Σα να μη πέρασε μια Δευτέρα (Μέρος 2ο)

   Πάμε λίγες μέρες πίσω...

   Αρχές Οκτώβρη με βρίσκουν σε κατάσταση κλεισίματος της κουζίνας του μαγαζιού που εργάζομαι. Τα μαγειριλίκια έχουν δώσει τη θέση τους στο ατελείωτο καθάρισμα, το οποίο με έχει πάνω σε μια σκάλα, φασκιωμένο με τη μπλούζα μου, μια αυτοσχέδια μάσκα από βαμβάκι και λίγο νερό, τυλιγμένα τα χέρια μου με κάτι παλιό πανιά και να τρίβω με καυστικά νίτρα τις φούσκες της κουζίνας για να καθαρίσουν από ξεραμένα λίπη και λάδια ετών... Στα αυτιά μου το mp3 δίνει το beat που χρειάζομαι ώστε όλα τα σταυροκάντιλα που ρίχνω να πατάνε πάνω του...

   Όσο μικρή ή μεγάλη και να είναι μια σεζόν, ότι πόστο και να έχεις το σίγουρο είναι ότι κάποιο "τρένο" θα περάσει από πάνω σου. Εμένα πέρασε ο ηλεκτρικός στο Σταύρο πέρασε το Intercity. Σκέφτομαι ακριβώς αυτό το πράγμα την ώρα που το συρμάτινο σφουγγαράκι μου παραδίδει το πνεύμα του. Είναι η στιγμή που πρέπει να κατέβω από τη σκάλα, να πάω στο συρτάρι δίπλα στη λάντζα και μέσα από μια σακούλα να πάρω το επόμενο σφουγγαράκι. Είναι η στιγμή που χρειάζομαι ένα ψυχολογικό μπουστάρισμα... Είναι η στιγμή που σκέφτομαι, πότε, που και πως θα γαμηθεί η πρώτη Δευτέρα...! Ο ψηλός ο χασομέρης έχει ήδη αρχίσει να τεμπελιάζει στη Κρήτη οπότε δεν δουλεύει εκείνη την ώρα άρα μπορεί το βάιμπερ να πάρει λίγο φωτιά όσο θα αράξω και εγώ να καπνίσω ένα τσιγάρο και να ξεπιαστώ από το "γυμναστήριο". Η σεζόν δεν είναι διακοπές, δεν έχει καμία σχέση με διακοπές. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, από την άλλη, που κατάφερα τα πράγματα έτσι και δούλεψα σε δύο νησιά, στα οποία μέσα σε πεπερασμένα στενά χρονικά όρια, μπορείς λίγο να ξεφύγεις και να απολαύσεις... Πάμε όμως στην εκδρομή... Σε άλλο κείμενο αυτά.

   Το ραντεβού έχει κανονιστεί από τότε για τότε... Δηλαδή 17/10 είναι η ημερομηνία που αντιστοιχεί στη πρώτη Δευτέρα για το καινούριο έτος, που η μάνα της φυσικά και θα γαμηθεί. Μέχρι τώρα έτσι κ αλλιώς οι Δευτέρες δεν είχαν καμιά διαφορά με τις Τρίτες, τις Τετάρτες... Τα Σαββατοκύριακα. Ο χρόνος στα νησιά πέρναγε με το "Πότε έχουμε καράβι;! Σήμερα ή αύριο!;". Βράδυ Κυριακής με βρίσκει στο σπίτι της αδερφής μου παρέα με τον Προφέσορ και τις κρασάρες του. Έχει ανοίξει πάλι ένα από εκείνα τα μαγικά μπουκάλια που καταφέρνουν και με βάζουν αυτογκόλ στο τρίτο ποτήρι. Πίνω το τρίτο ποτήρι και αισθάνομαι αυτή τη γλυκιά ζαλάδα που μου φέρνει το καλό κρασί. Το στόμα μου έχει μια φοβερή γεύση από την "Mandilaria" που κάνει το παιχνίδι της γλώσσας με δόντια, ουρανίσκο, ούλα και σάλιο, ασταμάτητο. Παράλληλα χαζεύοντας μια ταινία, παίρνω και μια μικρή συνέντευξη από τον Προφέσορ με θέμα, τα τρία πρώτα πράγματα που θα έκανε για την τόνωση και αύξηση της Αγροκτηνοτροφικής παραγωγής, αν περνάγανε από το χέρι του. Δεν τα πήγε και άσχημα...!

    Το σώμα μου βουλιάζει στο καναπέ υπνεθυμίζοντας μου ότι "Μαλάκα... Καμιά κατοσταρία μέρες δε με έχεις αφήσει σε ησυχία... Αύριο έχεις κανονίσει με τον άλλο το κομπάρσο 120 χιλιόμετρα ποδηλατάκι... Ε, δε μπας να γαμηθείς λέω εγώ;! Θα ξεκουραστούμε καμιά ώρα...;!". Το ρολόι λέει 12:43, τα μάτια μου γλύφουν πάτωμα, καληνυχτίζω το αντρόγυνο και πάω προς το δωμάτιο να πατήσω τη ξάπλα μου, χαρούμενος που θα κοιμηθώ ακαριαία. Παπάρια... Η ώρα έχει πάει κοντά 3:30 και εγώ ακόμα γυρνάω στο κρεβάτι σαν το αρνί στη σούβλα. Αισθάνομαι μια υπερένταση και μια αγωνία που μου θυμίζει μια κατάσταση πριν κανά τριάρι χρόνια, όταν πάλι η αναμονή μου βάραγε κόκκινα έξω από ένα πράσινο καράβι κάπου στο Φλοίσβο περιμένοντας να ξυπνήσει ο κόσμος που κοιμόταν μέσα για να φάμε κανά λουκουμά. 

