Άδεια και... φύγαμε για τελικό!

   

    Άδεια και λίγες μέρες πολιτικής ζωής, στους δρόμους, παρέα με τους φίλους μου, που μου λείψανε. Ο καιρός έχει περάσει και ουσιαστικά μου έχει μείνει λιγότερο από μήνας υπηρετήσιμος.

   Όταν περνάς κάποιο καιρό μακριά από την έδρα σου, και τη καθημερινότητά σου, με όλες της, τις συνήθειες και τους όποιους αιφνιδιασμούς, αποκτάς μια απόσταση τέτοια, ικανή και αναγκαία, ώστε να μπορέσεις να δεις εσένα, στο πριν, το τώρα και να φανταστείς το μετά. Η απόσταση που δημιουργείται από την ίδια την απόσταση, δημιουργεί κριτήριο, για την εκτίμηση των αλλαγών που μπορεί να έχουν συμβεί σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα που λείπεις. 
   Οι αλλαγές συμβαίνουν δίπλα μας, μέσα μας, και εμείς πρέπει να τις παίρνουμε χαμπάρι. Όσο και αν δεν μας βολεύουν ή ακόμα καλύτερα αν μας βολεύουν. Το γεγονός ότι για εμάς μπορεί να νοιώθουμε ότι δεν έχει αλλάξει κάτι, αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι ισχύει και για τους άλλους. Ένας βασικός λόγος που δημιουργούνται επικοινωνιακά προβλήματα στο είδος μας ξεκινάει από εκεί. Όταν περιμένεις να βρεις, ανθρώπους και καταστάσεις όπως τις άφησες, αλλά τι να κάνουμε, όσο εσύ έλειπες αυτές αλλάζαν και τι κρίμα, δεν ήσουν εδώ για να το πάρεις χαμπάρι. Με τους ανθρώπους μπορεί να σε δένουν πράγματα σημαντικά αλλά μπορεί να σε δένουν και πράγματα που φαίνονταν σημαντικά. Οι αλλαγές ξεσκεπάζουν τι αξίζει και τι όχι.
   Η συνειδητοποίηση των αλλαγών που συμβαίνουν, μπορεί να είναι μια επίπονη διαδικασία, αφού αρχικά μας ξεβολεύει από τη δεδομένη κατάσταση και τελικά μας βρίσκει με βλέμμα απορίας, να προσπαθούμε να καταλάβουμε, τι έχει αλλάξει, πώς έχει αλλάξει, γιατί έχει αλλάξει και πότε ξεκίνησε να αλλάζει. Πολλά ερωτήματα που θέλουν αρκετή φαιά ουσία για να απαντηθούν. Δεν ξέρω αν έχουν κάποια ουσία οι απαντήσεις σε όλα αυτά. Ουσία έχει, ο τρόπος που εμείς θα επιλέξουμε να αντιμετωπίσουμε τις αλλαγές. Αν θα κάνουμε ειρήνη με τις αλλαγές και θα τις δούμε σαν μια ευκαιρία εξέλιξης ή αν θα τις δούμε σαν το χειρότερο εχθρό μας και θα ξεκινήσουμε πόλεμο και κυνηγητό μαζί τους. 
   Σε αυτές τις τζούρες που πείρα από Αθήνα, οι αλλαγές που εντόπισα, είχαν διάφορες γεύσεις. Κάποιες ήταν γλυκές και ωραίες και κάποιες πικρές και σκληρές, σαν ξεχασμένο φακελάκι καπνού μέσα στο σακίδιο, από το περσινό καλοκαίρι. Κάποιες με ξάφνιασαν πολύ ευχάριστα και κάποιες άλλες μου έριξαν κουβαδιά στα μούτρα με την ελπίδα να ξυπνήσω. Το πως θα διαχειριστώ τις αλλαγές που βρήκα, δεν γνωρίζω ακόμα. Γνωρίζω ότι για αρχή θα επικεντρωθώ στα ευχάριστα, θα χαρώ για την Έμμα που έστω για το καλοκαίρι θα είναι μαζί μας σίγουρα, θα χαρώ για τον Κόμι που στο Λονδίνο πλέον στρώνει τη κατάστασή του, θα χαρώ για το μικρό γιο του κυρ Θόδωρα που ήδη βρίσκεται στη Κρήτη -και ας μου λείπει το ποδηλατικό μου ζευγάρι-, θα χαρώ για τη Ρίτα που όπως φαίνεται έχει πάρει την απόφασή της να μας αφήσει για ένα χρόνο, θα χαρώ για μένα που οι φαρσοκωμωδία τελειώνει με λίγες σωματικές και ψυχικές απώλειες. 
    Θα μείνω στις χαρές για αρχή. Θα μείνω στα σχέδια που καταστρώνονται πυρετωδώς, θα μείνω στα καλά σενάρια που περιμένουν να γραφτούν. 
   Η ζωή για να προχωρήσει χρειάζεται αποφάσεις.
   Και το ποδήλατο για να τσουλήσει... ρόδες! χαχα καλά εντάξει.

