Κρυφοκοίταμε

   Έχει μπει για τα καλά το καλοκαίρι. Για τα καλά μας βρίσκει ακόμα στην Αθήνα. Για τα καλά σκέφτομαι πως να ξεκινήσω αυτό το άρθρο. Θα ήθελα να γράψω για το πόσο μου λείπουν οι ατελείωτες ανέμελες μέρες διακοπών, προηγούμενων ετών. Θα ήθελα να γράψω για το πόσο μου έχει λείψει ένα βράδυ ακατάπαυστου χορού, μέχρι να βγάλουν τα πόδια μου φουσκάλες και το χάραμα που σε γαργαλάει το νησιώτικο αεράκι της καλημέρας , να πάω να σβήσω τα πληγιασμένα μου πέλματα, με μια βουτιά στη θάλασσα της Αιγιάλης.
Θα ήθελα να γράψω για το πόσο μου έχει λείψει να στήσω τη σκηνούλα μου, για παραπάνω από δέκα μέρες, σε μια παραλία και να μη κουνιέμαι από εκεί. Θα ήθελα να γράψω για τα καλοκαίρια στο χωριό, που ξεκινάγανε 15 Ιούνη και τελειώνανε 9 Σεπτέμβρη. Θα ήθελα να γράψω για το συναίσθημα εκείνο, όταν μαζευόμασταν όλοι η παρέα και βάζαμε μπροστά τα σχέδια για τις διακοπές, ποίος θα κοιμηθεί σε δωμάτιο, ποίος θα τη πέσει στη σκηνή κτλ. Θα ήθελα να γράψω για έρωτες που ξεκίναγαν στο πλοίο και τελείωναν στο πλοίο. Πέρναγες ένα σκασμό νησιά μέχρι να φτάσεις στην Αμοργό και κάθε που έπιανε λιμάνι το καράβι, τσέκαρες να δεις αν ετοιμάζει τα πράγματά της. Πότε δεν πετύχαμε το ίδιο νησί. Θα ήθελα να γράψω για τις εποχές που το καλοκαίρι ξεκίναγε χωρίς να πάρεις άδεια από κανέναν. Δεν βγαίνει όμως. Η πραγματικότητα από μόνη της δεν αφήνει περιθώρια. Ο συμβιβασμός είναι αυτό που με χαλάει, αλλά έτσι πάει. Από την άλλη και καλά είμαστε να λέμε.

   Γυρνάω λοιπόν το συναισθηματικό μου ρολόι μερικές μέρες πίσω... Ο μικρός γιος είναι στη Κρήτη, για τον Γολγοθά των 6 μηνών χωρίς σταματημό. Ο Ράκος ετοιμάζει πράγματα και φτιάχνεται για να πάει να βρει για λίγες μέρες το φιλαράκι του μαζί με όλα τα καλά τσι Κρήτης. Είναι η σειρά του Ernesto να τσουλήσει, να φορτωθεί σα γαϊδούρι και να πάρει τους δρόμους για τα βουνά, εκεί που του αρμόζει να βρίσκεται.
   
   Σαλπάρω, Σάββατο 12 Ιουλίου το βράδυ, για να είμαι το ξημέρωμα της Κυριακής στο Ηράκλειο. Είναι μεσημέρι ότι έχω γυρίσει από τη δουλειά και δεν έχω ετοιμάσει τίποτα. Το μόνο που έχω φροντίσει είναι να πάω να πάρω μια τρόμπα για το ποδήλατο, μην ξεφτιλιστώ όπως πέρσι. Το σπίτι αν και δροσερό, εγώ νοιώθω τα τσιμέντα να βράζουν, δεν σκέφτομαι τίποτα, το μόνο που υπάρχει στο μυαλό μου είναι ότι τη Κυριακή το βράδυ τον τελικό θα τον δω στη βεραντούλα του ανώμαλου μαζί με το μικρό γιο και αυτό μου είναι αρκετό.

