20 βαθμοί Κελσίου. Λιακάδα και άπνοια!

  Κόντεψαν να κλείσουν εφτά ολόκληροι μήνες χωρίς καμία ποδηλατική δραστηριότητα παρέα με το μικρό γιο του κυρ Θόδωρα. Οι λόγοι γνωστοί και δεν χρειάζεται να τους αναφέρουμε πάλι.
   Σάββατο 22/11 και κατά τις 9:00 το πρωί αισθάνομαι ένα χέρι να μου τραβάει γλυκά και χαλαρά τα σκεπάσματα, καμία σχέση απολύτως με το τρόπο που με ξύπναγε ο πατέρας μου για να πάω σχολείο, μπας και προλάβω τη πρώτη ώρα. Το πρώτο μάτι που ανοίγει συνήθως, είναι το αριστερό, μιας και το δεξί σχεδόν πάντα είναι πλακωμένο με το μαξιλάρι. Απέναντι το ντουβάρι της πολυκατοικίας μου κάνει παιχνιδάκια με την αντανάκλαση του φωτός, όπως κάναμε πιτσιρικάδες με το τζαμάκι από το ρολόι ή κάποιο μικρό καθρεφτάκι. Ο βολβός μου αλλάζει γωνία για να αποφύγει το στράβωμα και κλικάρει στα όποια τετραγωνικά ουρανού, έχω την πολυτέλεια, να βλέπω από τη μπαλκονόπορτά μου. Το απέραντο γαλάζιο απλώνεται σαν θάλασσα στην αίσθηση της όρασής μου, ενώ παράλληλα, κλείνω διάφραγμα, για να δώσω περισσότερο βάθος πεδίου ώστε να είμαι σίγουρος γιαυτό που βλέπω και ότι δεν μου κάνει πλάκα το φλουτάρισμα, από το αγουροξύπνημα. 

   Οι επόμενες κινήσεις γίνονται σχεδόν μηχανικά, ειδικά όταν κοιμάσαι μόνος σου σε διπλό κρεβάτι και δεν έχεις να ανησυχήσεις μήπως ξυπνήσεις κάποια/ον. Γυρνάς ανάσκελα, στυλώνεις το πρώτο μαξιλάρι στο τοίχο, και στο δεύτερο δίνεις την επιθυμητή κλίση, για να εξουδετερώνονται οι δυνάμεις που ασκούνται από το βάρος σου στη μέση, όσο γίνεται. Έχει έρθει η στιγμή για να ανοίξει και το δεξί μάτι και αυτό με τη σειρά του να επιβεβαιώσει το οπτικό ερέθισμα που έδωσε το αριστερό. Για λίγα λεπτά σκέφτομαι ότι αν ήμουν ζώο ή αν υπήρχε έστω και σε ζώδιο, θα ήμουν σίγουρα τζιτζίκι και άσε τους άλλους να φαντάζονται λιοντάρια, αετούς σκύλους, γάτες και δεν ξέρω τι άλλο. Η μέρα έξω είναι αυστηρά καλοκαιρινή.

