Μετά την επιστροφή από την Κρήτη, η μετάβαση στον ρου του λεκανοπεδίου Αττικής έπρεπε να γίνει με γλυκό τρόπο. Να μην πέσουμε με τη μία στα βαθιά γιατί όπως γνωρίζετε όλοι όσοι ζείτε στο λεκανοπέδιο, η κακάσχημη ρουτίνα του μπορεί να σε καταπιεί άμεσα. Έτσι λοιπόν, το ποδηλατικό δίδυμο ...'Ο Ψηλός κι Ο Κοντός', αποφάσισαν να πάνε διακοπές. Ο προορισμός ήταν η Κάρυστος και το ταξίδι έγινε με τα ποδήλατα!!!
Ο Σπυράκος είχε χαράξει την πορεία που θα ακολουθούσαμε για να βρεθούμε από την χαβούζα στη Ν. Εύβοια. Προσωπικά, δεν γνώριζα πολλές λεπτομέρειες για το πως θα φτάσουμε ως εκεί αλλά όταν έμαθα πως η διαδρομή είναι πάνω κάτω στα 50 χιλιόμετρα, δεν είχα καμία ανησυχία. Έχουμε κάνει και πολύ μεγαλύτερες διαδρομές χωρίς πρόβλημα. Έτσι λοιπόν, άλλη μία ποδηλατική περιπέτεια ξεκίνησε από το μηδέν, φορτώσαμε τα ποδηλατάκια μας και συναντηθήκαμε -που αλλού?- στο Μέρος για να ξεκινήσουμε.
Η πορεία μας ήταν μέσα από το κέντρο της Αθήνας, μέχρι να βγούμε στη Μεσογείων, να την ανέβουμε μέχρι το τέλος της, έπειτα να πιάσουμε την λεωφόρο Μαραθώνος και να βρεθούμε στο λιμάνι της Ραφήνας για να περάσουμε απέναντι στην Εύβοια και συγκεκριμένα, στο Μαρμάρι. Η διαδρομή μέχρι τη Ραφήνα ήταν τίμια -όπως θα έλεγε και ο Σπυράκος. Η Μεσογείων με μία ελάχιστα ανηφορική κλίση και η Μαραθώνος σχεδόν περίπατος μέχρι να βρεθούμε στη Ραφήνα. Σαν υπεύθυνοι ποδηλάτες τουρισμού, είμασταν γενναιόδωροι σχετικά με τον χρόνο που θα χρειαζόταν για να φτάσουμε στη Ραφήνα και να προλάβουμε το καράβι. Πάντα υπολογίζεις ότι θα χρειαστείς παραπάνω χρόνο, που ίσως χρειαστεί για τυχόν σκασμένα λάστιχα -κυρίως- ή και οτιδήποτε άλλο. Για εμάς κύλησαν όλα ομαλά -και με το παραπάνω- εκείνο το Σαββατιάτικο πρωινό κι έτσι είμασταν στο λιμάνι της Ραφήνας μία ώρα πιο πριν από την αναχώρηση του πλοίου. Έτσι λοιπόν είχαμε και την άνεση να πιούμε ένα καφεδάκι σε ένα εκπληκτικό μπαλκονάκι ενός καφέ και να χαζεύουμε τη θέα.
