Η Καρλότα και το τρίκυκλο...

   Μπαράζ ποδηλατικών επιστολών αυτό το μήνα στο μπλόγκ! Πράγμα που είχε καιρό να συμβεί και φυσικά μας κάνει πολύ χαρούμενους. 
  Αυτή τη φορά η φίλη Γιώτα, ξετυλίγει το κουβάρι της προσωπικής της ιστορίας με το ποδήλατο πιάνοντας το από τα... Παιδικά της χρόνια!
  Φυσικά να θυμίσουμε πάλι ότι... Όποιος/α θέλει... zwhpodilato@hotmail.com

   Θυμάμαι το πρώτο μου ποδήλατο, κλασικό παιδικό τρίκυκλο, με τα πετάλια στην μπροστινή ρόδα και καθισματάκι που στηρίζεται στις 2 πίσω ρόδες, κόκκινα χερούλια, πλαστική κόκκινη κόρνα με τσιριχτό ήχο. Παραήταν μικρό και δυσκίνητο για ποδήλατο, οπότε με χαρά το έκανα πατίνι. Ευτυχώς πάντα μέσα στην αυλή της γιαγιάς, για να μπορώ να σωριάζομαι κάτω άνετα  κάνοντας σούζες.

   Θυμάμαι το δεύτερο ποδήλατο, κόκκινο-μάυρο, τύπου τσόπερ, με τεράστια μακριά μαύρη σέλα και με ακτίνες που για κάποιο λόγο θεωρούσα ότι έπρεπε να τις βγάλω. Έτσι κι έκανα, το γύρναγα ανάποδα και τις έβγαζα μια μια για να κάνω σχέδιο.

    Θυμάμαι το επόμενο, πρώην ποδήλατο της αδερφής μου, μωβ, κοριτσίστικο φουλ με δυναμό, με το οποίο τρελαινόμουν να παίζω κάνοντας δρομολόγια, πότε γρήγορα για ανάβει φουλ και πότε σιγά για να σιγοσβήνει και πότε να σταματάω απότομα για να σταματήσει κι αυτό. Ανεξήγητα ωραίο στο παιδικό μυαλό το πώς δουλεύει ένα φως  με το να κάνεις πετάλι.

   Θυμάμαι με λατρεία τον παππού μου να μου βάζει βοηθητικές ρόδες και γω κατευθείαν να πηγαίνω στην αποθήκη με τα εργαλεία του. Εκεί να βρίσκω το κλειδί του, να τις ξεβιδώνω και με καμάρι και να του δείχνω ότι δεν τις χρειάζομαι. Μπορώ ακόμα να φέρνω στη μνήμη μου το χαμόγελο του.

   Θυμάμαι το φιξάκι του αδερφού μου, πράσινο με κριάρι και σέλα με σχέδιο ένα αετό. Πόσο πολύ ήθελα να καταφέρω να ανέβω και να το πάω μια βόλτα… Όταν δεν ήταν υπό την προσοχή του αδερφού μου, ανέβαινα και μετά βίας έφτανα το καλάμι και τα πετάλια ίσα που μπορούσα να τα γυρίσω, ήμουν όμως τρισευτυχισμένη που κατάφερνα ακόμα κι αυτό. Για πολλά χρόνια ήταν ο καημός μου να μπορέσω να το φτάσω...

Ποδήλατο όμως για μένα είναι ένα. Η κλασσική καρλότα μαύρη με πινακίδες, τεράστιο κουδούνι, δυναμό και μεγάλη σέλα δερμάτινη με ελατήρια. Η συγκεκριμένη δεν είχε φρένα, ήταν λίγο σκουριασμένη και ο κούφιος σιδερένιος ήχος του κουδουνιού σήμαινε ευχάριστα ότι το ποδήλατο κατέφθασε στο σπίτι. Η  καρλότα λοιπόν,  μπορούσε στο καλάμι να χωρέσει 3 πιτσιρίκια και να μας πάει στο καφενείο για κέρασμα. Αυτές οι βόλτες γίνονταν στα κρυφά από τις γιαγιάδες μας, ανάθεμα αν μας έβλεπαν πάνω στο παλιοποδήλατο, όπως έλεγαν. Για μας όμως, αυτές οι λιγοστές επικίνδυνες βόλτες,  ήταν απίστευτα απολαυστικές και γεμάτες αδρεναλίνη.  3 πιτσιρίκια μια καρλότα κι ένα καφενείο…

   Θυμάμαι το πρώτο ολοδικό μου εφηβικό ποδήλατο, ένα κίτρινο-μπλε mountain. Στην παρθενική του βόλτα το έριξα σε μια κολώνα, το τιμόνι στράβωσε, τα χέρια μου και τα γόνατα μου κάηκαν στην άσφαλτο, αλλά ήταν σα να μη συνέβη ποτέ. Το είχα πολλά χρόνια, και μ αυτό είχα μετρήσει ότι πεζοδρόμιο και χωματόδρομο υπήρχε. Με μεγάλη λύπη το αποχωρίστηκα.

Σήμερα, έχω ένα Polis, δεν είναι για πολλά πολλά αλλά κοιτάζοντας το βλέπω πάντα το αγαπημένο μου ποδήλατο,

την Καρλότα…