Το απλό εκκρεμές

  Το ταξίδι για την Κρήτη έχει ξεκινήσει. Το άρθρο θα γραφτεί αρχικά στο χέρι, στο κατάστρωμα του Μπλε Ορίζοντα. Έχω να γράψω κείμενο στο χέρι -μάλλον- από τα χρόνια του λυκείου, με τις περίφημες και αναγκαστικές εκθέσεις. Με γράψιμο λοιπόν θα ξεκινήσει η σεζόν στο νησί. Ή αλλιώς, με γράψιμο θα τελειώσει η σεζόν στην Αθήνα.

  Η ζωή μου τα τελευταία 2 χρόνια, θα έλεγα ότι θυμίζει την συγκεκριμένη πορεία που διαγράφει το απλό εκκρεμές. Σήμερα βρίσκομαι ακριβώς στη μέση. Έξι μήνες η μία ταλάντωση στην Αθήνα, άλλους έξι μήνες η δεύτερη μισή ταλάντωση στην Κρήτη, για να συμπληρωθεί ο κύκλος λειτουργίας αυτού του εκκρεμούς. Δεν είμαι σίγουρος για το ποια ταλάντωση από τις 2 μου αρέσει περισσότερο. Είναι εξίσου σκληρές. Το σίγουρο είναι ότι μου αρέσει να ταλαντώνομαι -γενικότερα- απ' ότι δείχνουν τα πράγματα.
   Έχοντας ήδη κάνει ένα πλήρη κύκλο λειτουργίας, παρατηρώ ότι και οι 2 ταλαντώσεις δείχνουν το χειρότερό τους πρόσωπο όταν πλησιάζουν στο τέλος. Προφανώς επειδή έχω την επιθυμία 'άντε να τελειώνουμε' για να ξεκινήσει το δεύτερο μισό. Το διαφορετικό από το υπάρχον. Δυστυχώς είναι φυσιολογικό πια, να είναι σκληρή η κατάσταση σχεδόν για όλους μας. Φαίνεται πως η δικιά μας πορεία μέσα στο χρόνο θα έχει το χαρακτήρα μάχης. Η -τυχόν- φαντασίωση για βατή και 'εύκολη' ζωή φαίνεται να αποτελεί παρελθόν, ειδικότερα τα τελευταία 3-4 χρόνια. Προσωπικά δεν έχω πρόβλημα να μάχομαι. Με προβληματίζει όμως ότι και σε περίπτωση νίκης, τα ανταλλάγματα δεν με γεμίζουν. Πιο συγκεκριμένα, δεν γεμίζουν τις τσέπες μου. Αυτό είναι που μετατρέπει την φάση σε μάχη. Ο μονόδρομος της μισθωτής σκλαβιάς για ανταλλάγματα που δεν αρκούν ούτε για ...τα λίγα. Για μένα το δόγμα 'η δουλειά κάνει τους άντρες' είναι γελοίο τώρα πια. Η δουλειά δεν γίνεται ούτε για να φορτώσουμε αντρίλα, ούτε για ηθική ικανοποίηση. Θεωρώ θλιβερή αυτή την οπτική. Η δουλειά γίνεται για να πέφτει το μεροκάματο. Είναι ενοχλητικό πλέον να δουλεύεις ασταμάτητα, να φιλοξενείσαι από τους γονείς σου στα 33 σου και να μην μπορείς να αποταμιεύσεις ένα μαξιλαράκι. Και να μην έχεις και δικαίωμα να πάρεις μια τζούρα πρωτογενές πλεόνασμα από το κράτος πρόνοιας του Καλαματιανού ηγέτη!
  Το πρώτο τηλέφωνο για να μου προταθεί και για φέτος η δουλειά στην Κρήτη, έγινε τον Ιανουάριο. Τιμητικό, δεν μπορώ να πω! Εκείνη την περίοδο, έχοντας ήδη δουλειά (κάποτε έκανες καλοκαιρινή σεζόν για να κάθεσαι το χειμώνα) και έχοντας μόνο 3 μήνες από την επιστροφή μου στην Αθήνα, η πρόταση μπορούσε να περιμένει. Ήθελα να μελετήσω τις όποιες εναλλακτικές μπας και αποφύγω το 6μηνο χωρίς ρεπό. Σκεφτόμουν κάποια ωραία σενάρια με την ήδη υπάρχουσα δουλειά. Δηλαδή, μια 6μηνη σύμβαση για να εξασφαλίσω ταμείο ανεργίας (για πρώτη φορά αν και έχω κάνει τεράστιες θητείες σαν άνεργος), δύο μήνες διακοπές το καλοκαίρι με τους καρπούς της εργασίας μου και μετά, βλέπουμε. Μάλιστα... πολύ καλό για να είναι αληθινό. Η πραγματικότητα ξεκίνησε να διαψεύδει τα σενάριά μου. Η δουλειά στην Αθήνα δεν είχε καμία σταθερότητα. Έδωσα αγώνα για να κατορθώσω μία μηνιαία (!) σύμβαση στους 3.5 μήνες που εργάστηκα εκεί. Το εισόδημα, περίπου για γέλια. Αντί να αποταμιεύω, ζητούσα δανεικά για να βγάλω το μήνα μου μέχρι να πληρωθώ. Το κλίμα της εταιρείας ως προς την σταθερότητα της απασχόλησης, ιδιαίτερα ασταθές. Μία εβδομάδα πτωτικής πορείας σήμαινε αυτόματα ότι οι πιο φρέσκοι μπορούν να απομακρυνθούν άμεσα. Δεν