Ανοιξιάτικη Κυριακή... Ευκαιρία για Βόλτα!

  Τον τελευταίο -πολύ- καιρό, έλειπε από το ρεπερτόριο μου μια μεγάλη βόλτα με το ποδήλατο. Μία βόλτα-δοκιμασία, μια αποστολή που δεν γνωρίζεις αν μπορείς να την εκτελέσεις. Όχι ότι δεν ήθελα να δοκιμάζω τα ψυχικά και σωματικά μου όρια, απλά οι καταστάσεις έφεραν τα πράγματα έτσι που δοκιμαζόμουν κυρίως σε χώρους εργασίας για να βγάζω το ψωμί. Το καλοκαίρι είναι η ιδανική περίοδος για τέτοιες δοκιμασίες. Το τελευταίο καλοκαίρι όμως είχα να φέρω εις πέρας, την αποστολή 5.5 μήνες δουλειά χωρίς ρεπό. Μετά ήρθε ο χειμώνας... κρύο, βροχές, μικρή διάρκεια ημέρας, δουλειά (πάλι), που χρόνος για να διατηρείσαι σε φόρμα και να βγαίνεις μεγάλες βόλτες.



Παρόλα αυτά, αρχές Μαρτίου ο γιγαντιαίος Θανάσης βγάζει ανακοίνωση στα facebooks... Κυριακή 16 Μαρτίου, ποδηλατάδα Αθήνα - Χαλκίδα - Αθήνα... Αισθάνομαι υποχρεωμένος να ακολουθήσω. Αισθάνομαι ότι δεν γίνεται να λείπω. Το θέλω όσο τίποτα. Το καλοκαιρινό μου πρόγραμμα δεν θα μου δώσει τη δυνατότητα τουριστικής ποδηλασίας ούτε φέτος, δυστυχώς. Είναι ίσως η μοναδική μου ευκαιρία. Έχω ψευτοπροετοιμαστεί όλη την εβδομάδα για να μην είμαι σε τραγική κατάσταση. Η απόφαση μου δεν αλλάζει μετά από ένα γεμάτο 6ήμερο δουλειάς. Κυριακή, στρατιωτικό εγερτήριο για να είμαι στις 8 στο Σύνταγμα! Έχω φορτώσει φρούτα, νερά, παστέλια, μπάρες και ...μαχαίρι στα δόντια!!!

Ο ήλιος ξεπροβάλλει πάνω από τη Βουλή... Η Νταλίκα είναι έτοιμη (...) να την διαλύσω στο πετάλι!

  Μαζευόμαστε σιγά σιγά στο σημείο συνάντησης και κατά τις 8:15 αναχωρούμε. Είμαστε 16 ποδηλατικοί γίγαντες. Ανάμεσα μας και 2 ηρωίδες. Ο καιρός είναι υπέροχος για ποδήλατο. Τόσο πολύ, που περνάει από το μυαλό μου ότι ίσως χρειαζόταν αντηλιακό. Μια σωστή πρόβλεψη αφού εκ του αποτελέσματος, τα μούτρα μου είναι κόκκινα σαν τον κώλο της μαϊμούς!

Έχουμε αφήσει πίσω μας την Αθήνα και πηγαίνουμε προς τις Αχαρνές για να αφήσουμε πίσω μας τις πόλεις και να απολαύσουμε πετάλι μέσα στη φύση. Στην Πάρνηθα... 

Φυλή.. το τελευταίο ίχνος πολιτισμού από λεκανοπέδιο. Στο φόντο η Πάρνηθα... Αν παρατηρήσεις τη χάραξη του δρόμου, καταλαβαίνεις τι ακολουθεί..

Για τις επόμενες ώρες, το τοπίο μας θα είναι κάπως έτσι...

Καθώς καταπίνουμε το βουνό, η Φυλή φαίνεται πλέον πολύ χαμηλά...

Συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε... κοντεύουμε να πιάσουμε ουρανό...

