Η εκκίνηση της αποθεραπείας

  Η στιγμή της λύτρωσης έφτασε. Οι μέρες της ελευθερίας αλλά και του ...διαφορετικού, έχουν ξεκινήσει. Η αποστολή εξετελέσθη. Σχεδόν 6 μήνες κοπιαστικής εργασίας, χωρίς προγραμματισμένο και προβλεπόμενο ρεπό. Τα κατάφερα. Η αυτοπεποίθηση μου ψήλωσε καμιά δεκαριά πόντους. Η ηθική μου ικανοποίηση, μεγάλη. Η περηφάνια γεμίζει αέρα τα πνευμόνια μου και φουσκώνω. Τώρα μπορώ να ξεκουραστώ. Να ασχοληθώ με την φροντίδα του τομαριού μου, της πολεμικής μηχανής που μου επέτρεψε να τα καταφέρω ή αντίστροφα, που δεν με άφησε να καταρρεύσω. Με την ανασυγκρότηση του πνεύματος μιας και το μυαλό έπηξε καλά κατά τη διάρκεια αυτής της εξάμηνης -όχι και τόσο καλά- στημένης ρουτίνας.



   Τα συναισθήματα από την φετινή εμπειρία είναι ανάμικτα και, λίγο πολύ αναμενόμενα. Μένει μια πικρή γεύση από τη συνεργασία και γενικότερα από τους ανθρώπους που αποτελούσαν το εργασιακό μου περιβάλλον. Και εντάξει, δεν θα σταθώ στην λάθος διαχείρηση της κατάστασης από την εργοδοσία μιας και όλοι όσοι έχουμε εργαστεί στη ζωή μας, γνωρίζουμε ότι είναι σχεδόν σίγουρο να μην απολαμβάνεις ουσιαστική εκτίμηση, σεβασμό και σωστή συμπεριφορά από τα 'αφεντικά'. Όταν όμως δεν απολαμβάνεις τα παραπάνω ούτε και από τους συναδέλφους σου, το πράγμα -τουλάχιστον για μένα- αλλάζει. Όλο το καλοκαίρι ήμουν μάρτυρας αστείρευτης ίντριγκας μεταξύ ανθρώπων που δίνουν τον αγώνα της επιβίωσης μαχόμενοι με ότι έχουν. Είναι λυπηρό όμως να βλέπεις ότι οι περισσότεροι έχουν ατομικισμό, σταρχιδισμό και ρουφιανιλίκι, για να επιδείξουν σαν όπλα σε αυτή τη μάχη. Και όλα αυτά, απέναντι στους συνεργάτες τους για να γίνονται καλοί στα μάτια των 'αφεντικών' από τα οποία έχουμε όλοι τα μεγαλύτερα παράπονα όταν μιλάμε μεταξύ μας. Όταν μιλάμε όμως με τα αφεντικά, φαίνεται πως οι καρχαρίες γίνονται γατάκια. Θα μου πεις, πως όλα αυτά που περιγράφω συμβαίνουν σχεδόν σε κάθε δουλειά. Θα σου πω, ναι έτσι είναι αλλά ένα άσχημο πράγμα , επειδή συμβαίνει παντού, δεν γίνεται ωραίο, απλά γίνεται συνηθισμένο. Προσωπικά δεν μπορώ να συνηθίσω στον μισητό ανταγωνισμό μεταξύ εργατών και στο γλύψιμο στ' αρχίδια των αφεντικών. Και μακάρι να μην το συνηθίσω ποτέ.
Όπως επίσης δεν θα μπορέσω να συνηθίσω την εγκατάλειψη πριν την ολοκλήρωση της δουλειάς. Ειδικά από ανθρώπους που καθ'όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού σε έχουν στα 'ώπα-ώπα', που εξυμνούν την ομαδικότητα και παρουσιάζονται καπετάνιοι στα δύσκολα. Καλά όλα αυτά και θεμιτά, ειδικά σε μια δουλειά που η ανεπάρκεια προσωπικού ήταν μεγάλη και όντως η κατάσταση ήταν 'κράτα με να σε κρατώ, ν' ανεβούμε το βουνό' όλο το καλοκαίρι. Πριν όμως τελειώσει καλά καλά η δουλειά, είχαμε την πρώτη φυγή. Ο πρώτος... αδερφικός συνάδελφος την κάνει κι έτσι εξασφαλίζεται το μηδέν ρεπό και για τον μήνα Οκτώβρη. Ο