Η καλοκαιρινή σεζόν έχει ξεκινήσει για μένα εδώ και 10 μέρες. Κρήτη, νομός Λασιθίου, Άγιος Νικόλαος. Για τους επόμενους 5 μήνες, οι σελίδες της ζωής θα γραφτούν σε Κρητικό έδαφος. Κουράγιο σε όσους θα μείνουν πίσω. Με μεγάλη έκπληξη παρατηρώ ότι το μέρος έχει πολλούς τουρίστες και ας είναι ακόμα Μάιος. Οι προβλέψεις -και οι κρατήσεις- λένε ότι τα πράγματα θα είναι πολύ καλά φέτος για τον τουρισμό. Για μένα που είναι η πρώτη φορά που ξεκινάω τη σεζόν από τις αρχές του Μάη, είναι πρωτόγνωρο να βλέπω τόσους πολλούς τουρίστες. Παρόλο που ο καιρός δεν βοήθησε όλες αυτές τις μέρες. Αυτά όμως δεν τα καταλαβαίνουν οι Ρώσοι, Σκανδιναβοί, Άγγλοι και Γερμανοί. Γουστάρουν και χωρίς καύσωνα. Γιατί δεν γνωρίζουν και από καύσωνα!
Το κύριο θέμα που απασχολεί τον εγκέφαλο μου, είναι το εργασιακό. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι σε όσο καλή κατάσταση και να βρεθούμε, ψάχνουμε για τα μειονεκτήματα. Σαν να μη θέλουμε να είμαστε ποτέ απόλυτα ικανοποιημένοι. Κάποιος που δεν είναι εδώ θα μπορούσε να σκεφτεί ότι 'τι λες ρε φίλε, είσαι στο νησί, κάνεις τα μπάνια σου, έχεις ωραίο παρεάκι, πίνεις τις ρακές σου και την περνάς φίνα'. Έτσι είναι, ναι. Αλλά για να γίνουν όλα τα παραπάνω και για να πληρώνω και το ενοίκιο μου πρέπει να δουλέψω. Και εδώ η νοοτροπία σχετικά με τη δουλειά είναι λίγο διαφορετική. Αν στην Αθήνα η νοοτροπία ότι ο εργάτης είναι σκλάβος ισχύει σε ένα μεγάλο ποσοστό, στην Κρήτη και γενικότερα στις τουριστικές περιοχές που περιμένουν το καλοκαίρι για να βγαλουν χρήμα, η νοοτροπία τις σκλαβιάς είναι δεδομένη.
Εδώ οι υπάλληλοι προβληματίζονται που το 'αφεντικό' πρέπει να αποδίδει 23% ΦΠΑ στο κράτος. Όχι ότι δεν είναι πρόβλημα το υπερβολικό 23%, αλλά όταν παίρνεις 20 ευρώ μεροκάματο για 9 ώρες δουλειά, νομίζω ότι μπορείς να δώσεις τόπο στην οργή για τον επιχειρηματία και να ασχοληθείς με τη δικιά σου κατάντια.
Εδώ τα αφεντικά σε κοιτάνε με πραγματική απορία όταν κάνεις θέμα το γεγονός ότι θα χρειαστείς κάποια ρεπό μέσα στη σεζόν γιατί δεν είναι ανθρώπινο να δουλέψεις 5 μήνες σερί. Απορούν πραγματικά γιατί και αυτοί πριν περάσουν στο επίπεδο του αφεντικού, πέρασαν από το στάδιο του δούλου. Τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς. Από τα ξενοδοχεία που στραγγίζουν το προσωπικό τους για ψίχουλα, με σπαστά ωράρια, υπερωρίες και στρατιωτική πειθαρχεία. Έτσι έμαθαν εδώ τόσα χρόνια γιατί ...έτσι πάει. Πρέπει να τα οικονομήσουμε το καλοκαίρι για να βγάλουμε το χειμώνα. Μάζευε κι ας ειν' και ρόγες που λένε. Και ας σε πατάνε και στο σβέρκο, δεν πειράζει. Με την ίδια απορία και ένα ειρωνικό χαμόγελο με κοιτάζανε και οι ...συνάδελφοι μου όταν έλεγα πως δεν είναι ανθρώπινο να δουλέψεις 150 σερί 9ωρα. Γιατί το έχουν κάνει πολλές φορές ήδη και θα το κάνουν κι άλλες. Έτσι συνάντησαν την κατάσταση, έτσι την δέχθηκαν. Χωρίς πολλά πολλά. Μεροκάματο να βγαίνει και να κάνουμε και το σταυρό μας. Ακόμα κι αν είναι μεροκάματο της ντροπής.
