5,10,15,20,25...100, Φτού! και βγαίνω...

 

   Λίγες μέρες-ώρες μείνανε από τη τελευταία πράξη του έργου, του ανέκδοτου καλύτερα. Εδώ και κάμποσο καιρό είμαι στη κατάσταση που λέγεται «άδεια απολύσεως».
   Έχω την ανάγκη αρκετό καιρό τώρα να γράψω, δεν μου είναι ξεκάθαρο όμως τι ακριβώς θέλω να γράψω. Ένα αρκετά πολύπλοκο κουβάρι έχουν κάνει οι διαφόρων χρωμάτων και μεγεθών κλωστές που έχουν δημιουργήσει οι σκέψεις και τα συναισθήματα, τόσο χρόνο και η παρατεταμένη απραξία από το blog έχει συσωρεύσει ένα συρτάρι πράγματα. Οι πρίγκιπες της ακαταστασίας μπορούν απλά να ανοίξουν το πρώτο συρτάρι του γραφείου τους και θα καταλάβουν μια χαρά. Μου βγαίνει μια εγκεφαλική στέρηση τέτοια που μοιάζει με πόδι που ότι έχει βγει από το γύψο και βιάζεται να τρέξει. Δεν είμαι σε θέσει να ξεσκαρτάρω ακόμα το τι έχει αξία και τι δεν έχει από ότι έχω βιώσει μέχρι τώρα. Δεν μιλάω για το στρατό αυτόν κάθε αυτόν σαν σύστημα, αυτό σίγουρα δεν έχει καμία αξία και σίγουρα θα το αποβάλει ο οργανισμός μου αρκετά γρήγορα σαν μια αποτυχημένη παρελθοντική σχέση.

   
   Ξεκινάω με τα πρόσφατα και τα ωραία και όπως πάει...

   
   Αυτές τις μέρες τις άδειας και φεύγοντας από το στρατόπεδο, τις πέρασα λίγες στην Αθήνα και τις περισσότερες στη Κρήτη, και στα δύο μέρη τυγχάνει να έχω ανθρώπους που τους θεωρώ φίλους μου και έχω την ανάγκη της παρέας τους. Δεν θέλω να καταλήξει ημερολόγιο -όπως πολύ σωστά μου είχε επισημάνει στο παρελθόν ένας δικός μου άνθρωπος-, οπότε δεν θα αναλωθώ στο πότε και το πού, αλλά στο πως και το γιατί, όσο γίνεται.

   Η ζωή στην Αθήνα, είναι η ζωή στην Αθήνα που λίγο πολύ οι περισσότεροι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βιώνουμε, το περιβάλλον γνωστό τα σκηνικά πολλά οι κομπάρσοι αμέτρητοι και οι πρωταγωνιστές λίγοι και ταλαντούχοι.

   Φεύγοντας για Κρήτη ένα συναίσθημα ανάμεικτο να διεγείρει γεύσεις από το παρελθόν και να δημιουργεί γούστα για το παρόν. Με το συγκεκριμένο νησί ξεκίνησα τις παρτίδες μου χρόνια πριν, με αφορμή ένα ΤΕΙ Μηχανολογίας στο Ηράκλειο που είχα περάσει το 2002 -Με τον φοβερό βαθμό του 9,2 στα 20!-, ήταν και ο λόγος που πάτησα πρώτη φορά το πόδι μου στο νησί, αλλά όχι και η τελευταία. Με το ΤΕΙ και το Ηράκλειο δεν ασχολήθηκα ποτέ άλλοτε, αλλά ασχολήθηκα με το Ρέθυμνο και τη φοιτητική ζωή του Μώλωπα και μετέπειτα της Έμμας. Ακόμα και τώρα θυμάμαι με τη όρεξη και πόσο πολύ έψαχνα τις μέρες και τις ευκαιρίες για να σαλπάρω με το πλοίο, πότε για Χανιά και πότε για Ρέθυμνο. Αυτά γίνανε τότε, σε μια εντελώς διαφορετική εποχή και με άλλα κίνητρα. Τότε πήγαινα να δω τους φίλους μου που σπούδαζαν κάτω και να ανανεώσω το «συμβόλαιο» φιλίας μου μαζί τους μέσα από τις κοινές εμπειρίες που θα ζούσα από τη ζωή τους εκεί. Τώρα πήγα να δω άλλους φίλους μου, που για βιοποριστικούς λόγους δουλεύουν το καλοκαίρι στη Χερσόνησο και τον Αγ.Νικόλα, και φυσικά
να ανανεώσω το «συμβόλαιο» φιλίας μου μαζί τους μέσα από τις κοινές εμπειρίες που θα ζούσα από τη ζωή τους εκεί. Άλλος αριθμητής, κοινός παρονομαστής.

Αφήνω πίσω μου το Πειραιά με ανυπομονησία.

   Για τη στιγμή εκείνη το μόνο που με απασχολεί είναι, να νυστάξω νωρίς για να ξυπνήσω όσο γίνεται πιο γρήγορα στο Ηράκλειο και δεύτερον από το Ηράκλειο μέχρι τη Χερσόνησο -που ήταν και ο πρώτος σταθμός-, να φτάσω καλά με το ποδήλατο. Το πρώτο συνέβη αρκετά γρήγορα και το δεύτερο κατέληξε μια χαρά.