είχαμε και καμιά συλλογική σύμβαση εργασίας ντε. Δεν είχαμε καν σύμβαση. Αυτός ο αηδιαστικός συνδυασμός, σε συνάρτηση με το γεγονός ότι το καθήκον μου ήταν να κυκλοφορώ -συνήθως με μεγάλο φόρτο εργασίας- με μηχανάκι στους δρόμους της Αθήνας, δεν άργησε να μου δημιουργήσει την αίσθηση ότι ρισκάρω χωρίς να αξίζει καν τον κόπο ο τζόγος. Αντιλαμβάνεσαι, ότι το να τρέχεις για να βγάλεις τη δουλειά στο κυκλοφοριακό χάος της Αθήνας, είναι αρκετά επικίνδυνο σπορ. Έτσι η πρόταση για δουλειά στην Κρήτη άρχισε να γίνεται φιλική. Μια καλή έξοδος διαφυγής. Το πολυαγαπημένο και πολυπόθητο σενάριο ενός ανθρώπινου καλοκαιριού με τα μπάνια μου, τα ποδηλατικά ταξίδια και κατασκήνωση, άρχισε να γίνεται σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Και να πεις ότι ήθελα χρόνο και χρήμα για να επενδύσω σε ακριβά λούσα, θα δεχόμουν τη σφαλιάρα αφύπνισης μαζί με ένα περιπαικτικό 'σύνελθε ρε μαλάκα'. Τα πασσαλάκια μου στην άμμο ήθελα να καρφώσω και να ταξιδέψω με το ποδήλατο μου τουριστικά. Αλλά όχι!!!!
Έτσι λοιπόν, η προοπτική της καλοκαιρινής σεζόν μετατράπηκε σε μονόδρομος, μη σου πω και στρωμένος με ροδοπέταλα. Έτσι έστρεψα την προσοχή μου στο να εξιδανικέψω όσο γίνεται την καλοκαιρινή αποστολή. Κατάφερα καλύτερη συμφωνία όσον αφορά το επαγγελματικό κομμάτι και πιο οικονομική συμφωνία όσον αφορά τη διαβίωση. Έτσι τέλειωσε η μισή βόλτα του εκκρεμούς. Τράπηκα σε -οργανωμένη τουλάχιστον- φυγή.
   Ακόμα δεν έχω ξεχάσει το πρώτο μισό της ολοκληρωμένης ταλάντωσης. Όταν τον περασμένο Σεπτέμβρη παρακαλούσα να τελειώσει το μαρτύριο στο νησί και έσφιγγα τα δόντια μου μέχρι να τελειώσει η δουλειά και να γυρίσω πίσω. Λες και θα γυρνούσα στον παράδεισο. Γύρισα και είδα. Πλέον είμαι πιο έμπειρος και θα είμαι περισσότερο συνειδητοποιημένος όταν θα κληθώ να πάρω παρόμοια απόφαση.
Ρούφηξα τα τελευταία μου μπυράκια με τον κοντούλη πριν φύγω.  Ότι καλύτερο. Ότι είχε γυρίσει από κάποια ταξιδάκια και είχαμε να τα πούμε καμιά 10αριά μέρες. Ένα τελευταίο update ήταν απαραίτητο. Ήμουν πολύ χαρούμενος, εννοείται επειδή είδα το φιλαράκι μου πριν φύγω, αλλά και γενικότερα ακριβώς επειδή έφευγα. Συζητώντας, καταλήξαμε στο οξύμωρο της κατάστασης. Να είσαι χαρούμενος που φεύγεις για να πας να δουλέψεις μισό χρόνο αδιάκοπα! Γνωρίζω ότι θα είναι πολύ δύσκολα. Γνωρίζω όμως επίσης ότι θα έχει και κάποιες άλλες καταστάσεις μεγάλης αξίας για μένα.
  Κάπως έτσι κατέληξα στην παρομοίωση της φάσης με το εκκρεμές. Έξι μήνες μαρτύριο εδώ, έξι μήνες μαρτύριο εκεί. Όπως και να το κάνουμε όμως και τα 2 μαρτύρια έχουν και τα ωραία τους. Μπορεί να καταλήγω στον χαρακτηρισμό μαρτύριο αλλά θεωρώ πολύ εύστοχη τη θεωρία ότι πολλές φορές έχει σημασία το ταξίδι και όχι η κατάληξη του. Κάποιοι άλλοι θεωρούν πως πρόκειται περί συμβιβασμού. Εγώ θα έλεγα πως απλά έχω διαμορφώσει κάποιες καταστάσεις έτσι, ώστε να έχω και την πολυτέλεια της επιλογής. Η μισθωτή σκλαβιά προς το παρόν φαίνεται αναπόφευκτη. Τουλάχιστον έχω τη δυνατότητα ακόμα να επιλέγω. Να αλλάζει και το σκηνικό, να μην προλαβαίνει να με παίρνει από κάτω για τα καλά. Η δύναμη της συνήθειας δεν είναι και τόσο ωραίο πράγμα. Οι επιλογές και τα 'μικρά-μικρά' καλά είναι και αυτά που σώζουν την αξιοπρέπεια. Και εκπτώσεις στην αξιοπρέπεια δεν προβλέπονται και είμαι διατεθιμένος να κάνω τα πάντα για να το καταφέρω αυτό.
Να σας δείξω τη θέα από το νέο μου σπίτι για να εξηγήσω τι εννοώ με αυτά τα ...μικρά-μικρά καλά.

