Νύχτωσε απόψε νωρίς.

    Άδεια ορκωμοσίας. Με τιμητική. Αφού στη παρέλαση, μαζί με εμάς, παρέλασαν, τίγρις, ζογκλέρ, ελέφαντες και διάφορα άλλα ζώα τσι ζούγκλας. Προσφέραμε μεγάλο θέαμα και γιαυτό μας τιμήσανε με επιπλέον δύο μερούλες αράγματος.
   Δεν θέλω να σταθώ στο μιλιταριστικό καθεστώς και στο κατά πόσο συμφωνώ ή διαφωνώ με τη κατάσταση που λέγεται στρατός. Δεν έχει πολύ νόημα, ούτως ή άλλος, ο χρόνος παραμονής μου εκεί, είναι πεπερασμένος και η άποψή μου είναι σαφής. Ούτε σφεντόνα!

   Θέλω να σταθώ στη κοινωνία που δημιουργείται εκεί, με τη βοήθεια της περίφραξης από τα συρματοπλέγματα. Είμαστε μια κοινωνία των 2.500 ανθρώπων, η οποία χωρίζετε σε μικρότερες ομάδες των 600 ατόμων, και αυτές οι ομάδες χωρίζονται σε ακόμα μικρότερες, των 200 περίπου ατόμων, και αυτές σε ακόμα πιο μικρές, των 50 ατόμων. Θέλω να μείνω στη τάση που έχουν οι μάζες των ατόμων, απέναντι, όχι στις εντολές και τις διαταγές, αλλά στη στοιχειώδη συμπεριφορά χρησιμοποίησης των κοινόχρηστων χώρων, στη μεταξύ τους αλληλεγγύη και στη κατανόηση των εννοιών μιας κοινοβιακής κατάστασης. Μη ξεχνάμε πως όταν σε ένα κτίριο μένουν 200 άτομα, με 10 τουαλέτες, 10 μπάνια και κάποιους κοινόχρηστους χώρους, πέραν τους ατομικούς που ουσιαστικά είναι μόνο το κρεβάτι σου, αυτό δεν λέγεται μόνο στρατώνας, αλλά και κοινόβιο. Ένα κοινόβιο για να λειτουργήσει χωρίς εντολές,διαταγές και υπηρεσίες, χρειάζεται αίσθημα κοινοκτημοσύνης, σεβασμού, αλληλεγγύης και ανθρωπιάς.
   Σε αυτή τη κοινωνία λοιπόν, -όπως σε κάθε μικρο-κοινωνία, σχολείο,δουλειά κτλ- βλέπεις έντονα και από πρώτο χέρι όλους τους ρόλους που μπορεί να πάρει ένας άνθρωπος, μέσα σε ένα σύνολο. Από τον αλληλέγγυο και σωστό, μέχρι τον καβατζόπουστα αδιάφορο, που προκειμένου να βολέψει το κώλο του, «το Αιγάλεω και ο Ολυμπιακός να κερδάνε και όλοι οι άλλοι να πάνε να γαμηθούνε...» και όλα αυτά μάλιστα χωρίς διαταγές. Είναι οι συνθήκες και οι δυναμικές που αναπτύσσονται μέσα σε αυτή τη μικρογραφία της κοινωνίας, που δεν μπορείς να ξεφύγεις. Σε μαντρώνει η περίφραξη. Θα βγάλεις τον εαυτό σου. Τα μηνύματα που έχω πάρει δεν είναι και τα καλύτερα αλλά δεν είναι και απογοητευτικά. Είμαστε οι τουαλέτες που έχουμε. Κάποιες απάλευτες, κάποιες με δυσκολία να κρατηθούνε σε κάποιο υγειονομικό επίπεδο. Κάποιες καθαρισμένες εντελώς πρόχειρα, και κάποιες καθαρισμένες για να ξαπλώσεις κιόλας -λέμε τώρα-. Αν μας δίνανε και καμιά χλωρίνη δηλαδή...  
   Αυτή τη φάση αλλιώς, θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω, σαν "Ελλάsmus". Φεύγεις από το σπίτι σου, από τη πόλη σου, από τη γειτονιά σου και για εννιά μήνες, έρχεσαι σε επαφή με ιθαγενείς από κάθε μεριά αυτού του οικοπέδου. Ακούς και μαθαίνεις πράγματα για μέρη που παίζει να μη ξέρεις που βρίσκονται στο χάρτη. Κάλυμνος, Φλώρινα, Ορεστιάδα, Χανιά, Κόνιτσα, και αυτά είναι τα πιο γνωστά, μη πιάσω τα εντελώς χωριά, δεν θυμάμαι και τα ονόματά τους. Συμπληρώνονται έτσι τα κομμάτια, της κοινωνικής εικόνας, αυτού του παζλ, την οποία σχηματίζουν οι ιθαγενείς του. 
   Έστω και για λίγο ξεφεύγεις από τα προβλήματα που σου έχει δημιουργήσει η μικρο-κοινωνία που ζούσες, και σκέφτεσαι λίγο πως μπορεί να είναι, στο νοσοκομείο σου να μην έχει δερματολόγο και να πρέπει να πας τέσσερις ώρες θάλασσα, από τη Κάλυμνο μέχρι τη Ρόδο.
   Το μεγαλύτερο, μέχρι τώρα, πρόβλημα που έχει ο περιορισμός σε ένα στρατόπεδο, είναι η αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου. Προσωπικά, βρήκα τέσσερις λύσεις για αυτό μου το πρόβλημα. 1η λύση: Η καλή παρέα, 2η λύση: Το σκάκι, 3η λύση: Το διάβασμα. 4η λύση: Η χαλαρή γυμναστική, λίγο τρέξιμο, λίγες κάμψεις κανα κοιλιακό και μετά καπάκι μπανάκι με φουλ παγωμένο νεράκι! 
   Ειδικά για τη τρίτη λύση, που αφορά το διάβασμα, σας προτείνω να ρίξετε μια ματιά στο βιβλίο, του οποίου ο τίτλος είναι «Παπαλάγκι».

Κυριακή...φραπές,κιόσκι και σκάκι πολύ.

Σε αναμονή για την επόμενη παρτίδα...με λυμένη αρβύλα.

Θαλαμοdog... Για να περάσει η ώρα, θέλει διάβασμα πολύ

George, τελικά μας ψεκάζουν... δεν εξηγείται αλλιώς!

Πρωινή βόλτα για βολή.

Στην αίθουσα Internet της πεντάστερης 3ης μοίρας.

Σταυράκο, σου θυμίζει ελίτσα;!

Η μικρή Σίση.

Να τι μπορείς να κάνεις όταν βρέχει σε ένα κτήριο του 1940. Να κάτσεις όρθιος!

Σκάκι εδώ, σκάκι εκεί, σκάκι και στο Κ.Ψ.Μ!

Αφού πρώτα ξεφορτώσαμε ένα φορτηγό νερά.

Καμιά φορά η κατάσταση μπορεί να γίνει σουρεάλ τελείως. Όταν έχεις τους αλληλέγγυους συμφάνταρούς σου, μπορείς να φας και πρωινό στο κρεβάτι!

Η μικρή μου βιβλιοθήκη και το σκάκι μου, δίνουν την αίσθηση του κρεβατιού-πολυχώρου.

Τα κρεβάτια φτάνουν, μέχρι το...φως!

Το παγκάκι... Γιώργαρε όντως θυμίζει πάρκο! Πρέπει να δραπετεύεις.

Να δραπετεύεις και να καταστρώνεις νέα σχέδια...

«κάπου μέσα σε εκείνο το στρατόπεδο, κατοικούν κάτι πράσινα στρατιωτάκια...»

Βροχή vs Ήλιος σημειώσατε "2"...

Μετά από τη βροχή, ήλιος,χρώματα,φώτα και αρώματα.

Πρώτη έξοδος, στο Amstrdm της Βοιωτίας.

Υ.Γ.1 Αυτά για τώρα, το τραίνο σε λίγες ώρες φεύγει. Δεν πρόλαβα να γράψω τίποτα για τις μέρες εδώ, οι οποίες ήταν πολύ γεμάτες, από στιγμές, συναισθήματα και ωραίες συντροφιές.

Υ.Γ.2 Σταυράκο κράτα το blog ψηλά! Και όσους/ες σας τρώει... φάτε το πρώτοι, γράφοντας και στέλνοντας zwhpodilato@hotmail.com .

Υ.Γ.3 Αλέκο περαστικά! Καλή ανάρρωση και γρήγορα πίσω στα γήπεδα και στο πετάλι. Α! και που είσαι, τώρα που θα βρίσκεσαι για καιρό ξάπλα, σκίτσαρε τίποτα.

Υ.Γ.4 Στις σειρούλες μου και στα φιλαράκια μου, καλές μεταθέσεις να έχουμε. Πέρασα έναν πολύ όμορφο μήνα και ελπίζω να συνεχίσει έτσι. Να βρω και στο νέο σταθμό ωραίους ανθρώπους όπως βρήκα και στο κέντρο.

Υ.Γ.5 Γιωργάρα, καλό δρόμο για την Ελευθερούπολη, Ντίκι καλό στρώσιμο στη Καλόλιμνο. 

Υ.Γ.6 Καλή πορεία στους φοβερούς αξιωματικούς που δεν μας ζάλισαν με παπαριές, και για αυτούς που μας ζάλισαν, αδιαφορία, μας έκαναν και γελάσαμε. 

Οπτικοακουστικό υλικό: Ο Νικητής 
ταινία παραγωγής του ελληνικού στρατού, για πολλά γέλια...