  Η πορεία μας αρχίζει και γίνεται κάπως πιο επίπεδη. Κάνουμε μια στάση ανασυγκρότησης στο τέλος της ανάβασης, να μαζευτούμε όλοι να πάρουμε 2 ανάσες και να συνεχίσουμε. Η ανάβαση ήταν σκληρή. Μάσησα για τα καλά. Ένα τεχνικό πρόβλημα στις ταχύτητες του ποδηλάτου, πρόσθετε και την παράμετρο της ανησυχίας στο μυαλό μου. Με σφιχτά τα δόντια, απόλυτη συγκέντρωση, τόνους ιδρώτα και λίτρα νερού βρίσκομαι κι εγώ στο σημείο ανασυγκρότησης. Τρώω πορτοκάλι. Χαζεύω το τοπίο κάτω. 'Αν είχες κουραστεί μετά την ανηφόρα, η θέα του πεδίου ανταμοίβει τον αναβάτη'. Είμαστε πλέον ...στην άλλη πλευρά. Σκαρφαλώσαμε τα κάγκελα του λεκανοπεδίου και βγήκαμε απ' έξω. Επόμενο χωριό τα Σκούρτα. 

Είναι η στιγμή που θα αποδωθεί δικαιοσύνη. Έχουμε ξαναπεί ότι το ποδήλατο είναι δίκαιο. Ότι ανέβεις, θα το κατέβεις. Ο πόνος στα ποδαράκια κατά την ανάβαση, γνωρίζεις ότι θα σβήσει γλυκά όταν θα χάνεσαι στη μαγεία της κατάβασης. Πάμε λοιπόν!! Κατηφόρες θανάτου στη συνέχεια!! Να με συγχωρείται που δεν έχω σχεδόν καθόλου φωτογραφίες από τις καταβάσεις αλλά σιγά μην κόβω την ξέφρενη πορεία για να βγάζω φωτογραφίες!!! 

Έχουμε αφήσει πίσω μας (!) τις ανεμογεννήτριες της φωτογραφίας και ακόμα κατεβαίνουμε...

  Φτάνουμε στα Σκούρτα, η κατάβαση έχει εκτοξεύσει τους δείκτες ικανοποίησης και απόλαυσης. Οι περισσότεροι από την ομάδα, είχαν ξανακάνει αυτή τη διαδρομή. Τη γνώριζαν. Για μένα ήταν η πρώτη φορά. Αυτό είναι σχετικά κακό, για τις ανηφόρες και σχετικά ...υπέροχο όταν μιλάμε για κατηφόρες. Δεν ξέρεις που τελειώνει κανένα απ' τα δύο!  Έτσι, μετά τα Σκούρτα ακούω τις συζητήσεις ότι τώρα πάμε για τις καλές κατηφόρες και ο Θανάσης να προειδοποιεί για αυξημένα φρένα και ικανοποιητικές αποστάσεις μεταξύ μας! Έχω τρελαθεί και δεν βλέπω την ώρα.. Κι ενώ πεταλιάζουμε σε σχετικά flat πορεία...

Fuck yeah!!!!!

Κατάβαση σε απόλυτα φυσικό και ανοιξιάτικο τοπίο.. Άλλο να στο λέω και άλλο να το κατεβαίνεις!!

  Κάπως έτσι φτάνουμε στο Σχηματάρι και απομένουν καμιά 15αριά χιλιόμετρα για να φτάσουμε στη Χαλκίδα. Έχουμε ήδη διανύσει περίπου 70 χιλιόμετρα. Αισθάνομαι ότι οι δείκτες κόπωσης βρίσκονται πλέον, στο επικίνδυνο επίπεδο. Νομίζω ότι μπορεί να με πάρει ο ύπνος πάνω στο ποδήλατο. Ίσως να λιποθυμήσω πριν προλάβει να με πάρει ο ύπνος. Σταματάμε σε ένα περίπτερο και κάνοντας οχτάρια καταφέρνω να πάρω -άλλο- ένα νερό και μια σοκολάτα. Μασουλάω κάνοντας ποδήλατο. Αυτή τη στιγμή δεν αντιμετωπίζω τη σοκολάτα μου σαν το γλυκό που όλοι αγαπάμε. Περιμένω από αυτήν να με σώσει με την ενέργεια της. Βρισκόμαστε στην εθνική οδό για τα τελευταία χιλιόμετρα πριν μπούμε στη Χαλκίδα. Η διαδρομή είναι σχεδόν επίπεδη. Όμως... έχουμε αέρα και μάλιστα κόντρα. Η κούραση με γονατίζει. Σφίγγουν οι σύνδεσμοι πίσω από τα γόνατα μου. Σκέφτομαι 'μη δίνεις σημασία, κοντεύουμε'. Δυστυχώς, δεν μπορώ να το στηρίξω και στην πράξη. Η ομάδα είναι μπροστά μου καμιά 500 μέτρα. Πίσω μου, σε αρκετά μεγάλη απόσταση, ξέρω ότι είναι άλλοι 2 δικοί μας. Δεν μπορώ να συνεχίσω να κάνω πετάλι. Δεν ανοίγουν τα γόνατα μου όσο πρέπει. Πλέον παίζει πόνος. Σταματάω πάνω στην εθνική οδό. Κάνω διατάσεις... Με φτάνουν οι τελευταίοι 2. Είμαστε 3-4 χιλιόμετρα έξω από τη Χαλκίδα. Παίρνω βαθιά ανάσα και τα δίνω όλα για να φτάσω στον προορισμό. Αισθάνομαι εξουθενωμένος. Έχω εξαντληθεί σωματικά. Ξεκινάνε οι σκέψεις ότι ίσως χρειαστεί να γυρίσω με τρένο, και για το δικό μου καλό αλλά και για να μην ταλαιπωρώ την ομάδα. Μόλις φτάσουμε θα το αποφασίσω. 

