"Ζωή... Ποδήλατο": alobomi

«alobomi». Είναι μια λέξη που δεν έχει καμία ενοιολογική σημασία. Τη χρησιμοποιούσε ένας φίλος μου, σε μια ηλικία που στο μυαλό μας δεν υπήρχαν οι τόσες εξηγήσεις που υπάρχουν σήμερα. Σε μια ηλικία που κυρίαρχο ρόλο είχε το σηναίσθημα και όχι η λογική. Τα βαθειά παιδικά χρόνια δηλαδή, τότε που ζητάγαμε νερό και δεν ξέραμε ούτε πια γράμματα χρειάζονται να σχηματίσουμε για να το φωνάξουμε.

   Αυτό το καιρό, περνάω μια φάση εσωστρέφειας. Τα επικοινωνιακά μου χαρίσματα βρίσκονται στα χαρακώματα και δέχονται επίθεση, από τον ίδιο μου τον εαυτό. Ξανά ήρθα στο ίδιο σημείο που ήμουν και πριν από τριά χρόνια με τη μόνη διαφορά ότι έχει μεσολαβήσει, ένα φανταριλήκι, ένα πτυχίο Α!ΤΕΙ και φυσικά τρία ολόκληρα χρόνια στη ζωή μου.
   Οι μέρες στην Αθήνα κυλάνε σε largo ρυθμούς, ο μετρονόμος έχει κολλήσει στο 40 και πηγαινοέρχεται αργά, δίνοντάς σου το χρόνο που θες για να βγάλεις τις ασκήσεις τεχνικής στη κιθάρα και με το χέρι σωστά τοποθετημένο στα τάστα. Συμβαίνουν παράλληλα όμως και κάποια δρώμενα, όπως ποδηλατικό φεστιβάλ, Αντιρατσιστικό φεστιβάλ, κάποιες χαλαρές βόλτες με παρέα για κουβέντα ή χαβαλέ, συνοδεία με παραδοσιακά ποτά κτλ.
   Ο κόσμος γύρο μας δεν πρόκειται να αλλάξει με τίποτα, μια κρίση απελπισίας με πιάνει μπροστά στην ίδια τη διαπίστωση. Αυτό που με χαλάει όμως είναι η λογιστική λογική που έχουν περάσει οι σχέσεις των ανθρώπων.
Οι προσδοκίες, τελικά, καταλήγουν στο πατερήστικο τετριμμένο, «ο καθένας τραβάει το δρόμο του».
   Αυτές τις μέρες, δίψαγα για λίγο ανθρωπιά, για λίγο έκφραση, για κάτι που να με αγγίξει, να με σκουντήξει και για λίγο να κάνω διάλειμμα από την υπάρχουσα κατάσταση, που μιλάει για δολοφονίες, εγκληματικές οργανώσεις, φασίστες, νεοναζί, νέα μνημόνια, ανεργία, Στουρνάρας ξέρει πως είναι να ζεις με 500 ευρώ, θεωρίες των δύο άκρων, κακοκαιρία, μιζέρια, ανάπτυξη, δελτία ειδήσεων. Ένα πλέγμα κρατικής τρομοκρατίας, απέναντι σε οτιδήποτε εναντιώνεται στα συμφέροντά του. Ένας ιστός αράχνης που υφαίνεται χρόνια τώρα με σκοπό να πιάνει ό,τι προσπαθεί να πετάξει ελεύθερα γύρω του.
