Μια χειμερινή επίσκεψη στο Ρέθυμνο

   Καθώς η ποδηλατική χρονιά έκλεινε, με αρκετά χιλιόμετρα σε διάφορους προορισμούς, είτε στις διακοπές, είτε πηγαίνοντας στην δουλειά όλη την σεζόν, είτε για απλές βόλτες για το ξεμούδιασμα, ο καλός άγιος Φρυόβολος - προστάτης της ποδηλασίας - μου έστειλε μια μέρα άδεια, που μαζί με Σ/Κ και αργίες βγήκε πενθήμερο. Ο προορισμός αυτή την φορά δεν σήκωνε διαπραγμάτευση. Άλλωστε η πρόσκληση είχε γίνει εδώ και καιρό. Κι έτσι το βράδυ της Παρασκευής πήρα το Dahonaki και κατηφορίσαμε προς Πειραιά, να πάρουμε το καράβι για Κρήτη.

Παρένθεση: Το Ρέθυμνο το βίωσα ως φοιτητής μέχρι το 2007. Ήταν εκείνες οι εποχές που ρουφούσαμε με ασυδοσία τα μηνιάτικα λεφτά των γονιών μέσα σε καραφάκια των 100 ml. Που και που ανεβαίναμε στον Γάλλο να περάσουμε και κανένα μάθημα. Κάποια στιγμή το συννεφάκι έσκασε, και προσγειωθήκαμε με θόρυβο στην Αθήνα χωρίς αλεξίπτωτο. Από τότε περάσανε χρόνια, κυλήσαν νερά... Κλείνει η παρένθεση. 

Σαλπάραμε λοιπόν με το Dahon, φτάσαμε στην Σούδα, σταθήκαμε έξω από το ΚΤΕΛ και αμέσως βιώσαμε την Κρητική φιλοξενία: 6 ευρώ το εισιτήριο μου, 3 ευρώ εισιτήριο για το DAHON… Προφανώς χρεώθηκε μισό γιατί το ποδήλατο ταξίδεψε με τα μπαγάζια. Πέρασε από το μυαλό μου να πληρώσω άλλα 3 και να το βάλω να κάτσει δίπλα μου στο παράθυρο. Στις 6 το πρωί όμως δεν ανοίγεις τέτοιες κουβέντες με εισπράκτορες, εκτός κι αν θες να χαλάσεις την διάθεσή σου. Γαμώ τα χαράτσια μου μέσα…. 

Πάμε παρακάτω τώρα… 

Για πολλές πόλεις, τα τελευταία 4 χρόνια υπήρξε μια στροφή προς το ποδήλατο, το οποίο τις περισσότερες φορές μετουσιώθηκε σε ποδηλατοδρόμους κυρίως από ψηφοθηρείς δημάρχους. Όπερ σημαίνει ότι σε πολλές περιπτώσεις, μιλάμε για αστεία αναδόμηση: μικρή κάλυψη διαδρομών, ίσα-ίσα εκεί που περπατάνε οι τουρίστες το καλοκαίρι, κακή έως ανύπαρκτη σηματοδότηση, κίτρινες-κόκκινες-ο,τι κάτσει χρώμα γραμμές για διαχωριστικά. Κυρίως όμως καμία ενημέρωση στους πολίτες, τους πεζούς και τους οδηγούς έτσι ώστε να εισχωρήσει ομαλά στην μεταφορική πραγματικότητα και σε βάθος χρόνου να εγκαθιδρυθεί και να θεωρείται εναλλακτικός τρόπος μετακίνησης.  

Στο Ρέθυμνο τα πράγματα δεν διαφέρουνε από την παραπάνω περιγραφή. Ο ποδηλατοδρόμος που φτιάξανε οι άρχοντες και οι προύχοντες είναι μια λωρίδα στον δρόμο κάτω από τον κήπο και μερικές δεκάδες μέτρα κατά μήκος της παραλίας. Έγινε μια κι έξω προ 6ετίας και από τότε αφέθηκε στην τύχη της. Δεν διαθέτει σφραγιδούλες με ποδήλατο, ούτε διαχωριστικά, κι έτσι κάθε μηχανοκίνητο μπορεί να την χρησιμοποιεί. Από ράμπες δε για το παρκάρισμα ούτε κατά διάνοια, παρά μόνο κάτι κρυμμένες στο μεγάλο παρκινγκ στην πλατεία 4 Μαρτύρων. Εν κατακλείδι θα λέγαμε ότι οι υποδομές φοιτούν ακόμα στο Πανεπιστήμιο του Γάλλου και απ’ ότι φαίνεται χρωστάνε πολλά μαθήματα… 

Παρ’ όλα αυτά ο έμπειρος καμικάζι ποδηλάτης που ξέρει να αυτοσχεδιάζει, να ανεβαίνει και να κατεβαίνει τα πεζοδρόμια με άνεση, που έχει φάει την Πειραιώς στην μάπα και που τέλος πάντων προσαρμόζει την βόλτα του σε πολλές αστικές συνθήκες, στο Ρέθυμνο θα απολαύσει τις πεταλιές του. 

  

Καθότι το Ρέθυμνο διαθέτει έναν λαβύρινθο πλακοστρωμένων στενών στην Παλιά πόλη, που μπορούν να σε οδηγήσουν παντού (και πουθενά βέβαια αν έχεις πιει κάτι παραπάνω...).  

Διαθέτει μεγάλη παραλιακή βόλτα περίπου 7 χλμ. από το Κουμπέ μέχρι το τέλος της Βελουχιώτη, που απόλαυσα καβάλα στο Peugeut του φίλου και με την υπέροχη παρέα της Βίδας. 

 Και βέβαια καθαρή ατμόσφαιρα, μικρές αποστάσεις και όμορφες εικόνες, που προσφέρουν λίγο-πολύ όλες οι επαρχιακές πόλεις, και που κάνουν την ποδηλατάδα σε τέτοια μέρη απόλαυση. Στο βάθος ο χιονισμένος Ψηλορείτης... 

 Επιπλέον μπορείς να αφήσεις το ποδήλατο σου χωρίς να το κλειδώσεις πχ. για να μπεις στον φούρνο να ψωνίσεις ή έξω από το καφενείο που πίνεις τον καφέ σου. Αν πάλι φοβάσαι, μπορείς να βρεις το Μιχαλιό, που συχνάζει έξω από το Ύδηστον, και εκείνος θα φροντίσει να στο φυλάξει με αντάλλαγμα μερικές βόλτες. 

 Τέλος, κινηματικά το ποδήλατο έχει πολύ δρόμο να κάνει στο Ρέθυμνο. Αν και ο κόσμος που το καβαλάει έχει αυξηθεί (και αυξάνεται συνεχώς), η επιλογή γίνεται κυρίως λόγω του κόστους και όχι συνείδησης ή νοοτροπίας. Δεν είδαμε fixaκια σαν αυτά στη Λάρισσα, ούτε καλαθάκια με μωρά όπως στην Καλαμάτα. Οι φοιτητές το προτιμούν αλλά δεν μπορεί να τους πάει στην Πανεπιστημιούπολη που είναι κάπου 4 χλμ. έξω από την πόλη σε μεγάλο υψόμετρο. Οι ντόπιοι από την άλλη, με την πρώτη ευκαιρία θα καβαλήσουν την μηχανή ή το αμάξι, παρ’ όλο που ακόμα και ο καιρός – με σχεδόν 9 μήνες ηλιοφάνεια – βοηθάει στην χρήση του. Για τους πρώτους αναγνωρίζω την δυσκολία να κρατήσεις ισορροπία έχοντας πιει κάποια αξιόλογη ποσότητα ποιοτικής ρακής. Για τους δεύτερους ίσως μια πατέντα ποδηλάτου με ενσωματωμένο ραβδιστικό για το μάζεμα των ελιών να έδινε κάποιο επιπλέον κίνητρο. Σε κάθε περίπτωση η πόλη με την δεύτερη ακριβότερη βενζίνη στην Ελλάδα, έχει πολλά περιθώρια ποδηλατοανάπτυξης.  

Κλείνουμε, ως είθισται άλλωστε από τους bloggers που μας φιλοξενούν εδώ, με τραγουδάκι αφιερωμένο για καλέσε γιορτέσε..... 

Έχω και πένσα, τρόμπα, οχτάκλειδο και πένσα, 

Έχω τιμόνι κούρσα και μπροστινό φτερό… 

Καλή χρονιά σύντροφοι ποδηλάτες-στρατευμένοι και μη. 

Μώλωπας