Βρισκόμαστε πλέον στη Χαλκίδα. Ώρα για ξεκούραση, που τόσο πολύ την είχαμε ανάγκη όλοι. Ένα ξεκούραστο γεύμα. Η μία κοπέλα της ομάδας προτείνει μακαρονάδα για γεύμα, για υδατάνθρακες. Ενέργεια. Ψήνομαι αμέσως. Ελπίζω η μακαρονάδα να μου κάνει, ότι έκανε το σπανάκι στον Ποπάϊ. Τσιμπάμε τις μακαρονάδες μας και αράζουμε στον πεζόδρομο της Χαλκίδας. Είναι Κυριακή. Ο καιρός είναι υπέροχος κι έτσι ο πεζόδρομος είναι κατάμεστος. Μπορώ να κάνω κάποιες ακόμα διατάσεις και εκεί!

Πεζόδρομος, παλιά γέφυρα και μακαρόνι...

  Η ώρα της ξεκούρασης φτάνει προς το τέλος της. Έχω να πάρω μια σημαντική απόφαση. Είναι 2-3 ακόμα που το συζητάνε για τρένο. Δεν είναι ντροπή να γυρίσεις με τρένο. Αντιθέτως, είναι μια υπεύθυνη κίνηση και σωστή απόφαση αν έχεις καταλήξει ότι οι πιθανότητες να τα καταφέρεις δεν είναι με το μέρος σου. Άλλωστε, καλύτερα να αποφασίσεις να παραιτηθείς εκεί που έχει και ένα τρένο για να φύγεις, παρά να ξεμείνεις στη μέση του πουθενά. Η ώρα της απόφασης έχει φτάσει. Ή που θα πάω στο περίπτερο να πάρω πολεμοφόδια (μιας και θα αργούσαμε πάρα πολύ να βρούμε 'πολιτισμό' στο δρόμο της επιστροφής) ή που θα πάω προς το σταθμό για να γυρίσω με τρένο. Και τελικά, διαλέγω περίπτερο!!! Η μία ώρα ξεκούραση και οι υδατάνθρακες με έχουν ανεβάσει αρκετά. Δεν χωρούσε στο μυαλό μου η επιστροφή με το τρένο. Ήξερα ότι θα γύρναγα στην Αθήνα νωρίς και ξεκούραστος και ξενέρωνα στην ιδέα. Αισθανόμουν ότι έχω ανακτήσει τις απαραίτητες δυνάμεις για να επιστρέψω. Όπως και όλοι οι υπόλοιποι που είχαν ενδοιασμούς για το τι θα κάνουν. Σύσσωμη η ομάδα ξεκινάμε για την επιστροφή.

Το νησί μένει πίσω... πάμε για Στερεά Ελλάδα..

Η διαδρομή της επιστροφής θα ήταν από την παλιά εθνική. Σκεφτόμουν πως και μόνο που δεν θα είχε βουνό για να ανέβουμε, θα ήταν ευκολότερο. Ήταν όντως έτσι. Επίπεδες ευχάριστες διαδρομές. Παράλληλα, είχα ανέβει και αρκετά από ψυχολογία μιας και έβλεπα ότι το πιάσιμο που με είχε προδώσει, για την ώρα, δεν με ενοχλούσε καθόλου. 

Κάπως έτσι κατάπιαμε αρκετά από τα χιλιόμετρα της επιστροφής...

