"Ζωή... Ποδήλατο": Πέντε χρόνια Ζωή Ποδήλατο: Η επέτειος!

Ο Σπυράκος είναι τύπος που σχεδόν πάντα γουστάρει να κάνει πράγματα. Αρκετές από αυτές τις φορές, πράγματα που δεν έχει ξανακάνει. Κάποιες φορές το γουστάρω κι εγώ. Ειδικά άμα 'κουρδιστώ' κατάλληλα. Μια μέρα όπως κάναμε τη βόλτα μας με τα ποδήλατά μας, μου λέει 'μαλάκα πρέπει να ξεκινήσουμε να γράφουμε για τις φασάρες με το ποδήλατο'. 20 Φεβρουαρίου 2012. Ένα κείμενο από τον καθένα μας για να συστηθούμε στους αναγνώστες. Λίγες μέρες πιο πριν από τότε, έχουμε κάνει την πρώτη μας μεγάλη βόλτα παρέα, με την ομάδα του Θανάση, στο Σούνιο. 20 Φεβρουαρίου 2017. Ημέρα Δευτέρα, που μας αρέσει να της γαμάμε τη μάνα. Το ποδηλατικό δίδυμο θα γιορτάσει με μια επετειακή βόλτα. Προορισμός; Όπως τότε. Στο Σούνιο!

Μέσα σε αυτά τα 5 χρόνια δεν έχει αλλάξει τίποτα για μένα σχετικά με τον σκοπό της γραφής κειμένων από ποδηλατικές εμπειρίες. Πάντα έγραφα σαν να αράζουμε στο σαλόνι και να λέω μια ιστορία. Πάντα το έγραφα όπως το ένιωθα. Πάντα συνόδευα το κείμενο με φωτογραφίες για να βρεθείς έστω και για λίγο εκεί. Πάντα ήθελα να το νιώσεις αλλά έτσι όπως ακριβώς είναι. Χωρίς 'επικοινωνιακά' κόλπα για να διεκδικήσουμε περισσότερα κλικς και αναγνώστες. Η επιτυχία των κειμένων μου, για μένα είναι να σε βγάλω λίγο από την καθημερινή ρουτίνα σου και να σε ταξιδέψω στα μέρη που πηγαίνουμε. Θα είμαι περισσότερο ευτυχισμένος αν παρακίνησα έστω και έναν να καβαλήσει μετά από όσα έχει διαβάσει.

Σε αυτά τα 5 χρόνια έχουμε διανύσει χιλιάδες χιλιόμετρα. Έχουμε βρεθεί σε μέρη που εγώ δεν είχα ξαναπάει ποτέ και βρέθηκα εκεί για πρώτη φορά με το ποδήλατο μου. Δεκάδες σκληρές αναβάσεις. Δεκάδες τρελές καταβάσεις. Εκατοντάδες ώρες πάνω στη σέλα δίνοντας πόνο στο πετάλι. Ταξίδι, ευτυχία, απόλαυση, επικοινωνία, κούραση, πόνος, θαυμασμός, παρακίνηση, συντροφικότητα, συλλογικότητα, θυμός, βουνό, θάλασσα, δάσος, νησί, καύσωνας, βροχή, χιόνι, χαμόγελο, ικανοποίηση. Και πόσα άλλα. Πλέον ο πήχης έχει ανέβει λίγο. Από την άποψη ότι, παλιότερα μπορεί να πήγαινα για ένα καφεδάκι και για να χαζέψω τη θάλασσα μέχρι τον Άλιμο και να γυρνούσα πίσω για να γράψω κείμενο και να το μοιραστώ. Εξακολουθεί να είναι το ίδιο γαμάτο για μένα αλλά δεν υπάρχει λόγος να το κάνω κείμενο πια. Στα έχω πει πολλές φορές. Τα τελευταία 2 χρόνια γίνονται κείμενα μόνο οι δυνατές βόλτες. Αυτές που ...'πάμε και βλέπουμε'. Τα λεγόμενα και κομπαρσιλίκια.