Εδώ τα αφεντικά εκπλήσσονται όταν ζητήσεις να πληρωθείς για τις ημέρες πριν ανοίξει το μαγαζί και είναι έτοιμο να εξυπηρετεί κόσμο. Ακόμα και αν δεν σε έχουν ενημερώσει για κάτι τέτοιο. Θεωρείται αυτονόητο ότι θα έρθεις να δουλέψεις τσάμπα για 3-4 μέρες, να ετοιμαστεί να δουλέψει το μαγαζί και μετά να είμαστε και ευχαριστημένοι γιατί όλο το καλοκαίρι θα έχουμε την πολυτέλεια και μοναδική ευκαιρία να απολαμβάνουμε το μεροκάματο της ντροπής και τις 150 μέρες συνεχούς εργασίας.
Όλα τα παραπάνω είναι και οι αιτίες για τις πρώτες ρήξεις στη δουλειά. Από την πρώτη εβδομάδα. Όσο λιγότερο ασχοληθώ με αυτά τόσο καλύτερα θα είναι για την ψυχολογία μου γιατί αν θέλω να δώσω τον αγώνα της αξιοπρέπειας, γνωρίζω ότι είμαι μόνος μου μιας και οι συνάδελφοι μου θα προτιμήσουν να σταθούν στον ώμο του αφεντικού επειδή το ΦΠΑ τον εξαντλεί και έχει πολλά έξοδα γενικότερα. Και μετά σκέφτομαι πως είναι δυνατόν να αλλάξει η πραγματικότητα που ισχύει στα εργασιακά. Δεν αλλάζει όσο ο εργαζόμενος έχει τη νοοτροπία της φθηνής πουτάνας. Ειδικά όταν η πουτάνα χαιδεύει τα αυτία του πελάτη της κι αυτός, πετώντας τα ψίχουλα της πληρωμής, απολαμβάνει τις ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη.
Με λίγα λόγια, αν εξαιρέσουμε την τεράστια παράμετρο της δουλοπρέπειας και των εκμεταλλευτών, τα πράγματα είναι υπέροχα ακόμα και στη δουλειά. Δείτε και μόνοι σας!
Το κύριο θέμα που απασχολεί τον εγκέφαλο μου, είναι το εργασιακό. Κάποιες φορές σκέφτομαι ότι σε όσο καλή κατάσταση και να βρεθούμε, ψάχνουμε για τα μειονεκτήματα. Σαν να μη θέλουμε να είμαστε ποτέ απόλυτα ικανοποιημένοι. Κάποιος που δεν είναι εδώ θα μπορούσε να σκεφτεί ότι 'τι λες ρε φίλε, είσαι στο νησί, κάνεις τα μπάνια σου, έχεις ωραίο παρεάκι, πίνεις τις ρακές σου και την περνάς φίνα'. Έτσι είναι, ναι. Αλλά για να γίνουν όλα τα παραπάνω και για να πληρώνω και το ενοίκιο μου πρέπει να δουλέψω. Και εδώ η νοοτροπία σχετικά με τη δουλειά είναι λίγο διαφορετική. Αν στην Αθήνα η νοοτροπία ότι ο εργάτης είναι σκλάβος ισχύει σε ένα μεγάλο ποσοστό, στην Κρήτη και γενικότερα στις τουριστικές περιοχές που περιμένουν το καλοκαίρι για να βγαλουν χρήμα, η νοοτροπία τις σκλαβιάς είναι δεδομένη.
