Σα να μην πέρασε μια Δευτέρα....

  Γεια σας παιδιά!!! Καλή χρονιά να έχουμε! Όλα δείχνουν πως το φαινόμενο της Δευτέρας θα συνεχιστεί και φέτος, αρχής γενομένης από σήμερα. Συνεπείς-ίσως και πέρα από κάθε φαντασία- στο πλάνο των γούστων μας, σήμερα είχαμε αγιασμό. Οι σουρεάλ καταστάσεις και τα κομπαρσιλίκια ξεκινούν με αυτό εδώ το κείμενο... Κάπου εδώ θα ήθελα να σας θυμίσω: Της Δευτέρας θα της γαμάμε τη μάνα!!

  Πάει κοντά μισός χρόνος από το τελευταίο μου κείμενο. Να δούμε πως θα ρολάρει η γραφή...

Ο καλοκαιρινός διασκορπισμός της ομάδας έγινε πράξη και φέτος. Πήραμε τα νησιά, βάλαμε το κεφάλι κάτω -εγώ- για περίπου μισό χρόνο, δουλέψαμε σκληρά για να έχουμε τη δυνατότητα να απολαύσουμε τη συνέχεια. Σε επίπεδο διαβίωσης, το βουνό τελείωσε. Για μένα, ήταν πολύ σκληρό, με πρωτόγνωρα ανηφορική κλίση αλλά και μεγάλη διάρκεια. Όλοι οι ...'σεζονίστας' δώσαμε και φέτος το παρόν στα πόστα μας. Εγώ στην Κρήτη και στον Άγιο Νικόλαο. Ο Σπυράκος λίγο από νήσο 'Α' και άλλο λίγο από...την άλλη νήσο Α(μοργό). Ο Λόκας στην Πάρο. Ο Αλέκος στη Χερσόνησο... Ο καθένας μας μόνος του στην προσωπική του ανηφόρα. Πάει και αυτό φίλοι μου!

Σε κάθε μου σεζόν βάζω ένα είδος αντίστροφης μέτρησης, μετρώντας τις Κυριακές που περνάνε. Είναι η ημέρα αναφοράς για τα μαγαζιά εστίασης μιας και όπως όλοι γνωρίζετε, γίνεται της πουτάνας παντού. Φέτος δεν μετρούσα Κυριακές. Η περσινή ποδηλατική σεζόν και το ...χούι της Δευτέρας άφησαν σοβαρή παρακαταθήκη. Φέτος θα μετρούσα Δευτέρες. Φεύγοντας για σεζόν, είχα μπροστά μου 22 Δευτέρες να χαράξω στο ντουβάρι του 'Κρησφύγετου' μέχρι να πετύχω το σκοπό μου και να απελευθερωθώ. Με ατσάλινη υπομονή, με αστείρευτο κουράγιο και με υψηλού επιπέδου 'αυτοπειθαρχία' τα κατάφερα. Μία από τις μεγαλύτερες ευχαριστήσεις μου ήταν όταν τελείωνα τη Δευτέρα το βράδυ, να γράψω 2 κουβέντες στο Viber, στο γκρουπ που αράζουμε -όχι μόνο οι σεζονίστας- αλλά σύσσωμο το Block Elia. Τρεις κουβέντες για να υπογραμμίσω στα αλάνια μου ότι μόλις άφησα πίσω μου άλλη μια Δευτέρα. Όλοι μας, όχι μόνο εγώ. Μια ένεση ηθικού για όλους, μαζί και για μένα. Ούτως ή άλλως η επικοινωνία μας ήταν πολύ περιορισμένη όσο καιρό δουλεύαμε. 

Οι Δευτέρες περνούσαν και άρχισαν να ...στερεύουν. Εμείς όχι. Η πρώτη ποδηλατάδα για αυτή τη σεζόν, κανονίστηκε ενώ ο Σπυράκος έκανε τα τελευταία του μεροκάματα κι εγώ ότι είχα σχολάσει και είχα 2-3 μέρες που είχα ξεκινήσει να καταλαβαίνω και πάλι πως είναι να ζεις ανθρώπινα. Ο ένας στην Αμοργό, ο άλλος στην Κρήτη και κανονίζαμε την πρώτη βόλτα. Την πρεμιέρα.

