Περίοδος ρεκόρ για τη μη συμμετοχή μου στο blog. Είναι η πρώτη φορά που κάνω τόσο καιρό να γράψω, και ελπίζω να είναι και η τελευταία. Για όσους αναρωτήθηκαν που χάθηκα και τι κάνω και δε γράφω κάνα άρθρο, οφείλω να απαντήσω πως, δυστυχώς όλο αυτό τον καιρό δεν έκανα τίποτα ιδιαίτερο -αν έκανα θα είχα και υλικό για γράψιμο- και ο λόγος αποχής μου είναι ότι ...μάλλον με έχει αφήσει άφωνο το μοναδικό Success Story που έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε όσοι παραμένουμε κάτοικοι στο οικόπεδο. Είμαι κι εγώ μουδιασμένος όπως σχεδόν όλοι. Η φάση είναι πιεστική. Με αυτό το κείμενο θα ήθελα να εκτονώσω λίγο την κατάσταση, να αποσυμπιεστώ. Απόλαυσε το!
Πάνε πια τέσσερις μήνες από τότε που γύρισα από την... λεβεντογέννα Κρήτη. Όσο βρισκόμουν εκεί -ειδικά προς τα τέλη της σεζόν- έλεγα 'άντε να τελειώνει αυτός ο Γολγοθάς, να πάω στα μέρη μου, στους δικούς μου'. Έτσι και έγινε. Μετά από -σχεδόν- μισό χρόνο γύρισα πίσω με έναν ενθουσιασμό να τους συναντήσω όλους, να μου πουν, να μάθω, να ενταχθώ ξανά στην 'εδώ' φάση μου. Αιτία όλου αυτού του ενθουσιασμού ήταν σίγουρα, όχι μόνο το διάστημα που έλειπα αλλά και το μαρτύριο που τράβηξα λόγω υπερβολικής κούρασης και εξοντωτικού ωραρίου στο νησί.
Γυρνώντας λοιπόν, δεν άργησα να πάρω τα δείγματα ότι η κατάσταση ήταν όσο σκατά, όσο όταν έφυγα. Οι άνθρωποι, ήταν κι αυτοί στην ίδια κατάσταση στην οποία τους άφησα. Η οποία δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Σχεδόν με καμία εξαίρεση. Βάλτος η φάση. Έτσι λοιπόν, η πορεία ήταν μόχθος, ενθουσιασμός και βουτιά στα σκατά. Για άλλη μια φορά. Ο χειμώνας θα ήταν βαρύς και μακρύς λίγο περισσότερο από τον προηγούμενο. Τα υπερκέρδη της καλοκαιρινής σεζόν δεν μπορούσαν να αυγατίσουν άρα κάπου κοντά στα χριστούγεννα θα έπρεπε να βρεθεί κάποια δουλειά για τον ψηλό σκλάβο.
Ας μην προσπεράσω τόσο εύκολα το γεγονός ότι, 5 μήνες αδιάκοπης δουλειάς απέφεραν κέρδη τα οποία δεν μπόρεσαν να συντηρήσουν έναν άνθρωπο -που δεν πληρώνει ούτε ενοίκια, ούτε χαράτσια, ούτε δάνεια, ούτε δόσεις, ούτε λογαριασμούς και πάει διακοπές με το ποδήλατο στο εξοχικό του φίλου του- παραπάνω από 2 μήνες. Η αναλογία δυστυχώς δεν είναι για γέλια. Είναι για κλάμματα, για οργή και μίσος. Και για πολλή και έντονη σκέψη.
