Μέρες ανάποδα... Μετράμε.

3,2,1...

   Αύριο ξυπνάω ό,τι ώρα θέλω. Όχι όμως αργότερα από τη μία. Από αύριο η κατάσταση που ονομάζεται ρουτίνα, σταδιακά, δεν θα έχει καμιά σχέση με τη μέχρι τώρα καθημερινότητά μου. Για λίγο καιρό τουλάχιστον. Μετά θα δούμε. Μία-μία οι δουλειές. Πάω να κόψω λίγο δυόσμο και τέσσερα κομματάκια λάιμ και έρχομαι...!
Αμ μπάκ!
   
   Μια ρουτινιάρικη διαδρομή με το ποδήλατο μπορείς να την αλλάξεις, εύκολα, απλά στρίβεις λάθος σε όλα τα σωστά στενά. Αν φυσικά θες να φτάσεις κάπου συγκεκριμένα καλό είναι να στρίβεις λάθος στα σωστά στενά και ταυτόχρονα να στρίβεις σωστά στα λάθος στενά. Δηλαδή να προσπαθείς να κάνεις δύο αντίστροφα λάθη για να φτιάξεις το σωστό. Πιάνει. Απλά τις περισσότερες φορές θα βρεθείς να πηγαίνεις ανάποδα σε σχέση με τα αυτοκίνητα. Έχει τη πλάκα του, αλλά θέλει και το χρόνο του.

