Sin City

   Έψαχνα τις προάλλες να βρω το πτυχίο μου του lower. Ένα πράγμα εδώ και δεκατρία χρόνια άχρηστο. Όχι οι γνώσεις, αλλά το πτυχίο ως πιστοποιητικό. Τότε είχα φανταστεί ότι σύντομα για κάπου θα χρειαζόταν, μέχρι προχθές το είχα ξεχάσει ως κατέχων προσόν. Χθες αναγκάστηκα να το ξανά θυμηθώ.
Ήρθε μπροστά μου πάλι αυτό το γαμημένο άγχος των γαμημένων εξετάσεων που έχει κάποιος κάτω από το βάρος της επιτυχίας, όταν δίνει κάτι για τρίτη φορά.... Αναγνωριστικά η πρώτη, χαλαρά η δεύτερη, του πούστη η τρίτη...! Το χαρτί το βρήκα μετά από τις σαφέστατες οδηγίες της αδερφής μου αφού προσωπικά από τη στιγμή που το πήρα δεν ήθελα ούτε να το ξανά δω. 
   Το χαρτί που λες ήταν κάτω από ένα σορό παλιούς βαθμούς, ελέγχους και αριστεία από τα χρόνια του σχολείου. Στα δύο πρώτα υπήρχε και η δική μου συμμετοχή, βαθμούς και ελέγχους, στα αριστεία απολύτως καμιά εκπροσώπηση του εαυτού μου, αντιθέτως η Βασούλα σήκωνε κούπα κάθε χρόνο! Τα γάμαγε όλα βαθμούς και καθηγητάδες! Γούσταρα πολύ τη φάση της που κατάφερνε να είναι και μέσα αν όχι σε όλα αλλά σε αρκετά και ταυτόχρονα να είναι και καλή μαθήτρια. Κοινώς δεν ήταν αυτό που θα λέγαμε τότε «φυτό» αλλά σίγουρα όχι και το πρώτο βιολί της ωριαίας στη φιλαρμονική της αποβολής.

   Η ανάγκη για το στόλισμα του υποψήφιου επαγγελματικού μου φακέλου, ο οποίος έπρεπε να περιέχει όλα μου τα έντυπα προσόντα αφού τα άτυπα δεν έχουν πολύ σημασία έτσι και αλλιώς, για το κυνήγι μιας θέσης εργασίας πάνω στο θέμα του πτυχίου μου ήταν η αιτία της ψακτικής και το όπλο μου ήταν αυτός ο φάκελος και σφαίρες τα χαρτιά που θα είχε.

1. Πτυχίο Α!ΤΕΙ (Προσφάτως "Πανεπιστήμιο Πειραιά Τεχνολογικού Τομέα")
2. Lower
3. Δίπλωμα αυτοκινήτου κ μηχανής
4. φωτοτυπία ταυτότητας (μπρος-πίσω)
5. Συμπληρωμένο ερωτηματολόγιο
6. Απολυτήριο Στρατού
7. Τέλος

   Κάπνιζα και σκεφτόμουν τους λόγους για τους οποίους είχα μπει σε αυτή τη διαδικασία. Τι δουλειά είχα εγώ να ανακατεύομαι με τα πίτουρα. Μέσα σε αυτό το πνευματικό χάσιμο μια δόση κοίταξα τη κάφτρα του τσιγάρου μου κάνοντας έναν ελαφρή αλιθορισμό -από αυτόν που κάνουν τα μάτια όταν προσπαθούν να εστιάσουν σε ένα πολύ κοντινό σημείο- ακριβώς τη στιγμή που το είχα στο στόμα μου και του έδινα τη τρίτη τη καλή τη ρουφηξιά για να ανάψει καλά. Με στράβωσε η λάμψη της κάφτρας τόσο όσο για να ξεκολλήσω προς στιγμή και να αναρωτηθώ, πως γίνεται εγώ να ξεκίνησα το κάπνισμα με πρώτα τσιγάρα τα Rothmans τα μπλε και τα Assos International. Απαίσια τσιγάρα. Τσιγάρα που καπνίζουν οι γονείς.

   Τελικά τα λάθη έχουν απίστευτη γλύκα και τα σωστά κρύβουν όλη τη καύλα. Σωστά λοιπόν και εγώ πρεσάρω τον Bronx για ποδηλατάδες και να που έχουμε κάνει δύο βόλτες σε χρόνο μιας βδομάδας! Guest εμφάνιση έκανε ο Μώλωπας που μαζί είχαμε να τσουλήσουμε από τότε που κάναμε πετάλι προετοιμασίας για το Pirate Tour. Καλά όσο για τον Bronx η τελευταία φορά που κάναμε μαζί πετάλι ήταν εκείνο το φανταστικό καλοκαιρινό βραδάκι του Αυγούστου το σωτήριον έτος 2012! Ράκος,Bronx και Dean με άρωμα Νέας Υόρκης... Down town Athens. Για μένα είναι πολύ όμορφο να έχεις κοινές ασχολίες και χόμπι με τους φίλους σου. Πριν κάμποσα χρόνια μερικές φορές πάνω στα αράγματα μας με τους φίλους μου, σκεφτόμουν τη πλάκα και πόσο ωραία θα ήταν το να υποστηρίζαμε όλοι την ίδια ομάδα. Δηλαδή την ΑΕΚ. Φανταζόμουν εκδρομές σε όλα τα γήπεδα του οικοπέδου και γιατί όχι και της γης. Το ποδόσφαιρο είναι πολύ όμορφο. Ακόμα και τώρα στα 30 μου αρκεί να πετύχω στο δρόμο τίποτα πιτσιρίκια να κλοτσάνε το τόπι και δεν το έχω σε τίποτα για μια ολιγόλεπτη στάση ώστε να μπω και εγώ στο παιχνίδι. Το καλύτερο είναι πως γνωρίζω από τώρα ότι και στα 40,50,60 μακάρι και στα 70, πάντα την ίδια αντίδραση θα έχω όταν θα βλέπω μια μπάλα και θα ακούω τον ήχο που βγάζει πότε όταν σκάει στο τσιμέντο πότε όταν της ρίχνεις μια καραβολίδα!χαχα
   Το ποδόσφαιρο όπως το έχουν καταντήσει οι ομοσπονδίες και οι κοινωνίες είναι η απόλυτη φαρσοκωμωδία. Μηνύματα κατά του ρατσισμού και της φτώχειας πριν τα μεγάλα ματς αλλά καμιά FIFA καμιά UEFA δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ κάτω από ποιες συνθήκες ράβονται οι μπάλες τα σορτσάκια οι φανέλες τα παπούτσια και οι κάλτσες των ακριβοπληρωμένων αστέρων της στρογγυλής θεάς. Τα εργατικά ατυχήματα στα εργοτάξια του Κατάρ για το Μουντιάλ του 2022 κοντεύουν να πάρουν τη μορφή επιδημίας. 
   Πέρασαν δύο χρόνια για την επιστροφή στα μεγάλα σαλόνια. Όταν πέφταμε στη Γ' Εθνική ήμουν φαντάρος στη Μυτιλήνη την ώρα του παιχνιδιού φύλαγα σκοπιά είχα γίνει κώλος με τον αρχιλοχία που δεν μου άλλαζε την ώρα της υπηρεσίας για να δω το παιχνίδι στο Κ.Ψ.Μ και σκέψου ότι είχα βρει συμφάνταρο για αμοιβαία ανταλλαγή.  Θυμάμαι ότι το μόνο που ήθελα πραγματικά ήταν όλη αυτή τη στεναχώρια να την είχα ζήσει από κοντά στο γήπεδο στο πέταλο. Δε ξέρω, οι χαρές και οι λύπες μέσα από τη κερκίδα είναι πολύ πιο όμορφες. Ίσως να βοηθάει σε αυτό η ματαιοδοξία του ιστορικού παρόντος. «Ήμουν και εγώ μέσα τότε...». Τώρα τα πράγματα μου φαντάζουν πιο αδιάφορα από πότε. Έχουν περάσει ανεπίστρεπτη τα χρόνια που το ποδόσφαιρο ως διοργάνωση το είχα στο μυαλό μου με μια πιο ρομαντική εκδοχή. Χιλιοβασανιζμένη ΑΕΚΑΡΑ μου ίσα που προλάβανε να δούνε τα παιδικά μου μάτια το πιο όμορφο ποδόσφαιρο που έχουν δει μέχρι τώρα -Μιλάω για τα χρόνια 1990-1995- και μετά η κατρακύλα με μικρές στιγμές χαράς και καλού ποδόσφαιρου. Λίγο πολύ η ιστορία της μοιάζει αρκετά με την ιστορία αυτής της κοινωνίας. Η διαφορά είναι ότι στη πρώτη περίπτωση ο «μεσσίας» έχει βρεθεί... Οι «πιστοί» πιο πεινασμένοι από ποτέ και ποιος γαμάει τις λαθρεμπορίες και τις κολεγιές με τον ΟΠΑΠ... Η ομάδα πάει τρένο ρε...! 
Τέλος με τη μπάλα.