         Ηράκλειο. Το φεγγαράκι έδωσε τη θέση του στον Ηλία.

   6:30 το χάραμα με βρίσκει αγκυροβολημένο στο Ηράκλειο, δροσερός αέρας, καθαρή ατμόσφαιρα, φοβερή ησυχία στους δρόμους και τα 30χλμ διαδρομής που έχω να κάνω ξεκινάνε με τους καλύτερους οιωνούς. Υπολογίζω βαριά ένα δίωρο -αφού δεν γνωρίζω το δρόμο και τις κλίσεις που με περιμένουν-, ο Γιάννης θα έχει ξυπνήσει σίγουρα μέχρι εκείνη την ώρα που προβλέπεται να φτάνω-αφού στις 9:00 πρέπει να έχει πιάσει το πόστο του-, οπότε όλα κάθονται κούτα. Ο καραβίσιος ύπνος στα παχιά χαλιά του «Μπλέ Αστεριού» με έχει φορτίσει πλήρως και το ποδηλατάκι μου, που τόσο μου έλειψε αυτό το καιρό, είναι φορτωμένο και περιμένει να του ασκηθούν κάποιες ροπές για να ξεκινήσει.

   Πρώτη στάση σύντομη για χαλαρό τυροπιτοπρωινό και έναν κόκκινο ταύρο, έτσι για την ιδέα μην τυχών και μείνω από πόδια, για να βγάλω φτερά!. Τα πρώτα χιλιόμετρα κάπως βαριά μέχρι να ανοίξει το κορμί, το άγχος μου για την ασφάλεια που θα μου έχει ο δρόμος ξεπεράστηκε γρήγορα, μόλις βγήκα στην Εθνική Ηρακλείου-Αγ.Νικολάου, αφού μια αξιοπρεπέστατη Λ.Ε.Α με περίμενε με ανοιχτές αγκάλες. Η διαδρομή δεν είχε μεγάλο βαθμό δυσκολίας, περισσότερο ζορίστηκα από το καιρό της ποδηλατικής απραξίας. Δύο δεκάλεπτες στάσεις, τρία μπουκαλάκια νερό, μία ώρα με είκοσι λεπτά -περίπου- και βρισκόμουν στη Χερσόνησο.

 Τέλος πρώτου check point.

   Δεν γνωρίζω αν έχετε ιδέα από το τι πάει να πει τουριστική περιοχή, αλλά η Χερσόνησος δεν είναι μία από αυτές. Είναι τουριστική αποικία! Ένα μέρος το οποίο μοιάζει, σαν να έχει φτιαχτεί από ξεριζωμένα κομμάτια περιοχών που ο μέσος γηγενής κρητικός κάτοικος, πολύ πιθανόν να μην τα έχει δει ποτέ στην ορίτζιναλ βερσιόν τους. Τα ρακάδικα έχουν γίνει pub τα σουβλατζίδικα MacDonald's και η ρακή βότκα. Αντί για μαυροφορεμένους πουκαμισάδες με βράκες και σαρίκια, μπικίνι, κοντά σόρτς και σκουλαρίκια. Επίσημη γλώσσα επικοινωνίας ανάλογα με την περίοδο, είναι τα ρώσικα,ολλανδικά,αγγλικά και λιγότερο έρχονται τα σουηδικά και τα νορβηγικά. Νομίζω ότι το erasmus είναι ο πιο κοντινός όρος που μπορώ να χρησιμοποιήσω για να περιγράψω με μια λέξη τη κατάσταση.

   Τις πρώτες μέρες δεν μπορούσα να προσαρμοστώ με τίποτα, τα αγγλικά είχα να τα μιλήσω στο χώρο τους, παραπάνω από χρόνο και το μόνο που με απασχολούσε και έβρισκα ενδιαφέρων ήταν στις συνθήκες εργασίας του Γιάννη και του Αλέκου. Ο Γιάννης υπεύθυνος σε ξενοδοχείο για 15 δωμάτια εφτά μέρες την εβδομάδα, από τις 9:00 μέχρι το νωρίτερο 20:00 και 850 γιούργια το μήνα. Ο Αλέκος πιο χομπίστας, τη ξέρει τη φάση, δουλεύει εκεί τα τελευταία 12 χρόνια στα μπαρ της περιοχής. Εκείνες τις μέρες άραζε με αφορμή τη παρουσία της κοπέλας του, θα ξεχυνόταν τις επόμενες μέρες και αυτός στο μεροκάματο, για 35 ευρώ το βράδυ, από τις 21:00 μέχρι 07:00. Άλλες εποχές -έλεγε ο Αλέκος-, κατέβαινες κάτω για ένα μήνα και έφευγες με δύο χιλιάρικα, στις σημερινές εποχές κατεβαίνεις κάτω γιατί δεν έχεις τι να κάνεις στην Αθήνα, απλά για να περάσει ο καιρός και στο τέλος αυτού να έχεις κανά χιλιοπεντακοσάρι στην άκρη, καβάτζα μέχρι να προκύψει δουλειά το χειμώνα στην Αθήνα.