   Μεσημέρι Μαΐου, αρχές... Στο χώρο εργασίας μου η ζέστη και το ποσοστό υγρασίας έχει πιάσει ρεκόρ για την εποχή. Για τις συνθήκες ζούγκλας που είχαν δημιουργηθεί έφταιγε, αφενός ο χώρος που είναι τύπου «Εφτά νομά σε ένα δωμά» με μια τρύπα για παράθυρο και αφετέρου, μια άτσαλη ζεστή μέρα που ήρθε πριν την ώρα της και για λίγο, αφού μέχρι τώρα μπορούμε να πούμε ότι ο καιρός μας κάνει πλάκα και το καλοκαίρι, βαράει τα κουδούνια και περιμένει στο χαλάκι της πόρτας χωρίς να του ανοίγει κανείς. Πακέτο. 
Ιδρώτας από το κούτελο και φαγούρα στα αυτιά από τα ξεπετσιασμένα ακουστικά που εκείνη τη στιγμή δίναν ήχο σε ένα βίντεο με τις καλύτερες ατάκες από ταινίες του Βέγγου. Κοινώς «Βεγγοθεραπεία» κοινώς κούμπωνα το «χάπι» μου για να προλάβω να μη κουμπώσω τη κεφαλή μου στην οθόνη του υπολογιστή που στη τελική ο Θανασάρας δεν έφταιγε και σε κάτι. Λατρεύω εκείνο το συγκερασμό μικρών-μικρών πραγμάτων που όταν τα δεις και τα νοιώσεις ως σύνολο, φτιάχνουν τις stp συνθήκες που στέλνουν την αναποφασιστικότητα στο σημείο «Δ», δηλαδή εκεί που το δυναμικό είναι μηδέν. Μέσα στο απόλυτο αυτής της συνθήκης έχω ήδη γκουγκλάρει για να βρω πληροφορίες για το κάμπινγκ στη νήσο «Α», όχι για να κάνω κάποια κράτηση για τη σκηνή αλλά για το μπας και παίζει κάποια δουλειά. 
   Είχε περάσει κάμποσος καιρός που σκεφτόμουν πολύ έντονα πως το καλοκαίρι στην Αθήνα περιμένοντας τις 10 μέρες άδεια θα μου έκανε πολύ κακό στη υγεία. Από την άλλη δεν είμαστε και τόσο άνετοι στο να πακετάρουμε τα πράγματα και απλά να τη κάνουμε για δύο μήνες στο έτσι, άρα η διέξοδος ήταν η «έξοδος» να συμπεριλαμβάνει και δουλειά. Κάτι που να είναι πρωί 8-10 ώρες δε με ένοιαζε, με ένσημα και να έχω να κάνω με ανθρώπους που διακοπάρουν και έχουν χαλαρά και ανέμελα βλέμματα.
   Οι πληροφορίες ήταν σαφέστατες και είχαν μόνο ένα χάρτη για το που βρισκόταν το κάμπινγκ και τρία τηλέφωνα. Ένα σταθερό και δύο κινητά. Με σειρά εμφανίσεως τα ξεκίνησα και στο δεύτερο το κινητό είχαμε απάντηση από την άλλη γραμμή των ραδιοκυμάτων... Μη στα πολυλογώ, από εκεί και μετά τα πράγματα πήραν το δρόμο τους και το κλισέ του Κοέλιο περί σύμπαντος και πόσο πολύ θέλεις κάτι, αυτή τη φορά έπιασε κατά γράμμα! Η νήσος «Α» είχε από πέρσι σφηνωθεί στο κεφάλι μου ως καλοκαιρινός προορισμός για διακοπές, όπως είχε σφηνωθεί η Αμοργός πριν 10 χρόνια. Ένα νησί στο οποίο δεν ξέρω αν θα ξανά πάω αλλά θα την έχω πάντα μέσα στη καρδιά μου και το μυαλό μου. Η Αμοργός, εμελε να γίνει για τα επόμενα καλοκαίρια ένας στάνταρ προορισμός για τα γούστα της εφηβείας μου.
   Εκείνο το βράδυ όταν γύρισα σπίτι, χάζευα το σακιδιάκι μου που ήταν κρεμασμένο στο τσιγκελάκι του θρανίου μου που πήρα μαζί μου όταν έκλεισα τη πόρτα του σχολείου το καλοκαίρι του 2002. Αισθάνθηκα το χρόνο να γυρνάει πίσω 13 χρόνια! Στο πρόσωπό μου πρέπει να είχε φορεθεί η μάσκα με τη γκριμάτσα της απόλυτης ανακούφισης. Κοίταγα το θρανίο μου και καπάκι το σακιδιάκι μου -Δεν ήταν το ίδιο σακίδιο-, και αισθανόμουν ξανά όλο εκείνο το συναίσθημα που είχα όταν έφτιαχνα τα πράγματά μου για να ξεκινήσει εκείνο το ατελείωτο καλοκαίρι του 2002. Τότε το μόνο πράγμα που με άγχωνε ήταν τα ολοκληρώματα. Τα γαμημένα τα ολοκληρώματα, τα καταλαβαίνω απόλυτα αλλά δεν μπορώ να τα λύσω. Δεν έχω προσπαθήσει και πολύ και γιαυτό φταίει που δεν τους είχα πάρει τον αέρα από την αρχή. Αυτά τα dx και οι αλλαγές μεταβλητών μου καίγανε το κεφάλι, γιατί αν και καταλάβαινα απόλυτα γιατί πρέπει να κάνουμε το κάθε τι, όταν έπιανα στυλό να τα γράψω, έσπαγε το χέρι μου σε τρία σημεία. Τώρα είχα να λύσω το θέμα του πως φτιάχνουμε φρέντο, αφού στο φραπέ και στον ελληνικό βγάζουμε πιστοποιητικό ποιότητας. Ένα τετραήμερο στο χωριό ένα ταχύρυθμο σεμινάριο στο μαγαζί της Κανέλας, από τον Μούργο και τέλος. Είμαστε πανέτοιμοι! Ελπίζω να πάνε όλα καλά και να κυλήσουν όμορφα.
   