Την εβδομάδα που μας πέρασε βρέθηκα στην Κρήτη για επαγγελματικούς λόγους. Ήθελα να αποσαφηνίσω που θα γαμιέμαι φέτος το καλοκαίρι για να πάρω λεφτά. Φιλοξενήθηκα από ένα φιλαράκι -Ε Αλέκο!!!- με τον οποίο δουλέψαμε μαζί πριν 2 καλοκαίρια αλλά η επαφή έχει παραμείνει παρά τον ελάχιστο χρόνο που περάσαμε μαζί μετά την κοινή μας θητεία. Από κοντά άλλοι 2 παιχταράδες που είχαμε δουλέψει μαζί εκεί. Γιατί στα λέω τώρα όλα αυτά... Όταν έφτασε η μέρα που έπρεπε να φύγω, μου λέγανε 'κάτσε ρε μαλάκα... τι θα πας να κάνεις πάνω;'. Όντως δεν είχα τίποτα να κάνω εδώ. Εκτός από την επετειακή βόλτα στις 20 Φεβρουαρίου. Στο Σούνιο. Με διαφορετικό τρόπο αυτή τη φορά... Στόχος είναι να πάμε μέχρι τη Ραφήνα και μετά να το πάρουμε όλο παραλία μέχρι το Σούνιο. Και μετά... πάλι όλο παραλία για να επιστρέψουμε πίσω. Γαμάτο σχέδιο μιας και δεν προτιμούμε να κάνουμε διαδρομές aller retour.

Οι καιρικές προγνώσεις μας έχουν πει πράγματα που θέλαμε να ακούσουμε. Ηλιοφάνεια με κάνα ψευτοσύννεφο, αεράκι αμελητέο της τάξεως των 2-3 bf, θερμοκρασίες σχετικά υψηλές μιας και έχουμε να κάνουμε με Νοτιάδες. Την προηγούμενη νύχτα, η υπερένταση απουσιάζει. Δεν έχω κανένα άγχος για την επετειακή βόλτα παρόλο που πάμε για μεγάλο αριθμό χιλιομέτρων. Αυτό οφείλεται ή στην εμπειρία που κομπαρσιλίκι με το κομπαρσιλίκι αυξάνεται, ή πιθανώς να ήμουν ήρεμος γιατί ήξερα ότι αύριο δεν θα πάρουμε κάποια σκληρή ανάβαση. Το μόνο που με νοιάζει είναι να καταφέρω να κοιμηθώ κάτι παραπάνω γιατί και την προηγούμενη μέρα έχω κοιμηθεί -λίγο και- σε δόσεις λόγω του ταξιδιού με πλοίο από την Κρήτη, το οποίο είναι το χειρότερο μου. Θα επιλέξω τη γνωστή και αγαπημένη μέθοδο. Διάβασμα. Σκέφτομαι να βάλω ξυπνητήρι, δεν το βάζω ποτέ, διαβάζω και κοιμάμαι. Το πρωί ακούω το τηλέφωνό μου να χτυπάει. Σπυράκος καλεί. Η κλήση αρχικά με σοκάρει γιατί η ώρα έχει περάσει λίγο και εγώ δε θυμάμαι ποτέ να έπαιξα κάποιο snooze ή έστω να ακούσω ξυπνητήρι να βαράει. Είναι η δεύτερη φορά που ξεφτυλίζομαι με το ξυπνητήρι, μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Το ραντεβού στο Μέρος παίρνει αναβολή μισής ώρας. 8 η ώρα είμαι στο Μέρος και περιμένω τον Σπυράκο ο οποίος θα καθυστερήσει λίγα λεπτά παρόλο που είναι ξύπνιος από την ...ώρα που έπρεπε. Που να βρω μούτρα για παρατήρηση; Βρεγμένη γάτα ο ψηλός... Φεύγουμε να πάμε να πάρουμε το Μετρό.