Εδώ οι υπάλληλοι προβληματίζονται που το 'αφεντικό' πρέπει να αποδίδει 23% ΦΠΑ στο κράτος. Όχι ότι δεν είναι πρόβλημα το υπερβολικό 23%, αλλά όταν παίρνεις 20 ευρώ μεροκάματο για 9 ώρες δουλειά, νομίζω ότι μπορείς να δώσεις τόπο στην οργή για τον επιχειρηματία και να ασχοληθείς με τη δικιά σου κατάντια.
Εδώ τα αφεντικά σε κοιτάνε με πραγματική απορία όταν κάνεις θέμα το γεγονός ότι θα χρειαστείς κάποια ρεπό μέσα στη σεζόν γιατί δεν είναι ανθρώπινο να δουλέψεις 5 μήνες σερί. Απορούν πραγματικά γιατί και αυτοί πριν περάσουν στο επίπεδο του αφεντικού, πέρασαν από το στάδιο του δούλου. Τουλάχιστον κάποιοι από αυτούς. Από τα ξενοδοχεία που στραγγίζουν το προσωπικό τους για ψίχουλα, με σπαστά ωράρια, υπερωρίες και στρατιωτική πειθαρχεία. Έτσι έμαθαν εδώ τόσα χρόνια γιατί ...έτσι πάει. Πρέπει να τα οικονομήσουμε το καλοκαίρι για να βγάλουμε το χειμώνα. Μάζευε κι ας ειν' και ρόγες που λένε. Και ας σε πατάνε και στο σβέρκο, δεν πειράζει. Με την ίδια απορία και ένα ειρωνικό χαμόγελο με κοιτάζανε και οι ...συνάδελφοι μου όταν έλεγα πως δεν είναι ανθρώπινο να δουλέψεις 150 σερί 9ωρα. Γιατί το έχουν κάνει πολλές φορές ήδη και θα το κάνουν κι άλλες. Έτσι συνάντησαν την κατάσταση, έτσι την δέχθηκαν. Χωρίς πολλά πολλά. Μεροκάματο να βγαίνει και να κάνουμε και το σταυρό μας. Ακόμα κι αν είναι μεροκάματο της ντροπής.
Εδώ τα αφεντικά εκπλήσσονται όταν ζητήσεις να πληρωθείς για τις ημέρες πριν ανοίξει το μαγαζί και είναι έτοιμο να εξυπηρετεί κόσμο. Ακόμα και αν δεν σε έχουν ενημερώσει για κάτι τέτοιο. Θεωρείται αυτονόητο ότι θα έρθεις να δουλέψεις τσάμπα για 3-4 μέρες, να ετοιμαστεί να δουλέψει το μαγαζί και μετά να είμαστε και ευχαριστημένοι γιατί όλο το καλοκαίρι θα έχουμε την πολυτέλεια και μοναδική ευκαιρία να απολαμβάνουμε το μεροκάματο της ντροπής και τις 150 μέρες συνεχούς εργασίας.
Όλα τα παραπάνω είναι και οι αιτίες για τις πρώτες ρήξεις στη δουλειά. Από την πρώτη εβδομάδα. Όσο λιγότερο ασχοληθώ με αυτά τόσο καλύτερα θα είναι για την ψυχολογία μου γιατί αν θέλω να δώσω τον αγώνα της αξιοπρέπειας, γνωρίζω ότι είμαι μόνος μου μιας και οι συνάδελφοι μου θα προτιμήσουν να σταθούν στον ώμο του αφεντικού επειδή το ΦΠΑ τον εξαντλεί και έχει πολλά έξοδα γενικότερα. Και μετά σκέφτομαι πως είναι δυνατόν να αλλάξει η πραγματικότητα που ισχύει στα εργασιακά. Δεν αλλάζει όσο ο εργαζόμενος έχει τη νοοτροπία της φθηνής πουτάνας. Ειδικά όταν η πουτάνα χαιδεύει τα αυτία του πελάτη της κι αυτός, πετώντας τα ψίχουλα της πληρωμής, απολαμβάνει τις ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη.