   Έχω αποκτήσει το χούι και πλέον ξυπνάω πριν βαρέσει το ξυπνητήρι. Αυτό σημαίνει ότι το πρώτο ξυπνητήρι, από τα τρία που έχω ρυθμίσει να κοπανάνε, αν και τα ξυπνητήρια μου δεν κοπανάνε, μάλλον νανουρίζουν, αλλά όπως και να έχει είναι εκεί για να σου θυμίζουν ότι πρέπει, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να ξυπνήσεις. Λοιπόν, το πρώτο ξυπνητήρι με βρίσκει συνήθως να βάζω φόκο στο γκαζάκι ώστε, με τη σειρά του, να έρθει να στρογγυλοκαθίσει το μπρίκι, με τα καλούδια μέσα. Νερό, δυόμιση κουταλιές καφέ και μία κοφτή ζάχαρη. Το σπίτι όπως και να έχει είναι κομματάκι κρύο. Είναι και μέσα Νοέμβρη, είναι και τα κουφώματα της εποχής «Οι κυρίες της αυλής», ενεργειακή κλάση γάματα δηλαδή, αλλά... Χαμπαριάζω εγώ μοyn0Π@ν@;! Ο Κολωνός παραμένει εξωτικός! Μέχρι να γίνει ο καφές και αφού διανύσω, όλη τη δυτική πτέρυγα από τη κουζίνα ώσπου να φτάσω στο νοτιοανατολικό τμήμα που βρίσκεται το σαλόνι και με τα πολλά καταλήξω στο μπαλκόνι, μου παίρνει και... 14 βήματα! Τρεις γλάστρες που υπάρχουν εκεί, περιμένουν με τη σειρά τους το πότισμά τους. Ο ένας βασιλικός έχει γίνει γαϊδούρι, ο άλλος αν είχε χέρια θα με βάραγε, και το «Λειρί του κόκορα» νομίζω ότι έχει έρθει η ώρα του να μαραθεί. Πρέπει να πέφτει σε κάποια φάση χειμερίας νάρκης νομίζω, δεν είμαι σίγουρος, θα το γκουγκλάρω όμως και θα σου πω. 

   Ο Ηλίας, έχει αρχίσει ήδη να τυλίγει τα χέρια του με τις γάζες, αυτό σημαίνει ότι σε λίγο θα φορέσει και τα γάντια του. Δεν είμαι σε φάση να φάω το ξύλο μόνος μου, γιατί θα τις φάω σίγουρα, οπότε πρέπει να φωνάξω τη παρέα μου!-Δε σου θυμίζει τίποτα η ατάκα;!-. Το φιξ τηλέφωνο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα, στο οποίο το επίθετο «μικρός», πάει κατ' επίφαση και μόνο, απλά έχει ξεμείνει για να δηλώνει τη χρονολογική διαφορά που έχει με τον αδερφό του. Το κουμάντο γίνεται άμεσα, γρήγορα και χωρίς ενδοιασμούς. 11:30 έξω από τον ηλεκτρικό στο Πειραιά. Παίζει να είναι η δεύτερη βόλτα που κάνουμε αυτά τα χρόνια και δεν τη ξεκινάμε από το «μέρος». Το μυαλό μου με τρώει ακόμα, κάποιος μου λείπει, από τη διάθεση που μου έχει φτιάξει ο καιρός με τη προγραμματισμένη βόλτα. Ο Αλέκος... . Άντε να τον βρεις τον Αλέκο και ειδικά στις 10 το πρωί. Έπεσε στη χύτρα όταν ήταν μικρός. Βρίσκω από το κατάλογο του τηλεφώνου τον αριθμό του και με το που πατάω το πράσινο κουμπί της κλίσης, βάζω τα γέλια με τον εαυτό μου και την έμπνευση που είχε. Τρία «τούτ-τούυυτ» και από την άλλη άκρη των ραδιοκυμάτων έρχεται σήμα! Το γέλιο γίνεται χαμόγελο και το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι ότι παίζει να γυρνάει τώρα σπίτι του. Μη στα πολυλογώ, η καλοκαιρινή σεζόν εκτός του να αποξενώνει τους ανθρώπους από τις καθημερινότητες τους, στο τέλος της μπορεί να σου βγάλει και σύσφιξη σχέσεων. Είμαστε τα μεγάλα παιδιά, πρόθυμα στη ζαβολιά, με μετρημένες λέξεις δίνω τη περιγραφή που πρέπει για το πως έχουν τα πράγματα, ώστε το φιλαράκι μου να έχει τη σωστή εικόνα, αφού ακόμα βρίσκεται κάτω από τα σκεπάσματα. Είμαστε πλέον τρεις. Είμαστε και οι τρεις καλοί. Έχουμε και οι τρεις όρεξη για πετάλι. Το τελικό ραντεβού για το στειλιάρι με τον Ηλία, έχει δοθεί στο Καβούρι. Μαγιό, ρακέτα, μπαλάκι, είναι τα καινούρια αξεσουάρ που προστίθενται στη τσάντα και ο Zidane επ' ώμου, να κατέβουμε τις σκάλες. Βρίσκομαι στο δρόμο στις πρώτες πεταλιές και κλαίω από τη κατάσταση. Σκέφτομαι πως, πάω να βρω τους φίλους μου στο Πειραιά και από εκεί Χατζηκυριάκο, τέρμα όλη τη Πειραϊκή, συνεχίζουμε στο ΣΕΦ, παραλιακή και μόνιμα σε όλη τη διαδρομή τη θάλασσα δεξιά μας, μέχρι το Καβούρι. Κλαίω από τη χαρά που έχω μέσα μου, μιας και συνειδητοποιώ ότι κουβαλάω μαγιό και ρακέτα στη πλάτη μου! Φέτος το καλοκαίρι, είχε πολύ λίγες μέρες στη θάλασσα και ακόμα λιγότερες στη ρακέτα! Ένα γρήγορο τηλέφωνο στο ψυχίατρο να τον ενημερώσω για τη κατάσταση που βιώνω και αν είναι λογικό για κάτι τόσο απλό να έχω τόση χαρά μέσα μου, για να δεχτώ κάποια απάντηση του τύπου, «Όσο πας και τη κάνεις καλύτερη τη συνταγή και ναι, μια χαρά είσαι αντίστοιχα κάποιος βορειοευρωπαίος φίλος, παίζει να κέρναγε και τους περαστικούς από τη χαρά του!». Αφού πήραμε και το «Ok» από τον doc, είμαστε πανέτοιμοι. Τα γυαλιά γλιστράνε από το κεφάλι και φρενάρουν στη μύτη, μπροστά από τα μάτια και τα ακουστικά φροντίζουν να μου απομονώσουν τους περιττούς ήχους από το θόρυβο της πόλης.
   
