Ότι λέει ο τίτλος. 40 χρόνια έχουν περάσει από την εξέγερση του Πολυτεχνείου και 40 χρόνια η πολιτική και δημοσιογραφική ελίτ αυτού του οικοπέδου, προπαγανδίζει μόνο ότι της αρέσει από εκείνη τη μέρα.
Ο κοσμάκης που βγήκε τότε στους δρόμους πέραν του γεγονότος ότι στη πλειοψηφία του δεν κράταγε καμία κομματική ταυτότητα στο χέρι, μέσα σε όλη την αντιδικτατορική φούρια, δεν φώναζε ενάντια της χούντας μόνο. Φώναζε και ενάντια της αμερικής. Φυσικά δεν είχε κάποιο πρόβλημα με την ήπειρο αμερική, αλλά προφανώς αναφερόταν στη πολιτική εξάρτηση των κομμάτων του οικοπέδου, απέναντι στις πολιτικές θέσεις της κυβερνητικής νομεγκλατούρας που διαφεντεύει και εκείνο το οικόπεδο, μαζί με τις ζωές που το κατοικούν.
Δεν αποτελεί κανένα σενάριο συνωμοσιολογίας, το γεγονός ότι οι πολιτικοί άρχοντες που εκλέγει ο λαός του οικοπέδου -περίπου απο το 1830 και μετά-, ότι ήταν φερέφωνα, αρχικά των άγγλων και από το σχέδιο μάρσαλ και μετά, των αμερικανών. Έχουν ακουστεί άλλωστε οι ατάκες μέσα και έξω από το οθονικό παλάτη, «Η ελλάδα αναπνέει με δύο πνεύμονες, έναν αγγλικό και έναν αμερικανικό», καθώς επίσης και το «Η ελλάδα ανήκει εις την δύσην» και άλλα πολλά τσιτάτα τύπου «Ευχαριστούμε τους αμερικανούς» και πάει κλαίγοντας. Κοινός, στο μυαλό τους δεν υπάρχει κανένας λαός και το συμφέρον του.
Δεν έχει παραπέρα πολιτική ανάλυση, όποιος γουστάρει ας ξεκινήσει να διαβάζει την ιστορία αυτού του οικοπέδου από το 1827 και δώθε. Αφού τη διαβάσει ας κοιτάξει γύρω του το παγκόσμιο γίγνεσθαι να δει και να συγκρίνει τους τρόπους και τις ομοιότητες που εφαρμόζουν τα κράτη των οποίων οι πολιτικές ξεκινάνε από τον ωμό καπιταλισμό και τελειώνουν στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Όχι ότι ξέφυγαν, φυσικά, τα κράτη με κομουνιστικό καθεστώς, από τη καταπίεση του λαουτζίκου. Το φοβερό κοινό που έχουν και οι δύο όψης του παραπάνω νομίσματος, είναι ότι αυτές οι πολιτικές εφαρμόζονταν χέρι-χέρι με τους φασίστες. Κλασικά εικονογραφημένα... ο Ισπανικός εμφύλιος, η Χιλή του Αλλιέντε φυσικά ο δικός μας εμφύλιος με την διάσημη παρακρατική οργάνωση "Χ", αυτή που έγινε κολυμπήθρα του Σιλωάμ με επιχείρημα τη κομουνιστική απειλή για να ξεπλυθούν οι δωσίλογοι των ναζί. Από τη μεριά των κομουνιστικών καθεστώτων σαν παραδείγματα έχουμε πάλι το κυνηγητό σε αναρχικούς της εποχής, τροτσκιστές, με εξορίες βασανισμούς και τσεκούρια σε κεφάλια και γενικά κυνήγι σε ότι το Σοβιετικό καθεστώς θεωρούσε, αντικαθεστωτικό. Το κράτος όσες μορφές και να αλλάξει, πάντα το ίδιο θα είναι και πάντα ο σκοπός του έχει να κάνει, με τη καταπίεση του λαού για το όφελος μιας ελίτ.
