35% Αμοργός...

   Χθες ήταν το πρώτο βράδυ που έπεσα να κοιμηθώ με ανοιχτή τη μπαλκονόπορτα. Τα παντζούρια έτσι και αλλιώς τα έχω ανοιχτά χειμώνα καλοκαίρι μέρα και νύχτα. Άντε ψέματα, το πρωί όταν φεύγω για τη δουλειά τα κλείνω πλέον για να κρατάνε τη ζέστη έξω από το σπίτι. Με αυτό το μικρό τέχνασμα, το καλοκαίρι που μας πέρασε, στο ψυχιατρείο, το ένα και μοναδικό αίρκοντίσιο το ανοίξαμε μόλις δύο φορές! Μια μικρή παρένθεση για να μη στο παίζω ήρωας, το βράδυ που μαζευόμουν αρκετές φορές γύρναγε ένας ανεμιστήρας. 
Που λές... Σήμερα το πρωί σηκώθηκα με μια διεγερμένη όσφρηση από μυρουδιά δυόσμου.
   Σε κατάσταση μέθης από τη κούραση ύστερα από μια δύσκολη αλλά πολύ όμορφη Κυριακή, βγήκα στο μπαλκόνι και χαζεύοντας ένα μικρό παρτεράκι που βρίσκεται σφηνωμένο στην ανατολική πλευρά της βεραντάρας μου, παρατήρησα ότι οι δυόσμοι που είχα φυτέψει, -προσφορά της κυρά Γεωργίας, κατά κόσμον, η μάνα μου- είχαν γίνει πιο μεγάλοι και από τη φασολιά του Τζάκ. Ταυτόχρονα ο ήλιος στα καλύτερά του και θερμοκρασία φοβερά καλοκαιρινή αλλά όχι με της συνθήκες της καλοκαιρινής θερμοκρασίας της Αθήνας, αλλά αυτή κάποιου Κυκλαδίτικου νησιού. Τα δεδομένα, δυόσμος, ήλιος, θερμοκρασία νησιού μπήκαν στην εξίσωση και το αποτέλεσμα  του αγνώστου «χ» βγήκε Mojito. Φυσικά όχι κάτι και τόσο φυσιολογικό ως σκέψη στις 8:30 το πρωί αλλά μια θαυμαστή ιδέα χωρίς ιδιαίτερο μπάτζετ.
   Έκοψα μερικά φύλλα από τη δυοσμοφασολιά μου τα έτριψα στα δάχτυλά μου και κατόπιν τα σφήνωσα στη μύτη μου. 

   Καλημέρα!._

  Τα γυρίσματα της καλύτερης ταινίας μικρού μήκους για το 2015 έχουν τελειώσει εδώ και μερικές μέρες και όλες αυτές τις μέρες που τα γυρίσματα έχουν τελειώσει, το μυαλό μου είναι κολλημένο στο σινεμά και τα κοινά που έχει με τη ζωή. Μια κατάσταση φτιασιδομένη πόσο σχέση μπορεί να έχει με τη ζωή. Φαινομενικά έχει από το κανένα κοινό μέχρι το «βασισμένο σε πραγματική ιστορία». Υπάρχει ένα σοβαρό λογικό άλμα μεταξύ της απόστασης που δημιουργούν το «κανένα» μέχρι το «βασισμένο σε...κτλ», Στη πρώτη περίπτωση το οτιδήποτε μπορείς να το φτιάξεις και να το γυρίσεις όσες φορές θέλεις μέχρι να πάρεις το αποτέλεσμα που έχεις στο νου σου. Σινεμά. Στη δεύτερη περίπτωση της ζωής δηλαδή, το οτιδήποτε το γυρνάς μια φορά και μερικές φορές χωρίς να μπορείς να το φτιάξεις όπως θέλεις. Τη πιάνεις τη διαφορά ή να το κάνω ταλιράκια;! Στη προκειμένη περίπτωση της συγκεκριμένης ταινίας τα πετύχαμε και τα δύο. Και τα γυρίσματα έγιναν με τις όποιες δυσκολίες και αλλαγές -που έρχονται όταν κάνεις μια λόου μπάτζετ παραγωγή- όπως γούσταρε η σκηνοθέτης αλλά ταυτόχρονα όλο το κρού έδωσε το καλύτερό του εαυτό και στο γύρισμα της ζωής. 
   Κοινώς, περάσαμε γαμάτα!