Το δρομολόγιο μας είναι Αθήνα-Ραφήνα-Λούτσα-Πόρτο Ράφτη-Κερατέα-Σούνιο-Παλαιά Φώκαια-Βάρκιζα-Γλυφάδα-Αθήνα. Σχεδόν μόνιμα παραλιακά. Χρησιμοποιούμε το τρένο για να γλυτώσουμε από τη μούργα της Αθήνας, Δευτέρα πρωί. Θα πάμε μέχρι Δουκίσσης Πλακεντίας και ξεκινάμε από εκεί, να ξεμπερδέψουμε με το αστικό τοπίο μια ώρα αρχίτερα. Ακόμα και με λιγότερο αστικό τοπίο, ένας ταξιτζής έφαγε τις παναγίες του και ήταν διατεθιμένος να φάει και κλωτσιές. Αυτοσυγκρατηθήκαμε και δε χαλάσαμε τη διάθεση μας εντελώς. Κατεβαίνουμε σαν τους μάγκες την λεωφόρο Μαραθώνος και έχουμε το νου μας για κάνα φούρνο, να παίξει το πρωινό των πρωταθλητών. Μόλις τακτοποιήθηκε και αυτό είμαστε πανέτοιμοι. Κάνουμε μια μικρή παράκαμψη και θυσιάζουμε τη Ραφήνα την οποία άλλωστε την έχουμε ξαναδεί. Τα χιλιόμετρα θα είναι πολλά σήμερα και δε γουστάρουμε να χάσουμε τα μισά τοπία λόγω νύχτας. Η παράκαμψη φέρνει μπορστά μας 2-3 ανηφοράκια μικρής διάρκειας αλλά τόσο δυνατά όσο χρειαζόταν για να αρχίσουν να πέφτουν οι πρώτες σταγόνες ιδρώτα. Σιγά σιγά πιάνουμε θάλασσα ξεκινώντας από την όμορφη αλλά πολύ άσχημα δομημένη Λούτσα.

Η παραλία της Λούτσας...

Η παραλία της Λούτσας και στο βάθος η συνέχεια της διαδρομής μας

Τα σύννεφα στον ουρανό δεν πείθουν κανέναν ότι μπορούν να κάνουν τη ζημιά. Απλά δεν φοράω γυαλιά ηλίου ακόμα. Ο καιρός είναι Νοτιάς και η κατάσταση είναι ζεστή για την εποχή. Δεν ανυπομονώ να έρθω σε τετ α τετ με τον Ήλιο. Τουλάχιστον όχι για λόγους θερμότητας. Κινούμαστε στον παραλιακό δρόμο της Λούτσας. Ταβέρνες, καφέ, clubs. Σχεδόν όλα κλειστά. Αλλά φαντάζομαι τι θα γίνεται τα καλοκαίρια εκεί. Σίγουρα κάποιος χαμός. Μόλις αφήνουμε πίσω μας τη Λούτσα και πηγαίνουμε για το επόμενο check point, αυτό στο Πόρτο Ράφτη. Ήδη η κατάσταση έχει αρχίσει και γίνεται πολύ πιο ανθρώπινη. Περιορισμένη κίνηση, περισσότερη ησυχία, πιο απολαυστική φάση για να γουστάρεις κάνοντας πετάλι.

Στο δρόμο για Πόρτο Ράφτη...

Η Νταλίκα παίρνει 2 ανάσες στην παραλία στο Πόρτο Ράφτη...

Στη συνέχεια ακολουθεί το ...βουνό της σημερινής βόλτας. Απ' όσο είχα δει, πρόκειται για ένα νορμάλ βουνό διάρκειας 4-5 χιλιομέτρων. Δηλαδή, σε καμία περίπτωση αγχωτικό. Ξεκινώντας την ανάβασή του, ναι μεν αφήνουμε πίσω μας την πολυαγαπημένη θάλασσα αλλά από τη μία, γνωρίζουμε ότι η σημερινή βόλτα έχει στη συντριπτική της πλειοψηφία... υδάτινο κάδρο και από την άλλη, το βουνό θα μας χαρίσει τα δικά του καλά. Η ησυχία γίνεται πλέον εκκωφαντική. Η απόλυτη -πια- ηλιοφάνεια θα κάνει μικρές παύσεις γιατί τα δέντρα κλείνουν το δρόμο στις ακτίνες του Ήλιου. Τα πεύκα μυρίζουν τόσο πολύ. Η κίνηση των αυτοκινήτων έχει περιοριστεί για τα καλά. Το φωτογραφικό μου υλικό είναι πολύ φτωχό σήμερα γιατί πρόσεχα την μπαταρία του κινητού σαν τα μάτια μου. Κατέγραφα τη διαδρομή με μια παλιοεφαρμογή που απαιτεί ανοιχτό GPS και δεδομένα.