Το Πολυτεχνείο θα ξανά βρει το νόημά του, όταν πάψει να είναι η γιορτή του κνίτη, του πασπίτη, του συριζίτη του εακκίτη του σεκίτη του αρανίτη του...του...του. Κοιτάω τα βίντεο από εκείνες τις μέρες και ψάχνω να βρω μια κομματική πυγολαμπίδα κάπου να λάμπει και δεν βρίσκω τίποτα. Το μόνο που βρίσκω είναι το απόλυτο τρολλάρισμα του τανκ που καθώς ρίχνει τη πύλη πατάει και τις δύο σημαίες. Δύο σημαίες που αν εξαιρέσεις το σταυρό ως απόρροια της θρησκευτικής κληρονομιάς, αυτό το «ελευθερία ή θάνατος» είναι τόσο επίκαιρο όσο και το «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στο κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Μη πάει ο νους σας στο κακό, τα όπλα στις μέρες μας δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από το να ξαναβρούμε τους χαμένους προσανατολισμούς μας, να αποκτήσουμε την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα στις μεταξύ μας σχέσεις, που τόσο λείπει και φυσικά να τους γυρίσουμε στα μούτρα τα ίδια τους, τα δημοκρατικά όπλα, όπως για παράδειγμα είναι η ψήφος, για όσους πιστεύουν ακόμα ότι η ψήφος έχει νόημα. Μάλλον νόημα έχει, ουσία δεν έχει, αφού το ψέμα ρέει από τα στόματά τους με απίστευτο θράσος. Για να ξεκινήσουμε από τη φράση «Μια εξεταστική επιτροπή θα κάνω και αυτή θα αφορά το πως έφτασε η χώρα εδώ που έφτασε» και τελειώνει στο «ο Βενιζέλος βάλλεται...». Στο δρόμο συναντάει το «Από πότε το νόμισμα αποτελεί φετίχ;!» για να καταλήξει στο «Και ευρώ και ΠΑ.ΡΙ.ΖΑ». Τώρα για τους υπόλοιπους κομματικούς σχηματισμούς δεν ασχολούμαι καν, αφού απέχουν πολύ από τη πόρτα της εξουσίας και μπορούν άνετα να λένε χωρίς κανένα κόστος ότι γουστάρουν.
Φέτος μετά από χρόνια ήταν η πιο ήσυχη πορεία του Πολυτεχνείου και η πρώτη που δεν κατάφερα να πάω. Ο λόγος ήταν μια εξακρίβωση στοιχείων που μου έτυχε στην Αχαρνών, και που κατέληξε σε προσαγωγή στη γ.α.δ.α, από τις 13:30 μέχρι τις 20:50.
Άρωμα κοινωνίας μέσα στο κρατητήριο του 7ου και καθώς ήταν η πρώτη φορά που μου έτυχε κάτι τέτοιο, η αγωνία μου πήρε την ώρα της για να περάσει. Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν κατά τις 19:00 και αφού έχουν φύγει οι περισσότεροι, έχουμε μείνει εγώ και άλλα τρία παιδιά μαζί με τους ποινικούς, τύπου μικρο έμπορες ουσιών μετανάστες χωρίς χαρτιά και κανά δύο χρήστες, ακούγεται μια φωνή, για να κλείσει η πόρτα του κρατητηρίου. Ευτυχώς δεν κράτησε παραπάνω από 20 λεπτά, πιθανόν κάποιος πέρναγε και δεν έπρεπε να τον δούμε ή να μας δει. Αυτά τα 20 λεπτά όλα τα σενάρια και οι ιστορίες που έχω ακούσει για σκηνοθετημένες συλλήψεις και το φόρτωμα ενοχοποιητικών στοιχείων, πέρασαν από το μυαλό μου με έναν τεράστιο τίτλο «ΜΠΛΕΞΑΜΕ»!
Σε γενικές γραμμές την έβγαλα μια χαρά, αν σκεφτώ εικόνες ανθρώπων που έχουν βγει από τέτοια μέρη και τα κορμιά τους μαρτυρούν όλο τον πολιτισμό του σωφρονιστικού μας συστήματος, ενώ απλά το δικό μου κορμί σάπισε από την ορθοστασία, τη δίψα και τη πείνα, μόνο. Βλέπεις το κράτος για 45 προσαγμένους χορήγησε τρία μπουκαλάκια νερό και το πιο κοντινό σε βρύση ήταν ένα πράγμα σε κάτι σαν μπάνιο που αν έκανες το λάθος να ακουμπήσεις κάπου, κόλλαγες ηπατίτιδα από το Α-Ω! .