   Το ξυπνητήρι στις 4:50 μέσα από την ίσως καλύτερη μελωδία που υπάρχει για να σε ξυπνάει κάθε πρωί... Κι-κιρι-κι-κι, μου χαϊδεύει τα αυτιά... Τρώει μάπα το πρώτο σνούζ και αυτόματα μπαίνω στη ψχαναγκαστική διαδικασία να μετρήσω μέχρι το 100 πριν σηκωθώ από το κρεβάτι... Κάπου στο 42 πρέπει να βρέθηκα σε πάγκο χειρουργείου και με την αναισθησία να με στέλνει πάλι για ύπνο. 5:37 βαράει μήνυμα στο κινητό το οποίο με κάνει να πεταχτώ από το κρεβάτι άτσαλα αφού όποια σχέδια για χαλαρό ξύπνημα με καφεδάκι και άπλα χρόνου ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Ο Αλέκος έχει δώσει, ένα εύκολο χινάρι στην εκδρομή και όσοι το είδαν και το έπαιξαν, κονόμησαν...!

   6:04 βρίσκομαι πάνω στον Ζιντάν, δεν υπάρχει περίπτωση να προλάβω τον Σταύρο στο τελευταίο βαγόνι στο σταθμό του Κεραμικού. Χαλαρώνω. Πριν δώσω τη πρώτη πεταλιά έχω βάλει στο mp3 ένα ραπ που περιέχει και το αγαπημένο μου κουπλέ αυτή τη περίοδο. Ψύχρα, σκοτάδι έξω και μια ησυχία λίγο πριν η πόλη αρχίσει να βράζει πάλι. Το δρομολόγιο που θα πάρω μέχρι το σταθμό είναι απείρως πεταλιασμένο παρ' όλα αυτά το αντιμετωπίζω με δέος. Το μόνο πράγμα που μου έχει λείψει αν μπορείς να πεις ποδηλατικά από την Αθήνα, είναι να περνάω τα φανάρια με κόκκινο, να πηγαίνω ανάποδα στους δρόμους, να κάνω σλάλομ μέσα στα αυτοκίνητα και ο αέρας της με αυτόν τον γαμάτο πονοκέφαλο που σε κρατάει και τρείς μέρες όταν έχεις να τον μυρίσεις και... Τρείς μήνες. Μου λείπουν πολύ τα νησιά. Το χειρότερο είναι ότι με το καιρό, θα τη συνηθίσω πάλι. 

   Το μετρό θα με πάει μέχρι Δουκίσσης Πλακεντίας, θα πληρώσω 9 γιούργια φοιτητικό μέχρι το Κιάτο, θα αγοράσω δύο κουλούρια, ένα ξερό και ένα αφράτο, αφού μου αρέσουν και τα δύο το ίδιο και δεν μπορώ να πάρω απόφαση να φάω ένα μόνο και ποιο ένα θα είναι αυτό. Πάνω στην αποβάθρα θα βρω τον Σταυράκο και τη Νταλίκα, κλασικά να έχουν φτάσει πρώτοι και να με περιμένουν. Αυτό έγινε. Κοιτιόμαστε με αυτά τα βλέμματα και τα ελαφριά μειδιαστικά χαμόγελα που στο καπάκι μας τα γυρνάνε σε γέλια. Η σεζόν για μας τώρα ξεκινάει. Η σεζόν που όλες οι μέρες με τα λεπτά τους και τα δευτερόλεπτα τους κυλάνε για μας και κουμάντο θα κάνουμε εμείς. 

   Νυστάζω τρελά, μέσα το βαγόνι έχει πολύ κόσμο και πολύ ζέστη, τα καλοριφέρ τέρμα. Συνθήκες για ύπνο ιδανικές. Ρίχνω ένα τελευταίο βλέμμα στο Σταύρο με το ύφος "Ξέρεις τι θα γίνει τώρα παλιό μαλάκα... Για την επόμενη μιάμιση ώρα εγώ θα κοιμάμαι και εσύ κάτσε ξύπνιος αφού δεν το έχεις να κοιμηθείς σε ένα κάθισμα". Κρυφά μέσα του -Μου αρέσει να πιστεύω- ο ψηλός κοχλάζει που έχω την ικανότητα να κοιμάμαι οπουδήποτε. Εγώ από μέσα μου γελάω!