Μ' αυτά και μ' αυτά έχουμε φτάσει στην Κερατέα. Ακολουθεί το πιο 'άσχημο' κομμάτι της διαδρομής. Θα κινηθούμε για καμιά 10ριά χιλιόμετρα στη λεωφόρο Λαυρίου μέχρι να φτάσουμε στο Λαύριο. Τουλάχιστον έχουμε ωραίες αναμνήσεις από την Κερατέα. Ήταν η πρώτη φορά που βγήκαμε να κάνουμε πολλά χιλιόμετρα για να παραβρεθούμε στο Φεστιβάλ Αντίστασης για λόγους συμπαράστασης και αλληλεγγύης όταν η Κερατέα είχε μετατραπεί σε γαλατικό χωριό και όλοι μαζί ενωμένοι σαν γροθιά, μετά από 128 ημέρες στα μπλόκα απέτρεψαν την δημιουργία ΧΥΤΑ στην περιοχή.

Σε κάποια στιγμή αισθάνομαι ότι τα δεδομένα σκαρώνουν συνωμοσία μπας και μας τη σπάσουν. Σαν να μην φτάνει που κινούμαστε σε λεωφόρο με φορτηγά και αυτοκίνητα να μας προσπερνούν με μεγάλες ταχύτητες, το κάδρο χαλάει με κάτι ανεμογεννήτριες στα μούτρα μας και να σου και ένα δυνατό αεράκι κόντρα που ανεβάζει το επίπεδο δυσκολίας της κίνησης σε επίπεδο οδόστρωμα. Πριν χαμπαριάσω και πολλά, βλέπω και πάλι θάλασσα μπροστά. Λογικά φτάνουμε στο Λαύριο. Πολύ ωραία πόλη το Λαύριο. Δεν είχα ξαναπάει ποτέ μου παρά μόνο για μια συναυλία πριν πολλά χρόνια και χωρίς να έχω να θυμάμαι τίποτα από το Λαύριο. Αράζουμε στην πλατεία για το δεκατιανό των πρωταθλητών. Παίζει και να βρισκόμαστε ήδη στα 75 χιλιόμετρα πετάλι. Γνωρίζοντας ήδη ότι ο χρόνος μας κυνηγάει, δεν αράζουμε πάνω από 10 λεπτά.

Απέναντι από αυτό το μικρό παραλιάκι, το νησί όπου εξορίστηκαν και βασανίστηκαν άνθρωποι που πολέμησαν και αφιέρωσαν τη ζωή τους για το 'όνειρο' μιας ανεξάρτητης πατρίδας και της λαϊκής κυριαρχίας. Η Μακρόνησος.

Επόμενο check point, το ακρωτήριο. Σούνιο. Η διαδρομή από το Λαύριο μέχρι το Σούνιο είναι γαμάτη. Δεν την είχα ξανακάνει ποτέ. Ένα γαμάτο κομμάτι που η πορεία του θυμίζει τρενάκι σε λούνα παρκ. Στροφές, μικρές ανηφόρες,μικρές κατηφόρες, πάλι στροφές, λίγη ευθεία και πάμε ξανά. Σε ένα καταπράσινο περιβάλλον με τη θάλασσα σε κοντινή απόσταση. Η εκπληκτική ησυχία διακόπτεται αραιά και που από κάποιο διερχόμενο αυτοκίνητο. Μετά από καμιά 10αριά χιλιόμετρα στο απολαυστικό λούνα παρκ τρενάκι, ο ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο, κάνει την εμφάνιση του. Το Σούνιο είναι από τα μέρη που δεν περιμένεις να δεις ταμπέλα για να σε προειδοποιήσει ότι φτάνεις. Έχεις το νου σου να δεις το ναό του Ποσειδώνα. Να 'μαστε λοιπόν στο ακρωτήρι να κάνουμε διατάσεις. Όπως τότε. Φυσάει ένα ελαφρύ αεράκι και ο Ήλιος πλέον βγάζει μάτια.