   Από τη μέρα που έφυγε ο ψηλός ένα τεράστιο ποδηλατικό πένθος έχει πέσει πάνω στα πετάλια μου και όλο αυτό μου βγαίνει με ποδηλατική εσωστρέφεια δηλαδή χρησιμοποιώ τον Ζιντάν μόνο για τις απαραίτητες μετακινήσεις χωρίς να σκέφτομαι κάποια βόλτα. Κάτω από άλλες συνθήκες σχεδόν όλες αυτές τις μέρες μετά τις 15:00 θα με βρίσκανε αργοπορημένο στο «Μέρος» με το μικρό γιο του κυρ Θόδωρα να με περιμένει για να φύγουμε προς θάλασσα μεριά, παρέα με όλα τα παιχνίδια που έχουν τα μεγάλα παιδιά... Ρακέτες, πανό, μαγιό, τσαγάκια παγωμένα που στη πορεία θα γίνονταν μπύρες, φρούτα, νερά, καμιά μπάρα βρώμης με σοκολάτα ή μέλι, καφέ -ο ψηλός δηλαδή γιατί εγώ έναν πίνω το πρωί-, τα ποδήλατά μας, τις μουσικές μας και πιθανόν τον Αλέκο και γιατί όχι και τον Άλεξ. Δε συμβαίνει όμως τίποτα από όλα αυτά. Ο Σταυράκος, τα διαβάζεται... Ο Αλέκος ετοιμάζεται και αυτός και ο Άλεξ ξεμπερδεύει κάποιες μέρες τώρα μετά τις 17:00. 
   Δε βγαίνει έτσι, είναι μεσημέρι κοιτάω τον υπολογιστή μου, έχω ρουφήξει όση περισσότερη «μπάρα αναζήτησης» μπορώ και πραγματικά δεν έχω να ακούσω ή να δω κάτι άλλο. Αισθάνομαι άρρωστος γιατί πλέον δε με φτιάχνει η οθόνη απέναντί μου. Λίγα τηλέφωνα μου έχουν μείνει ακόμα θα τα κάνω και το ρολόι χαλαρά θα βαρέσει, σε σκάρτο δεκάλεπτο άτσαλα 15:00. Και μετά τι;! Σπίτι;! και αν όχι σπίτι που;! Σε άλλο σπίτι;! Και αν όχι σε άλλο σπίτι σε μαγαζί;! Και αν όχι σε κάποιο μαγαζί τότε που;! Σινεμά;! Είναι νωρίς. Η μόνη ξεκάθαρη βιολογική μου ανάγκη που φωνάζει μέσα από αυτά τα διλήμματα είναι «Ποδήλατο-Θάλασσα-Βουτιά». Αλλιώς και ένα από τα φάρμακα που μου έχει γράψει ο γιατρός.
   Βρίσκομαι Θεσσαλονίκης και ότι ξεκινάω να πιάνω αυτή τη ποδηλατοδρομάρα που θα με βγάλει Αμστερντάμικα μέχρι το Μοσχάτο. Κάθε μέτρο που τσουλάω μου δίνει όρεξη και ήδη αισθάνομαι το ποδηλατικό μου πένθος να μετασχηματίζεται σιγά-σιγά σε γαλήνη. Ο «Κινέζος» προσφέρει όλο το πρώτο δίσκο των Psycho Realm και εκεί που τελειώνει το Lost Cities το επόμενο άλμπουμ που μπαίνει είναι το Los Grandes Exidos en Espanol. Ο Ζιντάν ρολάρει υπέροχα πάνω στη φρεσκοστρωμένη άσφαλτο του ποδηλατόδρομου όσο εγώ χαζεύω το περιβάλλοντα χώρο κάνοντας ταυτόχρονα μικρά «εσάκια» έτσι για το παιχνίδι, και για να ξεγελάσω λίγο το μυαλό μου που δεν έχω το bmx μου να παίξω λίγο περισσότερο...! 
   Με αυτά και με αυτά έχω φτάσει στο αγαπημένο σημείο της διαδρομής  για μανούρα που δεν είναι άλλο από εκείνες τις ραμπίτσες που υπάρχουν μετά τη «Μάντρα» και που 8/10 φορές ο μικρός γιος θα μουρμουρίσει τους πεζούς που δεν πάνε από τα 5 σκαλάκια αλλά προτιμούν τις ραμπίτσες. Περνάνε από το μυαλό μου με τη ταχύτητα των 25 καρέ/δευτ οι καλύτερες ατάκες που έχει χώσει το φιλαράκι μου με τη στραβωμένη φάτσα του σε αυτό το σημείο και γελάω μόνος μου! Σε τέτοιο σημείο που όχι μόνο ήταν σαν να τον έβλεπα αλλά να φαντάζομαι και το τι θα έλεγε αυτή τη στιγμή αν ήταν εκεί γιατί φυσικά πέτυχα πάλι πεζούς στο λάθος σημείο τη σωστή ώρα. Αισθάνομαι πολύ όμορφα που γελάω μόνος μου και ταυτόχρονα σκέφτομαι ότι θέλω και άλλο από αυτό το πράγμα που με κάνει να γουσταρίζω τόσο. Αυτό το πράγμα λοιπόν είναι ο Ζιντάν και οι στιγμές που μου χαρίζει μικρές, μεγάλες. Όσο κάνω πετάλι τόσο μου δίνει στιγμές και το αρχικό πλάνο που ήθελε βουτιά στη Γαλλική Ριβιέρα του Αγίου Κοσμά, άλλαξε και με έφτασε μέχρι το Morro Bay του Καβουρίου. Προς επίδοξους ποδηλάτες, η διαδρομή μέχρι το Καβούρι στο 80% της μπορείς να πας από δρομάκια και χώρους χωρίς να βγεις στη Ποσειδώνος. Δηλαδή η διαδρομή είναι «κρέμα», δηλαδή δεν κινδυνεύεις να σε διαλύσουν τα αυτοκίνητα, δηλαδή κάνεις ποδήλατο με το «Κινέζο» στο 30 να βαράει και δεν κοιτάς πίσω σου δεξιά σου και αριστερά σου. 16:17 και η τελευταία τρίχα του κεφαλιού μου βρίσκεται κάτω από το νερό 16:24 έχω κάνει με το κορμί μου τις απαραίτητες διορθώσεις που θέλει η άμμος για να γίνει στρώμα coco-nat και 16:32 πρέπει να έχει αρχίσει να με παίρνει ένας γλυκός ύπνος με ξύπνιο. Αυτή η κατάσταση δηλαδή που κλείνεις τα μάτια σου και το μόνο που δουλεύει είναι η ακοή λίγο και αυτή σε περιβάλλον ησυχίας και ολίγοις κυματοφασαρίας.

