Φτου ξελευθερία... Για όλους!

   Φτού ξελευθερία για όλους λοιπόν... Τελείωσε και επίσημα το ανέκδοτο. Στο τέλος έβγαλε το γέλιο του. Ένα γέλιο ανακουφιστικό από τη μία και σαρκαστικό από την άλλη.

Ανακουφίστηκα στη θέα της πολιτικής μου ταυτότητας, ίσως να ήταν η πρώτη φορά που χαιρόμουν τόσο που έβλεπα αυτό το μπλέ κρατικό έγγραφο που πιστοποιεί το ποιος είμαι και που μένω, να το πιάνω πάλι στα χέρια μου και να παίρνει τη θέση του ξανά στο πορτοφόλι μου. Σάββατο 13 Ιουλίου μια μέρα που τη περίμενα από τις 13 Νοεμβρίου. Μια μέρα που δεν μέτρησα ποτέ πόσες άλλες μέρες θα έπρεπε να περάσουν. Σκεφτόμουν μόνο πως, όταν ξανα έρθει η εποχή που θα φοράω βερμούδα και κοντομάνικο, πάει να πει πως θα έχει σημάνει και ο καιρός. Ένα γέλιο σαρκαστικό, σκεπτόμενος φευγαλέα αυτό το καιρό που πέρασε. Στο τέλος μόνο οι στιγμές χαβαλέ, οι ωραίες συζητήσεις και οι τεχνικές που χρησιμοποίησα για να τη παλέψω μέσα από τα σύρματα θα μου μείνουν. Φυσικά οι άνθρωποι-συμφάνταρά μου, γύρω από αυτές τις στιγμές, που η παρουσία τους ήταν καταλυτική, για να παίρνω κουράγιο όταν το μυαλό μου γέμιζε με αηδία, το κουφό ήταν πως μερικοί από αυτούς ήταν και ένστολοι. Ένστολοι οι οποίοι κατάφερναν και έκαναν το διαχωρισμό, στρατιώτης από άνθρωπο. Ένστολοι που ζήταγαν βοήθεια για τις όποιες δουλειές και δεν έδιναν διαταγές. Ένστολοι που το βλέμμα τους δεν γέμιζε από καύλα στη θέα του φαντάρου που λιώνει σκουπίζοντας το χώμα από τα πετραδάκια, αφού έπρεπε, γιατί θα ερχόταν επίσκεψη ο... στρατηγός. Κοντολογίς άνθρωποι που με τη παρουσία τους βοήθησαν κάτι τύπους σαν και εμένα να το γυρνάει ακόμα πιο εύκολα στη τρελή και να σκουντάει το γάιδαρο στη φωλιά του να πετάξει.
   Προβληματισμός. Αρκετός προβληματισμός θα μείνει από τη ζωή μου μέσα σε αυτό το ιδιόρρυθμο κοινωνικό μοντέλο του στρατού. Το πιο γρήγορο συμπέρασμα που μπορείς να βγάλεις, είναι το παράλογο της ιεραρχίας και αν προσθέσουμε μεγάλες ποσότητες αναξιοκρατίας, λύστε τη συνάρτηση και πάρτε το αποτέλεσμά σας.

   Έξω από τα σύρματα η ζωή στο νησί της Λέσβου ήταν υπέροχη. Αυτούς τους εφτά μήνες, μπορώ να πω πως έζησα εκεί, πολύ όμορφες στιγμές, γεμάτες τόσο όσο στη διάρκεια της εξόδου να αισθάνομαι φοιτητής δεύτερου έτους και να θυμάμαι τη στρατιωτική μου ιδιότητα όταν το ρολόι έδειχνε 23:30.

   Τη Κυριακή πείρα το τελευταίο πλοίο για το γυρισμό μου. Τέλος το νησί, τέλος η καθημερινότητα του εκεί, έστω και μέσα από το στρατό, δεν έκανα όμως τη χάρη να φύγω από εκεί σαν φαντάρος, δεν άξιζε στο ίδιο το νησί να το θυμάμαι σαν φαντάρος. Κρατώντας το χαρτί πλέον στα χέρια μου απλώθηκε μπροστά μου μια ολόκληρη βδομάδα να ξεπλύνω το χακί ώστε να τι κάνω από εκεί με μαυρισμένο από τον ήλιο κορμί, κοινός δηλαδή ως τουρίστας;! Αν και δεν ένοιωσα ποτέ τουρίστας και γιαυτό ευθύνονται τα φιλαράκια που έκανα μέσα από τα σύρματα, μερικοί εκ των οπίων ήταν ντόπιοι ινδιάνοι και άλλοι πριν τη στρατιωτική τους θητεία είχαν κάνει τη φοιτητική τους ζωή για κανά πεντάρι χρόνια στη Μυτιλήνη. Με αυτή τη συνταγή ήταν πλέον πολύ εύκολο να πετύχει το γλυκό και γρήγορα να μπω σε αυτό που λέω εντοπιότητα.

