Σήμερα είναι Κυριακή...

  Η Κυριακή είναι μια ιδιαίτερη μέρα για τους περισσότερους από εμάς. Για κάποιους επειδή 'σήμερα είναι Κυριακή και πίνουμε από το πρωί'. Για κάποιους άλλους, επειδή είναι η μέρα που διεξάγεται η Ελληνική ...σούπερ λίγκα. Για άλλους, επειδή είναι η μοναδική μέρα που μπορούν να αράξουν από το μεροκάματο και να ζήσουν τη μοναδική μέρα χωρίς βάρδια. Κάποιοι άλλοι, αφιερώνουν την Κυριακή στο χόμπυ τους μιας και η πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου προσφέρει αυτή τη δυνατότητα. Την χθεσινή Κυριακή ήμουν -μαζί με κάποιους άλλους- στην τελευταία κατηγορία. Το χόμπυ? Έλα που δεν ξέρεις!! Η βόλτα? Τεράστια. Προορισμός? Το Σούνιο!!!!

   Ο μόνος που -έμπρακτα- θα μπορούσε να έρθει παρέα μου, είναι ο Ράκος αλλά όπως γνωρίζουμε, αυτό τον καιρό είναι απασχολημένος έχοντας θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία της πατρίδας. Επίσης, είναι ο μόνος ο οποίος έβαλε βύσμα για να πάρει μετάθεση σε μάχιμη μονάδα στην παραμεθόριο. Μέχρι και το βύσμα απόρησε. Εδώ θα κλείσω την παράγραφο tribute στον Ράκο. Καλά να περάσεις στη Μυτηλίνη φιλαράκι μου. Κι εσύ και ο Τασούλης. Ζήστε το όνειρο της σκοπιάς.
  Στο Σούνιο δεν πήγα μόνος μου. Η βόλτα οργανώθηκε από τον τιτάνα του πεταλιού, τον Θανάση. Είναι ο άνθρωπος που οργανώνει βόλτες πολλών χιλιομέτρων θεωρώντας ότι βάζοντας το σώμα σου σε μια σκληρή δοκιμασία, μπορείς να την πραγματοποιήσεις και έπειτα να θαυμάσεις το πνεύμα σου για αυτό που πέτυχες. Πριν ένα χρόνο, είχα βρει άκρως ελκυστική αυτή την ιδέα και ήταν η πρώτη φορά που είχα δοκιμάσει μια τέτοια βόλτα, πηγαίνοντας -αλλά και γυρνώντας- με τον Θανάση και την ομάδα στο Λουτράκι. Η εμπειρία ήταν καταπληκτική και μετά την πρώτη βόλτα, παρακολουθούσα το γκρουπ του στο facebook και όποτε είχα τη δυνατότητα ακολουθούσα στις βόλτες που ανακοινώνονταν. Αξίζει τον κόπο να τσεκάρετε το group στο facebook. Είναι το παρακάτω: 15 Χωρες σε 30 Μέρες με Ένα Ποδήλατο .Και σίγουρα, αξίζει να δείτε και το βίντεο στο youtube με το αφιέρωμα για τον άθλο του να ταξιδέψεις σε 15 χώρες μέσα σε ένα μήνα, κάνοντας πετάλι. Link για το βίντεο εδώ: Youtube:15 Χώρες σε 30 μέρες .Το βίντεο αυτό, είναι για τον ποδηλάτη, ότι ήταν το Eye of the Tiger για τον Ρόκυ!! Αφού σας σύστησα και την ομάδα που καταπίνει τα χιλιόμετρα σαν στραγάλια, συνεχίζουμε με τον άθλο της Κυριακής.
  Το ραντεβού ήταν στις 8 το πρωί στο Σύνταγμα. Δηλαδή -για μένα- ξύπνημα στις 6.30. Και φαντάσου ότι πρέπει να έχεις κοιμηθεί καλά για να πας να βγάλεις τόσα χιλιόμετρα. Αυτή ήταν η πρώτη δυσκολία της βόλτας και το είχα έντονα στο νου μου, γιατί την προηγούμενη φορά που πήγα στο Σούνιο, είχα κοιμηθεί 2 ώρες και η αυπνία έδωσε την δυνατότητα στην κόπωση να με καταβάλλει πιο έυκολα και να πάρω το γόνατο μου στο χέρι. Αυτή τη φορά, τα πράγματα πήγαν όπως έπρεπε. Οι τσάντες είναι ήδη φορτωμένες και δεμένες πάνω στο ποδήλατο. Έχω πάρει μαζί μου τα κατάλληλα. Παστέλια, πορτοκάλια, μπανάνες, ξηρούς καρπούς, energy drinks, νερά, μπισκότα, τοστ. Χαμός!

Τα πάντα ξεκινάνε από το Μηδέν!

  Ανηφορίζω λοιπόν για το Σύνταγμα αφού έχω φάει το πορτοκάλι μου. Οι πρώτοι 'συνποδηλάτες' είναι ήδη εκεί. Ανταλλάζουμε τις καλημέρες μας. Όπως σε όλες τις βόλτες με τη συγκεκριμένη ομάδα, το επίπεδο κοινωνικότητας και ομαδικότητας είναι υψηλό. Λογικό, αν σκεφτείς ότι πάμε όλοι μαζί να περάσουμε μια δοκιμασία. Για άλλους είναι ίσως προσωπικό ρεκόρ χιλιομέτρων. Για άλλους είναι κάτι που ίσως έχουν ξανακάνει μερικές φορές. Για τους τιτάνες της ομάδας είναι πιο χαμηλός ο βαθμός δυσκολίας, δεν παύει όμως να είναι μια δοκιμασία.

Η Νταλίκα με την ταξιδιωτική της αμφίεση. 

Αφού έχουμε μαζευτεί όλοι και έχουμε ρουφήξει τα εσπρεσάκια μας, είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Ο καιρός είναι υπέροχος για ποδήλατο. Θερμοκρασία σε ωραία επίπεδα, καθόλου αέρας και ο ήλιος δείχνει αποφασισμένος να μας κάνει παρέα στη διαδρομή και να μην κρύβεται πίσω από τα σύνεφα. Έχουμε προγραμματισμένη μια στάση στο Παιδικό Χωριό SOS της Βάρης. Πριν λίγο καιρό, οι γίγαντες της ομάδας αποφάσισαν κάτι ακραίο. 500 χιλιόμετρα ασταμάτητης ποδηλασίας!!!! Αυτό κι αν είναι δοκιμασία! Οι άνθρωποι -με όλη τη σημασία της λέξης- που συμμετείχαν σε αυτό τον άθλο αποφάσισαν να δώσουν φιλανθρωπικό χαρακτήρα. Ο καθένας που θα συμμετείχε, θα συγκέντρωνε ένα χρηματικό ποσό από δικούς του ανθρώπους και το συνολικό ποσό που θα συγκέντρωνε η ομάδα θα το δώριζε στο Παιδικό Χωριό SOS της Βάρης. Προσωπικά, δεν είχα λάβει μέρος στη δοκιμασία των 500 ασταμάτητων χιλιομέτρων αλλά είχα την τύχη και την τιμή να βρεθώ εκεί σαν ένας από την ομάδα ποδηλατών που αποφάσισαν να βοηθήσουν το Παιδικό Χωριό. Ήταν ιδιαίτερη στιγμή αν και δεν είχαμε την τύχη να μιλήσουμε με τα παιδιά μιας και συμμετείχαν σε διάφορες δραστηριότητες που κανονίζουν τις Κυριακές. Μας μίλησε ο υπεύθυνος και μας έδωσε μια εικόνα για τα παιδιά που φιλοξενούνται εκεί, για τον τρόπο λειτουργείας του ιδρύματος, για τις ιδιαιτερότητες της κατάστασης. 

Η ομάδα έτοιμη για αναχώρηση από το Παιδικό Χωριό SOS

Μετά από μια μεγάλη δόση χαράς, συγκίνησης και τροφής για σκέψη, συνεχίζουμε την πορεία μας για το ακρωτήριο! 

 Λάδι η θάλασσα στη Βάρκιζα...

Ο ήλιος δίνει τη μάχη του με τα σύνεφα κι εμείς το απολαμβάνουμε καταπίνοντας χιλιόμετρα

 Έτοιμοι για διείσδυση στην τρύπα του Καραμανλή

 2 λεπτάκια στάση. Κατούρημα, κάνα παστέλι, καμιά φωτογραφία!

 Διασχίζουμε την Ανάβυσσο και συνεχίζουμε. Όλο ίσια!

 Ομορφιές...

 Πράσινα νερά.. Τύφλα να 'χει το Ιόνιο!!

Η ανταμοιβή σε θέα, μετά την μεγαλύτερη -και σε διάρκεια και σε κλίση- ανηφόρα της διαδρομής. Όπως σωστά λέει και ο Σπυράκος, οι ανηφόρες είναι δίκαιες. Ότι ανεβάινεις, θα το κατέβεις. Και δώρο η πανοραμική θέα!

Και στα αριστερά μας, δεν πάμε άσχημα από τοπίο!

 Ο προορισμός μας αρχίζει και φαίνεται στο βάθος..

 Πλέον φαίνεται για τα καλά...

Είμαστε εδώ...

 Δεν είχα ξαναδεί πέρδικα από κοντά. Μόνο τη διάσημη με πάγο σε χαμηλό ποτήρι!

 Εντάξει.

 Ο ναός του Ποσειδώνα εξακολουθεί να στέκεται εκεί αγέρωχος.

 Μετατροπή της Νταλίκας σε απλώστρα μπας και στεγνώσουμε.

  Αράζουμε στην καφετέρια στο ναό του Ποσειδώνα και απολαμβάνουμε. Ξεκουράζουμε τα κορμιά μας, αναπληρώνουμε τα υγρά και την ενέργεια που έχουμε κάψει για να βρεθούμε στο Σούνιο με τα ποδήλατά μας. Ο φυσικός αρχηγός της ομάδας ρίχνει πρόταση. Η ομάδα σήμερα είμασταν μόνο 11 ποδήλατα. Ο συνδυασμός του ότι δεν είχαμε κανένα σκασμένο λάστιχο, σχεδόν καμία καθυστέρηση λόγω βλάβης με το ότι βρεθήκαμε στο Σούνιο με 2.5 ώρες καθαρή ποδηλασία μας προσφέρει άνεση χρόνου. Ο Θανάσης προτείνει κατά την επιστροφή μας, να κάνουμε μια παράκαμψη και να ανέβουμε το βουνό, πάνω από το πανόραμα Βούλας. Εκεί θα είχαμε την ευκαιρία να δούμε τη σπηλιά του Αρχέδημου. Μια σπηλιά με σταλαχτίτες και ανάγλυφα στο εσωτερικό της, που σίγουρα θα άξιζε τον κόπο να δούμε. Η απόφαση ομόφωνη. Θα ανέβουμε στο βουνό. Έτσι λοιπόν συντομεύουμε λίγο το διάλειμμα μας στο Σούνιο για να προλάβουμε να ανέβουμε στο βουνό με το φως της ημέρας.

Ξεκινάμε για το δεύτερο μισό του άθλου.

 Πανοραμική εικόνα από το βουνό πάνω από το πανόραμα Βούλας

Άλλη μία

Τα οχήματα παρκαρισμένα στο βουνό

  Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφίες από τη σπηλιά γιατί δεν κατάφερα να βρεθώ εκεί.  Η διαρκής ανηφόρα μέχρι να φτάσουμε εκεί, με γονάτισε. Προσπαθούσα να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω τους πόνους αλλά όταν έφτασα στο σημείο να με σκοτώνει το γόνατο μου και να παθαίνω κράμπα ενώ εξακολουθώ να κάνω πετάλι, είπα ότι είναι προτιμότερο να πάρω το ποδήλατο στο χέρι, παρά τα πόδια μου! Βρισκόμασταν και στη Βούλα και είχα άλλα 30 χιλιόμετρα ποδήλατο -έχοντας κάνει ήδη 120- μέχρι να βρεθώ σπίτι. Έτσι λοιπόν καθυστέρησα κάνα δεκάλεπτο σε σχέση με τους υπόλοιπους να ανέβω, και όταν ανέβηκα ήθελα να αράξω λίγο το σώμα μου για να ξεκουραστώ. Η καρδιά χτύπαγε στους 400 παλμούς το λεπτό, τα πνευμόνια μου κοντεύαν να σκάσουν, τα πόδια πονούσαν. Ο χρόνος μας πίεζε γιατί μετά τη δύση του ηλίου απαγορεύεται η κυκλοφορία εκεί. Και η Δύση ήταν κοντά. Έτσι λοιπόν τα υπόλοιπα παιδιά πήγαν να δουν τη σπηλιά κι εγώ με ένα άλλο παλικάρι μείναμε να έχουμε το νου μας στα ποδήλατα. Μετά από κάνα 5λεπτο, σκέφτομαι ότι δεν γίνεται να ανεβαίνω μέχρι την πηγή και να μην πίνω νερό. Ανέβηκα για να δω τη σπηλιά και -πλέον- ήμουν αποφασισμένος να δω τη σπηλιά. Περπατάω στο χωμάτινο μονοπάτι όπου είχαν ακολουθήσει και οι άλλοι και σκέφτομαι ότι θα τους βρω. Κάποια μέτρα πιο κάτω... διαστάυρωση. Λέω να επιλέξω δεξιά με την ελπίδα ότι θα πετύχω το σωστό στο 50% - 50%. Συνεχίζω. Λίγα μέτρα πιο κάτω... διαστάυρωση. Επιλέγω και πάλι δεξιά. Οι πιθανότητες μου πλέον έχουν λιγοστέψει αρκετά. Συνεχίζω να περπατάω μέχρι που σκέφτομαι ότι έχω απομακρυνθεί αρκετά και αν έχω επιλέξει λάθος μονοπάτια, οι υπόλοιποι ίσως να είναι ήδη πίσω και να περιμένουν εμένα που τους ψάχνω. Παίζω την τελευταία μου ζαριά βάζοντας μια φωνή. Μηδενική ανταπόκριση. Τελικά δεν θα καταφέρω να δω τη σπηλιά. Τουλάχιστον, όχι σήμερα. Γυρνάω προς το μέρος που έχουμε παρκάρει. Μόλις φτάνω, μετά από 5 λεπτά φτάνουν και οι υπόλοιποι. Δεν είχαν επιστρέψει από το μονοπάτι που πήγαινα εγώ. Η τύχη δεν ήταν μαζί μου στην επιλογή μονοπατιού. Ο ήλιος κοντέυει να πέσει και ετοιμαζόμαστε για την ανταμοιβή της ανηφόρας. Η δίκαιη ανηφόρα. Θα κατέβουμε μέχρι τη Βουλιαγμένης του σκοτωμού! Έτσι και έγινε. Λεωφόρος Βουλιαγμένης. 

  Είναι εντυπωσιακό το πως επεξεργάζεται ο εγκέφαλος τα δεδομένα και διαμορφώνει τα συναισθήματα και την ψυχολογία. Δηλαδή, αν έχεις κάνει μηδέν χιλιόμετρα και βρεθείς με το ποδήλατο στη Βούλα και έχεις να πας μέχρι τη Νίκαια, σκέφτεσαι ότι έχεις να κάνεις πόσο δρόμο. Όταν όμως γυρνάς από το Σούνιο και βρίσκεσαι στη Βούλα, θεωρείς πως έχεις μπει στην τελική ευθεία και σχεδόν είσαι σπίτι σου, παρόλο που έχεις να κάνεις άλλα 25 - 30 χιλιόμετρα. Έτσι λοιπόν με τη σκέψη της τελικής ευθείας, όλη η ομάδα καταπίναμε με μανία την Βουλιαγμένης. Η βόλτα έφτανε στο τέλος της. Μέχρι τον τελικό προορισμό που ήταν το Σύνταγμα, ένας ένας αφήναμε την ομάδα για να πάμε ο καθένας στον προορισμό του. Με την άφιξη στο σπίτι και μετά το καυτό μπάνιο η κατάσταση είχε ως εξής: Το σώμα -κυρίως τα πόδια- διαλυμμένα από την κούραση, μια γενικότερη κατάσταση νιρβάνας από την κόπωση, αλλά μέσα στο μυαλό μια υπέροχη κατάσταση. Η δοκιμασία είχε ολοκληρωθεί με επιτυχία. Μπορούσα πλέον να θαυμάσω το πνεύμα μου για το αποτέλεσμα και να απολαύσω την ψυχική γαλήνη που με είχε κυριεύσει.

Ούτε καν 150 χιλιόμετρα...

  Υ.Γ: Για τις επόμενες 1-2 μέρες, ελάχιστο πετάλι γιατί είμαι πιασμένος παντού

  Υ.Γ1: Ευχαριστώ όλους που πήγαμε μαζί αυτή τη βόλτα και ειδικά το Θανάση που συντονίζει την ομάδα αυτή.

  Υ.Γ2: Να είμαστε καλά και δυνατοί για την επόμενη!!!