Με λίγα λόγια, αν εξαιρέσουμε την τεράστια παράμετρο της δουλοπρέπειας και των εκμεταλλευτών, τα πράγματα είναι υπέροχα ακόμα και στη δουλειά. Δείτε και μόνοι σας!
Η παραλία της Αμμουδάρας. Απλώνεται μπροστά από την ταβέρνα που δουλεύω.
Από περιβάλλον και ομορφιά πάμε υπέροχα!
Το πάσο. Η τέρμα δεξιά καρέκλα είναι η θέση μου. Από εκεί τους έχω περικυκλωμένους όλους, τις στιγμές που δεν τρέχω σαν τρελός!
Πέρσι, πριν κατέβω στο νησί για το καλοκαιράκι μου, είχε συμβεί το οδυνηρό. Μου είχαν κλέψει το ποδήλατο κι έτσι δεν είχα την ευκαιρία να το κατεβάσω και να σουλατσάρω λίγο τον ...πεντάλοφο Άγιο Νικόλαο. Φέτος όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι.
Φέτος η νταλίκα είναι εδώ...
Βέβαια, αν έχεις να δουλέψεις 150 σερί 9ωρα, δεν μένει και πολύ κουράγιο για ποδήλατο αλλά τουλάχιστον το δουλεύω σαν μεταφορικό μέσο για το πήγαινε-έλα στη δουλειά όπου είναι μια εκπληκτική διαδρομή με δέντρα, θάλασσα και λίμνες και ντρέπομαι που δεν έβγαλα 2 φωτογραφίες να σας δείξω. Σήμερα είχα αναγκαστικό ρεπό αλλά δεν ήταν για βόλτα. Πρέπει να φυσάει 12 μποφόρ αέρας και δε στέκεται τίποτα όρθιο. Δεν πειράζει, τουλάχιστον έγραψα στο blog!
Επίσης, είχα την τιμή να απολαύσω 'ένα πιάτο φαί' χορηγία από γονείς και συγγενείς της φίλης μου της Εφάρας που μένουμε στο ίδιο ξενοδοχείο. Όταν οι Κρητικοί προσφέρουν 'ένα πιάτο φαί' τα λόγια είναι περιττά.
'Εδώ δεν πεινάσανε ούτε στην κατοχή, τώρα θα χαμπαριάσουνε?'
Για άλλη μια φορά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τα πράγματα μπορεί να είναι πολύ όμορφα, μέχρι να μπει στη μέση το χρήμα, οι οικονομικές ανάγκες, η κατανάλωση και όλα αυτά. Όσο λιγότερο χρήμα έχουμε ανάγκη, τόσο καλύτερα θα την περάσουμε. Και στο νησί έχεις την ευκαιρία να ακούσεις αρκετές ιστορίες για περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν καταφέρει να την περνάνε φίνα με όσο το δυνατόν λιγότερα λεφτά. Με τα ζώα τους, τους κήπους τους, τα φτιαγμένα από χώμα σπίτια τους και πολλά άλλα. Ιστορίες που σου κολλάνε ένα χαμόγελο στα χείλη και σου επιτρέπουν να ονειρευτείς μια ζωή με ανώτερη ποιότητα, άλλες προτεραιότητες και χωρίς να είσαι δούλος του χρήματος. Ιστορίες που μπορεί να σε ωθήσουν προς σε αυτή την κατεύθυνση μια ώρα αρχίτερα.
Υ.Γ: 25 ΚΣ δεν είναι τίποτα φίλε μου!
Υ.Γ 1: Αλέκο?!?! Λόκα?!?! Άντε τι γίνεται... δεν περνάει πια αυτός ο Μάης!
Υ.Γ 2: Παραταιρίστας... προεδράρα μου... τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς!
Υ.Γ 3: Γενικότερα... σας αγαπώ όλους! Και σας αφιερώνω το κομμάτι.
Θα αυτοσυστηθώ:
ΑπάντησηΔιαγραφή«είμαι αυτή που κάνει τη ζωή ποδήλατο στο φίλο κι αδερφό Σταύρο στην Κρήτη». Ντάξει τα πράγματα είναι δύσκολα στα εργασιακά, στα οικονομικά, στα φιλικά και σε όλα τα –ικα, αφού μας έχουνε διαλύσει την ψυχολογία εκ γενετής.
Αλλά δεν πρέπει να μασάμε… Σε λίγο καιρό ο Σταύρος θα γράφει άλλα στο μπλόγκ του…. Θα πάει -αν τον βολέψουν τα ωράρια- σε σεμινάριο φυσικής δόμησης του εξαιρετικού κου Σακελλάρη (μια τεχνική κατασκευής από χώμα-λάσπη όλων σχεδόν των αντικειμένων- από σπίτια μέχρι νιπτήρες), θα κάνει βόλτα σε χωριά να πιεί τα ρακάκια του και να γευτεί ντόπια κουζίνα (έχει ήδη επισκεφθεί με επιτυχία Κριτσά και βασικά τον ΚΡΟΥΣΤΑ), θα ανοίξει ο καιρός και θα κάνει τη βουτιά του μετά τη δουλειά, θα έρχεται να με βρίσκει σε ένα από τα ωραιότερα παραθαλάσσια ταβερνεία που υπάρχουν για μπύρες και τέλος κοκτέιλ στον «Πολυχώρο Περίπου» (το στέκι μας)!
Για όσους ενδιαφέρεστε εναλλακτικές υπάρχουν ούτως ώστε να μη χρειάζεται να δουλεύουμε για κανέναν, πέρα από μας, τρόποι να ελέγχουμε από το τι τρώμε μέχρι τι ξοδεύουμε αρκεί να υπάρχει διάθεση για αλλαγή, συλλογικότητα κι αυτοοργάνωση… Θα προχωρήσουμε σε ενδελεχή έρευνα με το Σταύρακα και θα επανέλθουμε αμφότεροι με σχέδιο οργανωμένο…
Προς το παρόν παραπέμπω στο μπλόγκ κάποιου που νομίζω τα έχει καταφέρει καλά… Δείτε τον, ακούστε τον, εμπνευστείτε… Τα όνειρα είναι τσάμπα….
http://yiannismakridakis.gr/
Ραντεβού στη κρήτη... χαιρετίσματα από Μυτιλήνη! Μικρέ γιε του κυρ Θόδωρα... όχι σεξιστικά στο blog!Περί πουτάνες κτλ χαχα!... Είμαι σίγουρος πως ότι και να κάνεις κρατάς την αξιοπρέπειά σου. Περνάει ο καιρός, όταν θα τα πούμε πάλι από κοντά, θα είμαι πλέον... πολίτης!
ΑπάντησηΔιαγραφήοταν ζητας εφαρμογη του κοκ,την ''ασφαλεια'' τους, και ΄΄αναγνωριση''
ΑπάντησηΔιαγραφή(αναγκη εχουμε την αναγνωριση τους;;)
οπως εδω
http://podilatada.blogspot.gr/2013/05/2.html
τοτε δημιουργεις και λαμβανεις αυτα
http://www.zougla.gr/greece/article/me-podilata-i-dimotiki-astinomia
να τους χαιρονται οσοι ζητανε εφαρμογη του νομου.
τιποτα δεν ειναι τυχαιο.
''ινδιανοι των ποδηλατων''
(αν με γραψουν τωρα η στο μελλον
θα στειλω το προστιμο στους ποδηλατες!!)