Μετά από ένα τόσο σκληρό καλοκαίρι, η πρώτη μεγάλη βόλτα θα πρέπει να είναι σχετικά εύκολη. Είπαμε, είμαστε άσσοι στο ποδηλατικό κομπαρσιλίκι αλλά βλάκες δεν είμαστε. Τα κορμιά μας είναι καταπονημένα. Και άντε πες ο Ράκος, έχει πάρει και το ποδήλατο μαζί. Εγώ έχω να κάνω πετάλι 5.5 μήνες. Έτσι λοιπόν, μου λέει 'για κοίτα ρε μαλάκα τις υψομετρικές από το Κιάτο μέχρι το Διακοφτό. Προαστιακό μέχρι το Κιάτο και μετά πετάλι'.  Σκέφτηκα ότι είναι καλή ιδέα. Η διαδρομή είναι παραθαλάσσια, τι κλίσεις να έχει. Κάνω την σχετική έρευνα... ΚΡΕΜΑ Η ΦΑΣΗ! 120 χιλιόμετρα, επίπεδα, δίπλα στη θάλασσα. Θα γίνει.

Τις μόλις 4-5 μέρες που είχαμε στη διάθεση μας για να προετοιμαστούμε, τις εκμεταλλευτήκαμε όπως έπρεπε για να δούμε τι παίζει με τα πόδια μας, τον κώλο μας και όλα τα σχετικά. Εγώ κυρίως. Βγήκαμε για τα σουλάτσα μας, πήγαμε για το μπανάκι μας στα Καβούρια, πήγαμε μια μονοήμερη στην Αίγινα... Κύριοι!!!

Μ' αυτά και μ' αυτά έχουμε φτάσει στο βράδυ πριν τη βόλτα. Λίγο πολύ γνωστές καταστάσεις. Θέλουμε να φύγουμε με τον προαστιακό των 7 από Δουκίσσης Πλακεντίας, κάτι που για εμένα σημαίνει 5 η ώρα εγερτήριο. Οπότε, το προηγούμενο βράδυ θα κοιτάξω να χαλαρώσω πίνοντας ένα κιλό ρακόμελα με τον φιλάρα μου τον Τασάρα. Κατά τις 12 είμαι ήδη στο κρεβάτι, ο ύπνος δεν φαίνεται και πολύ στον ορίζοντα οπότε διαλέγω την αποτελεσματική μέθοδο. Διάβασμα. Ίσως και να αποτελεί ρεκόρ το να έχω κοιμηθεί 4 ώρες πριν από μεγάλη βόλτα. Πέντε η ώρα το πρωί είμαι στο πόδι. Χρειάστηκε να διαβάσω 4 φορές τα μηνύματα του Αλέκου για να διαπιστώσω με μεγάλη λύπη ότι τελικά δεν θα έρθει. Ξεκινάω για μετρό Αιγάλεω. Ο στόχος είναι να βρεθούμε και πάλι με τον Σπυράκο μέσα στο τρένο. Είμαι πολύ αυστηρά στην ώρα μου και είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα έρθει με το επόμενο Μετρό απ' ότι εγώ. Σκέφτομαι, δε γαμιέται... Δουκίσσης Πλακεντίας με κουλούρι, εσπρέσσο και τσιγάρο και σκάει και ο Ράκος για να φύγουμε. 

Προαστιακός Δουκίσσης Πλακεντίας... μαύρο σκοτάδι ακόμα... η Νταλίκα πανέτοιμη...

Καλώς τα παιδιά...

Ξημέρωσε πια και είναι Δευτέρα σήμερα παιδιά...

  Κατά τις 8.20 είμαστε στο Κιάτο. Η άνεση χρόνου είναι εκπληκτική. Φαίνεται ότι έχει ξημερώσει μια καταπληκτική ημέρα. Η διάθεση μας είναι στο ζενίθ. Όπως τότε. Σα να μην έχει περάσει μια Δευτέρα. Η διαδρομή μας είναι άγνωστη αλλά δεν χρειαζόμαστε και τίποτα χάρτες. Είναι πολύ εύκολο να χαραχτεί. Χρειάζεται μία και μοναδική οδηγία. Δεν χάνουμε ποτέ τη θάλασσα από το δεξί μας χέρι για τα επόμενα 60 χιλιόμετρα μέχρι το Διακοπτό. Δεν ακούγεται πολύ καλό?!