 Κατάλαβες? Μετά τη δουλειά έχει 2 ώρες παραλία και μετά άραγμα στον χώρο μου με αυτή τη θέα από την αυλή. Το ανταλλάζω με 6 μήνες σερί δουλειά.

  Επιφυλάσσομαι για κάποια ακόμα άρθρα, τουριστικού και ποδηλατικού χαρακτήρα, μιας και φέτος κατεβαίνω στο νησί 15 μέρες πριν ξεκινήσω τη δουλειά, οπότε θα υπάρχει χρόνος για ποδηλατάδες και μπάνια. Ελπίζω να υπάρχει και ο κατάλληλος καιρός!

Υ.Γ: Λόκα, καλή δύναμη αδερφάκι μου. Ελπίζω να ανταμώσουμε εδώ την γνωστή -για εμάς- περίοδο για να κάνουμε κόλπα.

Υ.Γ 1: Αλέκο... Κοκό, το νησί είναι σε διέγερση. Κοπιάστε!

Υ.Γ 2: Κοντούλη... δες αυλή μωρέ!!!

Υ.Γ 3: Θανάση, πάνω που η ομάδα απέκτησε δημοσιογράφο με ρούφηξε η υποχρέωση. Καλά χιλιόμετρα να έχετε. Η καρδιά μου και το πνεύμα μου θα είναι μαζί σας στον Άθλο, γίγαντες. Την αγάπη μου!

Υ.Γ 3: Καλή δύναμη σε όλους.

Υ.Γ 4: Κωστάκη, μιας και μου το θύμησες θα το ποστάρω να το ακούσουν όλοι.