   Σε λιγότερο από ώρα οι τσαντούλες έχουν γεμίσει με τα απαραίτητα και σειρά έχει η πρώτη φωτογραφία για να ξεκινήσει το ταξίδι από το Κολωνό με πρώτη στάση το λιμάνι του Πειραιά. 

   Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται και να μην τα πολυλογώ, Πειραιώς στο ύψος του Μοσχάτου, αισθάνομαι να χάνω τον έλεγχο της μπροστινής ρόδας. Με το πρώτο βλέφαρο τσεκάρω το λάστιχο και φυσικά είναι κλαταρισμένο. Τι περίεργο. Κανένα άγχος, μόνο ένα μυδιαστικό γελάκι, γιατί αφενός έχω φροντίσει να φύγω αρκετά νωρίς από το σπίτι και αφετέρου είμαι κομπλέ από μπαλώματα και τρόμπα φυσικά, αν και η δεύτερη δεν χρειάστηκε μιας και στο αστικό περιβάλλον τα βενζινάδικα είναι περισσότερα από τα σχολεία.

Κάντε κλίκ στη φωτογραφία και μετρήστε μπαλώματα, όποιος τα βρει όλα κερδίζει 3ήμερο στη Μύκονο.

   Βρίσκω το γυαλάκι που είχε σφηνωθεί στο λάστιχο, μπαλώνω τον Ernesto και ο δρόμος συνεχίζεται. Πλέον το μόνο που με απασχολεί είναι να βρω μια καλή καβάτζα στο καράβι και να αράξω ποιοτικά τις 9 ώρες που κρατάει το ταξίδι μέχρι τη Κρήτη. Έχω ξυπνήσει αρκετά πρωί για Σάββατο και με απασχολεί το σωστό πέσιμο στο πλοίο, αφού με το που πατήσω Ηράκλειο γνωρίζω ότι θα ξεκινήσει ο 62 χιλιομέτρων δρόμος μέχρι τον Άγιο, και γιαυτό χρειάζεται ένας σωστός ύπνος. Οι παχιές μοκέτες του καραβιού μια χαρά είναι, ισιώνεις και τη πλάτη, απλά μερικές φορές πέφτουν οδηγίες στο πλήρωμα να μην αφήνουν το κόσμο να κοιμάται όπου βολεύεται, μάλλον γιατί οι καμπίνες είναι άδειες. Αυτοί λένε για λόγους ασφάλειας.

   Έχει πάψει να με απασχολεί και το τελευταίο άγχος, για το σωστό άραγμα στο πλοίο. Ένας άνθρωπος να ταξιδεύει μόνος, ειδικά όταν δεν είναι και το πρώτο μπόι δεν είναι δύσκολο να βρει τη γωνιά του. Αφήνω πίσω μου το Πειραιά με πλατιά χαμόγελα και με μια αίσθηση ελευθερίας, λες και έχω μπαρκάρει με γκαζάδικο για ταξίδι κάμποσων μηνών. Χαιρετάω τις τελευταίες μου αγωνίες που με δένουν με την Αθήνα και αρχίζω να νοιώθω ένα συναίσθημα ηρεμίας και ανακούφισης να μου κατακλύζει το κορμί και το πνεύμα. Σκέφτομαι τα χιλιόμετρα που θα γράψω με τον Ernesto, σκέφτομαι το κρησφύγετο που έχει ο μικρός γιος για να μένει, σκέφτομαι τις ωραίες μας στιγμές παρέα με τις ρακές, σκέφτομαι πως πέρασε τόσο γρήγορα ένας χρόνος, από όταν έκανα πέρσι τέτοιες μέρες το ίδιο ταξίδι. Σκέφτομαι το τελικό του μουντιάλ και πόσο θέλω να έρθει η κούπα σπίτι της. Σκέφτομαι τα αρώματα και τα χρώματα τσι Κρήτης τις παρέες που είναι στο νησί. Ρολάρει το μυαλό μου όμορφα. Είναι πόσος καιρός που δυσκολεύεται να βρει την ομορφιά γύρω του και τώρα το απολαμβάνω. Βρίσκω λόγους πλέον, αισθάνομαι κίνητρα που με γεμίζουν ομορφιά μέσα μου και γίνομαι πάλι άνθρωπος αισιόδοξος. Μέσα σε αυτή τη κατάσταση, ο χρόνος που δεν χαμπαριάζει, δίνει το σήμα του, στον ύπνο, που αυτός με τη σειρά του, με ειδοποιεί μέσω τον βλεφάρων μου, ότι σιγά-σιγά πρέπει να αρχίσουμε να φτιάχνουμε τη στροματσάδα μας. Κανένα πρόβλημα, κοιμήθηκα τόσο γρήγορα όσο σε πιάνει η αναισθησία όχι της ψυχής, αλλά αυτή πριν το χειρουργείο. Η τελευταία εικόνα στο μυαλό μου ήταν το πρωινό ξεμπουκάρισμα από το πλοίο, με τον Ernesto.