Φτάσαμε σε κάποιο σημείο, πρέπει να ήταν η απόσταση από Αυλώνα μέχρι Μαλακάσσα, όπου για αρκετά χιλιόμετρα είχαμε μια ελαφρά ανηφορική κλήση η οποία στράγγιζε αργά αργά το σφουγγάρι της ενέργειας μου. Τα θυμόμουν από τότε που υπηρετούσα στον Αυλώνα, ότι και η εθνική οδός σε εκείνα τα σημεία είναι ανηφορική. Η καλύτερη λύση σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι σταθερό τέμπο, έστω και αργό σύμφωνα με την σωστότατη παροιμία 'κάλλιο αργά παρά ποτέ'. Ο ήλιος παύει να μας καίει σιγά σιγά, πάμε για τη Δύση...

 Δυστυχώς το είχαμε πλάτη το θέαμα...

Το πετάλι συνεχίζεται, πάει ο Αυλώνας, πάει η Μαλακάσσα, εχω μπει σε διαδικασία αντίστροφης μέτρησης. Η κόπωση είναι και πάλι εδώ, αυτή τη φορά χωρίς ενοχλητικούς πόνους. Είναι επόμενο να κουραστείς υπερβολικά μετά από τόσα χιλιόμετρα ποδήλατο. Η επόμενη ώρα κυλάει εντελώς μοναχικά με απόλυτη συγκέντρωση στο πετάλι. Έχω παραισθήσεις από την κούραση αλλά ξέρω ότι έχω τη δύναμη να γυρίσω. Τα χιλιόμετρα περνάνε. Η ομάδα κάνει λόγο για την τελευταία σκληρή ανηφόρα στο ύψος του Αγ. Στέφανου. Πρέπει να οπλίσω για τελευταία φορά την υπομονή και την θέληση. Την ανεβαίνουμε και αυτή. Σιγά μην την αφήναμε. Την ουρά τρώμε τώρα.. Πλεόν ετοιμαζόμαστε να βουτήξουμε ξανά στο λεκανοπέδιο. 

Γεμάτο το φεγγάρι...

Νέα Ερυθραία, Κηφισιά, πλέον κάνω πετάλι με άλλον αέρα. Είμαστε  μέσα στην πόλη. Η ηθική ικανοποίηση της επίτευξης του στόχου, όσο κάνω πετάλι πλησιάζει. Από την άλλη, ότι και να πάθω οι συγκοινωνίες πια είναι δίπλα. Ο συνδυασμός όλων αυτών δίνουν το τελευταίο σπρώξιμο για τον τερματισμό. Κατεβαίνουμε την Κηφισίας... κορδόνι! Στη διασταύρωση της Κηφισίας με την Αλεξάνδρας, αποχαιρετώ όσους είχαν παραμείνει με την ομάδα και δεν την είχαν κάνει νωρίτερα για τους προορισμούς τους. Κατεβαίνω σφαίρα και την Αλεξάνδρας, σφαίρα και την Ηπείρου, είμαι ευτυχισμένος που έχω σχεδόν μόνο κατηφόρα για να φτάσω στο σπίτι. Μένουν μόνο 2-3 χιλιόμετρα πετάλι στην Π. Ράλλη. Με πολύ ζόρι, βγαίνουν και αυτά. Έχω επιστρέψει πλέον. Αράζω λίγο χωρίς να κάνω τίποτα και σκέφτομαι. Είχα μία Κυριακή μέσα σε όλη την βδομάδα, για να ξεκουραστώ για την επόμενη. Αντί να αράξω, προτίμησα να κάνω καθαρή ποδηλασία για 10.5 ώρες. Η συνολική διάρκεια της εκδρομής -για μένα- ήταν 14 ώρες. Το σώμα μου από τη μέση και κάτω έχει καταπονηθεί πολύ. Αυτό όμως θα περάσει σε 3-4 μέρες. Από την άλλη, η ψυχολογία, η αυτοπεποίθηση, η ικανοποίηση θα μείνουν εκεί. Άλλο ένα παράσημο στον τομέα της δοκιμασίας. Μέχρι το επόμενο... Καλή μας ξεκούραση!!!!

Η βόλτα σε αριθμούς σύμφωνα με το δικό μου κοντέρ...

Ώρες καθαρής ποδηλασίας: 10.21

Συνολικά Χιλιόμετρα: 166.6

Μέση Ταχύτητα: 16 χλμ/ώρα

Μέγιστη Ταχύτητα: 52.8 χλμ/ώρα

Και ο χάρτης της διαδρομής με ένα πρόχειρο google maps...

'Βάλε το σώμα σου σε μια σκληρή δοκιμασία και θαύμασε το πνεύμα σου για τα αποτελέσματα...'