   Δεν έχω πάει ποτέ στο Κιάτο και ούτε έχω κάνει τη διαδρομή από εκεί μέχρι Διακοφτό. Μου αρκούν οι πληροφορίες που μου έδωσε ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα ότι θα είμαστε μόνιμα με τη θάλασσα στο δεξί χέρι όταν πηγαίνουμε και στο αριστερό όταν θα γυρνάμε. Έχω ανάγκη να κάνω ποδήλατο, χαλαρά χωρίς κάποια υπερβολή και έχω ανάγκη να βρίσκομαι όσο πιο κοντά στη θάλασσα γίνεται. Προφανώς η συγκεκριμένη διαδρομή ικανοποιεί και τις δύο ανάγκες οπότε... . Προσωπικός κρυφός στόχος μου, ήταν να φτάσουμε στο Διακοφτό και να κάναμε τη διαδρομή με τον οδοντωτό που περνάει όλο το φαράγγι του Βουραϊκού. Ένα πανέμορφο μέρος το οποίο το είχα πεζοπορήσει πριν 15-16 χρόνια και το θυμάμαι ακόμα.

   Έξω από το σταθμό μας περιμένει μέρα που ο καιρός της με ποδηλατικούς όρους ανήκει στη κατηγορία "Καλύτερα δεν γίνεται". Πρώτες πεταλιές παρέα με τα πρώτα γέλια σαν να μη πέρασε μια Δευτέρα. Πολύ υποκειμενικός ο χρόνος. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι διαρκείς σκέψεις που κάνεις όταν έχεις κανονίσει και περιμένεις να σου συμβεί κάτι ωραίο, -έστω και αν χρειαστεί να μεσολαβήσουν 22 Δευτέρες-, τον καμπυλώνουν. Μακριά από το αστικό τοπίο όλα μου φαίνονται πιο ήρεμα, πιο ειρηνικά, πιο ανθρώπινα και η αλήθεια είναι ότι για τα δικά μου γούστα έτσι είναι. Βαθιές ανάσες τίγκα στο οξυγόνο και στο ιώδιο γεμίζουν πάλι τα πνευμόνια μου και τον εγκέφαλό μου. Την έχω κάνει κοπάνα από την επανένταξη στην Αθήνα και γυρνάω πάλι για λίγο στη " 'Α φάση" στις πρώτες δύο μέρες του Ιούλη.

   Βρίσκουμε ένα ωραίο καφέ στο Ξυλόκαστρο δίπλα στη παραλία και χωρίς πολλά πολλά αράζουμε να πιούμε τα καφεδάκια μας και να ανοίξει λίγο το μάτι. Είμαι σε φάση ακόμα "κοιμάμαι όρθιος" και όσο πιο γαλήνιο γίνεται το περιβάλλον άλλο τόσο δεν έχω πρόβλημα να κοιμηθώ σε κάποια παραλία με τη θάλασσα να μου σιγοτραγουδάει "Το Παπάκι" του Ν. Άσιμου. Αυτό που μου αρέσει πολύ να μου συμβαίνει στη ζωή μου είναι να γνωρίζω ανθρώπους. Πίνοντας το καφέ μας ήρθε η στιγμή γνωριμίας με τον κύριο Ντένι. Σύντομα θα πω ότι ο κύριος Ντένις είναι 63 χρονών συνταξιούχος πια και στα νιάτα του είχε κάμποσα πρωταθλήματα Ελλάδος στη ποδηλασία... . Ο απλός καφές έγινε ένα ταχύρυθμο ποδηλατικό σεμινάριο σε θεωρία και πράξη. Ο κύριος Ντένις μου "έστισε" τον Ζιντάν καμπάνα στα μέτρα μου, μου έδωσε κάποιες πολύ χρήσιμες ποδηλατικές συμβουλές όσο εγώ γούσταρα τη φάση με τον καινούριο μου ποδηλατικό μέντορα και σκεφτόμουν ότι στα 63 μου θα ήθελα να έχω την ίδια ενέργεια και διάθεση για ζωή και για ποδήλατο όπως ο κύριος Ντένις, που ακόμα και τώρα μαζί με το φίλο του το "Χοντρό" θα γράφανε κάθε μήνα μια 500ρια χιλιόμετρα με τα ποδήλατα. Σφίξαμε χέρια ανταλλάξαμε τηλέφωνα και δώσαμε ραντεβού στο μέλλον να βγούμε για ποδηλατάδα, Ράκος-Σταυράκος με κύριο Ντένι και "Χοντρό". Ασχολίαστο αφήνω το γεγονός ότι συγκινήθηκε τόσο με τον Ζιντάν αφού έτρεχε και ο ίδιος με Mercier που όταν παρατήρησε ότι το μπροστινό μου dellieur λείπει, αναρωτήθηκε γιατί. Του εξήγησα ότι μου έσπασε όταν έκανα την ανακατασκευή του ποδηλάτου. Φάνηκε να ξενέρωσε πιο πολύ από εμένα και πριν αποχαιρετιστούμε μου υπενθύμισε να τον πάρω ένα τηλ γιατί μαζί με κάτι αυτοκόλλητα που έχει να μου δώσει, παίζει βάσιμα να έχει και ένα Campagnolo που κάθεται... Κλάμα... . Ο κύριος Ντένις δεν ήταν τις κατηγορίας των παπαρολόγων ποδηλατών που κατά καιρούς έχουμε συναντήσει στις ποδηλατάδες μας με το Σταύρο. Ο κύριος Ντένις είναι όντως ένας ποδηλατικός μέντορας. Με τις παρεμβάσεις και τις συμβουλές του μου ομόρφυνε ακόμα περισσότερο τη ποδηλατική μου ζωή και πραγματικά τον ευχαριστώ πολύ για αυτό. Για τη φάση με τις τυρόπιτες τα έγραψε ο Σταύρος... Ασχολίαστο part 2.