Κιάτο...

Είμαστε τόσο άνετοι χρονικά που συμφωνούμε ότι μετά από μόλις λίγα χιλιόμετρα, θα σταματήσουμε να πιούμε ένα καφεδάκι. Για να είμαστε τόσο άνετοι... υπάρχουν κάποια πράγματα καθημερινά για τα οποία δεν αφιερώσαμε χρόνο, σήμερα. Θα το κάνουμε τώρα που είμαστε ήδη στο Κιάτο. 

Πίνουμε το φρεντάκι μας και χαζεύουμε αυτό το τοπίο...

Όπως κατεβαίνω στην παραλία για να βγάλω αυτή τη φωτογραφία, 2 κύριοι που αράζουν σε ένα τραπέζι, κωλογουστάρουν που έχουν δει ότι έχουμε σκάσει με ποδήλατα και μου πιάνουν την κουβέντα. Είναι ο κύριος Ντένις και ο 'χοντρός'. Τους λέω, μου λένε, ωραία φάση. Κωλογουστάρουν που 2 'πιτσιρικάδες' κάνουν τέτοια σκηνικά με τα ποδηλατάκια τους, κωλογουστάρω κι εγώ με τη σειρά μου που αυτοί οι τύποι νιώθουν ακριβώς τι κάνουμε με τον Ράκο. Λίγη ώρα αργότερα ο κύριος Ντένις είναι στο τραπέζι μας, γνωρίζει και τον Ράκο και μέσα σε 10 λεπτά του παραδίδει απλόχερα ποδηλατικά τιπς και συγχρόνως τα κάνει πράξη μιας και έχει φέρει εργαλειοθήκη από τη μηχανή του και ρυθμίζει τον Ζιντάν. Θέση σέλας, ύψος σέλας, λαιμός, τιμόνι. Ο Ράκος βρήκε τον άνθρωπο που ρύθμισε τον Ζιντάν στη γεωμετρία του πίνοντας καφεδάκι στο Ξυλόκαστρο!

Η κουβέντα με τον κύριο Ντένις συνεχίστηκε και πέρα από το ποδήλατο. Ωραίος τύπος ο κύριος Ντένις. Ίσως και να τον ξαναπετύχουμε. Για την ώρα, συνεχίσαμε ο καθένας την πορεία του. Ένα δυο χιλιόμετρα παρακάτω, μας προσπερνάει μια μηχανή και στρίβει σε ένα στενάκι ενώ μας φωνάζει. Είναι ο κύριος Ντένις. Μας προτείνει να κάνουμε αυτή την παράκαμψη περίπου 2-3 χιλιομέτρων για να μη μας σπάνε τ' αρχίδια τα αυτοκίνητα. Πριν προλάβουμε να ευχαριστήσουμε από χίλιες φορές ο καθένας, ο κύριος Ντένις ανοίγει την βαλίτσα της μηχανής και βγάζει 2 τυρόπιτες... 'Nα φάτε και κάτι ρε 'σεις... όχι μόνο καφέδες!!!!'. Αν είναι ποτέ δυνατόν. Πόσο ωραίος τύπος!!!

Συνεχίζουμε την πορεία μας... μόνιμα σε επίπεδη κλίση, μόνιμα με τη θάλασσα δίπλα μας. Κινούμαστε πάνω σε έναν ποδηλατόδρομο στην παραλία του Ξυλόκαστρου και κελαηδάμε...

Τέτοια φάση...

Το προηγούμενο βράδυ που κοιτάζαμε λίγο τις προγνώσεις του καιρού, βλέπαμε για έντονες συννεφιές, για μπόλικα μποφόρ. Έχουμε αρχίσει το κραξιματάκι... Η καλύτερή μας! Η θάλασσα είναι λάδι, ο αέρας είναι ανύπαρκτος, ο ουρανός καθαρός. Και επειδή δεν είμαστε και τίποτα κορόιδα, έχουμε πάρει μαζί μας και τα μαγιό μας και όλα.....

Συνεχίζουμε να περνάμε τα χωριά το ένα μετά το άλλο... Μόνιμα με τη θάλασσα από δίπλα... και δώσ' του κράξιμο... Ο λογαριασμός μου στο facebook μου έλεγε το πρωί -σε αυτό το γελοίο συννεφάκι που βγάζει πάνω πάνω για να σου πει διάφορα- 'καλύτερα να μείνεις σπίτι σήμερα για να μη βραχείς. θα είναι βροχερή μερά'. Και δώσε καζούρα στον καιρό ο κοντός με τον ψηλό.....

Κάπου εκεί μέσα στο βάθος ο προορισμός μας...

Μόνο παραλία....

Κι άλλο....

Κρυστάλλινα, τιρκουάζ, μπλε... για όλα τα γούστα!

Ένα από τα μεγαλύτερα υψόμετρα που βρεθήκαμε...

Εδώ πρέπει να ήταν το βουνό μας για σήμερα... ίσως κάποια ανηφόρα 300 μέτρων!!!

Η παραλία στη μία πλευρά του Διακοφτού...

Μετά από περίπου 4 ώρες, έχουμε διανύσει 60 χιλιόμετρα και είμαστε στο Διακοφτό. Λίγο τα καφεδάκια, λίγο ο κύριος Ντένις, στάσεις για φωτογραφίες, χαλαρός ρυθμός, αργήσαμε λίγο περισσότερο από όσο είχα στο μυαλό μου αλλά δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Έχουμε πολλές ώρες ημέρας μπροστά μας. Μέχρι να πέσουμε μέσα στο Διακοφτό το σκηνικό του καιρού αλλάζει απότομα. Αυτό το ελαφρύ και ευχάριστο βοριαδάκι ανεβάζει ένταση. Μέχρι να κατέβουμε στη θάλασσα, έχουμε να κάνουμε με κύματα και ανακατεμένη θάλασσα. Κινούμαστε παραλιακά στο Διακοπτό και λέμε πάμε να μπούμε μέσα στο χωριό για κάποιο σνακ, κάποια μπύρα και μετά κατεβαίνουμε για μπάνιο άμα είναι. 

Ο Ζιντάν με την Νταλίκα, μπροστά από παλιό βαγόνι του περίφημου οδοντωτού

Μάλλον η πρώτη μηχανή που έσερνε τον οδοντωτό!

Είμαστε μέσα στο Διακοφτό και κάνουμε τη γύρα μας για να βρούμε ένα πρόγευμα πρωταθλητών. Κάνουμε μια γύρα... κάνουμε 2 γύρες... δεν υπάρχει ένα γυράδικο να πάρουμε μια πίτα να συνοδέψουμε τη μπύρα μας. Ένας φούρνος που μπορούσε να προσφέρει αυτή τη δυνατότητα, τρώει άκυρο από το Ράκο. Καταλήγουμε σε ένα σούπερ μάρκετ για να εφοδιαστούμε το -υποτίθεται- πρόγευμα των πρωταθλητών και μετά να κατηφορίσουμε στην παραλία για απόλαυση γεύματος και μπάνιο. Μη φας... έχουμε γλαρόσουπα. Κανένα γεύμα πρωταθλητή δεν μπορεί να αποτελείται από κρουασάν σοκολάτα και ...μπύρα! Καμία βουτιά δεν μπορεί να γίνει όταν πλέον το βοριαδάκι είναι στα 5 μποφόρ, τα κύματα κοντά στο ένα μέτρο κι ενώ ...σχεδόν κρυώνουμε χωρίς καν να μπούμε στη θάλασσα. Κάνουμε ένα διάλειμμα για γέλια στην παραλία όπου καλά καλά δεν μπορούμε ούτε να καπνίσουμε από τον αέρα. Μετά από -σκάρτη- μισή ώρα σηκωνόμαστε να φύγουμε. Το Διακοφτό μας έχει γλεντήσει για τα καλά και σχεδόν έχω απορία πως επέτρεψα στον κοντούλη να μας πάει για γεύμα πρωταθλητή σε σούπερ μάρκετ και για άραγμα σε παραλία όπου ο βοριάς λυσομανάει. Δεν χαμπαριάζουμε τίποτα. Ξεκινάμε την επιστροφή μας για το Κιάτο από την ίδια γαμάτη διαδρομή. 