 

   Ο κόσμος διασκεδάζει,ξεδίνει και απολαμβάνει πράγματα που δεν μπορεί να κάνει στη χώρα του. Σε καμία pub και πουθενά στο κόσμο της βόρειας ευρώπης δεν θα δεις κάποιον να χορεύει πάνω σε πάγκους και να καπνίζει μέσα στο μαγαζί στις 3:00 το πρωί. Ο λόγος είναι ένας... 23:00 έχουν σταματήσει να σερβίρουν ποτό, 23:30 έχουν κλειδώσει το μαγαζί. Φυσικά όλη αυτή η καλή διάθεση ενισχύεται εκθετικά από τον υπέροχο καιρό που έχει το οικόπεδο, που έχουμε τη τύχη να κατοικούμε. Δυνατές μουσικές, άφθονο αλκοόλ, ελαφριά διάθεση, όλα αυτά μέσα σε ένα σέικερ με ηλικίες που ξεκινούν από τα 17 και η σεξουαλική διάθεση στο ζενίθ της. Ένα φτηνό περιτύλιγμα που κάποιος θα τυλίξει την ανάγκη για κραιπάλη και κάποιος άλλος την ευκαιρία για μερικά λεφτά. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο, όπως κατάλαβα από τη κουβέντα που είχα με τη φίλη μας την Όνια από την Ιρλανδία, στα 24 της ήταν το τρίτο συνεχόμενο καλοκαίρι που κατέβαινε Χερσόνησο για δουλειά, αφού το πρώτο χρόνο κάνοντας τις διακοπές της και ψυχολογώντας τις ανάγκες του πλήθους, έγινε body shot girl και έβγαζε 5 ευρώ στο σφηνάκι. Φανταστείτε ουρά που γινόταν μέσα στο μαγαζί από τον ανδρικό πληθυσμό, για να δώσει 5 ευρώ και να πιει ένα σφηνάκι από τα ιρλανδέζικα στήθια της Όνια... .  

Ράκος

Αλέκος... 

-Κανονικά είναι Αλέξης, αλλά το άλλο του πάει καλύτερα-

 Γιάννης...

   Τη τρίτη μέρα που ξύπνησα εκεί μπορώ να πω, πως είχα αρχίσει να συντονίζομαι με τους ρυθμούς του μέρους. Βοήθησε πολύ για να γίνει αυτό, αφενός η φιλοξενία των φίλων μου και αφετέρου το πεπερασμένο του χρόνου που θα βρισκόμουν στο μέρος. Κατέβηκα να δω τους φίλους μου πριν πάει φθινόπωρο,-αφού τότε θα γυρίσουν- και θα το διασκεδάσω τη μια μέρα που μου απομένει ακόμα!χαχα. Αν έχεις καλή παρέα παλεύονται σίγουρα όλα τώρα για πόσο δεν ξέρω. Πάντως αν έχες καλή παρέα έχεις και καλό φαγητό πόσο μάλλον όταν το σουβλάκι δεν πέφτει με τίποτα κάτω από τρία ευρώ.

Ταπανιάκι...κάτι ανώτερο από κατσαρόλα και τηγανάκι.

Τα απομεινάρια ενός ρομαντικού δείπνου με γνήσια ναπολιτάνα, από ναπολιώτησα! Irene vs Θοδωρής σημειώσατε «1»

 Χόουμ μέιντ Γκρίκμπεργκέρ.

Το γλυκό προσφοράς Irene, κάτι μεταξύ μιλφέιγ και κορμού;!

Ότι και να ήταν, εμείς πάντως κλάψαμε.

   Η παραμονή μου στη Χερσόννησο τελείωσε πάνω που είχα αρχίσει και γούσταρα με το μέρος. Ξέφυγα από το αρχικό σοκ και αφέθηκα στη καθημερινότητα του και στην όποια ενέργεια έβγαζε όλος αυτός ο ευρωπανζουρλισμός -Και δεν είχε αρχίσει ακόμα το high season-. Οι φίλοι μου με τις καλές και τις κακές τους στιγμές τη παλεύουν κάτω και σίγουρα μέσα σε όλο αυτό περνάνε και στιγμές ανεμελιάς,χαβαλέ και λίγο από διακοπές, όσο διακοπές μπορεί να είναι να έχεις τη θάλασσα δίπλα σου και να έχεις κάνει μόνο ένα μπάνιο, και η πισινούλα του pool bar του ξενοδοχείου που είσαι υπεύθυνος να έχει γίνει η μπανιέρα σου, με τα μάτια πάντα...

 Πότε θα πάρω φόρα και να βουτήξω από μια προβλήτα με το ποδήλατο, είχε βράχια από κάτω.

   Νομίζω ότι το υπέρ ατού της όλης φάσης εκεί κάτω, δεν είναι σίγουρα τα λεφτά, δεν είναι σίγουρα η ποιότητα της διασκέδασης δεν είναι σίγουρα οι συνθήκες και το περιβάλλον εργασίας και διαβίωσης, είναι οι άπειρες γνωριμίες με ανθρώπους ανά την ευρώπη οι οποίοι είναι ανοιχτοί πέραν των άλλων, να μιλήσουν να επικοινωνήσουν και για ένα βράδυ να γίνουν ο τέλειος φίλος, που το χειμώνα δεν θα έχει κανένα πρόβλημα να σε φιλοξενήσει και σπίτι του, αν σε βγάλει από εκεί κάποιο ταξίδι. 