   Από εκεί που δεν το περιμένεις... Έχω πάρει τον ηλεκτρικό για να κατέβω Πειραιά, -είναι το μόνο μέσο μαζικής μεταφοράς που μου αρέσει να κυκλοφορώ αν χρειαστεί, μάλλον φταίει γιατί ήταν και το πρώτο που είχα πάρει όταν ήμουν ακόμα παιδί, ήθελα να ανέβω από την Αττική στο Ν.Ηράκλειο για να πω τα κάλαντα. Αυτή η εναλλαγή του τοπίου από στάση σε στάση με είχε εντυπωσιάσει τόσο πολύ όσο και η πρώτη φορά που μπήκα σε αεροπλάνο για ταξίδι στο εξωτερικό-. Είχα πάρει λοιπόν τον ηλεκτρικό για Πειραιά, βραδάκι κοντά 20:30, σχετικά λίγος κόσμος, αν και τα περισσότερα καθίσματα ήταν γεμάτα. Στα Πετράλωνα μπήκαν ένα ζευγάρι πρεζάκια -καθόλου πρωτότυπο για τον ηλεκτρικό-, τα παιδιά όμως, δεν είχαν διάθεση ούτε να ζητήσουν κανά ευρώ ούτε να αρχίσουν να τσακώνονται, όπως συνηθίζεται. Εξέπεμπαν κάτι το διαφορετικό. Κάθισαν στη γαλαρία και αυτόματα δέχτηκαν κάποια επικριτικά βλέμματα από τους καθώς πρέπει ινδιάνους, του τύπου, «κοίτα πως καταλήγεις αν δεν ακούς τους γονείς σου» και «γύρευε σε τι σπίτια θα έχουν μεγαλώσει», «εμένα το δικό μου παιδί δεν θα έμπλεκε ποτέ», καλά μη παίρνεις και όρκο και άλλες τέτοιες εκδοχές. Το ταξίδι με τον ηλεκτρικό, αφού ανοιγόκλεισαν οι πόρτες, βγήκαν όσοι ήταν και μπήκαν όσοι περίμεναν, ξεκίνησε για το στάνταρ δρομολόγιό του, που το κάνει από το 1869.
   Το ζευγαράκι λοιπόν, από εκεί που το έβλεπες και στη πιο ανθρωποκεντρική σου έκφανση αισθανόσουν ένα μίσος για τη κοινωνία και τους κρατικούς θεσμούς, ξεκινάει από το πουθενά ένα κουτούπωμα μέσα στο βαγόνι που πραγματικά θα έκαναν τσιγάρο και όσοι δεν καπνίζουν. Σε μια στιγμή στη άλλη, από εκεί που βασίλευε ο θάνατος στα τα μάτια τους και στο υπόλοιπο βαγόνι, η θλίψη για το στάδιο που ένας άνθρωπος μπορεί να φέρει το κορμί και τη ψυχή του, ξεπήδησε ένας μανιασμένος έρωτας, με άνεση Σαββατοκύριακου home alone και οι γονείς στο χωριό!
   Φυσικά αυτό το θέαμα ήταν αναγκαίο για να σηκωθούν οι περισσότεροι από τα γύρω καθίσματα και να φύγουν. Δεν ξέρω αν το έκαναν από «προσβολή της δημοσίας αιδούς» ή από ζήλια γιατί θα σκέφτηκαν πότε ήταν η τελευταία φορά που φιλήθηκαν με τέτοιο πάθος. Προσωπικά ποντάρω τα λεφτά μου στο δεύτερο. Ένταξη καλοθελητές μου, ναι... ήταν πρεζάκια, είχαν «γίνει», αισθάνονταν τα πράγματα διαφορετικά ,λες και εσύ ρε μπαγάσα μου όταν σαλιώνεις το ντεκολτέ της δικιάς σου και αφού έχεις πιει τις ποτάρες σου δεν είσαι «γινωμένος», ή όταν η δικιά σου κάθετε και σκαλίζει μια ώρα τα νύχια της για να φτιάξει κάτι σαν τι Γκουέρνικα, ώστε τα προσέξεις εσύ και να «γίνεις», αυτό δεν είναι πρέζα, και πολλά άλλα που βαριέμαι να τα γράφω, τα ξέρετε άλλωστε. Το θέμα είναι ότι όλη η μυζερομαλακοηρεμία του βαγονιού διαταράχτηκε από ένα οξύμωρο σχήμα και δημιούργησε μια σουρεάλ κατάσταση, που προσωπικά εμένα μου έφτιαξε το κέφι, ζήλεψα λίγο και άλλο τόσο προβληματίστηκα με τον εαυτό μου. Όχι για το πότε φιλήθηκα τελευταία φορά τόσο παθιασμένα, αλλά για το τρυπάκι που μας έχουν βάλει τα πρότυπα ζωής, του να πρέπει να «γίνεις» για να εκφραστείς παθιασμένα και αυτό είναι κρίμα. Στις μέρες μας ψάχνουμε σαν το Γκούφι πιο είναι το φιστίκι που θα φάμε και θα μας κάνει Σούπερ Γκούφι. Ξεκινώντας από τις πλασματικές ανάγκες και τελειώνοντας στις ουσίες και τα οινοπνεύματα, μέσα σε αυτή τη φαυλότητα αφήνουμε να χαθεί το νόημα και να αναλωνόμαστε απλά στη κραιπάλη. Για μένα εκεί χαλάει η μανέστρα όταν η κραιπάλη γίνεται ο αυτοσκοπός, γιατί δεν μπορώ να λειτουργήσω αλλιώς.