Κάπως έτσι πλησιάζουμε την περίοδο των χριστουγέννων και ο άγιος Βασίλης μου φτιάχνει κατάσταση μέσω του φίλου μου του Κωστάκη! Έχω και πάλι την ευκαιρία να είμαι η μισθωτή πουτάνα κάποιου πλούσιου πουσταρά. Αισθάνομαι αρχικά βιασμένος από το γεγονός ότι, η εργοδοσία πια, δεν έχει κανένα πρόβλημα να αναζητήσει υπάλληλο στις 23 Δεκέμβρη επειδή έχει δώσει άδεια σε κάποιους από τους μόνιμους υπαλλήλους της. Έτσι, λένε στον Κωστάκη 'ρε 'συ Κωστάκη, όλο και κανενάν άνεργο φίλο θα έχεις που θα κάνει κωλοτούμπες στην προοπτική να έρθει να δουλέψει για την περίοδο των χριστουγέννων, μαύρα πάντα'. Ο Κωστάκης απευθύνεται στους πιο πεινασμένους εκείνης της περιόδου. Είμαστε 2-3. Ο κλήρος έπεσε σε εμένα. Άρπαξα την ευκαιρία από τα μαλλιά. Τι και αν όλοι θα είχαν τις άδειες τους και ελεύθερο χρόνο λόγω ημερών? Τι και που θα έρχονταν φίλοι που πλέον δεν ζουν στην Αθήνα? Εδώ μιλάμε για δουλειά. Το προτέρημα. Το πλεονέκτημα. Πλέον, το ακούς καμιά φορά και σαν ευχή όταν γιορτάζει κάποιος. 'Χρόνια πολλά! Να έχεις υγεία και δουλειά!'. Η ανάγκη για ευρώ δεν μου άφησε περιθώρια για επιλογή. Μονόδρομος. Κι εδώ που τα λέμε, όσο θα ζούμε εντός μεγαλουπόλεων και εντός καπιταλισμού, η δουλειά δεν θα είναι ποτέ επιλογή. Θα είναι πάντα μονόδρομος. Για όσους δεν έχουν ταυτίσει την 'κανονική ζωή' με τη μισθωτή σκλαβιά.
Αυτή τη φορά, το καθήκον μου είναι να βγαίνω στο δρόμο με μηχανάκι -παρά το γεγονός ότι από αντίστοιχη δουλειά έχω κληρονομήσει το μεγαλύτερο πρόβλημα υγείας μέχρι τώρα- και να παραδίδω βιβλία στους αγαπητούς πελάτες μας. Εμπόριο ξενόγλωσσου -κυρίως- βιβλίου. Για φροντιστήρια Αγγλικών, Γαλλικών και άλλα. Μιλάμε για πολύ βιβλίο. Για πολλούς πελάτες. Για πολύ εμπόριο. Για πολύ χρήμα. Για τα ...αφεντικά αυτά. Όταν το θέμα πάει και στα λεφτά του εργαζόμενου, πρέπει να δείξουμε κατανόηση ότι οι καιροί είναι δύσκολοι. Ότι πρέπει να δουλέψεις μαύρος για να αποταμιεύσει κάποιες ακόμα χιλιάδες ευρώ, πέρα από τα εκατομμύρια το ...αφεντικό. Να δουλέψεις ανασφάλιστος με δίκυκλο μέσα στο λεκανοπέδιο Αττικής. Σε αυτή τη ζούγκλα που οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε. Και με χρονικές πιέσεις μιας και πρέπει να γίνεται η δουλειά με όσους λιγότερους είναι δυνατόν. Και να προλάβεις πριν κλείσουν τα βιβλιοπωλεία. Όπως και την προηγούμενη φορά που είχα κάνει τη δουλειά του διανομέα, είναι κάπως οξύμωρο να σε ρωτάνε κάθε μέρα αν όλα πήγαν καλά, να σε παρακινούν να προσέχεις και να μην τρέχεις στους δρόμους αλλά όταν σπας το πόδι σου σε εργατικό ατύχημα να μη σε παίρνουν τηλέφωνο, όχι για να σου πουν περαστικά αλλά για να μάθουν έστω το μέγεθος της ζημιάς.
Ένα ενδιαφέρον που έχει πάντα ένα καινούργιο εργασιακό περιβάλλον, είναι οι νέοι άνθρωποι οι οποίοι -μέσω της βάρδιας σου- μπαίνουν στη ζωή σου. Δυστυχώς, δεν συνάντησα κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Ωραίοι τύποι για χαβαλέ και καμιά μαλακία όταν το επιτρέπει η στιγμή, υποταγμένοι στη δουλειά τους και αδιάφοροι για τους εαυτούς τους, σαν εργαζόμενοι. Προσωπικά, θεωρώ την αδιαφορία -και την υποταγή- ενοχλητική αλλά αυτό όποιος θέλει το σέβεται, όποιος θέλει γελάει. Όταν όμως για να μπορεί κάποιος να συνεχίσει να είναι αδιάφορος,να πρέπει να βάλω και πλάτη, εκεί έχουμε κόκκινη γραμμή. Έτσι δεν άργησε να έρθει και η πρώτη ρήξη στη νέα δουλειά. Και με άνθρωπο με τον οποίο γνωριζόμαστε από πιο παλιά εκτός δουλειάς και έχουμε περάσει και 2 στιγμές μαζί. Είναι λυπηρό να βλέπεις ότι ενώ η εργοδοσία μας έχει πιασμένους από τα αρχίδια, το μόνο που καταφέρνουμε σαν εργατική τάξη είναι να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Είναι κάτι εμφανέστατο άλλωστε. Επί κρίσης, η εργοδοσία σε γενικές γραμμές ευημερεί με αυξημένα κέρδη -μιλώντας για μεγάλες εταιρείες- ενώ οι εργάτες βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση. Δεν προλάβαμε να γελάσουμε με το αστείο της γενιάς των 700 ευρώ και ο ψηφισμένος βασικός είναι 486 με τα εργασιακά δικαιώματα να μειώνονται δυναμικά -σε περίπτωση που παρέχονται έστω κάποια.
Οι δύο εβδομάδες -τουλάχιστον- που με ήθελαν για μεροκάματο εκεί, έχουν γίνει πλέον δύο μήνες και απ' ότι φαίνεται θα συνεχίσουμε για λίγο ακόμα. Ο καθένας από την πλευρά του εκμεταλλεύεται όπως μπορεί. Προφανώς είμαι πίσω στον τομέα της εκμετάλλευσης μιας και αισθάνομαι ότι δεν παίρνω αυτά που αξίζω. Παίρνω όμως αυτά που με βοηθάνε να επιβιώσω και έχω στόχο πάντα το καλύτερο. Και όπου βγάλει... Τα τελευταία 2 χρόνια βγάζει στην Κρήτη για καλοκαιρινή σεζόν και ίσως τριτώσει το κακό, φέτος... Πέρα από τα υψηλά ποσοστά κόπωσης, το ενδεχόμενο της Κρήτης δεν παύει να είναι μια πολύ καλή επιλογή. Απλά ξεχνάς τις διακοπές και σαν εργαζόμενος επί 2.5 χρόνια θα ήθελα λίγο να θυμηθώ τα παλιά... Εκείνες τις 80ήμερες διακοπές. Μπορώ να συμβιβαστώ και με 50 για φέτος! Αρκεί να γίνουν!
Όλα αυτά με έχουν κρατήσει σχετικά μακριά από το ποδηλατάκι μου που δεν μπορώ να το ευχαριστηθώ ούτε για να πηγαίνω μέχρι τη δουλειά. Δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες και τα δεδομένα αυτής της δουλειάς. Οι βόλτες έχουν περιοριστεί πάρα πολύ, οι συνποδηλάτες μου τραβάνε και αυτοί το δικό τους κανάλι. Η διάθεση και η όρεξη όμως δεν έχει κοπεί... Πάνω στις μπύρες μας με τον κοντό,τη μία βρισκόμαστε να γλύφουμε τη Μεσόγειο μέσω Γαλλίας και Ισπανίας, την άλλη να οργώνουμε τα Βαλκάνια και άλλες φορές να σουλατσάρουμε καλοκαίρι στο οικόπεδο! Από σκέψεις άλλο τίποτα.. Στο πρακτικό κομμάτι, αυτό που πρέπει να καταφέρουμε είναι ο απόλυτος συνδυασμός του ελεύθερου χρόνου συνοδευόμενος με οικονομικό πακέτο που θα δώσει τη δυνατότητα για ποδηλατικά όργια. Και μιας και είπα ποδηλατικό όργιο, τσεκάρετε εδώ τι οργανώνει ο φίλος Θανάσης, ο τιτάνας του ποδηλάτου!
Ο Άθλος
Για τέτοια είμαστε μωρέ... Το βλέπω 2.5 χρόνια τώρα και από την άλλη πλευρά, που αφιερώνω τον περισσότερο χρόνο μου για να δουλεύω. Άμα είναι να δουλεύουμε για να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα, τότε τι δουλεύουμε? Τελειώνει και ο Φλεβάρης αδέρφια... Η μέρα έχει αρχίσει ήδη να μεγαλώνει! Άντε να φτιάξει και ο καιρός και γίναμε!!! Βραδινό μπανάκι με πανσέληνο και μπύρες! Έτσι για να το κλείσω ωραία!!! Την αγάπη μου σε όλους σας!
Υ.Γ: Ο φίλος μου ο Κωστής έκδωσε το πρώτο του βιβλίο. Μια συλλογή από ποιήματα. Ο τίτλος είναι Κρασί, Έρωτας & Χιλιόμετρα. Κώστας Πυξαράς. Εκδόσεις Πολύτροπον . Το προτείνω σε όποιον γουστάρει... δρόμο!!! Καλοτάξιδο να είναι φίλε μου!
Υ.Γ 1: Καμιά κίνηση για Λειβαδειά πρέπει να βγάλουμε...
Υ.Γ 2: Στάκη... μέχρι και ο Θρύλος πέρασε στους 16, ακόμα Champions League δεν έχουμε δει μαζί τη φετινή σεζόν...
Υ.Γ 3: Αλέκο... γελάει ο κόσμος με το μαλλί μου!
Υ.Γ 4: Η τυφλή και ανεξάρτητη δικαιοσύνη προφυλάκισε τον 'Ατρόμητο' Σπανό. Πλέον το λαθρεμπόριο πετρελαίου θα μπορεί να γίνεται μονοπωλιακά από τον Τίγρη... Άσυλο για τους φίλους του πρωθυπουργού.
Υ.Γ 5: Προσοχή. Το κράτος δολοφονεί στις θάλασσες. Το παρακράτος στις γειτονιές...
Χρόνης Μίσσιος... Εισβολέας... Άκουσε το!
Πάνε πια τέσσερις μήνες από τότε που γύρισα από την... λεβεντογέννα Κρήτη. Όσο βρισκόμουν εκεί -ειδικά προς τα τέλη της σεζόν- έλεγα 'άντε να τελειώνει αυτός ο Γολγοθάς, να πάω στα μέρη μου, στους δικούς μου'. Έτσι και έγινε. Μετά από -σχεδόν- μισό χρόνο γύρισα πίσω με έναν ενθουσιασμό να τους συναντήσω όλους, να μου πουν, να μάθω, να ενταχθώ ξανά στην 'εδώ' φάση μου. Αιτία όλου αυτού του ενθουσιασμού ήταν σίγουρα, όχι μόνο το διάστημα που έλειπα αλλά και το μαρτύριο που τράβηξα λόγω υπερβολικής κούρασης και εξοντωτικού ωραρίου στο νησί.
Γυρνώντας λοιπόν, δεν άργησα να πάρω τα δείγματα ότι η κατάσταση ήταν όσο σκατά, όσο όταν έφυγα. Οι άνθρωποι, ήταν κι αυτοί στην ίδια κατάσταση στην οποία τους άφησα. Η οποία δεν ήταν και η καλύτερη δυνατή. Σχεδόν με καμία εξαίρεση. Βάλτος η φάση. Έτσι λοιπόν, η πορεία ήταν μόχθος, ενθουσιασμός και βουτιά στα σκατά. Για άλλη μια φορά. Ο χειμώνας θα ήταν βαρύς και μακρύς λίγο περισσότερο από τον προηγούμενο. Τα υπερκέρδη της καλοκαιρινής σεζόν δεν μπορούσαν να αυγατίσουν άρα κάπου κοντά στα χριστούγεννα θα έπρεπε να βρεθεί κάποια δουλειά για τον ψηλό σκλάβο.
Ας μην προσπεράσω τόσο εύκολα το γεγονός ότι, 5 μήνες αδιάκοπης δουλειάς απέφεραν κέρδη τα οποία δεν μπόρεσαν να συντηρήσουν έναν άνθρωπο -που δεν πληρώνει ούτε ενοίκια, ούτε χαράτσια, ούτε δάνεια, ούτε δόσεις, ούτε λογαριασμούς και πάει διακοπές με το ποδήλατο στο εξοχικό του φίλου του- παραπάνω από 2 μήνες. Η αναλογία δυστυχώς δεν είναι για γέλια. Είναι για κλάμματα, για οργή και μίσος. Και για πολλή και έντονη σκέψη.
Κάπως έτσι πλησιάζουμε την περίοδο των χριστουγέννων και ο άγιος Βασίλης μου φτιάχνει κατάσταση μέσω του φίλου μου του Κωστάκη! Έχω και πάλι την ευκαιρία να είμαι η μισθωτή πουτάνα κάποιου πλούσιου πουσταρά. Αισθάνομαι αρχικά βιασμένος από το γεγονός ότι, η εργοδοσία πια, δεν έχει κανένα πρόβλημα να αναζητήσει υπάλληλο στις 23 Δεκέμβρη επειδή έχει δώσει άδεια σε κάποιους από τους μόνιμους υπαλλήλους της. Έτσι, λένε στον Κωστάκη 'ρε 'συ Κωστάκη, όλο και κανενάν άνεργο φίλο θα έχεις που θα κάνει κωλοτούμπες στην προοπτική να έρθει να δουλέψει για την περίοδο των χριστουγέννων, μαύρα πάντα'. Ο Κωστάκης απευθύνεται στους πιο πεινασμένους εκείνης της περιόδου. Είμαστε 2-3. Ο κλήρος έπεσε σε εμένα. Άρπαξα την ευκαιρία από τα μαλλιά. Τι και αν όλοι θα είχαν τις άδειες τους και ελεύθερο χρόνο λόγω ημερών? Τι και που θα έρχονταν φίλοι που πλέον δεν ζουν στην Αθήνα? Εδώ μιλάμε για δουλειά. Το προτέρημα. Το πλεονέκτημα. Πλέον, το ακούς καμιά φορά και σαν ευχή όταν γιορτάζει κάποιος. 'Χρόνια πολλά! Να έχεις υγεία και δουλειά!'. Η ανάγκη για ευρώ δεν μου άφησε περιθώρια για επιλογή. Μονόδρομος. Κι εδώ που τα λέμε, όσο θα ζούμε εντός μεγαλουπόλεων και εντός καπιταλισμού, η δουλειά δεν θα είναι ποτέ επιλογή. Θα είναι πάντα μονόδρομος. Για όσους δεν έχουν ταυτίσει την 'κανονική ζωή' με τη μισθωτή σκλαβιά.