 This is Fred, like friend.

   Ο δρόμος για τον Άγιο είναι μακρύς και έχει ανηφόρα... χαμπαριάζω εγώ ρε μ@#$%@να και Περνάει από τα... 

Ίδια κατάσταση απλά είναι κυρίως αγγλικανική αποικία.

     

   Είχα να κάνω άλλα περίπου άλλα 30 χλμ αλλά τι με ένοιαζε, χρόνος υπήρχε μαζί με αγωνία για το τι μπορεί να με περίμενε στη διαδρομή, από άποψη τοπίου, σωματικής κούρασης, κανένα ευτράπελο... Εκεί ακριβώς, όταν σκέφτηκα τι θα μπορούσε να μου συμβεί ήταν και η στιγμή που έβαλα τα γέλια με τον εαυτό μου. Συνειδητοποίησα ότι, κουβαλούσα σαμπρέλα,μπαλώματα,κλειδιά τύπου alen, εφεδρική αλυσίδα, και εξωλκέα, αλλά δεν είχα μια τρομπίτσα! Δηλαδή γλίτωνα από τα χειρότερα και ένα σκασμένο λάστιχο θα με καθήλωνε στο ποδαράτο, μέχρι το κοντινότερο βενζινάδικο. Αυτό λέγεται σωστός προγραμματισμός. 
   Ο δρόμος μέχρι τον Άγιο ήταν πιο δύσκολος σε σχέση με το Ηράκλειο-Χερσόνησος. Τα σχεδόν 15 χλμ συνεχούς ανηφόρας με κάνανε να βελάξω, αλλά με δύο στάσεις και με την ιδέα της κατηφόρας μετά, το πετάλι μέσα στον καθαρό αέρα και την απογευματινή δροσούλα δεν σταμάτησε. Έτσι και έγινε... όταν τελείωσε η ανηφόρα απλώθηκε μπροστά μου μια τεράστια κατηφόρα που θα με έβγαζε μέχρι και λίγο έξω από τη πόλη. Απλωμένα χέρια τύπου Di Caprio a la Τιτανικός και καμιά 60ρια χιλιόμετρα στις ρόδες, η απόλυτη αποθεραπεία πριν τη χονδροπάθια. Οι ανηφόρες είναι το πιο τίμιο πράγμα στο δρόμο του ποδηλάτη, γιατί μετά ξεκινάνε πάντα κατηφόρες εκεί που πραγματικά το ποδήλατο δίνει όλο το συναίσθημα της ελεύθερης μετακίνησης.
   Μετά από κοντά δύο ώρες και πενήντα λεπτά...

 

Δεύτερο Check point

Σε αυτή τη λίμνη λέει έχει βουτήξει και ο Cousteau ο οποίος δεν βρήκε το πάτο της... 

...Παρκάρω στη λίμνη του Αγίου, με σκοπό να κάνω ένα τσιγάρο και τα πρώτα τηλέφωνα για να δω που θα βρω το μικρό γιό του κυρ Θόδωρα.

   Η κούρασή μου επισκιάζεται από τη καλή μου διάθεση που ολοκληρώθηκε και το δεύτερο check point. Επισκιάζεται επίσης από το όμορφο τοπίο της λίμνης -Στον Άγιο ήταν η πρώτη φορά που πήγαινα-, που για πρώτη σύσταση με τη πόλη, μου κέρδισε αμέσως τις εντυπώσεις. Φυσικά χαιρόμουν πάρα πολύ που θα τα έμπλεκα από κοντά με το φιλαράκι μου. Δεν είμαστε οι τύποι που θα μιλάμε κάθε μέρα στα τηλέφωνα είμαστε οι τύποι που έχουμε μάθει να τα λέμε από κοντά, αυτό ξεκίνησε από τα χρόνια του ΤΕΙ σαν τόπο συνάντησης.

   

   Η Κρήτη έχει το χρώμα της, το άρωμά της, τον αέρα της και φυσικά τη κουλτούρα της. Για ένα χαλαρό ποτό θα βγεις και παίζει να βρεις το διάολό σου με τη καλή έννοια! Η πόλη του Αγίου είναι σχετικά μικρή αλλά λειτουργική. Ισχύει και εδώ ο νόμος της καλής παρέας. Την είχαμε και περάσαμε πολύ όμορφες στιγμές, σε διάφορα σκηνικά, από τα μπάρ του Αγίου και τις κοντινές παραλίες, στα τριγύρω χωριά και σε ένα γλέντι γάμου. Αν ο Λούκι Λούκ πυροβολούσε πιο γρήγορα από τον ίσκιο του, οι κρητικοί στέλνουν κέρασμα τη ρακί πιο γρήγορα από το ανοιγόκλεισμα των ματιών.