   Αυτή η συννεφιά με την απότομη αλλαγή του καιρού αυτές τις μέρες μου έχει κλειδώσει τα τσάκρας. Παλεύω να κλείσω αυτό το κείμενο και δυσκολεύομαι τόσο γιατί με επηρεάζει στη ψυχολογία μου ο κωλόκαιρος. Υπομονή. 

   Με το Σταυράκο μας έχει φάει το σκάηπ κάτι βράδια τώρα, παίρνουμε την ακαδημαϊκή μας ώρα για να ανταλλάξουμε δύο κουβέντες με το φιλαράκι μου. Να πάρω λίγο ανταπόκριση από τον Άγιο να ρίξει κανά βλέφαρο στα της Αθήνας. Τα νέα και των δύο μας είναι περιορισμένα, εκείνος ζει κανονικά τη μικροκοινωνία που δημιουργούν οι ώρες εργασίας του στη ταβέρνα και εγώ εν Αθήναις περιμένω να περάσουν κάποιες μέρες και κάνω σχέδια για αυτές που θα έρθουν. Η καθημερινότητα στον Άγιο αναταράχτηκε από το  μικρό συγκάτοικο που προσπάθησε να τη πέσει στο κρησφύγετο του ψηλού. Ακολουθεί αποκαλυπτικός διάλογος με πλοκή που θα σε συναρπάσει. Το αυτοτρολλάρισμα πάει σύννεφο.

[12:26:22 Π.Μ.] spiRakos: χαχαχα
[12:26:28 Π.Μ.] spiRakos: δε θα ακούσεις τίποτα...
[12:26:38 Π.Μ.] spiRakos: μόνο να τον δεις παίζει αλλά με τις κατάληλες συνθήκες
[12:26:47 Π.Μ.] spiRakos: μλκα τα ποντίκια είναι πανέξυπνα αλλά λαίμαργα...
[12:26:54 Π.Μ.] spiRakos: εκεί τη πατάνε...
[12:26:57 Π.Μ.] spiRakos: στο φαί...
[12:27:08 Π.Μ.] Σταύρος wizer: δεν υπάρχει φαί εδώ
[12:27:11 Π.Μ.] Σταύρος wizer: εκτεθιμένο
[12:27:20 Π.Μ.] Σταύρος wizer: και γι' αυτό ελπίζω να την έχει κάνει
[12:27:28 Π.Μ.] spiRakos: μπα αρχίδια...
[12:27:36 Π.Μ.] spiRakos: σαμε είναι...
[12:27:45 Π.Μ.] Σταύρος wizer: έλα ρε φίλε
[12:27:54 Π.Μ.] spiRakos: τι έλα;!
[12:28:00 Π.Μ.] spiRakos: κουράδια θα βρεις το πρωί...
[12:28:06 Π.Μ.] Σταύρος wizer: άμα δω ποντικοκούραδο το πρωί
[12:28:11 Π.Μ.] Σταύρος wizer: θα πάω να γίνω τζελ
[12:28:27 Π.Μ.] Σταύρος wizer: και τώρα έπρεπε να πάρω μια παγίδα από τον ανώμαλο
[12:28:35 Π.Μ.] spiRakos: από τον αλβανό δίπλα έρχονται τα γαμημένα...
[12:28:51 Π.Μ.] spiRakos: πέρσι που δεν ήταν ο αλβανός δίπλα... δεν είχες ποντίκια φίλε...
[12:29:01 Π.Μ.] Σταύρος wizer: χαχαχα
[12:29:05 Π.Μ.] spiRakos: ο αλβανος τα μάζεψε...
[12:29:11 Π.Μ.] Σταύρος wizer: χρυσή αυγή που τους χρειάζεται....
[12:29:26 Π.Μ.] spiRakos: είδες μλκα που σου τα λέω;!
[12:29:30 Π.Μ.] spiRakos: τα μουνιά...
[12:29:38 Π.Μ.] spiRakos: πέρσι ρε μλκα δεν είχες ποντίκια...
[12:29:43 Π.Μ.] spiRakos: γιατί δεν είχες ρε μλκα;!
[12:29:49 Π.Μ.] spiRakos: γιατι δεν είχες και αλβανό...!
[12:30:37 Π.Μ.] Σταύρος wizer: θα μας διώξουν από τη χώρα μας αυτοί οι πούστηδες...
[12:30:53 Π.Μ.] spiRakos: θα γεμ´ισουμε αρρωστιες...
[12:30:57 Π.Μ.] spiRakos: με τα καριολια...
[12:31:36 Π.Μ.] spiRakos: γαμώ το θεό που τους έσπειρε...
[12:33:23 Π.Μ.] spiRakos: ένας τυπικός διάλογος που θα έκανε το 10-15% των γηγενών ινδιάνων του οικοπέδου στις μέρες μας...
[12:34:09 Π.Μ.] spiRakos: μπορεί να λέω και λίγο... σίγουρα υπάρχουν περισσότεροι που θα σκέφτονταν έστω και αποσπασματικά τα επιχειρήματα...
[12:34:31 Π.Μ.] spiRakos: ο πούστης ο αλβανός φταίει ρε μλκα για τα ποντίκια...
[12:34:55 Π.Μ.] Σταύρος wizer: πετάει τυριά ο μαλάκας
[12:34:58 Π.Μ.] Σταύρος wizer: ο βρωμιάρης
[12:36:18 Π.Μ.] spiRakos: που να ξέρει από σακούλα σκουπιδιών ρε μλκα ο μογγόλος...
[12:36:26 Π.Μ.] spiRakos: που τα έχουν δει αυτά για να ξέρουν;!
[12:36:50 Π.Μ.] spiRakos: εκεί σου λέει έξω στην αυλή... τυρί είναι... λίπασμα...
[12:36:58 Π.Μ.] Σταύρος wizer: θέλουν και ευρώπη οι μαλάκες
[12:37:11 Π.Μ.] spiRakos: ποιοι ρε;!
[12:37:34 Π.Μ.] spiRakos: πουτάνες κλέφτες και σκατά φούντα βγάζει μόνο η κωλοχώρα τους
[12:37:43 Π.Μ.] Σταύρος wizer: χαχαχα
[12:37:48 Π.Μ.] spiRakos: ήρθαν εδώ και τους κάναμε νοικοκύρηδες...
[12:37:51 Π.Μ.] spiRakos: τα μουνιά!
[12:38:08 Π.Μ.] Σταύρος wizer: πέφτω για ύπνο
[12:38:12 Π.Μ.] Σταύρος wizer: κουράστηκα σήμερα
[12:38:17 Π.Μ.] spiRakos: είχε γαμήσι;!
[12:38:24 Π.Μ.] Σταύρος wizer: μου πρήξανε και τα παπάρια
[12:38:25 Π.Μ.] Σταύρος wizer: είχε δουλίτσα
[12:38:39 Π.Μ.] Σταύρος wizer: αλλά άμα σου κουραζουν και το κεφάλι παράλληλα

   Το μόνο κοινό που έχει με εμάς και τους φασίστες αυτή η συνομιλία είναι: Με το Σταυράκο καμιά με εμένα ότι τους κοντράρω ανοιχτά στα ορθογραφικά λάθη, τα οποία και δεν παλεύω να διορθώνω όλα και πάντα.

   Αυτή η συννεφιά τη Τρίτη που μας πέρασε μου έριξε τέτοιο τέντωμα... Στη τσαντούλα μου μέσα στη πίσω θήκη που είναι για laptop κτλ, κουβαλάω πλέον μόνιμα το μαγιό και τη πετσέτα μου, έτσι ώστε μετά τη δουλειά να είμαι ετοιμοπόλεμος για τη βουτιά στη θάλασσα και τον ύπνο μου στην αμμουδιά. Εκείνη τη Τρίτη έφυγα από το γραφείο τόσο γρήγορα όσο δεν πεταγόταν ο Γιουσέιν Μπόλτ στην εκκίνηση για το 100ρι. Τσουλώντας πάνω στη διαδρομή «Κρέμα» τα αισθητήρια μου της εξωτερικής θερμοκρασίας έδιναν κάποιες τιμές. Τα αισθητήρια μου για την εσωτερική θερμοκρασία έδιναν και αυτά κάποιες τιμές. Η σύγκριση που γινόταν μεταξύ αυτών των δύο τιμών έβγαζε ένα σφάλμα σε σχέση με την επιθυμητή τιμή και στην ανατροφοδότηση της τελικής τιμής μέσω της ανάδρασης ο ελεγκτής PID που διαθέτω τρελαινόταν. Το στοιχείο της «Διαφόρισης» έδινε «Κοντομάνικο» και αυτό της ολοκλήρωσης έδινε «Βάλε το κοντομάνικο». Το στοιχείο της αναλογίας με έβαζε στο τρυπάκι για πιο νευρικό πετάλι που θα αύξανε τους παλμούς μου με αποτέλεσμα να αυξήσω την εσωτερική μου θερμοκρασία. Κοινώς, είχε μια ψύχρα όχι τόσο φυσιολογική. Μια ψύχρα που αρχικά ήταν ωραία γιατί οκ δεν ίδρωνες, άρα εντάξει μπορούμε να βάλουμε το κοντομάνικο, αλλά μια ψύχρα που όταν έφτασα στη πλατεία «Νερού» και χάζεψα λίγο απέναντι την Αίγινα, μέσα από το κεφάλι μου ακούστηκαν συλλαβιστά οι λέξεις «Τι έ-γι-νε τώ-ρα ρε πού-στη-μου...». Ο ουρανός ήταν σαν να προσέγγιζα τη Μόρντορ... Σαρδόνιο γελάκι  με μειδίασμα και «Χαμπαριάζω εγώ μουΝ0@(*%$να...». Πετάλι τουλάχιστον μέχρι Saint Cosmas Beach. Τραγωδία... Ίσως μεγαλύτερη πανωλεθρία και από αυτή που έπαθε ο κύριος Λάτσης όταν δεν κατάφερε να πάρει το «Ελληνικό» για 450 κατομύρια ευρώ. Τίποτα ρε... Κρύγιο τρελό. Ακουμπάω τον Ζιντάν στο φοίνικα κάθομαι στο ξύλινο διαδρομάκι ούτε καν στην άμμο, παρακάλαγα αντί για μαγιό και πετσέτα στη θήκη του λαπτοπ να είχα ένα αντιανεμικό. Έκατσα, πήρα δύο ανάσες και όπως ήμουν πριν στεγνώσει ο ιδρώτας και αρχίσω να φλερτάρω ανοιχτά με τη δεσποινίς πνευμονία, πήρα πάλι το δρόμο της επιστροφής. Είναι αυτό που λέμε «Ήρθαμε μπας και... Αλλά φύγαμε μπας-κλας». 
Αμαρτωλή πόλη, που τις διαθέσεις μου θολώνει. 
   