Βασικά, το ότι θα βγάλουν έξω τη Δημοτική Αστυνομία με τα ποδήλατα, δε νομίζω ότι θα τους βγάλει για να κυνηγάει ποδηλάτες. Το κάνουν απλά για να είμαστε λίγο ακόμα ...'Ευρώπη'. Άσε που δεν πρόκειται να τους πετύχεις και πουθενά τους δημοτικόμπατσους με τα ποδήλατα.. Ακόμα και αν τους ψάχνεις. Μιλάμε και για το αστρονομικό ποσό των 15 ποδηλάτων! Θεωρώ πως δεν θα τα δούμε ποτέ..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα για το θέμα των ...αγωνιστών ποδηλατών στην Κόρινθο, τι να πεις... Προσωπικά, νομίζω πως δεν είναι αναγκαίος ο Κ.Ο.Κ για την κυκλοφορία του ποδηλάτου. Η οδηγική συμπεριφορά στους δρόμους είναι θέμα ανθρωπιάς. Είδαμε και τους οδηγούς Ι.Χ ας πούμε, που έχουμε κάποιον Κ.Ο.Κ να τηρούμε. Ο τσιφλικάς των δρόμων, είναι τσιφλικάς στη νοοτροπία. Είτε οδηγάει φορτηγό, είτε βέσπα, είτε πατίνι. Είτε είναι πεζός.
Κάποιοι που καβαλάνε για πρώτη φορά ποδήλατο στην 3η -τουλάχιστον- δεκαετία της ζωής τους και φοβούνται να κυκλοφορήσουν στη ζούγκλα των δρόμων, νομίζουν ότι θα τους σώσει να ενταχθεί το ποδήλατο στον Κ.Ο.Κ. Και ξαφνικά οι συνεσταλμένοι οδηγοί θα τηρήσουν για πρώτη φορά στα χρονικά τον ΚΟΚ. Λες και η ομιλία στο κινητό -πχ- δεν απαγορεύεται από τον ΚΟΚ.
Τέλος πάντων. Δεν αντιλαμβάνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο τη φάση του ποδηλάτου. Δεν ξέρω τι λέει ο Σπυράκος, εγώ προσωπικά γελάω και με Κ.Ο.Κ για ποδήλατα και με τις προσδοκίες για ολόκληρο δίκτυο ποδηλατοδρόμων (εκτός και αν τα αναλάβει ο Μπόμπολας οπότε να ετοιμάζεστε για διόδια.
αγαλι αγαλι θα γινουν ολα..
ΑπάντησηΔιαγραφήπριν λίγα χρονια ουτε μηχανες ειχαμε..
παιζει δογμα ''κρατους ασφαλειας''
και απαιτησεις για ενταξη στον ΚΟΚ
μονο επιτηρηση βρωμαει..
ο καιρος θα δειξει,
εχω ολους τους λογους να μαι καχυποπτος..
ρακο καλη λευτερια,
ποτε ξανα! :)
Για το θέμα ποδήλατο και ΚΟΚ έχω πολύ συγκεκριμένη άποψη την οποία την έχω εκφράσει εν μέρη στο παρακάτω άρθρο... zwhpodilato.blogspot.gr/2012/09/2-athens-bike-festival.html .Δεν πιστεύω γενικά ότι η κουλτούρα εξαρτάται από την υποδομή. Δηλαδή ότι αν και καλά γίνουν ποδηλατοδρόμοι κτλ θα αλλάξει ξαφνικά η οδηγική κουλτούρα των τροχοφόρων οδηγών και θα έχουν το νου τους περισσότερο... ρωτήστε και όσους έχουν μηχανές για παράδειγμα. Το ποδήλατο είναι ένα ελευθεριακό μέσο μετακίνησης και για μένα προσωπικά έτσι πρέπει να μείνει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ.1 Ποτέ ξανά σίγουρα, ελπίζω οι κάποιες μέρες φυλακών και κρατήσεων που έχω να αμαυρώσουν τόσο το μητρώο μου, που να μη με θέλουν ούτε σαν επίστρατο!χαχα.