   Κάντε ποδήλατο γιατί χανόμαστε. Ο χρόνος τρέχει και με τις συνήθειες και τα πράγματα που επιβάλλονται στις ζωές μας κάπως εν αγνοία μας, τρέχει ακόμα περισσότερο. Αν μπορείς θυμήσου πόσο λιγότερο έτρεχε ο χρόνος όταν η ευκολία του κινητού δεν είχε μπει ακόμα στις ζωές μας. Ειδικά στο θέμα της δουλειάς το κινητό είναι φοβερή ευκολία από τη μια και τρομερό χώσιμο από την άλλη. Ακόμα και της διασκέδασης αν θες. Εκεί που αράζεις, σκάει το τηλέφωνο ή το μήνυμα «Που είσαι ρε μαλάκα/κισμένη εδώ είναι γαμάτα, άντε έλα!». Είσαι έξω ή κάνεις κάτι τέλος πάντων και το γαμημένο σου τρώει από το «είναι» σου εκείνη την ώρα βάζοντάς σε σε διαδικασίες «Οι ζωές των άλλων». Όταν με πιάνω σε αυτό το τριπάκι δύο πράγματα καταλαβαίνω και ένα πράγμα θέλω να κάνω. 1ον Ότι μάλλον εξ αρχής δεν έχω κάνει και πολύ σωστή επιλογή για το που βρίσκομαι και 2ον Μια ξενέρα τύπου, «χέσε μας ρε μλκα Ράκο και έλα στο εδώ και στο τώρα». Αυτό που θέλω να κάνω είναι να το σπάσω. Δεν το έχω κάνει ακόμα. Δε φταίει αυτό, το κινητό δηλαδή, φταίω εγώ που ξέχασα πως να το χρησιμοποιώ. Εδώ κολλάει η κοινοτυπία με το μαχαίρι και το μήλο. Ξέρεις, έχεις ένα μαχαίρι μπορείς να κόψεις ένα μήλο, μπορείς να κόψεις και έναν άνθρωπο. Ιτς απ του γιού! Κανένα μαχαίρι πάντως δεν πήγε ισόβια. Βάση των παραπάνω λογικών αλμάτων φαντάζομαι πόσο όμορφη θα ήταν η φάση, αν η μέση ταχύτητα ποδηλάτου γινόταν παγκόσμια σταθερά μέτρησης της απόστασης σε σχέση με το χρόνο. Στο χάρτη του γκούγκλ μάπς να σου είχε πρώτη επιλογή το ποδήλατο και το αυτοκίνητο να ήταν πλέμπα! Να ήθελα 3 μέρες να πάω μέχρι το χωριό μου και 15 μέχρι τη Βαλένθια. Άντε για Νέα Υόρκη θα έπαιρνες αεροπλάνο από το Λονδίνο...!

«Που είναι ο μαλάκας γιατί αργεί;!»
«Έρχεται ρε μαλάκα δεν αργεί, ξεχάστηκες;!»
«Τι να ξεχάστηκα ρε μαλάκα;!»
«Έχουμε μόνο ποδήλατα!»

   Με το ποδήλατο -Αν δεν έχεις παθολογικό πρόβλημα με το χρόνο όπως ο υποφαινόμενος-, δεν γίνεται να αργήσεις αν φύγεις στην ώρα σου άντε και ένα τέταρτο νωρίτερα για να το σπαταλήσεις σε τυχόν σκασμένο λάστιχο. Τα παλιά χρόνια αν οι άνθρωποι δεν πέθεναν από καμιά αρρώστια από αυτές που στις μέρες μας γιατρεύονται με μια ένεση, ζούσαν περισσότερο λόγω των χαμηλότερων στροφών που είχε η ζωή τους. Γιαβάς-γιαβάς, που λένε οι φίλοι μας οι Τούρκοι. 