   Μπορεί να μη γέμισε το μέσα μας από τη βουτιά στη θάλασσα και τον ύπνο στη παραλία γέμισε όμως από ένα φοβερό Σαββατοκύριακο στη Πάρνηθα γέμισε μέσα από ένα ωραίο βράδυ που περάσαμε με το φιλαράκι μου από τα χρόνια του σχολείου, Γιάννη Κου που και αυτός παντρεύεται μέσα στο καλοκαίρι! Καλά να είμαστε και ελπίζω να το γιορτάσουμε το γεγονός στη Λέρο. Γέμισε και από μιάμισης ώρας μπυρίτσα ας ήταν και σε μαγαζί ανθρώπου που συχαίνομαι και είχα να πατήσω το πόδι μου χρόνια. Δε θα μου χάλαγε αυτό τη διάθεση με τίποτα.
 

Para todos... Todo
Justicia y Libertad

Από εκείνο το Αυγουστιάτικο βραδάκι...

Άλεξ, Bornx στη πρώτη βόλτα.

Ένα κομμάτι από τη διαδρομή "Κρέμα"

Για που ετοιμάζεται η Νταλίκα φορτωμένη;!

Βασανίζομαι...

5 χρόνια από τα ομορφότερα της ζωής μου, ξανά ζωντάνεψαν μετά από 13 χρόνια.

Αυτή τη φωτογραφία μου την έστειλε ο φίλος μου ο Αρχίδας την οποία και βρήκε από την εφημερίδα «Το Ποντίκι»

Η θάλασσα ανήκει στα ψάρια της.

Να ζήσετε φίλοι μου... Ελπίζω να είμαι φωτογράφος και στα βαφτίσια.

Οι 50 αποχρώσεις του μπλε.

Υ.Γ.1 Το τηλέφωνο από τη νήσο "Α" ήταν αυτό που θέλαμε. Ανάσα... Βαθειά.

Υ.Γ.2 Άντε να περάσουν οι μέρες.

Υ.Γ.3 Την αγάπη μου και τη σκέψη μου στους φίλους μου όπου και να βρίσκονται. Από την Νέα Υόρκη το Λονδίνο και το Αφγανιστάν, μέχρι το ιστορικό κέντρο της Αθήνας, τη Πάρο τη Κρήτη το Αγρίνιο και δε ξέρω πια άλλη περιοχή ξεχνάω. 
Υ.Γ.4 Σταυράκο λύθηκε το μυστήριο... Η παρέα του «Σάκη» Λίτες είναι. Πέρναγα τις προάλλες και πρέπει να είχε αράξει ολόκληρο Α.Τ. εκεί. Φυσικά φώναξα «Σάκη!;!»

Υ.Γ.5 Όλο ο Ζιντάν τη πληρώνει τη νύφη... Περιμένουμε τη μπροστινή μας ρόδα με αγωνία και μια υπόσχεση... Ποτέ ξανά φιλαράκο μου.
Υ.Γ.6 Παρεκτροπή United και φύγαμε για το τελικό! 
Υ.Γ.7 Ρίγκο την έχασα και αυτή τη βδομάδα. Έτσι που το πάω βλέπω να γίνεται πιο εύκολα να πάρεις τη κυρία "Π" και να έρθετε στη νήσο "Α" για διακοπές και να καταφέρουμε να τα πούμε από κοντά!