   Τη περισσότερη ώρα της μέρας στη δουλειά σήμερα, τα δάχτυλά μου μύριζαν δυόσμο και συνεχώς τα πιπίλαγα με τη μύτη μου. Σκεφτόμουν το φετινό καλοκαίρι και τι προδιαγραφές έχει στην Αθήνα και μου ερχόταν να βάλω τα κλάματα. Σκεφτόμουν ότι το καλοκαίρι όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν μακράν η καλύτερη εποχή και πόσο ανέμελες και όμορφες καταστάσεις πρόσφερε και συνειδητοποιώ πόσο μεγάλο ήταν τότε και πόσο έχει μικρύνει στο τώρα. Σκέφτομαι πως όλες οι καλοκουρδισμένες μηχανές ακόμα και το καλοκαίρι πλέον δουλεύουν ρολόι με κάποιες μέρες άδειας και στριμώχνομαι πολύ γιατί δεν αισθάνομαι καλοκουρδισμένη μηχανή. Ο δυόσμος μου διαλύει το «είναι» μου και η μεσημεριανή ζέστη που έχει αρχίσει να πιάνει μου ρίχνει μπουνιά στο σαγόνι. Μου λείπει το ρούμι, μου λείπουν τα λάιμ μου λείπει και η μαύρη ζάχαρη... Τι έχω;! Μόνο το δυόσμο, ποτήρι, πάγο και καλαμάκι. Στο γύρνα για το σπίτι ξοδεύω  18.92 και αποκτώ όλα όσα δεν έχω! 18.92 γιούργια με χώριζαν από τη στιγμή ευτυχίας μου για σήμερα. Αξίζει το κόπο, όσο αξίζει και το κοινό μισθολόγιο για όλους, δηλαδή 3.000 ευρώ το μήνα από τη καθαρίστρια το ντελιβερά και τη ταμεία στο σούπερ μάρκετ, μέχρι το διοικητή της ΤτΕ, το πρωθυπουργό και τον Τίγρη. Αλλά που... Παπάρια.
   Γι' αυτό Mojito!._

   Το διάστημα μεταξύ 20:38-21:54 με βρήκε στο ψυχιατρείο, καθισμένο στο γραφειάκι μου να μου έχω σερβίρει το πρώτο χάντ μαίιντ Mojito του καλοκαιριού με μια χαλαρή διάθεση που θύμιζε άλλες εποχές και να ανταλλάσσω από το σκάυπ, τα νέα μας με το Σταυράκο. Με λίγη καλή διάθεση και καλπάζουσα φαντασία όλο αυτό ήταν ένα 35% Αμοργός.