   Ήταν η πρώτη φορά που έλειψα από τη βάση μου τόσο καιρό. Σαν φοιτητής δεν είχα αυτή την ευκαιρία, όλα τα έκανα στην Αθήνα.  Κάποιες μέρες μόνο την έκανα, τα καλοκαίρια ή το χειμώνα, με αφορμή πάντα τα ταξίδια με αεροπλάνα και βαπόρια και με τους φίλους τους παλιούς... χαχα -Μέχρι το εξωτικό Sudderland έχουμε πάει για τα φιλαράκια μας, μόνο το Liverpool μου ξέφυγε-. Το φεύγα από την Αθήνα -έστω και με αφορμή το στρατό-, ήρθε σε μια περίοδο, για μένα που το είχα -όπως φάνηκε-, πραγματικά ανάγκη. Έψαχνα μια ολόλευκη σελίδα για να αρχίσω να γράφω, ένα ολοκαίνουριο κεφάλαιο για τη ζωή μου. Αυτή η αρχική ιδέα βιδώθηκε τόσο καλά στο κεφάλι μου που τελικά ήταν ανέφικτο να ξεβιδωθεί μέσα από το μυαλό μου, ξεχνούσα κοντολογίς το λόγο που ήμουν στη Μυτιλήνη και παρατηρούσα όλα τα υπόλοιπα γύρο μου. Αυτή η τεχνική που προέκυψε μέσα από την αρχική μου ιδέα με βοήθησε πολύ να μη χάσω εντελώς τον αυτοέλεγχο μου στις δύσκολες στιγμές, όσο ήμουν μέσα από τα σύρματα.
   Ήταν η πρώτη φορά που είδα και σχεδόν έζησα τη ζωή μιας μεγάλης επαρχιακής πόλης όπως η Μυτιλήνη και μπορώ να πω πως, το δέλεαρ της δοκιμής για στήσιμο ζωής σε ένα τέτοιο μέρος, φλερτάρει στο κεφάλι μου, όπως τα κρεμασμένα σταφύλια με το νόμο της βαρύτητας. Πριν μερικά χρόνια, θεωρούσα τον εαυτό μου τυχερό που η βάση μου ήταν η Αθήνα και είχα τη δυνατότητα να παίξω μπάλα, περιφερειακά. Πλέον είμαι βέβαιος πως τυχεροί είναι όσοι έχουν βάση ένα επαρχιακό κέντρο του οικοπέδου και έχουν τη δυνατότητα να παίξουν μπάλα super league.

Πόλεμος...

 Σκοπιά, στο φυλάκιο της Αχ!ΛΕΛΕρής. Το βράδυ απλά έσκαγα και με τη κουβέρτα μου, γιατί αν και Ιούνιος στο βουνό όταν πέσει ο ήλιος κάνει ψόφο.

 Με τους κατάλληλους ανθρώπους και το σωστό εξοπλισμό, τα φυλάκια γίνονται grand risort για τη θητεία.

Δεν έμεινε ούτε ο ίσκιος μου.

 

Θα μου λείψει η θέα του και οι τιμές του! Με δύο ευρώ τη μέρα ήσουν άρχοντας και ας μας κλέβανε τα ψιλά από τα νερά...

 Τελευταία έξοδος... του Ράκου

the end

Τάρτι...

Και τώρα καλοκαίρι... όπως περίμενα από εκείνη την ηλιόλουστη μέρα που άραζα στο κατάστρωμα του "Θεόφιλος", εν πλω για το νησί.

Μπόμπιρας.

Μουσικό Καφενείο

Νίκος...γνωστός και ως η πιο γρήγορη λατζιέρισα.

Κατερίνα

Mike, φερόμενος και ως ο πιο αντικοινωνικός μπαρ μαν του νησιού. Μόνο όταν είχαμε παρεού σκοπιές και περίπολα δεν έβαζε γλώσσα μέσα του!χαχα

Parasol

Τρομπέτες μουσική και coctail για όσκαρ

Ερεσός

Ερεσός...

Ρε! Ερεσός...!

Ερεσός λέμε...

Καντίνα Padofla... τελευταία σφηνάκια ρακής πριν την αναχώρηση.

Το πιο όμορφο ποδήλατο στη Μυτιλήνη.

Τελευταίο πλάνο

The last ticket to ride.

Ξημερώματα, Πειραιάς στη ζούγκλα με το μικρό...

    

   Φτου ξελευθερία... Μια ατάκα που οι περισσότεροι φαντάζομαι έχουμε να τη ξεστομίσουμε από το μακρινό παρελθόν, της παιδικής μας ηλικίας. Τότε για τις ανάγκες του παιχνιδιού που λεγότανε «κρυφτό», ο πιο τσάκαλος έφτανε πρώτος εκεί που φύλαγε το θύμα, και ούρλιαζε «ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ»... Η συνέχεια γνωστή... Τρεχαλιτά, ξανά κρύψιμο, ξανά αγωνία, γέλιο και φυσικά το απόλυτο ξενέρωμα για αυτόν που φύλαγε. Πολλαπλασιάζουμε εις τη «ν» το ξενέρωμα όποιου φύλαγε, όταν αυτός που ελευθέρωνε ήταν και ο τελευταίος που έπρεπε να βρεθεί. Στο χωριό βέβαια θυμάμαι καταστάσεις κρυφτού που αν έκανε «μάνα» κάποιος όχι και τόσο συμπαθείς, αυτός μπορεί να φύλαγε στη πλατεία, και εμείς να είχαμε φτάσει μέχρι το σχολείο, να αράζαμε εκεί, φυσικά να μην εμφανιζόμασταν ποτέ και τα νεύρα να σπάνε, από αυτούς που είχαν πιαστεί, μέχρι τον τελικό αποδέκτη δηλαδή αυτόν που φύλαγε.

   Μετασχηματίζω τώρα το παιχνίδι και από ομαδικό το κάνω ατομικό, -αν και το κρυφτό σαν παιχνίδι απαρτιζόταν από άτομα αλλά ο καθένας λειτουργούσε σαν μονάδα-, το στρέφω δηλαδή και από παιχνίδι της γειτονιάς παρέα με τους φίλους μας το κάνω έκφραση, κατάσταση, νοοτροπία, στη γειτονιά της ψυχής μας, παρέα με τον εαυτό μας. Πόσες φορές έχει τύχει ή χρειαστεί να φωνάξουμε φτου ξελευθερία στον ίδιο μας τον εαυτό; Και δεν εννοώ για το τελείωμα μιας πεπερασμένης κατάστασης όπως είναι ο στρατός. Πόσες φορές, μας έχουμε συλλάβει, να παίζουμε κρυφτούλι με τον εαυτό μας και να τον βάζουμε στη διαδικασία να πρέπει να μας βρεί; Κρύβουμε, τα προβλήματά μας, τα συναισθήματά μας, τις σκέψεις μας, σφυράμε αδιάφορα και αυτό το κρυφτό συνεχίζεται. Από ένα απλό παιχνίδι, όπως για παράδειγμα το ψυχολογικό κρυφτούλι που μπορεί να έχει, και είναι ωραίο να έχει, μια ερωτική σχέση στα γεννοφάσκια της, μπορεί να καταντήσει να γίνει η απόλυτη σχιζοφρένεια του άλλα να λέμε και άλλα να εννοούμε. Εκτός από το κρυφτούλι απέναντι στον εαυτό μας, κρυβόμαστε και από τους ανθρώπους που είναι γύρω μας και έχουμε επιλέξει εμείς να είναι γύρω μας. Ακόμα χειρότερα, τους αφήνουμε να ψάχνουν και εμείς να αράζουμε μακριά σε κάποιο προαύλιο του ψυχικού μας σχολείου, στην ουσία κοροϊδεύοντας τους, εκμεταλλευόμενοι το κενό που έχουν οι κανόνες του παιχνιδιού. Εκ του ασφαλούς δηλαδή, αφού δεν μπορεί να σε κατηγορήσει κανείς ότι κλέβεις... Τα όρια της περιοχής που κρυβόμασταν όταν παίζαμε κρυφτό, δεν ήταν ποτέ προκαθορισμένα.

   Δεν δέχομαι ότι κάποιος κρύβεται ασυνείδητα είτε απέναντι στον εαυτό του είτε απέναντι σε κάποιον άνθρωπο. Δεν δέχομαι δηλαδή τη κατάσταση του να μην γνωρίζουμε αν οι σκέψεις μας τα συναισθήματά μας, η ιδέα που έχουμε για μας, είναι και πραγματικές. Όσο και να την έχουμε ψωνίσει με κάτι και όπια εικόνα θέλουμε να βγάζουμε στους γύρο μας, μέσα μας γνωρίζουμε. Δέχομαι ότι μπορεί να μη μας είναι ξεκάθαρο, τι ακριβώς γνωρίζουμε, αλλά σίγουρα ξέρουμε που πρέπει να ψάξουμε για να βρούμε τις απαντήσεις και τότε, αν είμαστε τα θύματα που φυλάνε, βρίσκουμε ότι κρύβεται και το ψάξιμο τελειώνει. Αν είμαστε από αυτούς που κρύβονται, βρίσκουμε το τρόπο για να κερδίσουμε αυτό που μας βάζει να κρυφτούμε -συναίσθημα, ανασφάλεια, χαμηλή αυτοεκτίμηση...- και φωνάζουμε, ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ. Για να μην παραμείνουν οι δύο παραπάνω εκδοχές σενάρια αλλά να γίνουν ταινία, το μόνο που πρέπει να γίνει είναι να παίξουμε με τον εαυτό μας. Με τη σοβαρότητα που αρμόζει στους κανόνες ενός παιχνιδιού, αλλά χωρίς άγχος και πανικό μήπως χάσουμε, αφού και η ήττα μέσα στο παιχνίδι είναι. Για όσους από εμάς, ήταν ακόμα πιο δελεαστικό το να κλέψουμε τους κανόνες ενός παιχνιδιού, αφού μάλλον η διαδικασία της παράκαμψης του κανόνα, εγκεφαλικά μας έβγαζε περισσότερες φερομόνες και έκαναν τις σεροτονίνες μας, να τρέχουν πιο γρήγορα από τον Γιουσέιν Μπόλτ  ή να χορεύουν ξέφρενα λες και βρίσκονται σε καρναβάλι του Ρίου... Υπάρχει πρόβλημα. Καλό είναι να αλλάξουμε νοοτροπία γιατί ευκόλως εννοούμενο πως δεν κλέβουμε άλλον πέραν του εαυτού μας και αυτό μακροπρόθεσμα δεν θα έχει καθόλου πλάκα.

Στα καλύτερα... Καλό καλοκαίρι

Υ.Γ. Δημήτρη, πραγματικά σου εύχομαι να κερδίσεις το τζόκερ και να τι κάνεις από εκεί μέσα.

Υ.Γ.2 Βασκαντούρικο με έφτιαξες τη τελευταία στιγμή, θα κάναμε τρέλες στο γραφείο κάτω από άλλες συνθήκες.

Υ.Γ.3 Κάμεν δώσε χαιρετίσματα στον Πούτς, έχεις χρέος να κρατήσεις το dojo σε υψηλό επίπεδο τώρα που φεύγει ο αήττητος.

Υ.Γ.4 Παρεκτροπή United...

Υ.Γ.5 Νίκο μου είχες πει μια ατάκα τελευταία μέρα στο Μουσικό που ήθελα να στη κλέψω, τη ξέχασα!

Υ.Γ.6 Μιχαλιό ότι και να πεις έχεις δίκιο, καλά να είμαστε και ευκαιρίες να έχουμε για να ρεφάρω με το ποδήλατο.

Υ.Γ.7 Το Σάββατο παντρεύεται η φίλη μου το τρΕλλάκη μαζί με το Σώτο. Το πόσο χαίρομαι για τη κατάληξη αυτής της σχέσης μόνο οι ίδιοι το ξέρουν.

Υ.Γ.8 Φυσικά το νησί μου λείπει, σαν περιβάλλον και σαν ανθρώπους που γνώρισα εκεί. Αυτό το συναίσθημα με το καιρό θα ξεθωριάσει και θα μείνει η ωραία ανάμνηση. Επίσης ούτε το περιβάλλον ούτε οι άνθρωποι χάνονται... 

Υ.Γ.9 Σκέφτομαι πολύ τη Κρήτη, όχι μόνο σαν νησί αλλά και σαν κατάσταση.

Υ.Γ.10 Γιάννη, νυχτοφύλακας στο Απόλλων;!Για 750 γιούργια το μήνα;!Από τις 21:00 μέχρι τις 08:00;!Κάθε μέρα;Εσένα και τον Αλέκο πότε θα σας βλέπω;Άγιο δεν βγαίνει ρεπό για βόλτα... Μιλάμε για ευκαιρία!χαχα
Υ.Γ.11 Σταυράκο πως πάνε οι παραστάσεις του γερο Μαστορή στην Αμουδιά; Κόβετε εισητήρια;!χαχα
Υ.Γ.12 Cebo φτου ξελευθερία από το Λονδίνο, Κόμη άντε και στα δικά σου σύντομα.

Υ.Γ.12 Γιωργάρα πως πάει στην Ελευθερούπολη; 13/8 θα μιλήσουμε.
Υ.Γ.13 Πόσο ομελέτα γινόταν το μυαλό τις εποχές που ο στρατός κρατούσε δύο χρόνια, δεκαωχτό μήνες, μέχρι και το δωδεκάμηνο εξαντλητικό ήταν.