Όπως φαίνεται και στην φωτογραφία, το Μαρμάρι είναι ένα πολύ όμορφο φυσικό τοπίο αλλά ο άνθρωπος έχει βάλει για άλλη μια φορά το χεράκι του ακατάλληλα, βοηθώντας να χαλάσει η ομορφιά του. Ο τρόπος δόμησης των σπιτιών είναι αρκετά γελοίος και στα πρότυπα της Αθήνας, λες και το Μαρμάρι είναι η Κυψέλη και πρέπει να χτίζονται πολυκατοικίες η μία πάνω στην άλλη για να χωρέσει ο κόσμος. Στις κορυφές του βουνού διακρίνονται και οι ανεμογεννήτριες. Γενικότερα, όσες κορυφές είδε το μάτι μας στην Εύβοια ήταν καλυμμένες από ανεμογεννήτριες. Έτυχε να διαβάσω ένα άρθρο για ανεμογεννήτριες και θα ήθελα να μοιραστώ την πληροφορία σχετικά με αυτόν τον τρόπο καταπράσινης ανάπτυξης. Για μία ανεμογεννήτρια λοιπόν, χρειάζεται μία βάση 250 τετραγωνικών μέτρων και περίπου 800 κυβικά οπλισμένο σκυρόδεμα για να στηριχθεί αυτό το θηρίο συνολικού ύψους 130 μέτρων. Επίσης, υπάρχει και επιπλέον φυσική καταστροφή μιας και ανοίγονται ολόκληροι δρόμοι για να μπορούν να κυκλοφορούν τα οχήματα που θα μεταφέρουν όλον αυτό τον εξοπλισμό στις κορυφές. Δεν ακούγεται και ...πολύ 'πράσινο' όλο αυτό το project.
Μετά το Μαρμάρι, είχαμε περίπου 15 χιλιόμετρα δρόμο για να βρεθούμε μέχρι την Κάρυστο όπου μας περίμενε το φιλαράκι μας ο Λόκας για να αράξουμε μοναδικά. Ο δρόμος μέχρι την Κάρυστο ήταν και πάλι δίκαιος αν εξαιρέσουμε ένα αρκετά ανηφορικό κομμάτι, μήκος 3 χιλιομέτρων. Ήταν κουραστικό αλλά όσο και να ανεβαίναμε, είχαμε στο μυαλό μας ότι στο γυρισμό θα το κατέβουμε αφρενάριστοι σαν τους τρελούς. Ο υπόλοιπος δρόμος ήταν εντελώς flat αλλά κάποια αναθεματισμένα μποφόρ μας έκαναν τη ζωή λιγάκι πιο δύσκολη. Μετά από 3 ώρες καθαρής ποδηλασίας, είχαμε καλύψει την απόσταση των 52 χιλιομέτρων και πλέον βρισκόμασταν στο μπαλκόνι να ξεκουραστούμε έχοντας αυτή τη θέα.
Υ.Γ: Δείτε το παρακάτω βίντεο. Θα ανεβάσει την αδρεναλίνη σας στα κόκκινα!
Ο Σπυράκος είχε χαράξει την πορεία που θα ακολουθούσαμε για να βρεθούμε από την χαβούζα στη Ν. Εύβοια. Προσωπικά, δεν γνώριζα πολλές λεπτομέρειες για το πως θα φτάσουμε ως εκεί αλλά όταν έμαθα πως η διαδρομή είναι πάνω κάτω στα 50 χιλιόμετρα, δεν είχα καμία ανησυχία. Έχουμε κάνει και πολύ μεγαλύτερες διαδρομές χωρίς πρόβλημα. Έτσι λοιπόν, άλλη μία ποδηλατική περιπέτεια ξεκίνησε από το μηδέν, φορτώσαμε τα ποδηλατάκια μας και συναντηθήκαμε -που αλλού?- στο Μέρος για να ξεκινήσουμε.
Η πορεία μας ήταν μέσα από το κέντρο της Αθήνας, μέχρι να βγούμε στη Μεσογείων, να την ανέβουμε μέχρι το τέλος της, έπειτα να πιάσουμε την λεωφόρο Μαραθώνος και να βρεθούμε στο λιμάνι της Ραφήνας για να περάσουμε απέναντι στην Εύβοια και συγκεκριμένα, στο Μαρμάρι. Η διαδρομή μέχρι τη Ραφήνα ήταν τίμια -όπως θα έλεγε και ο Σπυράκος. Η Μεσογείων με μία ελάχιστα ανηφορική κλίση και η Μαραθώνος σχεδόν περίπατος μέχρι να βρεθούμε στη Ραφήνα. Σαν υπεύθυνοι ποδηλάτες τουρισμού, είμασταν γενναιόδωροι σχετικά με τον χρόνο που θα χρειαζόταν για να φτάσουμε στη Ραφήνα και να προλάβουμε το καράβι. Πάντα υπολογίζεις ότι θα χρειαστείς παραπάνω χρόνο, που ίσως χρειαστεί για τυχόν σκασμένα λάστιχα -κυρίως- ή και οτιδήποτε άλλο. Για εμάς κύλησαν όλα ομαλά -και με το παραπάνω- εκείνο το Σαββατιάτικο πρωινό κι έτσι είμασταν στο λιμάνι της Ραφήνας μία ώρα πιο πριν από την αναχώρηση του πλοίου. Έτσι λοιπόν είχαμε και την άνεση να πιούμε ένα καφεδάκι σε ένα εκπληκτικό μπαλκονάκι ενός καφέ και να χαζεύουμε τη θέα.