Ράκος-κύριος Ντένις-Σταυράκος

Αφού τελείωσε τη δουλεία με εμένα και τον Ζιντάν... Έπιασε λίγο τον ψηλό που σε γενικές γραμμές τον βρήκε κομπλέ. Κύριος Ντένις με τον εργαλειοφόρο στα χέρια... Όταν κάτι το γνωρίζεις το φτιάχνεις επί τόπου.

   Πάνω στα ποδήλατα η σουλατσάδα έχει ξεκινήσει πάλι. Μας έχει πιάσει ντελίριο από την ομορφιά που συναντάμε. Το πράγμα γίνεται όλο και καλύτερο όσο προχωράμε. Αξίζει το κόπο να τα δείτε αυτά τα 60 χιλιόμετρα με όποιο τρόπο εσείς τη βρίσκεται. Κραυγές χαράς, αλαλιάζουμε μερικές φορές σαν ιθαγενείς, πουλάμε ειρωνεία σε όποιον/α, σε ότι μπορεί να ευθύνεται για τη δημιουργία αυτού του πράγματος που αντικρίζουμε. Η θάλασσα έχει φορέσει τα καλά της σε χρώματα βαθύ μπλε μέχρι τιρκουάζ και είναι κούκλα! Μας καυλαντίζει την καυλαντίζουμε... Της έχουμε δώσει ραντεβού στη παραλία του Διακοφτού. Έχουμε τόσο χρόνο μπροστά μας που καταλήγουμε με πρώτο εμένα να το γαμάμε στις στάσεις. Πρέπει να σταμάτησα να σφίξω 3-4 φορές, τη σέλα μου και δε ξέρω πόσες για φωτογραφίες και βίντεο. Έτσι και αλλιώς δεν μας επείγει κάτι... Πλέον και επίσημα είμαστε χασομέριδες, πλέον και επίσημα δεν παίζει να προλάβουμε κάποιο δρομολόγιο του Οδοντωτού για Καλάβρυτα και φαράγγι Βουραϊκού. Στα είπα έχω βρει το τρόπο για να καμπυλώνω το χρόνο βάση αυτού δεν θα γινόταν στο πεδίο του πραγματικού να κάνουμε και αυτή την εκδρομή, άσχετα αν στο πεδίο το δικό μου όλα έβγαιναν μια χαρά. Μη μου έχεις ποτέ εμπιστοσύνη όταν μιλάμε για πράγματα που βασίζονται στο χρόνο. Μπορεί να τα υπολογίζω σωστά κάποιες φορές αλλά αυτό γίνεται κατ εξαίρεση και όχι κατά συνθήκη.

   Χαλαρή κουβεντούλα με τον Σταυράκο, χαβαλεδάκος για διάφορα μικρά-μικρά, που και που πιάνουμε και κανά θέμα σοβαρό και ο χρόνος, τα ποδήλατα και τα χιλιόμετρα να τσουλάνε. Όλα τα δυνατά χαρτιά τα έχουμε στα χέρια μας και κάνουμε εμείς παιχνίδι. Διασχίζουμε το ένα χωριουδάκι μετά το άλλο και ο κοινός παρονομαστής είναι η Άγια Θάλασσα μόνιμα στη παρέα μας. Χαζεύω που και που τα κτήρια και τις αυλές από σχολεία που βρίσκονται στο δρόμο μας και γεμίζω χαρά μέσα μου, στην ιδέα ότι το ένα από τα δύο "ζάρια" που έχω πετάξει στο τραπέζι, ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον με φέρει σε κάποιο τέτοιο μέρος ως δάσκαλο. Δάκρυα. Ακόμα βέβαια τα "ζάρια" ότι έχουν "φύγει" από τη χούφτα μου και στροβιλίζονται στον αέρα... . Ας έρθει το ένα 6 και το άλλο 5 και θα είμαστε πολύ ωραίοι. Θα δούμε, θα μάθουμε, ίσως χρειαστεί να τα ξανά ρίξουμε. Χαζεύουμε επίσης και σαρκάζουμε όσα παγκάκια είναι τοποθετημένα με τη πλάτη στη θάλασσα... Πόσο γελοίο;! Αλήθεια, όσο σφαιρικά και να προσπάθησα να προσεγγίσω τη συγκεκριμένη τακτική, δε κατάφερα να καταλήξω σε κανένα λογικό συμπέρασμα. Με τούτα και τ' άλλα το Διακοφτό φαίνεται στον ορίζοντα και λίγα χιλιόμετρα μας έχουν μείνει μέχρι να τα μπλέξουμε με τη θάλασσα και να αράξουμε με το τρόπο που θέλουμε και μας αρέσει... 

   Η εκδρομή έχει αρχίσει ήδη να αλλάζει ύφος και εμείς δεν έχουμε πάρει χαμπάρι... .

   Στο Διακοφτό κόβουμε βόλτες ψάχνοντας το σουβλατζίδικο που θα μας τραπεζώσει για το γεύμα του πρωταθλητή και το μαγικό φίλτρο. Σουβλάκι-μπύρα. Δεν υπάρχει τίποτα ανοιχτό σε σουβλακοφάση σε τέτοια φάση που νομίζω ότι όλο το χωριό μας τρολλάρει. Είμαι κουρασμένος σε σημείο που νιώθω πάλι χαμηλό το ζάχαρο μου και σαν υπνωτισμένος μπαίνω μέσα σε ένα σουπερμάρκετ με σκοπό να αγοράσω ένα κρουασάν πραλίνα, μια μπανάνα και μια μπύρα!...! Αυτά τα τρία μαζί πρέπει να είναι η πρώτη φορά που τα συνδυάζω στη ζωή μου. Βάση λογικής έχω αποφασίσει ότι σουβλακόμπυρες θα παίξουν στην επιστροφή, οπότε θέλω κάτι για να μου ανεβάσει το ζάχαρο, να πάρω ενέργεια και να ξεδιψάσω  χωρίς να πλακωθώ και να φουσκώσω, έχουμε άλλα 60 χμ ποδήλατο. Τι δε καταλαβαίνεις;! Κουρασάν-Μπανάνα-Μπύρα. Άντε γαμήσου. Αφού γίνονται τα ψώνια δεν έχω βρει κάποιο μέρος που θα μου έκανε για άραγμα, δεν θέλω και να στήσω το κορίτσι στο ραντεβού, περιμένει η θάλασσα, οπότε τις όποιες προτροπές του Σταύρου για κάποιο πέσιμο στο φούρνο της γειτονιάς τις προσπερνάω στωικά κάνοντας το ψηλό πουτανάκι μου και σέρνοντάς τον στη παραλία.

   Είναι η στιγμή που η αλλαγή του ύφους της εκδρομής αρχίζει να γίνεται αισθητή....

Δικαιολόγησα μέσα μου τα κλειστά σουβλατζίδικα, πυθώμενος ότι στην επαρχία οι οικογένειες ασφαλώς και έχουν το χρόνο να μαγειρέψουν για μεσημέρι, οπότε τι να ανοίξουν τα σουβλατζίδικα. Δε μπορούσα εύκολα να δικαιολογήσω τον γεγονός ότι αυτό το 1-2 μποφοράκι αέρα που είχαμε στο πήγαινε είχε γίνει 3-4 και μας πλαγιοκοπούσε για την ώρα. Η θάλασσα μας έκανε μούτρα και με αισθητά κύματα φύσαγε και ξεφύσαγε μπροστά μας. Κατά τ'άλλα λιακάδα... Κατά τ'άλλα μαγιό και ξάπλα στη παραλία... Στο πρώτο τσιγάρο που καπνίσαμε και μέχρι να φάμε το δεκατιανό του πρωταθλητή αρχίσαμε ήδη να σκεφτόμαστε τι επιλογές έχουμε αφού η φάση δε τράβαγε για άραγμα...  

   Η απόφαση ήταν, ξεκινάμε για πίσω, να κλέψουμε χρόνο και όπου βρούμε το σουβλατζίδικο που κάνει για τα γούστα μας, στάση και τα γνωστά. Αυτή ήταν η απόφαση. Όσο ξεμακραίναμε από το Διακοφτό, ξεμακραίναμε και από την απόφαση. Τα 3-4 μποφοράκια είχαν γίνει 4-5 μποφόρ μάπα και απέναντι στην άλλη μεριά της Στερεάς ήδη βλέπαμε το κακό πάνω από τα κεφάλια τους. Η θάλασσα αν και ρυτιδιασμένη από τον εκνευρισμό παρέμενε θανάσιμα όμορφη. Το βαθύ μπλέ μέχρι την απόχρωση του τιρκουάζ φόρεμά της είχε αρχίσει να τσαλακώνεται αλλά και πάλι, κούκλα ήταν. Πόσο με γαληνεύει όταν υπάρχει ομορφιά γύρω μου. Κάνω ποδήλατο ακόμα και μέσα σε κάτι νταμάρια του καινούριου οδικού δικτύου για Πάτρα και δε χαλιέμαι καθόλου που έχω βάλει τον Ζιντάν σε αυτή τη δοκιμασία. Ανησυχώ λίγο μην το πολύ κακοτράχαλο μου κόψει και όχι απλά σκάσει κανά λάστιχο αλλά δε γαμιέται... Δεμένος στο κατάρτι που σέρνει το ποδηλατικό μου καράβι... Ο Ζιντάν.

   Ο ουρανός δεν έχει σταματήσει να πυκνώνει με σύννεφα. Στο βάθος απέναντι είναι προφανές ακόμα και αν δεν έχεις ταξιδέψει στις εφτά θάλασσες, ότι ρίχνει καρέκλες. Όλα πλέον είναι ξεκάθαρα για το τι μας περιμένει. Το μόνο θέμα είναι πότε θα αρχίσει το θέαμα. Σε καμία περίπτωση δεν είμαστε προετοιμασμένοι για ένα τέτοιο ενδεχόμενο και πως να είμαστε άλλωστε αφού έχουμε βαρεθεί να το λέμε... Για σουβλάκια και για μπύρες βγαίνουμε ρε παιδιά. Στο ποδηλατικό κομπαρσιλίκι έχουμε γίνει μαστόρια. Δε χαμπαριάζουμε... . Όσο αγριεύει ο καιρός άλλο τόσο πιο όμορφο γίνεται το μέρος. Πόσο όμορφη ήταν η Αμοργάρα με τις λιακάδες της και πόσο όμορφη ήταν όταν την έπιασε και η πρώτη βρόχα μέσα στον Σεπτέμβρη. Τα δίνει αυτά η επαρχεία. Τα όμορφα μέρη βγάζουν όμορφη ενέργεια με ότι καιρό και όποια εποχή και να τα πετύχεις. Το ξέρω αυτό από τη λίμνη που υπάρχει στο χωριό μου. Την έχω ζήσει και στις τέσσερις εποχές και με όλους τους καιρούς και πραγματικά δε μπορώ να πω με σιγουριά, πότε είναι πιο όμορφη. Είναι απλά πάντα όμορφη.

   Ο αέρας έχει δυναμώσει πολύ σε φάση που όποτε περνάμε από σημείο που έχει άμμο, χώμα μας κάνει αμμοβολή και ότι υπάρχει στο περιβάλλον σε μέγεθος κόκου και μικρού σκουπιδιού μας το στέλνει στα μάτια. Είναι ίσως και το πιο ενοχλητικό αφού δε με αφήνει να απολαύσω την ομορφιά γύρω μου. Η θάλασσα έχει αγριέψει για τα καλά με κύματα που ίσως η Εβίτα και η σανίδα του surff της να τα βρίσκανε αρκετά ενδιαφέροντα.

    Έχω πάρει απόφαση ότι, αν είμαι πολύ τυχερός θα φτάσω στεγνός στο σταθμό του προαστιακού και η μόνη ανησυχία είναι μη μας πιάσει το βράδυ και οι αντοχές του Σταυράκου. Για να μη μας πιάσει το βράδυ σημαίνει ότι δεν παίζει σενάριο στάσης για γεύμα πρωταθλητή και για τις αντοχές του Σταυράκου σημαίνει ότι, ο μικρός γιος του κυρ Θόδωρα έχει να κάνει πεντέμιση μήνες ποδήλατο και πρόσθεσε 150 μέρες χωρίς μισό ρεπό, γεμάτες με μεροκάματο... Εγώ λίγο από εδώ λίγο από εκεί τσούλαγα. Ερχόμουν και με το ψυχολογικό-σωματικό avantage μετά από μια άκρως πετυχημένη ερωτική περιπέτεια 75 χιλιομέτρων με την Αμοργό... Σε άλλο κείμενο αυτά. Η βροχή δε με χαλάει τόσο στη ψυχολογία, θα έλεγα ότι με ανεβάζει. Γουστάρω να παίζω μπάλα και να βρέχει γουστάρω να κάνω ποδήλατο και ας βρέχει. Φτάνει να ξέρω ότι μόλις τελειώσει ο αγώνας ή η βόλτα δε θα μείνω βρεγμένος. 

 Οι ψιχάλες σκάνε στο κεφάλι μου με το ρυθμό που έσκαγαν στα πλήκτρα, τα δάχτυλα του Ray Manzarek στην εισαγωγή του Riders on the Storm αλλά ανέβασε καμιά δεκαριά φορές το tempo. O αέρας που αυτός είναι ο βασικός εχθρός του ποδηλάτη, μας δέρνει κανονικά! Έχει γίνει πολύ σοβαρό εμπόδιο για την ομαλή κύλιση μας. Δε χαμπαριάζουμε όμως. Στο ξύλο κερδίζει αυτός που το αντέχει. Υπολογίζω τις επιλογές μου... Κουβαλάω μια δεύτερη μπλούζα αλλά σίγουρα δε κουβαλάω δεύτερο εσώρουχο και δεύτερο σορτσάκι. Φοράω όμως το ποδηλατικό μου κολάν... Λύνω το σύστημα με τη μέθοδο των τριών οπότε... Δεξιά στο δρόμο, σταματάω, φύση παντού, ξεβράκωμα, σορτσάκι και εσώρουχο στη τσάντα, μένω σκέτος με το κολάν. Κλείνει η τσάντα και επιπλέον θωρακίζεται με το αδιάβροχο κάλυμμα της... Στη γλώσσα των arcaid games αυτό λέγεται "Πήρα κανονάκι"...! Δεν υπάρχει περίπτωση να εγκαταλείψουμε, όχι ότι μας πέρασε και ποτέ αυτό το σενάριο από το μυαλό... Κατάλαβες. Τώρα καυλάντα μόνο. Δε πα να γαμηθείς να ρίχνεις όσο θες και ότι θες. Η ποδηλατική φανέλα με τα χρώματα της αγαπημένης μου ομάδας με "φτιάχνει" ακόμα περισσότερο. Πετάω μαζί με τον Ζιντάν. Σπριντάρω να προλάβω τον Σταυράκο που όση ώρα άλλαζα από Σπυράκος σε Ράκος ο μικρός γιος συνέχιζε το πετάλι αφού δεν υπήρχε κανένας λόγος να με περιμένει μέσα στη βροχή. Μόλις βρισκόμαστε, η καύλα της περιπέτειας μου πέφτει λίγο. Το φιλαράκι μου λόγω μεγάλης ποδηλατικής απραξίας και τιτάνιας εργασιακής κόπωσης είναι αρκετά πιο καταπονημένο από εμένα. Πρόσθεσε ότι δεν έχει τις δικές μου επιλογές. Μάλλον καλύτερα δεν είχαμε σκεφτεί τις δικές του επιλογές. Καταλαβαίνω ότι είμαι ο μόνος που τη βρίσκω με το πουταναριό που γίνεται οπότε κρατάω αυτή τη χαρά μέσα μου και για μένα ενώ με πολύ χαρά έχω το νου μου να είμαι κοντά στο φίλο μου για ότι μπορεί να προκύψει. Κανονικά ο Σταυράκος έπρεπε να είχε κάνει το ίδιο που έκανα και εγώ απλά αφού δεν είχε ποδηλατικό κολάν, να φόραγε... Το μαγιό του!. Την επιλογή αυτή, τη σκεφτήκαμε όταν πια είχαμε φτάσει στο προαστιακό και πίναμε τη μπύρα μας. Δε τρέχει... Το έχουμε έτοιμο για την επόμενη φορά.

   Είναι τα τελευταία 20 χιλιόμετρα αυτά που μας πάνε γαζί. Είναι τα μοναδικά 20 χιλιόμετρα που λόγω των συνθηκών και των λάστιχων που φοράει ο Ζιντάν οι πιο αισιόδοξες προβλέψεις με θέλανε κάθε 10 μέτρα να τρώω και μια ξάπλα. Παραδόξως δεν έφαγα καμία και ας πήγαινα με 18-20 κορδόνι. Έστειλα όλη τη παγκόσμια ποδηλατική στοιχηματική κοινότητα στο κουβά!. Αυτό το φαινόμενο μπορείς να το χαρακτηρίσεις άνετα και ανεξήγητο. Βρέχει τόσο δυνατά που το νερό έχει ξεπλύνει τα όποια λαδάκια για τη μείωση των τριβών, είχε η αλυσίδα και η πίσω κασέτα του Ζιντάν, κάνοντας τον, να μουρμουράει κάθε φορά που χρειαζόταν να αλλάξω κάποια σχέση. Η εκδρομή μας έχει μετατραπεί σε περιπέτεια. Αυτό είναι κάτι που το κυνηγάω να μου συμβαίνει στη ζωή. Όσο μεγαλώνει το επίπεδο δυσκολίας σε ότι προσπαθείς να καταφέρεις, άλλο τόσο μεγαλώνει και η καύλα όταν το πετυχαίνεις. Είναι και γνωστός ως, 2ος νόμος της ευτυχίας. 

   Η εναλλαγή του κοντράστ εκείνη τη μέρα ήταν τόσο έντονη από το χαλαρό στο πουταναριό που ποδηλατικά τουλάχιστον δεν είχαμε ξανά αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο. Είχαμε φτάσει όμως πολύ κοντά σε εκείνο το κομπαρσιλίκι από Μπράλο, Δελφούς, Αράχωβα και Λειβαδιά... Αν δε μας τη χάριζε τότε ο καιρός και μας έπιανε η βροχή στην Αράχωβα καλά θα ήταν... Θα μέναμε εκεί... Αν μας έπιανε αφού είχαμε βουτήξει στη κατηφόρα θανάτου των 30 χιλιομέτρων θα τον τρώγαμε αλύγιστο... 29 Φλεβάρη... Στο Παρνασσό ε, όχι στο λόφο του Στρέφη! Ιστορίες να έχουμε να ζούμε, να λέμε και να γράφουμε...! Όπως και να έχει μια ιστορία είναι και η ζωή που ενώ γνωρίζουμε πότε αρχίζει δεν ξέρουμε ούτε πότε αλλά και πως θα τελειώσει. Ας προσπαθούμε να τη γεμίζουμε με όμορφες αράδες, όπως αρέσουν στο καθένα/μια.

   Φτάνοντας στο σταθμό έρχεται και η λύτρωση. Έχει νυχτώσει η βροχή έχει σταματήσει είμαστε μούσκεμα και κάνει κρύγιο. Σουβλατζίδικο δεν υπάρχει πουθενά εκεί γύρω. Αλλάζουμε ρούχα ο Σταύρος βάζει το μαγιό του... χαχαχαχα! Και με μια μπύρα στο χέρι το πιο σάπιο κουρασάν ζαμπόν τυρί που έχω φάει ποτέ στο άλλο -Αυτό δεν ήταν γεύμα των πρωταθλητών... Αυτό ήταν το γκόλ του Γιαννούλη στις 21-4-2013 που έστειλε και τυπικά την αγαπημένη μου ομάδα, για πρώτη φορά στην ιστορία της στη Β' Εθνική... Για αρχή...- αράζουμε μέχρι να έρθει το τραίνο παίρνοντας το χρόνο που χρειαζόμαστε για να συνειδητοποιήσουμε το τι μας βρήκε... 

   Αν έπρεπε να ασπαστώ μια άλλη θρησκεία εκτός της στρογγυλής θεάς, αυτή θα ήταν η Αιτιοκρατία. Ότι μας συνέβει σε αυτή την εκδρομή είχε το αίτιο του. Όλη η έπαρση και η ειρωνεία που πουλήσαμε για τις προγνώσεις και τις διαθέσεις της φύσης, στο δεύτερο ημίχρονο μας βρήκαν μπροστά μας. Επίσης μας έλυσε το πρόβλημα της επιστροφής του ίδιου δρόμου. Δε μας αρέσει και γενικά αποφεύγουμε να ντουμπλάρουμε τις διαδρομές... Αυτή η ακραία αλλαγή του καιρού άλλαξε και ακραία το τοπίο... Άρα μπορεί ο δρόμος να ήταν ο ίδιος τα μέρη είχαν γίνει διαφορετικά. Το αποτέλεσμα ήταν εμείς να βγούμε ακόμα πιο δεμένοι ακόμα πιο καυλωμένοι ακόμα πιο ψιλιασμένοι για την επόμενη Δευτέρα που θα επιλέξουμε για να της γαμήσουμε τη μάνα...