Αυτή τη φορά, το καθήκον μου είναι να βγαίνω στο δρόμο με μηχανάκι -παρά το γεγονός ότι από αντίστοιχη δουλειά έχω κληρονομήσει το μεγαλύτερο πρόβλημα υγείας μέχρι τώρα- και να παραδίδω βιβλία στους αγαπητούς πελάτες μας. Εμπόριο ξενόγλωσσου -κυρίως- βιβλίου. Για φροντιστήρια Αγγλικών, Γαλλικών και άλλα. Μιλάμε για πολύ βιβλίο. Για πολλούς πελάτες. Για πολύ εμπόριο. Για πολύ χρήμα. Για τα ...αφεντικά αυτά. Όταν το θέμα πάει και στα λεφτά του εργαζόμενου, πρέπει να δείξουμε κατανόηση ότι οι καιροί είναι δύσκολοι. Ότι πρέπει να δουλέψεις μαύρος για να αποταμιεύσει κάποιες ακόμα χιλιάδες ευρώ, πέρα από τα εκατομμύρια το ...αφεντικό. Να δουλέψεις ανασφάλιστος με δίκυκλο μέσα στο λεκανοπέδιο Αττικής. Σε αυτή τη ζούγκλα που οι περισσότεροι από εσάς γνωρίζετε. Και με χρονικές πιέσεις μιας και πρέπει να γίνεται η δουλειά με όσους λιγότερους είναι δυνατόν. Και να προλάβεις πριν κλείσουν τα βιβλιοπωλεία. Όπως και την προηγούμενη φορά που είχα κάνει τη δουλειά του διανομέα, είναι κάπως οξύμωρο να σε ρωτάνε κάθε μέρα αν όλα πήγαν καλά, να σε παρακινούν να προσέχεις και να μην τρέχεις στους δρόμους αλλά όταν σπας το πόδι σου σε εργατικό ατύχημα να μη σε παίρνουν τηλέφωνο, όχι για να σου πουν περαστικά αλλά για να μάθουν έστω το μέγεθος της ζημιάς.
Ένα ενδιαφέρον που έχει πάντα ένα καινούργιο εργασιακό περιβάλλον, είναι οι νέοι άνθρωποι οι οποίοι -μέσω της βάρδιας σου- μπαίνουν στη ζωή σου. Δυστυχώς, δεν συνάντησα κάτι πέρα από τα συνηθισμένα. Ωραίοι τύποι για χαβαλέ και καμιά μαλακία όταν το επιτρέπει η στιγμή, υποταγμένοι στη δουλειά τους και αδιάφοροι για τους εαυτούς τους, σαν εργαζόμενοι. Προσωπικά, θεωρώ την αδιαφορία -και την υποταγή- ενοχλητική αλλά αυτό όποιος θέλει το σέβεται, όποιος θέλει γελάει. Όταν όμως για να μπορεί κάποιος να συνεχίσει να είναι αδιάφορος,να πρέπει να βάλω και πλάτη, εκεί έχουμε κόκκινη γραμμή. Έτσι δεν άργησε να έρθει και η πρώτη ρήξη στη νέα δουλειά. Και με άνθρωπο με τον οποίο γνωριζόμαστε από πιο παλιά εκτός δουλειάς και έχουμε περάσει και 2 στιγμές μαζί. Είναι λυπηρό να βλέπεις ότι ενώ η εργοδοσία μας έχει πιασμένους από τα αρχίδια, το μόνο που καταφέρνουμε σαν εργατική τάξη είναι να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Είναι κάτι εμφανέστατο άλλωστε. Επί κρίσης, η εργοδοσία σε γενικές γραμμές ευημερεί με αυξημένα κέρδη -μιλώντας για μεγάλες εταιρείες- ενώ οι εργάτες βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση. Δεν προλάβαμε να γελάσουμε με το αστείο της γενιάς των 700 ευρώ και ο ψηφισμένος βασικός είναι 486 με τα εργασιακά δικαιώματα να μειώνονται δυναμικά -σε περίπτωση που παρέχονται έστω κάποια.
Οι δύο εβδομάδες -τουλάχιστον- που με ήθελαν για μεροκάματο εκεί, έχουν γίνει πλέον δύο μήνες και απ' ότι φαίνεται θα συνεχίσουμε για λίγο ακόμα. Ο καθένας από την πλευρά του εκμεταλλεύεται όπως μπορεί. Προφανώς είμαι πίσω στον τομέα της εκμετάλλευσης μιας και αισθάνομαι ότι δεν παίρνω αυτά που αξίζω. Παίρνω όμως αυτά που με βοηθάνε να επιβιώσω και έχω στόχο πάντα το καλύτερο. Και όπου βγάλει... Τα τελευταία 2 χρόνια βγάζει στην Κρήτη για καλοκαιρινή σεζόν και ίσως τριτώσει το κακό, φέτος... Πέρα από τα υψηλά ποσοστά κόπωσης, το ενδεχόμενο της Κρήτης δεν παύει να είναι μια πολύ καλή επιλογή. Απλά ξεχνάς τις διακοπές και σαν εργαζόμενος επί 2.5 χρόνια θα ήθελα λίγο να θυμηθώ τα παλιά... Εκείνες τις 80ήμερες διακοπές. Μπορώ να συμβιβαστώ και με 50 για φέτος! Αρκεί να γίνουν!