   Έξοδος. Για μερικές μέρες, που αν τις κάνεις ώρες είναι αρκετές, αν τις κάνεις λεπτά είναι πολλές, αν τις κάνεις δευτερόλεπτα, είναι αμέτρητες. Κάθε σπιθαμή διαδρομής που κάνεις με το ποδήλατο, επειδή έχεις αφήσει και μια σταγόνα ιδρώτα εκεί, τη θυμάσαι. Συνεπώς, το περσινό δρομολόγιο, από το καινούριο δρόμο, που ενώνει τον Άγιο με το Ηράκλειο, το θυμάμαι πολύ καλά και δεν με ψήνει να το ξανά κάνω, ειδικά από τη στιγμή που δεν με κυνηγάει κανείς και το μόνο θέμα είναι να μη με πιάσει το βράδυ, καθαρά για λόγους ασφάλειας. Είναι 6:30 το πρωί, όταν ξεκινάω. Του πούστη, πιο βράδυ;. Τα χιλιόμετρα δεν είναι πολλά και γνωρίζω πως το πολύ σε 4 ώρες με γαμάτες στάσεις θα τα έχω καταπιεί. Άρα τι μας μένει; Ένα από τα πράγματα που μας λείπει στην Αθήνα, λίγο περιπέτεια. Ρωτώντας πας στη πόλη, έτσι βγάζω το έξυπνο τηλέφωνο iGm5ou 7, ανοίγω το χάρτη βρίσκω τον επαρχιακό δρόμο που θα με βγάλει από τη βαρεμάρα και τη μιζέρια του πολυεθνικού μονόδρομου και ξεκινάω τη πορεία μου γιαλό-γιαλό. Το να ποδηλατείς σε καθαρό αέρα, είναι κάτι το υπέροχο. Όταν είσαι δίπλα στη θάλασσα τα πνευμόνια σου γεμίζουν με την αύρα της. Τα πρώτα χιλιόμετρα γίνονται φοβερό καλωσόρισμα από το νησί, μιας και η φλατίλα θυμίζει Ολλανδία με προσθήκη μικρών ανηφοριών που γίνονται αμέσως παιχνιδιάρικες κατηφόρες.

   Πολύ πριν αρχίσει ο ήλιος να καίει, έχω φτάσει στη Χερσόνησο. Μήνυμα στον Αλέκο, μπας και είναι ξύπνιος, να πιούμε κανα καφέ μαζί με μπαρμπα-Κώστα. Αφού είπαμε, από χρόνο άλλο τίποτα, αν τα λεπτά γίνονταν cents, και τα cents δραχμές, θα ήμουν εκατομμυριούχος. Άκυρο! Καμιά απάντηση. Λογικό. Γνωρίζω τα ωράρια τις δουλειάς, απλά για το μπας και... Έχω τη λογική του ανθρώπου που κάνει διακοπές και όχι δουλειά σεζόν κάτω. Το καφεδάκι που δεν ήπια μου δίνει κ' άλλο αβάτζο σε χρόνο, αφού υπολογίζω ότι καλό θα ήταν να βρίσκομαι στον Άγιο το αργότερο την ώρα που τελειώνει ο Σταυράκος τη δουλειά για να ρίξουμε παρέα τη βουτιά. Αυτός πυρωμένος από το ποδαρόδρομο με το δίσκο και εγώ από το πετάλι με τον Ernesto.

Βρείτε τις διαφορές με τη περσινή φωτογραφία και κερδίστε ένα 3ήμερο στο Costa Navarino.

   Μέχρι τα Μάλια όλα ήταν γνώριμα. Από εκεί και μετά έπιασα για τα καλά επαρχιακό δίκτυο. Μη στα πολυλογώ, φοβερές διαδρομές, θα δεις και λίγα πράγματα παρακάτω. Άφησα την αύρα της θάλασσας και τα πνευμόνια μου πλέον γέμιζαν με αέρα βουνού. Ησυχία στο δρόμο μου, κανα αμάξι πέρναγε στο πολύ αραιά και που, μερικά χωριά συνάντησα με ανθρώπους πρόθυμους να με ξεδιψάσουν με νερό και φυσικά καμιά ρακή.

Στο κάμπινγκ. Δείτε το

Το κέικ των πρωταθλητών. Μυστική συνταγή που ίσως σας αποκαλύψω!

Γαμάμε γαϊδούρα στην ανηφόρα...

Απέναντι η γέφυρα του πολυεθνικού μονόδρομου.

Ψυχή στο δρόμο. Η στιγμή που η μοναξιά του ποδηλάτη φαντάζει ευτυχία, μακριά από τη φασαρία.

Υπερηχητικό το πέρασμα από τη φύση στο πολιτισμό. Αυτή η σήραγγα σημάνει και το τέλος του ταξιδιού. Σε 15 χιλιομετράκια είμαστε Άγιο.

13:40 ο Ράκος έχει πάρει τη θέση του στο πάσο της ταβέρνας που δουλεύει ο μικρός γιος και με το ζόρι πρόλαβε να βγάλει αυτή τη φωτογραφία. Η αλήθεια είναι ότι χρειάστηκε δύο γουλιές για να τελειώσει το ποτήρι.

Την ίδια στιγμή... Μικρός γιος, επί το έργον...!

Να σε βλέπω να στάζεις! Μεσημέρι Κυριακής και στο μαγαζί ξεκινάει ο πόλεμος.

Η θέα από το κρησφύγετο.

Η ζωή είναι ρόδα που γυρίζει λένε. Εγώ θα πω ότι είναι και μύλος που αλέθει. 

   Οι μέρες στη Κρήτη τελείωσαν απρόσμενα σε σχέση με το προγραμματισμένο. Είναι γνωστό σε όλους πως η ζωή έχει ευχάριστους και δυσάρεστους λόγους για να σε σοκάρει και να σε αιφνιδιάζει. Όπως και οι άγνωστες διαδρομές, που κάνουμε με το ποδήλατο. Εκεί που τρελαίνεσαι από χαρά στην αίσθηση μιας μεγάλης κατηφόρας, τόσο σου κόβονται τα πόδια, όταν  σου σκάει στο δρόμο σου και μια ανηφόρα, που δεν ξέρεις πόσα χιλιόμετρα μπορεί να κρατήσει. Εσύ απλά καλείσαι να πάρεις την απόφαση αν θα συνεχίσεις τη διαδρομή, ή θα γυρίσεις, πίσω από τον ίδιο δρόμο, αφού τουλάχιστον ξέρεις τι σε περιμένει.

    
   Σε αυτές τις εποχές που μας λυγίζουν ψυχικά και σωματικά, όλοι λίγο-πολύ ψάχνουμε από διάφορα πράγματα να πιαστούμε. Προσωπικά πιστεύω ότι σαν τον άνθρωπο δεν είναι καλύτερο κανένα. Βέβαια ο άνθρωπος θέλει μεράκι, αν βάλουμε σαν παράδειγμα, ότι κάποιος μπορεί να απολαμβάνει τη χαρά του ή να παρηγοριέται στη στενοχώρια του, κάνοντας shopingtherapy!. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα έτσι, ότι βολεύει τον καθένα, αλλά να έχουμε το νου μας και στην ουσία.

   Σε αυτές τις εποχές που μας απομυζούν ψυχικά και σωματικά, όλοι λίγο-πολύ έχουμε την ανάγκη να ξανά γεμίζουμε τις μπαταρίες μας. Δίνεις νοιάξιμο θα πάρεις νοιάξιμο. Το νοιάξιμο απαιτεί το πιο ακριβό πράγμα που έχουμε όλοι στο πορτοφόλι μας. Χρόνο. Χρόνο για τους άλλους και όχι για τον εαυτό μας. Θα υπάρξουν φορές που αυτός ο χρόνος θα σου γυρίζει πίσω με μορφή νοιξίματος, θα υπάρξουν και φορές που θα σου σκάσει στα μούτρα η επένδυση, σαν μετοχή του χρηματιστηρίου το 1999. 

   Σε αυτές τις εποχές που υπάρχει ψυχική και σωματική απαισιοδοξία, όλοι λίγο-πολύ έχουμε την ανάγκη να δίνουμε κουράγιο και να παίρνουμε κουράγιο. Αναλογίσου τώρα, πόσο μπορεί να σου δώσει κουράγιο, το να βλέπεις τους ανθρώπους σου να λειτουργούν αισιόδοξα μέσα στο προσωπικό τους πένθος.

Αυτή η κομματάρα, είναι αφιερωμένη στο φιλαράκι μου που λιώνει τα παπούτσια του στη Κρήτη.

Υ.Γ.1 Στην αδερφή μου και τον Professor θέλω να ευχηθώ, «Στα καλύτερα!»

Υ.Γ.2 «Ξύλο μέσα στους δρόμους και μπάλα στις αλάνες...» Σταυράκο αυτό που γουστάρω στη φιλία μας, είναι ότι ρε φίλε, γνωριστήκαμε από φοιτητές, αλλά έχουμε κοινές εικόνες και εμπειρίες και από πιο μικρές ηλικίες.

Υ.Γ.3 Loca, μη γίνεις Ερυθρός Αστέρας!

Υ.Γ.4 Γιαννάκο τι ώρα φτάνεις τη Δευτέρα;

Υ.Γ.5 Εσύ Κομή θα φτάσεις καμιάν ώρα;! 

Υ.Γ.6 Ο Zidane χρειάζεται ΖΑΝΤΕς! 

Υ.Γ.7 Μιχαλιό, δεν έχω κλείσει εισιτήρια ακόμα.

Υ.Γ8 Ρε, λες;!

Υ.Γ.9 Δεν σου λέω, γιατί πας και τα λες. 

Υ.Γ.10 Ισραηλινός Στρατός vs Παλαιστινιακός Λαός, 33-938 στο ημίχρονο... Φαίνεται θα πληρώσει καλά το διπλό. Σίγουρα, δεν γυρνάει...!

Υ.Γ.11 Ο Ιούλιος είναι ο καλύτερος μήνας για διακοπές και ένας μήνας με ηχηρές δολοφονίες...

...Να προσθέσω και του Χριστόφορου Μαρίνου, αν και δεν τη θυμάμαι καλά, άλλες ηλικίες άλλα ενδιαφέροντα, αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι δεν έχει γίνει.