Φορτωμένα τα γαιδουράκια μας...
Το 'Πανόραμα' έτοιμο να μας περάσει απέναντι...
Η Ραφήνα πλέον είναι πίσω μας... Επόμενη στάση Μαρμάρι Ευβοίας...
Κάπου εδώ, αξίζει να αναφέρω ότι ένας άνθρωπος με το αυτοκίνητο του, χρειάζεται περίπου 90 ευρώ για να πάει και να έρθει από την Αθήνα στην Κάρυστο, υπολογίζοντας εισητήρια, βενζίνες κλπ. Επίσης, ένας άνθρωπος με το ποδήλατο του, χρειάζεται 14 ευρώ συν κάνα μπουκάλι νερό και ένα καφεδάκι για να πάει και να έρθει από την Αθήνα στην Κάρυστο. Σίγουρα, δεν είναι και πολύ συγκρίσιμα τα μεγέθη αλλά και τα 90 ευρώ δεν συγκρίνονται με τα 14.
Μ' αυτά και μ' αυτά, η -μια- ώρα του ταξιδιού πέρασε και φτάσαμε στο Μαρμάρι.
Όπως φαίνεται και στην φωτογραφία, το Μαρμάρι είναι ένα πολύ όμορφο φυσικό τοπίο αλλά ο άνθρωπος έχει βάλει για άλλη μια φορά το χεράκι του ακατάλληλα, βοηθώντας να χαλάσει η ομορφιά του. Ο τρόπος δόμησης των σπιτιών είναι αρκετά γελοίος και στα πρότυπα της Αθήνας, λες και το Μαρμάρι είναι η Κυψέλη και πρέπει να χτίζονται πολυκατοικίες η μία πάνω στην άλλη για να χωρέσει ο κόσμος. Στις κορυφές του βουνού διακρίνονται και οι ανεμογεννήτριες. Γενικότερα, όσες κορυφές είδε το μάτι μας στην Εύβοια ήταν καλυμμένες από ανεμογεννήτριες. Έτυχε να διαβάσω ένα άρθρο για ανεμογεννήτριες και θα ήθελα να μοιραστώ την πληροφορία σχετικά με αυτόν τον τρόπο καταπράσινης ανάπτυξης. Για μία ανεμογεννήτρια λοιπόν, χρειάζεται μία βάση 250 τετραγωνικών μέτρων και περίπου 800 κυβικά οπλισμένο σκυρόδεμα για να στηριχθεί αυτό το θηρίο συνολικού ύψους 130 μέτρων. Επίσης, υπάρχει και επιπλέον φυσική καταστροφή μιας και ανοίγονται ολόκληροι δρόμοι για να μπορούν να κυκλοφορούν τα οχήματα που θα μεταφέρουν όλον αυτό τον εξοπλισμό στις κορυφές. Δεν ακούγεται και ...πολύ 'πράσινο' όλο αυτό το project.