Υπαίθριο γυμναστήριο με θέα στη θάλασσα

Σε μια πλατεία του Πειραιά της οποίας το όνομα μου διαφεύγει.

 Απογευματινή ποδηλατάδα με μπάνιο στο Καβούρι.

Μας έπιασε το βράδυ και άρχισαν να μας ψεκάζουν! Γ.Τριανταφύλλου εσύ να τα ακούς χαχα!

Αυτή η εικόνα μου θυμίζει ένα παλιό σίριαλ... Στο κάμπινγκ

Περιμένοντας το μικρό γιο, για ένα τελευταίο σουλάτσο πριν σαλπάρει.

Καλό καλοκαίρι Σταυράκο, ραντεβού στο "μέρος" τον Οκτώβρη πάλι.

Η μεταμόρφωση ενός ακάλυπτου σε αυλή.

Η καλλιτεχνική έκφραση των παιδιών του διαπολιτισμικού σχολείου,με τις προτροπές της δασκάλας Νάγιας, εκφράζεται μέσα από,ποδήλατα,ήλιους,γλάρους... καλοκαίρι.

Χρήση του δικαιώματος της δωρεάν μεταφοράς με τα Μ.Μ.Μ, για τους φαντάρους.

Σε ένα νταχόν... δύο καλοί χωράνε.

Σαν να μην έχει περάσει μέρα...Αλλά σου αρέσει το εξαφανιζόλ!

Εεε... Βοτανοπωλείο, ρίξτε τις τιμές, όχι 3,5 γιούργια ένα ρόφημα μέντα με δυόσμο και το χειρότερο... 7 ευρώ το τσίπουρο 200ml! Δεν είμαστε στο 2004! Τα είπα και ησύχασα!

Ένα ποδήλατο ερχόμενο από το 1962.

3,2,1..."Μπάμ!" 

Μια βόλτα από το σαλόνι του μικρού γιου, του κυρ Θόδωρα.

Παιδική χαρά...

 

Σε μια συζήτηση που είχα αυτές τις μέρες, κατέληξα σε ένα συμπέρασμα πως αντί να κάνουμε μόνο παιδιά, καλό θα ήταν να υιοθετούσαμε και κανένα. Τα πεταμένα παιχνίδια θυμίζουν τις πεταμένες παιδικές ψυχές.

Καλό καλοκαίρι!

Υ.Γ1 Το αγαπημένο indymedia trolls είναι και πάλι μαζί μας. 

Υ.Γ2 25 ΚΣ

Υ.Γ3 Σαλπάρω σήμερα για το νησί με μια διάθεση πιο ανάμικτη και από το πιο ανάμικτο χυμό. Βαριέμαι να φτιάξω το λουκάνικο και όλα αυτά τα μαζεμένα χακί ρούχα που μοιάζουν με κομμάτια κάποιας αποκριάτικης στολής.

Υ.Γ4 Οι μέρες άδειας δεν θα είναι ποτέ αρκετές, μέχρι αυτές της οριστικής.

Υ.Γ5 Σταυράκο η νταλίκα έφτασε Κρήτη;

Υ.Γ6 -Το legalize it, γιατί γίνεται;! 
         -Για τις Σκουριές και τη Μανωλάδα γίνεται τίποτα;!
         -Έλα μωρέ...ποιες Σκουριές...ποια Μανωλάδα...πιές!
Υ.Γ7 Καλή τύχη ΑΕΚΑΡΑ μου στο ερασιτεχνικό. Ελπίζω η δίψα για διακρίσεις να μη μας μεταμορφώσουν σε ότι τόσα χρόνια συχαινόμαστε.
Υ.Γ8 Είναι ωραίο να σε περιμένουν. Όταν ξέρεις ότι θα γυρίσεις.

          Είναι αφάνταστα ευχάριστο, να βρίσκεις ανθρώπους να σε περιμένουν, ενώ δεν είχες καμία προσδοκία ότι θα το κάνουν. Να σε περιμένουν για να συνεχίσετε το μοίρασμα των στιγμών, των συναισθημάτων και των εμπειριών. Να θέλουν να κάνουν πράγματα μαζί σου.
Υ.Γ9 Περιμένω εναγωνίως να γυρίσει το αδέρφι μου από τη ταξιδάρα που κάνει, να ακούσω τις εμπειρίες και να δω φωτογραφίες από την άλλη μεριά του Ατλαντικού.