   Σε μια συζήτηση που είχαμε με δύο ποδηλάτες σε ένα ποδηλατάδικο καταλήξαμε ομόφωνα στο συμπέρασμα ότι γαμώ και τους ποδηλατόδρομους και τα σούπερ υπεργαμάτα ποδήλατα και τα αυτοκίνητα και την Αθήνα την ίδια που τι κρίμα δεν είναι Άμστερνταμ, Βερολίνο, Λονδίνο και Παρίσι μαζί. Το θέμα είναι να κάνεις ποδήλατο, μη περιμένεις να φτιαχτούν υποδομές και αρχιδιλίκια για να ξεκινήσεις να κάνεις ποδήλατο. Μη περιμένεις να μαζέψεις ένα σκασμό λεφτά για να πάρεις ποδήλατο, μη περιμένεις να βρεις το πιο γαμάτο κράνος καθρεφτάκια φωτάκια-προβόλια και τη πιο αναπαυτική σέλα του κόσμου που θα σου κάνει και μασάζ στο κώλο, για να ξεκινήσεις το πετάλι. Το ποδήλατο -όπως τόσα και τόσα- μπορεί και έχει γίνει μόδα πλέον στην Αθήνα. Αντίθετα με τον Χαιλάντερ στο τέλος δεν θα μείνει μόνο ένας αλλά θα μείνουν αρκετοί και όσοι γουστάρουν πραγματικά, γιατί ως γνωστών η μόδα και ο κόπος δεν πάνε παρέα και το ποδήλατο έχει κόπο. Η μόδα και ο πόνος όμως, πάνε παρέα όσο η σιλικόνη στα βυζιά των γυναικών και τα χιλιάδες τατουάζ στα σώματα των αντρών. Μου αρέσουν και τα δύο. Τα πρώτα όταν δεν τα παίρνω χαμπάρι και τα δεύτερα όταν είναι καλόγουστα, πάντα με τα δικά μου μέτρα και σταθμά. 

   Αν εμφανιζόταν το τζίνι του ποδηλάτου και μου έλεγε έχεις μόνο μια ευχή για τη ποδηλατική σου ζωή, αυτό που θα του ζήταγα ήταν μετά το χτύπημα των δαχτύλων όλοι οι δρόμοι να γίνονταν αψεγάδιαστοι και να έμεναν έτσι για πάντα.

Φύγαμε!

Εικονάκι που μου έστειλε ο νταβάριτς Πράντ και φυσικά έκλαψα από το γέλιο. 

90 χρόνια. Συνηθισμένες κινήσεις σε συγκεκριμένο μέρος για τους συνήθεις λόγους.

Ο γαϊδαράκος του «Λαδά» και αυτός με τη σειρά του, στο σύνηθες μέρος περιμένει το σαμάρι του, για τους προφανείς λόγους.

35 χρόνια ένσημα έχει κολλήσει το γαϊδούρι παρέα με τον γέρο.

Μετά από τόσα χρόνια δουλειάς, το φορτίο αυτή τη φορά δεν θα ήταν ξύλα, μπάλες σανό, τενεκέδες με νερό...

Lights off
Ένα μικρό time lapse για να καταλάβεις τις επόμενες φωτογραφίες.

Fine Art... 
Ο ήλιος αφήνει τη λίμνη όσο αυτή περιμένει τη σελήνη.

Enjoy the silence.

Μόρντορ.

Upside down... Το έχουν πιάσει το νόημα.

 Εικονάκι που μου έστειλε ο παιδικός μου φίλος ο «Αρχίδας».
Φιλότιμες προσπάθειες για να ξεπλύνει το όνομά του. 
Αν μου κάνεις το κονέ για photostory με τον ιδιοκτήτη κάτι μπορεί να γίνει...!

Φόλα. 
Άλλες φορές τη τρώμε και άλλες τη παίρνουμε χαμπάρι.

Signal Yok!

   Πολύ σπάνια θα πάρω τα τελευταία χρόνια κάποιο μέσο για τη μετακίνησή μου. Ο Ζιντάν είναι το ταίρι μου. Για να είμαι ειλικρινής μου λείπει η οδήγηση, μου αρέσει να οδηγώ αυτοκίνητο στη φάση να ταξιδεύω με το αυτοκίνητο. Σίγουρα όχι οποιοδήποτε αυτοκίνητο, αλλά όταν αναφέρομαι σε αυτό εννοώ μόνο τον μικρό.

