Ρόδα, τσάντα και... Κοπάνα

   Πέρασε ένας μήνας, πέρασε και ένας χρόνος όμως. Γιατί όχι τώρα και αν όχι τώρα, τότε πότε;! Μη πάει ο νους σου στο κακό. Δεν αναφέρομαι στα κοινωνικά διλήμματα των κατοίκων του οικοπέδου, τα οποία ψάχνουν να βρουν τις απαντήσεις τους μέσα από τις πολιτικές επιλογές που τους δίνει η Προεδρευομένη -Αστική- Δημοκρατία, που έχουμε για πολίτευμα.
   Αναφέρομαι καθαρά στη πάρτι μου και στη διάθεση μου για να γράψω. Μια διάθεση που με γύρω φέρνει, αλλά εγώ δεν της κάθομαι. Μια διάθεση που βρίσκει τα ερεθίσματα για να ερεθιστεί και να με ερεθίσει, αλλά δεν της κάθομαι. Μια διάθεση που με τις αφορμές και τις αιτίες οι οποίες υπάρχουν και λειτουργούν παράλληλα και μέσα σε αυτό το κόσμο, δίνει την απόλυτη αίσθηση αυτού που αποκαλούν Σκοτσέζικο ντους και χωρίς νερό παρακαλώ. Άσε τα φιλοσοφικά ρε Ράκο, στο δια ταύτα, θα μας γαμήσεις στο σκρολάρισμα πάλι και όποιος αντέξει...!

   Αυτό το κείμενο έχει σαν θέμα τη «κοπάνα». Ίσως η πρώτη φορά που ήρθαμε σε επαφή με μια από τις έννοιες της λέξης αυτής, ήταν στα χρόνια του σχολείου. Ίσως για πολλούς από εμάς η πιο συνειδητή απόφαση που είχαμε πάρει ποτέ για το μέλλον μας μέσα σε εκείνο το τσιμεντοποιημένο περιβάλλον των κανόνων και των περιφραγμένων με κάγκελα προαυλίων. 

«Λες ρε μαλάκα να τη κάνουμε τις δύο τελευταίες ώρες;!», 
«Ε, τι λέμε τόση ώρα μωρέ μαλάκα... Τι να κάτσουμε να κάνουμε, Έκθεση και Ιστορία;! Φύγαμε κολλητά!», 
«Ρε μαλάκα και αν πάρουν τηλέφωνα σπίτια μας, στους γονείς μας τι θα πούμε;!», 
«Ποιος ρε;! Τι να πάρουν... Παρασκευή είναι σήμερα, έλα-έλα χτυπάει κουδούνι τσάντα και πούλο, πηδάμε τα κάγκελα από το πίσω προαύλιο να μη μας δει και κανείς και φωνάζει!»
«Ωραία ρε πούστη μου, άντε και φύγαμε... Πού θα πάμε ρε μαλάκα;!»,
«Όπου να ναι ρε μαλάκα μου τι σε νοιάζει, όπου να ναι και σίγουρα όχι σπίτια μας!»
«Άντε γαμήσου... Με έψησες!»
«Έεεε, άντε ντε... Παπάρα, λίγο ακόμα και θα καθόμασταν για μάθημα... Έλα, κουδούνι... Τις τσάντες...!» 
«Φύγαμε! Τσιγάρα έχεις;!»
«Έχω... Βούτηξα 2-3 το πρωί από το πακέτο του πατέρα μου και άλλα τόσα από της μάνας μου, για να μην πάρουν χαμπάρι!»
«Λεφτά;! Δεν έχω μια... κανά δύο κατοστάρικα»
«Στ' αρχίδια σου ρε τι να τα κάνουμε τα λεφτά;! Έχουμε τα τσιγάρα μας!»

Βαθειά ανάσα και έξω... Αισθάνομαι καμιά φορά ακόμα την αίσθηση που είχαν τα πέλματά μου όταν βρέθηκαν στο έδαφος μετά και το τελευταίο σάλτο, από την έξω μεριά των κάγκελων. Άγχος πολύ και ταυτόχρονα ένα αίσθημα ελευθερίας. Δεν είχε πίσω. Ήμασταν έξω. Σε μια μέρα και μια ώρα που για κάμποσα χρόνια υποχρεωνόμασταν να βρισκόμαστε κάπου και να κάνουμε κάτι παρά τη θέλησή μας. Τώρα ήμασταν έξω, δεν είχαμε ιδέα τι θα κάνουμε, δεν μπορούσαμε να σκεφτούμε τι να κάνουμε, τα μυαλά μας ήταν σαν το ατροφικό πόδι μετά από 6 μήνες στο γύψο! Σκέψου να περάσει μια ολόκληρη ζωή που για κάποιες ώρες να υποχρεώνεσαι να βρίσκεσαι κάπου και να κάνεις κάτι παρά τη θέλησή σου, αλλά για τη πληρωμή σου.