Μετά το Μαρμάρι, είχαμε περίπου 15 χιλιόμετρα δρόμο για να βρεθούμε μέχρι την Κάρυστο όπου μας περίμενε το φιλαράκι μας ο Λόκας για να αράξουμε μοναδικά. Ο δρόμος μέχρι την Κάρυστο ήταν και πάλι δίκαιος αν εξαιρέσουμε ένα αρκετά ανηφορικό κομμάτι, μήκος 3 χιλιομέτρων. Ήταν κουραστικό αλλά όσο και να ανεβαίναμε, είχαμε στο μυαλό μας ότι στο γυρισμό θα το κατέβουμε αφρενάριστοι σαν τους τρελούς. Ο υπόλοιπος δρόμος ήταν εντελώς flat αλλά κάποια αναθεματισμένα μποφόρ μας έκαναν τη ζωή λιγάκι πιο δύσκολη. Μετά από 3 ώρες καθαρής ποδηλασίας, είχαμε καλύψει την απόσταση των 52 χιλιομέτρων και πλέον βρισκόμασταν στο μπαλκόνι να ξεκουραστούμε έχοντας αυτή τη θέα.
Μαζί με τη θέα είχαμε και μία ανεκτίμητη ησυχία. Το άραγμα στο μπαλκόνι ήταν πηγή γαλήνης...
Η Κάρυστος είναι παραθαλάσσιο μέρος, ο καιρός πρόσφερε ακόμα την άνεση για εξόρμηση στην παραλία, έτσι λοιπόν είχαμε την ευκαιρία να πηγαίνουμε σε διάφορα πανέμορφα κολπάκια και να βγάζουμε τα γούστα μας. Ψαροντούφεκα, ρακέτες, διάβασμα, φωτογραφία, άραγμα ακόμα και κούρεμα!!!!
Στην Κάρυστο και στα περίχωρα της, νομίζω πως η φάση είναι 'χρόνο να έχεις να τριγυρνάς' όσων αφορά τις παραλίες. Κάθε στροφή του δρόμου και ένα κολπάκι, εντελώς φυσικά τοπία μιας και η εκμετάλλευση δεν έχει φτάσει ακόμα σε κανένα από αυτά. Παρθένα μέρη, πράσινα νερά, φυσική ομορφιά. Ακολουθεί φωτογραφικό υλικό!
Μετά τις πολύ όμορφες παραλίες, μπορούμε να ταξιδέψουμε και λίγο με ηλιοβασίλεμα!!!
Ασύλληπτες εικόνες, άπειρα χρώματα. Γνωρίζουμε όλοι ότι ένας φακός φωτογραφικής μηχανής πιάνει μόνο ένα ποσοστό απ' όσα μπορεί να δει το ανθρώπινο μάτι. Και η αλήθεια είναι ότι το μάτι μας χόρτασε θέα. Όταν όμως στην παρέα παίζει και ψαροντουφεκάς, δεν χορταίνει μόνο το μάτι...
Έτσι λοιπόν, άλλο ένα project καλοπέρασης κάνοντας διακοπές με το ποδήλατο, έφτασε στο τέλος του και πλέον είχαμε να κάνουμε αντίστροφα μία ήδη περπατημένη διαδρομή. Η ανηφόρα που μας είχε κουράσει μας πρόσφερε -σαν κατηφόρα τώρα πια- τελικές ταχύτητες κοντά στα 60 χλμ/ώρα και εμένα, τον κοντούλη και τα ποδήλατα μας να περιμένουμε στο λιμάνι στο Μαρμάρι, το πλοίο της επιστροφής. Το ταξίδι μας είχε αίσιο τέλος και το ποδηλατικό δίδυμο απολάμβανε την καθιερωμένη μπύρα στο Θησείο, αναλύοντας τις αναμνήσεις -πλέον- και συζητώντας τα επόμενα! Ζωή ποδήλατο!!
Υ.Γ: Δείτε το παρακάτω βίντεο. Θα ανεβάσει την αδρεναλίνη σας στα κόκκινα!
Υ.Γ 1: Κι ένα κομμάτι όπως πάντα, από τους -όπως πάντα- επίκαιρους Στίχοιμα
ωραίοι ρε μάγκες, διψάω για αρθράκια...
ΑπάντησηΔιαγραφήζάχαρη τα περάσατε, πάντα τέτοια...
stAkis