Το πράμα


Mojito σοβαρό χωρίς σόδα.

 
 Done...!

-Κάμερα;!

-Γράφει...!

Αυτό το βενζινάδικο μετά από 13 χρόνια ξανά πήρε ζωή, μαζί και οι ιδιοκτήτες του.

Το έχουν πιάσει το νόημα στην επαρχία.

Σημάδια κακοποίησης από... Τα ακροβατικά!

Βάλαμε και εμείς ένα χεράκι για το ταινιάκι!

Σημάδια κακοποίησης από... Γούστο!

Coco-Nat

Morro Bay

«Η μικρούλα δε κρύφτηκε άλλο στη θέα του ψηλού...

Δεν τη τρόμαζε τίποτα απέναντι σε αυτή τη γιγαντόσωμη μορφή, 
με ήρεμες κινήσεις πλησίασε τη νταλίκα και...

Έκανε ντόκα μέσα στη μάπα του, το νεράκι του... Ψηλού!»

«Ο μικρούλης αισθανόταν αρκετά τολμηρός για να καβαλήσει τον Ζιντάν και να τρέξουν στην άσφαλτο...

Προσπαθούσε να καταλάβει τι δεν πήγαινε καλά... Ένοιωθε αρκετά μεγάλος και το σουλούπι του δεν τον χώραγε...

Σε λίγα χρόνια δεν θα τον χωράει και αυτός ο κόσμος.»

Μια φωτογραφία από τα μάτια και τα... Χέρια του μικρούλι.

Γιώτα-γιώτα... Ζωή και κότα!

«Τσίπουρο...

Με μεζέ...

1.50 ευρώ!...»

100%
Το ποδήλατο ως το πιο ελευθεριακό μέσο μετακίνησης τάσσετε ενάντια στο φασισμό-ναζισμό,ρατσισμό,σεξισμό και τη κοινωνική ανισότητα. 

Υ.Γ.1 Ρίγκο δεν έχω ξεχάσει, απλά έχω μπλέξει αυτό το καιρό.

Υ.Γ.2 Σταυράκο τα αλανάκια στο ξύλινο γεφυράκι σου στέλνουν χαιρετίσματα!

Υ.Γ.3 Ωραία θα είναι να έχουμε ένα καλό τηλέφωνο αύριο από τη νήσο «Α»

Υ.Γ.4 Τζόοοονι περιμένουμε κείμενο-φωτογραφίες από τη γενέτηρά της αστικής ποδηλασίας!
Υ.Γ.5 Λόκα, τον Οκτώβρη που θα έχει κλείσει το χοτέλ να έρθουμε να το γεμίσουμε εμείς για καμιά βδομάδα;!

Υ.Γ.6 Σκέφτομαι τη Λέσβο, τη Κρήτη, τη Ρόδο, τη Σύρο, την Ηρακλειά την Αμοργό και κάμποσα νησιά ακόμα. Όμορφες στιγμές, σε όμορφα νησιά με όμορφους ανθρώπους. Καλοκαίρι μυρίζει και το μυαλό γυρίζει.

Υ.Γ.7 Κώτς έκανες την έκπληξη φίλε μου! Φοβερή Κυριακή σουρεάλ καταστάσεις! Βλέπω τις φωτογραφίες και πλέον έχω πειστεί ότι ήρθα στο γάμο σου! Ότι καλύτερο φίλε μου και για τους δύο σας!
Υ.Γ.8 Βάτραχος

Υ.Γ.9 Το να δουλεύεις 12 ώρες χωρίς ρεπό σε έναν από τους πιο ανθυγιεινούς χώρους όπως ένα διυλιστήριο ένα μήνα για 1000 κάτι ευρώ, να σκάνε στα μούτρα σου κάμποσες εκρήξεις, δε σε κάνει ήρωα, σε κάνει «εργατικό ατύχημα» -Για κάποιο διάστημα είχα περάσει από το διυλιστήριο του Ασπροπύργου οπότε οι πολύ δύσκολες συνθήκες εργασίας είναι επιβαιβεωμένες από προσωπική εμπειρία όσο και οι μισθοί του τίποτα-.