    Σε μια κοινωνία που οι ρυθμοί της αυξάνονται χρόνο με το χρόνο, η έννοια της «κοπάνας» είναι πιο επίκαιρη από ποτέ. Είναι το πρώτο εμβόλιο, η πρώτη αντιβίωση για την ασθένεια- ίωση, «Τρέχα να προλάβεις τα λίγα για να βγάλεις». Γάμησε το Σαββατοκύριακο που το έχεις ελεύθερο έτσι και αλλιώς -Αν δεν δουλεύεις φυσικά-, το Σαββατοκύριακο είναι στημένο. Είναι σαν τους «περιπάτους» που μας πηγαίνανε πάλι στα χρόνια του σχολείου. Το θέμα είναι μέσα στη βδομάδα, εκεί που οι ώρες και τα λεπτά καίνε από το προσωπικό πήξιμο του καθενός μας, άλλος περισσότερο και άλλος λιγότερο δεν έχει σημασία. Το ρίσκο που θα πάρεις. Για λίγες ώρες ελευθερίας. Για λίγες ώρες σουρεάλ, γιατί έχει πλάκα το μεσημέρι της Πέμπτης να σε βρίσκει με αλάτια στο πρόσωπο και ας είναι μέσα Γενάρη. Μεγάλη ψυχοθεραπεία η «κοπάνα». Τέρμα ανεύθυνο και ταυτόχρονα τόσο υπεύθυνο. 

  Συνοψίζοντας θα λέγαμε ότι η «κοπάνα», είναι η κατάσταση κατά την οποία το άτομο μέσα από το αίσθημα της προσωπικής επιλογής και ευθύνης, αποφασίζει να παρεκτραπεί των προκαθορισμένων και να αυτοσχεδιάσει  με γνώμονα πάντα το ψυχικό του συμφέρον.

   Η «κοπάνα» σε βγάζει από αυτό που έχεις συνηθίσει και σου δίνει πάσα στη πλάτη της άμυνας της ρουτίνας και της βαρεμάρας.  Πάρτο-Βάλτο μεγάλε!

   Υπάρχει και η περίπτωση που τη «κοπάνα» δεν την αποφασίζεις. Σου έρχεται από μόνη της σαν χαστούκι για να σε βγάλει πάλι από τη ρουτίνα και πιθανόν τη βαρεμάρα που μπορεί να έχεις. Σε αυτή τη περίπτωση λειτουργεί με διαφορετική έννοια από τη προηγούμενη. 

   Είναι πρωί και ετοιμάζεσαι να πας στη δουλεία σου. Έχει ξεκινήσει η αλγοριθμική διαδικασία προετοιμασίας στον εγκέφαλο, το flag έχει πάρει «1» και η «ROOT_Etoimazomai» τρέχει κανονικά παρ' όλο που το σύστημα έχει αργήσει λίγο να bootάρει. Βρίσκεσαι στη «for i=0; i<40; i++», αριστερόστροφο ανακάτεμα του καφέ που σιγοβράζει στο μπρίκι και μέσα στη ησυχία που έχει η μέρα κατά τις 8:30, κάποιες ομιλίες που συμβαίνουν έξω από τη πόρτα σου, σου διεγείρουν την ακοή κάπως άτσαλα. Τι να το κάνεις που η πόρτα σου έχει ηχομόνωση κουρελούς και θες δε θες θα ακούς. Δεν πρόκειται για τσακωμό ενός από τα δύο ζευγάρια που έχουν τα άλλα δύο σπίτια που βρίσκονται στον όροφό μου. Δεν πρόκειται καν για κάποιο καλημέρισμα των γειτόνων που βρέθηκαν στο κοινόχρηστο διάδρομο. Το τοπίο ξεκαθαρίζει τελείως όταν μέσα στη νύστα σου ακούς και μαθαίνεις για το πιτσιρικάκι του γείτονα που λιποθύμησε στο σχολείο από υποσιτισμό. Το πως βρέθηκε -πιθανός- η κοινωνική λειτουργός έξω από τη πόρτα των γονιών από τη μια να τους καθησυχάσει, ότι το παιδί τους προφανώς και είναι καλά, και από την άλλη να δει τη κατάσταση του σπιτιού και να τους προτείνει βοήθειες, δεν το ξέρω. Ωραίο αν και οξύμωρο. Γαμώ και το καφέ γαμώ και τη ζάχαρη γαμώ και το πρωινό τσιγάρο, το καλύτερο τσιγάρο της μέρας σταθερά για 15 χρόνια. Κόβεται η πλάκα και έρχεται η όρεξη. Ο κόσμος των δύο ταχυτήτων είναι γεγονός, δεν είναι δελτίο των οχτώ και δεν είναι μια ιστορία που σου είπε κάποιος γνωστός σου που συνέβη σε έναν φίλο του ξαδέρφου του. Ερωτήματα του τύπου «Υπάρχει τελικά σωτηρία για το κόσμο;!» και «Τι κάθομαι και κάνω εγώ, με τι μαλακίες ασχολούμαι και πρεσάρομαι και τι σκατά μπορώ να κάνω για να σώσω το κόσμο;!», αν είσαι στοιχειωδώς άνθρωπος για τουλάχιστον 5 λεπτά, αυτές οι σκέψεις ή παρόμοιες, πρέπει να χορεύουν στο μυαλό σου πιο γρήγορα από τη προπαίδεια του 5! Αυτός ο κόσμος παίρνει ό,τι του αξίζει, αυτοί που πληρώνουν από τη τσέπη τους και στο τέλος θα βγουν χρεωμένοι, είναι όσοι δεν αξίζουν για αυτό τον κόσμο. Όπως καταλαβαίνει κανείς αυτό το κόσμο, αυτή τη κοινωνία. Αφού αυτό που αποφασίζουν να δουν τα μάτια σου, είναι αυτό που θέλει να δει η ψυχή σου, η καρδιά σου. Τα συμπεράσματα δικά σου.