Κρούστος... Στο ρακάδικο του Γιώργου η ρακή βγαίνει παγωμένη στους 273 βαθμούς Kelvin

 

 Λίγες φωτογραφίες από καλλιτεχνικές ανησυχίες  που μου έβγαλε η σύντομη βόλτα μου στο Κρούστο. Μια φωτογραφία αρκούσε -Βγήκε και κουνημένη- για να μας βάλει μέσα στο σπίτι της η κυρία Μαρία. Με μια θέρμη λες και υποδέχτηκε τον ανιψιό της που λείπει στο Αμέρικα. Ρακές και εκεί μαζί με μια χούφτα κορόμηλα νομίζω.

Κριτσά... «Αγάδικο», τα σχόλια για τις ρακές και τα φαγητά είναι περιττά.

 

   Οι παραπάνω φωτογραφίες είναι μικρές εικόνες από τη σύντομη βόλτα που έκανα στη Κριτσά, κάτι σαν άτυπο τουριστοαλκοτέστ, αφού η ρακή του κύριου Γιάννη έδωσε φτερά στα πόδια και τη καρδιά. Ρένια,Ανώμαλος, μικρός γιός του κυρ Θόδωρα η σύνθεση της παρέας. Η Ρένια με το Γιώργο είναι φίλοι του Σταύρου που τελειώνοντας τις σπουδές, και με αφορμή κάποιες συνθήκες, όπως μια σχέση η δουλεία και το ποδόσφαιρο -Όλα στη στρογγυλή θεά καταλήγουν!-, την έκαναν τα παιδιά για τα πάτρια εδάφη της Ρένιας. Γέννημα θρέμμα Κριτσιώτισα και Γιαπωνέζα! Φοβερός συνδυασμός;! Η μάνα της είναι από την Ιαπωνία και έχει ένα μαγαζάκι με τουριστικά στην αρχή του χωριού. Το απόλυτο τρολλάρισμα... τουρίστας να αγοράζει σουβενίρ σε ένα μαγαζί τουριστικών σε χωριό τσι Κρήτης και πίσω από τη ταμειακή να βρίσκεται μια γλυκύτατη Γιαπωνέζα!. Πολύ καλή παρέα τα παιδιά, μ' άρεσε πολύ η φάση που έχουν κάνει κάτω, σίγουρα με τις δυσκολίες της, αλλά το περιβολάκι και η Siva να είναι καλά και όλα τα άλλα να πάνε να... .



   Down Town στον Άγιο, βρεθήκα σε spiritual μπαρ τύπου «Περίπου...», μπαρ και βιβλιοπωλείο μαζί με θέα τη λίμνη του Αγίου. Στο πιο μποέμ μπαράκι και από το ίδιο το Μποέμ στη Σύρο, ονόματι Σαλώμη. Σε ένα κριτικό γλέντι, λίγο πιο χωριάτικο το ήθελα έτσι για το σκηνικό στις φωτογραφίες. Κάποιες φορές με βρήκε το χάραμα στη παραλία πλημμυρισμένο από όμορφα συναισθήματα. Ο Γύπας και η Λενιό είχαν τη τιμητική τους, ρακάδικα που μπερδεύεσε για το αν πήγες να πιεις μια ρακή ή να φας. -Δικαιολογήθηκε απόλυτα όλη η χειμερινή γκρίνια του Σταύρου,όσες φορές βγαίναμε λοκαλ Άθενς για ρακές ή τσίπουρα-. Τα παιδιά που γνώρισα κάτω και βρήκα έτοιμη παρέα, τα γνώρισα από το Σταύρο και γρήγορα με έβαλαν σε αυτό που λέω κλίμα εντοπιότητας. Έγινα κομμάτι της καθημερινότητας του μέρους, φυσικά με τις τουριστικές μου εκφάνσεις αλλά επί της ουσίας είδα πως τη περνάνε και οι ντόπιοι ινδιάνοι καλοκαίρι στο τόπο τους. Όλοι σχεδόν δουλεύουν και το βράδυ διασκεδάζουν. Ότι λίγο πολύ έκανε και ο Σταυράκος με τη διαφορά ότι έδινε και ένα ενοίκιο των 280 ευρώ για μια γκαρσονιέρα. Οικονομικός παράγοντας που σε κόβει από τη διασκέδαση, αν ο σκοπός σου είναι να γυρίσεις και με κάποια λεφτά πίσω, προσθέτουμε και τη σωματική κούραση που έχει ένας τύπος που κουβαλάει τα πάντα σε μια ταβέρνα για 9 ώρες, πέρα δώθε το δρόμο, από τη κουζίνα στη πλατεία, ε, τέλος. Ο Σταυράκος πήγαινε σχετικά νωρίς για ύπνο και εμένα με παρέδιδε στην Έφη και τις φίλες της, -άνετα δεν θα ήταν μόνο τίτλος αλλά θα μπορούσε να γίνει και σίριαλ-, για συνέχεια. Τα κορίτσια ήταν πολύ καλή παρέα, τόσο καλή που βρέθηκα και στο πολιτισμικό σοκ του «ellinadiko» και φυσικά παρτάραμε και εκεί. Στη κρήτη όταν προτείνουν κάτι, πολύ δύσκολα μπορείς να αρνηθείς, πόσο μάλλον όταν το ενδιαφέρον σου είναι αμείωτο και δεν νυστάζεις κ' όλας.

Ότι βλέπετε στο τραπέζι κάνει 2 γιούργια...Ούτε το Κ.Ψ.Μ τέτοιες τιμές

Το βιβλιοπωλείο στο Περίπου

juke box

Από αυτή τη φωτογραφία άρχισαν όλα, που ήταν πολύ πιο ωραία από ότι η ίδια η φωτογραφία.

Το πρώτο χάραμα.

Σαλώμη και οι ζουρλές σκοπιά στη μπάρα φυσικά.

last drink, lights off

    Οι μέρες στον Άγιο περνάγανε γρήγορα και με περιορισμένη ποδηλατική δραστηριότητα αφού το δρομολόγιο μέχρι τη ταβέρνα που δουλεύει ο Σταυράκος, για το απογευματινό session ρακέτας ήταν το καθημερινό standar. Ανησυχία λοιπόν, με έτρωγε το πετάλι. 
   Χαζεύοντας το χάρτη της περιοχής είδα ότι αρκετά κοντά ήταν η Πλάκα. Έλα τώρα δεν σας λέει τίποτα το όνομα;! Το νησί δεν το έβλεπε κανείς;! Λοιπόν η Πλάκα είναι το χωριουδάκι απέναντι από τη Σπιναλόγκα. Φοβερό το σκηνικό του νησιού αυτό και με φωτογραφικό ενδιαφέρον. Ένας ωραίος προορισμός για ημερήσια με το ποδήλατο. Το παρατεταμένο ξενύχτι δεν με άφησε να σηκωθώ πριν τις 12.00, οπότε μεσημεράκι, εγώ και ο Che στο δρόμο για τη Πλάκα. Δεν υπάρχει καλύτερη ώρα από τη μεσημεριανή κατακαλόκαιρο για ποδηλατάδα... Ο δρόμος με πέρναγε μέσα από την Ελούντα και τα υπερχλιδάτα ξενοδοχεία της για να βρεθώ μετά από λίγο στη Πλάκα. Να δέσω το ποδήλατό μου να βουτήξω τη φωτογραφική μου μηχανή και... να ξενερώσω τη ζωή μου. Το κομπόδεμα μου άκρος περιορισμένο, 10 ευρώ το ticket και άλλα 5 γιούργια για να μπεις μέσα στους χώρους του λεπροκομείου, σύνολο 15 γιούργια δηλαδή χρήματα που με έβγαζαν τις ανάγκες μου για δύο μέρες στο νησί -Με ρακές όμως, όχι με ποτά-. Οι παρεκκλίσεις μου χρησιμοποιώντας τη φανταρική μου ιδιότητα, για κάποια έκπτωση, αποκρούστηκαν από ένα απλό νεύμα άρνησης του εκδότη εισιτηρίων. Αφού πρώτα με ρώτησε πόσοι είμαστε, για να του απαντήσω εγώ και το ποδήλατό μου. Έτσι λοιπόν τη Σπιναλόγκα την είδα από απέναντι και την περιτριγύρισα με το φοβερό ζουμ ιν που μπορείς να κάνεις σε μια φωτογραφία των 24Mpx!!

   Ο Ήλιος και η ξενέρα μου είχαν τρυπήσει το κεφάλι, η επιτακτική ανάγκη της εύρεσης σωστής παραλίας και φυσικά η τύχη, -αφού κατάφερα να χαθώ σε ένα πολύ απλό δρομολόγιο-, με έφεραν εδώ... 

Ποδηλατικός παράδεισος...

 Και λίγο down hill στη διαδρομή του ποδηλατικού παραδείσου.

Η φωτογραφία είναι προϊόν μοντάζ. Γύρω της έχω επιμελώς κρύψει καμιά 50ριά λουόμενους και δύο καραβάκια φορτωμένα με τουρίστες και τσίτα μουσικές!

Μια φώκια που δεν άντεξε και τη ξέβρασε το κύμα.