   Έχω φύγει από τη γειτονιά και κατεβαίνω τη Πειραιώς, καύλας! Χαλαρή κίνηση για τις συνθήκες της μέρας, χαβαλές στο δρόμο και μόνο χαμόγελο. Οι απελπισμένες κόρνες κάποιου, που τον πήραν τηλέφωνο να τρέξει σπίτι του, γιατί η γυναίκα του γαμιόταν με τον κουμπάρο, δεν με άγγιξαν καν, ούτε τα «γαλλικά» που μου είπε καθώς με προσπέρναγε με το αυτοκίνητο. Εξ' άλλου, φόραγα ακουστικά. Εξ' άλλου έχουμε να πάμε για μπάνιο. Γεμάτο μισάωρο και είμαι έξω από τον ηλεκτρικό. Εκεί το τοπίο αλλάζει και η διάθεση κομπιάζει. Πάντα ο σταθμός του Πειραιά όσα χρόνια τον θυμάμαι, ήταν μια μικρή Ομόνοια, με τα γύρω στενά να θυμίζουν, Γερανίου, Μενάνδρου, Αγησιλάου κτλ... .  Τη προσοχή μου τη κερδίζει μια γιαγιά, άστεγη προφανώς, η οποία σέρνει ένα αυτοσχέδιο καρότσι made by χαρτόκουτο. Μισοφαγωμένο κουλούρι στο ένα χέρι, σέρνει το καρότσι μέχρι το πρώτο κάδο σκουπιδιών. Στάση. Ο κάδος έχει τρεις-τέσσερις χάρτινες συσκευασίες από τελειωμένα γάλατα, μάλλον από τη καφετέρια απέναντι. Η γιαγιά αρχίζει να ανοίγει τα κουτιά και όσες σταγόνες γάλα, μπόρεσε να μαζέψει στη χούφτα της ξεκινάει να τις γλύφει σαν το αρνάκι που βυζαίνει τη μάνα του. Κόσμος περαστικός. Ο καθένας στη δουλειά του, όπως και εγώ θα πάω στη βόλτα μου. Το να βλέπεις πλέον ανθρώπους να ψάχνουν τη τροφή τους στα σκουπίδια μας, είναι ένα αρκετά συνηθισμένο θέαμα πλέον. Αυτό που με σκαλώνει είναι πως την ίδια στιγμή από δίπλα τους περνάνε άνθρωποι που μπορεί να έχουν δώσει και 600 ευρώ για ένα κινητό. Λίγο ακόμα θα σε ξενερώσω. Πέρασε κανά τέταρτο από τη στιγμή που παρατηρούσα τη γιαγιά, μέχρι που έφυγε για να πάρει το τρένο και μια μάζα από 15-20 άτομα μου τράβηξε τη προσοχή. Ομοιόμορφα ντυμένοι, καπελάκια, μαύρα ρούχα εφημερίδες στα χέρια... Σίγουρα όχι ΚΝΙτες. Παρέμβαση των χρυσαύγουλων. Ξενέρωμα ολικής. Γνωρίζεις βέβαια ότι ο Πειραιάς είναι περιοχή προπύργιο για τους φασίστες εδώ και χρόνια. Δεν εννοώ ότι οι κάτοικοι του Πειραιά πως είναι φασίστες, απλά ότι το συγκεκριμένο μόρφωμα έχει αρκετά χρόνια γραφεία στο Πειραιά, πριν γίνει το μπράφ των τελευταίων χρόνων. Στα χέρια ο Zidane και χαλαρά απομακρύνομαι από το σταθμό προς λιμάνι. Ο κόσμος δεν δίνει πολύ σημασία, όπως δεν έδινε και στη γιαγιά άλλωστε. 

