Επιζών μετά τον Αύγουστο!! Λίγο πριν το τέλος...

  Πέρασε καιρός, ναι! Έφτασε όμως η στιγμή. Ανοίγω μία μπύρα και είμαι έτοιμος να γράψω αρθράκι μετά από καιρό. Μέσα στον Αύγουστο ήταν πρακτικά αδύνατο να γράψω κάτι. Παίζει να έγραψα τις περισσότερες εργατοώρες/μήνα στην μέχρι τώρα καριέρα μου. Ελπίζω να μη χρειαστεί να σπάσω αυτό το 'ρεκόρ - μαύρη σελίδα' στη συνέχεια.

  Από την άλλη, ο Αύγουστος είναι ο μήνας όπου κλείνουν οι επιχειρήσεις και παίζουν οι άδειες για τους ...προνομιούχους που έχουν την ευκαιρία να είναι σκλάβοι κάποιου εργοδότη. Έτσι λοιπόν τον Αύγουστο είχαμε πολλές επισκέψεις στο νησί. Αυτό ήταν θαυμάσιο. Πέρα από το ευτύχημα ότι ανταμώνεις ξανά με καλούς φίλους, οι φίλοι -είτε καταλαβαίνοντας το είτε όχι- δώσαν λίγο χρώμα στη μαύρη ρουτίνα που είχε δημιουργηθεί για μένα σταδιακά κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Πήγαμε στα πανηγύρια μας, στα καφενεία μας, φάγαμε τα παραδοσιακά μας, μεθύσαμε, περάσαμε καλά.
  Ορισμένες φορές η συμμετοχή μου ήταν περιορισμένη μιας και ο Αύγουστος των διακοπών για τους άλλους, για μένα ήταν πραγματικός γολγοθάς. Το 'ποτέ ρεπό' είχε γίνει πλέον συνήθεια. Δε με ενοχλούσε σε σημείο να ...τσινάω. Το είχα χωνέψει. Το top season όμως είχε παραπάνω απαιτήσεις. Το ωράριο στην ουσία καταργήθηκε. Καθημερινά, 1-2 ώρες παραπάνω στη δουλειά. Κερασάκι στην τούρτα η διοργάνωση βραδιών με ζωντανή μουσική. Πολλές μπύρες και ρακές για να το αντιμετωπίσω. Μιλάμε για 17ωρες βάρδιες. Όσοι πέρασαν φέτος από το μαγαζί αντιλήφθηκαν έστω και λίγο τι αποστάσεις κατάπινα καθημερινά φορτωμένος σαν τον γάιδαρο ή όχι. Μιλάμε για σωματική διάλυση. Κάθε μέρα είχα αμφιβολίες αν θα μπορώ και την επόμενη να κάνω το ίδιο. Δεν περιμένω να νιώσετε αυτό που νιώθω, απλά θέλω να δώσω μια εικόνα.
  Στην τελική όμως, αυτό που μου έμεινε είναι ότι τα κατάφερα. Ήταν μια σκληρή δοκιμασία. Κάτι που δεν είχα κάνει ποτέ ξανά και δεν γνώριζα αν θα το καταφέρω. Και αυτό είναι που με γεμίζει με περισσότερη περηφάνια. Με ακόμα περισσότερη αυτοπεποίθηση. Γιατί δεν κατάφερα απλά να είμαι εκεί κάθε μέρα σαν το τσουβάλι. Κατάφερα να βάζω πλάτες και για συναδέλφους μου που λύγιζαν. Κατάφερα να λέω στην εργοδοσία που εθιμοτυπικά γκρινιάζει και υποδεικνύει, να το βουλώνει όταν σοβαρεύει η κατάσταση και να το αφήνει πάνω μου. Κατάφερα να είμαι αναγκαίος για να γίνει η δουλειά χωρίς προβλήματα.
  Από τη μια μπορείς να σκεφτείς 'Μπράβο ρε μαλάκα. Σιγά τον ήρωα. Απλά δούλεψες σαν τον σκλάβο για 4 μήνες'. Είναι και αυτό μια αλήθεια. Όλα τα παραπάνω που έγραψα, τα κρατάω για δική μου ηθική ικανοποίηση. Δεν περιμένω από την εργοδοσία, ούτε να μου πει πάρε τόσα επειδή ήσουν σκύλος όλο το καλοκαίρι, ούτε να μου πουν ευχαριστώ πολύ και να εκτιμήσουν, ούτε να ενδιαφερθούν πραγματικά που το σώμα μου και το μυαλό μου έχουν φτάσει σε κορεσμό και δεν ξέρω κι εγώ πόσο καιρό θα χρειαστεί για να λειτουργήσουν ξανά ομαλά. Είναι γνωστό άλλωστε ότι η εργοδοσία γουστάρει άβουλους δούλους και μπορεί να ξεφορτωθεί έναν υπάλληλο λίρα εκατό ακόμα και για 5 ευρώ.
  Τώρα όμως έχει μπει ο Σεπτέμβρης. Οι απαιτήσεις στη δουλειά έχουν πέσει αρκετά. Η σωματική κούραση δεν παίζει σε τόσο μεγάλες δόσεις. Είναι επίσης πολύ σημαντικό ότι ξεκινάνε οι σχολικές υποχρεώσεις (θα ξεκινήσουν άραγε?) και έχουν εξαφανιστεί οι συμπατριώτες έλληνες που κατά γενική ομολογία είναι μακράν οι χειρότεροι πελάτες. Κατέχουμε τη νοοτροπία του 'πληρώνω άρα γαμώ' σε πολύ μεγαλύτερα ποσοστά από όλους τους υπόλοιπους. Ίσως να φταίει ότι παίζουμε και εντός έδρας και μέσα στο κοτέτσι μας κάνουμε τα κοκόρια.
Τώρα πια, έχουμε μόνο να διαχειριστούμε την κούραση που συσσωρεύουμε εδώ και 4 μήνες και το μυαλό. Γιατί και το μυαλό τι να σου κάνει? Πήζει με τον καιρό. Για σκέψου το λίγο. Ο περισσότερος κόσμος πάει τη Δευτέρα στη δουλειά του και κάνει αμάν να έρθει Παρασκευή. Ή περιμένει πως και πως το ρεπό του μέσα στην εβδομάδα. Εγώ, με εξαίρεση το γάμο του κουμπάρου μου, ξεκίνησα 8 Μαίου και περιμένω να πάει -τουλάχιστον- 30 Σεπτέμβρη για να πάρω ρεπό. Είναι τρελό!
Από την άλλη όμως, τα μπάνια συνεχίζονται ακατάπαυστα. Μπορεί να μην έχω κάνει το εξωτικό μαύρισμα, μπορεί να μην έχω διαλυθεί στη ρακέτα όπως άλλες χρονιές, αλλά τη στιγμή μετά το σχόλασμα που μπαίνω στη θάλασσα και επιπλέω σαν τον φελό και μετά το ποιοτικό άραγμα μέχρι να μου κρύψουν τον ήλιο τα βουνά, δεν την αλλάζω με τίποτα. 120 μπάνια και συνεχίζουμε δυνατά.
Φωτογραφίες δεν είχα καθόλου για αυτό το άρθρο αλλά αφού δεν παίζει ποδηλατόβολτα που να παίξει φωτογραφία. Μόνο πέρα δώθε στη δουλειά πάει η νταλίκα... Θα έρθουν όμως καλύτερες -ποδηλατικές έστω- μέρες. Μέχρι τότε έχουμε ακόμα κάνα 20ήμερο σκλαβιάς. Αισθάνομαι σαν να είμαι φαντάρος για δεύτερη φορά στη ζωή μου. Έχω τόση αγωνία για να τελειώσω όπως στο στρατό, έχω γίνει όσο γαιδούρι όσο ήμουν στο στρατό. Όταν ήμουν φαντάρος φοβόμουν ότι η γαιδουρία θα μου μείνει κουσούρι. Τώρα ξέρω ότι μόλις τελειώσω θα μου περάσει σιγά σιγά. Υπομονή μέχρι τότε λοιπόν!!!!

Υ.Γ: Σπυράκο, ξεβράκωσε τους στις εξετάσεις και έλα στο νησί να ζήσουμε το τέλος εποχής -μου-.
Υ.Γ 1: Μου λείψατε ρε μάγκες!
Υ.Γ 2: Αλέκο όχι μόνο διακοπές τώρα που τελείωσες... να μου προσέχεις και τον Λόκα που λίωνει ακόμα το κορμί του!
Υ.Γ 3: Γιαννάκο... από νησί σε Νησί είσαι ρε φίλε!! Ήταν υπέροχα ρε φίλε.
Υ.Γ 4:  Έχω ένα πολύ ωραίο βίντεο που πρέπει να δείτε όλοι!

Τα λέμε ξανά ρε 'σεις. Να είστε καλά!!!