Working class hero

  Έφτασε και πάλι η βραδιά που θέλω να γράψω ένα κείμενο. Εδώ που βρίσκομαι έχω ελάχιστους ανθρώπους όπου μπορώ να αραδιάσω ότι έχω μέσα στο μυαλό μου και να υπάρξει -όχι απαραίτητα κατανόηση αλλά τουλάχιστον- επικοινωνία. Και είναι σημαντική για μένα η επικοινωνία. Αλλιώς θα καθόμουν να μιλάω στα ντουβάρια. Αυτά που είναι φτιαγμένα από τούβλα και τσιμέντο, όχι τα δίποδα. Έτσι λοιπόν θα ξεμπουκώσω με ένα κείμενο.

  Βρίσκομαι στην 63η ημέρα χωρίς ρεπό. Η φετινή θητεία φαίνεται να τσουλάει πιο αργά από όλες. Λογικό γιατί πλέον έχει χαθεί η όποια 'μαγεία' της καλοκαιρινής σεζόν. Είναι ξεκάθαρα καθήκον. Αποστολή. Τα πράγματα πάνε σύμφωνα με τον προγραμματισμό. Στη δουλειά έχουν βρεθεί οι ισορροπίες και πλέον μετά από 2 μήνες γνωρίζουν ποιος είμαι (επαγγελματικά) και το πολυπόθητο σύστημα 'αυτόματος πιλότος' δουλεύει σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Αυτό σημαίνει λιγότερες τριβές με την εργοδοσία άρα λιγότερες φασαρίες. Αυτό το έχουν καταλάβει καλά και οι ίδιοι αλλά το έχουν ερμηνεύσει λάθος και νομίζουν ότι εγώ προσπαθώ να κάνω τον σωστό για να ανέβω μια βαθμίδα πιο ψηλά από τους συναδέλφους μου και μια βαθμίδα πιο κοντά στην διοίκηση. Δηλαδή ρουφιάνος λοχίας. Έχουν υπάρξει φορές που μου έχει ανατεθεί να 'τρέξω τους μαλάκες που κοιμούνται', να διώξω συνάδελφο επειδή δεν έχει δουλειά εκείνη την ώρα και να του ανακοινώσω ότι θα κάνει σπαστό ωράριο, να τσεκάρω αν το μαγαζί είναι σε καλή κατάσταση στην αλλαγή της βάρδιας και αν δεν είναι να 'τους γαμήσω', να βάλω συνάδελφο μου να σκουπίσει ή να κάνει διάφορες αγγαρείες. Ακόμα ζορίζονται να καταλάβουν ότι δεν βρίσκω καθόλου κολακευτική αυτή την ανάθεση μοιράσματος αρμοδιοτήτων μιας και αρνούμαι επανειλημμένα να την αναλάβω.
Κατά τα άλλα έχω αρχίσει να δημιουργώ την οικονομική κάβα που θα διαθέσω στους γιατρούς μόλις -με το καλό- τελειώσω. Έχω χάσει και τα πρώτα δέκα κιλά. Και ακόμα δεν έχει μπει Ιούλιος. Πριν 2-3 βδομάδες μου ανακοίνωσαν ότι θα αλλάξει το ωράριο μου μιας και σταμάτησε η κοπέλα που ερχόταν το πρωί και έστηνε το μαγαζί. Το 11-7 μετατράπηκε σε 10-6. Δεν υπήρχε κανένας λόγος να αλλάξει το ωράριο μου μιας και εγώ δεν θα έκανα αυτά που έκανε η κοπέλα στο μαγαζί. Το ήξεραν και αυτοί, το ήξερα και εγώ. Όπως επεξεργαζόμουν την αλλαγή ωραρίου, από τη μία με ξενέρωνε το γεγονός ότι θα περιοριστεί ο πρωινός μου χρόνος πριν τη δουλειά όπου σηκώνομαι, βράζω το ελληνικάκι μου, στίβω τα πορτοκάλια μου, απολαμβάνω κάποιο πρωινό και μόλις τελειώσουν οι διαδικασίες αυτές πάω στη δουλειά πανέτοιμος αλλά από την άλλη... το να σχολάω στις 6 σημαίνει βουτιά γαμάτη και καμιά ώρα σούπερ ντάγκλας εκτεθιμένος στον ήλιο. Δηλαδή, λίγο καλοκαίρι και για μένα. Οπότε είπα να το δεχτώ και να στριμώξω λίγο τα πράγματα στον πρωινό χρόνο. Έκανα πολύ καλά τελικά. Τόσο καλά που πριν 2-3 μέρες μου είπαν να μου επαναφέρουν το ωράριο κι εγώ έκανα τον κινέζο. Προς το παρόν παίζουμε ακόμα στο 10-6....