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχω να βάλω ούτε μία φωτογραφία από σήμερα.
Πάντως όλη την ομορφιά της παν άσχημης ατμόσφαιρας εκεί μέσα, την έφτιαχναν οι ποινικοί. Ένοιωθαν εντελώς οικείο το χώρο, -πως να μη σου φαίνεται σαλόνι το κρατητήριο όταν έχεις κάνει φυλακή-, και τα πειράγματα μαζί με την ειρωνεία, απέναντι στους μπάτσους δεν σταμάταγαν. Είχαν τέτοια εξοικείωση με την όλη διαδικασία και ατμόσφαιρα, που φαινόταν από τα πειράγματα και τις ειρωνείες που έλεγαν στους μπάτσους ήταν πολύ έξυπνα και καθόλου πεζοδρομιακά, τύπου, γουρούνια με ύφος 10 κιλά αρχίδια κτλ. Αυτά τα έλεγαν χαμηλόφωνα και στο μεταξύ μας για να χαλαρώνουμε εμείς και να γελάμε μεταξύ μας. Με τα καυστικά τους σχόλια και με τον γνήσιο αέρα, που τους έβγαζε η οικειότητα της όλης διαδικασίας, τους έβαζαν στη θέση τους, με το τρόπο τους. Ένας τρόπος ευφάνταστος, που καμία σχέση δεν είχε με την εξαθλιωμένη εικόνα τους, που βλέπει η κοινωνία.
Δεν έχει παραπέρα πολιτική ανάλυση, όποιος γουστάρει ας ξεκινήσει να διαβάζει την ιστορία αυτού του οικοπέδου από το 1827 και δώθε. Αφού τη διαβάσει ας κοιτάξει γύρω του το παγκόσμιο γίγνεσθαι να δει και να συγκρίνει τους τρόπους και τις ομοιότητες που εφαρμόζουν τα κράτη των οποίων οι πολιτικές ξεκινάνε από τον ωμό καπιταλισμό και τελειώνουν στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Όχι ότι ξέφυγαν, φυσικά, τα κράτη με κομουνιστικό καθεστώς, από τη καταπίεση του λαουτζίκου. Το φοβερό κοινό που έχουν και οι δύο όψης του παραπάνω νομίσματος, είναι ότι αυτές οι πολιτικές εφαρμόζονταν χέρι-χέρι με τους φασίστες. Κλασικά εικονογραφημένα... ο Ισπανικός εμφύλιος, η Χιλή του Αλλιέντε φυσικά ο δικός μας εμφύλιος με την διάσημη παρακρατική οργάνωση "Χ", αυτή που έγινε κολυμπήθρα του Σιλωάμ με επιχείρημα τη κομουνιστική απειλή για να ξεπλυθούν οι δωσίλογοι των ναζί. Από τη μεριά των κομουνιστικών καθεστώτων σαν παραδείγματα έχουμε πάλι το κυνηγητό σε αναρχικούς της εποχής, τροτσκιστές, με εξορίες βασανισμούς και τσεκούρια σε κεφάλια και γενικά κυνήγι σε ότι το Σοβιετικό καθεστώς θεωρούσε, αντικαθεστωτικό. Το κράτος όσες μορφές και να αλλάξει, πάντα το ίδιο θα είναι και πάντα ο σκοπός του έχει να κάνει, με τη καταπίεση του λαού για το όφελος μιας ελίτ.
Το Πολυτεχνείο θα ξανά βρει το νόημά του, όταν πάψει να είναι η γιορτή του κνίτη, του πασπίτη, του συριζίτη του εακκίτη του σεκίτη του αρανίτη του...του...του. Κοιτάω τα βίντεο από εκείνες τις μέρες και ψάχνω να βρω μια κομματική πυγολαμπίδα κάπου να λάμπει και δεν βρίσκω τίποτα. Το μόνο που βρίσκω είναι το απόλυτο τρολλάρισμα του τανκ που καθώς ρίχνει τη πύλη πατάει και τις δύο σημαίες. Δύο σημαίες που αν εξαιρέσεις το σταυρό ως απόρροια της θρησκευτικής κληρονομιάς, αυτό το «ελευθερία ή θάνατος» είναι τόσο επίκαιρο όσο και το «Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στο κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Μη πάει ο νους σας στο κακό, τα όπλα στις μέρες μας δεν μπορεί να είναι τίποτα άλλο από το να ξαναβρούμε τους χαμένους προσανατολισμούς μας, να αποκτήσουμε την αλληλεγγύη και τη συντροφικότητα στις μεταξύ μας σχέσεις, που τόσο λείπει και φυσικά να τους γυρίσουμε στα μούτρα τα ίδια τους, τα δημοκρατικά όπλα, όπως για παράδειγμα είναι η ψήφος, για όσους πιστεύουν ακόμα ότι η ψήφος έχει νόημα. Μάλλον νόημα έχει, ουσία δεν έχει, αφού το ψέμα ρέει από τα στόματά τους με απίστευτο θράσος. Για να ξεκινήσουμε από τη φράση «Μια εξεταστική επιτροπή θα κάνω και αυτή θα αφορά το πως έφτασε η χώρα εδώ που έφτασε» και τελειώνει στο «ο Βενιζέλος βάλλεται...». Στο δρόμο συναντάει το «Από πότε το νόμισμα αποτελεί φετίχ;!» για να καταλήξει στο «Και ευρώ και ΠΑ.ΡΙ.ΖΑ». Τώρα για τους υπόλοιπους κομματικούς σχηματισμούς δεν ασχολούμαι καν, αφού απέχουν πολύ από τη πόρτα της εξουσίας και μπορούν άνετα να λένε χωρίς κανένα κόστος ότι γουστάρουν.
Φέτος μετά από χρόνια ήταν η πιο ήσυχη πορεία του Πολυτεχνείου και η πρώτη που δεν κατάφερα να πάω. Ο λόγος ήταν μια εξακρίβωση στοιχείων που μου έτυχε στην Αχαρνών, και που κατέληξε σε προσαγωγή στη γ.α.δ.α, από τις 13:30 μέχρι τις 20:50.
Άρωμα κοινωνίας μέσα στο κρατητήριο του 7ου και καθώς ήταν η πρώτη φορά που μου έτυχε κάτι τέτοιο, η αγωνία μου πήρε την ώρα της για να περάσει. Η πιο δύσκολη στιγμή ήταν όταν κατά τις 19:00 και αφού έχουν φύγει οι περισσότεροι, έχουμε μείνει εγώ και άλλα τρία παιδιά μαζί με τους ποινικούς, τύπου μικρο έμπορες ουσιών μετανάστες χωρίς χαρτιά και κανά δύο χρήστες, ακούγεται μια φωνή, για να κλείσει η πόρτα του κρατητηρίου. Ευτυχώς δεν κράτησε παραπάνω από 20 λεπτά, πιθανόν κάποιος πέρναγε και δεν έπρεπε να τον δούμε ή να μας δει. Αυτά τα 20 λεπτά όλα τα σενάρια και οι ιστορίες που έχω ακούσει για σκηνοθετημένες συλλήψεις και το φόρτωμα ενοχοποιητικών στοιχείων, πέρασαν από το μυαλό μου με έναν τεράστιο τίτλο «ΜΠΛΕΞΑΜΕ»!
Σε γενικές γραμμές την έβγαλα μια χαρά, αν σκεφτώ εικόνες ανθρώπων που έχουν βγει από τέτοια μέρη και τα κορμιά τους μαρτυρούν όλο τον πολιτισμό του σωφρονιστικού μας συστήματος, ενώ απλά το δικό μου κορμί σάπισε από την ορθοστασία, τη δίψα και τη πείνα, μόνο. Βλέπεις το κράτος για 45 προσαγμένους χορήγησε τρία μπουκαλάκια νερό και το πιο κοντινό σε βρύση ήταν ένα πράγμα σε κάτι σαν μπάνιο που αν έκανες το λάθος να ακουμπήσεις κάπου, κόλλαγες ηπατίτιδα από το Α-Ω! .
Αυτός είναι και ο λόγος που δεν έχω να βάλω ούτε μία φωτογραφία από σήμερα.
Πάντως όλη την ομορφιά της παν άσχημης ατμόσφαιρας εκεί μέσα, την έφτιαχναν οι ποινικοί. Ένοιωθαν εντελώς οικείο το χώρο, -πως να μη σου φαίνεται σαλόνι το κρατητήριο όταν έχεις κάνει φυλακή-, και τα πειράγματα μαζί με την ειρωνεία, απέναντι στους μπάτσους δεν σταμάταγαν. Είχαν τέτοια εξοικείωση με την όλη διαδικασία και ατμόσφαιρα, που φαινόταν από τα πειράγματα και τις ειρωνείες που έλεγαν στους μπάτσους ήταν πολύ έξυπνα και καθόλου πεζοδρομιακά, τύπου, γουρούνια με ύφος 10 κιλά αρχίδια κτλ. Αυτά τα έλεγαν χαμηλόφωνα και στο μεταξύ μας για να χαλαρώνουμε εμείς και να γελάμε μεταξύ μας. Με τα καυστικά τους σχόλια και με τον γνήσιο αέρα, που τους έβγαζε η οικειότητα της όλης διαδικασίας, τους έβαζαν στη θέση τους, με το τρόπο τους. Ένας τρόπος ευφάνταστος, που καμία σχέση δεν είχε με την εξαθλιωμένη εικόνα τους, που βλέπει η κοινωνία.
Είναι οι μέρες που περνάνε γρήγορα ή ο χρόνος δεν μας φτάνει;
Μέσα μας αν δούμε και να νιώσουμε μια κρατική πλεκτάνη,
πεθαίνει η ελπίδα μέσα μας στου ονείρου τους τη πλάνη,
ο νους μου είναι απέναντι μια οπλισμένη κάννη
και φοβάμαι πως στις μέρες μας το λίγο δεν μας φτάνει,
Λογικό, αφού σκοτώσαμε τα πάντα μέσα μας, ο κόσμος δεν θα γιάνει...
Υ.Γ.1 Τώρα που ψήνεται καινούριο μπαράζ μέτρων για τη δόση του 1δις, και χρειάζεται «εθνική ομοψυχία» η χώρα, δεν έχουν πολύ πλάκα οι δηλώσεις του τούρκου αντιπρόεδρου περί αγίας σοφίας και τζαμιού;! Το κράτος του γειτονικού οικοπέδου όποτε χρειαζόταν, ένα χεράκι εθνικής ομοψυχίας, οι εδώ κυβερνώντες, δεν το αρνήθηκε ποτέ.
Υ.Γ.2 Είναι άδικο να ταυτίζουμε τον αγώνα του απλού κοσμάκη εκείνες τις
μέρες του '73, με το δρόμο που διάλεξαν κάποιοι λίγοι στη πορεία της ζωής τους.
Τυχοδιώκτες και καιροσκόποι δεν έπαψαν ποτέ να υπάρχουν.
Υ.Γ.3 Σταυράκο, any time φίλο. Σε συναυλίες και δρόμους.
Υ.Γ.4 Οιωνός κακών, αλλά νομίζω ότι τα Εξάρχεια θα «χτυπηθούν» πολύ τα επόμενα χρόνια. Μέχρι να γίνει και η στάση του μετρό.
Υ.Γ.5 Ο αντιτρομοκρατικός νόμος που έχει περάσει δίνει το δικαίωμα μια απλή εξακρίβωση στοιχείων -Και ας έχεις τη ταυτότητά σου μαζί και ας σε έχουν ψάξει στο δρόμο χωρίς να βρουν τίποτα-, να γίνει προσαγωγή... Όπως μου είπαν ευγενικά οι ασφαλίτες που με μαζέψανε, «Όλα εντάξει με τα χαρτιά σας αλλά έχουμε εντολές να γίνει προσαγωγή, είναι η μέρα τέτοια, καταλαβαίνετε ε;!»
Υ.Γ.6 Φοβερό αφισάκι της ΠΑΣΠ αν θυμάμαι καλά για τη γιορτή του Πολυτεχνείου το 2001, έχουν κάνει τόσο φοβερό ρετούς στη φωτογραφία ή έχουν διαλέξει συγκεκριμένη φωτογραφία, για να μη φαίνονται τα «έξω αί ΗΠΑ», «έξω το ΝΑΤΟ» και φυσικά «Κάτω η ΧΟΥΝΤΑ»
Υ.Γ.4 Οιωνός κακών, αλλά νομίζω ότι τα Εξάρχεια θα «χτυπηθούν» πολύ τα επόμενα χρόνια. Μέχρι να γίνει και η στάση του μετρό.
