σαν Μιχάλης. Τώρα είμαι δίπλα στις ανεμογεννήτριες. Ανεβαίνω με τα πόδια τα τελευταία... σκαλοπάτια της σκάλας και η θέα είναι συγκλονιστική. Η σκάλα του βουνού μας έχει φέρει σε ένα ίσιωμα όπου βλέπουμε τη θάλασσα και από τις 2 πλευρές του δρόμου. Η Εβίτα μας κάνει μαθήματα γεωγραφίας. Είναι τέτοιο το οπτικό πεδίο που βλέπουμε γύρο μας την Τήνο, την Άνδρο, τη Μύκονο, τη Γυάρο, την Ικαρία ίσως και την Εύβοια!

Φτάνουμε στον Σαν Μιχάλη και φαίνεται να είμαστε συνεπέστατοι στο ραντεβού με το ηλιοβασίλεμα. Για αρχή θα πάμε να αράξουμε λίγο στον χώρο στο εκκλησάκι του Σαν Μιχάλη για να χαζέψουμε και να πάρουμε κάποια μαθήματα γεωγραφίας. Μετά θα πάμε στο ταβερνάκι δίπλα για να απολαύσουμε το γεύμα των πρωταθλητών κάτω από συνθήκες που εγώ δεν ήξερα ακόμα... 

Το ταβερνάκι είναι χτισμένο σαν να είναι πάνω στο γκρεμό και από το παράθυρο του η θέα είναι ανεπανάληπτη. Είμαστε μπροστά σε ηλιοβασίλεμα στο Αιγαίο πέλαγος και αυτά τα ελαφριά σύννεφα που υπάρχουν στον ουρανό, υπόσχονται ένα τρελό θέαμα. Ένα όργιο χρωμάτων. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι χωρίς το παραμικρό φίλτρο και χωρίς καμία επεξεργασία. 

Έχουμε μείνει σαν τους χαζούς να κοιτάμε έξω από το τζάμι. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε στα μάτια μας. Τα χρώματα που κερνάει ο ουρανός είναι άπειρα. Το θέαμα είναι ψυχεδελικό και μας έχει μαγνητισμένους εκεί. Φυσικό βιολογικό παραισθησιογόνο. Ο τύπος που μας είχε φέρει καταλόγους για να ρίξουμε μια ματιά, έρχεται μετά από κάνα τέταρτο να μας ρωτήσει τι θα πάρουμε κι εμείς δεν έχουμε ανοίξει καν τον κατάλογο. Θα συνοδεύσουμε αυτό το ηλιοβασίλεμα με μπύρα, για αρχή. 

Ρίχνουμε ένα βλέφαρο στον κατάλογο. Προσωπικά, ψήνομαι να δοκιμάσω γεύσεις και αγαθά που θα είναι ντόπια και παραδοσιακά. Το ίδιο και τα παιδιά οπότε μετά από λίγο βρισκόμαστε σε φάση:

Ξεκινάμε με κάποια σαλάτα, χόρτα από το βουνό και σαγανάκι τυρί Σαν Μιχάλη. Το τυρί Σαν Μιχάλη παρασκευάζεται αποκλειστικά στο συγκεκριμένο μέρος της Σύρου και είναι -ίσως- το ακριβότερο ελληνικό τυρί. Η τιμή του στη λιανική αγγίζει τα 23 ευρώ/κιλό. Είναι λευκοκίτρινο, αλμυρό και πικάντικο. Σαν τύπος που γουστάρει τα τυριά, ξετρελάθηκα με τη γεύση του.

Κάποιοι χειροποίητοι κολοκυθοκεφτέδες, ντόπιο χωριάτικο λουκάνικο με μάραθο που ανθίζει στην περιοχή και κατσίκι 'εξοχικό', δηλαδή μαγειρεμένο μέχρι να λιώνει στο στόμα με φέτα και ντομάτα από πάνω. 