Η τρίτη στάση μέσα σε μια εκδρομή, για να σφίξει 2 παξιμάδια... (που χρειάζονταν σφίξιμο από την πρώτη στάση...) χαχαχα!

Τα πρώτα χιλιόμετρα της επιστροφής φεύγουν ευχάριστα και αρμονικά όπως όταν ξεκινήσαμε... ανεβοκατεβαίνουμε πολύ ήπιες ανηφοριές και κατηφόρες. Ο καιρός όμως πια έχει αρχίσει και αγριεύει. Η θάλασσα είναι αναστατωμένη για τα καλά. Για την ώρα είμαστε μάλλον τυχεροί και ο βοριάς δεν είναι απέναντι μας λόγω της θέσης μας. Αλλά είναι προφανές ότι είναι θέμα χρόνου να αλλάξει αυτή η κατάσταση. 

Το σκηνικό είναι πολύ όμορφο στο μάτι αλλά ακόμα δεν μπορούμε να καταλάβουμε αν μας κρύβει κάτι...

Σιγά σιγά αρχίζουμε να λαμβάνουμε το μήνυμα...

Ο χειρότερος εχθρός του ποδηλάτη είναι εδώ. 4-5 μποφόρ βοριάς κατά μέτωπο. Παράγουμε μεγάλο έργο για να κινούμαστε στην ευθεία με 13-15 χλμ/ώρα. Έχουμε βάλει τα κεφάλια μας κάτω για να είμαστε όσο το δυνατότερο αεροδυναμικοί, οι κουβέντες έχουν σταματήσει γιατί ούτως ή άλλως φυσάει τόσο δυνατά που δεν ακούμε ο ένας τον άλλο άμα δεν είμαστε ακριβώς δίπλα δίπλα. Επίσης έχει αρχίσει να αυξάνεται και η κούραση. Η κατάσταση είναι ζόρικη. Χώματα και σκουπίδια μέσα στα μάτια, τα θολωμένα από την κούραση μυαλά μας ζαλίζονται και από το μόνιμο βουητό του αέρα. Πλησιάζουμε και τα 100 χιλιόμετρα πετάλι και με αυτές τις συνθήκες οι πόνοι είναι πιο έντονοι. Προσπαθούμε ακόμα να το διασκεδάσουμε, όσο δύσκολο και αν έχει γίνει. Δεν χαμπαριάζουμε.

Άγρια φάση!

Καταπίνουμε χιλιόμετρα κάτω από αυτές τις δύσκολες συνθήκες. Πλέον όταν κάνουμε κάποια στάση για καμιά φωτογραφία αισθάνομαι την κούραση μόλις πάω να ξεκινήσω. Πονάνε τα γόνατα μου, οι γάμπες μου. 

Σε αυτό το σημείο ο ήλιος θα κρυφτεί για τελευταία φορά...

Απίστευτο θέαμα στον ουρανό, υπέροχα χρώματα στη θάλασσα. Ο αέρας έχει κοπάσει λιγάκι αλλά πλέον με ανησυχεί η πιθανότητα βροχής. Δες τι γίνεται στον ουρανό!

Παρατηρώντας ότι ο αέρας έχει όντως πέσει, γυρνάω στον Ράκο μιας και πλέον μπορούμε να μιλήσουμε και του λέω 'το έληξε ο αέρας'. Ο Ράκος φαίνεται να μην έχει βάλει μυαλό με το ντεμαράζ καζούρας που μας έχει κάνει ο καιρός και μας έχει γλεντήσει και μου λέει 'δεν το έληξε ο αέρας. απλά του πήραμε τον άερα'. Αρχίζουμε πάλι και κάνουμε τους κόκορες. 

Όμως, λίγο έξω από το Ξυλόκαστρο έρχεται το τελειωτικό χτύπημα. Ψιχάλες κάνουν την εμφάνιση τους. Σύντομα μετατρέπονται σε βροχή. Κερασάκι στην τούρτα η επαναφορά των πολλών μποφόρ. Πριν γίνουμε για τα καλά μούσκεμα, προτείνω να κάτσουμε σε κάποιο σημείο μήπως σταματήσει η βροχή. Τελικά συνεχίζουμε. Έχουμε ακόμα καμιά 20αριά χιλιόμετρα για να φτάσουμε στο Κιάτο και θέλουμε να βρούμε και κάποιο σουβλατζίδικο για να νιώσουμε όπως πρέπει το γεύμα των πρωταθλητών. Γλαρόσουπα πάλι!!! Η βροχή δε σταματάει ποτέ. Για μία ώρα κάνουμε πετάλι με κόντρα δυνατό άνεμο και ασταμάτητη βροχή. Τα κύρια πράγματα που με ενοχλούν σε αυτή την κατάσταση είναι ότι έχω την εντύπωση ότι τα γόνατα μου θα παραδώσουν γιατί παρά την κούραση, τον κόντρα αέρα, κινούμαστε με υψηλή ταχύτητα μιας και βρέχει για τα καλά. Το άλλο είναι ότι έχω πάρει νερό μέχρι το σώβρακο και έχω μαζί μου απλά μια δεύτερη μπλούζα και το μαγιό. Δηλαδή, θέτω σοβαρή υποψηφιότητα για πνευμονία. Παρόλα αυτά, έχω πάντα το νου μου για κάποιο σουβλατζίδικο. Μέχρι που μπήκαμε μέσα στο Κιάτο, φτάσαμε στο σημείο όπου έπρεπε να στρίψουμε για τον προαστιακό και δεν συνέχισα ευθεία για να βρω το γεύμα των πρωταθλητών. Πάει μία ώρα που είμαι με παπαριασμένα ρούχα και με κρύο πια αεράκι απέναντι μου. Αποφασίζω ότι πρέπει να κοιτάξω όσο μπορώ την υγεία μου και στρίβω για προαστιακό. Μπαίνουμε μέσα στο σταθμό και στάζουμε κάτι κουβάδες. Πετάμε ότι βρεγμένο μπορούμε να αντικαταστήσουμε με στεγνό. Η μπαγιάτικη ζαμπονοτυρόπιτα από το Γρηγόρη στον σταθμό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί κάτι περισσότερο από γεύμα γ' εθνικής που χαροπαλεύει να μην υποβιβαστεί στο ερασιτεχνικό επίπεδο. Πίνοντας την μπυρίτσα μας και συζητώντας για το τι γλέντι φάγαμε σήμερα από τον καιρό, θα περάσει η ώρα και θα έρθει το τρένο. Παρακαλάμε να είναι σε λειτουργία τα καλοριφέρ. Έχουμε να απλώσουμε τη μπουγάδα βλέπεις!

Δυο ξυπόλητοι μέσα στο τρένο... κάτι κάλτσες και παπούτσια πάνω στα καλοριφέρ...

Κάπως έτσι έφτασε στο τέλος η πρώτη βόλτα για φέτος. Με μία τρελή εμπειρία. Έτσι μας την έφτιαξε σήμερα τη φάση ο καιρός και τα ποδηλατάκια μας. Μάλλον το πρώτο μισό της εκδρομής, ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό! Το δεύτερο μισό ήταν πολύ σκληρό. Και ήταν όλα αληθινά. Πόσα πράγματα αισθανθήκαμε και σήμερα πάνω στα ποδηλατάκια μας... Στα ακόμα καλύτερα!

Καλή χρονιά αλάνια μου!

Η πρεμιέρα μέσα από αριθμούς:

Ώρες Ποδηλασίας: 7 και 45'

Συνολική Απόσταση: 126.9 χλμ

Μέση Ωριαία Ταχύτητα: 16.3 χλμ/ώρα

Μέγιστη Ταχύτητα: 42.6 χλμ/ώρα

Πιο παραθαλάσσια δε γίνεται....
Κάποια στιγμή θα καταφέρουμε να την έχουμε κάνει όλη την Πελοπόννησο γύρω-γύρω...

Η αποκαλούμενη και.... ΚΡΕΜΑ!