...Στη παραλία της Κολοκύθας. Εκεί δέχτηκα και το τελειωτικό χτύπημα της μοίρας. Παραλία και νερά με άριστα το 10 έπαιρναν 11. Κόσμος βέβαια αρκετός αλλά εντάξει. Οι περισσότεροι είχαν απορροφηθεί από την ησυχία του μέρους. Κάτι όμως δεν πήγαινε καλά, πριν φτάσω κάτω στη παραλία είχα παρατηρήσει κάποιους που βάζανε φώκο μέσα σε κάτι μεγάλες τσιμεντένιες περιφράξεις που σκεπάζονταν από μια σχάρα αντίστοιχου μεγέθους και λίγο πιο κάτω υπήρχαν δύο πρόχειρες προβλήτες ίσα-ίσα για να δέσει καμιά βάρκα... Όταν είδα και τα χταπόδια με τις μπριζόλες και τις πανσέτες να παίρνουν θέση στις σχάρες, αρχικά παραξενεύτηκα,  για ποιόν άραγε να τα ψήνουν όλα αυτά; Δεύτερο μυστήριο ήταν οι ξεκάρφωτες σαμπρέλες και μπανάνες που βρίσκονταν κάτω στη παραλία και ένα ταχύπλοο που μόνο το ταχύπλοο δεν έκανε τόση ώρα που ήταν δεμένο. Το μυστήριο με κυρίευε τελείως, για ποιόν και γιατί όλες αυτές οι προετοιμασίες;! Αφού από τους λουόμενους δεν ασχολιόταν κανείς ούτε με τα ψητά -κακός- ούτε και με τη βαβούρα των water sports -ευτυχώς-... Σκέφτηκα ότι μπορεί το βράδυ να έπαιζε κάποιο πάρτι και γούσταρα στην ιδέα να αράξω. Μέσα στις εικόνες που ξεκίνησε να δημιουργεί το μυαλό μου στην ιδέα κάποιου νυχτερινού πάρτι, άρχισε να παρεμβάλει και μια πιο ζωντανή μουσική, πιο πραγματική, τόσο πραγματική που επανήλθα στο παρόν, σήκωσα το βλέμμα μου στο μέλλον και είδα όλες τις απαντήσεις στα ερωτήματά μου να έρχονται μαζεμένες και να κάνουν απόβαση, από τη θάλασσα. Δύο μικρά καραβάκια τίγκα στους τουρίστες προσέγγιζαν το μέρος, με τις μουσικές και τις φωνές να ακούγονται από ένα ναυτικό μίλι μακριά...

   Τα όποια σενάρια για ποιοτικό άραγμα ή ακόμα ποιοτικότερο βραδινό πάρτι εξανεμίστηκαν. Η ώρα της επιστροφής ήρθε πιο νωρίς από ότι θα έπρεπε...

Ποδηλατικός παράδεισος μέρος 2ο

Ή στραβός είναι ο γιαλός ή η κολόνα.

Ο δρόμος για τη Λευκάδα... μοιάζει. Απέναντι είναι η Ελούντα.

Ο Άγιος

   Γενικά οι γηγενείς ινδιάνοι δεν έχουν το τοτέμ τους, έχουν εμπορευματοποιήσει τα πάντα στο όνομα και τη τιμή της μεγαλύτερης κονόμας σε αυτό που λέμε καλοκαιρινή σεζόν. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως το ελεύθερο κάμπινγκ σε ακτίνα 20χλμ γύρο από τον Άγιο παίζει να είναι άγνωστη λέξη! Ξαπλώστρες και καντίνες πρέπει να υπάρχουν στο 90% των παραλιών, όπως κατάλαβα και από τα λεγόμενα των παιδιών.

   Αυτές οι μέρες κλείσανε σε επίπεδο ποδηλάτου με τη πιο ωραία ιστορία... Ένα σκασμένο μου λάστιχο ήταν η αφορμή. Απόγευμα μετά τη δουλεία και αφού έχω διαλυθεί με το μικρό γιο στη ρακέτα, έχουμε αράξει στο περίπτερο του Ηλία της γοργόνας, για ένα extra cold ice tea. Το βλέμμα μας καρφώνετε πάνω σε έναν ποδηλάτη φορτωμένο κυριολεκτικά μέχρι τα αυτιά να περνάει από μπροστά μας, με τη φάτσα που έχει κάποιος κουρασμένος από το δρόμο ο οποίος ψάχνει κάπου να κοιμηθεί. Ότι και να φανταστήκαμε με το Σταύρο ήταν λίγο.

   Καβαλάμε τα ποδήλατα για το γύρνα στο σπίτι και στα πρώτα 10 μέτρα έχω πάθει λάστιχο -όπως φάνηκε για καλή μου τύχη-, στάση για την αλλαγή και στο καπάκι, το παλικάρι που έψαχνε να βρεί ένα μέρος να παρκάρει το ποδήλατο και να ξεκουραστεί, είναι δίπλα μας, με τα σπαστά ελληνικά του και την αμέτρητη ποδηλατική του πείρα να μας βοηθήσει να αλλάξουμε λάστιχο.

   Ο Μιλού είναι γάλλος, μεταφραστής στο επάγγελμα και γύρο στα 25-26 στην ηλικία. Είχε ξεκινήσει το Σεπτέμβρη από τη γαλλία για να έρθει στη ελλάδα -φυσικά με το ποδήλατο-, μια διαδρομή που την έκανε 3 μήνες, με χαλαρό πετάλι του τύπου 60-70 χλμ τη μέρα. Το υπόλοιπο 7μηνό γύρναγε στην ελλάδα... Καιρός αρκετός για να μάθει να μιλάει πολύ καλά τη γλώσσα του οικοπέδου και να τη διαβάζει. Περισσότερα μακάρι να μας γράψει ο ίδιος κάποια στιγμή, αφού οι απαραίτητες συστάσεις έχουν γίνει.

  

   Αφού φτιάξαμε τον Che και τελειώσαμε τη συζήτησή μας, τελειωμό δεν θα είχε απλά έπρεπε όλοι να ξεκουραστούμε, κινήσαμε με το Σταύρο για σπίτι... Από εκείνη τη στιγμή τα σενάρια δίνουν και παίρνουν. Αυτό που με φτιάχνει είναι ότι ο ψηλός δεν κωλώνει. Αν κανονιστεί κάποιο σενάριο θα είναι μέσα.