  Μετά από το -μάλλον- ποιοτικότερο γεύμα των πρωταθλητών που έχουμε απολαύσει μέχρι τώρα, είμαστε έτοιμοι για την επιστροφή. Μια γλυκιά σούρα σε συνδυασμό με την κούραση της βόλτας με έχουν σε πολύ χαλαρό επίπεδο. Έχει νυχτώσει για τα καλά και έχουμε να κατέβουμε αυτή την τρελή σκάλα που μας έφερε μέχρι εδώ πάνω. Κανένα πρόβλημα. Η κατάβαση δεν είναι πρόβλημα ποτέ. Απλά σκεφτόμουν ότι αν ήταν ακόμα μέρα, ίσως και να ζούσαμε την εμπειρία να πηγαίνεις με καμιά ...80 χλμ/ώρα με το ποδήλατο! Ανάβουμε τα φωτάκια μας και το μόνο που έχουμε να προσέξουμε είναι να μην... παρασυρθούμε από το ρούφηγμα της βαρύτητας και αφήσουμε τα κορμιά και τα ποδήλατα μας ελεύθερα να τσουλήσουν μέσα στο μαύρο σκοτάδι γιατί σίγουρα θα μας βρουν γκρεμοτσακισμένους. Πόσο υπέροχες είναι οι καταβάσεις. Αφήνω το ποδήλατο να ρολλάρει ελεύθερα πιάνοντας μεγάλες ταχύτητες, μέχρι να ανιχνεύσω τη στροφή και να πλακωθώ στα φρένα σε σημείο να πονάνε τα χέρια μου από την πίεση στο τιμόνι. Στρίβω τη στροφή και βγαίνοντας από αυτήν, πάλι το ίδιο... Θα μπορούσα να το κάνω για ώρες. Δυστυχώς όμως δεν θα κρατήσει πάνω από 10 λεπτά. Έτσι είναι το βουνό. Κοπιάζεις για μία ώρα μέχρι να το ανέβεις και για την κατάβαση κάνεις μια βουτιά και σε 10 λεπτά είσαι κάτω. Κάπως έτσι φτάνουμε προς το σπίτι μετά από μια ολόκληρη μέρα στο δρόμο. Αισθάνομαι πολύ γεμάτος. Έχουν γίνει τόσα γαμάτα πράγματα σε ένα καινούργιο και πολύ όμορφο μέρος. Μετά και από το μπάνιο και το άραγμα στο σπίτι, βρίσκομαι σε κατάσταση αλοιφής σωματικά και ήρεμος και γαλήνιος εγκεφαλικά. Η Κυριακή ήταν φασάρα στη Σύρο!

Αυτή ήταν η σημερινή μας βόλτα στη Σύρο... Ένας κύκλος να δούμε τι γίνεται σε όλες τις πλευρές του νησιού!

Η υψομετρική απεικόνιση της σημερινής βόλτας. Το γαιδούρι στο τέλος είναι η ανάβαση-κατάβαση στον Σαν Μιχάλη!

Για όσους θέλουν να δουν τη διαδρομή με μεγαλύτερη ακρίβεια, μπορούν να την δουν εδώ

Η επόμενη ημέρα ήταν πολύ χαλαρή από πετάλι. Ήταν η ημέρα που Εβίτα έφευγε για Πειραιά οπότε λίγο να κάτσουμε να βοηθήσουμε στα μαζέματα, να πάμε μέχρι το λιμάνι να κουνήσουμε τα άσπρα μαντίλια, δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε όλη μέρα για ποδήλατο. Και δεν μας πειράζει και καθόλου μιας και δεν μας κυνηγάει ο χρόνος. Η Εβίτα μπορεί να φεύγει από τη Σύρο για να συνεχίσει στην Αθήνα αλλά εγώ με τον Ράκο θα μείνουμε άλλη μια μέρα στο σπίτι της! Να κάνουμε άλλη μια βόλτα και γιατί όχι άλλο ένα μπανάκι άμα το επιτρέψει ο καιρός. 

Αφού σάλπαρε για Πειραιά η Εβίτα, λέμε με το Σπυράκο να ανέβουμε μια τσάρκα στην Άνω Σύρο, το μέρος που το νησί θυμίζει Κυκλάδες για τα καλά. Χτισμένη πάνω στο βουνό, με πολύ μικρά σοκάκια, με μικρά μικρά σπιτάκια κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο.