Ο ναός του Ποσειδώνα...

Τα καμάρια μας...

20 Φεβρουαρίου 2012....

20 Φεβρουαρίου 2017...

Ο χρόνος αφήνει πάνω μας πείρα, όχι ρυτίδες....

Αράζουμε και πίνουμε τα καφεδάκια μας. Φουσκώνουμε σαν τα κοκόρια που είναι Δευτέρα μεσημέρι και είμαστε με τα ποδήλατά μας στο Σούνιο και πίνουμε καφεδάκι. Γελάμε. Το άραγμα και η ξεκούραση είναι πολύ γλυκά. Το τοπίο είναι ασύλληπτο. Ο Ήλιος κάνει δοκιμές για καλοκαιρινό κρεσέντο. Που και πως να σηκωθείς να φύγεις; Με τα πολλά, 4 η ώρα σηκωνόμαστε για να πάρουμε το δρόμο για πίσω. Θα μας πιάσει νύχτα σε ποσοστό παραπάνω από 100%. Το θέμα είναι που θα μας πιάσει. Τώρα, είναι η ομορφότερη ώρα για ποδήλατο. Όταν την ομορφότερη ώρα για ποδήλατο είσαι και σε πανέμορφο μέρος, το χαμόγελο δεν λέει να ισιώσει στα μούτρα σου.

Ακρωτήριο Σούνιο, ναός Ποσειδώνα

Ο γυρισμός είναι λίγο πολύ γνωστός. Δηλαδή... δεν ξέρω ούτε τη σειρά με την οποία θα φτάνουμε σε οικισμούς αλλά ξέρω τα βασικά. Έχω κάνει τη διαδρομή άλλες 2 φορές με το ποδήλατο και θυμάμαι ότι δεν έχει κάποιο σημείο που θα σε κάνει να το ...σκέφτεσαι για την ενέργεια που θα σου αρμέξει. Φλατιά με συχνές πινελιές από ήπιες ανηφόρες και μικρές πολύτιμες κατηφόρες. Σίγουρα το τοπίο και οι συνθήκες που επικρατούν μας έχουν ανεβάσει αλλά ακόμα πιο σίγουρα, τα κορμιά μας πλέον έχουν ανοίξει και δίνουμε τον απαραίτητο πόνο στο πετάλι με καλές πια ανάσες, με δυνατή καρδιά.

Το μεγαλύτερο υψόμετρο κατά την επιστροφή μας...

Αφήνουμε πίσω μας Λεγραινά, Παλαιά Φώκαια, Σαρωνίδα και δε θυμάμαι κι εγώ πόσες άλλες συνοικίες. Τα χιλιόμετρα μένουν πίσω μας στο ίδιο μοτίβο. Έχουμε κάνει περισσότερα από 100 ήδη. Ένα τσίμπημα στο γόνατο μου κάνει την εμφάνιση του. Θέλω να πιστεύω ότι είναι από την κούραση και ότι δεν έχουμε κάποιον τραυματισμό. Το βασικότερο όλων, ελπίζω να μη μου ζαλίσει τα ...συκώτια γιατί έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας. Μου είναι γνωστός πόνος. Με πιάνει όταν η κόπωση βαράει κόκκινα. Μία με τσιμπάει, μία με αφήνει ήσυχο. Συνεχίζω κανονικά χωρίς να ελαττώνω ρυθμό αλλά πλέον επιλέγω πιο συχνά να πεταλιάζω με ελαφριά ταχύτητα για να μην καταπονώ το γόνατο. Σιγά σιγά πλησιάζουμε τη Βάρκιζα, η πείνα έχει αρχίσει και δεν αστειεύεται και νομίζω ότι δεν την βγάζω μέχρι την ώρα του γεύματος των πρωταθλητών. Προς το παρόν είμαι σχετικά καλά. Ο Σπυράκος πρέπει να σκέφτεται ακριβώς το ίδιο και καταλήγουμε ότι μόλις ξεμπερδέψουμε με Βάρκιζες και Λιμανάκια ότι θα φάμε λίγη ενέργεια.

Κάπου εδώ χαιρετάμε τον Ήλιο για σήμερα...

Μέχρι να ξεμπερδέψουμε με λιμανάκια και Βουλιαγμένη, έχει νυχτώσει για τα καλά, το παστέλι πλέον αποτελεί επιτακτική ανάγκη, το γόνατο τσιμπάει και η κόπωση έχει αρχίσει και χτυπάει limit up. Αυτή η αίσθηση ότι μπορεί ακόμα και να σε πάρει ο ύπνος ενώ κάνεις πετάλι. Πραγματοποιούμε αστραπιαίο διάλειμμα για να φάμε κάτι μικρό με πολλή ενέργεια να μας φορτίσει μέχρι να φτάσουμε. Στη συνέχεια θα κινηθούμε μέσα από το Καβούρι. Έχει νυχτώσει για τα καλά πια, αλλά τη διαδρομή από το Καβούρι μέχρι το κέντρο της Αθήνας παίζει με μεγάλες πιθανότητες να μπορώ να την κάνω και με κλειστά μάτια. Είμαστε σαν στο σπίτι μας πια. Αλλά έχουμε τουλάχιστον 25 χιλιόμετρα πετάλι ακόμα. Δεν είναι ότι είμαστε δίπλα. Δε θυμάμαι να την έχουμε κάνει βράδυ αυτή τη διαδρομή. Όχι από το Καβούρι τουλάχιστον. Το παστέλι έχει κάνει καλή δουλειά και παρόλο που πλέον είμαι συντρίμμι από την κούραση, κάνω πετάλι σε ψηλό ρυθμό. Θέλω μόνο να φτάσω και να παραγγείλω το γεύμα των πρωταθλητών. Θέλω τον κώλο μου ακόμα και σε κάποιο άβολο σκαμπό, σε σχέση με τη σέλα. Θέλω να σταματήσω να κάνω πετάλι και να πιω μια μπίρα. Μετά από λίγη ώρα, απολαμβάνω όλα τα παραπάνω.

Το γνήσιο Γεύμα των Πρωταθλητών

Μετά το φαγητό, την μπίρα και το τσιγαράκι... ο λήθαργος είναι εδώ. Αισθάνομαι τα μάτια μου τόσο βαριά. Είναι αυτή η γαμάτη στιγμή. Αυτή η κούραση που αν και τεράστια, είναι τόσο γλυκιά. Αυτό το μόνιμο χαμόγελο στα μούτρα. Σκέφτομαι ότι το σπίτι μου φαντάζει αιώνες μακριά. Τα πόδια μου πονάνε τόσο που με το ζόρι στέκομαι αλλά παρόλα αυτά χαμογελάω, χαιρετάω τον Σπυράκο, βάζω τα ακουστικά μου και φεύγω για το σπίτι. Η αποστολή θα ολοκληρωθεί μόλις αράξω να γράψω το κείμενο για τη βόλτα, μετά από ένα καυτό μπάνιο που θα με κάνει σκουπίδι!

Πέντε χρόνια Ζωή Ποδήλατο. Με επετειακή βόλτα στο Σούνιο. Ελπίζω τα καλύτερα να είναι μπροστά μας. Χρόνια καλά με ...υγεία, λεφτά και ελεύθερο χρόνο!

Η βόλτα σύμφωνα με τους αριθμούς της Νταλίκας:

Σύνολο χιλιομέτρων: 169.7 χλμ

Μέση ταχύτητα: 18.9 χλμ/ώρα

Συνολική ώρα ποδηλασίας: περίπου 9 ώρες