«Τούτος ο κόσμος δύο μάσκες φορά, άλλη στο νότο και άλλη στο βορά και δεν είναι όλα μια χαρά...»

Εκλογικό κέντρο Ν.Αρκαδίας.

Playground

Τα παιδιά του Πειρατή... Οι πειρατές!

Κλάψε ψηλέ...

Κλάψε ρε παλιό μαλάκα σου λέω...

Γκόοολ ρε...!

 

Ναι ρε μαλάκα έπαθα πάλι λάστιχο... Πρόβλημα;!

 

Ρίο-Αντίρριο ή Αντίρριο-Ρίο;!... Οι λουκουμάδες που είναι;!

 

Οδός Αχιλλέως... Ένα απόγευμα «γαζί»...!

Στρίψε λίγο τη κεραία προς Υμηττό... Ψυχή βαθειά!

 

Trafficking 

 

Ο Zidane δεν έτρωγε όλο το φαΐ του.

 

Reflections

 

Να θυμάσαι, πως άλλα πεθαίνουν από το κρύο.

Υ.Γ.1 Προσδεθείτε και απολαύστε, οι μέρες που έρχονται θα έχουν ενδιαφέρον και ευχόμαστε όμορφο φινάλε.
Υ.Γ.2 Γιαυτό δεν μπορώ τους μεγάλους του κόσμου... 
Υ.Γ.3 Loca... Βγάλε τίκετς τη τελευταία στιγμή ρε φίλο.
Υ.Γ.4 Ζωή, Zidane και κίνηση.
Υ.Γ.5 Όνειρα με σχέδια και σχέδια με όνειρα. Εδώ είμαστε.
Υ.Γ.6 Ρόδα τσάντα και κοπάνα στους φασίστες.
Υ.Γ.7 Μετά το διπλό στο τηγάνι, όλοι Σύνταγμα.
Υ.Γ.8 Το Ποτάμι...;!, Ε! Το Ποτάμι τότε! -Ανεκδοτάρα κυριολεκτικά και μεταφορικά-.
Υ.Γ.9 Το να βγάζεις λεφτά από το πόνο του αλλουνού μεταφράζεται «Το τερπνόν μετά του ωφελίμου»;!
Υ.Γ.10 Συναίσθημα, απάθεια.
Υ.Γ.11 Ψηλάκο και Γιαννάκο, καλώς ορίσατε φίλοι μου.
Υ.Γ.12 Σφάκι μου καλό γάμητη η ρετιρεδάρα σου!
Υ.Γ13 Κώτς θα το συντονίσουμε ποτέ;! Καφεδάρα στο δώμα με θέα της πόλης το πτώμα!
Υ.Γ.14 Ρίγκο-Ρίγκο είσαι εδώ bro;! 
Υ.Γ.15 Κάθε Σάββατο 17:00-19:00 «MusicOnArrival» στο ράδιο Reeboot
Υ.Γ.16 Χρόνια καλά στους εορτάζοντες και τις εορτάζουσες.
Υ.Γ.17 Το πιο αστείο αυτές τις μέρες ήταν η επιστολή των μπάτσων για να διαμαρτυρηθούν για τη ξεφτίλα που νιώσανε επειδή, τους βάψανε δύο συνθήματα στη κλούβα...Που την έχουν σαν το σπίτι τους...! Εμείς τι πρέπει να νοιώθουμε για τα παιδιά που έχετε σκοτώσει και για το τόσο κόσμο που έχετε σαδιστικά σακατέψει στο ξύλο;! Για τα νταλαβέρια, για τις μαστροπείες, για το λαθρεμπόριο, για τα νταβατζιλίκια... Όποια πουστιά και να σηκώσεις, ένα μπάτσο θα βρεις από κάτω.
Υ.Γ.18 Ο κύριος Μελισσανίδης έχει 680 εκατομύρια να αγοράσει τον ΟΠΑΠ και δεν έχει 40 για να φτιάξει το γήπεδο της ΑΕΚ. Εσύ ακόμα προσκυνάς;! ΑΕΚΑΡΑ για πάντα και στην υγειά μας... Σαν το παλιό καλό κρασί. 
Υ.Γ.19 Βρισκόμαστε λίγο πιο κάτω από τον Τροπικό του Αιγάλεω και λίγο πιο πάνω από τον Ισημερινό της Ομόνοιας. Ο Κολωνός παραμένει εξωτικός, όσο και να χιονίζει...!