Τέλος εποχής.

    Καθόμουν και έψαχνα παλιές φωτογραφίες που θα μπορούσα να προσθέσω άνετα σε αυτό το άρθρο. Μετά από κάμποση ώρα κατέληξα ότι δεν υπάρχει κανένας λόγος για κάτι τέτοιο. Αφενός είχε μαζευτεί πολύ υλικό και αφετέρου, όσοι ήδη γνωρίζετε, θα καταλάβετε και τις εικόνες θα τις βρείτε μέσα στο μυαλό, τη καρδιά και τη ψυχή σας. Για όσους δεν γνωρίζετε και δύσκολα θα καταλάβετε, συγνώμη προκαταβολικά, ελπίζω όμως να πιάσετε το νόημα.

  
   Όταν σκάνε αργίες που μπορείς να κολλήσεις και κάνα δύο μέρες άδεια, τότε έχουμε τις λεγόμενες εκδρομικές συνθήκες. Είναι μεγάλη μαλακία να μείνεις στο λεκανοπέδιο, πόσο μάλλον όταν το πιο κοντινό δωρεάν κρεβάτι είναι στις δύο και μισή ώρες.

   Αν και τη Παρασκευή η βροχή ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, δεν αποτέλεσε σε καμιά περίπτωση αιτία αναβολής του ταξιδιού μου στο χωριό. Χωρίς το μικρό παρέα, αλλά μαζί με τον εαυτό μου και τα τσιγάρα μου, καλά θα τη βγάζαμε. Εξάλλου η οδήγηση του αυτοκινήτου μακρυά από το αστικό περιβάλλον, για μένα αποτελεί ένα είδος διαλογισμού. Σίγουρα δεν αισθάνομαι άβολα όταν είναι όλες οι θέσεις γεμάτες, αλλά και μόνος μου να ταξιδεύω δεν με χαλάει καθόλου.

   Το μυαλό έφτιαχνε τα γούστα για τις μέρες κάτω. Ο Ernesto ξέρω πως με περιμένει για κάποιο ποιοτικό πετάλι μέσα στο οξυγόνο, -άντε να έχουν ξεφουσκώσει λίγο τα λάστιχα-. Το ευέλικτο παρεάκι μου, είναι και αυτό ήδη στο μέρος και αναμένει την άφιξη μου. Όλα ωραία, όλα καλά. Ο καιρός μου τα έχει κάνει μούτι στη διαδρομή, πρέπει να έχω τη προσοχή μου τεταμένη και αυτό μου χαλάει λίγο το διαλογισμό. Είμαι σε φάση και έχω ανάγκη να τη ξεμπουκάρω από τη καθημερινότητα όσο δε φαντάζεσαι. Το έχω αποδεχτεί πια, πως οι άνθρωποι που δεν έχουν ύπνο είναι αυτοί που δεν θέλουν να έχουν "χρέη".

   Μη σου γράψω ημερολόγιο για αυτές τις μέρες στο χωριό, άσε που δεν έχει και κάποιο ποδηλατικό ενδιαφέρον. Ο καιρός, ήταν τόσο ωραίος για τσουκαλόκαυτα, αλλά όχι για ποδήλατο. Για να είμαι ειλικρινής με βόλεψε ο καιρός σαν δικαιολογία, δεν μου βγήκε τόση όρεξη για ποδήλατο.

   Ο τίτλος του άρθρου είναι «Τέλος Εποχής».