   Καλή χρονιά. 

Υ.Γ.1 Προς κυρίους-κυρίες των υπουργείων ανάπτυξης, τουρισμού και δε ξέρω τι άλλος φορέας μπορεί να έχει ευθύνη σε αυτό το μπουρδέλο σύστημα που δημοκρατικά ως κοινωνία έχουμε αποφασίσει να λειτουργούμε μέσα σε αυτό... Λοιπόν μαλάκες... Τόσα χιλιόμετρα παροπλισμένης σιδιροδρομικής γραμμής στρώστε τη με λίγη άσφαλτο και φτιάξτε το μεγαλύτερο ποδηλατικό δίκτυο της Ευρώπης στη Πελοπόννησο... Ξέρετε τι έχει να γίνει;!

Υ.Γ.2 9 ευρώ το τίκετ για Κιάτο... Φοιτητικό... Το κανονικό πόσο έχει;! Δηλαδή ρε μαλάκες ένα πήγαινε-έλα, Αθήνα-Κιάτο σου έρχεται κοντά 20 ευρώ όταν το μεροκάματο στις μέρες μας βγαίνει σκάρτα 30;! Δηλαδή ρε μαλάκες μια μέρα δουλειάς για μια διαδρομή Κιάτο-Αθήνα αλερετούρ αν θες για παράδειγμα να πας στη... Δουλειά σου;! Φαντάσου... Και δεν κουνιέται φύλλο... Στη ντόπια κοινωνία.
Υ.Γ.3 Udhëtim të mbarë shok...

Σα να μη πέρασε μια Δευτέρα... 

Ήλιος, θάλασσα πράσινο και ποδήλατο... Κλάμα. 

Ε, και λίγο vintage... Εικόνες και χρώματα από άλλες εποχές... 

- Τι βλέπεις;!

- Θάλασσα τα βλέπω... 

 

9-11   Για πάντα στις καρδιές μας...

Αυτή τη φορά δεν έγινα τσαμπί στα κάγκελα της Σκεπαστής για κάποιο γκόλ του Ντέμη... Αλλά για κάποιο γκόλ της ομορφιάς της φύσης... Τσέκαρε παραλιάκι κάτω από τον παροπλισμένο σιδιρόδρομο. Φαντάσου τώρα να ήταν ποδηλατόδρομος... 

Ίσα που καταφέραμε να διακρίνουμε τη παρουσία ενός ανθρώπου σε όλη αυτή την άπλα... Πολυτέλεια ρε! 

Εύκολα φαντάζομαι ότι θα μπορούσα να πάρω σύνταξη από τη θέση του οδηγού του Οδοντωτού. 

Εκεί... Μαρμότα... Κάθε μέρα Διακοφτό-Καλάβρυτα και πίσω... Όλα αυτά μέσα στην ομορφιά του Βουραϊκού.

Εννοείται πως ήταν ξέφραγο αμπέλι... Αν χώραγε θα είχα πάρει ένα βαγονάκι στη τσάντα μου. Αξιοποιήστε τα ρε μλκες... Χίλιοι τρόποι υπάρχουν μη σας κάνουμε εμείς τους έξυπνους. 

Το συντροφάκι μου. 

Ναι... Τι δε καταλαβαίνεις... Κουρασάν-Μπανάνα-Μπύρα και 130 χιλιόμετρα ποδήλατο... Γιατί στο τέλος τόσα βγήκαν. 

Ρε κοίτα κάτι ψώνια που νομίζουν πως θα κάνουν έστω και μια βουτιά σήμερα... 

Αθήνα και Αδιέξοδο;! Λέγε ρε... 

Ο Κώστας Λαλιώτης στα εγκαίνια για την Πατρινή Οδό... 

Cross Country... Χαμπαριάζει νομίζεται...

-Πώπω μλκα έρχεται βρόχα...!

-Ναι ρε... Δεν είναι πολύ όμορφα;! 

Ενορχήστρωση στη φιλαρμονική της Καταιγίδας... 

Τι λέει λέω λένε οι μαλάκες ρε... Ποια 3χμ για Καλλιθέα και ποια 11 για Ελληνικό;! 

Cayo de Coco παρέα με τη καινούρια μου μασκότ τη Ζιρά. 

Είπαμε... Όταν κάπου είναι πραγματικά όμορφα είναι όμορφα όπως και να είναι!

Ναι-ναι... Μια φωτογραφία θέλουμε... Όχι δεν πατάς κάποιο κουμπάκι... Απλά πατάς κάπου πάνω στην οθόνη... Κάπου πάνω στην οθόνη αγάπη μου όχι στο κύκλο που είναι πάνω στην οθόνη...!!! 2016...

Ποίηση...

 -Είδες τελικά μαλάκα που χρειαστήκανε τα μαγιό...

-Που να το φανταζόμασταν... Θα τα είχαμε πάρει καβάτζα και στην Αράχωβα...!