Πολλά σκαλάκια....

Η Σύρος χαρακτηρίζεται από 2 λόφους που ο καθένας έχει μια εκκλησία στην κορυφή του. Ο καθολικός και ο ορθόδοξος. Ενώ βρισκόμαστε πάνω στον καθολικό λόφο, βλέπουμε απέναντι μας τον ορθόδοξο.

Το Δημαρχείο της Σύρου. Είναι εντυπωσιακό ότι το μέγεθος του κτιρίου είναι παρόμοιο με αυτό της Βουλής των Ελλήνων. Εξίσου εντυπωσιακό είναι ότι και η μαρμάρινη πλατεία μπροστά από το Δημαρχείο, θυμίζει την πλατεία Συντάγματος στο μέγεθος.

Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι τραβηγμένες στο λιμάνι της Σύρου, στην Ερμούπολη. Οι άνθρωποι εκεί μιας και είχαν χώρο, έχουν δομήσει αξιοπρεπώς τη φάση. Τουλάχιστον στο δρόμο μπροστά στο λιμάνι. Δρόμος δύο λωρίδων, μία για κάθε κατεύθυνση, με μπόλικες διαβάσεις για πεζούς μιας και το καλοκαίρι πρέπει να γίνεται ένας κάποιος πανικός. Μεγάλα πεζοδρόμια και άπλετος χώρος για τους πεζούς. Ακόμα και ποδηλατόδρομος. Δηλαδή, ο καθένας έχει το χώρο του. Ε, η επίσκεψη στη Σύρο ήταν μια καλή απόδειξη ότι το να κυκλοφορείς σαν άνθρωπος έξω, με οποιοδήποτε μέσο, είναι πρώτα απ' όλα θέμα συνείδησης και κουλτούρας και μετά είναι θέμα υποδομών. Οι υποδομές από μόνες τους δεν φέρνουν και τη συνείδηση, το σεβασμό στην κουλτούρα κανενός. Γι' αυτό γελάω όταν ακούω ποδηλάτες να γκρινιάζουν για ποδηλατόδρομους, πεζούς για πεζοδρόμια και οδηγούς για δρόμους. Όχι πως δεν είναι απαράδεκτη η κατάσταση των παραπάνω υποδομών στη συντριπτική πλειοψηφία της χώρας αλλά με το να θίγουμε τα χάλια των άλλων, να μην ξεχνάμε τα δικά μας.  Αν θέλουμε να λεγόμαστε πολίτες που σέβονται και ασχολούνται με τα κοινά, έχουμε και κάποιες υποχρεώσεις. Παρακολουθούσα λίγο τη φάση στη Σύρο και πως κυκλοφορεί ο κόσμος σε αυτό τον δρόμο όπου υπάρχει χώρος για όλους άρα το μόνο που μένει είναι ο κάθε ένας που κυκλοφορεί να σεβαστεί τα κοινά, να κινηθεί όπως πρέπει και να βοηθήσει στην ομαλή λειτουργία -άρα στην αναβάθμιση ποιότητας- της κυκλοφορίας στην πόλη. Ε, αρχίδια. Οι πιο ...εντάξει πρέπει να ήταν οι οδηγοί αυτοκινήτων!!! Από την άποψη ότι σέβονταν τα STOP τους, τις διαβάσεις και τους πεζούς. Από την άλλη... οι ποδηλάτες στα παπάρια τους. Οι περισσότεροι πήγαιναν από το δρόμο. Οι πεζοί στην συντριπτική τους πλειοψηφία, έχοντας στη διάθεση τους 5-10 μέτρα πλάτος πεζοδρόμιο, πήγαιναν όλοι πάνω από τον ποδηλατόδρομο. Δηλαδή ένας λειτουργικότατος από άποψης υποδομής δρόμος, δεν δούλευε σωστά γιατί δεν τα καταφέρνουν καλά τα ταγάρια. Αυτά να τα λέμε γιατί εδώ όποιον να ακούσεις να μιλάει για υποδομές σου λέει 'έλα μωρέ... τι περιμένεις στην Ελλάδα'. Και είναι ο ίδιος που περιμένει το κόκκινο φανάρι, μετά από το φανάρι και πάνω στην διάβαση. 

Οι υποδομές από μόνες τους δεν πρόκειται να κάνουν καλύτερα τα πράγματα. Χρειάζεται και διαπαιδαγώγηση. Όπως κάνανε στους σταθμούς Μετρό τότε, που τους λέγανε από τα μεγάφωνα πως να συμπεριφέρονται στις κυλιόμενες σκάλες. Έστω και μετά από 10 χρόνια, το έπιασαν τα τσακάλια οι Έλληνες που όταν αυτοί χτίζαν Παρθενώνες οι άλλοι σκαρφάλωναν στα δέντρα.  

Μας μένει άλλη μία μέρα στο νησί, την οποία αν την πιάσουμε από νωρίς θα έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε το πετάλι μας, να πάμε για το μπανάκι μας και το άραγμα μας στην παραλία και 4 το απόγευμα να είμαστε μάγκες στο λιμάνι για να επιστρέψουμε πίσω. Θα το κάνουμε ακριβώς έτσι.

Ξυπνάς και από το παράθυρο βλέπεις αυτό...

Έχουμε αποφασίσει ότι θα πάμε για το μπανάκι μας στην ίδια παραλία που πήγαμε και προχθές μιας και είναι γαμάτη και απ' ότι λένε οι πληροφορίες είναι και από τις πιο ωραίες του νησιού. Δεν έχουμε άπλετο χρόνο μπροστά μας για εξερεύνηση νέων προορισμών. Θα πάμε στα σίγουρα και το μόνο που θέλουμε είναι να πεταλιάσουμε ένα μικρό παραλιακό κομμάτι που μας διέφυγε την προηγούμενη φορά γιατί στρίψαμε λάθος σε κάποιο σημείο. Φορτώνουμε τα σνακς των πρωταθλητών και είμαστε πάλι στο δρόμο να πεταλιάζουμε αυτό το γλυκό πάνω-κάτω της Σύρου.

Λιμάνι Σύρου, Ερμούπολη. Αριστερά ο καθολικός λόφος και δεξιά ο ορθόδοξος

Μυρωδιές άνοιξης, κίτρινο, μωβ, πράσινο, μπλε, τυρκουάζ

Τρελό κολπάκι... Παραλία Αχλάδι!

Αυτό το κάστρο πάνω στη θάλασσα...

Ο καιρός μας βγάζει γούστα... Κάνει τρελή μέρα

Πέτρα, άμμος... άρα τρελά χρώματα στο νερό

Και να 'μαστε πάλι στο Κόμητο για το μπάνιο μας... Η θάλασσα είναι γιαούρτι, ο Ήλιος βαράει ντάλα.

Καλοκαιράκι παιδιά...

Πασάδες...

Η ποιότητα του αράγματος είναι πάνω από κάθε προσδοκία. Ακόμα και τα πιο αισιόδοξα σενάρια για τον καιρό δεν μου λέγαν ότι θα βρίσκομαι στην παραλία να ψήνομαι από τον Ήλιο, να σκέφτομαι ότι θα καώ που δεν έχω πάρει μαζί αντηλιακό και να σηκώνομαι κάθε μισή ώρα για μια βουτιά στην παγωμένη θάλασσα. Απολαμβάνουμε μια ησυχία που διακόπτεται μόνο από τις φωνές μας όταν μιλάμε. Εκθειάζουμε την επιλογή μας που φτιάξαμε έτσι την κατάσταση με τη Σύρο. Το 3ήμερο με έχει γεμίσει πολύ ωραίες εικόνες, εμπειρίες, χαροπάλη στο πετάλι και αράζω και τα σκέφτομαι αυτά ανάσκελα με τον ήλιο να σιγοψήνει το δέρμα μου. Διάλειμμα για βουτιά.

Κοιτάζουμε τα ρολόγια μας. Έχει έρθει η ώρα να σηκωθούμε και να ετοιμαστούμε. Να κάνουμε τα τελευταία χιλιόμετρα για να πάμε να πάρουμε το πλοίο της επιστροφής. Κάποια σύννεφα παριστάνουν μια αραιή και ανοιχτόχρωμη κουρτίνα μπροστά από τον Ήλιο. Λες και συνεννοούμαστε με τον καιρό και κανονίσαμε να ηρεμήσει λίγο με την ηλιοφάνεια τώρα που θα ανέβουμε στο πετάλι μέχρι να τελειώσει η ανηφόρα που έχουμε μπροστά μας. Το χαμόγελο ευτυχίας και ικανοποίησης δεν σβήνει από τα μούτρα μου με τίποτα. Ξεκινάμε πετάλι για το λιμάνι.

Η παραλία της Βάρης...

Ο Μέγας Γυαλός από ψηλά...

Η δεύτερη βόλτα μας στη Σύρο...

Και η υψομετρική της απεικόνιση...

Η δεύτερη βόλτα για όποιον θέλει να την δει αναλυτικότερα στο Bikemaps.

Η δεύτερη βόλτα ήταν πιο εύκολη από αυτή της πρώτης ημέρας. Ήταν μικρότερη η απόσταση αλλά το κύριο χαρακτηριστικό που την έκανε πιο εύκολη ήταν ότι δεν είχε την ανάβαση για Σαν Μιχάλη. 

Πέρσι που ο Ράκος ανέβηκε για πρώτη φορά στο Σαν Μιχάλη, όταν επέστρεψε και μου έλεγε για την εμπειρία, έλεγε ότι με σκεφτόταν συχνά γιατί ήθελε να χαροπαλέψουμε πλάι πλάι για να ανέβουμε αυτή τη σκάλα. Ένα χρόνο μετά, έγινε πραγματικότητα. Όσο και να με σπάνε σε κομμάτια τα βουνά, εγώ θα πηγαίνω να τα ανεβαίνω γιατί έτσι γουστάρω. Να στάζω λύτρα ιδρώτα πλάι πλάι με το φιλαράκι μου. Να δοκιμάζω πάντα την υπομονή μου, να βρίζω θεούς και δαίμονες και πάντα να βλέπω στο τέλος ότι δεν χαμπαριάζω τίποτα άμα υπάρχει σκοπός. Και δώρο η κατάβαση!

Έτσι θα συνεχιστεί το βιολί μέχρι τη μέρα που θα φύγω για Κρήτη. Μένει ούτε ένας μήνας για να βγουν τα τελευταία γούστα και να φτιάξουμε τις αναμνήσεις που θα πάρω μαζί μου να έχω να θυμάμαι όσο θα λιώνω στη δουλειά το καλοκαίρι. Πάμε!!!

Υ.Γ: Εβίτα, τι να πω ρε 'συ. Καταρχήν ευχαριστώ για την πρόσκληση και μετά για την φιλοξενία. Πόσο τρελή φάση εσύ να φεύγεις για να έρθεις να εγκατασταθείς στην Αθήνα κι εγώ να μένω πίσω με τον Ράκο και να κάνουμε διακοπούλες μένοντας στο σπίτι σου! Καλή αρχή και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να σου πάνε όλα όπως τα θέλεις σε αυτή τη νέα προσπάθεια. Θα τα πούμε και από κοντά τώρα που μένουμε στο ίδιο χωριό!

Ξέρω πως είναι... να κυνηγάς το καθημερινό τυφλό όνειρο σου...

ζητάς εκτός σου κάτι να γεμίσει το κενό σου...

άραξε λίγο πίσω, συγκεντρώσου και ανάλυσε...

κράτησε λίγο μονάχα... κι έπειτα σε ζάλισε, σε γάμησε...

στα χρόνια που η αγάπη σπάνισε, μου λάλησε...

τίποτα όρθιο δεν άφησα από όταν το 'εγώ' την αποπλάνησε...