δεύτερος αδελφικός συνάδελφος για κάποιο λόγο δεν μιλάει σε κανέναν από το προσωπικό, συμπεριλαμβανομένου και εμένα. Ο αμοιβαίος σεβασμός όλου του καλοκαιριού καταρρέει. Και έχουμε απομείνει μόνο οι δυο μας να ολοκληρώσουμε την αποστολή. Καταπληκτικό συναίσθημα να μη μιλάς με τον άμεσο συνεργάτη σου για μισό μήνα. Και μέσα σε όλα αυτά, τις τελευταίες μέρες έρχομαι σε μια ρήξη με την εργοδοσία και κάνω γνωστό ότι θέλω να αποχωρήσω από το μαγαζί. Ξαφνικά ο αδελφικός συνάδελφος -και πρώτο βιολί του μαγαζιού- μου μιλάει και πάλι και ενώ επικαλείται ότι αν του συνέβαινε αυτό που συνέβη μεταξύ εμένα και της εργοδοσίας, θα αποχωρούσε άμεσα, με προκαλεί να γράψω στα παπάρια μου την εργοδοσία και να παραμείνω να ολοκληρώσουμε το έργο μας. Κι ας μην λέγαμε ούτε καλημέρα για 15 μέρες. Τελικά παρέμεινα, όχι λόγω της παρότρυνσης από τον συνάδελφο αλλά επειδή ρύθμισα το θέμα με την εργοδοσία όπως έπρεπε. Λίγες μέρες μετά ο συνάδελφος αποχωρεί και αυτός και μένω μόνος μου για να ρίξω την αυλαία της καλοκαιρινής σεζόν στο μαγαζί. Με λίγα λόγια, οι 2 άμεσοι και ...αδερφικοί συνεργάτες μου, μου πρόσφεραν 2 καταστάσεις. Έναν Οκτώβριο χωρίς ρεπό, και τον ψυχολογικό πόλεμο των τελευταίων ημερών καθώς και το κλείσιμο/μάζεμα του μαγαζιού να τα κάνω μόνος μου. Αυτά τα παιδιά θεωρούν τους εαυτούς τους φιλότιμους, αξίζει να σημειώσω. Αυτά είναι  συνοπτικά τα γεγονότα που δημιουργούν αυτή την πικρή γεύση που μένει στο τέλος. Και δυστυχώς έχουν να κάνουν -αναμενόμενα- από τη μία με κακή συμπεριφορά της εργοδοσίας και από την άλλη -προς απογοήτευση- με την μη αλληλέγγυα συμπεριφορά συνεργατών.
Το τι κάνει ο καθένας είναι δική του υπόθεση και ο καθένας είναι υπεύθυνος των πράξεων του. Αναφέρομαι στους άλλους μόνο και μόνο για να δώσω τα συστατικά της πικρής γεύσης και της αηδίας που ένιωσα, κρίνοντας τις πράξεις τους σε επίπεδο συνόλου και συνεργασίας. Και κάπου εδώ θα βάλω τέλος σε αυτήν την κακή αλλά αναγκαία παρένθεση.
  Τώρα υπάρχει η άνεση από πλευράς χρόνου -τουλάχιστον- για διακοπές. Κατά πόσο θα είναι καλοκαιρινές, θα δείξει μιας και ο Οκτώβρης πάει προς τα τέλη του μ'αυτά και μ' αυτά. Και μόνο που το ξύπνημα έρχεται από μόνο του και όχι από τον νταβατζή της Αφύπνισης στο κινητό, είναι το πρώτο θετικό και διαφορετικό χαρακτηριστικό της ημέρας. Τις τελευταίες μέρες δουλειάς, έβαζα το ξυπνητήρι 1.5 ώρα πριν την ώρα που έπρεπε να είμαι στο μαγαζί. Φαντάσου για πόσες 'Αναβολές' μιλάμε... Τέλειωσαν αυτά. Όχι ότι ξυπνάω και πολύ πιο αργά, αλλά όπως και να το κάνουμε ξυπνάω μόνος μου και έχω την επιλογή να γυρίσω πλευρό και να συνεχίσω.
Μόλις την πρώτη μέρα που δεν πήγα στη δουλειά, αισθάνθηκα την ανάγκη να χρησημοποιήσω το κουζινάκι του σπιτιού για κάτι παραπάνω από το να βράσω τον ελληνικό μου. Έπρεπε να τσιγαρίσω κάποια αγαθά.

Κάπως έτσι ξεκινάει η μερακλίδικη εκτέλεση της μακαρονάδας. Τσιγαρίζοντας φρέσκο μανιτάρι!!

Αυγά με ότι περίσσεψε από τη μακαρονάδα για να φάμε και σήμερα! 

Το επόμενο πράγμα που θα μπει έντονα στις διακοπές, δεν θα μπορούσε να είναι κάτι άλλο από το ποδήλατο. Στεναχωριέμαι που βλέπω τις αναπόφευκτες φθορές του χρόνου πάνω στο ποδήλατο. Σκουριές σε κάποιες 'κλειδώσεις', σε κάποιες βίδες, σε όλα τα συνηθισμένα σημεία που σκουριάζει ένα μεταλλικό αντικείμενο που εκτίθεται ακίνητο στον χρόνο. Κάποιοι ιστοί από τις πολυαγαπημένες αραχνούλες της γειτονιάς. Σκόνη που σε ανάμιξη με τα λάδια έχει γίνει λάσπη στην αλυσίδα και στα ντεραγιέ. Κάποιες φθορές που όλο το καλοκαίρι δεν μπορούσα να ασχοληθώ για να διορθώσω. Μία από τις φθορές είναι ότι το πίσω λάστιχο έχει γίνει κουρέλι πια, με αποτέλεσμα να παθαίνω λάστιχο σε παρόμοιες συχνότητες με αυτές που πάθαινε λάστιχο ο κοντούλης με τον Zidane. 

Αναμνηστική φώτο από μπάλωμα σαμπρέλας καπάκια μετά τη δουλειά...

Άλλο ένα μπάλωμα σαμπρέλας απόγευμα στο σπίτι και πάλι καπάκια μετά τη δουλειά...

  Ε, πέρα από αυτά, βάλε και 2-3 λάστιχα που έπαθα στο δρόμο, η σαμπρέλα μου είχε πιο πολλά μπαλώματα και από τη σαμπρέλα στο quiz που είχε βάλει ο Ράκος, που όποιος έβρισκε τον αριθμό των μπαλωμάτων κέρδιζε ανεκδιήγητα δώρα. Τα τόσα λάστιχα είναι αλήθεια ότι, ακόμα και όταν είχα μια μικρή διάθεση για να πάω με το ποδήλατο στη δουλειά, μου έκοβαν τον αέρα. Δεν έχω πάθει τόσες φορές λάστιχο σε όλη την δεύτερη θητεία μου σαν ποδηλάτης. Οπότε έλεγα μετακινήσου στα σίγουρα και όταν τελειώσουμε τη δουλειά θα ασχοληθούμε και με το ποδήλατο. 

  Ένα πρωινό των διακοπών, σηκώνομαι και βλέπω ότι είναι ωραία για βόλτα. Θα πάω για πρώτη φορά το καλοκαίρι (...) του 2014, ποδηλατάδα για μπάνιο, φορτωμένος με τα βιβλία μου, τα πανό μου και πάει λέγοντας. Η θερμοκρασία οριακή για μπάνιο αλλά... δεν με νοιάζει. Μέχρι να πάρω το χρόνο μου για να προετοιμαστώ ο καιρός δείχνει σημάδια που δεν μας αρέσουν. Ξεκινάω με αεράκι από το σπίτι, το οποίο μέχρι να φτάσω προς τον Άγιο Νικόλαο έχει μεταμορφωθεί σε αέρας ενοχλητικός. Υποψήφια παραλία, νούμερο ένα: Φυσάει πολύ, έχει κύμα δεν κυκλοφορεί ψυχή. Παραλία, νούμερο 2: Μία απ' τα ίδια. Απογοήτευση. Είχα ξυπνήσει με τόσο ενθουσιασμό για καλοκαιρινή κατάσταση και μετά από λίγο βρίσκομαι με συννεφιά και δυνατό αέρα να περιφέρομαι χωρίς να ξέρω που θέλω να πάω, μιας και στο μέρος που ήθελα να πάω, δεν γίνεται να αράξεις ανθρώπινα. Είναι η κατάλληλη στιγμή για να μου χτυπήσει την πόρτα η τύχη. Ναι, παθαίνω λάστιχο!!! Το ξεφτυλισμένο μου λάστιχο δεν μπορεί να προσφέρει άλλο. Παίζει να παθαίνω λάστιχο ακόμα και όταν πατάω νερά. Η τρύπα είναι μικρή, μου προσφέρει κάποιο χρόνο αντιδράσεων. Φουσκώνω λάστιχο και κατευθύνομαι προς το βενζινάδικο για να μπορώ να κάνω τα κουμάντα μου άνετα. Αφιερώνω λίγο χρόνο για να πιω έναν καφέ στη μιλφάρα με το καφέ δίπλα στο βενζινάδικο. Μπορεί να μην έχω ακριβώς την καλοκαιρινή μέρα για την οποία ξεκίνησα, αλλά έχω χρόνο να κάνω ότι θέλω. Πέρα από το μπανιστήρι όση ώρα έπινα το καφεδάκι μου, μου ήρθε η ιδέα να πάω σε 2 -ίσως τα μεγαλύτερα- ποδηλατάδικα της περιοχής να ψωνίσω επιτέλους τα ανταλλακτικά που χρειάζονται για να βελτιώσω λίγο το ποδήλατο, τουλάχιστον στον τομέα του να μην παθαίνω λάστιχο πιο συχνά και από τον Zidane. Δηλαδή 2-3 ακτίνες, ένα νέο λάστιχο και μια σαμπρέλα για να έχω κάβα, όπως πρέπει να έχει κάθε ποδηλάτης που κάνει βόλτες με τον κοντούλη! Βάζω αέρα στο βενζινάδικο και φεύγω για την αποστολή. Το πρώτο ποδηλατάδικο μετά από κάποια συνηθισμένη κουβέντα μεταξύ του καταστηματάρχη με τον πελάτη, για τον οποίο κλασσικά ο καταστηματάρχης εκτιμά ότι κάνει ποδήλατο για πρώτη του φορά, μου αποκαλύπτει σιγά σιγά ότι δεν έχει ούτε ακτίνες, ούτε σαμπρέλες, ούτε λάστιχα να μου δείξει! Έκπληκτος, τον ευχαριστώ για την ...εξυπηρέτηση και φεύγω τρέχοντας για το άλλο ποδηλατάδικο, όσο το λάστιχο μου έχει αέρα μέσα και δεν χρειάζεται να τρομπάρω.  Το δεύτερο ποδηλατάδικο είναι πιο μεγάλο. Βιτρίνες με ανταλλακτικά. Θα έλεγε κάποιος ανίδεος ότι εκπέμπει μια σιγουριά στον καταναλωτή και θα βρει οτιδήποτε και να ψάχνει:

-2 ακτίνες για 28άρι ποδήλατο θέλω 

-δεν έχω

-εντάξει, θα ήθελα να μου δείξεις κανένα λάστιχο γιατί χρειάζομαι αλλαγή

-δεν έχω, θα μου φέρουν από Δευτέρα

-εντάξει, τουλάχιστον δώσε μου μια σαμπρέλα 

-τη Δευτέρα, θα έχω μαζί με τα λάστιχα

-....... ευχαριστώ

-να 'σαι καλά.

Σαν να μην έφτανε αυτό το φιάσκο, ο αέρας έχει χαθεί όλος από την τρύπια μου σαμπρέλα. Το βενζινάδικο είναι λίγο πιο κάτω αλλά αποφασίζω να περπατήσω μέχρι εκεί, όπου και θα κάτσω να φτιάξω το λάστιχο. Άλλωστε, πόσο χειρότερα να πάει ο ποδαρόδρομος από το πετάλι? Καθώς αλλάζω τη σαμπρέλα στο βενζινάδικο σκέφτομαι ότι θα είναι ωραία να με πάει μέχρι το σπίτι και να μην χρειάζομαι πάλι αλλαγη! Και από αύριο θα πάω και σε άλλα 2 μαγαζιά που μου είπαν μπας και βρω κάνα λάστιχο! Απορώ οι άνθρωποι που κάνουν ποδήλατο εδώ, που δεν είναι και λίγοι, πόσο μπορεί να ζορίζονται για να φτιάχνουν τα ποδήλατα τους! Κατάφερα και έφτασα μέχρι το σπίτι χωρίς να πάθω λάστιχο. Κάνω λόγο για κατόρθωμα όταν κάνω 10 χιλιόμετρα ποδήλατο χωρίς να πάθω λάστιχο. Ευτυχώς το κατάστημα που πήγα σήμερα τα είχε όλα εκτός από ακτίνες. Έχω νέο λάστιχο, έχω κάβα σαμπρέλες. Αλλά πλέον δεν έχω μαζί μου τον καιρό. Συννεφάκια και βροχούλες σήμερα στο μέρος. 

Όχι και τόσο καλοκαιρινή φάση!!!

  Ο καιρός παίζει και να μην επανέλθει σε καλοκαιρινή κατάσταση πια, και θα είναι και λογικό εδώ που τα λέμε. Τουλάχιστον το ποδήλατο είναι έτοιμο, βάρδια δεν υπάρχει στο πρόγραμμα, προσεύχομαι μόνο στον Ήλιο να είναι εδώ τις επόμενες μέρες!!!

Υ.Γ: Τις χειμωνιάτικες τσάρκες ας τις κάνουμε στην Αθήνα και όχι εδώ, Σπυράκο!!

Υ.Γ 1: Λόκα, ελπίζω να κάνουμε και τα μπάνια μας στην Κάρυστο!!

Υ.Γ 2: Αλέκο, πως βολεύτηκες πίσω στα κάτεργα? Κούρεμα χρειάζομαι!!

Υ.Γ 3: Αφού τελειώνουν σιγά σιγά οι μέρες στο νησί, έρχονται μέρες για άλλα πράγματα...            Καλαμάτα με λαμβάνεις?

Υ.Γ 4: Όσα λεφτά και να έχεις, άμα είσαι κακομοίρης, το πολύ πολύ να είσαι ένας κακομοίρης      πλούσιος...

Υ.Γ 5: Ο πρώτος από τον σκληρό πυρήνα του Κορυδαλλού, έπεσε. Το νου οι υπόλοιποι!

Υ.Γ 6: Άρθας, Τζόνι, Παναγιώτης... αναπνεύστε όσο προλαβαίνετε χωρίς να σας πατάει ο οδοστρωτήρας!

Υ.Γ 7: Όρθια τα κεφάλια... 'φήμες' λένε ότι αυτός ο χειμώνας θα είναι βαρύς και μακρύς!!!!

Υ.Γ 8: Βαρύγδουπο Μ.Ι για να σκεφτείς ενώ σου χαιδεύει τα αυτιά!