Και μετά πάω και την πέφτω λίγο στο Αμμούδι....

  Αλλάζοντας παράγραφο, έχει περάσει και μια μέρα μιας και όταν δουλεύεις με αυτό τον τρόπο είναι πολύ πιθανό να μη σε παίρνουν ο χρόνος και τα κουράγια σου ούτε για να γράψεις ένα κείμενο. Άσε που όταν είσαι σκλάβος σε κάτεργο και παράλληλα είσαι στοιχειωδώς συνειδητοποιημένος και ενημερωμένος, η κατάσταση είναι σαν να έχεις αναμμένο το σπίρτο στο χέρι στον χώρο όπου έχεις περιλούσει με βενζίνη. Κάθε μέρα υπάρχουν πιθανότητες έκρηξης. Σήμερα το σπίρτο έπεσε στη βενζίνη. Η πρώτη έκρηξή -μου- ήταν γεγονός. Ένα από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να μου κάνουν είναι να υποτιμήσουν τη νοημοσύνη μου. Ακόμα και όταν δεν μιλάνε προσωπικά σε μένα αλλά μιλάνε γενικά για μία τάδε κατάσταση που έχει να κάνει με τα επαγγελματικά. Και θα μπω στο ψητό αμέσως.

Αυτές τις μέρες έχει βγει βρώμα ότι στην περιοχή κυκλοφορεί κλιμάκιο και την πέφτουν στα μαγαζιά για ελέγχους. Για όσους δεν γνωρίζουν, το κλιμάκιο είναι μια μικτή ομάδα που μπορεί να περιλαμβάνει επιθεωρητή εργασίας, εφορία, υγειονομικό και από τη στιγμή που το κλιμάκιο έρχεται από την Αθήνα και δεν είναι τίποτα ντόπιοι, τυχόν έλεγχος αναμένεται πολύ πιο αυστηρός. Βέβαια, αν είσαι απόλυτα προβλεπόμενος -και αναφέρομαι αποκλειστικά στα εργασιακά- δεν έχεις να φοβάσαι τίποτα. Αλλά το να είσαι προβλεπόμενος κοστίζει κάτι παραπάνω από το να είσαι ....ψιλοτυπικός. Πρώτο πρόβλημα λοιπόν για σήμερα, το γεγονός ότι οι λογιστές που τρέχουν το μαγαζί είναι τόσο γελοίοι που ενώ πρέπει κάθε εργαζόμενος να έχει μια μέρα την εβδομάδα ρεπό (παρόλο που δεν έχει), έχουμε ρεπό 3 άτομα από τους 4 που δουλεύουμε στο σέρβις. Ικανότατος λόγος για να κάνει την αδερφή του αφεντικού -που τρέχει την πρωινή βάρδια- να αρχίσει να κελαηδάει. Φανταστείτε μια γυναίκα κάπου στα 55 με κύρια χαρακτηριστικά τη ρουφιανιά, το κουτσομπολιό και το θάψιμο πίσω από την πλάτη. Πολύ κακός συνδυασμός πραγματικά. Ξεκινάει λοιπόν να παραμιλάει και βρίζει θεούς και δαίμονες αναφερόμενη στους λογιστές και στους εργαζόμενους. Για το αφεντικό που δεν μπορεί να κοιμηθεί ήσυχος ο κακόμοιρος και τι θα πάθει αν του κόψουν κάποιο πρόστιμο. Για τα πρόστιμα που θα φάνε και οι εργαζόμενοι -παρόλο που κανείς τους δεν θα ήθελε να δηλώνεται ότι δουλεύει 4ωρο προφανώς- ούτε λόγος. Έχει περάσει περίπου μία ώρα που ακούω μουρμούρα με αυτή τη θεματολογία. Να τονίσω ότι σήμερα ήμουν κι εγώ δηλωμένος ότι έχω το ρεπό μου. Να τονίσω περισσότερο ότι σε περίπτωση ελέγχου ο εργαζόμενος τιμωρείται με πρόστιμο περίπου 1.500 ευρώ και με πενταετή αποκλεισμό από το ταμείο ανεργίας. Με λίγα λόγια παίζω τον κώλο μου κορώνα-γράμματα μιας και η φτώχεια η πουτάνα το επιτρέπει και παράλληλα ακούω για τον αφεντικούλη που δεν μπορεί να κοιμηθεί ήσυχος. Η πίεση μου έχει ανέβει κατακόρυφα και αισθάνομαι ότι αν δεν την εκτονώσω πιθανότατα να πάθω ανακοπή. Μου έχει ανέβει το αίμα στο κεφάλι. Προφανώς αυτό έχει γίνει αντιληπτό και από τους υπόλοιπους και κάπου εκεί έρχεται η ερώτηση από την αδερφή του αφεντικού... 'Τι έχεις εσύ?'. Και ....μπαμ. Η φάση έγινε ροντέο. Το δίκαιο με έπνιξε και ξέσπασα. Ρε φίλε, δουλεύεις 30 8ωρα (τουλάχιστον) το μήνα, ασφαλίζεσαι για 25 4ωρα, δεν θα πάρεις δώρα, δεν θα πάρεις επιδόματα αδειών, ρισκάρεις τα πρόστιμα που προανέφερα και έχεις να ακούς για το καημένο το αφεντικό και τους ανεύθυνους και αχάριστους εργαζόμενους. Υπήρξα τόσο χειμαρρώδης που αυτή η τρελή γυναίκα που περιέγραψα προτίμησε την αμυντική στάση λέγοντας μου βλακείες του τύπου ότι δεν αναφέρεται σε μένα, ότι και στην κόρη της έτσι κάνουν στο ξενοδοχείο, ότι έτσι μας έκανε ο Βαρουφάκης. Της εξήγησα ότι άμα θέλουν να κοιμούνται ήσυχοι, λύση υπάρχει αλλά απαιτεί παραπάνω λεφτά σε εισφορές και αφού δεν είναι διατεθιμένοι να τα δώσουν, να κάνουν απλά το σταυρό τους μην τους πηδήξουν και όχι και να γκρινιάζουν και από πάνω. Αφού είδε ότι δεν μάσησα από το κουτόχορτο με παρακάλεσε να σταματήσουμε και αν θέλω να κουβεντιάσω με το 'αφεντικό' πιο μετά γιατί έχει γυρίσει όλο το μαγαζί και μας βλέπει. Το απογοητευτικό συμπέρασμα είναι ότι -δυστυχώς- οι εργασιακοί χώροι-κάτεργα, πλέον είναι η κοινή λογική και φαίνονται να μη με χωράνε. Γιατί δεν μπορώ να γίνω σαν τους συναδέλφους μου που όσο άκουγαν τη μουρμούρα της, κάνανε χαβαλεδάκι και είχαν κάτσει για καφέ ενώ σηκώθηκαν για να πάνε για δουλειά ή επειδή τους έβαζαν να δουλέψουν στη ζούλα χωρίς μπλουζάκι του μαγαζιού και με την προτροπή να έχουν το νου τους ΜΗ ΦΑΕΙ ΠΡΟΣΤΙΜΟ ΤΟ ΜΑΓΑΖΙ. Κατάλαβες φίλε? Αυτά λέγανε στους άλλους εργάτες. Και γελούσαν. Και μετά λέμε που πήγε η δύναμη του εργατικού σώματος, η αξιοπρεπής αμοιβή της εργασίας και του κόπου, η προβλεπόμενη ασφάλιση, η συλλογική σύμβαση. Αλλά... σε αυτή την κοινωνία ποιος άραγε κοιτάζει τα μούτρα του στον καθρέφτη και αναλογίζεται τις ευθύνες που του αναλογούν σαν ενεργός πολίτης, σαν εργάτης. Για όλα πάντα φταίνε οι άλλοι. Για τις συνθήκες σκλαβιάς φταίνε τα αφεντικά, για την πολύπλευρη χρεοκοπία της χώρας φταίνε οι κυβερνήσεις, για τη μούφα μπάλα που βλέπουμε φταίνε οι διοικήσεις και τα γήπεδα. Κανείς δεν έχει προσωπικές ευθύνες για τίποτα. Πάντα κάποιος άλλος φταίει. Εμείς -ο καθένας μας ξεχωριστά- διαθέτουμε τη γνώση, την εμπειρία, κατέχουμε την μοναδική αλήθεια -αν όχι για όλα- για τα περισσότερα ζητήματα. Και τότε γιατί ζούμε αυτό το πράγμα ρε 'σεις? Γιατί? 

  Ημέρα νούμερο 64. Το ηθικό είναι ακμαιότατο. Δεν πρόκειται να γίνω αδιάφορο γαϊδούρι για να μη με ενοχλούν όλα αυτά. Η παρακίνηση από τους συναδέλφους αυτή ήταν σήμερα. Έχεις δίκιο ρε 'συ αλλά τι ασχολείσαι. Όχι φίλοι μου. Σε κάποιες αξίες δεν προβλέπεται βήμα πίσω. Χίλιες φορές να με κοιτάνε τα χάπατα και να με χρεώνουν μαλάκα παρά να με χρεώνω εγώ ο ίδιος μαλάκα, το βράδυ πριν με πάρει ο ύπνος στο κρεβάτι μου. Πατάω στα πόδια μου τόσο σταθερά και δυνατά σαν να έχω μεγατόνους στην πλάτη μου. Ελπίζω να αντέξω. Μέχρι την ελευθερία.

Υ.Γ: Καλό καλοκαίρι σε όλους σας. Ελπίζω να λιώσετε στα μπάνια και να πάτε σε πανέμορφα μέρη που δεν έχετε πάει ποτέ ξανά. 

Υ.Γ 1: Σπυράκο.... τώρα θα χωθώ να διαβάσω το κείμενό σου. Ήθελα να τα 'πω' πρώτα.

Υ.Γ 2: ΛόκαΜπα... πάλι μια και καλή από Οκτώβρη - Νοέμρβη θα τα πούμε έτσι? Κράτα γερά ρε φίλε.

Υ.Γ 3: Χρήστο... τα βλέπεις ρε αλάνι μου τι τραβάω πάλι? Και ακόμα δεν με έχει πάει και για μπύρα η Αννούλα....

Υ.Γ 4: Αλέκο.... γειτονιά... box να ούμε!

Υ.Γ 5: Κουμπάρο, εντάξει τις κλείσαμε τις πισίνες?

Υ.Γ 6: Μωρή Τασάρα μου.... ο Βίτο ξεπέρασε τα 50 κιλά?!??!?!

Υ.Γ 7: Κορυδαλλός crew... ακούει? Πάρα πολλές και σήμερα μου μένουν! Ή όχι?!

Υ.Γ 8: Φοιβάρα μου.... το κοστούμι το έραψες ή ακόμα?!