                                                     Που θα πάει θα έρθει και η ώρα του... .

   Τις προάλλες τελικά χρειάστηκε να πάρω λεωφορείο για μια σύντομη διαδρομή. Βαρετά λεπτά αναμονής στη στάση μέσα στο λιοπύρι. Βαρετά λεπτά αναμονής αραγμένος στα καθίσματα μέσα στη τεχνητή δροσιά του κλιματισμού. Από τη συνολική ανία με έβγαλε η κάμερα και το μαγνητοφωνάκι μου ορμώμενα από το ένστικτο του μπανιστηριού. Κοινώς «μάτι». Είμαι πλέον σίγουρος πως όσοι ασχολούμαστε με τη φωτογραφία είμαστε μεγάλοι ματάκηδες και κανονικά δεν πρέπει να αφήνουμε τίποτα να πέφτει κάτω. Αυτό προσπάθησα να κάνω και εγώ μέσα στο χρόνο που μου άφηνε η ταχύτητα του λεωφορείου και το χώρο που μου έδινε το περιθώριο του παραθύρου.

«Το ΚΤΕΛ»

Υ.Γ.1 23/06/1972 Έχει τα γενέθλιά του ο ποδοσφαιριστής του ο ποίου τιμητικά ο «Ζιντάν»μου, έχει πάρει το όνομά του. Τον αγαπήσαμε για όλα αυτά...  και τον λατρέψαμε για αυτό...!

Υ.Γ.2 22/6/1986 Ο Θεός έβαζε το χέρι του και καπάκι το ομορφότερο γκόλ του αιώνα που μας πέρασε.

Υ.Γ.3 14/6/1963 Γεννήθηκε ο Toni Savevski. Προσωπικά ήταν το απόλυτο ποδοσφαιρικό ήθος. Ένα μικρό αφιέρωμα για ένα μεγάλο ποδοσφαιριστή και πάνω απ' όλα άνθρωπο.  

Υ.Γ.4 16/06/1945 Αυτοκτόνησε ο Άρης Βελουχιώτης. Πόσο διαφορετική θα ήταν η ιστορία αυτού του τόπου αν είχε γραφτεί αλλιώς. Καλύτερη ή χειρότερη δεν θα το μάθουμε ποτέ. Μόνο να φανταζόμαστε μπορούμε και να ελπίζουμε έχουμε το δικαίωμα. 

Υ.Γ.5 Ο Νάκος εκτός από την εκπομπή που κάνει κάθε Σάββατο 17-19 στο ιντερνετικό ραδιόφωνο radioreboot, αρθρογραφεί πλέον και στο site που ξεκίνησε φίλος μας ο Σώτος. Ένα από τα κείμενά του έχει θέμα «Το top 10 για τα αυτιά του ποδηλάτη». Enjoy!!

Υ.Γ.6 Αν δεν το έχεις καταλάβει μέχρι τώρα, ότι είναι επισημασμένο κόκκινο και υπογραμμισμένο, είναι σύνδεσμος που σε οδηγεί κάπου αλλού. Πάτα πάνω μη το φοβάσαι!  
 Υ.Γ.7 Από τώρα ξέρω ότι δύο πράγματα με έχουν χαλάσει βάση της επιλογής που έκανα. Θα χάσω ένα γαμάτο ταξίδι στην Αλβανία για ένα πάρτι γάμου και το τζέρτζελο που θα έχει το χωριό τον Αύγουστο. Ελπίζω να καταφέρω να ρεφάρω με έναν άλλο γάμο στη Λέρο!
Υ.Γ.8 Γιάννη Κού και Bronx, είσαστε μεγάλα σκυλιά. Το ποδηλατοσουλάτσο που κάναμε αξίζει κείμενο μόνο του. Πάσα είναι αυτό Τζονάκο σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες!