96 ώρες

   Σήμερα είναι το πρώτο βράδυ που θα κοιμηθώ με τα παντζούρια κλειστά. Ο βασιλικός τελικά με διέψευσε. Δεν άντεξε το κρύο. Καλύτερα θα έλεγα ότι το φταίξιμο είναι όλο δικό μου, θα έπρεπε να γνωρίζω πως οι βασιλικοί δεν αντέχουν το κρύο, όπως γνωρίζω πλέον καλά, πως το κρύο δεν το αντέχουν ούτε οι παπαγάλοι.

   

   Ξάπλωσα στο κρεβάτι με σκοπό να διαβάσω λίγο, έτσι σαν φάρμακο για τον ύπνο. Αφού έφτιαξα τα μαξιλάρια μου και ρύθμισα το φως μου και πριν ανοίξω το βιβλίο κατάλαβα πως για μένα θα ήταν καλύτερο να γράψω. Να γράψω κυριολεκτικά, σε χαρτί, με μολύβι, δεν μου αρέσει το στυλό, κάνω λάθη και γεμίζω τα χαρτιά μουτζούρες.

   Βρέθηκα στο σαλόνι να πάρω το τεφτέρι. Τι μαλακία… Στο μυαλό μου να χορεύουν οι σκέψεις μου και εγώ να ψάχνω ένα μολύβι. Είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα όταν μια όμορφη επικοινωνία καταλήγει στη συνουσία και τη στιγμή που κρατάς το πούτσο σου από την ορμή ώστε να μη βγει αγαρμποσύνη, σκεπτόμενος πως «Θα πέσει ένα γαμήσι που στο τέλος, θα κάνουν τσιγάρο και όσοι δεν καπνίζουν». Ξαφνικά ένα χέρι που δεν είναι δικό σου, σου βάζει φρένο και σου ζητάει προφυλακτικό. Δεν τα έχεις στο κομοδίνο, έχουν τελειώσει, δεν πρόβλεψες να αγοράσεις, δεν σε νοιάζει και πολύ γιατί δεν σου αρέσει και η φάση του προφυλακτικού,-δεν μου αρέσει καθόλου η λέξη καπότα-, ένα τελευταίο παίζει να έχει μείνει  λόγο γυμνασιακής συνήθειας στο πορτοφόλι σου. Σηκώνεσαι να πας να το φέρεις… Η καύλα έχει φύγει. Όταν γυρίσεις όλα θα περνάν από τα χέρια της/του. Άλλο τόσο ψάχνω και εγώ ένα μολύβι για να περάσουν τα υπόλοιπα από το κεφάλι μου στο χέρι μου για να χυθούν τελικά στο χαρτί μου.

Βρήκα μολύβι. Είναι το μολύβι σου, από τη μέρα που το τρεμάμενο χέρι σου προσπαθούσε να ζωγραφίσει μια ευθεία γραμμή. Το έχω ακόμα, μέσα στα συρτάρια μου που είναι γεμάτα από στιγμές, μικρές ή μεγάλες. Εύχαρες ή στενάχωρες. Το δικό σου το μολύβι βρισκόταν μπροστά-μπροστά, πρώτο-πρώτο. Από τη μια να με δοκιμάζει και από την άλλη να με εκπαιδεύει. Χαμπαριάζω εγώ μουνόπανα… Με το μολύβι σου θα γράψω. Τουλάχιστον και επιτέλους θα ξεκινήσω να γράφω… .Το γαμημένο… Δεν έχει μύτη. Σαν εσένα και αυτό να μου λύνεις το πρόβλημα που μου έκανε τη κουταλιά νερό, θάλασσα και στο καπάκι να μου φτιάχνεις φουρτουνιασμένες θάλασσες με δέκα κουταλάκια γεμάτα με νερό.

Ξύστρα… Άντε τώρα εσύ εν έτη 2014 να βρεις ξύστρα στο σπίτι του Ράκου που έχει να γράψει με το χέρι από την εποχή του Α!ΤΕΙ. Εντάξει υπερβολικός. Απλά χρησιμοποιούσα μηχανικά μολύβια. Αυτό το μολύβι είναι παλιάς κοπής, με γομίτσα στο τέλος. Μια ξύστρα δε μπορεί όλο και κάπου θα είναι καταχωνιασμένη και όσο ψάχνεις τη ξύστρα τόσο οι σκέψεις σου συνεχίζουν να χορεύουν. Πουτάνες, λίγο χρόνο, λίγο χρόνο ρε γαμημένες και θα σας προλάβω. Καλύτερα, όχι μόνο θα σας προλάβω, θα σας ξεπεράσω κιόλας. Ψάχνω τη γαμημένη τη ξύστρα τίποτα, ένα κάρο στιγμές μέσα στα συρτάρια αλλά ξύστρα τίποτα, μέχρι και το πρώτο μου πάσο βρήκα, που ως τώρα νόμιζα πως δεν είχε γλυτώσει κανένα από τη παραγωγή χάρτινου, κυλινδρικού σχήματος, φίλτρου για το τσιγάρο... Αυτό τη γλίτωσε… Είχα προλάβει να το πλαστικοποιήσω. Διάφοροι περίεργοι ήχοι από ανακάτεμα πραγμάτων μέσα σε συρτάρια, δίνουν ρυθμό για των σκέψεων το χορό και ξύστρα πουθενά. Άντε γαμήσου. Τα βάζω συνοπτικά με τον εαυτό μου γιατί ρε παπάρα όταν θες να έχεις όπλο μαζί σου για κάποιο λόγο το κουβαλάς. Πρέπει να είναι πάντα έτοιμο και εύκαιρο αλλιώς δεν έχει νόημα. Το τεφτέρι με το μολύβι στη προκειμένη περίπτωση είναι το όπλο και οι σκέψεις ο στόχος.

-Αφού ρε παπάρα έρχονται απροειδοποίητα δε σε ρωτάνε και δεν είναι η πρώτη φορά που τη παθαίνεις και αιφνιδιάζεσαι. Γιατί ρε μαλάκα δεν μαθαίνεις από τα λάθη σου. Από τα ίδια λάθη. Κάνεις τα ίδια λάθη.

-Έχεις δίκιο, αλλά να σου απαντήσω… Μαθαίνω. Εσύ μπορεί να λες πως κάνω ξανά και ξανά το ίδιο λάθος, και μπορεί να το κάνω, και μάλλον θα συνεχίσω να το κάνω μέχρι να το βαρεθώ ή να το αισθανθώ.

Λάθος σχετικό και αυτό.

-Φάε λαπτοπάκι στη μάπα τώρα.

-Εντάξει μωρέ μαλάκα πως κάνεις έτσι…

Τη γαμημένη τη ξύστρα δεν τη βρήκα ποτέ αν και τώρα μετά από 674 λέξεις, μου έσκασε στο νου που μπορεί να υπάρχει μια ξύστρα εδώ μέσα και για να δεις ότι δεν σου λέω μαλακίες, είναι, στο τραπεζάκι στο σαλόνι μέσα στο ντοσιέ που κράταγα σημειώσεις,κομπιουτεράκι,στυλό,μολύβι,γόμα,ξύστρα και το γεωδαιτικό τριγωνάκι στα χρόνια του Α!ΤΕΙ… Πάω να δω… Τζακ Ποτ! Δικό μου το χαρτί! Ένας και μοναδικός υπερτυχερός.

Ο βασιλικός τελικά δεν άντεξε από το κρύο… Πρόοδος, αν σκεφτείς ότι θα ήμουν 7 χρονών όταν μου ψόφησε το παπαγαλάκι, δώρο της νονάς μου στη γιορτή μου,  επειδή πάλι τέτοια περίοδο με αρκετό κρύο το ξέχασα στο μπαλκόνι για ένα βράδυ.

   Τελικά τι ήθελα να γράψω...;! Αρχιδιλίκια... Το ξέχασα με τα μολύβια και τις ξύστρες που έμπλεξα. 

   Εντάξει μωρέ μη τρελαίνεσαι... Θα το φορτώσουμε και αυτό... Όπως είναι!

 

Υ.Γ.1 Ελπίζω να είσαστε όλοι και όλες καλά τουλάχιστον από υγεία.