   Με τούτα και τα άλλα η ώρα έχει περάσει... Αλέκος και Σταυράκος που είναι;! Αναγνωριστικό τηλεφώνημα, μήπως και έγινε κάτι, αν και γνωρίζω πως τα δυσάρεστα μαθαίνονται πρώτα. Κατάφερα και κανόνισα ραντεβού, την ίδια ώρα, αλλά σε δύο διαφορετικά σημεία. Ο Einstein θα μου έβγαζε το καπέλο. Το φταίξιμο είναι όλο δικό μου και η αναμονή η τιμωρία μου. Αυτοί που με γνωρίζουν μπορούν να καταλάβουν και να με δικαιολογήσουν για τη ταραχώδη σχέση που έχω με το χώρο συναρτήσει του χρόνου. Τελειώσαν τα φιλοσοφικά. Πάμε για βόλτα...

Ολιγόλεπτη στάση στη πάντα όμορφη Καστέλα και ανεφοδιασμός σε φρούτα.

Όλο το μήκος της παραλιακής που περνάει το τραμ, έχει φοβερό χώρο για ποδηλατόδρομο... Αλλά...μπα!

Ο κύριος Λάτσης πόσο αγόρασε τελικά το Ελληνικό;!

Ε ναί μωρέ... Απλώστρες! Αφού ιδρώσαμε.

Σημάδια άλλης εποχής. Το ποδήλατο μας έμεινε πάντως!

Όλα για τα παιδιά αξίζει να γίνονται.

Σιλουέτες και σκιές...

Με λίγο χρώμα στις γραμμές. Ο ψωριάρης σταθερά μπροστά και μόνος του!

Γιαούρτι η θάλασσα. Άλλοι αγαπιούνται και άλλοι πάνε για ψάρεμα. Ποίος να έχει περισσότερο ήσυχο το κεφάλι του;!

   Τώρα ρε πουσταρά ψηλέ θα σε γλεντήσω... 
   Η ποδηλατική σεζόν που μας πέρασε για μένα ήταν κάπως περίεργη. Ρε, γαμήθηκα να βάζω μπαλώματα! Λάστιχα συνέχεια και φυσικά ο μικρός γιος πάνω από το κεφάλι μου, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, να με κράζει για τα πάντα! Ξεκίναγε από το γεγονός ότι δεν κουβαλάω ποτέ τρόμπα μαζί μου, συνέχιζε με το γεγονός ότι δεν έχω ποτέ δεύτερη σαμπρέλα, κάνα εργαλειάκι και «Να δω παλιό μαλάκα τι θα κάνεις όταν ξεμείνεις από μπαλώματα!». Για να είμαι ειλικρινής, έχει δίκιο σε όλα! Για να είμαι ειλικρινής βγάζει πολύ γέλιο το κράξιμο του ψηλού, και γελάω και εγώ με εμένα, που δεν έχω καταφέρει να του εξηγήσω ότι, «Ρε παλιό μαλάκα, παίζω με τις πιθανότητες! Δε στέκει βόλτα παρά βόλτα να παθαίνω λάστιχο! Τα πρώτα χρόνια γιατί δεν συνέβαινε το ίδιο;!». Μου έχει σκάσει λάστιχο κυριολεκτικά με συνοδεία ήχου τύπου «ΜΠΑΜ!», ενώ είμαστε παρέα και έχω τον Zidane στο χέρι. Τι συμπέρασμα να βγάλω εγώ μετά;! Κοιταζόμασταν λες και είχε προσγειωθεί ιπτάμενος δίσκος μπροστά μας! Άντε μαλάκα, δε κοιτάς τα χάλια σου που έχεις πίσω ζάντα με σπασμένες δύο ακτίνες και το γρεζάκι της τσαμπουκαλεμένης στεφάνης το πατσάραμε με ταινία για πολυκαταγματίες!... Ο Ράκος σε πείραξε και εσένα!χαχαχα! Ο Σταυράκος λοιπόν, τη βεντέτα με τα σκασμένα λάστιχα τη ξεκίνησε στη Κρήτη... Κάνει και με τη παράδοση του μέρους. 
   Έχουμε βγάλει όλα μας τα γούστα στη παραλία σαν παιδιά που είμαστε, ρακέτες, καφεδάκια, φρουτάκια, σαντουιτσάκια, μερικές βουτιές, πολύ γέλιο και αφού ο Ηλίας μας έχει μαυρίσει κανονικά από το ξύλο, πήρε το συνηθισμένο του δρόμο, για άλλη γη για άλλα μέρη. Ετοιμαζόμαστε και εμείς, για το γυρισμό, με όσο το δυνατόν περισσότερο φως μπορούμε να προλάβουμε. Αλλά... Δε... Ο Σταυράκος είχε πάθει πάλι λάστιχο...!

Το ιατρικό επιτελείο από πάνω...

Κάτσε να βγάλουμε πρώτα αυτό...

Για να δούμε μήπως τρέχει τίποτα εδώ... Χύνω τα βρακιά μου με το γαντάκι του ψηλού. Παρεμπίπτοντος είναι πολύ πρακτικό, αλλά μου βγάζει και γέλιο όποτε τον βλέπω να το φοράει!

   Η αλληλεγγύη λέει, είναι το όπλο των λαών... Αλλά και εμείς τα παρτάκια τι θα κάνουμε;! Θα πεθάνουμε;! Συνοπτικά και εγώ και ο Αλέκος παρατήσαμε το ψηλό στη μιζέρια του να αλλάξει λάστιχο και δώσαμε χρόνο σε πιο προσωπικές ασχολίες. Εγώ φωτογραφίες και ο Αλέκος άραγμα και κουβέντα με ένα σκύλο. Εδώ πρέπει να πω ότι ο ψηλός πραγματικά δεν χρειάζεται καμιά βοήθεια για αυτή τη δουλειά

 Αυτοί εκεί θα μπορούσαν να ήμασταν και εμείς.

Αλέκος... Do not disturb!

Εμείς είμαστε.

Εμένα πάντως, σαμπρέλα για χορό δεν με έχει βγάλει ακόμα...!

Τι έγινε;! Γιατί ξίνισε το μωρό;!

Βουτιά θέλει τέτοια ώρα;! Έλα μωρέ μη της φωνάζεις και εσύ... Κάτι πάτησε και κάνει έτσι! Χώρισε την και πάρε μια καινούρια καημένε!!

Αλέκος και Ζίγκο... «Τι λες ρε μαλάκα Ζίγκο!!?... Έπιασες το διπλό της Τραπεζουντσπόρτ με τη Μπεσίκτας;!»

Λιμανάκι... Που με λίγη φαντασία μου θύμισε το «Κυματάκι» στην Αιγιάλη.

Μετά από σχεδόν 60 χμ ποδήλατο, κανά δίωρο ρακέτες και πολύ ξύλο από τον Ηλία... Πεινάσαμε και για αυτές τις δουλειές το μέρος είναι πολύ συγκεκριμένο. Εκεί που ζωντανεύει ο μύθος του Rock n' Roll.

Το γεύμα των πρωταθλητών και η ξιφομαχία βρίσκεται στον δεύτερο γύρο.

Υ.Γ.1 Σώτο η αλήθεια είναι ότι σε ξέχασα, αιφνιδιάστηκα τόσο από το αναπάντεχω «ναι» του Αλέκου που το μυαλό μου κλείδωσε εκεί! Όσο δεν έχουμε πάει βόλτα τη Lotus θα κλειδώνει ακόμα περισσότερο!χαχα. Αλήθεια, έχει αντέξει ακόμα το μοτόρι;!
Υ.Γ.2 Corleone τα νέα από το νησί του Βαμβακάρη τα άκουσα υπέροχα σήμερα! Φτιάξε το πρόγραμμα και περιμένω σήμα για να πάρω καράβι μέσα στο καταχείμωνο!
Υ.Γ.3 Αλεκόοοο... Από το Καναδά ήρθαν και μας κουρέψανε! Θα δεις τη Τρίτη και θα μου πείς!
Υ.Γ.4 Loca αυτό που μας προβληματίζει με τη Λειβαδία, είναι αν θα έρθουμε με αμάξι ή το τρένο!
Υ.Γ.5 Εκεί! Να γαμηθείτε από το scrollαρισμα πάλι! Τόσο καιρό έχουμε να γράψουμε!
Υ.Γ.6 Πράντ, περιμένω τις διορθώσεις! Είπα να στο στείλω το κείμενο, αλλά πόνταρα στο ότι θα κοιμάσε τέτοια ώρα.
Υ.Γ.7 Άντε για κανά δύο βδομάδες ακόμα ξέρουμε τι θα κάνουμε... Μετά;! Θα δείξει.
Υ.Γ.8 Το καράβι θα φύγει και το κενό θα μείνει!
Υ.Γ.9 Ρίτα καλώς όρισες!
Υ.Γ.10 Θυμάμαι πολύ καλά, πως γιόρτασα τα 21 γενέθλιά μου τότε. Με το καλύτερο δυνατό τρόπο! Να είναι καλά οι φίλοι μου και το διπλό της ΑΕΚαρας στη Καλιθέα!
Υ.Γ.11 Αλλάζουν τα προγράματα των ανθρώπων μέσα από τις καινούριες υποχρεώσεις. Που και που, έστω στο αρεά και που, να το ξανα ζούμε λίγο.
Υ.Γ.12 Πόσο με ξενερώνει το σούρουπο και ότι πλέον από τις 17:30 νυχτώνει.
Υ.Γ.13 Το βράσαμε πάλι. Κοντεύει τέσερις το κείμενο κλείνει αλλά για το άλλο το αναλογικό blog, ούτα γράμμα δεν έχω γράψει εδώ και κανά μήνα.
Υ.Γ.14 Τελικά όλη αυτή η αβαιβεότητα που έχει δημιουργήσει η ακραία καπιταλιστική επίθεση στις κοινωνίες, μήπως είναι μια φοβερή ιστορική ευκαιρία προς την ελευθερία;! Έρχεται... ._