 Να πάρουμε και τα ποδήλατα να πάμε μια βόλτα μέχρι την Ισπανία... όχι όλο Αγκίστρι!χαχα

   Γέμισε ο ψηφιακός μου μετατροπέας από αναλογικές στιγμές που όσο μπόρεσα τις κωδικοποίησα καλύτερα. Μεγάλο το φάσμα και η συχνότητα δειγματοληψίας. Όλο και κάτι θα έχω ξεχάσει, αυτό το άρθρο ξεκίνησα να το γράφω μέσα στο καράβι της επιστροφής και έτσι που πάει πάλι μέσα σε καράβι θα το τελειώσω, αυτό που θα με πάει σήμερα Μυτιλήνη για να κλείσω τους στρατιωτικούς μου λογαριασμούς. Να πάει να γαμηθεί και το μυαλό μου να ησυχάσει.

 

Ζωή...Ποδήλατο εν πλω.

Επέστρεψα Ηράκλειο με μισή καρδία και ας ήταν τα λιοντάρια αναπλασμένα στα ευρωπαϊκά πλαίσια.

Τελευταία εικόνα, πριν ξεκινήσει η αξιολόγηση των εμπειριών.

    Μπά...τελικά στο γραφείο μου θα το τελειώσω... Κανονικά τώρα έπρεπε να σάλπαρα για Λέσβο, όταν όμως καλείσαι να φτιάξεις μια βαλίτσα σε χρόνο μισής ώρας, κάτι θα στραβώσει. Έτσι και εγώ έφτιαξα τα πράγματά μου, πείρα τον ηλεκτρικό για Πειραιά και φτάνοντας, ήθελα να πάρω φιλτράκια, ψάχνωντας για το πορτοφόλι μου πουθενά...Πίσω πάλι...πεταμένο πάνω στο κρεβάτι.

   Μια κατάσταση η οποία με ξαφνιάζει-γοητεύει, με τους ανθρώπους, είναι αυτή που κάποιος άνθρωπος σου φέρνει στο νου, είτε λόγο φυσιογνωμίας είτε λόγο συνηθειών είτε λόγο συνθηκών, προσωπικά δικούς σου, αγαπημένους ανθρώπους, που ουδεμία σχέση είχαν στο παρελθόν με αυτόν τον άνθρωπο. Μια δεύτερη κατάσταση η οποία με ξαφνιάζει-γοητεύει, με τους ανθρώπους είναι αυτή που ο ίδιος ο άνθρωπος δεν έχει απαρνηθεί τη παιδική του εποχή, δεν φοβάται να την εκφράσει και ταυτόχρονα όλο αυτό το κάνει με τον πιο ώριμο τρόπο, που αναλογεί στη τωρινή του ηλικία.

Πόσο χρόνο διαρκεί μια «στιγμή»;

Από τη στιγμή που ξεκινάνε οι αισθήσεις μας να διεγείρονται;

Πόσο χρόνο θα παραμείνουν οι αισθήσεις μας διεγερμένες;

Πόσο χρόνο μπορούμε να αφιερώσουμε σε μια τέτοια κατάσταση;

Ο χρόνος πάντα θα κυλάει κυνικά 

και

θα τον βιώνουμε υποκειμενικά.

Ζήσε τη στιγμή έντονα. 

Υ.Γ.1 Έτσι για την ανώμαλη προσγείωση... πως μας φαίνεται το πρόσωπο του κράτους απέναντι σε έναν 29 χρόνο που εδώ και 36 μέρες είναι σε απεργία πείνας, ενάντια στη παράνομη κράτηση του χωρίς δίκη, η οποία κοντεύει να κλείσει 3 χρόνια;

Υ.Γ.2 Ροκάραμε ωραία στη Γεωπονική.

Υ.Γ.3 Έφυγα τόσο βιαστικά από τη Κρήτη που δεν πείρα ένα μπουκάλι ρακή... next time. Ελπίζω να υπάρξει η αφορμή.

Υ.Γ.4 Σταυράκο αν η συγκατοίκηση ήταν τόσο πετυχημένη μέσα σε ένα δωμάτιο με εμένα τουρίστα και εσένα εργαζόμενο, πόσο καλύτερη μπορεί να είναι σε ένα κανονικό σπίτι;!Κουίζ για το χειμώνα.

Υ.Γ.5 Αλέκο η εκτελεστική δεινότητα σου με το τεπανιάκι συγκρίνεται μόνο με το πλασέ του Henry.

Υ.Γ.6 Γιάννη, ένας μήνας σου έμεινε, ότι προλάβεις,ότι φας και ότι αρπάξει ο κώλος σου, μετά τα κεφάλια μέσα... Αυγουστιάτικα!χαχα

Υ.Γ.7 Εφάρα το Νο 4 έχει μπει στους αγαπημένους μου αριθμούς.

Υ.Γ.8 Γήπεδο να δω , το μισθό 1.000 ευρώ και το πρωτάθλημα στ' αρ$#%@ μου τα δύο!