Το πετάλι έγινε επαγγελματικό καθήκον!!!

  Η δουλειά σε επίπεδο μισθωτού υπαλλήλου είναι κάτι το οποίο δεν μας αρέσει. Θέλω να πω, αν υποθέσουμε ότι με κάποιον -οποιονδήποτε- τρόπο είχαμε λυμένο το οικονομικό μας, μάλλον σχεδόν κανείς από εμάς δεν θα συνέχιζε να κάνει τη δουλειά του από χόμπι. Εκτός και αν η δουλειά του ήταν να ασκεί ένα από τα χόμπι του. Είναι σίγουρα κάτι το οποίο μπορεί να σε κάνει περισσότερο ευτυχισμένο. Δεν έχω βρεθεί ποτέ σε αυτή τη θέση μιας και ποτέ μέχρι τώρα στη ζωή μου, δεν είχα βγάλει λεφτά κάνοντας κάτι που μου αρέσει. Κάτι που θα έκανα ούτως ή άλλως ακόμα και να μη μου έφερνε έσοδα.

 

  Πριν λίγες μέρες, ο Ράκος επέστρεψε και πάλι στην δουλειά. Μια δουλειά την οποία είχε ξανακάνει. Courier με ποδήλατο. Σε μια εταιρεία της οποίας η βάση είναι στο κέντρο της Αθήνας. Μια εταιρεία η οποία στήθηκε με τη λογική του bike messenger αλλά για να καλύπτει περισσότερες από τις απαιτήσεις της αγοράς, δεν στάθηκε μόνο στην ...παράδοση μηνυμάτων. Μπορεί να χρειαστεί να κουβαλήσεις και κάποιο δέμα λίγο περισσότερο ογκώδες, ίσως πιο βαρύ από τα συνηθισμένα. Μη φανταστείς ότι παίζει να χρειαστεί να κουβαλήσεις και κάνα πλυντήριο, για παράδειγμα. Νορμάλ καταστάσεις οι οποίες -στην υπερβολική τους μορφή- με λίγο καλή διάθεση και με ευρηματικότητα λύνονται τάχιστα.

Από πέρσι που είχε πάει ο Ράκος σε αυτή τη δουλειά, σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή θα ήθελα να το κάνω κι εγώ. Έτσι, με το που επανήλθε στη φάση μπήκα κι εγώ αυτόματα στην πρίζα. Η γενικότερη κατάσταση στην οποία βρίσκομαι αυτή την περίοδο μου έδινε μόνο πλεονεκτήματα όταν καθόμουν και σκεφτόμουν το ενδεχόμενο να το κάνω κι εγώ. Το οικονομικό ήταν το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμουν. Όχι ότι έπιασα το τζόκερ της πρωτοχρονιάς αλλά λίγο οι οικονομίες που έχουν μείνει από το περασμένο καλοκαίρι, λίγο το ταμείο ανεργίας και ...κυρίως το γεγονός ότι είμαι σε προβλεπόμενο επαγγελματικό λήθαργο αφού και το καλοκαίρι που μας έρχεται με βλέπω -και πάλι- να 'στριμώχνω' εργατοώρες 2 χρόνων μέσα σε ένα εξάμηνο, είναι συνθήκες που μου δίνουν τη δυνατότητα να μη βγω στο σκλαβοπάζαρο μέχρι να κατέβω στο νησί.

Τα κίνητρα για αυτή τη δουλειά είναι εντελώς διαφορετικής φύσεως απ' ότι ...ήταν ανέκαθεν για κάθε δουλειά την οποία έκανα. Το πετάλι είναι δεδομένα μια από τις πολυαγαπημένες συνήθειες των τελευταίων χρόνων. Όποτε ο καιρός το επιτρέπει, πέφτει πετάλι. Είτε για μια απλή μετακίνηση, είτε για μια μοναχική βόλτα απόλαυσης και περισυλλογής, είτε για κάποιο ποδηλατικό κομπαρσιλίκι. Εντάξει, τα κομπαρσιλίκια γίνονται ακόμα και να μην το επιτρέπει ο καιρός!!!

Και έρχεται πλέον η υλοποίηση αυτού του συνδυασμού. Να βγάζεις χρήματα κάνοντας μια από τις αγαπημένες σου συνήθειες. Η βάρδια να μην σε στέλνει στην ρουτίνα αλλά σε μια εντελώς διαφορετική παράσταση κάθε μέρα. Δεν θέλω να το εξιδανικεύσω και το να το παρουσιάσω αψεγάδιαστο. Όπως και να έχει είναι δουλειά που έχει και κάποια άλλα πράγματα τα οποία πρέπει να φέρνεις βόλτα. Το αψεγάδιαστο θα ήταν να μας πληρώνουν με τον κοντούλη να πηγαίνουμε για κομπαρσιλίκια στις Αράχωβες και στις λίμνες Δόξα. Αλλά εντάξει, μην τρελαθούμε κιόλας. 

Μετά από μια σύντομη κουβέντα με τον τύπο που έχει -και τρέχει- την εταιρεία, λέμε να ξεκινήσω. Πετάλι για εισόδημα. Άλλη φάση. Ήδη από τις πρώτες μέρες, η εμπειρία ήταν πολύ δυνατή. Νέα μέρη, νέες διαδρομές, νέες γειτονιές. Μαθαίνω και το λεκανοπέδιο το οποίο έχει σημεία ακόμα και στο κέντρο της Αθήνας τα οποία δεν έχω ιδέα που βρίσκονται. Ιδρώνω σαν τρελός, βρίζοντας τον τύπο στον οποίο πάω να παραδώσω άμα μου δίνει ανηφορικές κλίσεις μέχρι να τον βρω. Στο γυρισμό, γελάω κατεβαίνοντας. Χάος στους μποτιλιαρισμένους δρόμους, χάζεμα σε πανικόβλητους οδηγούς, πεζούς, στιγμές ανταλλαγής χαμόγελων ή στιγμές ανταλλαγής χριστοκάντηλων. Έντονα συναισθήματα σε κάθε περίπτωση. Με κρύο, με βροχή, με ότι τύχει. Για πρώτη φορά δοκιμάζω τις αντοχές μου στο επίπεδο 'πολλά χιλιόμετρα πετάλι για συνεχόμενες μέρες'. Αυτό είναι και ένα επίπεδο στο οποίο πρέπει να προπονηθούμε και να 'μετρηθούμε' να ξέρουμε που βρισκόμαστε, σε περίπτωση που κάποια στιγμή μας την δώσει και πάρουμε τα ποδήλατα μας και φύγουμε ταξίδι για όπου γουστάρουμε. Όλα αυτά, βγάζοντας και κάποια λεφτά. Καθόλου άσχημα.

Η σημερινή ποδηλατάδα είναι η σημερινή βάρδια. Το δρομολόγιο που έκανα για να βγάλω το μεροκάματο. Αρχικά, για να πάω μέχρι τη δουλειά δεν κάνω αυτό το χιλιοπεταλιασμένο και άσχημο δρομολόγιο από την κοσμοπολίτικη Νίκαια μέχρι το κέντρο της Αθήνας. Όχι για να γλυτώσω χιλιόμετρα αλλά γιατί η διαδρομή είναι γελοία και χιλιοπαιγμένη. Αυτό την καθιστά αηδιαστική πλέον. Επίσης, δεν θέλω να έχω ιδρώσει ήδη για πρώτη φορά και μετά να κάτσω ίσως και για 1-1.5 ώρα στο γραφείο μέχρι να καθοριστεί το δρομολόγιο. Έτσι κατηφορίζω στον Πειραιά πολύ χαλαρός, τσιμπάω ηλεκτρικό με των τσάμπα λόγω κάρτας ανεργίας και σκάω στο μοναστηράκι κύριος. Συνήθως, ενώ πλέον έχω μάθει και καθυστερώ κάνα 20λεπτο, είμαι ο πρώτος που φτάνει στο γραφείο. Εκεί θα πάρω το πρωινό του πρωταθλητή. Καφέ και τσιγάρο. Εντάξει, θα φάω και κάτι. 

Έτοιμος για... δουλειά!

Όταν ήρθε η σειρά μου να φύγω, η αποστολή μου είχε ως εξής. Μια παράδοση κάπου στου Ζωγράφου. Πρέπει να ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που πήγα στου Ζωγράφου, σήμερα. Δεν συγκινήθηκα καθόλου. Καταλήγω ότι η τριπλέτα Ζωγράφου, Βύρωνας, Καισαριανή μου στη σπάει. Είναι συνοικίες σχεδόν στο κέντρο της Αθήνας, φθηνή οικονομική ζώνη για τον χάρτη της εταιρείας αλλά παρόλα αυτά είναι στο βουνό. Αφού τελειώνω από εκεί, έχω να πάω σε ένα κατάστημα στα Εξάρχεια, να παραλάβω κάτι και να το στείλω. Οι πληροφορίες λένε ότι θα πρέπει να το στείλω στο Μενίδι. Εκεί και αν δεν έχω πάει ποτέ στη ζωή μου. Καθώς η τύπισσα στο κατάστημα μου λέει τη διεύθυνση, εγώ σκαλίζω να την βρω στους χάρτες. Η οδός που μου λέει δεν υπάρχει στο Μενίδι. Την ρωτάω αν είναι κάπου αλλού. Με μια απλότητα μου λέει ότι μπερδεύτηκε και τελικά είναι στους Θρακομακεδόνες!!! Η γεωγραφική ασχετοσύνη μου για το λεκανοπέδιο και η σοβαρότητα μου σαν εκπρόσωπος της εταιρείας εκείνη τη στιγμή, μου απαγορεύουν να αντιδράσω αυθόρμητα. Δεν μπορώ να γελάσω ειρωνικά και να δώσω μια καλή ατάκα που θα περιέχει και κάποιο υβριστικό επίθετο στο τέλος. Παίρνω το πακέτο και βγαίνω στο δρόμο να βρω το σημείο και τη διαδρομή με την ησυχία μου. Μιλάμε ότι ήταν πολύ μακρυά. Το google maps μου λέει ότι το δρομολόγιο είναι 25 χλμ. Χωρίς την επιστροφή. Σκέφτομαι ένα λεπτό, παραμιλάω κάτι μπινελίκια άλλο ένα και ξεκινάω. Μέχρι τη Νέα Φιλαδέλφεια ήξερα να πάω γιατί το είχα κάνει και πριν κάτι μέρες. Από εκεί και πέρα, χώνομαι για τους πρόποδες της Πάρνηθας. Στην ουσία είναι ένας δρόμος. Αλλά δεν ξέρω πως είναι. Αυτό δεν βοηθάει στον τομέα της ηρεμίας. Και δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος μιας και για να κατευθύνομαι προς την Πάρνηθα, προφανώς δεν θα έχω και κατηφόρες. Έχω ξεκινήσει ήδη να ανεβαίνω. Συνεχίζω για πολλή ώρα μέχρι που όταν γυρίζω πίσω μου, βλέπω πλέον το λεκανοπέδιο στο πιάτο. Ο δρόμος άλλαζε όνομα και τα νούμερα μέναν πίσω με τις εκατοντάδες. Σε κάποια σημεία σχεδόν επίπεδος, στα περισσότερα με μια ανηφορική κλίση που μετά από κάνα μισάωρο ανάβασης ξεκίνησε να καίει τα πόδια και να με κουράζει. Ανεβαίνω ασταμάτητα εκτός από κάποια σημεία που έκανα δεξιά για να τσεκάρω στον χάρτη ότι κινούμαι σωστά. Ειδικά όταν είμαστε πάνω σε βουνό, δεν θέλουμε λάθη. 

Πλέον βλέπω ξεκάθαρα και κοντά μου τις χιονισμένες κορυφές της Πάρνηθας. Δυστυχώς χάλασαν 2 πολύ ωραίες εικόνες που είχα κάνει. Βλέπω το καζίνο σε απόσταση βολής. Πρέπει να είμαι στο ίδιο ύψος απ' όπου ξεκινάει το τελεφερίκ για το καζίνο, αν όχι ψηλότερα. Κάνω ποδήλατο μέχρι και σε μονοπάτια με χώμα και πέτρα. Έχω στάξει λύτρα ιδρώτα και εκεί πάνω κάνει κρύο, όχι αστεία. Μετά από 5-6 οικοδομικά τετράγωνα σταματούσε η δόμηση. Είχαμε πλέον παρθένο βουνό. Τόσο ψηλά. Βρίσκω το σπίτι και παραδίδω το δέμα. Μόλις τελειώνω, κάνω ένα τηλέφωνο γιατί μπορεί να χρειαζόταν να πάω στο Μαρούσι να κάνω κάποια άλλη δουλειά! Όμως, μετά από αυτή την παράκαμψη και το δρομολόγιο για Θρακομακεδόνες αντί για Μενίδι, ενημερώνομαι ότι οι δουλειές στο Μαρούσι θα γίνουν από τον Ράκο. Μιλάμε λίγο στα τηλέφωνα, να διακωμωδήσουμε αυτό που με βρήκε. 

Πανόραμα Πάρνηθας....

Χωρίς μεγαλύτερο διάλειμμα από την τηλεφωνική συνομιλία με τον κοντούλη, ξεκινάω για την επιστροφή στη βάση. Για αρχή, κατηφόρα τέτοιας διάρκειας που σκεφτόμουν τι γαμήσι έφαγα για να ανέβω όλο αυτό το πράγμα. Σε πολύ λίγα λεπτά -σε σχέση με αυτά της ανόδου- η τσουλήθρα τελειώνει. Βρίσκομαι πάλι μέσα στη μούργα. Κινούμενος στην Αχαρνών πέρναγα τους σταθμούς του Ηλεκτρικού και σκέφτηκα μήπως πάρω τρένο για να γλυτώσω λίγα χιλιόμετρα. Μαλακίες. Μόνο πετάλι. Τι νόημα έχει να πάω να μπλέξω με τα τρένα για να γλυτώσω 5-6 σχεδόν επίπεδα χιλιόμετρα μέχρι την Αθήνα. Γυρνάω στο γραφείο και είναι εκεί ο Ράκος και ο μαν με την εταιρεία. Μαθαίνω ότι κανονικά δεν φτάνουμε μέχρι τους Θρακομακεδόνες και αν τον είχα πάρει εκείνη την ώρα θα μου έλεγε να μην το πάρω το δέμα. Κοροιδεύουμε λίγο τη φάση και γίνομαι θύμα μιας καζούρας σε επίπεδα χαβαλέ και μέσα στα όρια του επιθυμητού και καλοπροαίρετου. Όπως αράζουμε στο γραφείο, σκέφτομαι ότι κάποιο άλλο δρομολόγιο δεν θα γίνει από μένα αλλά βλέπω ένα φάκελο που πρέπει να πάει στον Πειραιά. Σκαλίζω στα google maps. Πασαλιμάνι. Μπορώ να εξυπηρετήσω και να εξυπηρετηθώ παίρνοντάς το στο δρόμο για το σπίτι. Ναι. Αν έχεις ανέβει στην Πάρνηθα, το Πασαλιμάνι είναι 'στο δρόμο' σου από Αθήνα για Νίκαια και ας είναι παράκαμψη 10 χιλιομέτρων. Τσιμπάω το φάκελο και αναχωρώ.

Οδός Πειραιώς με ανελέητο μποτιλιάρισμα...

Κι εγώ πάνω από το ποδηλατάκι μου τους βγάζω φωτογραφίες...

Η αποστολή στο Πασαλιμάνι εκτελείται χωρίς να συμβεί το παραμικρό. Πλέον το μόνο που μένει είναι να κουβαλήσω το κορμί μου μέχρι το σπίτι για αυτό το καυτό μπάνιο της χαλάρωσης αλλά και της ...χαλάρωσης γενικότερα. 

Ακόμα και για το μεροκάματο... από βουνά ανεβοκατεβαίνουμε και πάλι στη θάλασσα καταλήγουμε!!!

Η σημερινή βάρδια βγήκε κάπου στα 70 χιλιόμετρα. Γενικά κάπου εκεί βγαίνουν οι βάρδιες. Στην πρώτη εβδομάδα τουλάχιστον, έχω κινηθεί σε νούμερα μεταξύ 50 και 80 χιλιομέτρων. Αυτό που γουστάρω πολύ, είναι ότι πλέον αυτή η γαμάτη και γλυκιά κούραση που έχω πάντα μετά από τις μεγάλες ποδηλατάδες, αυτό το συναίσθημα της έντονης χαράς ενώ το κορμί είναι κατάκοπο, αυτό που θέλω να πάω να πιω μια μπύρα και αισθάνομαι σωματικά πολύ κουρασμένος αλλά εγκεφαλικά πολύ ήρεμος. Αυτή η γαμάτη φάση, είναι πια η φάση στην οποία βρίσκομαι μετά τη δουλειά. Έστω για λίγο καιρό ακόμα που θα κάνω ποδήλατο... επαγγελματικά!

Ερασιτεχνική Αθλητική Ομάδα Ζωή... Ποδήλατο στο καθήκον...

Bikin' for livin'!!!