   Το alobomi ξανά έρχεται στο μυαλό μου, να μου θυμίσει ότι ο υπάρχει ένας τρόπος έκφρασης του πόνου, της χαράς, της μελαγχολίας, της αισιοδοξίας πιο ανθρώπινος, ακόμα και στη εποχή του κυνισμού. Κάποιοι το βλέπουν αλλιώς και το κάνουν πράξη. Γράφουν ποιήματα για να εκφράσουν το συναίσθημά τους. Λυτρωτικό! Είναι αρκετές φορές που ο πεζός λόγος δεν μπορεί εύκολα να ακολουθήσει το λόγο της καρδιάς.
   Έναν άνθρωπο τον συναναστρέφεσαι για αυτά που λέει και πολύ περισσότερο για αυτά που κάνει. Αυτή τη περίοδο της εσωστρέφειας, δυσκολεύομαι να επικοινωνήσω τα νοήματα που έχω μέσα στο κεφάλι μου. Ο καθένας μας, θεωρεί σημαντικά τα δικά του και ασήμαντα των άλλων. Οι επαφές των ανθρώπων φθηναίνουν και τάσσονται στη κατηγορία «κατ' επίφαση», δηλαδή λόγο συγκυρίας, επιφανειακά. Όλο αυτό, εκφράζεται και από συνηθισμένες ατάκες, με στάνταρ λέξεις, πάντα με το ίδιο ύφος, λες και ξαφνικά από τα 24 γράμματα της αλφάβητου, μείνανε τα 12.
   Κλείνεσαι κι άλλο, δεν μπορείς να εκφραστείς με λέξεις που έχουν συνδυασμό 12 γραμμάτων, θες και τα υπόλοιπα, που όταν μπεις στο κόπο να τα χρησιμοποιήσεις και αυτά, ξαφνικά είναι σαν να μιλάς μια ξένη γλώσσα. Εκεί που δεν το περιμένεις, και αφού αρχίζεις δειλά,δειλά να νομίζεις ότι είσαι εξωγήινος, μαθαίνεις, βλέπεις, γνωρίζεις, πως λίγο παραδίπλα σου, άνθρωποι έχουν και αυτοί τις ανησυχίες τους το συναίσθημά τους, τη φάση τους, τα οποία τα ζουν και τα εκφράζουν με καθαρό τρόπο και με τα 24 γράμματα της αλφαβήτου. Μη σου πω και με άλλα 5-6 δικιάς τους έμπνευσης. Επικοινωνείς έτσι, με ένα τρόπο, που χωρίς να ξέρεις λεπτομέρειες, μπορείς να μπεις στο νόημα του, και ακόμα καλύτερα να βοηθηθείς για να εκφράσεις και το δικό σου. Να πάρεις αμπάριζα δηλαδή και να βγεις, να τα πεις.
   Η φάση, πάει κάπως έτσι... Σαν να βρίσκεσαι σε δημόσια υπηρεσία στη Κίνα, να θες να κάνεις έναρξη επαγγέλματος ο υπάλληλος να μη γνωρίζει γρι αγγλικά, εσύ να μη ξέρεις ούτε το όνομά σου στα κινέζικα, και ξαφνικά, στο πιο πίσω γραφείο να ακούς... «Πού βρέθηκες εδώ ρε πατρίδα!?».