Υ.Γ.5 Ο αντιτρομοκρατικός νόμος που έχει περάσει δίνει το δικαίωμα μια απλή εξακρίβωση στοιχείων -Και ας έχεις τη ταυτότητά σου μαζί και ας σε έχουν ψάξει στο δρόμο χωρίς να βρουν τίποτα-, να γίνει προσαγωγή... Όπως μου είπαν ευγενικά οι ασφαλίτες που με μαζέψανε, «Όλα εντάξει με τα χαρτιά σας αλλά έχουμε εντολές να γίνει προσαγωγή, είναι η μέρα τέτοια, καταλαβαίνετε ε;!»
Υ.Γ.6 Φοβερό αφισάκι της ΠΑΣΠ αν θυμάμαι καλά για τη γιορτή του Πολυτεχνείου το 2001, έχουν κάνει τόσο φοβερό ρετούς στη φωτογραφία ή έχουν διαλέξει συγκεκριμένη φωτογραφία, για να μη φαίνονται τα «έξω αί ΗΠΑ», «έξω το ΝΑΤΟ» και φυσικά «Κάτω η ΧΟΥΝΤΑ»
ΠΑΣΠ
Και πραγματικότητα...
http://www.youtube.com/watch?v=62-eg3o0sro
ΑπάντησηΔιαγραφήαρανίτης συνφάνταρος (όχι το γκόλουμ)22 Νοεμβρίου 2013 - 11:51 μ.μ.
ΑπάντησηΔιαγραφή1.Έπαθες τέτοιο χουνέρι και δε πήρες ένα τηλ να ρθω με τα συντρόφια να σε βγάλουμε νταηλίκι?
2.Τα τελευταία χρόνια πάντα χωρίς παλμό η πορεία του πολυτεχνείου. Λες και μας πιάνει ένα υπερφυσικό μούδιασμα για τη θυσία που έμεινε στη μέση, για το αίτημα που ακόμα εκρεμεί. Κάθε χρόνο όμως πιο μαζική απ' τον προηγούμενο.
3.Ένας φίλος είπε πως το πολυτεχνείο για τους αριστερούς είναι σαν το πάσχα για τους χριστιανούς. Δεν θα το κρύψω, έτσι νοιώθω. Περιμένω την ανάσταση!
4. Η φώτο στην αφίσα της δασπ είναι από την πύλη στη στουρνάρη (την μικρή που πλέον δεν ανοίγει ποτέ), η άλλη με τα συνθήματα είναι η κεντρική στην πατησίων. Το 'χω ψάξει..!
5.Συναντήθηκα τυχαία με Λέβο στο πολυτεχνείο!
Ράκος23 Νοεμβρίου 2013 - 11:03 π.μ.
Χαχαχα!Το Σταλίνι που συμπάθησα! Είσαι θεός ρε μλκα, έτσι που τα έχεις γράψει είναι σαν να ακούω τη φωνή σου να μου τα λέει!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά, ότι για τους χριστιανούς το πάσχα;! Όσο για τη φωτογραφία ακόμα και έτσι, παραμένει προβοκατόρικη! Τώρα το τελευταίο νέο σηκώνει τσίπουρα! Γιατί χάσαμε το καλό ρυθμό που είχαμε πιάσει;! Το Γκόλουμ φταίει, κοιτάμε και εμείς να βολέψουμε μέρα και ώρα για να μπορεί και το παπάρι και όλο πακέτα μας ρίχνει!
Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω το ύφος που είχε το Γκόλουμ εκείνες τις πρώτες μέρες που συζητάγαμε στη μονάδα για πολιτικά, -εσείς λείπατε με άδεια πρωτοχρονιάς-, και σκύβοντας συνωμοτικά και χαμηλόφωνα μου λέει...«Είμαστε και άλλοι σύντροφοι εδώ μέσα... Τον έναν το ξέρω φατσικά από το σχήμα, αλλά λείπει τώρα με το γκρούπ της πρωτοχρονιάς!!»