   Το τέλος εποχής έχει να κάνει με τη «παιδική χαρά». Η Κανέλα δεν τι παλεύει άλλο -και πως να τη παλέψει-. «Επανάσταση δεν θέλετε;! Αυτό είναι επανάσταση... Τι περιμένεις ρε αντράκο μου, να κάτσω να τους παρακαλέσω;!». 
   Πριν από 17 χρόνια, η απόλυση μιας γυναίκας από ένα εργοστάσιο στη Πάτρα, παρέα με τα καντάρια «τρέλας» που κουβαλάει, τη γύρισαν στο χωριό. Εκεί ξεκίνησε η εφαρμογή ενός σχεδίου, που και ο πιο αισιόδοξος θα το περιέγραφε ως ουτοπικό. Άρχισε να ξετυλίγεται ένα κουβάρι που τότε στα 13 μου, δεν χώραγε το μυαλό μου το πόσο όμορφες μέρες θα ζούσα στα επόμενα χρόνια, με αφορμή την απόφαση της Κανέλας να φτιάξει αυτόν τον υπέροχο χώρο. Κάτι λόγγοι με μια ξελότζα, πάνω από τη πιο ήσυχη και τουριστικά μη αξιοποιήσιμη -ευτυχώς!!- λίμνη του οικοπέδου, ξεκίνησαν να παίρνουν μορφή μαγαζιού. Μη στα πολυλογώ μια κατασκευή φτιαγμένη από τα χέρια της ίδιας και των δύο γιων της. Χωρίς κανέναν κανιβαλισμό στο όλο περιβάλλον. Ένα μέρος όπου μέσα στα 17 χρόνια που κράτησε, μου έδωσε μερικές από τις ομορφότερες καταστάσεις στη μέχρι τώρα ζωή μου. Δυνατά συναισθήματα, δυνατά γλέντια, δυνατά γέλια, δυνατά μεθύσια, άπειρος χαβαλές, απίστευτες στιγμές ηρεμίας και ησυχίας. Η συναισθηματική γκάμα, όταν βρισκόμουν εκεί κάτω, καλυπτόταν σε όλες της, τις αποχρώσεις, ανάλογα με τη περίσταση. 
   Δε ξέρω πως να στο εκφράσω καλύτερα. Ο χώρος, το μέρος, οι άνθρωποι που δούλευαν σε αυτό;! Όλο-όλο το σύνολο, με ξεκλείδωνε τελείως και μου έβγαζε μια τρομερή οικειότητα. Τόση, όση το άδειο σπίτι μου, όταν βγαίνω από το μπάνιο και απολαμβάνω τη γύμνια μου, σουλατσάροντας από το δωμάτιο στο σαλόνι, ακόμα και με ξεχασμένες, τις κουρτίνες, ανοιχτές. 
   Κατάλαβες τίποτα;! Δεν μου βγαίνει να στο πω καλύτερα.

   Δεν ξέρω τι να σου γράψω άλλο;! Βασικά όσο και να γράφω δε νομίζω ότι θα είναι ποτέ αρκετό. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να αρχίσω να σου λέω ιστορίες και φάσεις που ζήσαμε εκεί όλα αυτά τα χρόνια. Οι οποίες χωρίς υπερβολή, είναι πάρα πολλές και μόνος μου δύσκολα να τις θυμηθώ όλες. Αλλά και αυτές που θυμάμαι φτάνουν για να γράψουμε μια μικρή νουβέλα.  
   Κάτι ξέραμε που όποια μέρα μας έβρισκε στη Κανέλα, τη ζούσαμε δίχως αύριο και μη πάει ο νου σου μόνο σε κραιπάλες... Να χαζεύεις τη λίμνη και τη διαδρομή που έκανε από πάνω της το φως μέχρι να σβήσει τελείως. Πάντα μέσα μου υπήρχε μια ανησυχία. Περίμενα πως θα έρθει μια στιγμή που η Κανέλα δεν θα αντέξει το μέρος ή η περιοχή δεν θα αντέχει τη Κανέλα.  Τελικά ο χρόνος ήρθε να επιβεβαιώσει αυτήν την ανησυχία. 
   Σίγουρα μέχρι να βγάλουν τη ζωγράφο από τη ξελότζα όλο και κάποιο καφέ με τσίπουρο θα πίνουμε, όπως κάναμε και αυτές τις τέσσερις μέρες. Το νιώθεις όμως, δεν είναι το ίδιο. Τη βγάλανε τη «ψυχή» αυτού του τόπου. Οι «πολλοί» πάντα θα είναι περισσότεροι από τους «λίγους». 

   Αυτό που με τρελαίνει περισσότερο είναι που νοιώθω πως υπάρχει κόσμος ο οποίος ανακουφίστηκε από το κλείσιμο της όλης φάσης.

Το κασελάκι είναι πάντα ετοιμοπόλεμο.

Εικαστικό ατελιέ η "Ξελότζα"!

Η κεντρική θέρμανση της ξελότζας προσφέρεται εύκολα για κάποιο τσουκαλόκαυτο.

Μου πήρε λίγο καιρό αλλά κατέληξα τελικά. Βρασμένο πίνεται μόνο το κρασί.

Η πηγή αναβλύζει τσίπουρο.

Καφές;;... 

Μεσημέριασε!... Βάλε κάνα τσουκάλι!

Πιάσε στασίδι.

Δεν ήταν λίγοι αυτοί που το είχαν κόψει ευθεία για να κατέβουν στη λίμνη.

                         Τρεις και ο... Μούργος!

Τρεις και ο... Κούκος!                                      

                         Ο άνθρωπος πάνω από όλα.

Ο άνθρωπος που ήταν και πίσω απ' όλα                

Παίζουμε μπάλα τόσα χρόνια και το τέρμα δεν βρήκαμε ακόμα.

Πάρε ένα αγαπημένο μου τραγούδι, που του τα έφερε έτσι και το έχω συνδυασμένο με στενάχωρες καταστάσεις.

   Ξέρεις κάτι, θα το κλείσω όπως θα ήταν λογικό να άρχιζε ένα άρθρο... 

   Το φθινόπωρο κάνει φοβερό παιχνίδι με τα χρώματα και άσε να λένε όλοι για την άνοιξη. Φύση με την απίστευτη χρωματική παλέτα σου. Τα πιο ζωηρά χρώματα πάνω στα κουφάρια της αποσύνθεσης. Χρώματα, αρώματα που σε ταξιδεύουν από τα πιο βρώμικα και φτηνά πορνεία μέχρι τους πιο αγνούς και όμορφους έρωτες, από αυτούς, που σε βρίσκανε με ένα λουκουμά στο χέρι. Εκεί που η σαρκική επαφή κάνει στην άκρη για ένα βλέμμα. Αν η άνοιξη είναι το άνθισμα του χρωματικού έρωτα της φύσης. Το φθινόπωρο είναι το ξέστρωτο κρεβάτι ύστερα από ένα καυλωμένο πρωινό ξύπνημα, όπου το γενετήσιο ένστικτο της αναπαραγωγής, σε βρήκε να συνεχίζεις, μαζί με το σύντροφό σου στη ντουζιέρα. 
  
   

   Η τέχνη της ζωγραφικής ξεκινάει από μια στιγμή έμπνευσης και τελειώνει στη κίνηση των πινέλων, δαχτύλων, spray, ό,τι τέλος πάντων εργαλείο χρησιμοποιήσει ο καλλιτέχνης. Η τέχνη της ζωγραφικής από την άλλη είναι το πέρασμα του χρόνου μέσα στον οποίο αλληλεπιδρούν τα στοιχεία της φύσεως μαζί με τα υλικά σε υπόσταση πράγματα και που και που την ανυποψίαστη παρέμβαση του ανθρώπου.

 

Υ.Γ.1 Μόνο κάτι ψόφιες ελπίδες είναι ακόμα στη ζωή και αυτές βρίσκουν απάγκιο στην αναρχική καρδιά της Κανέλας.

Υ.Γ.2 Φεστιβάλ το καλοκαίρι δεν θα έχει. Μη γίνει κανένα Cinnamon από τα παλιά βγαλμένο, δε ξέρω.

Υ.Γ.3 Μέχρι αρχές Δεκέμβρη ξέρουμε τι θα κάνουμε, μετά... Αυτοσχεδιάζουμε!

Υ.Γ.4 Ο πίνακας παραδόθηκε.

Υ.Γ.5 «Ο Βασιλιάς» . Εμένα μπορεί να είναι αγαπημένη μου ταινία, αλλά ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι η ζωγράφος.

Υ.Γ.6 Χάνεσαι ποτέ από αυτούς που αγαπάς και σε αγαπάνε;! Αν τους αγαπάς και αν σε αγαπάνε, θα ξανά ανταμώσεις.

Υ.Γ.7 Την ησυχία σου δεν παίζει να τη βρεις πουθενά, εκτός αν παλεύεις να τα έχεις με όλους καλά. Θα βρεις την ησυχία σου και θα ψάχνεις τον εαυτό σου.

Υ.Γ.8 Έχουμε χύσει τα κορμιά μας σε κάθε γωνία αυτού του μαγαζιού. Άλλο τόσο έχουμε συγκροτήσει τις ψυχές μας.

Υ.Γ.9 Βγαίνει πολύ στεναχώρια. Τα γέλια που έχουμε κάνει.

Υ.Γ.10 Βγαίνει πολύ συναίσθημα για το μέρος. Μας βγήκε και πολύ συναίσθημα σε εκείνο το μέρος. 

Υ.Γ.11 Αυτό που είχε πολύ πλάκα ήταν κάθε φορά που κατέβαινα στο μέρος, έψαχνα βρω τις αλλαγές που είχε κάνει η Κανέλα στο χώρο.

Υ.Γ.12 Φυσικά η λίμνη δεν θα πάει πουθενά... Αλλά!

Υ.Γ.13 Ξεσαλώσαμε με το «ΟΧΙ» για να ξεμπουχτίσουμε από τα καθημερινά μας «ΝΑΙ»

Υ.Γ.14 Ο πιο παραγωγικός μήνας των τελευταίων ετών. 5 άρθρα;! Μαλακίες λέω τόσο καιρό... Το αλλάζω από σήμερα... 5 κείμενα;! 

 

Υ.Γ.15 Σήμερα έχει γενέθλια ο θεός και κλείνει τα 54 χρόνια του.