Όλα αυτά με έχουν κρατήσει σχετικά μακριά από το ποδηλατάκι μου που δεν μπορώ να το ευχαριστηθώ ούτε για να πηγαίνω μέχρι τη δουλειά. Δεν το επιτρέπουν οι συνθήκες και τα δεδομένα αυτής της δουλειάς. Οι βόλτες έχουν περιοριστεί πάρα πολύ, οι συνποδηλάτες μου τραβάνε και αυτοί το δικό τους κανάλι. Η διάθεση και η όρεξη όμως δεν έχει κοπεί... Πάνω στις μπύρες μας με τον κοντό,τη μία βρισκόμαστε να γλύφουμε τη Μεσόγειο μέσω Γαλλίας και Ισπανίας, την άλλη να οργώνουμε τα Βαλκάνια και άλλες φορές να σουλατσάρουμε καλοκαίρι στο οικόπεδο! Από σκέψεις άλλο τίποτα.. Στο πρακτικό κομμάτι, αυτό που πρέπει να καταφέρουμε είναι ο απόλυτος συνδυασμός του ελεύθερου χρόνου συνοδευόμενος με οικονομικό πακέτο που θα δώσει τη δυνατότητα για ποδηλατικά όργια. Και μιας και είπα ποδηλατικό όργιο, τσεκάρετε εδώ τι οργανώνει ο φίλος Θανάσης, ο τιτάνας του ποδηλάτου!
Ο Άθλος
Για τέτοια είμαστε μωρέ... Το βλέπω 2.5 χρόνια τώρα και από την άλλη πλευρά, που αφιερώνω τον περισσότερο χρόνο μου για να δουλεύω. Άμα είναι να δουλεύουμε για να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα, τότε τι δουλεύουμε? Τελειώνει και ο Φλεβάρης αδέρφια... Η μέρα έχει αρχίσει ήδη να μεγαλώνει! Άντε να φτιάξει και ο καιρός και γίναμε!!! Βραδινό μπανάκι με πανσέληνο και μπύρες! Έτσι για να το κλείσω ωραία!!! Την αγάπη μου σε όλους σας!
Υ.Γ: Ο φίλος μου ο Κωστής έκδωσε το πρώτο του βιβλίο. Μια συλλογή από ποιήματα. Ο τίτλος είναι Κρασί, Έρωτας & Χιλιόμετρα. Κώστας Πυξαράς. Εκδόσεις Πολύτροπον . Το προτείνω σε όποιον γουστάρει... δρόμο!!! Καλοτάξιδο να είναι φίλε μου!
Υ.Γ 1: Καμιά κίνηση για Λειβαδειά πρέπει να βγάλουμε...
Υ.Γ 2: Στάκη... μέχρι και ο Θρύλος πέρασε στους 16, ακόμα Champions League δεν έχουμε δει μαζί τη φετινή σεζόν...
Υ.Γ 3: Αλέκο... γελάει ο κόσμος με το μαλλί μου!
Υ.Γ 4: Η τυφλή και ανεξάρτητη δικαιοσύνη προφυλάκισε τον 'Ατρόμητο' Σπανό. Πλέον το λαθρεμπόριο πετρελαίου θα μπορεί να γίνεται μονοπωλιακά από τον Τίγρη... Άσυλο για τους φίλους του πρωθυπουργού.
Υ.Γ 5: Προσοχή. Το κράτος δολοφονεί στις θάλασσες. Το παρακράτος στις γειτονιές...
Χρόνης Μίσσιος... Εισβολέας... Άκουσε το!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου